Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Katarzyna Wikiera

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2021 r.

sprawy M. B. (1)

córki J. i M. z domu B.

urodzonego (...) w Ś.

obwinionego o czyn z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków

z dnia 13 maja 2021 r. sygn. akt VII W 133/21

I. uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. art. 45 § 1 kw postępowanie przeciwko obwinionemu M. B. (1) umarza;

II. kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. B. (1) został obwiniony o to, że w dniu 19 lipca 2018r około godz. 16.30 na ul. (...), na wysokości nr (...) / (...) / kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), wyjeżdżając z parkingu marketu L. M. na drogę publiczną ul. (...) z zamiarem skrętu w prawo w kierunku ul. (...), na skutek nie zachowania ostrożności podczas włączania się do ruchu na przejeździe dla rowerów, uderzył pojazdem w rowerzystę jadącego ścieżką dla rowerów powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

Sąd Rejonowy dla Wrocławia Krzyków wyrokiem zaocznym z dnia 13 maja 2021 r. uznał obwinionego M. B. (1) za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 86 §1 kw i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 500 ( pięćset) złotych grzywny oraz na podstawie art. 119 §1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych wydatków postępowania w łącznej kwocie 120 ( sto dwadzieścia) złotych oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 50 ( pięćdziesiąt) złotych.

Apelacje od tego wyroku wywiódł obrońca obwinionego i zaskarżając orzeczenie w całości, zarzucił naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na jego treść, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. polegającą na dowolnej i arbitralnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego skutkującej błędnym przyjęciem, że:zeznania pokrzywdzonego M. G. są konsekwentne, spójne i jasne, a także logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego w sytuacji, gdy pokrzywdzony każdorazowo składając zeznania, zmieniał ich treść w zakresie dot. istotnych okoliczności przebiegu kolizji drogowej, dostosowując je do treści innych dowodów, przede wszystkim do pierwszej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, w tym zwłaszcza w zakresie miejsca zderzenia pojazdów, jak też pomimo tego, że zeznania pokrzywdzonego odnośnie przebiegu kolizji drogowej i powstałych w jej wyniku uszkodzeń roweru są sprzeczne z treścią opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych R. K. oraz, w zakresie dot. miejsca kolizji, z wykonaną przez pokrzywdzonego na miejscu zdarzenia fotografią pojazdu obwinionego, z której wynika, że do kolizji pojazdów nie doszło w okolicach ścieżki rowerowej, lecz przed przejściem dla pieszych, a więc w okolicznościach konsekwentnie prezentowanych przez obwinionego oraz świadka J. W., nadto podniósł, że pisemna opinia biegłego R. K. ma charakter uzupełniający i nie pozostaje w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego M. G. w sytuacji, gdy biegły w pisemnej opinii nie wykluczył możliwości przebiegu kolizji drogowej w okolicznościach podawanych przez obwinionego, jak też stwierdził, że pierwsza z wersji pokrzywdzonego dot,. przebiegu kolizji drogowej jest w fizykalnym sensie nieprawdopodobna, natomiast wersja przebiegu krytycznego zajścia, o której zeznawał pokrzywdzony na etapie postępowania sądowego jest prawdopodobna z tym jednak zastrzeżeniem, że po dokonaniu oględzin roweru pokrzywdzonego, biegły dostrzegł, iż uszkodzenia roweru nie korelują z przebiegiem zajścia opisywanym przez pokrzywdzonego, także zeznania J. W. i wyjaśnienia M. B. (2) są wiarygodne jedynie częściowo, w zakresie w jakim pozostają koherentne z zeznaniami pokrzywdzonego w sytuacji, gdy depozycje obwinionego są konsekwentne, i znajdują wsparcie w konsekwentnych relacjach J. W., a które to dowody są także spójne z treścią dwóch, niezależnie wydanych w toku postępowania opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz z wykonaną na miejscu zdarzenia przez pokrzywdzonego fotografią pojazdu obwinionego, w oparciu o którą można ustalić lokalizację pojazdów w chwili kolidowania, a która miała miejsce przed przejściem dla pieszych, a nie na ścieżce rowerowej, jak w toku postępowania podawał pokrzywdzony. Skarżący podniósł też, że zeznania świadka Z. B. są konsekwentne i spójne z zeznaniami pokrzywdzonego w sytuacji, gdy świadek przesłuchiwany po raz pierwszy w toku postępowania sądowego stwierdził, że nie widział przebiegu zajścia i rozpoczął obserwację miejsca zdarzenia po jego zaistnieniu oraz, że nie pamięta w którym miejscu na drodze stał wówczas pojazd obwinionego, a w kolejnych zeznaniach wskazał, że po tym jak skontaktował się z nim pokrzywdzony, to przypomniał sobie przebieg kolizji drogowej, w tym miejsce, w którym zatrzymał się pojazd obwinionego. Nadto dokumentacja fotograficzna przedstawiająca miejsce zatrzymania prowadzonego przez obwinionego pojazdu po zderzeniu z rowerem (k. 8 i k. 44 - akt sprawy) jest uzupełnieniem wersji pokrzywdzonego w sytuacji, gdy umiejscowienie pojazdu na załączonej przez pokrzywdzonego fotografii, wyklucza możliwość zderzenia się pojazdów na ścieżce rowerowej, oddalonej o kilka metrów od miejsca zatrzymania pojazdu obwinionego, co pozostaje w ewidentnej sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego.

Obrońca podnosząc te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionego M. B. (1) od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Nie odnosząc się merytorycznie do podniesionych przez obrońcę obwinionego zarzutów, postępowanie w niniejszej sprawie należało umorzyć z uwagi na zaistniałą negatywną przesłankę procesową, a mianowicie z uwagi na przedawnienie karalności, gdyż nie było podstaw do uniewinnienia obwinionego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego przed sądem odwoławczym. Umorzenie z racji przedawnienia wchodzi bowiem zawsze w rachubę, gdyby kwestie istnienia czynu, jego znamion i odpowiedzialności wymagały dalszego dowodzenia, gdyż postępowaniu w tej materii stoi już na przeszkodzie przedawnienie karalności”.

Przepis art. 45 § 1 k.w. stanowi o przedawnieniu możliwości ścigania czynu będącego wykroczeniem, albowiem po upływie rocznego okresu od popełnienia czynu nie jest możliwe wszczęcie postępowania o wykroczenie.

Zdanie drugie przepisu art. 45 § 1 k.w. stanowi jednak, że jeżeli w okresie roku od popełnienia czynu będącego wykroczeniem wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu. W konsekwencji przyjąć należy, że w przypadku, gdy wszczęto postępowanie w sprawie o wykroczenie w okresie jednego roku od popełnienia czynu, okres przedawnienia wydłuża się o dalsze 2 lata. Czas ten liczony jest jednak od momentu, w którym upłynął termin roczny. Faktycznie oznacza to, że okres przedawnienia w takim przypadku wyniesie 3 lata od daty popełnienia czynu będącego wykroczeniem (por. wyrok SN z 8.05.2019 r., III KK 678/18, LEX nr 2671568).

W takim przypadku tj. z upływem podanego wyżej terminu sąd jest zobligowany do umorzenia postępowania w sprawie o wykroczenie, przy czym podkreślenia wymaga, że zgodnie z przepisem art. 15zzr ust. 6 ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych wprowadzonym do porządku prawnego na mocy ustawy nowelizującej wspomnianą ustawę z 31.03.2020 r. (Dz.U. poz. 568), a uchylonym na mocy ustawy nowelizującej z 14.05.2020 r. (Dz.U. poz. 875), w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu (...)19 nie biegnie przedawnienie karalności czynu oraz przedawnienie wykonania kary m.in. w sprawach o wykroczenia. Ustawodawca określił ten stan jako stan spoczywania biegu przedawnienia w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii. Zaznaczenia wymaga, że w okresie od 31.03.2020 r. do 14.05.2020 r. nie biegły terminy przedawnienia w sprawach o wykroczenia i ten okres należy uwzględnić przy określaniu zaistnienia ujemnej przesłanki procesowej.

Biorąc zatem pod uwagę powyższe okoliczności, czyli datę popełnienia wykroczenia, datę wszczęcia postępowania, okres spoczywania biegu przedawnienia i datę wyrokowania przez sąd odwoławczy to w sposób nie budzący wątpliwości zaistniała ujemna przesłanka dotycząca toczenia się postępowania z art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. art. 45 § 1 kw

Z tego powodu Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i na mocy art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. art. 45 § 1 kw postępowanie przeciwko obwinionemu M. B. (1) umorzył, a kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa (art. 118 § 2 k.p.s.w.).

SSO Stanisław Jabłoński