Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny
w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Fiałkowska – Sobczyk

Protokolant: Małgorzata Wąchała

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2013 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa A. G.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...) we W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej Skarbu Państwa – (...) we W.na rzecz powódki A. G.kwotę 120 000 zł (sto dwadzieścia tysięcy zł) z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej Skarbu Państwa – (...) we W.na rzecz powódki A. G.kwotę 6 634 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt I C 1349/11

UZASADNIENIE

Powódka A. G.w pozwie przeciwko Skarbowi Państwa – (...)we W.domagała się zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej kwoty 120 000 zł z odsetkami od dnia 1 kwietnia 2011r. do dnia zapłaty.
Powódka podniosła, że jest z zawodu (...). W dniu 26 sierpnia 2008r. wraz z (...) B. L., przebywając na terenie (...)w L.uczestniczyła w szkoleniu z zakresu obsługi broni marki W.. Szkolenie prowadził instruktor wyszkolenia strzeleckiego (...) K. D.. Instruktor omówił budowę, zasady działania i zabezpieczenia broni W.. (...) rozłożyły i złożyły broń, a następnie wywiązała się dyskusja na temat broni typu G.. Instruktor omówił różnice w budowie i działaniu pistoletu marki W.i G.. W tym celu wyjął z kabury własną broń służbową - pistolet G.. Wyjął z niego magazynek, rozładował i oddał strzał na sucho. Następnie włożył do niego magazynek i w tym samym czasie zadzwonił do niego telefon. Instruktor odebrał telefon, porozmawiał chwilę i po skończonej rozmowie przeładował G.z włożonym do niego magazynkiem. Padł strzał, który ugodził powódkę w lewe udo i prawą dłoń. Powódka siedziała wówczas w odległości nie większej niż 3 metry od instruktora. Trzymała nogę założoną na nogę, a prawą rękę dodatkowo trzymała na lewym udzie. Pocisk przeszedł przez palec i wszedł w udo. Instruktor wezwał pomoc. Pogotowie Ratunkowe zawiozło powódkę do szpitala w L., gdzie musiano natychmiast zoperować przestrzelone udo. Kolejna operacja odbyła się w Szpitalu (...)we W..

Powódka podniosła dalej, że decyzją z dnia 25 listopada 2009 roku (...) we W.poznał jej jednorazowe odszkodowanie w wysokości
12 369 zł uznając przy tym, że powódka doznała w wyniku przedmiotowego zdarzenia pozostającego w związku ze służbą 21% uszczerbku na zdrowiu. Pismem z dnia 14 lutego 2011 roku powódka wniosła o wypłatę zadośćuczynienia w związku z zaistniałym wypadkiem wskazując na rzeczywisty procent uszczerbku na zdrowiu oraz ból i cierpienie, jakiego doznała w wyniku wypadku. Pismo powódki pozostało bez odpowiedzi.

Powódka twierdziła w pozwie, że z uwagi na charakter doznanych przez nią obrażeń, kwotę wypłaconą dotychczas przez pozwanego należy uznać za zbyt niską, gdyż nie rekompensuje ona doznanych przez nią cierpień fizycznych, krzywd oraz bólu. Poszkodowana w związku z postrzałowym, wieloodłamowym złamaniem kości udowej lewej poddawana była już kilku zabiegom operacyjnym. Nadal występują bardzo negatywne i silne skutki doznanego urazu. Poszkodowana odczuwa niestabilność przednio-tylno-boczną lewego stawu kolanowego, następują zmiany wtórne - boczne, długołukowe wyrównawcze, prawostronne skrzywienie kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego. W tkankach miękkich lewego uda znajdują się ciała obce (roztrzaskana kula), które nie tylko w znaczący sposób wpływają na rzeczywisty stopień uszczerbku na zdrowiu, ale także mając tendencję do przemieszczania się stanowią zagrożenie życia poszkodowanej. Pani A. G. jest osobą praworęczną, postrzałowe złamanie paliczka bliższego wskaziciela spowodowało trwałe zniekształcenie palca i upośledzenie czucia. Ponadto, w następstwie urazu rozwinął się u powódki przewlekły zespól stresu pourazowego znacznie upośledzający funkcjonowanie na satysfakcjonującym ją poziomie. Ze względu na możliwość wystąpienia stanu dekompensacji, powódka wymaga długotrwałej terapii podtrzymującej.

Zdaniem powódki, biorąc pod uwagę jej wiek (27 lat) oraz charakter doznanych obrażeń, należy stwierdzić, iż stanowią one duży uszczerbek na jej zdrowiu i w znacznym stopniu wpłynęły na jej ogólną kondycję psychofizyczną. Sytuacja osobista powódki wskutek obrażeń doznanych w wyniku wypadku uległa znacznemu pogorszeniu. Przed wypadkiem była ona sprawną kobietą, pełną życiowej energii. Na skutek wypadku, powódka do dnia dzisiejszego skarży się na wyżej wymienione dolegliwości, zarówno fizyczne jak i w sferze psychicznej. Całkowicie zmienił się jej styl życia, musi wyrzec się wielu rzeczy i skupić się na ciągłych badaniach i konsultacjach lekarskich, coraz to nowych zabiegach operacyjnych oraz ciągłej rehabilitacji. Bezpośrednio po wypadku powódka musiała korzystać z pomocy najbliższych członków rodziny (np.: przygotowywanie posiłków, pomoc przy zachowaniu higieny osobistej, robienie zakupów). Powódka musiała także zrezygnować z myśli o prawdziwej karierze (...), bowiem w obecnej sytuacji nie ma możliwości uzyskiwania dalszych zawodowych awansów. To feralne zdarzenie w istocie zrujnowało powódce życie.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności podanych w pozwie, w tym m.in. doznane przez powódkę urazy psychofizyczne oraz długi proces leczenia, zasadnym jest zdaniem powódki domaganie się tytułem zadośćuczynienia dalszej kwoty 120 000 zł jako uzupełnienia wypłaconego przez pozwanego odszkodowania. Kwota ta jest adekwatna i uzasadniona w związku z treścią art. 445 § 1 k.c.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa – (...)we W., zastępowany przez (...), wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz Skarbu Państwa – (...) kosztów postępowania według norm przepisanych (k. 87 – 89).

W pierwszej kolejności pozwany zarzucił, że powódka nie wskazała w pozwie, z jakich zachowań statio fisci Skarbu Państwa wywodzi swoje roszczenie.

Ponadto, pozwany zarzucił, że zdarzenie, w wyniku którego powódka została poszkodowana, stanowił nieszczęśliwy wypadek. (...)prowadzący szkolenie naruszył procedury przeprowadzenia szkolenia z użycia broni palnej, a w szczególności naruszył zasady przewidujące, że jakiekolwiek szkolenie musi odbywać się z odczepionym magazynkiem oraz po oddaniu strzału próbnego w celu upewnienia się, iż żaden nabój nie znajduje się w komorze. Poza zakresem niniejszego postępowania jest to, czy można mu przypisać z tego tytułu winę. Sam fakt działania wbrew obowiązującym procedurom powoduje, że (...) w chwili ich naruszenia przestał realizować zadania służbowe, a więc występować w charakterze przedstawiciela pozwanego.

Z ostrożności procesowej pozwany zarzucił, że powódka nie wykazała wysokości należnego jej zadośćuczynienia, a żądana kwota jest rażąco wygórowana.

W piśmie procesowym z dnia 17 stycznia 2012r. (k.96-99), ponad dotychczasowe twierdzenia powódka podniosła, że (...) (...) K. D.w dniu przeprowadzania szkolenia z udziałem powódki, był (...) (...)przydzielonym do pracy w (...)w L.. Zdarzenie, które miało miejsce w dniu 26 sierpnia 2008r. stanowiło zdaniem powódki nieumyślne wyrządzenie szkody przy wykonywaniu obowiązków służbowych. Już samo naruszenie obowiązujących procedur stanowi wyraz niedbalstwa w zakresie wykonywania powierzonych obowiązków, co jest podstawa do przyjęcia winy nieumyślnej.

Zdaniem powódki, jednostka organizacyjna Skarbu Państwa, jaką jest (...)we W., ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej przez podległego jej (...) (art. 120 § 1 kp.).

Ponadto, zdaniem powódki wątpliwe jest, że (...)we W.wdrożył w (...) w L.w sposób dostateczny i zgodny z prawem właściwe i stosowne zasady przeprowadzania szkoleń z zakresu obsługi palnej, a także, czy po zaistniałym zdarzeniu zmieniono sposób i procedury przeprowadzania tego typu szkoleń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. G.z zawodu jest (...).

( okoliczność bezsporna);

W dniu 26 sierpnia 2008r. powódka wraz z (...) B. L., przebywając na terenie (...) w L., uczestniczyła w szkoleniu z zakresu obsługi broni marki W..

Szkolenie prowadził instruktor wyszkolenia strzeleckiego (...) K. D.. Szkolenie odbywało się w pokoju instruktora. Tego dnia K. D.pełnił również dyżur w grupie(...).

Instruktor omówił budowę, zasady działania i zabezpieczenia broni W.. Broń wykorzystywana w czasie szkolenia nie była uzbrojona. (...) rozłożyły i złożyły broń, a następnie wywiązała się dyskusja na temat broni typu G.. Instruktor omówił różnice w budowie i działaniu pistoletu marki W.i G.. W tym celu wyjął z kabury własną broń służbową - pistolet G.. Wyjął z niego magazynek, rozładował i oddał strzał na sucho. Następnie włożył do niego magazynek i w tym samym czasie zadzwonił do niego dyżurny. Instruktor odebrał telefon, porozmawiał chwilę i po skończonej rozmowie przeładował G.z włożonym do niego magazynkiem. Pistolet trzymał luźno w prawej dłoni, myśląc, że nie jest do niego załadowany magazynek. Kierując rękę na prawo od powódki chciał oddać strzał „na sucho”. W momencie naciśnięcia na spust, jego ręka odskoczyła w lewo i strzał, który ugodził powódkę w lewe udo i prawą dłoń. Pocisk przeszedł przez palec i wszedł w udo.

( dowody: zeznania świadków: K. D., B. J. protokół elektroniczny rozprawy w dniu 3.09.2013r., 00:02:24 i poźn., 00:13:35 i późn., przesłuchanie A. G. w charakterze strony, protokół elektroniczny rozprawy w dniu 3.09.2013r., 00:44:00);

K. D.wstąpił do (...)w sierpniu 1998r. na podstawie rozkazu personalnego (...)we W.. Pełni służbę w (...)w L.jako referent Referatu (...)w L.. Po odbyciu szkolenia zawodowego instruktorów wyszkolenia strzeleckiego I stopnia w (...)w S.wykonuje on również obowiązki instruktora wyszkolenia strzeleckiego.

( okoliczności bezsporne);

W przypadku wymiany broni palnej na inny model w jednostkach (...)stosowana jest praktyka polegająca na prowadzeniu takich szkoleń przez (...)– instruktora wyszkolenia strzeleckiego. Brak jest przepisów wewnętrznych regulujących zasady i sposób przeprowadzenia takiego szkolenia. Szkolenie poprzedzające przydzielenie nowej broni palnej polega na omówieniu mechanizmów zabezpieczających, rozłożeniu danej jednostki broni, a następnie jej złożeniu, oddaniu tzw. „strzału na sucho” w bezpiecznym kierunku. W każdym przypadku odbywa się ono z wypiętym magazynkiem. Szkolenie trwa około pół godziny. Po jego przeprowadzeniu, instruktor wystawia (...)zaświadczenie, na podstawie którego wydawana jest broń z magazynu broni (...)we W..

W (...)w L.nie ma oddzielnego pomieszczenia przeznaczonego do prowadzenia szkoleń w zakresie obsługi broni. Instruktor wyszkolenia strzeleckiego prowadzi szkolenia w swoim pokoju, w którym wykonuje również inne czynności służbowe będące w zakresie jego obowiązków.

( dowód: zeznania świadka K. D. protokół elektroniczny rozprawy w dniu 3.09.2013r., 00:02:24 i poźn.);

Po wypadku powódka została przewieziona na Oddział (...) Wojewódzkiego Szpitala (...)w L., gdzie rozpoznano ranę postrzałowa uda lewego, złamanie trzonu kości udowej lewej, złamanie paliczka środkowego palca II reki prawej. Tego samego dnia powódka została poddana operacji zespolenia kości udowej gwoździem śródszpikowyrn ryglowanym. W dniu 5 września 2008r. powódka została wypisana do domu z zaleceniem chodzenia o kulach bez obciążania operowanej kończyny, stosowania szyny (...)na palec II ręki prawej przez okres 3 tygodni.

W okresie od 11 września 2008 r. do 3 października 2008 r. powódka przebywała na Oddziale (...) w Zespole (...)w Z., gdzie przy przyjęciu zgięcie bierne w stawie kolanowym lewym wynosiło 15 stopni. Po zastosowanej rehabilitacji, miedzy innymi ćwiczeniach biernych na artromocie, ruchomość stawu kolanowego lewego poprawiła się i wynosiła przy wypisie 85 stopni. Zdjęcie kontrolne wykonane w dniu 8 października 2008 r. wykazało brak cech zrostu kostnego.

W wyniku konsultacji ortopedycznej, jaka miała miejsce w dniu 20 października 2008r. stwierdzono u powódki ustawienie jednej ze śrub ryglujących poza gwoździem śródszpikowym i koślawe ustawienie kolana. W związku z tym, w dniu 7 listopada 2008r. została przyjęta do (...) Szpitala (...) we W. na Oddział (...) w celu operacyjnej korekcji osi kości udowej. W dniu 10 listopada 2008r. powódka została poddana operacji w celu restabilizacji złamania i korekcji osi kości udowej.

W okresie od 11 lutego 2009r. do 25 marca 2009r. powódka przeszła kolejną rehabilitację w (...) Centrum (...) w K..

Następnie, od 3 kwietnia 2009r. do 23 kwietnia 2009 przebywała w (...) w L., gdzie prowadziła dalszą rehabilitację.

W dniu 12 marca 2010 r. w Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...)– Oddział (...) usunięto zespolenie w kości udowej powódki.

W badaniu (...)z dnia 4 lutego 2011 r. stwierdzono, że w udzie powódki znajdują się liczne odłamki pocisku położone w pobliżu tętnicy udowej lewej. W dniu 14 kwietnia 2011r. powódka została przyjęta do (...) (...) Szpitala (...)z (...)we W.na Oddział (...) w celu usunięcia odłamków metalicznych, gdzie przy przyjęciu rozpoznano między innymi zwężenia tętnicy udowej powierzchownej lewej z ucisku odłamków po pocisku. Po wykonaniu niezbędnych badań dodatkowych i konsultacji w dniu 19 kwietnia 2011r. wykonano u powódki zabieg operacyjny usunięcia trzech ciał obcych metalicznych. W dniu 21 kwietnia 2011r. powódka w stanie ogólnym i miejscowym dobrym została wypisana do domu.

Po wypadku powódka była u psychiatry i korzystała z pomocy psychologa. Rozpoznawano u niej reakcję depresyjną i przewlekły zespół stresu pourazowego znacznie upośledzający funkcjonowanie emocjonalno – społeczne.

( dowody: dokumentacja medyczna, k.61-67, k.70-71, k. 76-77, karta informacyjna z dnia 5.09.2008r., k.68, karta informacyjna z dnia 3.10.2008r., k.69, karta informacyjna z dnia 17.11.2008r., k.72, karta informacyjna z dnia 25.,3.2009r., k.73, karta informacyjna nr (...), k.74, karta informacyjna z 15.03.2010r., k.75, zaświadczenie lekarskie, k.78, opinia psychologiczna z dnia 19.07.2010r., k.79);

W chwili zdarzenia powódka miała 24 lata. W (...)pracowała jako (...). Była osobą aktywną, towarzyską i sprawną. Uprawiała sport. W szczególności lubiła grać w siatkówkę, pływać. Jeździła na wycieczki rowerowe i wyjeżdżała w góry.

Po zdarzeniu przez pewien czas powódka nie wstawała z łóżka i nie mogła chodzić. Zarówno w czasie pierwszego pobytu w szpitalu, jak i po wypisaniu do domu, opiekowała się nią matka i siostra. Pomagały jej one przy wszystkich czynnościach, w tym także robiły jej toaletę. Dopiero po pierwszej rehabilitacji powódka zaczęła poruszać się przy pomocy kul. Także wówczas trzeba było jej pomagać, chociażby w kąpieli. Po każdej operacji powódka również nie mogła chodzić i wymagała wówczas pomocy.

A. G.bardzo przeżyła zdarzenie w wyniku którego została postrzelona. Stała się osobą zamkniętą w sobie. Nie mogła pogodzić się z tym, że spotkało ją to w tak młodym wieku i na początku jej pracy w (...). Przez pewien czas miała sny związane z tym zdarzeniem, często śniło jej się, że ktoś do niej strzela. Bała się przed każdą kolejną operacją, w szczególności lęk był związany z obawą czekającego ją bólu i cierpienia. Korzystała wówczas z pomocy psychologa.

Przez około rok powódka nie pracowała. Nawet po powrocie do pracy, często przebywała na zwolnieniu ze względu na leczenie i rehabilitację.

( dowody: zeznania świadka M. G., protokół elektroniczny rozprawy z

dnia 3.09.2013r., 00:19:20, zeznania świadka M. K., tamże, 00:30:58, zeznania świadka B. G., tamże, 00:37:08, przesłuchanie A. G. w charakterze strony, protokół elektroniczny rozprawy z dnia 3.09.2013r., 00:49:04, 00:50:27, 00:52:50);

Aktualnie powódka ma 28 lat. Ze względu na skutki wypadki ograniczyła aktywność życiową, zwłaszcza sportową. Czasem chodzi na basen, ale może pływać tylko do momentu pojawienia się bólu. Powódka wróciła do pracy w (...). Została przeniesiona do grupy (...)i wykonuje pracę biurową. Ponieważ spełniła normy uprawniające ją do uzyskania wyższego stopnia, awansowała na stopień (...), co skutkowało zwiększeniem wynagrodzenia o około 300 zł. Do momentu powrotu powódki do pracy na dłużej po ostatnim zabiegu, kwestia awansu była jednak wątpliwa. Powódka martwi się tym, że na skutek uszkodzenia palca w wyniku zdarzenia, będzie gorzej strzelać. Boi się też kiedy widzi broń u innych osób.

Powódka w dalszym ciągu czasem odczuwa ból. W szczególności nasila się on przy zmianie pogody, w okresie miesiączki, czy wtedy kiedy powódka zbyt długo chodzi lub stoi. Powódka zażywa wówczas leki przeciwbólowe. Przy biurku powódka musi siedzieć w odpowiedni sposób, tak aby krawędź siedziska nie uciskała kości udowej. Powódka wymaga też pomocy innych osób przy bardziej obciążających czynnościach, jak chociażby robienie większych zakupów.

W miejscu urazu doznanego na skutek zdarzenia powódka ma kilka blizn – dwie w okolicy biodra, dwie przy kolanie, po wewnętrznej stronie uda i zewnętrznej stronie nogi oraz około 15 cm bliznę z przodu w okolicy kolana po operacji usunięcia odłamków. Blizny te są widoczne, co bardzo krępuje powódkę. Ma wrażenie, że inni zwracają na nie uwagę. Powódka nie nosi krótkich sukienek, ani krótkich spodni. Stara się zakrywać blizny.

( dowody zeznania świadka M. G., protokół elektroniczny rozprawy z

dnia 3.09.2013r., 00:19:20, zeznania świadka M. K., tamże, 00:30:58, zeznania świadka B. G., tamże, 00:37:08, przesłuchanie A. G. w charakterze strony, protokół elektroniczny rozprawy z dnia 3.09.2013r., 00:57:10 i późn., 00:59:08, 00:54:30);

Prokurator Rejonowy w Legnicy w sprawie o sygn. akt 3 Ds. 138/08 prowadził śledztwo w sprawie niedopełnienia obowiązków służbowych przez (...) (...)z (...)w L.w dniu 26 sierpnia 2008 r. poprzez doprowadzenie do oddania podczas prowadzonego szkolenia z zakresu budowy i zasad działania broni palnej niekontrolowanego strzału z broni służbowej marki G. (...)i postrzelenia ostrą amunicją (...) A. G., w wyniku czego doznała ona ran postrzałowych dłoni prawej oraz lewego uda oraz narażenia (...) A. G.oraz (...). B. L.na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. o czyn z art. 231 § 1 kk. i inne.

W zleconej w toku śledztwa opinii z dnia 15 czerwca 2009r., biegły sądowy z zakresu balistyki oraz specjalista medycyny sądowej stwierdzili, że jakkolwiek na podstawie zgromadzonej dokumentacji i wyników badań nie można jednoznacznie rozstrzygnąć o przebiegu zdarzenia, a w szczególności o odległościach dzielących sprawcę postrzału od pokrzywdzonej oraz o pozycjach ich ciał w momencie postrzału, to jednak najbardziej prawdopodobnym wydaje się, że K. D. prowadząc szkolenie siedział na krześle za biurkiem, trzymał pistolet G. w prawej ręce. A. G. i B. L. siedziały naprzeciwko niego i po prawej patrząc z jego kierunku w odległości nie mniejszej niż około 1 metra. Bliżej przestrzeni pomiędzy szafami metalowymi w pomieszczeniu była A. G., za nią bardziej na prawo siedziała B. L.. Tuż przed postrzeleniem A. G. lufa pistoletu skierowana była do przodu i na prawo pomiędzy szafy metalowe, a siedzącą A. G.. W chwili postrzelenia najprawdopodobniej była ona zwrócona lewym bokiem i nieco przodem skośnie w kierunku K. D., mogła mieć wtedy lewa nogę założoną na prawą i prawą dłoń z wyprostowanymi palcami trzymać na lewym udzie.

Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2009r. Prokurator Rejonowy w Legnicy umorzył śledztwo w powyższej sprawie, wobec stwierdzenia, że czyn nie zawiera znamion czynów zabronionych stypizowanych w art. 231 k.k., art. 157 kk. lub art. 160 k.k.

( dowody: opinia z dnia 15.06.2009r., k.23-38, postanowienie z dnia 29.06.2009r.,

sygn. akt 3 Ds 138/08/s, k. 39-50);

W protokole powypadkowym Nr (...)z dnia 7 lipca 2009r. Komisja powypadkowa w (...)w L.stwierdziła, że wypadek, któremu uległa A. G.ma charakter wypadku w związku ze służbą w (...) rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą. Decyzją (...)we W.z dnia 25 listopada 2009 r. w związku z wypadkiem ze służbą przyznano A. G.odszkodowanie za 21 % uszczerbek na zdrowiu w wysokości 12.369 zł.

( dowody: protokół powypadkowy nr (...) z 7.07.2009r., k. 51-52, decyzja nr

(...) z 25.11.2009r., k. 58);

W związku z wypadkiem z dnia 26 sierpnia 2008r. u powódki rozpoznany jest stan po postrzale uda lewego, stan po otwartym złamaniu kości udowej lewej i dwukrotnej stabilizacji gwoździem śródszpikowym ryglowanym, stan po usunięciu odłamków pocisku z pobliża tętnicy udowej i jej odbarczeniu i stan po usunięciu zespolenia. W zakresie tego rozpoznania, długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki związany z wypadkiem wynosi 27 %.

Ponadto, w wyniku zdarzenia z dnia 26 sierpnia 2008r. u powódki wystąpiły zaburzenia adaptacyjne lękowe, co skutkuje długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu wynoszącym 5 %. Rokowanie co do ustąpienia tych zaburzeń są dobre. Aktualnie objawy podtrzymywane są przede wszystkim przez odczuwaną niepełnosprawność i konieczność dalszego leczenia somatycznego.

( dowody: opinia z dnia 15.11.2012r. lek. med. S. L. – biegłego sądowego z zakresu chirurgii – ortopedii, k.152-155)

opinia z dnia 10.05.2013r. lek. med. T. G. – biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, k.197-202);

W piśmie z dnia 14 lutego 2011r., wysłanym listem poleconym w dniu 28 lutego 2011r., powódka wezwała Skarb Państwa – (...) we W.do zapłaty kwoty 120.000 zł zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu, ból, cierpienie i zmniejszenie zawodowych widoków na przyszłość w związku z wypadkiem z dnia 26 sierpnia 2008r., w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania.

( dowód: pismo z dnia 14.02.2011r. z dowodem nadania, k.59-60);

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka domagała się w niniejszej sprawie zasądzenia na jej rzecz od Skarbu Państwa – (...)we W.zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznała na skutek uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w wyniku postrzelenia jej przez instruktora szkolenia strzeleckiego, w czasie szkolenia, w którym uczestniczyła w dniu 26 sierpnia 2008r.

W rozpoznawanej sprawie bezsporne było to, że w 26 sierpnia 2008r. powódka brała udział w szkoleniu prowadzonym w (...) w zakresie obsługi pistoletu marki W.. W czasie tego szkolenia, instruktor oddał strzał, z którego pocisk ranił powódkę w dłoń i nogę.

Sporna była zarówno sama odpowiedzialność Skarbu Państwa za skutki powyższego zdarzenia, jak również zakres tej odpowiedzialności, co w płaszczyźnie postępowania dowodowego, mającego za przedmiot okoliczności mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) wymagało ustalenia trybu życia jaki powódka prowadziła przed zdarzeniem, zakresu obrażeń doznanych przez powódkę, przebiegu leczenia i rehabilitacji, następstw wypadku, prognoz na przyszłość, stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu, jak również okoliczności dotyczących tego, w jaki sposób zdarzenie wpłynęło na aktualne życie powódki.

W zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd dokonał ustaleń faktycznych, w oparciu o które zapadło orzeczenie, na postawie dowodów z dokumentów złożonych przez strony, zeznań świadków przesłuchiwanych na rozprawie w dniu 3 września 2012r., dowodu z przesłuchania powódki w charakterze strony oraz dowodu z opinii biegłych sądowych.

W szczegółach zaś wskazać należy, że przebieg szkolenia w dniu 26 sierpnia 2008r. Sąd ustalił na podstawie dowodu z zeznań świadków: K. D. i B. J., jak również na podstawie dowodu z przesłuchania powódki. W ocenie Sądu, ich zeznania były wiarygodne, jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające, a nadto znajdujące potwierdzenie w tym, co zostało ustalone śledztwie, jakie było prowadzone w sprawie zdarzenia przez Prokuratora Rejonowego w Legnicy (zob. postanowienie z dnia 29 czerwca 2009r., syg. akt 3 Ds. 138/08, k.39-50). Świadkowie różnili się jedynie co do nieznacznych szczegółów przebiegu zdarzenia.

Natomiast, zakres obrażeń doznanych przez powódkę, przebieg leczenia oraz rehabilitacji zostały ustalone na podstawie dokumentacji medycznej złożonej przez powódkę, której wartość dowodowa nie budzi wątpliwości (k. 61 – 82). W zakresie wymagającym wiedzy specjalnej z zakresu medycyny (art. 278 k.p.c.), zakres obrażeń powódki odniesionych w wypadku w dniu 26 sierpnia 2008 r., następstwa wypadku, prognozy na przyszłość i stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu, zostały ustalone na podstawie dowodu z opinii z dnia 15 listopada 2012 r. sporządzonej przez lek. med. S. L., biegłego sądowego z zakresu chirurgii ortopedii (k. 152 – 155) oraz opinii z dnia 10 maja 2013 r. sporządzonej przez lek. med. T. G., biegłego sądowego z zakresu psychiatrii (k 197 – 202), dopuszczonych na podstawie postanowienia dowodowego z dnia 11 września 2012 r. (k. 84). W ocenie Sądu opinie te są rzetelne, w sposób jednoznaczny formułują oceny co do przedstawionych biegłym kwestii, a wyrażone przez nich stanowisko zostało szczegółowo uzasadnione, co nie budziło wątpliwości Sądu w zakresie logicznej poprawności przedstawionego rozumowania. Zastrzeżenia powódki dotyczące zakresu obrażeń, następstw wypadku, prognoz na przyszłość i stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z urazem palca wskazującego prawej ręki w wyniku zdarzenia z dnia 26 sierpnia 2008 r. (zob. pismo procesowe powódki z 23 stycznia 2013r., k. 168 – 169) zostały wyjaśnione w opinii uzupełniającej z dnia 7 marca 2013 r. sporządzonej przez biegłego lek. med. S. L.(k. 178 - 180). Po dokonaniu dodatkowego badania powódki co do wyglądu, zakresu ruchu i sprawności przy różnych czynnościach palca wskazującego powódki i w związku z tym sprawności prawej ręki, biegły stwierdził, że powódka nie doznała w tym zakresie żadnego uszczerbku na zdrowiu. Co istotne, biegły wskazał, że zrozumiały jest niepokój powódki jako (...) co do sprawności prawej ręki w związku z uszkodzeniem palca. Jednak w ocenie biegłego, odczucia te mają charakter czysto subiektywny i nie mogą skutkować ustaleniem w tym zakresie trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zdaniem Sądu, brak podstaw do takiego ustalenia nie wyłącza jednak możliwości uwzględnienia subiektywnych negatywnych odczuć powódki w zakresie ustalenia rozmiaru krzywdy na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, o czym w szczegółach niżej. Powódka nie kwestionowała już opinii uzupełniającej biegłego, która w ocenie Sądu mogła stanowić w pełni wartościowe źródło dowodowe będące podstawą ustaleń faktycznych.

Sąd ustalił okoliczności dotyczące aktualnej sytuacji życiowej powódki, zwłaszcza w porównaniu do stanu przed wypadkiem, na podstawie zeznań świadków: M. G., M. K. i B. G., jak również na podstawie dowodu z przesłuchania powódki, nie znajdując podstaw do zakwestionowania wiarygodności ich zeznań. Sąd miał na uwadze to, że świadkami w sprawie były matka, siostra i koleżanka powódki. Niemniej jednak, treść zeznań, ich spójność oraz to, że znajdowały one potwierdzenie zarówno w dokumentacji medycznej powódki, jak i w świetle tego co zostało stwierdzone w opiniach biegłych, czyni te zeznania w pełni wiarygodnymi.

Podstawą ustalenia przebiegu postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Legnicy oraz postępowania w związku z przyznaniem powódce odszkodowania z tytułu wypadku przy służbie, były dokumenty dołączone do pozwu, których prawdziwości żadna ze stron nie zaprzeczyła.

W świetle ustalonego wyżej stanu faktycznego, Sąd stwierdził, że roszczenie powódki zapłaty na jej rzecz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wywiedzione zostało z art. 445 § 1 w zw. z art. 444 k.c., zgodnie z którym między innymi w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przepis ten nie stanowi jednak samoistnej podstawy odpowiedzialności strony pozwanej, wskazując jedynie na rodzaj i przesłanki roszczenia przysługującego poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia. Konieczne jest zatem w tym zakresie odwołanie się do ogólnych podstaw odpowiedzialności ex delicto, przy czym, jest oczywiste, że wobec tego, iż powódka wywiodła swoje roszczenie z okoliczności nie związanych z wykonywaniem władzy publicznej przez Skarb Państwa, należy wykluczyć jako podstawę odpowiedzialności przepis art. 417 k.c. Zważyć przy tym należy, że Skarb Państwa, jako osoba prawna wskazana w art. 33 k.c., ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą również na zasadach ogólnych, jeśli na skutek spowodowanego zdarzenia, niezwiązanego z wykonywaniem władzy publicznej szkodę poniosła inna osoba.

Zgodnie art. 416 k.c., osoba prawna jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu. Sąd zważył, że przepis ten może być prawidłowo rozumiany w ścisłym powiązaniu z treścią art. 38 k.c., stanowiącym, że osoba prawna działa poprzez swoje organy, w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie. Natomiast, Skarb Państwa jest o tyle specyficzną osobą prawną, że nie posiada klasycznych organów. Działa natomiast poprzez państwowe jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej ( stationes fisci).

Z powyższego wynika, że w rozpoznawanej sprawie, Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą obejmującą szkodę wyrządzoną z winy jednostki organizacyjnej, jaką w rozpoznawanej sprawie jest (...)we W.. Dla przyjęcia odpowiedzialności Skarbu Państwa konieczne jest zatem, aby szkoda wyrządzona została przez tę jednostkę organizacyjną, na czele której stoi (...)we W..

Sąd zważył, że winę osoby prawnej w procesie o odszkodowanie (w szerokim tego słowa znaczeniu) ustalić można na podstawie koncepcji „winy anonimowej" lub „winy organizacyjnej". Wówczas przy braku możliwości indywidualizacji winy członka organu osoby prawnej w praktyce poprzestaje się na ustaleniu bezprawności czynu szkodzącego [por. Z. Banaszczyk (w:) Kodeks cywilny. Komentarz s. 1222; W. Dubis (w:) Kodeks cywilny. Komentarz pod red. E. Gniewka i P. Machnikowskiego s. 700). Aby przypisać winę podmiotowi, o którym mowa w przepisie art. 416 k.c., należy wykazać naganną decyzję organu osoby prawnej odnoszącą się do podjętego przez niego bezprawnego czynu (także zaniechania).

W kontekście powyższego, Sąd stwierdził, że do zakresu działania (...)należy doskonalenie struktury organizacyjnej (...)i jednostek (...)nadzorowanych przez (...)w celu zwiększenia efektywności ich działania przez monitorowanie i ocenę rozwiązań organizacyjnych oraz analizowanie i opiniowanie propozycji zmian, jak też nadzór nad prawidłowym zorganizowaniem struktur organizacyjnych tych jednostek (§ 29 ust. 1 pkt 31 ppkt f Zarządzenia Nr 1041 (...)z dnia 28 września 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zakresu działania (...), (...) i innych jednostek organizacyjnych (...), Dz. Urz. KGP 2007 r., Nr 18, poz. 135).

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że w przypadku wymiany broni palnej na inny model w jednostkach (...)stosowana jest praktyka polegająca na prowadzeniu takich szkoleń przez (...)– instruktora wyszkolenia strzeleckiego. Brak jest przepisów wewnętrznych regulujących zasady i sposób przeprowadzenia takiego szkolenia. Szkolenie poprzedzające przydzielenie nowej broni palnej polega na omówieniu mechanizmów zabezpieczających, rozłożeniu danej jednostki broni, a następnie jej złożeniu, oddaniu tzw. „strzału na sucho” w bezpiecznym kierunku. W każdym przypadku odbywa się ono z wypiętym magazynkiem. Szkolenie trwa około pół godziny. Po jego przeprowadzeniu, instruktor wystawia (...)zaświadczenie, na podstawie którego wydawana jest broń z magazynu broni (...)we W.. W (...)w L.nie ma oddzielnego pomieszczenia przeznaczonego do prowadzenia szkoleń w zakresie obsługi broni. Instruktor wyszkolenia strzeleckiego prowadzi szkolenia w swoim pokoju, w którym wykonuje również inne czynności służbowe będące w zakresie jego obowiązków. Ponadto, wykonywanie obowiązków instruktora wyszkolenia strzeleckiego nie zwalnia (...)z jego normalnych, codziennych czynności. W (...)w L., instruktorem tym w momencie zdarzenia był K. D., który jest także referentem Referatu (...)w L., a w dniu szkolenia pełnił również dyżur w grupie (...).

Zdaniem Sądu, zorganizowanie struktury szkoleniowej zajmującej się szkoleniem w zakresie budowy, zasad działania i zabezpieczenia broni w taki właśnie sposób, jak ma to miejsce w (...)w L., nie może zostać uznane za właściwe. W szczególności wskazać należy na powierzenie obowiązków instruktora wystrzelenia strzeleckiego (...), którzy pełnią też normalną służbę w (...). Co więcej, możliwe są przypadki, co miało miejsce właśnie w dniu, w którym doszło do zdarzenia, że szkolenia są prowadzone w dniu pełnienia dyżuru w grupie (...). Jeśli wskazać dodatkowo, że szkolenia z zakresu budowy i obsługi broni prowadzone są w pomieszczeniach biurowych, a sam instruktor jest odrywany od ich prowadzenia telefonami od dyżurnego, to sytuacja ta stwarza istotne ryzyko błędów, czy wypadków mogących być tragicznymi w skutkach. Odpowiedzialność za ten stan rzeczy spoczywa na (...)we W., jako podmiocie odpowiedzialnym za właściwą organizację podległych mu jednostek, w tym także (...) w L..

Zdaniem Sądu, wszelkie zaniedbania w zakresie właściwej organizacji podległych jednostek, umożliwiające bezpieczne przeprowadzanie szkoleń w zakresie budowy, zasad działania i zabezpieczenia broni, winny być traktowane jako zaniechanie zawinione przez organy odpowiedzialne za organizację takich placówek, a indywidualne przypisanie winy poszczególnym osobom, za stan taki odpowiedzialnym, nie jest konieczne dla przyjęcia odpowiedzialności za zdarzenia powodujące szkody u innych osób.

W świetle powyższego, odpowiedzialność odszkodowawcza strony pozwanej jest w niniejszej sprawie uzasadniona.

Podstawową przesłanką domagania się zadośćuczynienia, jak już zostało powiedziane, było w niniejszej sprawie doznanie szkody niemajątkowej (tzw. szkody na osobie, krzywdy) wynikającej ze zdarzenia, w którym poszkodowana została powódka. Sąd zważył, że zadośćuczynienie powinno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok SN z 3.02.2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824).

Ustalając rozmiar krzywdy doznanej przez powódkę, Sąd miał na względzie zwłaszcza rozmiar skutków dla jej zdrowia, jakie wywołało zdarzenie z 26 sierpnia 2008 r. Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, po wypadku powódka została przewieziona na Oddział (...)Urazowej Wojewódzkiego Szpitala (...)w L., gdzie rozpoznano ranę postrzałowa uda lewego, złamanie trzonu kości udowej lewej, złamanie paliczka środkowego palca II reki prawej. Tego samego dnia powódka została poddana operacji zespolenia gwoździem śródszpikowyrn ryglowanym kości udowej. W dniu 5 września 2008r. powódka została wypisana do domu z zaleceniem chodzenia o kulach bez obciążania operowanej kończyny, stosowania szyny (...)na palec II ręki prawej przez okres 3 tygodni.

Dla oceny rozmiaru krzywdy powódki istotne znaczenie miał także przebieg dalszego jej leczenia, w tym także rehabilitacji. W okresie od 11 września 2008 r. do 3 października 2008 r. powódka przebywała na Oddziale (...)w Zespole (...)w Z., w celu rehabilitacji. Istotne jest to, że zaledwie po dwóch miesiącach od zdarzenia powódka przeszła kolejną operację w związku ze stwierdzeniem ustawienia jednej ze śrub ryglujących poza gwoździem śródszpikowym i koślawym ustawieniem kolana. Zabieg restabilizacji osi kości udowej, jaki przeszła powódka, mówiąc obrazowo polegał na ustawieniu kości na nowo, co można opisać, jako rozpoczęcie procesu leczenia od początku. Powódka sama zeznała zresztą, że tej operacji towarzyszył nie tylko ogromny ból, ale też jej strach związany z traumatycznym przeżyciem sprzed kilku miesięcy. W okresie od 11 lutego 2009r. do 25 marca 2009r. powódka przeszła kolejną rehabilitację w (...) Centrum (...)w K.. Następnie, od 3 kwietnia 2009r. do 23 kwietnia 2009 przebywała w (...)w L., gdzie prowadziła dalszą rehabilitację. Trzeciej operacji powódka została poddana w dniu 12 marca 2010 r. w Zakładzie Opieki Zdrowotnej(...)– Oddział (...), gdzie usunięto zespolenie w kości udowej powódki. Wreszcie, po stwierdzeniu w udzie powódki licznych odłamków pocisku – w tym ułożonych w pobliżu tętnicy udowej lewej, w dniu 14 kwietnia 2011r. powódka została przyjęta do (...) (...) Szpitala (...)z (...)we W.na Oddział (...) w celu usunięcia odłamków metalicznych, gdzie przy przyjęciu rozpoznano między innymi zwężenia tętnicy udowej powierzchownej lewej z ucisku odłamków po pocisku. Po wykonaniu niezbędnych badań dodatkowych i konsultacji w dniu 19 kwietnia 2011r. wykonano u powódki zabieg operacyjny usunięcia trzech ciał obcych metalicznych.

Jak wynika z opinii biegłych, trwały uszczerbek na zdrowiu powódki doznany w wyniku zdarzenia wynosi łącznie 32 %, co obejmuje rozpoznawany u powódki w związku z wypadkiem z dnia 26 sierpnia 2008r. stan po postrzale uda lewego, stan po otwartym złamaniu kości udowej lewej i dwukrotnej stabilizacji gwoździem śródszpikowym ryglowanym, stan po usunięciu odłamków pocisku z pobliża tętnicy udowej i jej odbarczeniu i stan po usunięciu zespolenia (27 %) oraz zaburzenia adaptacyjne lękowe (5 %).

Sąd stwierdził, że powyższe ustalenia wynikające z dokumentacji medycznej i opinii biegłych obrazują rozmiar cierpień fizycznych powódki, potwierdzanych zresztą zarówno przez nią samą, jak i świadków przesłuchiwanych na tę okoliczność. Zdaniem Sądu, na podstawie analizy okoliczności rozpoznawaj sprawy, należało również dojść do wniosku, że na rozmiar krzywdy powódki w równie wielkim stopniu, co ból i cierpienie fizyczne w sposób nieuchronny wynikające z przedstawionego wyżej zakresu obrażeń, charakteru i ilości zabiegów operacyjnych, pobytów w szpitalach i na rehabilitacji, wpływają jej cierpienia psychiczne, związane następstwami zdarzenia.

W chwili wypadku powódka była bowiem osobą młodą i – co ważne – zaczynała dopiero pracę w (...), z czym wiązała plany na dalszy rozwój zawodowy. Była osobą aktywną życiowo i wysportowaną. Stan w jakim znalazła się po wypadku, w sposób nieuchronny odcisnął piętno na psychice powódki, będąc źródłem jej cierpienia. Przez pewien czas po zdarzeniu, powódka nie mogła chodzić, mając unieruchomioną nogę. W tym okresie przy wszystkich czynnościach, co obejmowało również toaletę i czynności fizjologiczne, pomagała jej matka i siostra. Jakkolwiek powódka otoczona była opieką najbliższych jej osób, co w naturalny sposób zmniejszało poczucie wstydu, to jednak nie zmienia to faktu, że powódka wymagała pomocy także w tych czynnościach, które należą do intymnej dla każdego człowieka sfery. Nie można także pominąć tego, że do chwili zdarzenia powódka była dzielnicową. Tym samym, to ona odpowiedzialna była za pomoc osobom potrzebującym, kontaktując się bezpośrednio z ludźmi w wymiarze ich codziennego życia, na czym polega w istocie służba (...). Po zdarzeniu natomiast, powódka sama wymagała pomocy innych osób, a wypadek niewątpliwie umniejszył jej poczucie własnej wartości, jako osoby wysportowanej i sprawnej fizycznie. Zdaniem Sądu usprawiedliwione są w tym kontekście obawy powódki, że doznany w wyniku zdarzenia uraz palca prawej dłoni, jakkolwiek nie powodujący trwałego uszczerbku na zdrowiu, wpływa na subiektywnie odczuwane negatywne uczucia powódki, która boi się, że po wypadku jest po prostu mniej wartościowym (...).

Po drugie zaś, powódka na prawie rok została wyłączona z aktywności zawodowej, spędzając wiele miesięcy na leczeniu i rehabilitacji. Nawet jeśli wróciła do pracy, to nie pełni już służby jako (...), tylko wykonuje pracę biurową. Dyskomfortu związanego ze zmianą charakteru pracy nie umniejsza awansowanie powódki na wyższy stopień, skoro jak sama zeznała, była to konsekwencja spełnienia formalnych kryteriów awansu. Dla osoby aktywnej, do momentu zdarzenia pełniącej służbę w charakterze (...), zmiana charakteru pracy na biurową, a więc bardziej statyczną i pozbawioną kontaktu z ludźmi „w terenie”, wbrew temu co twierdzi pozwany, może nie być postrzegana jako awans, a bardziej jako degradacja.

Ponadto, Sąd stwierdził, że stres, jaki powódka przeżyła na skutek zdarzenia, znalazł też odzwierciedlenie w przeżywanych przez nią snach, w czasie których pojawia się broń. Lęk przed bronią – zwłaszcza u innych osób – towarzyszy zresztą powódce do dziś. Potwierdzeniem zaś psychicznych cierpień powódki związanych z wypadkiem jest zdaniem Sądu to, że po wypadku była u psychiatry i korzystała z pomocy psychologa. Rozpoznawano u niej reakcję depresyjną i przewlekły zespół stresu pourazowego znacznie upośledzający funkcjonowanie emocjonalno – społeczne, co potwierdził biegły psychiatra, sporządzający opinię w niniejszej sprawie.

Niewątpliwie, na zakres cierpień powódki wpływa też to, że na jej ciele, w następstwie kilku operacji, pozostały widoczne blizny. Powódka ocenia je jako szpecące, a co istotne, znajdują się one w miejscu widocznym, zwłaszcza latem. Skutki wypadku dotknęły zatem i w tym sensie jej poczucia własnej wartości, do którego powódka ma pełne prawo, w szczególności jako kobieta chcąca być osobą atrakcyjną.

Mając powyższe na względzie, Sąd zważył, że zadośćuczynienie orzekane na podstawie art. 445 § 1 k.c. ma charakter całościowy i powinno stanowić swoistą rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez osobę poszkodowaną. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd bierze zatem pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Przede wszystkim ma na uwadze stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, okres trwania leczenia (pobyty w szpitalu, dokonane operacje, rehabilitacja), bolesność zabiegów, wiek powoda, ewentualny stopień utraty zdolności do pracy, ograniczenie na przyszłość możliwości w życiu osobistym i zawodowym (w tym np. niemożność prowadzenia normalnego życia, w tym zawodowego, uprawiania sportów, utratę kontaktów towarzyskich), trwałość skutków urazu, prognozy na przyszłość, w szczególności możliwość polepszenia lub pogorszenia stanu zdrowia.

Określając wysokość „odpowiedniej sumy” tytułem należnego powódce zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, Sąd miał na uwadze przede wszystkim fakt, że wypadek dotknął dóbr powódki najcenniejszych dla każdego człowieka – zdrowia, poczucia własnej wartości, prawa do intymności, do wykonywania pracy, czy też do wypoczynku i rekreacji. Wskutek wypadku powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 32 %, choć stopień uszczerbku obrazuje jedynie w pewnym stopniu rozmiar cierpień fizycznych powódki. Sąd miał również na względzie całość ustalonych w sprawie okoliczności wpływających rozmiar cierpień psychicznych powódki, które zostały opisane wyżej. Uwzględniając zatem powyższe okoliczności, charakter naruszonych dóbr, zakres trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki, a zwłaszcza rozmiar jej cierpień psychicznych i fizycznych, pobyty w szpitalu, bolesność urazów, operacji i zabiegów, Sąd doszedł do przekonania, że kwota, jakiej powódka domaga się w sprawie winna stanowić sumę odpowiednią, łącznie z tym co zostało jej wypłacone jako odszkodowanie z tytułu wypadku przy służbie, stanowiącą zadośćuczynienie obejmujące całość krzywdy, jakiej powódka doznała w wyniku zdarzenia z dnia 26 sierpnia 2008 r.

Kierując się tymi względami, w punkcie I sentencji wyroku na podstawie powołanych wyżej przepisów prawa Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę
120 000 zł zadośćuczynienia.

Rozstrzygnięcie co do odsetek Sąd wydał w oparciu o art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§1), zaś wysokość odsetek może wynikać albo z umowy stron, albo – w razie jej braku – należne są odsetki ustawowe (§2). O opóźnieniu można mówić jedynie, gdy nadszedł już termin spełnienia świadczenia – zaś zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 455 k.c. termin spełnienia świadczenia może być oznaczony przez strony albo obowiązujące przepisy, może też wynikać z właściwości zobowiązania, a jeśli nie zachodzi żadna z tych sytuacji – świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powódka przed wytoczeniem powództwa wezwała stronę pozwaną do spełnienia świadczenia, w terminie 30 dni od doręczenia wezwania do zapłaty. Wezwanie zostało wysłane listem poleconym w dniu 28 lutego 2011r., a uwzględniając czas niezbędny na doręczenie przesyłki, Sąd przyjął, że zasadne było zasądzenie odsetek od dnia 1 kwietnia 2011r.

W punkcie III sentencji wyroku, Sąd orzekł kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r., w sprawie opłat za czynności radców prawnych.