Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

M. P. obwiniony został o to, że w dniu 22 grudnia 2021 r. około godz. 9:40 w K. przy ulicy (...) na terenie galerii handlowej (...) w sklepie (...) nie zastosował się do nakazu zakrywania ust i nosa na terenie obiektów handlowych w związku z wystąpieniem stanu epidemii tj. o wykroczenie z art. 116 § 1 a k.w w zw. z § 25 ust. 1 pkt. 2 lit.e rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 maja 2021 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. 2021.861)

Wyrokiem z dnia 24 lutego 2022 r. sygn. akt II W 79/22 Sąd Rejonowy w Krośnie :

I. uznał obwinionego M. P. za winnego popełnienia opisanego wyżej czynu, a stanowiącego wykroczenie z art. 116 § 1 a k.w w zw. z § 25 ust. 1 pkt. 2 lit.e rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 maja 2021 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii i za to na podstawie art. 116 § 1 a k.w. przy zastosowaniu art. 24 § 1 i 3 k.w. skazał go na karę 50 (pięćdziesięciu) złotych grzywny

II. na zasadzie art. 118 k.p.w., art. 119 k.p.w. oraz art. 627 k.p.k. i art. 3 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych wydatków związanych z postępowaniem w kwocie 100 złotych oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 30 złotych.

Apelację od powyższego wyroku w całości wniósł obwiniony, który zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił :



obrazę art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w. i art. 59 § 2 k.p.w. poprzez wszczęcie postępowania podczas gdy należało je umorzyć.



obrazę art. 116 § 1 a kodeksu wykroczeń poprzez uznanie obwinionego winnym zarzucanego mu czynu podczas gdy nie zaistniały ku temu ustawowe przesłanki



naruszenie art. 31 w zw. z art. 228 Konstytucji poprzez uznanie stanu epidemii za jeden ze stanów wyjątkowych uznanych w Konstytucji.

Podnosząc powyższe zarzuty obwiniony wniósł o uniewinnienie i zasądzenie kosztów postępowania od Skarbu Państwa, ewentualnie o umorzenie postępowania

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego co do zasady nie jest zasadna, to jednakże skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i uniewinnieniem obwinionego M. P. w związku z uznaniem, że czyn obwinionego w dacie orzekania uległ depenalizacji

O ile w początkowym okresie pandemii powszechny nakaz zakrywania nosa i ust został wprowadzony z przekroczeniem granic upoważnienia ustawowego, a jego egzekwowanie było działaniem bezprawnym, to jednak ustawodawca naprawił ten błąd ustawą z dnia 28.10.2020 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z przeciwdziałaniem sytuacjom kryzysowym związanym z wystąpieniem C.-19. W art. 15 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 28 października 2020 r. (Dz.U.2020.2112), zmieniającej z dniem 29 listopada 2020 roku ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2020 r. poz. 1845), dodano bowiem art. 46b pkt 13 nakazujący zakrywanie ust i nosa w określonych okolicznościach, miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach, wraz ze sposobem realizacji tego nakazu.

Aktualnie zatem przepis tego upoważnienia ustawowego stanowi właściwą podstawę do odpowiednich regulacji w formie rozporządzenia (por. Biuletyn Informacji Publicznej (...) z dnia 24.03.2021 r., 29.03.2021 r.). Dopiero od tego momentu „dopuszczalne było wydanie rozporządzenia przewidującego generalny nakaz zakrywania ust i nosa” (por. wyrok SN z 10.06.2021 r. w sprawie I KK 56/21).

Objęty niniejszym postępowaniem czyn został popełniony przez obwinionego w dniu 22 grudnia 2021 r. i w tym czasie obowiązywało wydane na podstawie ustawy powołanej wyżej rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 maja 2021 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii. Przepis § 25 ust. 1 pkt 2 lit d stanowił m.in. iż do dnia 25 czerwca 2021 r. (okres obowiązywania zmieniony Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 czerwca 2021 r.) nakazuje się zakrywanie, przy pomocy maseczki, ust i nosa w miejscach ogólnodostępnych: d) w obiektach handlowych lub usługowych, placówkach handlowych lub usługowych i na targowiskach (straganach).

Zatem czyn obwinionego w dacie obowiązywania nakazu stanowił wykroczenie.

Z dniem 28 marca 2022 roku nastąpiła jednakże jego depenalizacja na mocy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 25 marca 2022 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu zagrożenia epidemicznego (Dz. U 2022.679).

Zgodnie z przepisem art. 2 § 1 k.w. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie wykroczenia, stosuję się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Przepis ten wyraża normę intertemporalną określającą, którą z ustaw należy stosować, gdy w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełniania czynu (Grzegorczyk Tomasz (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. II, wydawnictwo LEX). Przy rozstrzyganiu kwestii, czy stara ustawa jest względniejsza dla sprawcy w danym konkretnym przypadku, należy uwzględnić całość przepisów starej i nowej ustawy (także ustaw pośrednich), a więc cały stan prawny dotyczący konkretnego czynu i jego sprawcy (Giezek Jacek (red.), Kodeks karny, Część ogólna. Komentarz; Wydawnictwo LEX).

Sąd Odwoławczy miał na uwadze także postanowienie Sądu Najwyższego z 9 marca 2021 r., sygn. akt I KZP 12/21 stwierdzające, że „norma intertemporalna zawarta w art. 2 § 1 k.w. (podobnie, jak w art. 4 § 1 kk i art. 2 § 2 kks) znajdzie zastosowanie do uregulowań epizodycznych zawartych w ustawie albo aktach wykonawczych, które uszczegóławiają przepisy ustawowe albo stanowią ich wypełnienie (przepisy blankietowe), jeżeli w ustawie nie przewidziano stosownych uregulowań przewidujących odmienne reguły rozstrzygające o kolizji ustaw w czasie”.

Mając na uwadze powyższe rozważania należy uznać, iż doszło do depenalizacji wykroczenia przypisanego obwinionemu M. P., a w konsekwencji obowiązkiem Sądu Odwoławczego jest uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu wykroczenia.

Zatem na mocy art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w. w zw. z art. 2 § 1 k.w. w zw. z art. w zw. z art. 62 § 3 k.p.w. Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinionego oraz kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa art. 119 § 2 pkt 1 k.p.w.

Sygn. akt II Ka 194/22

K., 24 sierpnia 2022 r.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy obwinionego

Sędzia