Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2016 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Wiatrzyk-Wojciechowska

Protokolant: Katarzyna Ponikiewska

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2016 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A.
w W.

przeciwko E. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej E. S. na rzecz powoda Bank (...) S.A. w W. kwotę 86.425,21 zł (osiemdziesiąt sześć tysięcy czterysta dwadzieścia pięć złotych dwadzieścia jeden groszy) wraz z umownymi odsetkami od kwoty 86.392,22 zł (osiemdziesiąt sześć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt dwa złote dwadzieścia dwa grosze) w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym za okres od dnia 25 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty, lecz nie więcej niż odsetki maksymalne,

II.  zasądza od pozwanej E. S. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w W. kwotę 8.381 zł (osiem tysięcy trzysta osiemdziesiąt jeden złotych) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III C 1654/15

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w W. wniosła przeciwko E. S. pozew o zapłatę kwoty 95.269,33 zł na którą składają się kwoty: 86.392,22 zł (kapitał), 8.844,12 zł (odsetki od dnia 25 sierpnia 2014 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r.), 32,99 zł (koszty) wraz z dalszymi odsetkami od dnia 01 września 2015 r. do dnia zapłaty od należności głównej. Wniosła także o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że przysługuje jej powyższe wierzytelność wobec pozwanej z tytułu umowy kredytu mieszkaniowego z dnia 19 grudnia 2008 r.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Zarzuciła nieudowodnienie istnienia, wysokości, wymagalności dochodzonej wierzytelności. Podniosła zarzut nieważności umowy, brak przekazania przez powodowy bank pozwanej środków pieniężnych, przedawnienie roszczenia (k.50-53).

Powód w piśmie procesowym z dnia 20 kwietnia 2016 r. podtrzymał powództwo i przedstawił szereg dokumentów uzasadniających twierdzenia pozwu, a stanowiących odpowiedź na zarzuty podniesione przez powódkę w odpowiedzi na pozew (k.61-409).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 grudnia 2008 r. pomiędzy (...) S.A. w W. (zwanym dalej: „bankiem”) a E. B. (1) – obecnie S. ((...)) zamieszkałą w W. ul. (...) lokal (...) została zawarta umowa kredytu mieszkaniowego własny kąt hipoteczny. (...) S.A. w W. o nr (...). W oparciu o tę umowę bank udzielił kredytu w kwocie 91.260 zł z przeznaczeniem na nabycie i remont lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W.. Kredyt ten został udzielony na 360 miesięcy, licząc od zawarcia umowy (§ 1 i 2 umowy). Z kwoty kredytu miała zostać potrącona przez (...) S.A. kwota 1.260 zł z tytułu ubezpieczenia za 24 miesięcy okresu ubezpieczenia z kwoty udzielonego kredytu w dniu wypłaty kredytu (§ 7 umowy). Warunkiem wypłaty kredytu miała być dyspozycja złożona przez kredytobiorcę, zaś wypłata miała nastąpić przelewem na rachunek: zbywcy nieruchomości/prawa, kredytobiorcy (§ 6 umowy).

Umowę tę w imieniu banku (...) S.A. podpisali umocowani pełnomocnicy (D. M. i S. C.) – (pełnomocnictwa- k. 428, k. 432).

Powyższa kwota kredytu została wypłacona, co wynika z potwierdzenia uruchomienia kredytu z dnia 29 grudnia 2008 r. w kwocie 91.260 zł (k.393, k. 436). Kwota ta zastała wypłacona w dwóch transzach: jednana na rachunek E. S. w Banku (...) S.A. w kwocie 61.551,40 zł w dniu 29 grudnia 2008 r., co wynika z treści wyciągu z rachunku pozwanej k.244, potwierdzenia przyjęcia do realizacji z dnia 29 grudnia 2008 r. – k. 394, k 437), zaś druga transza w kwocie 28.448,60 zł została wypłacona na zlecenie E. S. na rachunek urzędu D. P. (zbywcy nieruchomości) w dniu 30 grudnia 2008 r. (k.395, k. 439).

Spłata kredytu miała następować w ratach pierwszego dnia każdego miesiąca, zaś na spłatę środki miały być pobierane z rachunku wskazanego w § 7 umowy o numerze: (...) (k.18).

W dniu 24 lipca 2012 r. na wniosek E. B. (2) (zamieszkałej Al. (...) w R.) zostało zawarte porozumienie z bankiem, na podstawie którego spłata kredytu była możliwa z rachunku technicznego o nr (...), zaś pozwana zobowiązała się do zapewnienia na tym koncie środków w wysokości, co najmniej równej racie kredytu (k.388).

W dniu 13 lutego 2013 r. pozwana złożyła wniosek do banku o zawieszenie spłaty zadłużenia umowy kredytu zawartego w dniu 19 grudnia 2008 r. o nr (...) (k.402, k. 438). Jednakże ze względu na zaległość w spłacie kredytu, powód nie uwzględnił tego wniosku, co wynika z adnotacji na wniosku.

Pismem z dnia 02 lipca 2014 r. bank zawiadomił pozwaną, że posiada zaległość w spłacie kredytu w kwocie 1.499,81 zł. Pismem tym wezwał pozwaną do spłaty zaległości w terminie 7 dni, od otrzymania pisma. Brak spłaty należności w tym terminie skutkowało wypowiedzeniem umowy kredytu z dnia 19 grudnia 2008 r. nr (...). Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni (k.396, k. 440). Pismo to zostało przesłane pozwanej za potwierdzeniem odbioru, na adres R., ul. (...) i nie pomimo awizowania, zostało zwrócone w dniu 28 lipca 2014 r. z adnotacją „zwrot nie podjęto w terminie” (k.443, oryginał koperty z drukiem potwierdzenia odbioru).

Pismem z dnia 27 sierpnia 2014 r. powód wezwał pozwaną do spłaty kwoty 86.484,83 zł (należność główna), 1.324,11 zł (odsetki), 30 zł (prowizje i opłaty). Pismo to także nie zostało odebrane przez pozwaną (k.4, oryginał koperty z drukiem potwierdzenia odbioru).

Powyższe pismo zostało skierowane do pozwanej na adres Al. (...) w R. (k.397-398), wskazany jako adres zamieszkania w treści porozumienia z dnia 24 lipca 2012 r. (k.388).

Treść zestawienia operacji na rachunku nr (...) wskazuje, że pozwana spłacała raty kredytu nieregularnie w 2014 r. i w tym roku były wysyłane monity obciążające ten rachunek w kwotach po 40 zł w lutym, w czerwcu 2014 r. (k.392). Później były także nieregularne wpłaty: we wrześniu 2014 r., a później jeszcze w 2015 r. tj. 21.05.2015 r. w kwocie 917,01 zł ( k. 392).

Pozwana dwukrotnie zwracała się do banku z wnioskiem o zawarcie umowy restrukturyzacyjnej. Raz w dniu 02 marca 2015 r. proponując spłatę kredytu mieszkaniowego „własny kąt” z ratą 600 zł do czasu spłaty całości kwoty, począwszy od 01 marca 2015 r. (k.403-406, k. 441-444). Drugi raz w dniu 01 czerwca 2015 r. proponując spłatę kredytu mieszkaniowego nr (...) z ratą 500 zł, począwszy od lipca 2015 r. (k.407-409, k. 445-447). Oba wnioski zostały rozpatrzone negatywnie przez bank, zaś pozwana otrzymała odpowiedzi w pismach z dnia 8 maja 2015 r. (k.458) i z dnia 13 sierpnia 2015 r. (k.457).

W dniu 01 września 2015 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg banku nr (...)., z którego wynika, że E. S. (poprzednio B.) posiada zadłużenie w kwocie 86.392,22 zł (należność główna), 32.99 zł (koszty) i 8.844,12 zł (odsetki w stosunku rocznym, od dnia 25 sierpnia 2014 r. do dnia 31 spierania 2015 r.) – k. 448. Powyższej kwoty nie spłaciła do dnia wydania wyroku.

Z zaświadczenia systemu pesel-sąd wynika, że E. S. (nazwisko rodowe B.) w dniu 31 maja 2008 r. zmieniła stan cywilny na zamężna, zaś w dniu 09 marca 2009 r. została wymeldowana z lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. (k.41-42), a z treści wniosku o restrukturyzację z dnia 2 marca 2015 r. wynika, że stosunki majątkowe w małżeństwie są uregulowane na zasadzie rozdzielności majątkowej (k.442).

Powyżej ustalony stan faktyczny wynika z powołanych dokumentów złożonych przez powoda, przy czym większość z nich została złożona w oryginale na wniosek pozwanej. Wiarygodności ani prawdziwości oryginałów dokumentów pozwana nie kwestionowała. Zdaniem Sądu, złożona dokumentacja pozwala na dokonanie powyższych ustaleń, jak i merytoryczną ocenę żądania wskazanego w pozwie i oceny szeregu zarzutów podnoszonych przez pozwaną. Dokumentacja jest, zdaniem Sądu, wiarygodnym dowodem w sprawie, zwłaszcza, że pozwana oprócz własnych twierdzeń i zarzutów zawartych w pismach z dnia 07 marca 2016 r. (k.50-53) i z dnia 13 maja 2016 r. (k.414-423) nie przedstawiła przeciwdowodu, który nakazywałby inaczej ocenić złożone dokumenty i skutki z nich wynikające. Po złożeniu oryginałów dokumentów przez powoda, pozwana zwłaszcza w piśmie z dnia 13 maja 2016 r. akcentowała obarczenie powoda negatywnymi skutkami nie złożenia takich dokumentów wraz z pozwem. Nie zakwestionowała zaś skutecznie okoliczności wynikające ze złożonej dokumentacji.

Dodatkowo zauważyć trzeba, że Sąd mając na uwadze zastrzeżenia pozwanej zawarte w odpowiedzi na pozew oraz w piśmie z dnia 13 maja 2016 r. wezwał z urzędu pozwaną do stawiennictwa obowiązkowego celem przeprowadzenia dowodu z jej przesłuchania (k.451). Pozwana pomimo prawidłowego doręczonego wezwania (k.485), nie stawiła się na rozprawę w dniu 16 września 2016 r. (k.486). Także pełnomocnik pozwanej pomimo udzielenia jemu zarządzeniem z dnia 20 maja 2016 r. terminu do zgłoszenia stanowiska w zakresie złożonych przez powoda na rozprawie oryginałów dokumentów (k.451) takiego stanowiska nie zajął, mimo doręczenia tego zarządzenia w dniu 13 czerwca 2016 r. (k.484).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (Dz.U. z 2015 r. Nr 128 j.t.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie dowodzi o zasadności powództwa. Powód domaga się niespłaconej przez pozwaną kwoty z tytułu umowy kredytu mieszkaniowego własny kąt hipoteczny nr (...) z dnia 19 grudnia 2008 r. Zdaniem Sądu złożone przez powoda dokumenty, z których większość jest w oryginale, dowodzi o zasadności i wysokości roszczenia zarówno w zakresie należności głównej, jak i odsetek oraz kwoty 32,99 zł.

W oparciu o tę umowę kredytu powodowy bank wypłacił kwotę 91.260 zł (k.393, k. 436), z tym, że część na jej rachunek bankowy, zaś część na wskazany przez pozwaną rachunek (...) D. P. (zbywcy nieruchomości). Zresztą pozwana nie kwestionowała, że wypłata kwoty kredytu była na różne rachunki ani wówczas, gdy składała wniosek o zawieszenie spłaty zadłużenia z dnia 13 lutego 2013 r. (k.438 – oryginał wniosku), ani składając dwukrotnie wnioski o zawarcie umowy restrukturyzacyjnej w dniu 01 marca 2015 r. (k.441-444- oryginał wniosku) w dniu 01 czerwca 2015 r. (k.445-447 – oryginał wniosku). Warunkiem wypłaty kwoty kredytu było złożenie dyspozycji wypłaty (§ 6 pkt 3 umowy). Gdyby więc pozwana, jak twierdzi, że nie złożyła dyspozycji wypłat, że nie otrzymała kwoty w ramach umowy kredytu (k.417), wówczas nie spłacałaby rat kredytowych, nie kierowałaby do banku powyższych wniosków o zawieszenie spłaty kredytu i zawarcie umów restrukturyzacyjnych.

Z treści historii rachunku przedstawionego przez powoda wynika, że na rachunek pozwanej nr (...) w dniu 29 grudnia 2008 r. wpłynęła kwota 61.551,40 zł tytułem uruchomienia kredytu (k.244), co także wynika z treści dokumentu „potwierdzenia uruchomienia kredytu” z dnia 29 grudnia 2008 r. (k.436, oryginał) oraz z treści dokumentu „potwierdzenie przyjęcia przelewu do realizacji 2008-12-29” (k.437, oryginał). Również z treści umowy kredytu wynikało, że był on przeznaczony na remont i nabycie lokalu ul. (...) lokal (...) (§ 2 umowy). Z treści zaświadczenia systemu pesel-sąd wynika, że pozwana w dniu 03 września 2009 r. wymeldowała się z lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. (k.41v.). W dokumencie potwierdzenie przyjęcia do realizacji przelewu wynika, że zleceniodawcą była E. B. (2), ul. (...) (k. 439, k. 437). Z treści zaś § 8 pkt 2 i 3 umowy kredytu wynika, że pozwana z kwoty kredytu została obciążona kwotą 1.260 zł z tytułu ubezpieczenia kredytu, zaś kwota ta została potrącona przez bank z kwoty kredytu w dniu wypłaty kredytu. Suma więc kwot: 1.260 zł, 661.551,40 zł i 28.448,60 zł składa się na kwotę wypłaconego kredytu 91.260 zł (k.436, 437, 439). Zatem także na pozwanej spoczywał ciężar wykazania, że kwota, której domaga się powód została spłacona lub jest z innych przyczyn nienależna.

Mając na uwadze treść zarzutów pozwanej podnieść należy, iż żaden z nich nie jest zasadny. Odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia i przedwczesności żądania, należy uznać, że są one niezasadne. Podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia pozwana powołała się na 3 letni okres przedawnienia i wskazała, że termin ten rozpoczął swój bieg od dnia, kiedy roszczenie stało się wymagalne. Wobec faktu, że zdaniem pozwanej brak jest skutecznego wypowiedzenia umowy, termin ten nie rozpoczął biegu, zaś roszczenie jest przedwczesne.

Z akt sprawy wynika, że powód pismem z dnia 02 lipca 2014 r. zawiadomił pozwaną, że ta posiada zaległość w spłacie kredytu w kwocie 1.499,81 zł. Pismem tym wezwał także pozwaną do spłaty zaległości w terminie 7 dni, od otrzymania pisma. Powód wyjaśnił, że brak spłaty należności w tym terminie skutkuje wypowiedzeniem umowy nr (...). Powód w tym piśmie określił, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni (k.396, k. 440). Pismo to zostało przesłane pozwanej za potwierdzeniem odbioru, na adres: R., ul. (...) i nie pomimo awizowania, pismo to zostało zwrócone w dniu 28 lipca 2014 r. z adnotacją „zwrot nie podjęto w terminie” (k.443, oryginał koperty z drukiem potwierdzenia odbioru). Zauważyć trzeba, że pismo to powód przesłał na aktualny adres zamieszkania pozwanej. Fakt, że jest to jej adres wskazuje adres pozwanej (R. ul. (...)) zawarty w porozumieniu z dnia 24 lipca 2012 r. (k.388). Pozwana w toku procesu nie wykazała, zgodnie z art. 6 k.c., by ten adres zamieszkania był wadliwy, bądź że by wskazywała powodowi inny adres po 2012 r. do korespondencji. Zresztą odpis pozwu został także doręczony pozwanej na ten adres w R. (k.57). Mając zaś na uwadze § 41 ust. 2,3,4 umowy kredytu (k.29) stwierdzić należy, że powód skutecznie wypowiedział pismem z dnia 02 lipca 2014 r. umowę kredytu. Pozwana, jak wynika z treści § 41 ust. 3 umowy kredytu, wyraziła zgodę na uznanie za doręczone wypowiedzenie umowy wysłane listem poleczonym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Według zaś § 41 pkt ust. 3 pkt b) umowy kredytu, za datę doręczenia wypowiedzenia uznaje się dzień pierwszego awizowania nie doręczonego wypowiedzenia wysłanego w sposób określony w ust. 3. Zatem stwierdzić należy, iż roszczenie jest wymagalne, gdyż umowa kredytu z dnia 19 grudnia 2008 r. została skutecznie wypowiedziana. Pierwsze awizo pisma z dnia 2 lipca 2014 r. było w dniu 08 lipca 2014 r. (k.449, oryginał koperty z formularzem potwierdzenia nadania). Doliczając do tej daty 7 dni na spłatę należności określoną w piśmie z dnia 2 lipca 2014 r. stwierdzić należy, że bieg 30 dniowego terminu wypowiedzenia umowy kredytu rozpoczął się z dniem 15 lipca 2014 r. i zakończył się w dniu 15 sierpnia 2014 r. Powód domagał się odsetek, począwszy od dnia 25 sierpnia 2014 r. (k.61), a więc za okres, gdy pozwana pozostawała w opóźnieniu.

Pozwana nie wykazała, że wpłaciła w tym okresie od 08 lipca 2014 r. (doręczenie pisma z dnia 2 lipca 2014 r.) do dnia 15 lipca 2014 r. (upływ 7 dniowego terminu) kwotę 1.499,81 zł. Z treści historii rachunku pozwanej nie wynika spłata takiej kwoty (k.392). Pozwana w inny sposób także nie wykazała faktu spłaty takiej kwoty, a kwestionując zasadność wypowiedzenia umowy kredytu, na niej spoczywał ciężar wykazania, że nie było podstawy prawnej do dokonania wypowiedzenia umowy kredytu przez bank. Takiej okoliczności pozwana nie wykazała. Podnieść należy, że umowa kredytu z dnia 19 grudnia 2008 r. ściśle precyzuje we wskazanych zapisach rozdziału 7, w jakiej dacie należy uznać skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu (k.29). Takie jednoznaczne i nie pozwalające powodowemu bankowi na inną, dowolną interpretację zapisu o ustaleniu początku biegu terminu wypowiedzenia, w sytuacji awizowania korespondencji wskazuje, że takie postanowienie nie jest abuzywne. Sam zaś fakt, iż powód w jednym piśmie wezwał do zapłaty i zawarł oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu w kontekście precyzyjnych zapisów umowy zawartych w rozdziale 7, czyni ważne i skuteczne oświadczenie stanowiące wypowiedzenie umowy. Pozwana po otrzymaniu pisma z dnia 02 lipca 2014 r. składała dwukrotnie w 2015 r wnioski o zawarcie umowy restrukturyzacyjnej nie kwestionując swojego zadłużenia ani faktu wypowiedzenie umowy kredytu. Informację od powoda w tym zakresie otrzymała pismami z dnia 8 maja 2015 r i z dnia 13 sierpnia 2015 r.(k.457-458). Pozwana nie kwestionowała faktu, co wynika z treści historii rachunku, że przed wypowiedzeniem umowy kredytu pismem z dnia 2 lipca 2014 r. otrzymała, zgodnie z § 34 w związku z § 40 umowy kredytu, dwukrotne monity wysłane listem zwykłym (w dniu 28 lutego 2014 r., w dniu 16 czerwca 2014 r. ) – k. 391-392 i obciążające pozwaną kwotą 40 zł za wysłanie takiego monitu. Powód podjął więc działania upominawcze przed dokonaniem wypowiedzenia umowy kredytu pismem z dnia 2 lipca 2014 r. Sam fakt, że w piśmie tym po raz trzeci powód wskazuje pozwanej kwotę zadłużenia udzielając terminu 7 dni do jego spłaty, a następnie wskazuje na wypowiedzenie umowy kredytu, nie oznacza, że działania powoda są niezgodne z prawem. Sposób obliczenia początku okresu wypowiedzenia, co zostało wskazane w kontekście umowy kredytu (§ 40, § 41) jest precyzyjny i nie czyni tego zapisu sprzecznego z prawem. Orzecznictwo powołane przez pozwaną w piśmie z dnia 13 maja 2016 r. odnośnie ważności wypowiedzenia umowy kredytu dotyczy innego stanu faktycznego, a mianowicie, gdy było kwestionowane skuteczność doręczenia wypowiedzenia umowy kredytu na właściwy adres kredytobiorcy a sama procedura i treść wypowiedzenia była wątpliwa (np. wyrok SA w Szczecinie w sprawie I ACa 16/15). Podkreślić należy, że sąd ma obowiązek ocenić konkretny stosunek prawny i nie może abstrahować od okoliczności wynikających z zawartej umowy, z której powód wywodzi roszczenie. Wykluczone jest więc postępowanie w sposób automatyczny na zasadzie podobieństw roszczeń w innych sprawach. Przywoływane więc orzeczenia sądów nie mają znaczenia w sprawie bowiem dotyczą innych spornych zagadnień i innego stanu faktycznego.

Roszczenie nie uległo przedawnieniu. Powód wniósł pozew w dniu 07 września 2015 r. (k.35-36, data stempla nadania). Z akt sprawy wynika, że pozwana dwukrotnie tj. w dniu 02 marca 2015 r. i w dniu 1 czerwca 2015 r. składała wnioski o zawarcie umowy restrukturyzacyjnej (k.441-447). Czynności te dowodzą o przerwaniu biegu przedawnienia, rozpoczętego w lipcu 2014 r. Zatem bieg terminu przedawnienia po dniu 1 czerwca 2015 r. rozpoczął się na nowo, zgodnie z art. 123 § 1 pkt 2 k.c. w związku z art. 124 § 1 k.c. Według przepisu art. 123 § 1 pkt 2 k.c., bieg terminu przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Pozwana we wniosku zawieszenie spłaty (k.438) i we wnioskach o zawarcie umowy restrukturyzacyjnej (k.441-447) powołała się na umowę kredytu z dnia 19 grudnia 2008 r. nr (...) proponując spłatę całego zadłużenia w ratach. Wnioski te powód złożył w oryginale (k.441-447), co czyni bezpodstawnym zarzuty pozwanej zawarte w piśmie z dnia 13 maja 2016 r. (k.417) o braku składania takich wniosków przez pozwaną. Wnioski te pozwana złożyła w marcu i w czerwcu 2015 r., a więc po otrzymaniu wypowiedzenia umowy kredytu i po wezwaniu do zapłaty z sierpnia 2014 r. (k.5). We wnioskach tych pozwana nie kwestionowała ani wymagalności zadłużenia ani brak jego istnienia, ani wysokości zadłużenia. Zdaniem Sądu, treść tych wniosków pozwanej dowodzi o uznaniu niewłaściwym zadłużenia. Uznanie niewłaściwe długu jest określane jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu (zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2004 r. (V CK 346/03). Resumując stwierdzić należy, że pozwana wnioskami z dnia 02 marca 2015 r. i z dnia 01 czerwca 2015 r. uznała swoje zadłużenie wynikające z umowy z 19 grudnia 2008 r. Roszczenie więc w chwili wniesienia pozwu (7 września 2015 r. – k 35-36) było wymagalne i nie uległo przedawnieniu.

Pozwana podniosła także zarzuty dotyczące nieważności umowy kredytu z dnia 19 grudnia 2008r. wskazując, że jej zdaniem osoby, które zawierały tę umowę w imieniu banku nie miały upoważnienia do występowaniu w imieniu powoda. Zdaniem Sądu, zarzuty także w tym zakresie są niezasadne. Zakres umocowania pracowników banku, którzy zawarli umowę z pozwaną i którzy dokonywali innych czynności (wypowiedzenie umowy, wezwanie do zapłaty, podpisanie wyciągu z ksiąg banku) wynika z treści okazanych przez powoda w oryginale upoważnień, pełnomocnictw złożonych w poświadczonej formie (k.425-435, k. 449a). Argumentacja pozwanej odnośnie krótkiego okresu, na jaki bank udzielił swoim pracownikom pełnomocnictwa zwarta w piśmie z dnia 13 maja 2016 r., w tym formułowany tam zarzut „spreparowania na potrzeby niniejszego postepowania” takich pełnomocnictw (k.417) nie znajduje żadnego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Twierdzenia strony pozwanej nie są dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą - art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001 r., I PKN 660/00, Wokanda 2002 nr 7-8, s. 44). Brak jest więc podstawy do uznania zarzutu nieważności umowy za zasadny.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów pozwanej zawartych w piśmie z dnia 13 maja 2016 r. wskazać należy, że kwestia istnienia lub nieistnienia zabezpieczenia umowy kredytu hipoteką na nieruchomości pozwanej nie wpływa ani na ważność umowy, ani na zasadność żądania opisanego w pozwie. Celem ustanowienia hipoteki jest zabezpieczenie wierzytelności by w rezultacie wzmocnić sytuację prawną wierzyciela, co do jej zaspokojenia. Istnienie więc takiego zabezpieczenia lub jego brak nie wpływa na istotę zobowiązania umownego. Powód nie domaga się należności od pozwanej jako dłużnika rzeczowego. Swoje roszczenie wprost wywodzi z faktu nie wywiązania się pozwanej z obowiązku wynikającego z rozdziału 6 § 7 umowy kredytu z dnia 19 grudnia 2008 r. tj. obowiązku spłaty całości kredytu wynikającego z umowy kredytu.

Kolejne zarzuty zgłoszone przez pozwaną w odpowiedzi na pozew dotyczące istnienia wierzytelności, jej wysokości są również niezasadne. Otóż, powód wykazał wysokość należności składając, w związku z zarzutami pozwanej, w oryginale wyciąg z ksiąg banku nr (...) (k.448) oraz wykazał, że osoby których podpisy widnieją na tym dokumencie (I. L. i P. K.) posiadały umocowanie do występowania przed sądem i składania oświadczeń woli w imieniu powodowego banku (k. 8, 9, k. 435). W literaturze przedmiotu w zasadzie zgodnie wskazuje się, że wyciągi z ksiąg bankowych stanowią co najmniej dokumenty prywatne, niezależnie od poglądów, co do ich urzędowego charakteru (Zbigniew Ofiarski, Komentarz do art. 95 Prawa bankowego, Lex). Takie stanowisko prezentowane jest także w orzecznictwie (zob. wyrok SA w Łodzi z 27 lutego 2014 r., I ACa 290/13 i z dnia 20 maja 2015 r, I ACa 1702/14, wyrok SA w Gdańsku z dnia 15 lipca 2015 r., I ACa 174/15). Zatem moc dowodowa dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg banku podlega także ocenie przez Sąd, zgodnie z regułami wynikającymi z art. 233 § 1 k.p.c., tak jak każdy inny dowód, co oznacza, że dokument taki może być podstawą dokonania ustaleń stanu fatycznego a następnie wyrokowania, jeśli strona pozwana, która zaprzecza wysokości zadłużenia nie zdołała skutecznie zakwestionować przedstawionych przez powodowy bank wyciągów. Należy więc stwierdzić, że powód dla wykazania istniejącego zadłużenia złożył dokument prywatny potwierdzający sporne zadłużenie. Natomiast pozwana nie zdołała skutecznie zakwestionować takiego dokumentu, nie pod względem wiarygodności, ani jego rzetelności. Nie wykazała bowiem, że faktycznie spłaciła zaciągnięty kredyt w całości bądź w części, zarówno w odniesieniu do kapitału, jak i do odsetek, względnie że ustalone przez bank zadłużenie jest niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy tj. że jest niezgodne z kwotami, które pozwana zapłaciła. Pozwana nie podjęła w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej poza własnymi twierdzeniami negującymi obowiązek spłaty zadłużenia, co wobec treści powołanego wyciągu z ksiąg bankowych nie mogło odnieść zamierzonego przez pozwaną skutku. Pozwana w kwestionowaniu treści wyciągu z ksiąg banku w zasadzie swoją inicjatywę dowodową ograniczyła do wskazania, że powód podawał różne kwoty zadłużenia. Powód zaś w piśmie z dnia 3 czerwca 2016 r. odnosząc się do takich zarzutów wskazał jakie są przyczyny wskazywania różnych, a te wynikają z faktu, że pozwanej pozostającej w opóźnieniu naliczane są odeski, zaś wezwania do zapłaty złożone do akt sprawy pochodzą z różnych okresów na przestrzeni roku, stąd też różnica w podawanych kwotach.

Sąd nie znalazł podstawy do uznania za spóźnione, w rozumieniu art. 207 § 6 k.p.c., dowody dołączone przez powoda do pisma z dnia 20 kwietnia 2016 r. (k.93-409), mając w szczególności zarządzenie z dnia 24 marca 2016 r. (k.58) ani też oryginały dokumentów i pozostałe dowody złożone na rozprawie w dniu 20 maja 2016 r. (k.425-449a) i dołączone do pisma z dnia 3 czerwca 2016 r. (k.457-482). Złożenie tych dokumentów stanowiło adekwatną reakcję na sposób obrony strony pozwanej. Roszczenie pozwu znalazło zatem podstawę dowodową w przedstawionych przez stronę powodową dokumentach, zaś strona pozwana nie przedstawiła żadnych konkretnych kontrdowodów, które mogłyby podważyć moc dowodową zgromadzonego materiału dowodowego, stąd też powództwo zostało w całości uwzględnione na podstawie powołanych przepisów prawa. Żądanie odsetek znajduje umocowanie w zapisie umowy o wysokości odsetek umownych (czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP) wynika z § 5 umowy kredytu oraz wynika z art. 481 k.c. Żądanie zaś zapłaty kwoty 32,99 zł wynika z § 30 umowy kredytu a części składowe tej kwoty zostały szczegółowo wskazane w piśmie powoda z dnia 20 kwietnia 2016 r.

W pkt II Sąd postanowił w zakresie kosztów procesu, zgodnie z art. 98 § 1 k.c. Na zasądzoną kwotę 8.381 zł składają się kwoty: 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 ze zm. w związku z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w spawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1807), kwota 4.764 zł tytułem opłaty od pozwu i kwota 17 zł tytułem opłaty od dokumentu pełnomocnictwa.