Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 202/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 7 maja 2024r. , sygn. akt II Ko 156/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik wnioskodawcy zaskarżanemu orzeczeniu zarzucił:

I. w zakresie zadośćuczynienia:

1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy i uznanie, że zasądzone zadośćuczynienie spełnia cel i wymogi określone art. 8 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa, ustawa rehabilitacyjna) w przypadku krzywd P. S., doznanych wskutek wydania i wykonania wobec niego wyroku Sądu Wojewódzkiego w Koszalinie z dnia 24 grudnia 1981 r., sygn. akt II K 46/81, utrzymanego w mocy postanowieniem Sądu Najwyższego w Warszawie Izba Karna z 22 lutego 1982 r., sygn. akt V KRN 32/82, w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego;

2. w oparciu o art. 438 pkt la k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego, tj.

a) art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego Państwa Polskiego w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. oraz art. 448 k.c. poprzez błędną ich wykładnię skutkującą bezzasadnym oddaleniem w części ponad kwotę 260.000,00 zł za krzywdę doznaną przez P. S. wynikającą z wydania i wykonania wobec niego wyroku Sądu Wojewódzkiego w Koszalinie z dnia 24 grudnia 1981 r., sygn. akt II K 46/81, utrzymanego w mocy postanowieniem Sądu Najwyższego w Warszawie Izba Karna z 22 lutego 1982 r., sygn. akt V KRN 32/82, w związku z działalnością, na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, która w istocie jest niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez pokrzywdzonego krzywd i cierpień, ich długotrwałości, intensywności i nieodwracalnego charakteru-w sytuacji gdy okoliczności niniejszej sprawy przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia w wyższej wysokości (przedmiotowej kwoty zadośćuczynienia wskazanej we wniosku),

b) art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego Państwa Polskiego w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. oraz art. 448 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i nieuwzględnienie w sposób właściwy wszystkich istotnych krzywd P. S., a zwłaszcza poczucia rażącej niesprawiedliwości z powodu niesłusznego pozbawienia go wolności w związku z działalnością niepodległościową stosowanej przemocy psychicznej, zastraszania, złych warunków, w jakich wówczas przebywał, a w konsekwencji błędne oddalenie w części w pozostałym zakresie wniosku o zadośćuczynienie,

c) naruszenie art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez błędną ich wykładnię skutkującą nieprawidłowym sposobem szacowania przyznanego zadośćuczynienia za doznaną przez P. S. krzywdę poprzez miarkowanie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia poprzez przemnożenie kwoty 17.000,00 złotych przez ilość miesięcy pozbawienia wolności P. S., podczas gdy szacowanie odpowiedniego zadośćuczynienia nie powinno podlegać na mechanicznym (nawet pośrednio) przeliczeniu powyższych wartości, bez uwzględnienia metody zastosowanej przez pełnomocnika skarżącego w tym zakresie we wniosku - podczas gdy szacowanie odpowiedniego zadośćuczynienia powinno podlegać uwzględnieniu w sposób indywidualny całokształtu okoliczności sprawy oraz krzywdy.

II. w zakresie odsetek:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieprzyznanie od zasądzonej sumy odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, pomimo iż takie żądanie zostało zgłoszone we wniosku inicjującym postępowanie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się jedynie częściowo zasadną.

Nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty podniesione przez skarżącego w punkcie I petitum apelacji, to jest „w zakresie zadośćuczynienia”. Odnosząc się do nich, w pierwszej kolejności wskazać należy, że skarżący nie sformułował w apelacji zarzutu poczynienia błędnych ustaleń faktycznych w sprawie. Jak zaś wynika z treści uzasadnienia tej części zarzutów, zdaniem pełnomocnika wnioskodawcy krzywda P. S. nie została dostatecznie uwzględniona przy określaniu kwoty należnego zadośćuczynienia, a nadto kwota ta została ustalona w niewłaściwy sposób. Choć w apelacji został podniesiony zarzut naruszenia art. 7 kpk, to jednak skarżący nie wskazuje na jakąkolwiek wadliwość przy ocenie dowodów, dokonanej przez Sąd I instancji. Jeśli zaś mieć na uwadze, że stan faktyczny, jaki został przez Sąd ten ustalony, został odtworzony w oparciu o zeznania wnioskodawcy, uznane za wiarygodne oraz niekwestionowanej wiarygodności dokumenty, to sformułowanie przez skarżącego zarzutu naruszenia art. 7 kpk w tej sytuacji jest całkowicie niezrozumiałe. Trudno wszak przyjąć by skarżący wyrok pełnomocnik wnioskodawcy kwestionował danie wiary właśnie zeznaniom wnioskodawcy. W takiej sytuacji zarzut sformułowany w punkcie I.1 petitum apelacji nie może być odczytywany literalnie, a – pomimo tego, że został sformułowany przez podmiot profesjonalny – musi być odczytany, jako w gruncie rzeczy kwestionujący współmierność przyznanego P. S. zadośćuczynienia (jak wskazano skarżący nie kwestionuje też ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd I instancji). Takie odczytanie powyżej wskazanego zarzutu oraz kolejnych, sformułowanych punktach 2.a-b petitum apelacji, pozwala przyjąć, że pomimo ich mnogości, wszystkie one sprowadzają się do kwestionowania wysokości przyznanego wnioskodawcy zadośćuczynienia, które w ocenie skarżącego nie jest współmierne do krzywdy doznanej przez P. S..

Dla dalszych rozważań w tym zakresie wskazać należy, że przyznawane zadośćuczynienie nie może być symboliczne, a powinno być odpowiednie i ma rekompensować doznana krzywdę. Zadośćuczynienie nie może mieć charakteru symbolicznego, ale powinno uwzględniać "indywidualne cechy człowieka, którego niesłusznie wolności (…) pozbawiono" (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 24.4.2007 r., II AKa 61/07, KZS 2007, Nr 7–8, poz. 129). Jednocześnie zadośćuczynienie krzywdzie powinno mieć "charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, niebędącą jednak wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy" (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z 12.8.2008 r., V KK 45/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1638; wyrok Sądu Najwyższego z 2.2.2007 r., IV KK 444/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 18). Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że: "ostateczne ustalenia, jaka konkretna kwota jest "odpowiednia", z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. Zawsze musi ono opierać się tak na całokształcie okoliczności sprawy, jak i na czytelnych kryteriach ocennych, rzetelnie wskazanych w treści uzasadnienia" (wyr. SA w Lublinie z 5.5.2008 r., II AKa 83/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 68). Już w tym miejscu wskazać należy, że całkowicie nietrafione jest w związku z powyższym wskazywanie przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji na wysokości zadośćuczynienia przyznawanego w innych sprawach, bez próby nawet porównania okoliczności w nich uwzględnianych przy miarkowaniu przyznawanego zadośćuczynienia, do sytuacji w jakiej znalazł się P. S.. Skoro bowiem podstawą do ustalenia zadośćuczynienie jest rozmiar krzywdy poniesionej przez osobę represjonowaną, to bez określenia skali takiej represji nie jest możliwe ustalenie kwoty, jaka może być uznana za adekwatną z tego tytułu. Przywoływanie przez skarżącego orzeczeń wydanych w innych sprawach nie może w takiej sytuacji samo w sobie być przydatne dla określenia kwoty zadośćuczynienia należnego P. S. za represje podjęte wobec jego osoby.

Określenie natomiast skali i skutków tych właśnie represji zostało w sprawie niniejszej prawidłowo dokonane przez Sąd I instancji. Sąd ten prawidłowo ustalił na jaką karę został skazany P. S., jak długo rzeczywista jego izolacja trwała, jakie uciążliwości z wykonaniem wobec niego akry były związane. Skarżący ustaleń faktycznych poczynionych w tym zakresie przez Sąd Okręgowy – jak już wskazano – nie kwestionuje. One zaś rzutują oczywiście na kwotę ostatecznie przyznanego zadośćuczynienia, przy czym należy pamiętać, że zadośćuczynienie nie może mieć ani charakteru symbolicznego, ani nie może być nadmierne, jego wysokość nie powinna służyć bezpodstawnemu wzbogaceniu. Sąd Apelacyjny wskazuje też, iż zarzut nieodpowiedniego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdyby zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty naruszyło zasady ustalania wysokości tego zadośćuczynienia. O rażącym naruszeniu tych zasad mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia "symbolicznego" bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 9.4.2008 r., II AKa 46/08, KZS 2008, Nr 6, poz. 48; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 20.2.2013 r., II AKa 32/13, Legalis.

Kwota zadośćuczynienia przyznanego przez Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie nosi takich cech, wymagających instancyjnej interwencji Sądu odwoławczego. Miarkują kwotę zasądzonego zadośćuczynienia uwzględnił wszystkie istotne okoliczności związane z pobytem wnioskodawcy w zakładach karnych, a także po ich opuszczeniu i właściwie je wyważył. Trafnie też uwzględnił fakt, że wnioskodawcy przyznano już kwotę zadośćuczynienia, którą jednak nie można uznać za rekompensującą krzywdy doznane przez P. S. w związku jego skazaniem. W rezultacie, zasądzając kwotę uzupełniającego zadośćuczynienia, określił ją na kwotę 260.000 złotych. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko, iż zasądzona kwota nie jest bagatelna, ale jest godziwą rekompensatą za krzywdy moralne i fizyczne z uwzględnieniem przecież aktualnych warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. Tę zaś najlepiej odzwierciedla wysokość średniego wynagrodzenia określonego na czas wyrokowania, przy czym odniesienie do takiego wskaźnika znajduje swoje uzasadnienie w konieczności uwzględnienia przy kształtowaniu wysokości zadośćuczynienia aktualnych warunków społeczno-ekonomicznych i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. Wskazana kwota uwzględnia doznaną przez wnioskodawcę krzywdę, rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych. Odniesiona do wskazanego średniego wynagrodzenia, z uwzględnieniem ustaleń co do wcześniej przyznanego już wnioskodawcy zadośćuczynienia, wskazuje, że za czas pozbawienia wolności wnioskodawcy ostatecznie przyznano zadośćuczynienie w sumie w kwocie na poziomie trzykrotności średniego wynagrodzenia. Jeśli w kontekście takiego wskaźnika oceniać oczekiwania skarżącego, to dostrzec należy, że zmierzały one do przyznania kwoty zadośćuczynienia na poziomie ponad dwudziestokrotności średniego miesięcznego wynagrodzenia za każdy miesiąc pozbawienia wolności P. S., co w świetle ustalonych okoliczności i rozmiaru krzywdy jawi się jako kwota wygórowana. Nie bagatelizując krzywdy osoby represjonowanej, trzeba dostrzec, że nie kształtowały jej poziomu szczególne zdarzenia i fakty wyrażające atypowe dolegliwości z czasu pozbawienia wolności P. S., także względem innych represjonowanych. W takim tylko wypadku można by rozważać (tak znaczne) podniesienie kwoty zależnego zadośćuczynienia ponad przyznaną zaskarżonym wyrokiem, jak domagał się tego skarżący.

Niezasadnie przy tym skarżący kwestionuje sposób ustalenia kwoty zadośćuczynienia. Po pierwsze nie nastąpiło to – jak twierdzi skarżący – w wyniku prostych działań matematycznych, o czym świadczą wywody przedstawione na tę okoliczność przez Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przywołanie w nich wskaźnika w postaci przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia nie było elementem takich wyliczeń, ale posłużyło zobrazowaniu odniesienia do realiów społeczno-ekonomicznych w jakich aktualnie określano kwotę zadośćuczynienia. Po drugie – sam pełnomocnik wnioskodawcy stosuje metodę prostego przeliczenia matematycznego przy określaniu wnioskowanej kwoty, o czym świadczy treść złożonego w sprawie wniosku (k. 10v).

Z powyższych względów zarzuty sformułowane w apelacji „w zakresie zadośćuczynienia” były całkowicie niezasadne.

Słusznie natomiast skarżący wskazał na wadliwość pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia w zakresie określającym należne wnioskodawcy odsetki od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia. Z treści wyroku z dnia 7 maja 2024r. wynika, że Sąd Okręgowy zasądził na rzecz wnioskodawcy ustawowe odsetki (należne od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty) – punkt 1. wyroku. Tymczasem słusznie wskazuje skarżący, że do zasądzanych odsetek zastosowanie ma art. 481 kc, traktujący o odsetkach należnych jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego – w odróżnieniu od (ustawowych) odsetek kapitałowych, które zgodnie z art. 359 kc przysługują za okres przed terminem wymagalności kapitału (nie przysługują one z tytułu opóźnienia spełnienia świadczenia, ale już z samego faktu korzystania z cudzego kapitału). Dostrzec też trzeba, że w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sam Sąd Okręgowy wskazał na przyznanie wnioskodawcy odsetek za opóźnienie (str. 13 uzasadnienia).

Wniosek

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1. zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dalszej kwoty 2.782.935,35 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez niego wskutek wydania i wykonania wobec niego wyroku Sądu Wojewódzkiego w Koszalinie z dnia 24 grudnia 1981 r., sygn. akt II K 46/81, utrzymanego w mocy postanowieniem Sądu Najwyższego w Warszawie Izba Karna z 22 lutego 1982 r., sygn. akt V KRN 32/82, w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

2. zasądzenie na rzecz wnioskodawcy ustawowych odsetek za opóźnienie od zasądzonej kwoty 260.000,00 zł zadośćuczynienia,

ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Koszalinie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Spośród sformułowanych przez skarżącego wniosków odwoławczych uwzględnieniu podlegał tylko ten tyczący się zmiany zaskarżonego wyroku co do określenia rodzaju należnych wnioskodawcy odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia. Tylko w tym zakresie sformułowany został trafny zarzut apelacji. W pozostałym zakresie niezasadność zarzutów zawartych w apelacji skutkowała brakiem podstaw do uwzględnienia wniosków apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wysokość zasądzonego zadośćuczynienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro Sąd Okręgowy zgromadził kompletny materiał dowodowy, a zasądzoną kwotę zadośćuczynienia w sposób staranny i przekonywujący uzasadnił, to brak było podstaw do jej podwyższenia.

Nie zaistniało w sprawie żadne uchybienie, jakie podlega uwzględnieniu przez Sąd odwoławczy z urzędu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Określenie odsetek należnych od zasądzonego zadośćuczynienia jako należnych za opóźnienie.

Zwięźle o powodach zmiany

Skarżący słusznie wskazał na wadliwe sformułowanie w wyroku co od rodzaju należnych wnioskodawcy odsetek. Znajdujący w sprawie w tym zakresie zastosowanie art. 481 § 1 kc nakazywał określenie należnych odsetek jako „odsetki za opóźnienie”. Stwierdzenie wskazanego uchybienia wymagało zmiany wyroku w tej części.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt III i IV

O kosztach z tytułu ustanowienia pełnomocnika przed Sądem Apelacyjnym orzeczono na podstawie § 11 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (tekst jednolity Dz. U.2021.1693).

Na podstawie art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (tekst jednolity Dz. U.2021.1693) kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSO del. do SA Maciej Kawałko SSA Przemysław Żmuda SSA Robert Mąka

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wysokość zasądzonego zadośćuczynienia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana