Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:

SSO Mariusz Górski (spr.)

Sędziowie:

SSO Agnieszka Połyniak

SSO Adam Pietrzak

Protokolant:

Aneta Pawlicka

przy udziale Jacka Kowalskiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2019 r.

sprawy S. T.

syna K. i B. z domu T.

urodzonego (...) w B.

oskarżonego o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 58 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 5 listopada 2018 r. sygnatura akt II K 216/18

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postepowaniem odwoławczym, w tym wymierza mu 180 złotych opłaty za to postępowanie.

Sygn.akt IV Ka 32/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem S. T. uznany został za winnego, że:

w okresie od września 2016 roku do dnia 12 września 2017 roku w L. i K. w woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, wbrew przepisom ustawy :

- w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił trzykrotnie K. K.środek odurzający w postaci ziela konopii innych niż włókniste w ilości łącznej nie mniejszej niż 1,50 grama za łączną kwotę nie mniejszą niż 45 złotych

- w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił czterokrotnie M. Ż. środek odurzający w postaci ziela konopii innych niż włókniste w ilości łącznej nie mniej niż 4 gramy za łączną kwotę nie mniejszą niż 120 złotych

- dwukrotnie udzielił K. K. środek odurzający w postaci ziela konopii innych niż włókniste w nieustalonej ilości poprzez przekazanie mu nabitej lufki zawierającej w/w środek odurzający celem wspólnego zażycia

- jednokrotnie udzielił małoletniej E. D. środek odurzający w postaci ziela konopii innych niż włókniste w nieustalonej ilości poprzez przekazanie jej nabitej lufki zawierającej w/w środek odurzający celem wspólnego zażycia,

tj. za winnego popełnienia czyn u z art. 59 ust.1 w zw. z art. 58 ust.1 i 2 - ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk i za to , na mocy art. 59 ust.1 wskazanej wyżej ustawy z 29.07.2005 r. w zw. z art.11§3 kk wymierzono oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie, w oparciu o art. 69§1 i §2 kk oraz art. 70§2 kk zawieszono warunkowo na okres lat 3, oddając S. T. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego (art.73§2 kpk) i zobowiązując oskarżonego do informowania tegoż kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

Z kolei art. 45§1 kk dał podstawę dla orzeczenia przepadku korzyści majątkowej przez S. T. z przestępstwa, a to kwoty 165 zł.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca S. T. zarzucając:

1) mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie: art. 7 w zw. z art. 4 oraz 410 k.p.k.;

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i oparcie ustaleń faktycznych w sprawie na zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym przez K. K. i M. Ż., podczas gdy świadkowie Ci na rozprawie przed Sądem zaprzeczyli wersji przedstawianej przez nich w toku śledztwa, zaś Sąd I instancji uzasadniając ich wiarygodność poprzestał na konstatacji, że należy dać wiarę zeznaniom w/w świadków złożonym w toku postępowaniu przygotowawczego albowiem w świetle zeznań funkcjonariusza policji B. B.były one składane w warunkach swobody wypowiedzi, nie rozwijając powyższego wywodu,

- poprzez dowolne przyjęcie, że oskarżony udzielał świadkom K. K., M. Ż. oraz E. D. środków odurzających w postaci ziela konopii innych niż włókniste (popularnie zwanych marihuaną) podczas gdy:

a) świadek Ż. w toku śledztwa wskazywał, że oskarżony udzielał mu „słabego materiału tzw. szit, który w ogóle nie kopał tylko relaksował człowieka" oraz że nie był zadowolony z tego co otrzymywał od oskarżonego, zaś w postępowaniu przed Sądem wskazywał, że to co palił z oskarżonym to nie była marihuana, gdyż wcześniej miał kontakt z tym narkotykiem i widział różnicę, nadto, iż w czasie palenia z oskarżonym spożywali alkohol,

b) świadek E. R. wskazywała, że nie było takiej sytuacji by wyczuła od E. D. woń marihuany i że nie wie czy jej podopieczna faktycznie była po zażyciu takiego środka, które to wątpliwości nie pozwalają przyjąć, że oskarżony udzielał małoletniej ten środek odurzający,

- poprzez przyjęcie, że oskarżony udzielił jednokrotnie małoletniej E. D. oraz dwukrotnie K. K. marihuany w nieustalonej ilości poprzez przekazanie im nabitej lufki, podczas gdy niezależnie od podniesionego zarzutu dot. braku podstaw do przyjęcia, że substancja wypalana wspólnie z oskarżonym była zielem konopii innym niż włókniste w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii to Sąd I instancji nie poczynił żadnych ustaleń w kierunku oceny, że była to co najmniej taka jego ilość, która wystarczy przynajmniej na jednorazowe jego użycie przez jedną osobę w celach innych niż medyczne, w dawce przyjętej czy uznawanej jako typowa dla marihuany (wyrok SN z dnia 4 listopada 2008r, sygn.akt IV KK 127/08),

2) poprzez naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 172 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. realizujące się w zastosowaniu przez Sąd I instancji niedopuszczalnej w świetle stanowiska judykatury konfrontacji bezpośredniej tj. odczytaniu świadkowi B. B.na rozprawie w dniu 23 października 2018r. zeznań świadka M. Ż. a także świadkowi E. R. fragmentu zeznań świadka E. D., które stanowiło obejście przepisów dot. procesowej instytucji konfrontacji i w rażący sposób naruszało zasadę kontradyktoryjności i bezpośredniości procesu karnego, uniemożliwiające odniesienie się przez świadków, których zeznania zostały odczytane do tych złożonych przez świadka B. i R., którym Sąd dał wiarę,

3) poprzez naruszenie art. 410 w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. realizujące się w dowolnym przyjęciu, że oskarżony udzielał świadkom środków odurzających, albowiem zdaniem Sądu I instancji środki te działały na nich tak jak środki odurzające, pomimo że Sąd I instancji w żaden sposób nie określa jakie zachowania charakteryzują osoby które wcześniej wypaliły marihuanę, zaś niewątpliwie powyższa wiedza ma charakter wiadomości specjalnych i w związku z tym przedmiotowa konstatacja winna być poprzedzona opinią biegłego medyka z zakresu toksykologii, a czego Sąd I instancji nie uczynił,

4) poprzez naruszenie art. 7 w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. oraz 410 k.p.k wynikające z przyjęcia, że oskarżony za każdym razem udzielał środków odurzających w postaci marihuany, które to oskarżenie opierało się wyłącznie na relacji świadków, którzy następnie swoje zeznania odwołali, podczas gdy analizując cały zebrany w sprawie materiał dowodowy nie można zapominać, że rutynowo w przypadku zatrzymania u danej osoby substancji, co do której istnieje podejrzenie, że jest ona zielem konopii innym niż włókniste w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, dopuszcza się dowód z opinii biegłego z zakresu toksykologii celem ustalenia sumy zawartości A 9tetrahydrokannabinolu oraz kwasu tetrahydrokannabinolowego (kwasu A 9THC 2karboksylowego) w kwiatowych lub owocujących wierzchołkach roślin, z których nie usunięto żywicy przekraczającej 0,2 % w przeliczeniu na suchą masę, Odnosząc zaś powyższe do zgłaszanych przez świadków wątpliwości co do „jakości" wypalanej substancji, korespondujących z wyjaśnieniami samego oskarżonego wskazującymi, że mieszał on substancję z przyprawami oraz faktu równoczesnego ich zażywania ze spożywaniem alkoholu należy przyjąć, że w sprawie istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które winny być Interpretowane na korzyść oskarżonego, a tym samym nie sposób przypisać mu odpowiedzialności za zarzucane mu czyny.

Tym samym apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu, ewentualnie uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów, a stanowisko swe przekonująco (choć nieco powierzchownie) uzasadnił. W tej sytuacji, skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego - zbędną jest ponowna analiza faktów, gdyż byłoby to jedynie powtarzaniem trafnych, podniesionych wcześniej argumentów.

Odnosząc się zatem wyłącznie do szczegółowych zarzutów apelacji należy stwierdzić, że:

1.  Prawdą jest, że Sąd Rejonowy odmawiając wiary zeznaniom świadków K. K.oraz M. Ż., a złożonych w postępowaniu jurysdykcyjnym oparł się przede wszystkim na stwierdzeniach funkcjonariusza policji B. B.. Już tylko ta argumentacja wydaje się wystarczająca dla zaakceptowania poglądu Sądu I instancji, choć należy nadto zauważyć, iż analiza wersji zdarzeń podana przez kolegów oskarżonego, zaprezentowana podczas pierwotnego przesłuchania „sama w sobie” musi prowadzić do wniosku, że świadkowie ci mówili wówczas prawdę. Wskazują oni bowiem w sposób spójny, zbieżny, logiczny, obszerny, a tym samym wiarygodny na okoliczności w jakich otrzymywali (bądź kupowali) od S. T. marihuanę. Podają przy tym na tyle istotne szczegóły kolejnych zdarzeń, iż nie sposób przyjąć by było to wynikiem ich konfabulacji, czy też sugerowania czegokolwiek przez przesłuchującego policjanta.

2.  Wbrew twierdzeniom apelującego, podczas pierwszego przesłuchania M. Ż. nie mówił nic o właściwościach marihuany jaką kupował od oskarżonego (por.k-32).

Dopiero podczas kolejnego przesłuchania (k-67) istotnie świadek ten stwierdził, że marihuana pochodząca od S. T. działała na niego uspokajająco, nie dawała tzw. kopa. Skarżący pominął jednak kolejne zdanie M. Ż., a to iż jego organizm reaguje generalnie na marihuanę uspokojeniem i ta, o której mowa w omawianej sprawie nie była wyjątkiem.

3.  Prawdą jest, że E. R. oświadczyła, iż nie było takiej sytuacji by wyczuła od E. D. woń marihuany. Należy jednak zauważyć, że z dalszej części jej zeznań wynika, iż nigdy nie rozmawiała z osobą, o której wiedziałaby, że jest pod wpływem marihuany, a nadto, że wyczułaby gdyby jej córka (wychowanica) była pod wpływem alkoholu, zaznaczając jednak (co także skrzętnie pomija obrońca), że „w pokoju E. czuć było obcy zapach”.

4.  Nie można wymagać od Sądu by czynił ustalenie jaka była ilość marihuany w lufce, gdy udzielana była E. D., a także K. K.. Środek ów został przecież wypalony i tylko na podstawie oświadczeń osób „zainteresowanych” można ocenić tę zaszłość. Ta zaś ocena wskazuje jednoznacznie, że ilość udzielonej marihuany była wystarczająca na przynajmniej jednorazowe użycie.

5.  Sąd Okręgowy nie dopatruje się jakiejkolwiek obrazy przepisów prawa procesowego, na skutek np. odczytania świadkowi E. R. zeznań E. D., by ta pierwsza odniosła się do odczytanej wersji zdarzeń. Jest to praktyka częstokroć stosowana podczas przesłuchań i w istocie nie można tego uznać za obejście konfrontacji. Istota tejże jest zgoła odmienna i inny jest jej cel.

6.  Swoiste zdumienie budzi pogląd obrońcy, że Sąd nie może oceniać, czy świadkom o jakich mowa w akcie oskarżenia oskarżony istotnie udzielał marihuany, bowiem do tego niezbędna jest wiedza specjalna biegłego medyka z zakresu toksykologii.

Absurdalności wręcz tego poglądu nie trzeba chyba uzasadniać.

7.  Analogicznie ocenić należy ostatni zarzut skarżącego, a to choćby ze względu na treść pierwotnych zeznań świadków E. D., K. K.i M. Ż..

Z uwagi już tylko na powyższe - orzeczono jak w wyroku.