Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 612/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 5 czerwca 2025 r. w sprawie o sygn. akt X K 1135/20 przeciwko V. K. oskarżonemu o czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

V. K.

Uprzednia karalność

Informacja z K.

k.487-488

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa karalność oskarżonego

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonego V. K. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut oskarżyciela publicznego

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym uniewinnieniu oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy uwzględnienie wszystkich okoliczności i prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony jest winny zarzuconego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie podzielił postawionego przez Skarżącego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych podniesionego w apelacji oskarżyciela publicznego. Na wstępie zauważyć należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej tylko polemiki z ustaleniami Sądu meriti wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd orzekający w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd Rejonowy błędu w ustaleniach faktycznych. Aby środek odwoławczy nie miał wyłącznie polemicznego charakteru, nie może ograniczać się jedynie do negacji stanowiska Sądu, zwłaszcza w zakresie oceny materiału dowodowego. Obowiązkiem Skarżącego jest wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti w zakresie zasad wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się Sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń Sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione. Zasadnie o błędzie w ustaleniach faktycznych można mówić wówczas, gdy ustalenia te w ogóle podstawy tej są pozbawione lub też zostały poczynione w oparciu o wadliwie, tj. sprzecznie z zasadą wyrażoną w dyspozycji art. 7 kpk, oceniony materiał dowodowy (wyrok SA w Warszawie z dnia 1 lipca 2014 r., II AKa 10/14). Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może bowiem opierać się na forsowaniu własnego poglądu strony na kwestię przedmiotu procesu. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów Sąd pierwszej instancji.

Skarżący w uzasadnieniu apelacji wskazuje na istotę pomocnictwa – ułatwienie popełnienia przestępstwa choćby indywidualnie nieokreślonej osobie. Temu nie przeczy Sąd Rejonowy. Prokurator przyznaje, że oskarżony V. K. nie popełnił zarzucanego mu czynu z zamiarem bezpośrednim, jednak kwestionuje, by w jego przypadku można było mówić o nieumyślności. Oskarżyciel publiczny wychodzi też z założenia, że oskarżony zakładając wskazany w zarzucie rachunek bankowy a następnie udostępniając go innej osobie ułatwić miał popełnienie tej osobie przestępstwa, przy czym Prokurator wskazuje na udostępnienie rachunku innej nieznanej osobie. Tymczasem Sąd Rejonowy poczynił ustalenie, że osoba w obecności której oskarżony zakładał rachunek bankowy była osobą mu znaną, była to osoba znana jego siostrze i jednocześnie osoba będąca wówczas jego pracodawcą. W czasie gdy oskarżony zakładał rachunki bankowe był od tej osoby w pewnym sensie uzależniony, bowiem sam nie znał w wystarczającym stopniu języka polskiego, miał trudności z porozumiewaniem się (niemożność znalezienia innej pracy spowodowała jego wyjazd z Polski do domu), zależało mu na znalezieniu zatrudnienia, skorzystał z pomocy siostry D. K. (1), która mieszkała i uczyła się w W. i do niej 9 maja 2018 r. oskarżony przyjechał. Za jej pośrednictwem poznał D. K., który zaoferował mu pracę „kierowcy taksówki na aplikację”. Praca mu się spodobała i chciał pracować jako kierowca. Zatem kwestie związane z intencjami towarzyszącymi zakładaniu rachunków bankowych winny być inaczej oceniane niż czyni to Skarżący. Prokurator zapomina bowiem o istnieniu z jednej strony zależności między oskarżonym – pracownikiem a D. K. – pracodawcą, z drugiej zaś wykonywania w bankach czynności jego „pod dyktando” przez młodego człowieka, korzystającego z pośrednictwa siostry w zorganizowaniu pierwszej pracy i to w obcym kraju. Temu zaś, przy młodym wieku oskarżonego, dodatkowo towarzyszył brak doświadczenia życiowego i zawodowego, nadto jeszcze nieznajomość języka. W tych okolicznościach trudno uzasadnić – jak chciałby Skarżący – wystąpienie po stronie oskarżonego V. K. świadomości sposobu późniejszego wykorzystania jego rachunków bankowych (świadomego pomocnictwa do wyłudzenia). Wyrazem tego był jego późniejszy wyjazd – 12 czerwca 2018 r. – do domu z powodu piętrzących się trudności w znalezieniu innej pracy (zatrzymanie uszkodzonego samochodu, którym świadczył pracę), gdy D. K. odmówił dalszego zatrudnienia oskarżonego. Mężczyzna ten, najwidoczniej uznając, że z oskarżonym „ma więcej problemów niż zysków”, zerwał z nim i jego siostrą kontakt, nie oddał mu zatrzymanych dokumentów do założonych wraz z nim w bankach rachunków, ale także nie wypłacił oskarżonemu należnego mu wynagrodzenia za świadczoną wcześniej pracę. Z tych powodów nastąpił stosunkowo szybki wyjazd oskarżonego z Polski do domu, mimo iż jego wcześniejsze zamiary były inne. To znajdowało potwierdzenie nie tylko w wyjaśnieniach oskarżonego, ale także w zeznaniach przesłuchanych świadków (siostry D. K. (2), matki A. K. i żony O. K.) jak również w dokumentacji o przekroczeniu granic. Zestawienie dat przyjazdu i wyjazdu z Polski (9 maja 2018 r. i 12 czerwca 2018 r.) potwierdza wyjaśnienia oskarżonego. Data popełnienia zarzucanego czynu – 1 lipca 2018 r. – wskazuje, że w dniu jego popełnienia oskarżony nie przebywał już w Polsce. Była to też dość duża rozbieżność czasowa, by oskarżony mógł przewidywać, że założone przez niego rachunki bankowe są wykorzystywane do innych celów, niż te, z powodu których je zakładał. Tak przedstawionych w wyjaśnieniach oskarżonego okoliczności w toku postępowania nie obalono. Skarżący czyni w apelacji uwagi odnośnie do rozróżnienia zamiaru ewentualnego i nieumyślności. Podkreśla, że dla zamiaru istotne jest, że wola sprawcy jest niejednoznaczna. Skarżący zamiar ewentualny występujący jego zdaniem po stronie oskarżonego upatrywał w założeniu kilku rachunków w różnych bankach i przekazaniu wszelkiej dokumentacji z nimi związanej innej osobie. Temu nie przeczy oskarżony, przyznając, że D. K. dysponował także jego paszportem i prawem jazdy, które mu zwrócił po założeniu rachunków bankowych i rozpoczęciu przez niego pracy jako kierowcy. Nie można pomijać, że oskarżony dostał od mężczyzny do dyspozycji samochód, którym wykonywał zlecenia z aplikacji. Prokurator zarzuca, że Sąd Rejonowy pominął i przemilczał założenie przez oskarżonego kilku rachunków bankowych i przekazania wszelkiej dokumentacji z nimi związanej osobie trzeciej. Skarżący wskazuje, że z wyjaśnień oskarżonego wynika, że zdawał sobie sprawę z niezasadności zakładania wielu rachunków bankowych na potrzeby otrzymywania wynagrodzenia za pracę, a mimo to zakładał je. Był w 3 lub 4 różnych bankach (a zatem nie założył wielu rachunków a co najwyżej 3 może 4). To, że nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego zawierał umowy o rachunki bankowe, chociaż wiedział, że do otrzymania wynagrodzenia nie trzeba mu aż tylu rachunków, nie wyklucza wiarygodności jego wyjaśnień. W innej sprawie – jak wskazuje Prokurator - oskarżony wyjaśnił, że były to rachunki dla różnych rzeczy, jedno na wynagrodzenie, drugie by tankować samochód, wydawało mu się, że potrzeba trzech rachunków. Z rozbieżności wypowiedzi oskarżonego w różnych sprawach Skarżący wywodzi niewiarygodność tych wyjaśnień. Jednak te wypowiedzi nie wykluczają się. W znacznej mierze treść wyjaśnień – składanych po zatrzymaniu w kraju, w którym język przesłuchania nie jest ojczystym językiem osoby podejrzanej – uzależniona jest od zrozumienia zadawanych pytań, od umiejętności sformułowania na nie odpowiedzi i przede wszystkim zdobywania z czasem doświadczenia i umiejętności w posługiwaniu się językiem polskim (rozumienia i konwersacji), stąd różnice w treści wyjaśnień oskarżonego składanych na przestrzeni czasu nie muszą wynikać z przyjętej przez niego linii obrony, co miałoby pozbawiać – zdaniem Skarżącego – wyjaśnienia oskarżonego atrybutu ich wiarygodności.

Prokurator zarzucił błędność stanowiska Sądu Rejonowego o nieumyślności działania oskarżonego odwołując się do uzasadnienia innego Sądu Rejonowego: „Naiwnością byłoby że oskarżony w jakimś niewiadomym celu zakładał kilka rachunków a następnie udostępniał je dopiero co poznanej osobie. Mógł je usunąć, a tego nie zrobił”. Oskarżyciel publiczny przyznaje Sądowi Rejonowemu rację, że oskarżony był osobą młodą, podejmującą swoją pierwszą pracę, ale V. K. – jego zdaniem – nie był osobą nieporadną, stąd nie można według twierdzeń Prokuratora mówić o lekkomyślności. Jednak tych okoliczności nie wykazuje, a brak nieporadności Skarżący zakłada (czyni domniemanie). Ustalone przez Sąd Rejonowy okoliczności, opierające się na wyjaśnieniach oskarżonego, znajdujących potwierdzenie w zeznaniach świadków, ale i w innych obiektywnych dowodach, wskazanych już wcześniej, nie zostały w sposób przekonujący wysłowionymi w apelacji twierdzeniami obalone. Zgoda z tezą, że zamiar ewentualny zawsze towarzyszy innemu zamiarowi bezpośredniemu. Czegoś innego sprawca chce osiągnąć, godzi się jednak na naruszenie dóbr prawnie chronionych, by zrealizować swój pierwotny (bezpośredni) zamiar, który nie musi być skierowany na realizację stanu rzeczy prawno-karnie relewantnego. Prokurator wskazuje, że zamiarem głównym oskarżonego była chęć podjęcia pracy jako taksówkarz, a założenie rachunków z przekazaniem dokumentacji to wyraz godzenia się na ich wykorzystanie do popełnienia przestępstwa. Zdaniem Skarżącego to pomocnictwo do przestępstwa z art. 286 § 1 kk objęte zamiarem ewentualnym. Według oskarżyciela publicznego rzetelna analiza dowodów przeprowadzonych w sprawie, wykonana z uwzględnieniem poglądów doktryny prawa karnego i judykatury oraz zasad doświadczenia życiowego i logiki prowadzi do wniosku, że oskarżonemu powinien zostać przypisany czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zamiarze co najmniej ewentualnym. Tymczasem w realiach niniejszej sprawy wszystkie podnoszone przez Skarżącego okoliczności były przedmiotem rozważań Sądu I instancji, czego wyrazem jest treść pisemnego uzasadnienia wyroku. Sąd odwoławczy podziela dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów, uprawnione jest zatem zaniechanie szczegółowego odnoszenia się do zarzutów podniesionych przez Skarżącego w tej mierze, gdyż byłoby to zbędnym powtarzaniem argumentacji tego Sądu. Skarżący opiera argumentację głównie na zakwestionowaniu dokonanej przez Sąd I instancji oceny wyjaśnień oskarżonego, wskazuje także na niekonsekwencje w wypowiedziach przesłuchanego świadka – matki oskarżonego. Prokurator pomija zeznania siostry i żony oskarżonego. Odmawia przyznania atrybutu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, bo odbiegają treścią od wyjaśnień złożonych w innej sprawie. Skarżący zdaje się jednak zapominać, że ułomności dowodów obciążających nie można stawiać na równi z ułomnościami dowodów odciążających. Ze względu na to, że warunkiem sine qua non skazania oskarżonego, jest udowodnienie popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu ( argumentum ex art. 5 kpk), sprzeczności w sferze dowodów odciążających nigdy nie są „równoważne” ze sprzecznościami w zakresie dowodów obciążających. Jeżeli te ostatnie są „wewnętrznie sprzeczne” to zasadnicze i samoistne znaczenie ma to, czy in concreto zakres i charakter tych sprzeczności nie wyłącza w ogóle możliwości uznania tych dowodów za podstawę skazania (wyrok SN z dnia 28 września 1995 r., III KRN 88/95). Według zasad obowiązujących w procedurze karnej, to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien udowodnić winę oskarżonego (winę w znaczeniu procesowym rozumianą jako wykazanie sprawstwa – w rozumieniu wszystkich form zjawiskowych – zarzucanego czynu, jego bezprawności, karygodności i zawinienia oskarżonego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi. Te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego jedynie wtedy, gdy ich zespół pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji (wyrok SA w Łodzi z dnia 25 maja 1995 r., II AKr 120/95). Zagwarantowane konstytucyjnie, przysługujące oskarżonemu domniemanie niewinności (art. 42 ust. 3 Konstytucji RP) nie wymaga dowodzenia; to obalenie tego domniemania wymaga dowodów. Domniemanie niewinności oskarżonego, uwzględniając dyspozycje art. 5 kpk, znajduje przełożenie na rozdział procesowych obowiązków dowodzenia i działanie zasad rozkładu ciężaru dowodu w procesie karnym (wyrok SA w Krakowie z dnia 29 grudnia 2006 r., II AKa 234/06). To powoduje, że nie można traktować na równi niedostatków dowodu obciążającego oskarżonego z niedostatkami jego wyjaśnień zwłaszcza, gdy oskarżony nie przyznaje się do winy. Dlatego też, dopóki dowody obciążające nie będą pozwalały na pewne ustalenie winy oskarżonego, eliminując wszelkie wątpliwości w tym zakresie, dopóty nawet najmniej przekonujące jego wyjaśnienia muszą być uznane za wiarygodne, gdyż to obowiązkiem oskarżyciela jest dowiedzenie winy, a oskarżony nie musi dowodzić swojej niewinności (wyrok SA w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2015 r., II AKa 57/15). Dla wydania wyroku skazującego, wbrew oczekiwaniom Skarżącego, nie wystarczy „uzasadnione podejrzenie” popełnienia przestępstwa, ale całkowita pewność, przy braku jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie (wyrok SA w Katowicach z dnia 9 października 2014 r., II AKa 309/14). Warunkiem odpowiedzialności karnej jest bowiem przełamanie domniemania niewinności, a więc taki stan rzeczy, gdy z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że sprawca dopuścił się zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona konkretnego przestępstwa. W przeciwnym wypadku sądy zobowiązane są do respektowania zasady domniemania niewinności, a co więcej do rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego (postanowienie SN z dnia 24 września 2014 r., IV KK 232/14).

Obowiązek dowodzenia nigdy nie spoczywa na oskarżonym. W jego procesowym interesie leży natomiast wskazanie na nietrafność lansowanej w akcie oskarżenia tezy, że jest winny zarzuconego mu czynu (to ciężar dowodu w sensie prakseologicznym). W niniejszej sprawie oskarżony V. K. przedstawił okoliczności, w jakich poznał D. K., jakie towarzyszyły okoliczności zakładaniu rachunków bankowych, czym tłumaczył – wówczas pracodawca oskarżonego – potrzebę założenia różnych rachunków bankowych. Podawane przez niego okoliczności wsparły siostra i matka oskarżonego. Również potwierdziła jego żona. W procesie karnym, w którym obowiązuje domniemanie niewinności oskarżonego, to na oskarżycielu spoczywa formalny ciężar dowodu (obowiązek dowiedzenia podnoszonych twierdzeń dowodowych ze względu na pierwszeństwo postawionych w akcie oskarżenia twierdzeń o popełnieniu przez oskarżonego zarzucanego czynu). Ponosi on także konsekwencje niewykazania trafności tez oskarżenia (ciężar dowodu w znaczeniu materialnym). Winien zatem wykazać okoliczności (w formie udowodnienia albo uprawdopodobnienia), których zaistnienie potwierdza tezy wniesionego i popieranego aktu oskarżenia (wyrok SA w Szczecinie z dnia 15 stycznia 2015 r., II AKa 219/14). W zderzeniu z konstytucyjnie chronionym domniemaniem niewinności oskarżonego pozostaje twierdzenie oskarżyciela publicznego, że zasady doświadczenia życiowego i logiki prowadzą do wniosku, że oskarżonemu powinien zostać przypisany czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zamiarze co najmniej ewentualnym. Wystąpienie znamion zarzucanego czynu zabronionego, w tym znamion strony podmiotowej, musi być wykazane w sposób pewny, wolny od wątpliwości. Takiego zaś dowodowego wymogu twierdzenie Prokuratora o popełnieniu przez oskarżonego czynu „w zamiarze co najmniej ewentualnym” nie spełnia. Podobnie bowiem rozłożony jest ciężar wykazania trafności zarzutów apelacji. Dla wzruszenia poprawności ocen i wniosków zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego nie jest wystarczające przedstawienie własnej oceny materiału dowodowego i wskazanie tylko na możliwość wyciągnięcia z niej odmiennych wniosków, argumentowanych w apelacji. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje bowiem sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania osobowych źródeł dowodowych, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Twierdzenia Skarżącego, kwestionującego prawidłowość dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych na podstawie poddanych ocenie dowodów, nie są wystarczająco przekonujące, by podważyć wyciągnięte przez Sąd Rejonowy wnioski. Wskazywane w apelacji fakty dowodowe nie są dostateczne dla ustalenia faktu głównego (sprawstwa zarzucanego oskarżonemu czynu nawet w formie zjawiskowej pomocnictwa), nie wyłączają bowiem wszelkich rozsądnych wątpliwości, które dostrzegł Sąd I instancji uwzględniając przy ocenie całokształtu materiału dowodowego okoliczności przywoływane przez oskarżonego. Jego wyjaśnienia uprawdopodabniały bowiem możliwą, chociaż inną od zarzucanej oskarżonemu, wersję wydarzeń, dającą się wyprowadzić z przeprowadzonych w postępowaniu sądowym dowodów w ich wzajemnym powiązaniu. Brak możliwości jednoznacznego ustalenia, w oparciu o dostępne i ujawnione dowody, stanu faktycznego powoduje wystąpienie stanu „niedających się usunąć wątpliwości”, do których nie tylko może, ale musi mieć zastosowanie reguła określona w art. 5 § 2 kpk. Skarżący nie zaakceptował stanowiska Sądu Rejonowego, a w podniesionej w uzasadnieniu apelacji motywacji nie uwzględnia działania zasad rozkładu ciężaru dowodu w procesie karnym, zgodnie z którymi wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono, że jest winny popełnienia zarzuconego mu czynu z art. 286 § 1 kk w formie zjawiskowej pomocnictwa (art. 18 § 3 kk). W tym ostatnim przypadku wystarczy bowiem, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść również i w takiej sytuacji, gdy wskazywana przez oskarżonego teza wprawdzie nie jest dostatecznie uprawdopodobniona, ale też nie zdołano udowodnić sprawstwa zarzucanego oskarżonemu czynu (postanowienie SN z dnia 18 grudnia 2008 r., V KK 267/08). Sąd przystępując do rozpoznania sprawy ma bowiem zakładać, że oskarżony winien zostać uniewinniony, jeżeli przedstawione w przewodzie sądowym dowody nie pozwolą powziąć przekonania, że wina została udowodniona w sposób wyłączający wszelkie wątpliwości (wyrok SA w Katowicach z dnia 28 grudnia 2011 r., II AKa 382/11). Sformułowana w art. 2 § 2 kpk zasada prawdy materialnej wprowadza wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych, rozumianych jako ustalenia udowodnione, gdy w świetle dowodów przeprowadzonych fakt przeciwny dowodzonemu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny (wyrok SN z dnia 28 marca 2008 r., III KK 484/07). Tak rozumiany obowiązek udowodnienia odnosić jednak należy do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, który korzysta z domniemania niewinności (art. 5 § 1 kpk). Zatem słusznie Sąd Rejonowy wydał wyrok uniewinniający, gdyż nie zdołano udowodnić oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu czynu, a wniesiona apelacja nie podważyła trafności tego rozstrzygnięcia. Wszak obowiązujące w procesie karnym domniemanie niewinności ma obalić oskarżyciel udowadniając winę oskarżonego ponad wszelką wątpliwość (wyrok SA w Katowicach z dnia 8 marca 2007 r., II AKa 33/07). Wprawdzie wyrażona w art. 5 § 2 kpk reguła in dubio pro reo nie nakłada na Sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz formułuje zakaz czynienia niekorzystnych ustaleń w oparciu o niekorzystne domniemania, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów (postanowienie SN z dnia 19 października 2006 r., II KK 80/06). Tymczasem Skarżący z faktu osobistego założenia rachunku bankowego przez oskarżonego w Banku (...), ale i jeszcze innych, z faktu przekazania dokumentów związanych z założonymi rachunkami osobie zatrudniającej oskarżonego, wywodzi błędność stanowiska Sądu Rejonowego wyrażonego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Podkreślenia jednak wymaga fakt, iż wykluczona jest możliwość popełnienia przestępstwa oszustwa z zamiarem ewentualnym. Skarżący w apelacji wywodzi natomiast, że oskarżony z zamiarem bezpośrednim dążył do uzyskania zatrudnienia i uzyskiwania wynagrodzenia, a godził się na to, że udostępniony przez niego rachunek bankowy może zostać użyty do celów przestępczych, to jego zachowanie może stanowić ułatwienie popełnienia przestępstw przeciwko mieniu. W tym zakresie Sąd Odwoławczy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, a tezy stawiane przez oskarżyciela publicznego w uzasadnieniu apelacji uznaje za nieuprawnione, bo wywodzące wnioski oparte na schematach, domniemaniach i ocenach stereotypowych, nie zaś na dowodach wiarygodnych i pewnych, pozwalających na obalenie domniemania niewinności. Chronologia zdarzeń w zestawieniu z przyznawanymi przez oskarżonego okolicznościami związanymi z przyczyną realizacji prośby wskazywanego przez niego ówczesnego jego pracodawcy oraz przywoływanymi faktami związanymi z przyjazdem do Polski i wyjazdem z niej do domu, pozwalają zasadnie przyjąć, że w zakresie czynionych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy nie popełnił zarzucanego mu przez Skarżącego błędu w ustaleniach faktycznych. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje wprawdzie na podjęcie czynności związanych z założeniem rachunków bankowych i przekazaniem dokumentów do rąk towarzyszącej oskarżonemu osoby, jednak nie wykazano aby oskarżony miał świadomość podejmowania takich działań w celu popełnienia przestępstwa, działał ze świadomością i godzeniem się na popełnienie przez inną osobę przestępstwa, a jego zachowanie jest niezbędnym do jego popełnienia pomocnictwem. Brak jest podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań pokrzywdzonej, które znajdują także potwierdzenie w dokumentach utrwalających operację finansową dokonanego przelewu. Wskazuje on na datę transakcji (1 lipca 2018 r.). Wcześniej jednak oskarżony opuścił Polskę. Zatem nic nie stoi na przeszkodzie, by twierdzić, że w czasie gdy oskarżony V. K. zakładał rachunki bankowe, nawet u D. K. nie istniał zamiar wykorzystania ich w celu wyłudzenia środków od innych osób, w tym od M. P. (1), która na założony przez oskarżonego rachunek w Banku (...) przelała kwotę 425,80 zł w zamian za telefon komórkowy marki S. (...) zakupiony za pośrednictwem sklepu internetowego L. Sklep (...), jednak zakupionego telefonu nie otrzymała. Oskarżony V. K. od D. K. otrzymał samochód do dyspozycji i świadczył pracę. Dopiero utrata samochodu była przyczyną zerwania kontaktów po wskazaniu, że nie ma już dla niego pracy. Oskarżonemu nie udało się znaleźć innego zatrudnienia (bariera językowa) opuścił Polskę, nawet nie upominając się u D. K. o wypłatę zaległego wynagrodzenia. Wystąpienia takiego przebiegu zdarzeń w toku postępowania nie wykluczono.

Sąd Rejonowy czyni własne ustalenia faktyczne na podstawie przeprowadzonych i ocenionych dowodów. Nie jest związany z ustaleniami innych sądów w innych sprawach. Faktem jest i to znajduje pełne potwierdzenie – że Sąd I instancji wiedzę taką posiadał – w zgromadzonej dokumentacji, w szczególności z informacji z K. wynika, że oskarżony został prawomocnie skazany:

1)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Ropczycach z dnia 1 grudnia 2020 r. (sygn. akt II K 322/20) za popełnione w dniu 2 lipca 2018 r. przestępstwo z art. 286 § 1 kk na 150 stawek grzywny po 10 zł każda;

2)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Skierniewicach z dnia 9 stycznia 2021 r. (sygn. akt II K 788/20) za popełnione w dniu 1 lipca 2018 r. przestępstwo z art. 286 § 1 kk na 120 stawek grzywny po 10 zł każda;

3)  wyrokiem Sadu Rejonowego w Lublinie z dnia 18 marca 2021 r. (sygn. akt IV K 31/21) za popełnienie w dniu 1 lipca 2018 r. przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk na 80 stawek grzywny po 10 zł każda;

4)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Białej z dnia 28 czerwca 2021 r. (sygn. akt III K 210/21) za popełnienie w dniu 1 lipca 2018 r. przestępstwo z art. 286 § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat;

5)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Skierniewicach z dnia 8 lutego 2022 r. (sygn. akt II K 751/21) za popełniony 1 lipca 2018 r. przestępstwo z art. 286 § 1 kk na 120 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda.

Oskarżony nie był osobą, z którą M. P. (2) się kontaktował w sprawie zakupu telefonu komórkowego marki S. (...) za pośrednictwem sklepu internetowego L. Sklep (...). Oskarżony nie był wówczas w Polsce nie miał wiedzy o podjętych przez inne osoby działaniach w celu doprowadzenia M. P. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, ani tego że na jego rachunku bankowym znalazła się wpłacona przez pokrzywdzoną kwota. Nie próbował jej z konta pobrać. Pokrzywdzona mimo dokonanej wpłaty nie otrzymała zamówionego towaru. Przypisując sprawcy popełnienie czynu określonego w art. 286 § 1 kk należy wykazać, że oskarżony obejmował swoją świadomością i wolą nie tylko, że założony rachunek bankowy może być wykorzystywany, ale że będzie wykorzystany w celu wyłudzenia środków wpłacanych na ten rachunek. Wprawdzie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym informacje uzyskane z portalu oraz od Banku (...), mógłby wskazywać na sprawstwo oskarżonego (wpływ środków finansowych od M. P. (1) na założony przez niego rachunek, wysokość dokonanej wpłaty odpowiadająca kwocie z oferty sprzedaży), to jednak brak jest dowodów by oskarżony wtedy gdy zakładał rachunki bankowe, miał świadomość takiego wykorzystania w przyszłości jego rachunków i godził się na takie ich wykorzystanie. Sąd I instancji przyjął, co kwestionuje Skarżący, że oskarżony dał się wykorzystać jako klasyczny tzw. „słup”, nie mając świadomości, iż założony przez niego rachunek będzie wykorzystywany do oszustw. Oskarżony V. K. wyjaśniał, iż od 12 czerwca 2018 r. nie przebywał na terenie Polski, wyjechał do domu (wykazano wyjazd z Polski na Ukrainę w dniu 12 czerwca 2018 r.). Oskarżony wyjaśnił, że zgodził się na prośbę poznanego mężczyzny o imieniu D., na założenie rachunku bankowego i udostępnienie do niego danych. Poza tym mężczyzna o imieniu D. był znajomym jego siostry, udostępnił oskarżonemu samochód do wykonywania pracy. Sąd również dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, który twierdził, że wtedy gdy zakładach rachunki miał problemy językowe, nie wszystko rozumiał. Nie można też pominąć, że oskarżony wówczas był osobą z racji wieku niedoświadczoną, ale też w pewnym sensie nieporadną i zagubioną. Nawet nie upominał się o należne mu zarobione pieniądze, a w momencie, gdy pojawiły się problemy, brak pracy po prostu wyjechał z Polski i wrócił do domu. Po dwóch latach pracy na terenie ojczyzny, w warunkach bardziej mu znanych i zrozumiałych, po raz kolejny zdecydował się na przyjazd do Polski i tu w związku z poszukiwaniami w prowadzonych sprawach został zatrzymany. Prawdziwości tych okoliczności w toku przeprowadzonego postępowania nie wykluczono, a tylko to uprawniałoby do uwzględnienia zarzutu Skarżącego i jego postulatów wskazanych w apelacji. Nie są bowiem uprawnione, opierające się na wyprowadzaniu wniosków z niedopuszczalnych w procesie karnym domniemań, twierdzenia Skarżącego, że samo już udostępnienie dokumentów gwarantujących dostęp do założonych rachunków bankowych innej osobie, motywowana potrzebami finansowymi stanowi akceptację przez oskarżonego nietypowej sytuacji, w której oskarżony z pewnością przewidywałby i godził się na to, że udostępniony przez niego rachunek bankowy może zostać użyty do celów przestępczych, a jego zachowanie może stanowić ułatwienie popełnienia przestępstw przeciwko mieniu”. Tymczasem elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Nie można zatem uznać za wypełnienie znamion strony podmiotowej pomocnictwa do oszustwa w sytuacji, w której chociażby jeden z jej elementów nie był objęty świadomością oskarżonego. Brak jest również realizacji znamion strony podmiotowej w przypadku, gdy oskarżony tych elementów nie obejmuje świadomością. Taką zaś sytuację zdaje się dopuszczać Skarżący, zważywszy na zacytowane powyżej twierdzenia z uzasadnienia apelacji. Również dla prawidłowego przypisania odpowiedzialności za pomocnictwo konieczne jest wskazanie konkretnego przestępstwa, którego popełnienie pomocnik ma ułatwić. Pomocnik musi bowiem obejmować świadomością, że podejmując określone czynności czyni to w odniesieniu do skonkretyzowanego w odpowiednim przepisie czynu zabronionego, nadto winien chcieć, by inna osoba dokonała takiego konkretnego przestępstwa albo przewidując taką możliwość na to się godził, jednak zamiar taki nie może być dorozumiany, musi być pewny i udowodniony. Stąd wbrew twierdzeniom Skarżącego, nie wystarczy udowodnić, że od strony przedmiotowej działanie oskarżonego obiektywnie ułatwiło sprawcy wyłudzenia dokonanie tego przestępstwa. Mając na względzie powyżej wskazane względy podniesiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności podniesionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku nie mógł zostać uwzględniony. Ponieważ zaskarżony wyrok opierał się na całokształcie prawidłowo przeprowadzonych dowodów, poddanych właściwej i mieszczącej się w granicach swobodnej oceny dowodów analizie i wartościowaniu oraz na podstawie tych kompletnych dowodów Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, brak jest jakichkolwiek względów, które miałyby przemawiać za wnioskiem o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania, o co, w tych okolicznościach niezasadnie postulował Skarżący. Przekonanie sądu o winie oskarżonego winno zostać ukształtowane w oparciu o wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Oznacza to, że przy wyrokowaniu sąd nie powinien tracić z pola widzenia żadnego dowodu, który dotyczy istotnych w sprawie okoliczności. Zasada ta ma jednak podwójne działanie i winna być także uwzględniana w przypadku wnoszącego środek odwoławczy oskarżyciela publicznego. Nie może bowiem być skuteczną taka apelacja, która usiłuje obalić zaskarżone orzeczenie opierając się na fragmentarycznie i wybiórczo dokonanej analizie dowodów, nie tylko przy braku wykluczenia prawdziwości, ale i z pominięciem, okoliczności wskazywanych w wyjaśnieniach oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 5 czerwca 2025 r. (sygn. akt X K 1135/20), którym Sąd uniewinnił oskarżonego V. K. od zarzutu popełnienia czynu z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, który według zarzutu aktu oskarżenia polegał na tym, że oskarżony bliżej nieustalonego dnia 2018 r., jednak nie później niż 1 lipca 2018 r., w bliżej nieustalonym miejscu, poprzez zawarcie w Banku (...) S.A. umowy rachunku bankowego o numerze (...), a następnie przekazanie nieustalonym osobom wszelkiej dokumentacji wraz z kartami płatniczymi do w/w konta, pomógł nieustalonym osobom w doprowadzeniu w dniu 1 lipca 2018 r. w W., woj. (...), M. P. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 425,80 zł poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z transakcji sprzedaży telefonu komórkowego m-ki S. (...) za pośrednictwem sklepu internetowego L. Sklep (...).

Tym samym wyrokiem na podstawie art. 632 pkt 2 kpk kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa, zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego V. K. kwotę 2.376,-zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z ustanowieniem i występowaniem w sprawie obrońcy z wyboru.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że nie było żadnych merytorycznych czy formalnych racji, które przemawiałyby za koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku w całości jak postulował Skarżący. Sąd Rejonowy wykorzystał w toku rozprawy istniejące możliwości weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla wydanego rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy oparł orzeczenie na prawidłowo zgromadzonym materiale dowodowym w toku poprawnie przeprowadzonego postępowania sądowego. W tym zakresie podniesiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie był zasadny . Dokonana zaś ocena dowodów mieści się w granicach zakreślonych dyspozycją art. 7 kpk. Podkreślić też należy znaczenie, jakie miała bezpośredniość postępowania dowodowego na rozprawie. To właśnie Sąd I instancji miał z tymi dowodami bezpośredni kontakt w toku realizacji czynności dowodowych, oceniał złożone zeznania poszczególnych świadków, kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami i wrażeniami wynikającymi z zachowania się osób przesłuchiwanych, ich reakcji mentalnych na zadawane pytania, postawy w toku realizowanej czynności przesłuchania i stosunku do tej czynności. Sąd Rejonowy w sposób przekonujący przedstawił powody, dla których dał wiarę oskarżonemu. Istotne dla rozstrzygnięcia w kwestii odpowiedzialności za zarzucany oskarżonemu czyn okoliczności ujawnione w toku postępowania przed Sądem Rejonowym zostały omówione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy podziela zajęte w tej mierze stanowisko. W wyczerpującym uzasadnieniu, Sąd meriti poddał wszechstronnej i logicznej analizie zebrane dowody, w sposób w pełni przekonujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, przedstawił, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie odnośnie do wiarygodności tych dowodów, które włączył do podstawy faktycznej wyroku. Kontrola instancyjna nie potwierdziła zasadności podniesionych w środku odwoławczym uchybień. Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych opierając się na całokształcie materiału dowodowego, a wyciągając trafne wnioski poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, z których wyciągnął słuszne wnioski co do braku podstaw do przypisania oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu. Przy braku podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji brak jest merytorycznych podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Oparcie zaś orzeczenia na kompletnym materiale dowodowym, przy braku wystąpienia przyczyn z art. 439 kpk i art. 440 kpk sprawia, że nie ma podstaw do przekazania sprawy do ponownego jej rozpoznania po uprzednim uchyleniu zaskarżonego wyroku w całości. Sąd Odwoławczy mając na względzie powyższe okoliczności, na podstawie art. 437 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Sądu Rejonowego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Wobec nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela publicznego od wyroku uniewinniającego oskarżonego V. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu, stosownie do dyspozycji art. 636 § 1 kpk, Sąd Okręgowy kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa. W postępowaniu odwoławczym oskarżony V. K. korzystał z pomocy prawnej udzielanej mu przez adw. K. B. ustanowionej przez niego jako jego obrońcę z wyboru. W myśl art. 616 § 1 pkt 2 kpk stronie przysługuje zwrot poniesionych uzasadnionych wydatków, w tym związanych z udziałem jednego ustanowionego obrońcy. Stąd też Sąd Odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz V. K. kwotę 840 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem jego obrońcy w postępowaniu odwoławczym. Wysokość zasądzonej kwoty wynika z dyspozycji § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.) i obejmuje opłatę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako sądem II instancji w wysokości 840 zł.

7.  PODPIS

SSO Grażyna Artymiak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 5 czerwca 2025 r. (sygn. akt X K 1135/20) przeciwko V. K.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana