Treść orzeczenia IV Ka 350/24 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

IV Ka 350/24 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2024-12-09

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 350/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 27 marca 2024 roku w sprawie II K 270/22.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

--------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesiony w apelacji prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść zapadłego orzeczenia polegający na dowolnej interpretacji dowodów i uznaniu opinii biegłego z zakresu ekspertyzy dokumentów za wystarczający dowód w sprawie w zakresie sprawstwa oskarżonego, podczas gdy przedmiotowa opinia oceniona zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżony co najmniej dopuścił się popełnienia przestępstwa pomocnictwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych okazał się niezasadny.

Przed przystąpieniem jednak do wskazania powodów, dla których Sąd odwoławczy uznał zarzut sformułowany w tym zakresie w wywiedzionej przez prokuratora apelacji za niezasadny, wskazać należy, że redakcja środka zaskarżenia wniesionego przez prokuratora pozostaje daleka od wymagań określonych w art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 438 k.p.k. Sąd Okręgowy ustalając zarzuty skargi, zmuszony był do dokonania interpretacji wniesionego środka, zgodnie z regułami wypracowanymi w orzecznictwie oraz doktrynie, uwzględniając zasadę niepodzielności środka odwoławczego, a więc interpretując jego petitum przez pryzmat uzasadnienia i wywodów skarżącego w nim zawartych, których istotą jest kwestionowanie rozstrzygnięcia sądu meriti. Z utrwalonej praktyki orzeczniczej wynika, że art. 438 k.p.k. wyznacza nie tylko katalog tzw. względnych przyczyn odwoławczych, ale wskazuje na swoistą kolejność zarzutów, które nie tylko powinny być odpowiednio formułowane w apelacji, ale również rozpatrywane przez sąd ad quem. Powyższe skutkuje także tym, że skarżący stawiając zaskarżonemu orzeczeniu zarzuty winien przede wszystkim wskazywać na takie uchybienie sądu meriti, które ma charakter pierwotny, nie zaś na konsekwencje tego naruszenia. W przypadku, gdy charakter pierwotny ma naruszenie przez sąd a quo przepisów prawa procesowego w zakresie w szczególności naruszenia zasad oceny dowód, oczywiste jest, że o ile miało to wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, to wspomniane uchybienie prowadzi do błędnego ustalenia stanu faktycznego, a w konsekwencji niekiedy do błędnej subsumcji, a tym samym naruszenia prawa materialnego. Trafnie zatem wskazuje się, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać podniesiony w sytuacji, w której w oparciu o prawidłowo przeprowadzone oraz trafnie ocenione dowody - też co do wiarygodności - sąd czyni ustalenia faktyczne, które z dowodów tych nie wynikają (błąd dowolności) albo gdy w oparciu o tak przeprowadzone i ocenione dowody nie poczynił ustaleń faktycznych, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (błąd braku) (por. wyr. SA w Poznaniu z 23.06.2021 r., II AKa 62/21, niepubl.).

Mając na uwadze powyższe, Sąd odwoławczy uznał, że skarżący zmierza do wykazania, że Sąd Rejonowy błędnie ustalił stan faktyczny, ponieważ dokonał błędnej oceny dowodów, w szczególności zeznań świadków - pokrzywdzonych, niemniej jednak zarzuty te okazały się niezasadne i nie zasługiwały na uwzględnienie. Z ustaleń faktycznych sądu rejonowego wynika, że żaden z dowodów przeprowadzonych w niniejszym postępowaniu nie potwierdził jakoby oskarżony dopuścił się dokonania zarzucanego mu czynu. Słusznie bowiem w ustalonym stanie faktycznym, na podstawie rzetelnie i kompleksowo ocenionych dowodów, Sąd meriti nie znalazł powodów do przypisania oskarżonemu dokonania bezprawnego dostępu do konta F. o nazwie (...) poprzez przełamanie w nieustalony sposób hasła do tego konta oraz zmian danych teleinformatycznych w następstwie czego rozesłane zostały w imieniu W. G. za pośrednictwem aplikacji M. wiadomości z prośbą o udzielenie wsparcia finansowego, czym miał wprowadzić w błąd pokrzywdzonych, co do prośby pożyczki i osoby W. G. i doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. K. w kwocie 500 złotych i P. R. w kwocie 1000 złotych, którzy na prośbę osoby podającej się za W. G. przesłały wygenerowany kod Blik za pomocą którego pieniądze zostały wypłacone w bankomacie E. w Ł.. Z analizy akt sprawy wynika, że jakkolwiek faktycznie z jednej strony W. G. stał się ofiarą przestępstwa bezprawnego dostępu do jego konta na portalu F., zaś D. K. i P. R. stali się ofiarami oszustwa spełniając prośby sprawcy lub sprawców o pożyczkę pieniędzy (pożyczkobiorcą nie był W. G., lecz osoba się pod niego podszywająca), jednakże nie ma nie budzących wątpliwości dowodów, ani też poszlak stanowiących nierozerwalny łańcuch, wskazujących, aby sprawcą tych czynów był M. F.. Organ prokuratorski nie przedstawił żadnych dowodów na to, jakoby to M. F. zhakował konto W. G., pozyskał dane D. K. i P. R. i przesłał im prośby o pożyczkę, a w dalszej kolejności po uzyskaniu kodów BLIK dokonał wypłaty gotówki w bankomacie. Nie ma też dowodów na usiłowanie również doprowadzenia M. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Zarzuty postawione oskarżonemu zasadzały się na stwierdzeniu, iż sprawca tych czynów bądź sprawcy posługiwali się numerem konta bankowego M. F., jak również numerem telefonu komórkowego zarejestrowanego na oskarżonego. Tymczasem, w toku postępowania sądowego biegły z zakresu pisma ręcznego jednoznacznie stwierdził, że odręczny podpis złożony na umowie otwarcia rachunku bankowego o treści (...) nie został nakreślony przez oskarżonego M. F.. Znamiennym jest, co ustalił również Sąd Rejonowy, a co Sąd odwoławczy akceptuje, że oskarżony nie posiada rachunku bankowego od 2002 roku, jest osobą bezdomną, bezrobotną, nie dysponującą fachową wiedzą w zakresie obsługi bankowości elektronicznej, a dowód osobisty został przez niego zagubiony. Sąd meriti wywiódł również – i słusznie – że nie ma żadnych podstaw dowodowych do stwierdzenia, że oskarżony M. F. działał wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, czy też udzielił im pomocnictwa do dokonania przestępstw oszustwa i przestępstwa przełamania zabezpieczeń konta. Dokonując weryfikacji osobowych i nieosobowych źródeł dowodowych Sąd Rejonowy nie tylko opierał się na opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego, ale również na zeznaniach świadków i innych dokumentach. Podzielając zatem teoretyczny wywód skarżącego na temat formy zjawiskowej przestępstwa w postaci pomocnictwa, stwierdzić należy, iż chybione są uwagi dotyczące możliwości przypisania tej formy oskarżonemu. Bowiem rachunek bankowy został zawarty na dane oskarżonego w dniu 11 października 2021 roku w P. w S. przy Al. (...) (jak ustalono w postępowaniu sądowym podpis na umowie w otwarcia tego rachunku nie został sporządzony przez M. F.), a karta bankomatowa została przesłana na adres (...)-(...) S. ul. (...) (wskazany jako adres do korespondencji przez oskarżonego), niemniej jednak oskarżony nie zamieszkuje i nie przebywa pod tym adresem od wielu lat (z wypowiedzi mieszkańców wynikało, że nie mieszka pod tym adresem od około 2019 roku i nie mają z nim kontaktu, określili go nawet mianem „pijaka” – akta sprawy 4001-0.Ds.3243.2022 Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie). M. F. wskazywał ten adres, jako adres dla doręczeń, w różnych postępowaniach, choć w istocie tam nie przebywa, co potwierdziła również osoba aktualnie tam zamieszkująca – konkubina brata oskarżonego, ale też sąsiedzi. Zauważyć należy, iż również podnoszenie przez prokuratora – po upływie trzech lat od zdarzenia – konieczności przesłuchania osoby, która ze strony banku zawierała umowę bankową również aktualnie jawi się jako bezcelowe. Z kilku względów, gdyż upłynęło już kilkadziesiąt miesięcy, a biorąc pod uwagę charakter pracy wykonywanej przez urzędników bankowych, ilość klientów i czynności (w tym przypadku standardowej umowy rachunku bankowego jakich zapewne zawieranych jest wiele) trudno oczekiwać, aby pracownik banku zapamiętał okoliczności zawarcia tej konkretnej umowy. Ponadto, wiadomym jest – co ustalono na podstawie opinii biegłego – że to nie oskarżony podpisał umowę rachunku bankowego. Tym samym, żądanie aby sąd ustalał, kto odebrał kartę bankomatową – taki wniosek dowodowy nie pojawił się ze strony oskarżyciela publicznego – w kontekście jednoznacznych dowodów, że oskarżony nie zamieszkuje pod adresem (...)-(...) S. ul. (...), również jest niecelowe. I ostatecznie okoliczność, jakoby z informacji uzyskanej od Prezydenta Miasta S. wynikało, iż w dniu 21 stycznia 2022 roku M. F. złożył wniosek o wydanie nowego dowodu osobistego, jako powód wymiany wskazując „inny”, zaś zgodnie z adnotacją umieszczoną przez pracownika Referatu Dowodów Osobistych na formularzu odbioru dowodu osobistego odnotowano, że dotychczasowy dowód został skasowany i zwrócony wnioskodawcy. Z tego wynika jedynie, że dowód osobisty został zwrócony kilka miesięcy po dacie czynu, co ma istotne znaczenie w kontekście czynów zarzucanych oskarżonemu, co do których należałoby udowodnić oskarżonemu, że podjął jakąkolwiek aktywność polegającą na udzieleniu pomocy sprawcom tych czynów. Reasumując, Sąd Rejonowy słusznie stwierdził, iż nie sposób uznać, że oskarżony brał jako współsprawca udział w działaniach prowadzonych przez nieustalonych sprawców na portalu społecznościowym. W tym zakresie nie ma bowiem bezpośredniego materiału dowodowego świadczącego o tym, że to oskarżony był jedną z tych osób, względnie, że obejmował swoją wiedzą taki właśnie podział ról pomiędzy poszczególnymi wykonawcami czynności sprawczych przestępstwa oszustwa na szkodę pokrzywdzonych. Nie ma też żadnych dowodów oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, iż ma miejscu korzystanie z jego rachunku bankowego, karty bankomatowej czy też konta na F. przez nieustalone osoby i że następuje to w celach niezgodnych z prawem, co znajduje potwierdzenie w jego wyjaśnieniach. Sąd zaznacza w tym miejscu, iż w przypadku pomocnictwa udzielający pomocy musi obejmować świadomością prawną charakterystykę czynu zabronionego, którego popełnienie ma zamiar ułatwić, oraz mieć świadomość znaczenia swojego zachowania, przede wszystkim tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia czynu zabronionego przez inną osobę, jednakże nie musi obejmować świadomością wszystkich poszczególnych czynności przestępczych. Nie ma żadnych dowodów na to, że taka właśnie sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.

Tym samym, skarżący nie przedstawił żadnych rzeczowych argumentów przemawiających za tym, jakoby doszło do jakichkolwiek uchybień w procedowaniu przez Sąd Rejonowy, a w szczególności na płaszczyźnie przeprowadzonej oceny dowodów, skutkującej następnie rzekomo błędnymi ustaleniami faktycznymi.

Reasumując, zdaniem Sądu Okręgowego stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom autora apelacji, sąd pierwszej instancji w wielce obiektywny sposób ocenił ujawniony w sprawie materiał dowodowy i wyprowadził z tej oceny trafne wnioski. Nie jest więc tak, że w polu widzenia sądu meriti znajdowały się wyłącznie korzystne dla oskarżonego dowody, zaś tych dowodów, które - jak ujmuje to autor apelacji - świadczyć mają o winie, nie uwzględniono. Być może są to te same dowody, ale ocenione zgodnie z intencją skarżącego. Rzecz jednak w tym, że jest to właśnie, tak wielokrotnie przypisywana sądowi pierwszej instancji, subiektywna ocena apelującego obrońcy, całkowicie oderwana od realiów sprawy.

Tym samym, apelujący nie zdołał skutecznie podważyć zarówno oceny dowodów przeprowadzonych przed Sądem Rejonowym, ani też poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych, co skutkowało uznaniem zarzutu za niezasadny.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Radomsku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w całości wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 27 marca 2024 roku w sprawie II K 270/22.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacja prokuratora bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał trafnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski co niemożności przypisania sprawstwa oskarżonemu w zakresie popełnienia inkryminowanego mu przestępstwa. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Brak także podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w odniesieniu do oskarżonego M. F.. Z tych powodów Sąd Okręgowy, nie dopatrując się również uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., zaskarżony wyrok wobec oskarżonego utrzymał w mocy.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W tym miejscu, wskazać należy – mimo że żadna ze stron postępowania nie kwestionowała na rozprawie apelacyjnej w sprawie o sygn. akt IV Ka 350/24 prawidłowości składu orzekającego Sądu drugiej instancji, ani nie podejmowała inicjatywy mającej na celu wyłączenie sędziego sprawozdawcy – iż w przedmiotowej sprawie nie występują w stosunku do sędziego referenta zarówno okoliczności określone w art. 40 k.p.k., jak również okoliczności tego rodzaju – o których mowa w art. 41 k.p.k. – które mogłyby wzbudzić uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w przedmiotowej sprawie. Z żadną ze stron postępowania lub jej przedstawicielem procesowym nie łączą sędziego referenta jakiekolwiek stosunki natury osobistej lub zawodowej, które mogłyby wpływać na bezstronność orzekania. Nie doszło również do uzewnętrznienia przez sędziego poglądu co do istoty sprawy przed wydaniem orzeczenia.

Sąd w niniejszym składzie, podziela tezę, iż mechanizmy służące realizacji konstytucyjnej gwarancji prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) – pozostające w zbieżności z wymogami określonymi w art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 14 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, wymagają realnego zapewnienia stronie możliwości urzeczywistnienia tego prawa poprzez wpływ na postępowanie za pomocą takich instrumentów procesowych jak instytucja wyłączenia sędziego, które pozwolą na eliminację jakichkolwiek uzasadnionych na oczach postronnego obserwatora wątpliwości co do bezstronności sędziego – instytucja wyłączenia sędziego w równej mierze służy zapewnieniu realnej bezstronności sądu, jak i umacnianiu autorytetu wymiaru sprawiedliwości przez usuwanie choćby pozorów braku bezstronności.

W tym stanie rzeczy, sąd w niniejszym składzie nie podziela poglądu, iżby sama w sobie okoliczność zgłoszenia przez sędziego referenta kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie w sądzie okręgowym, a w jej efekcie powołanie w dniu 09 lipca 2019 roku na stanowisko sędziowskie sądu okręgowego była wystarczającym uzasadnieniem dla uznania braku zachowania przez tegoż sędziego zewnętrznych znamion bezstronności w niniejszym procesie. W tym zakresie podzielić należy argumenty zawarte w orzeczeniach Sądu Najwyższego (por. np. uchwałę z dnia 02 czerwca 2022 r., I KZP 2/22) oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (por. m. in. wyrok z dnia 06 października 2021 r., C-487/19).

W efekcie sąd w niniejszym składzie stoi na stanowisku, że brak jest podstaw do przyjęcia a priori, że każdy sędzia sądu powszechnego, który uzyskał nominację w następstwie brania udziału w konkursie przed Krajową Radą Sądownictwa po 17 stycznia 2018 r., nie spełnia minimalnego standardu bezstronności i każdorazowo sąd z jego udziałem jest nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

W świetle powyższego za utrwalone należy przyjąć, że do stwierdzenia braku bezstronności sędziego konieczne jest dodatkowo osadzenie okoliczności wskazywanych jako podstawa niniejszego wniosku w określonych skonkretyzowanych realiach dotyczących postępowania nominacyjnego danej osoby (podobny wniosek wynika z argumentacji zawartej w sentencji i uzasadnieniu wyroku TSUE z dnia 06 października 2021 r., C-487/19). Ponadto, z przywołanego wyroku TSUE (a także wielu innych judykatów TSUE czy ETPCz) wynika, iż skoro powołanie sędziego jest wieloelementowym procesem, do postawienia wniosku, że zagrożona jest prawidłowość skutku, do którego doprowadził wspomniany proces – rozumianego jako brak bezstronności sędziego – konieczne jest dokonanie analizy wszystkich elementów tego procesu i ich sumaryczna, rzetelna i pozbawiona charakteru polemiczno – politycznego analiza.

Podnieść w tym miejscu też należy, iż powołanie sędziego referenta niniejszej sprawy IV Ka 350/24 na stanowisko Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego przy Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim dokonane zostało nie przez organ władzy wykonawczej czy ustawodawczej, ale przez organ władzy sądowniczej (art. 112 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych - t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 217 z późn. zm.), zatem nie powstała z tego powodu zależność od którejkolwiek z alternatywnej, dla sądowej, władz.

Sędzia referent sprawy IV Ka 350/24 w pionie karnym orzeka od 2010 roku. W przebiegu służby sędziowskiej był wielokrotnie delegowany do orzekania w sądzie wyższej instancji, a mianowicie w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim – wydziale karnym odwoławczym oraz w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie. Posiada więc wieloletnie doświadczenie orzecznicze zdobyte nie tylko w sądzie rejonowym i okręgowym, ale też w sądzie apelacyjnym. Przy czym, zgłoszenie na delegację do Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w Warszawie zostało poprzedzone prawie 13-letnim stażem orzeczniczym w sprawach karnych, a w tym czasie wielokrotnym delegowaniem do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim (począwszy od 2011 r. delegowanie do wydziału karnego odwoławczego, zaś od 18 czerwca 2018 r. delegacja stała do orzekania w IV Wydziale Karnym Odwoławczym), i uzyskaniem pozytywnej oceny pracy, co wynika z oceny sporządzonej przez Wizytatora ds. karnych Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim, znajdującej się w aktach osobowych sędziego.

W tym miejscu odwołać się należy do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale 3 Izb z dnia 23.01.2002 r. BSA I-4110-1/20, które dotychczas nie zostało przecież zmienione a jedynie potwierdzone przez kolejne orzeczenia np. postanowienie z 16.09.2021 r. sygn. I Kz 29/21, OSNK nr 10/2021 poz. 41, uchwała 7 sędziów z 2.06.2022 r. sygn. I KZP 2/22, OSNK nr 6/2022 poz. 22 czy postanowienie z 5.07.2022 r. sygn. II KK 72/22.

Stanowisko to oznacza, że co do sędziów sądów powszechnych badanie kwestii niezależności, niezawisłości i bezstronności w kontekście przesłanki nienależytej obsady sądu z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., a także podstawy z art. 41 § 1 k.p.k. i odpowiednio z art. 42a § 3 u.s.p., musi dotyczyć szczególnych okoliczności konkretnej sprawy i konkretnego sędziego, a nie samego faktu powołania na urząd sędziego czy delegowania. Przyjąć także trzeba, że od wyrażenia takiej oceny nie są zwolnieni nowo powołani sędziowie i nie narusza to społecznego zaufania do wymiaru sprawiedliwości.

Chodzi bowiem o stan, który - poza wewnętrznym przekonaniem danego sędziego - w sposób obiektywny powodowałby naruszenie gwarancji do bezstronnego i niezależnego rozpoznania sprawy w odbiorze stron czy obserwatorów danego procesu.

W tym kontekście zważyć należy, iż proces opiniowania przez Krajową Radę Sądownictwa sędziego zwieńczony uchwałą z dnia 03 kwietnia 2019 r., wbrew temu co zawarł w swych motywach Sąd Najwyższy do wyroku z dnia 17 maja 2023 r. w sprawie V KK 17/23, był przejrzysty i transparentny.

Zamiast rzeczowych argumentów, odnoszących się chociażby do próby wykazania związku pomiędzy osobą sędziego, jego szeroko rozumianym postępowaniem, a charakterem sprawy we wspomnianym judykacie Sąd Najwyższy skupił się na wymienieniu funkcji, jakie na przestrzeni kilku ostatnich lat badany sędzia piastował, a mianowicie zastępcy rzecznika dyscyplinarnego, czy też wizytatora do spraw karnych (od dnia 01 stycznia 2022 roku) oraz delegowaniu do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie.

Wyraźnie w tym miejscu podkreślić należy, iż każdy sędzia jest zarazem uprawniony, jak i zobowiązany do podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych, a wyrazem i formą tego może być w szczególności orzekanie w ramach delegacji w Sądzie wyższego rzędu.

Zestawiając w swej retoryce doświadczenie zawodowe sędziego uczestniczącego w procesie opiniowania przez KRS z innymi kandydatami z niezrozumiałych względów w sprawie V KK 17/23 Sąd Najwyższy posłużył się przy tym manipulacją, przemilczeniem i wykazał z nieznanych względów daleko idącą aberrację.

W tym stanie rzeczy, podkreślenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie nie zaistniały żadne obiektywne podstawy do wyłączenia mnie od jej rozpoznania.

Powyższe okoliczności wskazują, iż brak jest podstaw do uznania, że mój osąd w sprawie IV Ka 350/24 doprowadzić mógł do naruszenia standardu niezawisłości lub bezstronności sędziego, mającego wpływ na wynik sprawy z uwzględnieniem okoliczności dotyczących uprawnionego oraz charakteru sprawy.

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 k.p.k. i art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49 poz. 223 ze zm.) w związku z nieuwzględnieniem środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela publicznego, Sąd Odwoławczy wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążył Skarb Państwa.

7. PODPIS

0.1.1.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika						1
Podmiot wnoszący apelację						Prokurator Prokuratury Rejonowej w Opocznie.
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja						Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 27 marca 2024 roku w sprawie II K 270/22.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☐na korzyść ☒na niekorzyść		☒w całości
		☐w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☐	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☐		zmiana

Dodano: 23 stycznia 2025, Opublikował(a): Karol Depczyński
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: 20 listopada 2024