Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 czerwca 2016 roku (...) z siedzibą w V. wniosła o zasądzenie od W. S. kwoty 1068,00 zł z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, przy czym od 1 stycznia 2016 roku nie wyższe niż odsetki maksymalne za opóźnienie, od dnia 23 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. Powód podniósł, iż w drodze cesji nabył od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wierzytelność wobec pozwanego z tytułu umowy pożyczki. W dniu 8 maja 2014 roku pozwany zarejestrował się w systemie informatycznym cedenta i potwierdziła wolę zawarcia Ramowej Umowy P.. W dniu 20 lutego 2015 roku na wniosek pozwanego cedent przelał na jego rachunek kwotę 600 zł. Dzień spłaty pożyczki określono na 22 marca 2015 roku, kwota do spłaty wynosiła 778,00 zł, w tym 178,00 zł opłaty administracyjnej. Cedent naliczył pozwanemu 290 zł opłat za podjęte działania windykacyjne. Pozwany nie dokonał spłaty zadłużenia (pozew – k. 2-3).

W dniu 30 czerwca 2016 roku referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty, k. 31).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany zaskarżył nakaz w całości podniósł rozbieżność w datach zawarcia umowy i niewykazanie nabycia przez powoda wierzytelności od innego podmiotu (sprzeciw – k. 43-44).

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał żądanie pozwu (odpowiedź na sprzeciw – k. 66-68).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (od 15 stycznia 2015 roku – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.) prowadziła działalność w zakresie m. in. udzielała kredytów, zgodnie z postanowieniami Ramowej Umowy P.. Zgodnie z jej postanowieniami, osoba zainteresowana uzyskaniem pożyczki winna dokonać rejestracji na stronie internetowej pożyczkodawcy poprzez wypełnienie stosownego formularza. Dokonanie ww. rejestracji stanowiło oświadczenia o zapoznaniu się z Ramową Umową P. umieszczoną na stronie internetowej i o zamiarze zawarcia umowy pożyczki na odległość. Dokonanie rezerwacji klient zobligowany był potwierdzić przez dokonanie przelewu kwoty 0,01 gr na konto bankowe pożyczkodawcy, wpisując w tytule przelewu tekst zgodny z komunikatem po wypełnieniu formularza rejestracji. Pożyczka udzielana była na wniosek zarejestrowanego pożyczkobiorcy, po wyborze przez niego kwoty pożyczki, terminu jej spłaty, liczby rat. Za udzielenie pożyczki pobierana była opłata administracyjna, w wysokości uzależnionej od kwoty pożyczki i okresu jej udzielenia, określona w załączniku nr 1 do Ramowej Umowy P.. Od przeterminowanej kwoty zwrotu pożyczki pożyczkodawca naliczał odsetki w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego NBP, nadto pożyczkobiorca zobowiązany był zapłacić pożyczkodawcy kwotę opłaty za upomnienia drogą telefoniczną, elektroniczną, SMS i pisemną, w wysokości określonej w załączniku nr 4 do Umowy Ramowej P., zależnej od kwoty udzielonej pożyczki i okresu opóźnienia. Pożyczkodawca był uprawniony do dokonania cesji wierzytelności wynikających z umowy pożyczki, na rzecz osób trzecich (Ramowa Umowa P. z załącznikami – k. 5-10; odpis pełny z KRS – k. 28-29).

W dniu 6 lutego 2015 roku W. S. dokonał przelewu kwoty 0,01 zł na rachunek bankowy (...) Sp. z o.o., w treści przelewu wskazując „akceptuje warunki Ramowej Umowy P. R..pl (...)” (potwierdzenie przelewu – k. 12).

Na wniosek pozwanego, 20 lutego 2015 roku (...) Sp. z o.o. przelała na rachunek bankowy pozwanego kwotę 600 zł, tytułem pożyczki oznaczonej ID: (...). Termin wymagalności pożyczki przypadał na 22 marca 2015 r., od udzielonej pożyczki pożyczkodawca pobrał 178 zł opłaty administracyjnej (potwierdzenie przelewu – k.13; wydruki z systemu komputerowego (...) Sp. z o.o. – k. 17).

W dniu 7 czerwca 2015 roku (...) Sp. z o.o. jako cedent zawarła z (...) Ltd jako cesjonariuszem umowę cesji wierzytelności określonych w załączniku nr 1, o łącznej wartości 1.060.423,48 zł. Wraz z wierzytelnościami na cesjonariusza przechodziły wszelkie związane z nimi prawa (umowa cesji – k. 24-26).

Pismami z dnia 21 kwietnia 2016 roku (...) Sp. z o.o. zawiadomił pozwanego o cesji na jego rzecz wierzytelności z umowy pożyczki nr (...) oraz wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1147,77 zł tytułem spłaty pożyczki o nr. (...) w terminie 7 dni (pisma z 21 kwietnia 2016 r. – k. 14, 15; potwierdzenie nadania – k. 16).

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o powyższe dokumenty, nie wzbudzające wątpliwości Sądu co do ich autentyczności i wiarygodności w powyższym zakresie.

S ąd zważył, co następuje:

Pozwany co do zasady kwestionował nabycie przez powoda wierzytelności z umowy pożyczki zawartej z (...) Sp. z o.o., (wcześniej L. Sp. zo.o.). W niniejszym postępowaniu powód wykazał fakt zawarcia umowy pożyczki między pozwanym a (...) Sp. z o.o., treść tej umowy oraz jej wykonanie przez pożyczkodawcę, skuteczny okazał się jednakże zarzut niewykazania przejścia wierzytelności wobec pozwanego z tej umowy na powoda.

Zgodnie z art.720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Stosownie do treści § 2 tego przepisu, umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Zgodnie z art. 74 §1 i 2 k.c., zastrzeżenie formy pisemnej bez rygoru nieważności ma ten skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności, jednakże dowód taki jest dopuszczalny, jeżeli fakt dokonania czynności prawnej będzie uprawdopodobniony za pomocą pisma.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że umowa pożyczki między pozwanym a poprzednikiem powoda dla swej ważności nie musiała być zawarta w formie pisemnej, a jedynie w braku uprawdopodobnienia za pomocą pisma zawarcia umowy w sporze nie byłby dopuszczalny dowód ze świadków ani z przesłuchania stron.

Oświadczenie woli, stosownie do art. 60 k.c., może zostać złożone przez każde zachowanie się osoby dokonującej czynności prawnej, o ile tylko wyraża jej wolę w sposób dostateczny. Stąd też oświadczenie woli może zostać złożone także w sposób dorozumiany – m. in. wykonanie umowy może być traktowane zarazem jako oświadczenie woli o jej zawarciu (por. chociażby wyroki Sądu Najwyższego: z 12 grudnia 1996 r., I CKN 22/96, OSNC 1997/6-7/75 ; z 8 listopada 2005 r., I CK 275/05).

Realizując przelew weryfikacyjny pozwany dokonał weryfikacji swoich danych osobowych oraz akceptacji warunków umowy ramowej pożyczki. Czynność pozwanego w postaci złożenia za pośrednictwem strony internetowej wniosku o udzielenie pożyczki stanowiło uzewnętrznienie wyraźnej woli zawarcia z (...) Sp. z o.o. (poprzednio (...) Sp. z o.o.) umowy pożyczki o treści przedmiotowo istotnych składników określonych przy wypełnianiu formularza wniosku, w tym przypadku – umowy pożyczki kwoty 600 zł z terminem wymagalności zwrotu na 22 marca 2015 r., o pozostałej treści zgodnej z postanowieniami umowy ramowej pożyczki. Taka też umowa – mimo niezachowania formy pisemnej - została między stronami zawarta. Pożyczkodawca spełnił swe świadczenie, przedstawiając do dyspozycji pozwanego kwotę 600 zł w dniu 20 lutego 2015 roku.

Zgodnie z art. 509 Kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w tym roszczenie o zaległe odsetki. Przedmiotem przelewu może być co do zasady wierzytelność istniejąca, oznaczona w sposób dostateczny, tzn. określająca strony stosunku, świadczenie i przedmiot świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11- (...)., III CKN 423/98).

Powód przedstawił umowę cesji z 7 czerwca 2015 roku, niewykazanym jednakże pozostało, aby zakresem tej umowy objęta była również wierzytelność przysługująca cedentowi wobec pozwanego z tytułu umowy nr (...). Przenoszone wierzytelności określone były w załączniku nr 1 do ww. umowy. Powód przedstawił m. in. tabelę (k.17), której kolejne kolumny określają numer umowy, całkowitą kwotę do spłaty oraz kwoty poszczególnych jej składników, oraz - bliżej nieokreślone co do znaczenia - efektywną datę transferu, datę umowy i (...). Jeden z wierszy ww. tabelki w kolumnie „Numer umowy” zawiera treść (...). Sama tabela nie została natomiast w żaden sposób oznaczona czy opisana, brak jest jakiejkolwiek podstawy do przyjęcia, aby był to załącznik, o którym mowa w § 1 ust. 2 umowy cesji z 7 czerwca 2015 roku, bądź wyciąg z tego załącznika. Suma kwot z kolumny 2 ww. tabeli nie odpowiada kwocie wskazanej w § 1 ust. 3 umowy cesji z 7 czerwca 2015 roku. Powód nie przedstawił żadnych twierdzeń w tym zakresie.

Obowiązek przytoczenia okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie, statuowany w art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c. jest o tyle istotny, że zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Strona nie może zatem ograniczyć się jedynie do zgłoszenia dowodów, z pominięciem podniesienia okoliczności faktycznych, na które te dowody zgłasza, bowiem nie jest rolą sądu w procesie wywodzenie okoliczności faktycznych ze zgłoszonych dowodów (przenoszące właściwie wyniki postępowania dowodowego do sfery domysłów, jakie okoliczności faktyczne strona wywodzi z przedstawionych dowodów), lecz weryfikacja twierdzeń strony w oparciu o przedstawione wyżej reguły dowodzenia.

Obciążający stronę obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których strona wywodzi skutki prawne, nieodłącznie wiąże się z obciążającym stronę wymogiem złożenia wniosku dowodowego sformułowanego w sposób należyty. Przepisy postępowania nie regulują co prawda wprost wymogów odnoszących się do wniosków dowodowych stron, jednakże wymogi minimalne można wywieść z innych regulacji dotyczących postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, strona wskazująca dowód na poparcie swoich twierdzeń, oprócz wskazania środka dowodowego powinna zatem oznaczyć również fakty, które przez tenże środek mają podlegać stwierdzeniu (tezę dowodową). Ponadto, do oceny zgłoszonego wniosku dowodowego zasadne wydaje się być posłużenie się analogicznie kryteriami wymaganymi dla postanowienia dowodowego, którego elementy określa art. 236 k.p.c., wraz z uwzględnieniem uwag i sugestii przedstawianych przez judykaturę i piśmiennictwo, a zatem nie tylko wskazania tezy dowodowej i środka dowodowego, ale także oznaczenia ich precyzyjnie i w sposób nie budzący wątpliwości, nie zaś ogólnikowo. Wniosek niespełniający tych kryteriów może uniemożliwić stronie przeciwnej zajęcia stanowiska co do zgłoszonych dowodów, jak również uniemożliwić sądowi ocenę zasadności zgłoszonego dowodu czy wydanie postanowienia dowodowego spełniającego wymagania określone w art. 236 k.p.c. Należyte dochowanie obowiązku zgłoszenia wniosku dowodowego w sposób prawidłowy winno się przy tym oceniać przez pryzmat reprezentowania strony przez profesjonalnego pełnomocnika, co do którego – zgodnie z konsekwentnym stanowiskiem judykatury - zasadne jest oczekiwanie znacznie większej staranności i precyzji w formułowaniu wniosków i pism procesowych w porównaniu do nieprofesjonalnej strony, a co za tym idzie – dalece bardziej rygorystyczna ocena tychże pism i wniosków przez sąd . Zauważyć także należy, iż w przypadku złożenia zbyt ogólnikowego czy nieprecyzyjnego wniosku dowodowego, doszukiwanie się intencji powodujących stroną w złożeniu tegoż wniosku i precyzowanie oznaczenia tezy dowodowej czy środka dowodowego w sposób dla tej strony korzystny, niebezpiecznie zbliżałoby takie działanie Sądu do wyręczania strony w aktywności dowodowej i upodobniało je do gromadzenia materiału dowodowego z myślą o interesie strony, a nie o zachowaniu bezstronności.

W tym stanie rzeczy, przyjąć należało, iż strona powodowa w istocie nie przedstawiła załącznika nr 1 do umowy cesji z 7 czerwca 2015 roku, tym samym niewykazanym zostało, aby przedmiotowa wierzytelność wobec pozwanego była objęta ww. umową. W konsekwencji, wobec zaprzeczenia przez pozwanego przejścia przedmiotowej wierzytelności na powoda, powód nie spełnił ciężaru udowodnienia okoliczności nabycia dochodzonej wierzytelności.

Mając na uwadze powyższe, powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Pozwany nie wykazał poniesienia jakichkolwiek kosztów postępowania, nie był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, stąd – mimo ogólnej zasady wyrażonej w art. 109 § 1 zd. 2 k.p.c. - brak było podstaw do zasądzenia na jego rzecz od przegrywającego w całości powoda jakiejkolwiek kwoty tytułem zwrotu kosztów procesu.

ZARZĄDZENIE Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.