Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący : Sędzia Klaudia Miłek

Protokolant: Tomasz Janiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 6.11.2018 roku , 11.04, 8.07.2019 roku sprawy, przeciwko L. Z. s. W. i M. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

1) W dniu 17 sierpnia 2017 r. ok. godz. 23:55 w W. przy ul. (...), będąc kierowcą samochodu marki K. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował pojazd na chodniku z dala od krawędzi jezdni, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

2) W dniu 13 października 2017 r. ok. godz. 14:00 w W. przy ul. (...), będąc kierowcą samochodu marki K. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował pojazd na chodniku bez pozostawienia 1,5 m przejścia dla pieszych, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

3) W dniu 14 listopada 2017 r. ok. godz. 13:55 w W. przy ul. (...) vis a vis nr 4, będąc kierowcą samochodu marki K. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował pojazd na chodniku bez pozostawienia 1,5 m przejścia dla pieszych, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 47 ust. 2 i ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm

orzeka

I.  Obwinionego L. Z. uniewinnia od popełnienia czynu opisanego w pkt. 1 wniosku o ukaranie .

II.  Obwinionego L. Z. uznaje za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 2 i 3 wniosku o ukaranie i za to na podstawie art. 97 kw w zw z art. 9 par 2 kw wymierza karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

III.  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3285/18

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 sierpnia 2017 r. ok. godz. 23:55 na ul. (...) w W. Straż Miejska (...) W. ujawniła wykroczenie polegające postoju z dala od krawędzi jezdni. W dniach 13 października 2017 r. ok. godz. 14:00 na ul. (...) listopada 2019 r. ok. godz. 13:35 na ul. (...) vis a vis nr 4 w W. ujawnione zostały wykroczenia polegające na postoju na chodniku bez pozostawienia min. 1,5 metra przejścia dla pieszych. Wszystkie opisane wyżej wykroczenia zostały popełnione przez kierującego pojazdem marki K. o numerze rejestracyjnym (...) i są kwalifikowane z art. 97 kw.

Z uwagi na powyższe Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające i w ich wyniku ustaliła, że właścicielem przedmiotowego pojazdu jest L. Z., którego wezwała następnie do wskazania kierującego pojazdem lub użytkownika pojazdu w wymienionych wyżej dniach. W odpowiedzi na powyższe wezwania, w dniach 23 sierpnia 2017 r. i 16 listopada 2017 r. adresat osobiście stawił się w siedzibie Referatu Oskarżycieli Publicznych III Oddziału Terenowego Straży Miejskiej (...) W. i oświadczył, że to on zaparkował pojazd w wymienionych wyżej dniach. W związku z tym L. Z. miał zostać ukarany mandatami karnymi opiewającymi na kwotę 100 zł, jednakże odmówił przyjęcia mandatów. Wskazał również, że nie poczuwa się do winy.

L. Z. został obwiniony o to, że: 1) W dniu 17 sierpnia 2017 r. ok. godz. 23:55 w W. przy ul. (...), będąc kierowcą samochodu marki K. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował pojazd na chodniku z dala od krawędzi jezdni, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym; 2) W dniu 13 października 2017 r. ok. godz. 14:00 w W. przy ul. (...), będąc kierowcą samochodu marki K. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował pojazd na chodniku bez pozostawienia 1,5 m przejścia dla pieszych, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym; 3) W dniu 14 listopada 2017 r. ok. godz. 13:55 w W. przy ul. (...) vis a vis nr 4, będąc kierowcą samochodu marki K. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował pojazd na chodniku bez pozostawienia 1,5 m przejścia dla pieszych, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 47 ust. 2 i ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  notatek urzędowych – k. 1, 5, 6, 9, 10, 12

2.  zdjęć - k. 2, 7, 11

3.  wezwań - k. 3, 8

4.  potwierdzeń odbioru - k. 4, 8a

5.  kserokopii orzeczenia o stopniu niepełnosprawności – k. 23

6.  opinii sądowo – psychiatrycznej – k. 58-60

7.  opinii biegłego wraz z załącznikami – k. 77-93.

Obwiniony L. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

W sprzeciwie od wyroku nakazowego obwiniony wskazał, że za każdym razem kiedy niesłusznie otrzymywał mandat, niezwłocznie szedł do siedziby Straży Miejskiej, aby złożyć wyjaśnienia. L. Z. wskazał, że jako inwalida „posiadający uprawnienia do parkowania w każdym wolnym miejscu” parkuje jak najbliżej budynku, w którym mieszka, tj. przy ul. (...). Wyjaśnił, że jeśli nie ma miejsca gdzie indziej, zdarza mu się pozostawić samochód na chodniku na przeciwko domu, jednakże parkuje tak, aby ewentualny przechodzień mógł swobodnie przejść. Ponadto, w ocenie obwinionego „tą stroną bardzo rzadko ktoś przechodzi”. L. Z. podkreślił także, że w samochodzie w widocznym miejscu znajdują się dwie karty inwalidzkie. Dodał, że nie zgadza się z postępowaniem funkcjonariuszy Straży Miejskiej, którzy musieli wykonywać zdjęcia jego samochodu z takiej odległości, że nie widzieli owych kart. Obwiniony podniósł, że wielokrotnie wnioskował w Urzędzie Gminy O. o kopertę dla samochodu inwalidy. Wyjaśnił także, że najbliższa taka koperta jest znacznie oddalona od miejsca jego zamieszkania.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia wykroczenia zarzucanego mu w pkt 1 wniosku o ukaranie. Jednocześnie, uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę L. Z. w odniesieniu do czynów zarzucanych mu w pkt 2 i 3 wniosku o ukaranie.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ze względu na charakter sprawy istotną rolę w ocenie działania obwinionego i na tej podstawie ustalenia okoliczności i przebiegu zdarzenia miała ustna opinia biegłego J. K., którą Sąd w całości podzielił. Opinia ustna jest wszakże jasna i wewnętrznie spójna, a nadto została przedstawiona przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. Konkluzje biegłego Sąd uznał za w pełni zasadne i poparte materiałem dowodowym. Pozostałe zebrane w sprawie dowody, a zwłaszcza dokumentacja zdjęciowa, stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, albowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości ani nie były kwestionowane przez strony.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że niniejsze postępowanie dotyczy trzech zdarzeń drogowych, polegających na nieprawidłowym parkowaniu pojazdu obwinionego w pobliżu jego miejsca zamieszkania.

Zdarzenia, które miały miejsce w dniach 13 października 2017 r. oraz 14 listopada 2017 r. polegały na parkowaniu samochodu przez obwinionego w miejscu, które zostało wskazane na fot. 6 w zał. 3 ( k.79) . Jak wynika z dokumentacji fotograficznej, w tym miejscu obwiniony parkował ukośnie do osi jezdni pod kątem o znacznej wartości - tak, że samochód zajmował całą szerokość chodnika. W związku z tym można jednoznacznie stwierdzić, że taki sposób parkowania samochodu przez obwinionego był oczywiście sprzeczny z obowiązującymi zasadami ruchu drogowego.

Analiza sposobu parkowania z dnia 17 sierpnia 2017 r. jest zdecydowanie bardziej skomplikowana. Mianowicie, tego dnia samochód obwinionego był zaparkowany na chodniku obok słupków ustawionych przy krawędzi jezdni na odcinku drogi, na którym dopuszczalne było parkowanie. Obwiniony zaparkował swój samochód analogicznie do sposobu jaki został przedstawiony w zał. 8 dołączonym przez biegłego ( k 84). Zgodnie z obowiązującą organizacją ruchu na tym odcinku drogi parkowanie było dozwolone. Jednakże szerokość jezdni w tym miejscu jest na tyle mała, że parkowanie takie istotnie utrudniłoby lub nawet wykluczyło ruch po jezdni. Obwiniony wjechał na chodnik po wjeździe prowadzącym do przedszkola (widocznym na fot. 22 – k 84), a następnie skręcił w lewo. Z kolei słupki, które są widoczne w zał. 8 niewątpliwie zostały ustawione po to, aby fizycznie uniemożliwiać parkowanie pojazdów na chodniku. Należy jednak zaznaczyć, że sama ich obecność nie stanowi o zakazie parkowania. Owe słupki nie mają bowiem mocy znaku drogowego, a ich obecność nie determinuje zakazu parkowania na chodniku lub dopuszczalności takiego parkowania. Obwiniony zaparkował pojazd obok słupków, prawdopodobnie najbliżej krawędzi chodnika i jezdni jak tylko było to możliwe. Natomiast we wniosku o ukaranie postawiono mu zarzut, że nie zaparkował przy krawędzi jezdni. Mając zatem powyższe na uwadze, zarzut ten należy uznać za nietrafny, albowiem jak zostało już zaznaczone, L. Z. starał się zaparkować najbliżej krawędzi jezdni jak tylko to było możliwe. Nie można pominąć również faktu, że ani znaki drogowe, ani też organizacja ruchu obowiązująca w miejscu zdarzenia na przedmiotowym odcinku ulicy nie zabraniały parkowania. Dlatego też, biorąc pod uwagę powyższe nie można postawić L. Z. zarzutu nieprawidłowego parkowania. Zarzut ten byłby odpowiedni dopiero wówczas gdyby na tym odcinku drogi znajdował się znak drogowy B-35.

Dla kompleksowego wyjaśnienia sprawy, w tym miejscu należy wskazać, że osobom niepełnosprawnym wydawane są specjalne karty parkingowe. Są to dokumenty imienne ze zdjęciem, które uprawniają do korzystania z miejsc wyznaczonych do parkowania dla osób do tego upoważnionych. Tego typu miejsca dla osób upoważnionych ze względu na stan zdrowia są odpowiednio oznakowane stosowną tabliczką przy znaku pionowym. Najczęściej jednak powierzchnia do tego przeznaczona jest pokryta niebieską barwą. Podczas przedmiotowych zdarzeń, zgodnie z pismem obwinionego , nie było takich miejsc. Warto także zwrócić uwagę, że w aktach sprawy nie ma kopii karty parkingowej obwinionego, a jedynie kserokopia zaświadczenia o niepełnosprawności.

Obwinionemu L. Z. zarzucono popełnienie wykroczeń z art. 97 kw w zw. z art. 47ust. 2 i ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W art. 97 kw ustawodawca stypizował czyn zabroniony polegający na wykraczaniu przeciwko innym przepisom regulującym bezpieczeństwo i porządek w komunikacji – między innymi na łamaniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisów wydanych na jej podstawie. Dyspozycja tego artykułu ma charakter typowo blankietowy, tzn. że dopełnienia znamion wykroczenia należy szukać w innych aktach prawnych określających zachowania godzące w bezpieczeństwo lub porządek ruchu. Przedmiot ochrony stanowią porządek i bezpieczeństwo ruchu na drogach publicznych. Jest to wykroczenie formalne. Popełnione może być zarówno w wyniku działania, jak i z zaniechania. Sprawcą omawianego wykroczenia może być przede wszystkim uczestnik ruchu, może też być każda inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu. W takim zakresie omawiane wykroczenie ma w gruncie rzeczy charakter powszechny (dopuścić się go może każdy, kto znajdzie się w miejscach określonych w tym przepisie). Strona podmiotowa, zgodnie z ogólną zasadą przyjętą w art. 5 kw, może polegać zarówno na umyślności, jak i na nieumyślności. Jednak, jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 czerwca 2010 r., I KZP 8/10, OSNKW 2010, nr 9, poz. 76, w sytuacji gdy z natury "innych przepisów" zawartych w aktach prawnych dotyczących bezpieczeństwa lub porządku ruchu na drogach publicznych wynika, że wymagane jest umyślne zachowanie, to wykroczenie określone w art. 97 kw może zostać popełnione tylko umyślnie.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 P. dopuszcza się zatrzymanie lub postój na chodniku kołami jednego boku lub przedniej osi pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t, pod warunkiem że szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m. Zgodnie natomiast z ust. 2 przytoczonego artykułu dopuszcza się, przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt 2, zatrzymanie lub postój na chodniku przy krawędzi jezdni całego samochodu osobowego, motocykla, motoroweru, roweru lub wózka rowerowego. Inny pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t może być w całości umieszczony na chodniku tylko w miejscu wyznaczonym odpowiednimi znakami drogowymi.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności dokumentacja zdjęciowa przedstawiona przez biegłego do spraw ruchu drogowego , nie pozwolił na przypisanie obwinionemu winy w popełnieniu zarzucanego mu czynu określonego w pkt 1 wniosku o ukaranie, albowiem L. Z. w prawidłowy sposób zaparkował swój samochód. W świetle powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do uznania słuszności stawianego obwinionemu zarzutu. W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 wniosku o ukaranie.

Jednakże, analizując zachowanie obwinionego określone w pkt 2 i 3 wniosku o ukaranie, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego w tym zakresie, albowiem jego zachowanie opisane w w/w punktach, wyczerpało znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 97 kw. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia w tej kwestii wątpliwości co do sprawstwa i winy L. Z., które zostały udowodnione.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 97 kw zagrożone jest karą grzywny albo karą nagany. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 300 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie wynosi 3.000 zł grzywny, kara 300 zł grzywny nie jest karą surową. Należy też wskazać, że wymierzanie kary łagodniejszej byłoby zupełnie nieadekwatne do stopnia naruszenia jakiego dopuścił się obwiniony.

Kierując się względami słuszności, w szczególności trudną sytuacją finansową obwinionego, Sąd zwolnił L. Z. od ponoszenia opłaty i kosztów postępowania, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.