Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Urszula Salwin-Kowalczyk

Protokolant: Monika Malanowska

przy udziale Prokuratora – Edyty Ulatowskiej-Stojak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu – 30 maja 2017 r., 10 października 2017 r. , 21 sierpnia 2018 r.

sprawy przeciwko R. M.

urodz. (...)

w Z.

c. J. i E. z d. K.

oskarżonej o to, że: w dniu 17 lutego 2017 roku w (...) , gmina S. , powiat (...) , województwo (...) kierując pojazdem marki A. o nr rej. (...) naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym , czym nieumyślnie spowodowała wypadek drogowy z pojazdem marki O. o nr rej. (...) kierowany przez M. M. , w wyniku którego nieumyślnie spowodowała u M. M. obrażenia ciała w postaci złamania talerza kości biodrowej lewej i złamania kości łonowej i kulszowej lewej , powodujących zaburzenia czynności ustroju na czas powyżej 7 dni ,

tj. o czyn z art. 177§1 kk

orzeka

I.oskarżoną R. M. od popełnienia zarzucanego jej czynu uniewinnia ;

II. koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

sygn.akt : II K 276/16

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie , Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lutego 2017 roku około godziny 8.40 oskarżona R. M. jechała z prędkością około 70 km/h samochodem marki A. o nr rej. (...) ulicą (...) w (...). W tym miejscu obowiązywało ograniczenie prędkości do 90 km/h. Nawierzchnia jezdni była mokra , czysta i gładka oraz występował lód nieposypany. W/w mogła obserwować drogę na odcinku ponad 100 m. Po przejechaniu łuku drogi w prawo , na odcinku pomiędzy drogą krajową nr (...) , a skrzyżowaniem z ul. (...), oskarżona zobaczyła stojący w poprzek drogi samochód marki O. (...) o nr rej. (...). Pojazdem tym kierowała pokrzywdzona M. M. , która około 2-3 minuty wcześniej wpadła w poślizg i jej pojazd uderzył tylną częścią nadwozia i tylnym prawym kołem w drzewo , po czym obrócił się o około 200 stopni w stosunku do pierwotnego kierunku jazdy . Oskarżona zaczęła hamować, jednakże nie udało jej się uniknąć zderzenia i uderzyła przednią lewą częścią nadwozia swojego pojazdu w lewy bok pojazdu pokrzywdzonej.

W pojeździe pokrzywdzonej powstały następujące uszkodzenia : odkształcenie lewego błotnika , otarcie powłoki lakierniczej zderzaka w części lewej , popękana szyba czołowa , odkształcenie drzwi lewych kierowcy , uszkodzony lewy próg ,odkształcony prawy tylny błotnik ,uszkodzone zawieszenie tylnego koła. Natomiast w pojeździe oskarżonej – uszkodzona szyba czołowa , odkształcony błotnik lewy , popękany lewy reflektor , popękany zderzak przedni i atrapa .

W wyniku przedmiotowego zdarzenia pokrzywdzona M. M. doznała obrażeń ciała w postaci złamania talerza kości biodrowej lewej oraz kości łonowej i kulszowej lewej. Obrażenia te stanowią naruszenie czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni w myśl art.157§1 kk.

Pokrzywdzona i oskarżona były trzeźwe.

Powyższy stan faktyczny , Sąd ustalił w oparciu o : wyjaśnienia oskarżonej R. M. /k-47-48,113-113/, zeznania pokrzywdzonej M. M. /k-22-24,114/,protokoły oględzin /k-3-3v,6-9v/, szkic /k-5/, protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości /k-10-11v/ , świadectwo /k-12-12v/, kartę zdarzenia drogowego /k-14-15/,opinie /k-41, 123-136,157-158/,dokumentację fotograficzna /k-81-88,akta szkodowe.

Oskarżona R. M. słuchana na etapie postępowania przygotowawczego przyznała się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniał , iż w dniu zdarzenia około 8.30-8.40 jechała swoim samochodem do pracy do J.. Nie jest w stanie podać prędkości z jaką się poruszała , jednakże nie była ona nadmierna z uwagi , iż jechała przez las i na jezdni mogły pojawić się jakieś zwierzęta . Gdy dojechała do łuku drogi , zobaczyła z odległości około 30-40 m stojący w poprzek drogi pojazd . W/w zaczęła hamować , jednakże z uwagi na oblodzoną nawierzchnię wpadła w poślizg i uderzyła w w/w pojazd. W pojeździe tym siedziała kobieta , która uprzednio wpadła w poślizg i uderzyła w drzewo /k-47-48/.Oskarżona R. M. słucha na rozprawie przed Sądem przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu , jednakże nie czuła się winna zaistnieniu przedmiotowego zdarzenia /k-113-114/.

Sąd ustalił , co następuje :

Materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawienie dał podstawy do uznania oskarżonej R. M. winnej popełnienia zarzucanego jej czynu. Co prawda oskarżona w swoich wyjaśnieniach nie negowała udziału w samym zdarzenia , jednakże nie można jej przypisać sprawstwa za jego zaistnienie. Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom , albowiem mają one potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie , a zwłaszcza w opinii biegłego sądowego w zakresie ruchu drogowego , techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych T. D.. Za sprawstwem oskarżonej nie przemawiają także zeznania samej pokrzywdzonej M. M.. W/w zeznała , że w dniu zdarzenia około godziny 8.00 jechała swoim samochodem do pracy do miejscowości S.. Nawierzchnia jezdni była mokra , a temperatura około 0 stopni C. Nie jest w stanie podać z jaką prędkością się poruszała . Gdy jechała przez las , w pewnym momencie poczuła, iż jej pojazd traci przyczepność. Zaczęła hamować, jednakże wpadła w poślizg i uderzyła tylnym prawym kołem w drzewo , a następnie stanęła w poprzek drogi. Gdy siedziała w pojeździe , po upływie około 2-3 minut zobaczyła że w jej kierunku jedzie jakiś pojazd. Kierującej nim kobiecie nie udało się go wyhamować i uderzyła nim w pojazd pokrzywdzonej. W wyniku tego zdarzenia pokrzywdzona doznała złamania kości biodrowej , łonowej i kulszowej.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej ,albowiem mają one potwierdzenie w stanie faktycznym ustalonym przez Sąd.

Za sprawstwem oskarżonej nie przemawia także , opinia biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego , techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych i kolizji drogowych T. D.. Wynika z niej , że ukształtowanie drogi na odcinku pomiędzy skrzyżowaniem z drogą krajową nr (...) , a ul. (...) , gdzie doszło do przedmiotowego zdarzenia, umożliwiało w porze dziennej zauważenie przeszkody na jezdni z odległości około 100 m. Oskarżona po osiągnięciu prędkości około 70 km/h , w warunkach oblodzenia nawierzchni jezdni , mogła nie mieć możliwości wyhamowania przed stojącą na jezdni przeszkodą w postaci pojazdu pokrzywdzonej możliwą do zauważenia z odległości około 100 m. Stan zagrożenia na przedmiotowym odcinku drogi , w ocenie biegłego , stworzyła pokrzywdzona , która w sytuacji oblodzenia nawierzchni jezdni doprowadziła do utraty statyczności ruchu pojazdu i kontroli nad nim , co skutkowało kolizją z drzewem i zatrzymaniem się na jezdni ,na jej krzywolinijnym odcinku. Biegły podał nadto , że biorąc pod uwagę ukształtowanie drogi na odcinku ,na którym doszło do zdarzenia , to prędkość z jaką poruszała się oskarżona to jest około 70 km/h , pozwalała jej na pokonanie tego odcinka bez utraty statyczności kierunkowej pojazdu. Jednakże w tym przypadku mamy do czynienia z sytuacją , kiedy nieoczekiwanie na jezdni pojawiała się przeszkoda. Przeszkoda ta w postaci pojazdu pokrzywdzonej w sytuacji kolizji z drzewem powinna być przez w/w sygnalizowana m.in. trójkątem ostrzegawczym. W przypadku przyjęcia , iż oskarżona miała możliwość obserwowania drogi z odległości około 100 m , a pokrzywdzona ustawiłaby trójkąt ostrzegawczy w odległości 30 m od przeszkody , to wówczas w/w przy prędkości z jaką się poruszała , miałaby możliwość wyhamowania przed przeszkodą. Zdaniem biegłego , oskarżona poruszała się prawidłowo w dniu zdarzenia i nie naruszyła jakichkolwiek zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym .

Sąd dał wiarę powyższej opinii , albowiem jest jasna , pełna i kompleksowa. Nadto , została sporządzona przez biegłego zgodnie z jego wiedzą i doświadczeniem oraz nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd obdarzył wiarygodnością również dowody z dokumentów , albowiem zostały te dokumenty przeprowadzone i sporządzone prawidłowo, przez uprawnione osoby , stanowią więc wierne odzwierciedlenie okoliczności w nich opisanych.

R. M. została oskarżona o to , że : w dniu 17 lutego 2017 roku w (...) , gmina S. , powiat (...) , województwo (...) kierując pojazdem marki A. o nr rej. (...) naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym , czym nieumyślnie spowodowała wypadek drogowy z pojazdem marki O. o nr rej. (...) kierowany przez M. M. , w wyniku którego nieumyślnie spowodowała u M. M. obrażenia ciała w postaci złamania talerza kości biodrowej lewej i złamania kości łonowej i kulszowej lewej , powodujących zaburzenia czynności ustroju na czas powyżej 7 dni tj. o czyn z art. 177§1 kk

Przepis art. 177 § 1 kk stanowi iż karze podlega , kto, narusza chociażby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym , powoduje nieumyślnie wypadek , w którym inna osoba odniosła obrażenia wskazane w art. 157 § 1 kk. Przedmiotem ochrony art. 177 k.k. są najbardziej fundamentalne z wartości, za jakie należy uznać życie i zdrowie człowieka. Nie jest natomiast przedmiotem ochrony bezpieczeństwo w komunikacji, które stanowi jedynie pewien specyficzny stan, charakteryzujący się brakiem zagrożeń dla wspomnianych dóbr. Wymogiem odpowiedzialności karnej w oparciu o znamiona art. 177 kk jest naruszenie reguł ostrożnego postępowania z dobrem prawnym. Ta cecha, charakterystyczna skądinąd dla wszystkich przestępstw nieumyślnych, doznaje w treści omawianego przepisu pewnych ograniczeń. Przy ustalaniu zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy wypadku komunikacyjnego uwzględnić należy okoliczności przedmiotowe związane ze zdarzeniem , takie jak trudne warunki drogowe, opady atmosferyczne, siła wiatru, stan drogi lub innego szlaku komunikacyjnego itp. Na uwzględnienie zasługują również liczne okoliczności związane z cechami pojazdu prowadzonego przez sprawcę, na przykład zły stan techniczny, o ile rzecz jasna nieprawidłowości w tym zakresie nie zostały sprowadzone przez kierującego. Krąg stawianych sprawcy wymogów odnoszony jest do pewnego zgeneralizowanego wzorca normatywnego ; może on przybrać formę standardową („rozsądny obywatel”) lub kwalifikowaną („dobry kierowca”), zależeć to będzie od istoty badanego zdarzenia i roli, jaką odegrał sprawca (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, PiP 1996, z. 6, poz. 105). Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 II 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną. Przesądza to o kwalifikacji wypadku komunikacyjnego jako występku nieumyślnego. Podmiotem występku spowodowania wypadku komunikacyjnego - ze względu na znamię naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu - może być jedynie uczestnik ruchu, którego dotyczy obowiązek przestrzegania tych zasad, a więc kierujący pojazdem mechanicznym, pieszy, woźnica, rowerzysta, osoba prowadząca kolumnę pieszych i in. (por. K. Buchała, w: A. Zoll (red.), Komentarz 2, wyd. 1999, s. 394). W zależności od skutków rozróżnia się zwykły i ciężki wypadek. Według art. 177 § 1 kk ze zwykłym, zwanym też średnim wypadkiem mamy do czynienia, jeżeli jego skutkiem jest uszczerbek na zdrowiu osoby innej niż sprawca, polegający na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia przez okres przekraczający 7 dni (tj. skutek określony w art. 157 § 1 k.k. ).

W ocenie Sądu oskarżona swoim zachowaniem w dniu zdarzenia nie wyczerpała znamion tego przepisu , albowiem w żaden sposób nie można przyjąć ,iż naruszyła jakiekolwiek zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym , tym bardziej iż sam oskarżyciel publiczny w zarzucie nie wskazał jakie to zasady miała ona naruszyć. Stan zagrożenia na przedmiotowym odcinku drogi , stworzyła natomiast pokrzywdzona , która w sytuacji oblodzenia nawierzchni jezdni doprowadziła do utraty statyczności ruchu pojazdu , którym się poruszała i kontroli nad nim , co skutkowało kolizją z drzewem i zatrzymaniem się na jezdni na jej krzywolinijnym odcinku.

Z tych też względów , Sąd oskarżoną R. M. od popełnienia zarzucanego jej czynu uniewinnił.

O kosztach postępowania , Sąd orzekł na podstawie art.632 pkt 2 kpk.