Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

18 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca sędzia Karolina Obrębska

po rozpoznaniu 18 lutego 2025 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w P.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań - Stare Miasto w Poznaniu

z 24 września 2024 roku

sygn. akt VII C 553/24

1. oddala apelację,

2. zasądza od powoda na rzecz pozwanej 2700 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego te koszty do dnia zapłaty.

Karolina Obrębska

UZASADNIENIE

Pozwem z 22 grudnia 2023 r. Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w P. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. 56 899,44 zł wraz z odsetkami w wysokości jak dla zaległości podatkowych od kwot: 18 771,33 zł od 30 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty, 18 771,33 zł od 30 lipca 2020 r. do dnia zapłaty i 18 771,33 zł od 28 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty, jak również kwoty 4 300,16 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 października 2020 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał, że wnioskiem z 17 czerwca 2020 r. pozwany wniósł o przyznanie świadczeń w wysokości łącznej 170 100,60 zł na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia COVID-19. Wniosek został rozpatrzony pozytywnie, a dofinansowanie zostało wypłacone na rzecz pozwanej w trzech transzach: 30 czerwca 2020 r., 30 lipca 2020 r. i 28 sierpnia 2020 r., na podstawie art. 15g ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Wśród oświadczeń złożonych przez pozwaną, znalazło się oświadczenie, że nie ubiegała się i nie będzie się ubiegała o pomoc w odniesieniu do tych samych pracowników w zakresie takich samych tytułów wypłat na rzecz ochrony miejsc pracy oraz że nie zamierza skorzystać ze zwolnień w opłacaniu składek ZUS. Powód wskazał, że po zakończeniu okresu, na który udzielono dofinansowania, w toku weryfikacji złożonych dokumentów ustalił, że pozwana otrzymała zwolnienie z ZUS na podstawie decyzji Prezesa ZUS z 30 maja 2020 r., 20 czerwca 2020 r. oraz 20 września 2020 r. Oprócz tego pozwana nie wykorzystała środków w kwocie 4 300,16 zł, którą winna zwrócić w terminie 30 dni po przyznaniu dofinansowania, czyli do 30 września 2020 r. W związku z tym, pozwana została wezwana do zwrotu świadczenia w części odpowiadającej kwocie środków niewykorzystanych oraz składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Mimo wezwania, pozwana świadczenia nie zwróciła. Zdaniem powoda, tytułem do zwolnienia ze składek ZUS, które nastąpiło na podstawie ustawy, była ochrona miejsc pracy, a więc tytuł pomocy udzielonej z art. 31zo i art. 15 g ww. ustawy są takie same.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4 marca 2024 r. (sygn. akt I Nc 3533/23) referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu pozwana spółka złożyła sprzeciw, zaskarżając go w części – co do należności w kwocie 56 896,44 zł z odsetkami umownymi, co do odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 4 300,16 zł oraz co do kosztów. Wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W piśmie procesowym z dnia 24 czerwca 2020 r. powód cofnął pozew o kwotę 582,45 zł z odsetkami i wskazał, że domaga się zasądzenia kwoty 56 313,99 zł z odsetkami jak dla zaległości podatkowych od kwot: 18 771,33 zł od 30 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty, 18 771,33 zł od 30 lipca 2020 r. do dnia zapłaty i 18 771,33 zł od 28 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty, jak również kwoty 4 300,16 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 października 2020 r. do dnia zapłaty.

Wyrokiem z 24 września 2024r. Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu:

1.  umorzył postępowanie w części – co do kwoty 582,45 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie;

2.  zasądził od pozwanej spółki na rzecz powoda 337,36 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 4.300,16 zł od dnia 11 września 2023 r. do dnia 21 maja 2024r.;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddalił;

4.  zasądził od powoda na rzecz pozwanej 5.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od tego wyroku złożył powód, zaskarżając go w części co do oddalenia powództwa w zakresie kwoty 56 313,99 zł z odsetkami ustawowymi w wysokości jak dla zaległości podatkowych i w punkcie 4. Powód wniósł o:

1. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

ewentualnie o:

2. zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda:

a) 56 313,99 zł z odsetkami jak dla zaległości podatkowych od kwot: 18 771,33 zł od 30 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty, 18 771,33 zł od 30 lipca 2020 r. do dnia zapłaty i 18 771,33 zł od 28 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty;

b) kosztów postępowania przed Sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych,

3. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

1. art. 233 § 1 k.p.c. przez ustalenie, że pozwany uiścił składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za okres czerwiec – sierpień 2020r., podczas gdy z dokumentów zgromadzonych w aktach to nie wynika, co miało wpływ na rozstrzygnięcie, gdyż skutkowało uznaniem, że pomoc wypłacona ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych została wykorzystana zgodnie z przeznaczeniem i pozwany nie powinien zwracać środków dochodzonych pozwem;

2. art. 232 k.p.c. przez uznanie, że pozwany wykazał, że uiścił składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za okres czerwiec – sierpień 2020r., podczas gdy z dokumentów zgromadzonych w aktach to nie wynika, co miało wpływ na rozstrzygnięcie, gdyż skutkowało uznaniem, że pomoc wypłacona ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych została wykorzystana zgodnie z przeznaczeniem i pozwany nie powinien zwracać środków dochodzonych pozwem.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. błędną wykładnię art. 15g ust. 16 i ust. 18 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej: ustawa) i przyjęcie, że podstawa do zwrotu świadczeń wypłaconych ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych zachodzi wtedy, gdy istnieje tożsamość podmiotowa i przedmiotowa z inną pomocą, podczas gdy zwrot użyty w przepisie wskazuje, że wymagana jest jedynie tożsamość podmiotowa („tych samych pracowników") a w pozostałym zakresie wystarczające jest podobieństwo („takich samych tytułów")

2. art. 65 §§ 1 i 2 k.c. w zw. z § 5 ust. 2 umowy poprzez ich niewłaściwą wykładnię i uznanie, że pobranie i wykorzystanie środków na uiszczenie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne przez podmiot, który uzyskał zwolnienie z opłacania składek nie jest wykorzystaniem środków niezgodnie z warunkami określonymi w umowie lub we wniosku, podczas gdy jednym z warunków otrzymania dofinansowania w części dotyczącej składek było złożenie stosownego oświadczenia we wniosku, a podmiot, który złożyłby oświadczenie, iż uzyskał zwolnienie lub zamierza je uzyskać, nie otrzymałby dofinansowania, zatem w okresie od pobrania świadczeń do czasu ich zwrotu środki są wykorzystywane niezgodnie z przeznaczeniem,

3. art. 410 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji niezakwalifikowanie świadczeń pobranych na dofinansowanie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, w sytuacji gdy pozwany uzyskał zwolnienie z opłacania składek, jako świadczeń nienależnych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów procesu za II instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił dowody i na tej podstawie ustalił stan faktyczny, który Sąd Okręgowy - na podstawie art. 382 k.p.c. - przyjął za podstawę swego rozstrzygnięcia. Sąd odwoławczy uznał także za prawidłową ocenę prawną faktów przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Nie doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz 232 k.p.c. W apelacji jedynie w sposób generalny zakwestionowano ocenę dowodów, co uniemożliwia odniesienie się do tak ogólnie sformułowanego stanowiska. Zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać bowiem na przedstawieniu przez apelującego alternatywnego stanu faktycznego, lecz na podważeniu podstaw dokonanej przez sąd oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (por. wyrok SN z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852). W związku z tym dla skuteczności zarzutu konieczne jest wskazanie konkretnych dowodów i wad w ich ocenie, które zdaniem skarżącego, doprowadziły do błędnego rozstrzygnięcia, co oznacza, że nie jest wystarczająca generalna negacja ocen Sądu. To strona apelująca ma wykazać dlaczego uznanie za niewiarygodne pewnych dowodów, czy też uwzględnienie innych, istotnych dla dokonanych ustaleń, nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego lub zasadami logicznego rozumowania, czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Takich koniecznych elementów zabrakło w apelacji powoda.

Poza tym, z okoliczności sprawy wynika, że fakt zapłaty składek ZUS za czerwiec - sierpień 2020 r. nie stanowił przedmiotu sporu. Powód w przedprocesowym wezwaniu do zapłaty z 27.09.2023 r., jak i w pozwie wskazał jedynie, że pozwany nie wykorzystał środków w wysokości 4.300,16 zł (odpowiadającej wynagrodzeniom wraz z podatkiem dochodowym oraz składkami ZUS za 3 pracowników pozwanej, którzy sami rozwiązali stosunek pracy). Także w apelacji powód przyznał, że środki z dofinansowania FGŚP zostały „wykorzystane" niezgodnie z przeznaczeniem, tj. zapłacono za kolejne trzy miesiące składki ZUS. Z tych względów Sąd Rejonowy trafnie uznał za bezsporny, a w konsekwencji wykazany, fakt uiszczenia przez pozwaną spółkę składek ZUS za dofinansowany okres.

Dodatkowo okoliczność tę potwierdza treść zeznań świadka S. T. - księgowego pozwanej, z których wynika, że w imieniu pozwanej spółki 29 września 2020 r. złożył raport przez portal internetowy powoda, do którego załączył wszystkie wymagane dokumenty, w tym potwierdzenia wszystkich wypłat dla pracowników, przelewy podatku dochodowego i przelewy składek ZUS (za okres dofinansowania).

Nie ma także racji apelujący wskazując na obrazę prawa materialnego, w szczególności przez błędną wykładnię art. 15g ust. 16 i ust. 18 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej: ustawa).

Wbrew twierdzeniom powoda nie ma podstaw do przyjęcia, że zachodziła podstawa do zwrotu świadczeń wypłaconych ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na pokrycie składek ZUS za pracowników pozwanego na podstawie art. 15g ust. 2 za okres czerwiec - sierpień 2020 r.), skoro pozwany w związku z zatrudnieniem tych samych pracowników uzyskał zwolnienie z płatności składek ZUS za marzec, kwiecień i maj 2020 r. na podstawie art. 31 zo ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z powołanym przepisem na wniosek płatnika składek zwalnia się z obowiązku opłacania nieopłaconych należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, na ubezpieczenie zdrowotne, na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych lub Fundusz Emerytur Pomostowych, należne za okres od dnia 1 marca 2020 r. do dnia 31 maja 2020 r., wykazanych w deklaracjach rozliczeniowych złożonych za ten okres, jeżeli był zgłoszony jako płatnik składek:

1) przed dniem 1 lutego 2020 r. i na dzień 29 lutego 2020 r.,

2) w okresie od dnia 1 lutego 2020 r. do dnia 29 lutego 2020 r. i na dzień 31 marca 2020 r.,

3) w okresie od dnia 1 marca 2020 r. do dnia 31 marca 2020 r. i na dzień 30 kwietnia 2020 r.

- zgłosił do ubezpieczeń społecznych mniej niż 10 ubezpieczonych.

Z art. 15g ust. 18 ustawy nie sposób wyprowadzić normy zakazującej łączenia omówionej wyżej pomocy w postaci zwolnienia ze składek ZUS za pracowników na podstawie art. 31 zo ust. 1 ustawy z pomocą w postaci dofinansowania na pokrycie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne na podstawie art. 15g ust. 2 ustawy, a zwłaszcza normy ograniczającej łączny czas obu form tej pomocy do trzech miesięcy. Pozwany został zwolniony z opłacania składek przez trzy miesiące, ale - w świetle omawianych przepisów – była dopuszczalna dalsza pomoc w postaci środków (dofinasowania ) na opłacenie składek ZUS za inne ( kolejne ) trzy miesiące. Pomoc ta została udzielona na podstawie różnych przepisów, więc tytuł wypłaty nie był tożsamy.

Przedstawioną wykładnię przepisów potwierdza zmiana legislacyjna dokonana ustawą z 24 czerwca 2021 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw, która w ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842, z późn. zm.), polegająca na dodaniu w art. 15g – ustępu 18a w brzmieniu:

„przepisu ust. 18 nie stosuje się do zwolnienia z obowiązku opłacania należnych składek na ubezpieczenia społeczne pracowników, chyba że zwolnienie dotyczy tych samych miesięcy, na które podmioty, o których mowa w ust. 1 i 1a, zwróciły się z wnioskiem o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, o wypłatę ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia COVID-19”.

Choć zmiana ta weszła w życie dopiero z dniem 1 lipca 2021 r., lecz rozwiewa wszelkie wątpliwości interpretacyjne co do intencji ustawodawcy w zakresie dopuszczalności łączenia form pomocy w postaci dofinansowania składek na ubezpieczenie społeczne i ulg w ich opłacaniu. Zamiarem ustawodawcy, w ocenie sądu odwoławczego, była zatem - od początku obowiązywania ustawy – możliwość łączenia obu omawianych form pomocy.

Stanowisko zaprezentowane w apelacji, zgodnie z którym pojęcie "takich samych tytułów wypłat" przed omówioną wyżej zmianą należało - na gruncie ustawy - rozumieć nie tylko jako dofinasowanie do składki na ubezpieczenie społeczne od wynagrodzenia, ale także ulgę w jej zapłacie - nie znajduje oparcia w przepisach ustawy jak i w powołanych przez apelującego przykładach z orzecznictwa sądów administracyjnych, które zajmowały się dopuszczalnością kumulacji innych form pomocy niż omawianych w sprawie niniejszej. W szczególności w wyroku z 13 lipca 2021 r., sygn. akt I SA/Kr 384/21, WSA w Krakowie opowiedział się za zakazem łączenia wypłat z art. 15g z wypłatą na podstawie art. 15gg ustawy COVID-19. Wskazano, że jeśli podmiot uprawniony otrzymał w ramach działań osłonowych państwa w trakcie epidemii SARS-CoV-2 dofinansowanie przeznaczone na wynagrodzenia i składki ubezpieczenia społecznego określonych pracowników (np. w ramach świadczenia z art. 15g ustawy COVID-19), to nie może uzyskać on na ten sam cel ponownie środków z FGŚP (również w ramach świadczenia określonego w art. 15gg ustawy COVID-19). Nie jest również istotne to, że pierwsze dofinansowanie na podstawie art. 15g ustawy COVID- 19 dotyczyło innego okresu 3 miesięcy niż okres wskazany w kolejnym wniosku. To stanowisko oparto wprost na treści art. 15gg ust. 6 ustawy COVID-19 stanowiącego, że dofinansowanie wynagrodzenia i składek na ubezpieczenia społeczne udzielane jest maksymalnie na okres 3 miesięcy i nie może być przyznane, gdy podmiot starający się o takie świadczenie uzyskał ze środków publicznych (FGŚP) dofinansowanie do wynagrodzenia/składki na ubezpieczenie społeczne tych pracowników. Wyrażono także pogląd, że przyznanie świadczenia, o którym mowa w art. 15gg ustawy COVID-19, nie może być kumulowane z innymi świadczeniami publicznymi (FGŚP) na ten sam cel. Możliwe byłoby jego udzielenie (obok innego świadczenia) jedynie jako uzupełnienie do pełnych 3 miesięcy, gdyby dofinansowanie wynagrodzenia pracowników i składek na ubezpieczenie społeczne, przyznane w ramach innych świadczeń określonych w ustawie C0VID-19, nie obejmowało 3 miesięcy. Tożsamy pogląd wyrażono w wyroku WSA w Poznaniu III SA/Po 1096/21. Z kolei WSA w Szczecinie (wyrok z 21 października 2021 r., sygn. akt I SA/Sz 513/21) uznał za niedopuszczalne łączenie pomocy z art. 15gg i z art. 15zzb ustawy COVID za tych samych pracowników za okres dłuższy niż łącznie 3 miesiące. NSA w wyroku z dnia 27 kwietnia 2022 r., I GSK 251/22, dopuścił natomiast uzyskanie przez przedsiębiorcę dofinansowania wynagrodzeń i składek ZUS pracowników na podstawie art. 15g tej ustawy, w sytuacji otrzymania już przez tego przedsiębiorcę dofinansowania wynagrodzeń i składek ZUS tych samych pracowników na podstawie art. 15zzb ustawy o COVID-19, jeżeli dofinansowanie to dotyczyło innego okresu.

Niezależnie od oceny trafności tych poglądów należy podkreślić, że dotyczą one wyłącznie wypłat dofinasowania na pokrycie wynagrodzenia i składek ZUS za pracowników, więc nie odnoszą się do zagadnienia łączenia ulgi w zapłacie składek, o której mowa w art. 31 zo ust. 1 ustawy z pozostałymi formami pomocy w postaci dofinasowania składek.

Z powołanego wyżej orzecznictwa wynika, że problematyka łączenia różnych form pomocy przedsiębiorcom nie jest traktowana w ustawie jednolicie, nie wprowadzono też uniwersalnej normy ograniczającej stosowanie różnych form pomocy do jednolitego, nieprzekraczalnego okresu trzech miesięcy.

W świetle powołanych argumentów trafne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji wyrażone w uzasadnieniu wyroku. O braku tożsamości tytułów wypłat świadczy to, że wcześniej pozwana spółka uzyskała pomoc w postaci „zwolnienia", nie zaś wypłaty. Art. 31 zo ustawy odnosi się do pomocy przedsiębiorcom w trudnej sytuacji, bez dodatkowych ograniczeń. Z tej przyczyny nie można mówić o kumulacji pomocy, bowiem obie formy pomoce przysługiwały w różnych okolicznościach. Dokonywanie wykładni art. 15g nie może obyć się bez wzięcia pod uwagę i dokładnego rozpatrzenia treści całego przepisu. Wykładnia obu przepisów, w świetle zasad języka polskiego, ograniczona do wybranych przez powoda treści, nie może być uznana za właściwą.

Przyjęcie trafności powyższych konkluzji wyklucza jednocześnie możliwość uwzględnienia podniesionego przez skarżącego zarzutu naruszenia art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z § 5 ust. 2 umowy. W § 5 umowy uregulowano kwestie dotyczące zwrotu środków wypłaconych na rzecz beneficjenta (odpowiednio w przypadku ich niewykorzystania - § 5 ust. 1 umowy oraz wykorzystania - § 5 ust. 2 umowy). I tak, stosownie do § 5 umowy - niewykorzystana przez beneficjenta część środków, o których mowa w § 1 ust. 1, podlega zwrotowi na rachunek Wojewódzkiego Urzędu Pracy w terminie do 30. dni po upływie okresu pobierania przez pracownika świadczeń (§1). W razie wykorzystania przez beneficjenta środków niezgodnie z warunkami określonymi w umowie lub we wniosku beneficjent jest zobowiązany do zwrotu w terminie do 30. dni po upływie okresu pobierania przez pracownika świadczeń środków w części wykorzystanej niezgodnie z warunkami, wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków wykorzystanych niezgodnie z warunkami określonymi w umowie lub we wniosku (§2). W realiach przedmiotowej sprawy – w oparciu o zaprezentowane wyżej stanowisko – nie sposób uznać, że pobranie i wykorzystanie środków na uiszczenie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne przez podmiot, który uzyskał zwolnienie z opłacania składek jest wykorzystywaniem środków niezgodnie z warunkami określonymi w umowie lub we wniosku, albowiem pozwany (pomimo przyznania mu przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zwolnienia z obowiązku opłacania należności z tytułu składek za miesiące marzec-maj 2020 roku) – był uprawniony do uzyskania wsparcia ze środków FGŚP za miesiące czerwiec - sierpień 2020 roku.

Pozwany skorzystał z dwóch różnych form wsparcia (tj. z FGŚP oraz z przyznanego mu przez ZUS zwolnienia z obowiązku opłacania należności z tytułu składek), a wskazane formy pomocy nie dotyczyły tych samych okresów. Nie doszło więc także do naruszenia art. 410 § 2 k.c. przez jego niezastosowanie.

Mając powyższe argumenty na uwadze apelacja jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § i § 1 ¹ k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 2 pkt 6 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych obowiązującego w dacie wniesienia apelacji.

/-/ Karolina Obrębska