Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSR del. Justyna Dołhy

protokolant: sekr. sądowy Anna Rusak

przy udziale oskarżyciela prywatnego A. K.

po rozpoznaniu dnia 18 marca 2019 r. w Warszawie

sprawy W. S., syna L. i I., ur. (...) w S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 2 marca 2018 r. sygn. akt II K 702/17

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od oskarżonego W. S. na rzecz oskarżyciela prywatnego A. K. poniesione przez niego koszty procesu tytułem ustanowienia pełnomocnika w instancji odwoławczej w kwocie 840 zł; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 zł tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 607/18

UZASADNIENIE

W. S. został oskarżony przez oskarżyciela prywatnego A. K. o to, że w dniu 20 kwietnia 2017 roku w L., woj. (...) naruszył czynność narządu ciała lub rozstrój zdrowia A. K. nie dłużej niż 7 dni, tj. o czyn z art. 157 § 2 kk.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 2 marca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 702/17 oskarżony W. S. został uznany za winnego tego, że w czasie i miejscu jak w zarzucie, poprzez szarpanie i duszenie A. K. spowodował u niego obrażenia ciała w postaci podłużnych wybroczyn krwawych u podstawy szyi w okolicy podobojczykowej prawej, co spowodowało naruszenie czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni, tj. występku z art. 157 § 2 kk, za które to przestępstwo Sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł, zaś na podstawie art. 46 § 1 kk zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sąd Rejonowy orzekł również o kosztach procesu zasądzając od oskarżonego na rzecz A. K. zwrot kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, który na podstawie art. 425 § 1, 2 i 3 kpk oraz art. 444 kpk zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Obrońca, na podstawie art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 pkt 3 kpk wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść wyroku polegający na tym, że Sąd Rejonowy ustalił na podstawie materiału dowodowego, iż w dniu 20 kwietnia 2017 r. W. S. podczas gwałtownego sporu powstałego pomiędzy nim a A. K. na tle korzystania z nieruchomości, zaczął szarpać i wypychać rękoma przed siebie pokrzywdzonego, a gdy ten upadł plecami na maskę samochodu – dusić go za szyję, czym spowodował podłużne wybroczyny krwawe u podstawy szyi w okolicy podobojczykowej prawej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres poniżej 7 dni, podczas gdy z materiału dowodowego, według skarżącego, nie wynika, aby oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu.

W związku z powyższym skarżący zarzucił na podstawie art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 kpk wyrokowi obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku w postaci art. 2 § 1 ust. 1 i § 2 kpk w zw. z art. 167 kpk poprzez prowadzenie postępowania przez Sąd w sposób sprzeczny z zasadą prawdy materialnej i niezweryfikowanie okoliczności przedstawionych przez oskarżonego oraz świadka M. S. oraz art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań przesłuchanych na rozprawie świadków. Obrońca zarzucił również naruszenie treści art. 5 § 2 kpk poprzez nierozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Analizując treść orzeczenia przez pryzmat zarzutów podniesionych w apelacji stwierdzić należało, że nie zasługiwały one na uwzględnienie, bowiem kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd oceniając materiał dowodowy nie naruszył normy art. 7 kpk, ani innych wskazanych w apelacji, a stanowisko obrońcy sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych.

Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 KPK). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998 r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo rok 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok SA w Łodzi z 20.03.2002 r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo rok 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom Sąd Rejonowy sprostał.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy ocenił zgromadzony materiał dowodowy kompleksowo, odnosząc się również do depozycji oskarżonego W. S. i jego żony M. S.. Nie można zgodzić się z wywodami obrońcy w zakresie negatywnej oceny wyjaśnień oskarżonego i zeznań M. S. dokonanej przez Sąd Rejonowy tylko przez pryzmat ich wzajemnych emocjonalnych relacji rodzinnych i składania depozycji na korzyść oskarżonego. Owszem, pozostali świadkowie również są związani ze sobą emocjonalnie, jednak podawane przez nich okoliczności zasługiwały na danie im w całości wiary, ponieważ ich zeznania potwierdzone zostały przez obiektywne dowody w postaci: po pierwsze fotografii, na których widoczne są obrażenia ciała A. K. jak i rozerwana przez oskarżonego koszulka oraz po drugie – dokumentu z wizyty lekarskiej, która miała miejsce tego samego dnia w godzinach późnowieczornych. Nie można również zapominać o tym, że zaraz po zdarzeniu na miejsce została wezwana Policja, który to fakt oskarżony w swoich wyjaśnieniach przyznał stwierdzając nawet, że A. K. pokazywał wtedy obrażenia (k. 52v). Mając na uwadze te wskazane dowody potwierdzające wersję zdarzenia podawaną przez pokrzywdzonego, jego matkę i narzeczoną, nie sposób wyobrazić sobie, żeby sytuacja związana z gwałtownym sporem, wizytą u lekarza, zrobieniem zdjęć obrażeń została w całości zaaranżowana przez pokrzywdzonego i sprzyjające mu osoby na kanwie poniesionych rzekomo wcześniej obrażeń podczas kłótni z narzeczoną. Należy również podkreślić, że oskarżyciel prywatny nie miałby w tym żadnego celu mając na uwadze fakt, że spór między rodzinami jest na tle korzystania z nieruchomości, zaś on nie jest nawet jej współwłaścicielem. Nie można również podzielić zarzutów stawianych w apelacji w kontekście oceny materiału dowodowego pod kątem możliwości obserwacji miejsca zdarzenia przez matkę i narzeczoną pokrzywdzonego, ponieważ z dostarczonych do akt przez samego oskarżonego zdjęć widoków z różnych pomieszczeń domu jednoznacznie wynika, że miejsce zdarzenia przy aucie, gdzie nastąpiło duszenie A. K. przez W. S. jest dobrze widoczne z części domu użytkowanej przez B. K. i A. Ś.. Również chybione są wywody obrońcy dotyczące użycia przez B. K. słów, że jej syn został „opatrzony”, świadczących o niewiarygodności zeznań tej osoby, z uwagi na to, że oskarżonemu nie założono żadnego opatrunku. To jedno słowo użyte przez świadka nie może świadczyć o nieprawdziwości całości jej zeznań w kontekście pozostałego uznanego za wiarygodny przez Sąd Rejonowy materiału dowodowego, zwłaszcza, że należy rozumieć je w kategorii słownych określeń na udzielenie pomocy lekarskiej, a nie dosłownie jako założenie opatrunku.

Odnosząc się z kolei do zasądzenia na rzecz oskarżyciela prywatnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 1.500 zł należy stwierdzić, że zadośćuczynienie nie może być orzekane iluzorycznie, ale ma oddawać w formie materialnej krzywdę odczutą przez pokrzywdzonego. Zadośćuczynienie zasądzone w tej wysokości nie jest wygórowane, mając na uwadze okoliczności zdarzenia i rodzaj odniesionych obrażeń ani też nie można uznać go za symboliczne i nie odzwierciedlające krzywdy. Bez znaczenia przy tym jest fakt, czy pokrzywdzony zażywał, czy też nie i przez jaki czas środki przeciwbólowe, ponieważ mógł je brać nie mówiąc nic swojej narzeczonej, ale faktem jest, że doznał ustalonych przez Sąd Rejonowy obrażeń na skutek duszenia go przez oskarżonego, a zatem odczuł ból fizyczny i krzywdę moralną. W niniejszej sprawie również podkreślenia wymaga fakt, że oskarżyciel prywatny kilkakrotnie, nawet podczas rozprawy odwoławczej podkreślał, że oskarżony go nie przeprosił, co w powiązaniu z jego rzeczowymi i stonowanymi zeznaniami świadczy o tym, że poczucie krzywdy odczuwa do dnia dzisiejszego.

Na koniec należy stwierdzić, że zarzut naruszenia przepisu art. 5 § 2 kpk, podniesiony w apelacji, może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaś zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów (vide np. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 4 kwietnia 2018 r. V KK 68/18). W niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i bez cienia wątpliwości, poprzez zgodną z treścią art. 7 kpk kompleksową ocenę materiału dowodowego, ustalił stan faktyczny.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie podzielając żadnego z zarzutów apelacyjnych, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy stwierdzając ponadto, że nie jest on dotknięty innymi wadami, które powinny być brane przez sąd odwoławczy pod uwagę z urzędu.

Zgodnie z wnioskiem pełnomocnika oskarżyciela prywatnego Sąd zasądził od oskarżonego W. S. na rzecz A. K., na podstawie art. 628 pkt 1 kpk poniesione przez niego koszty procesu w zakresie ustanowienia pełnomocnika w instancji odwoławczej w kwocie 840 zł, od których zapłaty nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego, art. 624 § 1 k.p.k. dotyczy bowiem tylko zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Kwota 840 zł jest kwotą wynikającą z § 11 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 poz. 1800). Uwzględniając natomiast wymiar kary oraz sytuację materialną oskarżonego, który uzyskuje stałe dochody, na podstawie art. 634 kpk, art. 636 § 1 i 3 kpk, art. 628 pkt 2 kpk oraz art. 3 ust. 1 i art. 8 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) sąd odwoławczy obciążył oskarżonego opłatą za II instancję w kwocie 200 zł oraz pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

SSR del. Justyna Dołhy