Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 4 września 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant: Weronika Kwiatkowska

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2020 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki komandytowej z siedzibą w S.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w Ł.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda (...) spółki komandytowej z siedzibą w S. kwotę 1845,90 zł (jeden tysiąc osiemset czterdzieści pięć zł dziewięćdziesiąt gr) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 września 2018 r. do dnia zapłaty

oraz

odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 184, 50 zł (sto osiemdziesiąt cztery zł pięćdziesiąt gr) od dnia 4 września 2018 roku do dnia 15 listopada 2018 roku,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 535 zł (pięćset trzydzieści pięć zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XI GC 1260/19

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu „zwykłym”

Pozwem z dnia 21 maja 2019 r. powód (...) spółka komandytowa w S. wniosła przeciwko (...) spółce akcyjnej w Ł. o zapłatę kwoty 2731,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 września 2018 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż 29 maja 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. należący do M. K. (1). Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z (...) spółką akcyjną w Ł.. Poszkodowana dokonała zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy szkody, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne, w którym zakwalifikował szkodę w pojeździe jako całkowitą wypłacając odszkodowanie. W związku z niemożnością korzystania przez poszkodowaną z uszkodzonego pojazdu, 29 maja 2018 roku poszkodowana zawarła z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego przy dobowej stawce najmu wynoszącej 130 zł netto. Najem trwał do dnia 27 czerwca 2018 roku tj. przez 30 dni. Powódka podała, że pozwana wypłaciła poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 2250 zł akceptując ilość dni najmu weryfikując stawkę najmu do kwoty 75 zł brutto. Powódka podała, że zawarła z poszkodowaną umowę umowy cesji wierzytelności, na podstawie której nabyła wierzytelności przysługujące poszkodowanej z tytułu zdarzenia z dnia 29 maja 2018 r. w stosunku do (...) spółki akcyjnej w Ł., w szczególności z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz usługi holowania uszkodzonego pojazdu.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 lipca 2019 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwane towarzystwo ubezpieczeń wniosło sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając nakaz w całości wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwane towarzystwo ubezpieczeń podniosło, iż stawka najmu pojazdu zastępczego została zawyżona. W ocenie pozwanej za uzasadnioną stawkę najmu należy uznać 75 zł brutto, gdyż jest to średnia rynkowa stawka dla usług tego rodzaju. Pozwana podała, ze zrekompensowała poszkodowanej koszty parkowania wraku pojazdu oraz wbrew twierdzeniom pozwu zrekompensowała także koszt holowania pojazdu po szkodzie w kwocie 184,50 zł.

Na rozprawie w dniu 3 grudnia 2019 roku pełnomocnik powódki cofnął powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 184,50 zł tytułem kosztów holowania podtrzymując roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty od dnia 4 września 2018 roku do dnia 15 listopada 2018 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2018 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku czego uszkodzony został pojazd marki R. (...) nr rej. (...) należący do M. K. (1). Pojazd poszkodowanej został odholowany z miejsca kolizji przez S. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą M. (...) w S..

Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z (...) spółką akcyjną w Ł.. Poszkodowana dokonała zgłoszenia ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne.

Pojazd poszkodowanej przed wypadkiem miał tylko ubezpieczenie OC i roczne przebiegi ok. 10 000 km., wykorzystywany był też do zagranicznych wyjazdów.

S. M. (...) w S. wystawił w dniu 30 maja 2018 roku na poszkodowaną fakturę Vat nr (...) na kwotę 184,50 zł z tytułu holowania powypadkowego R. C. (...).

Poszkodowana na czas procesu likwidacji szkody wynajęła od powódki pojazd zastępczy marki H. i20 nr rej. (...) w rozliczeniu bezgotówkowym. Umowa została zawarta na czas nieokreślony, strony ustaliły czynsz najmu na kwotę 130 zł plus podatek Vat. Poszkodowana zwróciła pojazd powódce w dniu 27 czerwca 2018 roku.

Powódka wystawiła poszkodowanej fakturę Vat nr (...) z dnia 3 sierpnia 2018 roku na kwotę 5227,50 zł za najem pojazdu zastępczego przez 30 dni przy stawce 130 zł netto za dobę i usługę parkowania uszkodzonego pojazdu przez okres 14 dni przy stawce 25 zł netto za dobę (łącznie koszt usługi parkingowej wyniósł 430,50 zł brutto).

Dowód:
- odpis z KRS powódki k.12-15,

- odpis z KRS pozwanej k.179-184,

- akta szkody (...), płyta CD k. 84,

- zgłoszenie szkody k.16,

- oświadczenie poszkodowanej k.25,

- umowa najmu k.22,

- ogólne warunki najmu samochodu k.39-39 v,

- faktura z dnia 3 sierpnia 2018 r. k.23,

- faktura z dnia 30.05.2018 r. k.24,

- korespondencja e-mail k.26-38,

- zeznania świadka M. K. (1) k.118-118 verte,

W dniu 14 czerwca 2018 roku poszkodowana M. K. (1) zawarła z powódką umowę cesji wierzytelności na podstawie której przelała na rzecz powódki wierzytelność przysługującą jej z tytułu zdarzenia z dnia 29 maja 2018 roku w stosunku do (...) spółki akcyjnej w Ł., w szczególności z tytułu usług parkowania i holowania pojazdu uszkodzonego.

Dowód:

- umowa cesji z dnia 14.06.2018 r. k. 21,

W dniu 27 czerwca 2018 roku poszkodowana M. K. (1) zawarła z powódką umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelała na rzecz powódki wierzytelność przysługującą jej z tytułu zdarzenia z dnia 29 maja 2018 roku w stosunku do (...) spółki akcyjnej w Ł., w szczególności z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- umowa cesji z dnia 27.06.2018 r. k.20,

W piśmie z dnia 4 sierpnia 2018 roku powódka poinformowała pozwaną o umowach cesji wierzytelności zawartych z poszkodowaną i wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 4797 zł tytułem kosztów najmu samochodu zastępczego, kwoty 184,50 zł z tytułu kosztu holowania i kwoty 430,50 zł z tytułu usługi parkingowej.

Dowód:

- pismo powódki z dnia 4.08.2018 r. k.17,

Decyzją z dnia 14 listopada 2018 roku pozwana na podstawie opisanej wyżej faktury Vat nr (...) z dnia 3 sierpnia 2018 roku przyznała poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 2250 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego przyjmując za zasadny czas najmu 30 dni i przyjmując dobową stawkę najmu w wysokości 75 zł brutto za dobę.

Decyzją z dnia 14 listopada 2018 roku pozwana przyznała poszkodowanej kwotę 184,50 zł z tytułu kosztów holowania.

Decyzją z dnia 14 listopada 2018 roku pozwana przyznała poszkodowanej kwotę 900 zł tytułem dopłaty do odszkodowania.

Kwota 900 zł i 184,50 zł została przelana na konto poszkodowanej M. K. (1) w dniu 15 listopada 2018 roku.

Dowód:

- decyzja pozwanej k.18,

- cenniki k.65-67,

- decyzja pozwanej k.64,

- decyzja pozwanej k.115,

- polecenie przelewu z dnia 15.11.2018 r. k.114

Decyzją z dnia 11 kwietnia 2019 roku pozwana przyznała powódce kwotę 3000 zł informując, że szkoda w pojeździe R. (...) nr rej. (...) została uznana za szkodę całkowitą.

Dowód:

- kosztorys nr (...) k.61-62,

- wyliczenie szkody k.63,

- decyzja k.19,

Pojazd R. (...) i pojazd wynajmowany marki H. i20 były zgodne klasowo i należały do klasy (...).

Średnia dobowa stawka za najem pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego na lokalnym rynku miejsca zamieszkania poszkodowanej w opcji rozliczenia bezgotówkowego, braku kaucji, z ubezpieczeniem OC, z limitem kilometrów i możliwością wyjazdu za granicę wynosiła 91-111 zł/doba netto.

Średnia dobowa stawka za najem pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego na lokalnym rynku miejsca zamieszkania poszkodowanej w opcji bez limitu kilometrów, z ubezpieczeniem pełny OC, AC, wykupionym udziałem własnym w szkodach wynosiła 122-149 zł/doba netto.

Dowód:
­ - opinia biegłego sądowego M. M. k. 134-151,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

Żądanie pozwu obejmowało dwa elementy odszkodowania: kwotę 184,50zł tytułem holowania i dopłatę w kwocie 2547zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Żądanie w zakresie kwoty 184,50zł zostało cofnięte w związku z zapłatą przed wniesieniem powództwa, konsekwencją czego było umorzenie postępowania, co do tej kwoty i zasądzenie odsetek od niej do dnia zapłaty na podstawie art. 817 k.c.

Szerzej odnieść się należy do żądania w zakresie najmu pojazdu zastępczego.

Bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporna jest osoba poszkodowanego i zawarcie z nim przez powoda umowy najmu pojazdu zastępczego. Niezbędność wynajęcia pojazdu zastępczego potwierdziła świadek M. K. (1) w oświadczeniu i zeznaniach.

W zamian za udostępnienie pojazdu powód nabył względem ubezpieczyciela roszczenie o odszkodowanie. Taka forma rozliczenia wynika z treści umowy cesji jak również z wyjaśnień poszkodowanego. Podobnych spraw przed tutejszym Sądem, w których powód dochodzi nabytych wierzytelności odszkodowawczych z tytułu najmu pojazdu, czy parkingu, jest wiele trudno więc mówić o jakiejś pozorności. Powód zapewnił poszkodowanemu spokojne korzystanie z pojazdu zastępczego przez cały okres najmu, a więc wykonał swoje obowiązki jako wynajmującego.

Świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353 ¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów. Fakt nabycia wierzytelności przez powoda wynika z przedstawionych umów cesji i nie był kwestionowany na etapie postępowania likwidacyjnego ani w toku procesu.

Pozwana wypłaciła dotychczas odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2250 brutto za 30 dni najmu przy stawce 75zł brutto.

W pozwie powód domaga się dopłaty odszkodowania z tytułu najmu wskazując na tożsamy okres 30 dni i stawkę 130zł netto + vat. Spór sprowadza się więc nie do zasady ale wysokości szkody i to tylko co do jednego jej elementu - wysokości stawki.

W dotychczasowych judykatach podkreślano wielokrotnie, że uznanie wydatków związanych z najmem pojazdu zastępczego za element szkody musi być oceniane indywidualnie w realiach każdej konkretnej sprawy. Przy ustaleniu wysokości odszkodowania z tego tytułu stosować należy metodę dyferencyjną, zgodnie z którą za szkodę poczytać należy różnicę między stanem majątku poszkodowanego, który powstał po wystąpieniu zdarzenia sprawczego a hipotetycznym stanem jaki istniałby, gdyby do zdarzenia tego nie doszło. Poszkodowany, którego pojazd uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia komunikacyjnego, nie uzyskuje roszczenia o zapewnienie mu pojazdu zastępczego. Zatem nie jest uzasadnione poszukiwanie abstrakcyjnych sposobów „wycenienia” wartości szkody polegającej na niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu. Ustalenie odszkodowania w omawianym zakresie wymaga przede wszystkim udowodnienia przez poszkodowanego wysokości szkody.

Jednocześnie w myśl art. 361 §1 k.c. jedynie w sytuacji gdy koszty poniesione na najem pojazdu „zastępczego” będą kwalifikowały się jako normalne (zwykłe) następstwa zdarzenia sprawczego, uznać je można będzie za składnik (element) szkody w przedstawionym wyżej rozumieniu.

Samochód zastępczy nie jest elementem obligatoryjnie przysługującym każdemu poszkodowanemu. Jego udostępnienie ma wyrównać ubytek w postaci niemożności korzystania z pojazdu własnego, czyli służyć zaspokajaniu potrzeb poszkodowanego, które wcześniej realizowane były z udziałem pojazdu własnego. Oczywiście ma on prawo do swobodnego wyboru wypożyczalni oraz ustalenia dowolnych warunków najmu, ale działania tego typu nie mogą zwiększać szkody i rodzić negatywnych konsekwencji dla ubezpieczyciela sprawcy. Po szkodzie sytuacja poszkodowanego powinna być taka sama jak przed szkodą, nie powinna więc ulec pogorszeniu ani polepszeniu. Za przywrócenie takiego stanu odpowiedzialna jest pozwana. W pierwszej kolejności powinna być zgodność co do klasy pojazdu uszkodzonego i wynajętego. W niniejszej sprawie oba pojazdy są klasy (...). Jeżeli więc poszkodowana przed szkodą nie miała ubezpieczenia AC wraz ze zniesionym udziałem własnym (z zeznań wynika, że miała tylko OC), jeździła przeciętnie ok. 28 km (wskazywane 10 tyś rocznie dzielone przez 365 dni), ale z wyjazdami zagranicznymi i z samochodu zastępczego korzystała w podobny sposób, to nie ma podstaw do wyliczania stawki najmu z dodatkowo płatnymi opcjami, które nie miały wpływu na zaspokojenie potrzeb poszkodowanej. Nie chodzi o to, żeby prognozować, co będzie jak wynajęty samochód się uszkodzi ale żeby stworzyć sytuację możliwie najbardziej zbliżoną do stanu sprzed wypadku. Pojazd zastępczy powinien być więc podobnej klasy, rocznika, wyposażenia, z podobnym zakresem ubezpieczenia. Jeżeli poszkodowany, chce mieć większą wygodę czy poczucie bezpieczeństwa, co do kosztów ewentualnych uszkodzeń, niż miał przy pojeździe własnym (co może być związane np. z tym że wynajęty pojazd jest nowszy), to ma możliwość dobrowolnego zniesienia udziału własnego (dopłaty z tego tytułu są powszechne w wypożyczalniach) ale nie jest to koszt pozostający w adekwatnym związku ze szkodą, gdyż jego pojazd takiej opcji ubezpieczenia nie miał. Na marginesie odnotować należy, że warunki najmu u powoda zawierały zapisy wskazujące na dokonywanie przez najemcę konserwacji i napraw bieżących pojazdu (§5 umowy), a w pkt. 12 (OWU) wskazano na odpowiedzialność materialną najemcy m.in. za części i wyposażenie pojazdu oraz wynikłe z jego winy straty. Podobnie nie chodzi o to co potencjalnie może zrobić poszkodowany ze swoim pojazdem gdyż teoretycznie może go zniszczyć, pojechać nim na inny kontynent, uczestniczyć w rajdzie samochodowym, pobijać rekord długości bądź prędkości jazdy itp. choć nigdy wcześniej nie korzystał z takich przeżyć. Bynajmniej wcale nie oznacza to, że wypożyczalnia powinna mu zapewnić taki sposób korzystania z pojazdu zastępczego. Poszkodowany powinien mieć możliwość korzystania z pojazdu zastępczego podobnie jak korzystał z pojazdu własnego. Należy to oceniać racjonalnie, także przy uwzględnieniu zasady minimalizacji szkody. Poszkodowany zna swoje potrzeby i powinien dostosować do nich warunki najmu. Pamiętać należy, że pojazd poszkodowanej miał w chwili szkody 15 lat, co raczej wykluczało dalekie trasy. Jeżeli poszkodowana jeździła średnio, jak podała, poniżej 50 km dziennie, a limity w wypożyczalniach są rzędu 200-300 km na dobę (takie odległości średnio każdego dnia przez cały okres najmu w zasadzie przejeżdżają tylko przedsiębiorcy), to nie ma racjonalnych podstaw do zawierania umowy ze stawką bez limitu kilometrów. Poza tym ewentualne przekroczenie limitu kilometrów nie jest związane z żadnym ograniczeniem a jedynie dopłatą za każdy dodatkowy kilometr, która w przypadku zaistnienia takiej sytuacji mogłaby być dochodzona od ubezpieczyciela. Na marginesie wskazać należy, że kwestia opłat dodatkowych przy najmie jest kluczowa gdyż czasem podstawowe stawki najmu równe są sumie opcji dodatkowych. Element ten nie powinien być pozostawiony biegłemu do interpretacji. Biegły powinien określić stawki rynkowe, nie dowolnie, ale według określonego w postanowieniu kryterium, co w niniejszej sprawie nastąpiło. O określenie przez biegłego stawek bez opcji dodatkowych wnosił zresztą wprost pozwany w sprzeciwie. W związku z czym Sąd zlecając opinię ustalił pierwszy wariant stawek najmu zgodnie z informacjami przekazanymi przez świadka na rozprawie i wariant drugi z pełnym zakresem opcji. W ocenie Sądu, w związku z wyżej przedstawioną argumentacją uwzględnić należy wariant pierwszy czyli stawkę do 111zł netto plus vat.

Na koniec odnotować też należy, że działania poszkodowanej w ramach likwidacji szkody należy oceniać również z perspektywy jej minimalizacji. W niniejszej sprawie uszkodzony pojazd był stosunkowo wiekowy i o niewielkiej wartości. Gdyby poszkodowana miała osobiście ponosić koszty najmu to niewątpliwe wnikliwiej oceniałaby poszczególne opcje dodatkowe. Nie ma podstaw do innej oceny z tej tylko przyczyny, że finalnym płatnikiem jest zakład ubezpieczeń.

Reasumując zasadne odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego to (...),90 brutto (30 dni x 111zł netto + vat). Dotychczas wypłacono 2250zł zasądzeniu podlega więc dalsza kwota 1845,90zł.

Poszkodowana nie jest płatnikiem podatku Vat i nie ma możliwości jego odliczenia. Powód nabył wierzytelność w takiej postaci w jakiej miała ją poszkodowana, bez znaczenia jest więc status podatkowy powoda. Rozliczenia należy dokonać w kwocie brutto, pozwana tak też wyliczała szkodę.

Odsetki przyznano zgodnie z żądaniem na podstawie 817 k.c.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, dowód z opinii biegłego i zeznania świadka. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Zeznania świadka M. K. (2) Sąd uznał za wiarygodne.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.). Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji, wyjaśnień i metodyki opartych na wiedzy i doświadczeniu. W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłową opinię uwzględniając zgromadzony w aktach materiał. Zarzut powoda dotyczył personalnie biegłego, nie przedstawiono natomiast żadnych merytorycznych uwag do treści opinii, w szczególności nie wskazano dlaczego ustalone przez biegłego stawki miałyby być nieprawidłowe. Na marginesie wskazać należy, że podobne stawki dla pojazdu klasy (...) ustalane są także w innych sprawach. Sąd nie podziela stanowiska powoda, co do braku bezstronności biegłego. Biegły M. M. jest długoletnim biegłym sądowym. W swoich opiniach jest niezależny i nie kieruje się odczuciami ale okolicznościami sprawy. Przytaczane przez powoda uwagi z innych spraw nie mogą mieć w ocenie Sądu decydującego znaczenia i nie wpływają na ocenę opinii biegłego w niniejszej sprawie. Sądowi wiadomym jest, że w ramach spraw ubezpieczeniowych opinie biegłych różnią się między sobą. Strony będące nabywcami wierzytelnościami, chciałyby aby opinię wydawali biegli stosujący metodologię dla nich korzystną, stąd zapewne tak obszerny, choć nie uzasadniony, wniosek o niepowoływanie biegłych zawarty w pozwie. Znamiennym jest, że w niniejszej sprawie uwagi do osoby biegłego pojawiły się nie w chwili zlecenia mu opinii ale dopiero gdy strona powodowa zaznajomiła się z jej treścią.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.1 k.p.c. stosownie do którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone.

Powódka wygrała w 68% tj. tylko w zakresie zasądzonej kwoty. Powódkę uznać należy za stronę przegrywającą nie tylko w zakresie oddalonej części ale także w zakresie części objętej cofnięciem, gdyż do zapłaty doszło przed wytoczeniem powództwa. Powódka poniosła następujące koszty: opłatę od pozwu w kwocie 137zł, połowę kosztów biegłego 342,50zł oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 900zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).

Pozwana powinna zwrócić 68% kosztów celowych poniesionych w celu dochodzenia należności, czyli kwotę 938zł.

Na uwzględnione do rozliczenia po stronie pozwanej koszty procesu składają się koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, połowa kosztów opinii biegłego 342,50zł i koszt zastępstwa procesowego w kwocie 900zł, który określono na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

Pozwana wygrała w 32%. Powódka powinna jej więc zwrócić kwotę 403zł.

Po odjęciu od kwoty 938zł. kwoty 403zł otrzymujemy kwotę 535zł tj. kwotę jaką zobowiązana jest uiścić pozwana.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie III sentencji.

Pozostała część zaliczki zostanie zwrócona stronom po uprawomocnieniu się wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

3, (...)