Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

SSO Dariusz Mizera

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko B. J.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 13 grudnia 2017 roku, sygn. akt I C 1180/17upr

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 210/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 maja 2017 roku, wniesionym do Sądu Rejonowego w Elblągu, powód (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego B. J. kwoty 1221,08 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty, ponadto zaś kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że na podstawie umowy cesji z dnia 27 czerwca 2014 roku przejął od (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. prawa do wierzytelności wobec pozwanego B. J. z tytułu umowy bankowej z dnia 8 grudnia 2006 roku i 23 stycznia 2008 roku.

W dniu 22 maja 2017 roku Sąd Rejonowy w Elblągu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniając żądanie pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 14 lipca 2017 roku pozwany wniósł o przekazanie sprawy według właściwości miejscowej do Sądu Rejonowego w Radomsku. Ponadto wniósł o oddalenie powództwa jako nieudowodnionego i przedawnionego.

Po przekazaniu sprawy, na rozprawie w dniu 13 grudnia 2017 roku pełnomocnik pozwanego podtrzymał stanowisko wyrażone w sprzeciwie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 czerwca 2014 roku pomiędzy (...) S.A. z siedzibą we W., a powodem (...) z siedzibą w W. zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności przysługujących Bankowi względem dłużników z tytułu zawartych z nimi umów bankowych (należność główna, odsetki, kary umowne, zwrot kosztów i opłat)

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo podlega oddaleniu jako przedawnione.

W niniejszej sprawie powód żądanie pozwu oparł na twierdzeniu, iż przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanego będąca przedmiotem umowy cesji z dnia 27 czerwca 2014 roku wynikająca z tytułu zawarcia przez poprzednika prawnego powoda umowy bankowej z dnia 8 grudnia 2006 roku i 23 stycznia 2008 roku z pozwanym B. J.. Powód wskazał, że dochodzi od pozwanego zapłaty w łącznej kwocie 1.221,08 złotych na co składa się 1068,78 złotych z tytułu niespłaconego kapitału oraz kwota 152,30 tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie.

Na dzień zamknięcia rozprawy okoliczność istnienia, jak również wysokości wierzytelności nie została w niniejszym postępowaniu udowodniona.

Sąd wskazał, iż naczelną zasadą prawa cywilnego wyrażoną w art. 6 k.c. jest to, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Co do zasady zatem to powód musi udowodnić istnienie dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz jej wysokość.

W niniejszej sprawie powód żadnej z tych okoliczności nie udowodnił.

Podkreślić należy, że powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, aby wykazać istnienie wierzytelności objętej pozwem, przedstawił wyłącznie kopię umowy cesji z dnia 27 czerwca 2014 roku, wyciąg z załącznika do umowy cesji z dnia 27 czerwca 2014 roku oraz pismo adresowane do pozwanego z dnia 17 lipca 2014 roku stanowiące wezwanie do zapłaty, przy czym brak jest dowodu, by pismo z zawiadomieniem o cesji wierzytelności zostało kiedykolwiek doręczone, czy nadane pozwanemu.

Nie przedstawiono żadnych innych dokumentów, w szczególności dokumentów źródłowych na okoliczność istnienia dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz jej wysokości, nie zgłoszono żadnych wniosków dowodowych w tym zakresie. W niniejszej sprawie powód powołał się w pozwie na okoliczność, że dochodzona przez niego wierzytelność wynika z umowy bankowej, że stanowi kwotę niespłaconej należności głównej wraz z odsetkami za opóźnienie. Jednakże samej umowy również nie złożył do akt sprawy.

Rzeczą Sądu jest ocena, czy zgłoszone roszczenie znajduje poparcie w dowodach złożonych do akt sprawy. W niniejszej sprawie ocena ta przemawia na niekorzyść powoda, który - jak już wskazano - nie złożył wystarczających dowodów na poparcie żądania zgłoszonego w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu, dopóki powód nie wykaże istnienia i wysokości roszczenia, pozwany nie musi podejmować obrony bez obawy o wynik sporu. Innymi słowy w niniejszej sprawie to na powodzie spoczywał ciężar dowodu wykazania istnienia wierzytelności oraz jej wysokości, czego powód nie uczynił.

Kontradyktoryjność procesu cywilnego wymaga, aby strony wskazywały dowody dla wykazania swoich twierdzeń. Bierność strony w tym zakresie nie zobowiązuje Sądu - poza wyjątkowymi przypadkami — do prowadzenia dowodu z urzędu. Jak wskazuje się w judykaturze Sądu Najwyższego nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Skoro powód powoływał się na to, że wierzytelność względem pozwanego wynika z określonej umowy winien był ją złożyć do akt sprawy, czego jednak nie uczynił. Brak umowy, regulaminu umowy, tabeli opłat i prowizji, czy ogólnych warunków umów uniemożliwiają Sądowi ustalenie istnienia, wysokości (poprawności) tak sformułowanego roszczenia.

Z powołanych wyżej względów powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Powództwo podlega oddaleniu także jako przedawnione.

Pełnomocnik pozwanego B. J. podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda i zarzut ten w ocenie Sądu jest uzasadniony.

Zgodnie z brzmieniem art. 117 § I kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten. przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (§ 2).

W myśl art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nic stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Konstrukcja przedawnienia stanowi element, wywodzącej się ze staropolskiego prawa cywilnego instytucji dawności. Najogólniej rzecz biorąc, pojęcie dawności obejmuje wszystkie te instytucje prawa cywilnego, które wiążą skutki prawne z takim zdarzeniem prawnym, jakim jest upływ czasu. Rafio legis instytucji przedawnienia wynika z pewnych wartości, przyjętych przez cały system prawa, którego normy działają niezależnie, a czasem nawet wbrew woli i interesom osób uprawnionych, poprzez zmniejszenie ochrony przysługujących uprawnionym praw podmiotowych. Ustawodawca uznał, że takie rozwiązanie z punktu widzenia zasad państwa prawa, takich jak obiektywna przewidywalność skutków zachowań podmiotów prawa cywilnego oraz pewność i bezpieczeństwo obrotu prawnego, jest ważniejsze od etycznych wątpliwości, jakie mogą jawić się na tle przyjętych rozwiązań w zakresie przedawnienia. Te wymienione wyżej wartości całego systemu prawnego legły u podstaw regulacji całej instytucji przedawnienia. Rafio legis, a w konsekwencji cel i funkcja instytucji przedawnienia w kodeksie cywilnym sprowadzają się do usunięcia stanu niepewności prawnej w sytuacji, gdy uprawniony przez bardzo długi czas nie wykonuje swoich praw podmiotowych, nie realizuje przysługujących mu roszczeń. Przepisy regulujące instytucje przedawnienia mają też charakter dyscyplinujący strony stosunków prawnych; potencjalne zagrożenie skutkami przedawnienia ma na celu mobilizację wierzyciela by wykonał swoje prawo podmiotowe, poprzez realizację przysługującego mu roszczenia, doprowadzając tym samym do zgodności stanu faktycznego z obowiązującym prawem. Ta dyscyplinująca funkcja przedawnienia ma szczególne znaczenie w obrocie z udziałem przedsiębiorcy, zapewniając trwałość i pewność stosunków gospodarczych poprzez usunięcie stanu niepewności prawnej, który istniałby w razie braku realizacji roszczenia, przysługującego wierzycielowi. Przedłużający się stan niepewności prawnej, trwający przez wiele lat, może prowadzić do wielu utrudnień dowodowych, w razie ewentualnego procesu pomiędzy stronami stosunku cywilnoprawnego. Przedawnienie roszczeń ma zapobiec tego rodzaju komplikacjom. Ponadto niedochodzenie roszczenia przez wierzyciela przez bardzo długi okres może u dłużnika wywołać przeświadczenie, że nastąpiło per facta concludentia zwolnienie go z długu, ewentualnie uznanie wierzytelności za zaspokojoną w inny sposób, np. poprzez przyjęcie innego świadczenia. Uważa się zatem, że „instytucja przedawnienia spełnia swego rodzaju funkcję samooczyszczającą w systemie prawnym. Pozwala ona mianowicie eliminować powództwa, które musiałyby zostać i tak oddalone, jak również i takie, które zostałyby zasądzone niesłusznie”.

W niniejszej sprawie zobowiązanie pozwanego dotyczy zadłużenia wynikającego z umowy bankowej zawartej w dniu 8 grudnia 2006 roku. Raty kapitałowe są świadczeniem okresowym i podlegają trzyletniemu terminowi przedawnienia (art. 118 k.c.). Jeśli chodzi o odsetki kapitałowe powszechnie akceptowana jest teza o okresowym charakterze tego świadczenia. Wobec czego ustalone przez strony odsetki jako zapłata za korzystanie z kapitału, przedawniają się z upływem 3-letniego terminu z art. 118 k.c.

Sąd Najwyższy i doktryna prawa cywilnego przyjmują jednogłośnie, że także odsetki za opóźnienie są świadczeniem okresowym podlegającym 3-letniemu przedawnieniu z art. 118.

Odnosząc zarzut przedawnienia do okoliczności niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Przyjmując za wiarygodne twierdzenia powoda co do daty zawarcia umowy bankowej tj. 8 grudnia 2006 roku i 23 stycznia 2008 roku, stwierdzić należy, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Wobec braku jakiejkolwiek dokumentacji dotyczącej czasu trwania umowy, czy też jej wcześniejszego wypowiedzenia, należy domniemywać, iż roszczenie w dacie wniesienia pozwu było już przedawnione.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku.

Apelacje od powyższego orzeczenia za pośrednictwem pełnomocnika złożył powód zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy tj.:

I. art. 207 § 3 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie wydania zarządzenia o zezwoleniu na złożenie pisma procesowego przez stronę powodową w sytuacji, gdy powód wnosząc pismo procesowe z dnia 24 listopada 2017 r. wniósł o wydanie przez Sąd zarządzenia o zezwoleniu na złożenie pisma procesowego w replice na sprzeciw od nakazu zapłaty pełnomocnika pozwanego, zaś twierdzenia oraz wnioski dowodowe zawarte w przedmiotowym piśmie procesowym miały istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia o zasadności powództwa, a także oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia;

II. art. 207 § 6 w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 248 k.p.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w nieuwzględnieniu wniosków dowodowych powoda o przeprowadzenie dowodów z dokumentów w postaci załącznika do umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014 roku, przekazanego nabywcy w wersji elektronicznej, potwierdzenia wykonania przelewu z dnia 29 grudnia 2014 roku , a także wniosku o zwrócenie się przez Sąd do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie M. M. o przedstawienie dokumentów sprawy - sygn. akt (...) w sytuacji, gdy przeprowadzenie dowodów z powyższych dokumentów, a także dokumentów zalegających w aktach postępowania egzekucyjnego (...) miało na celu ustalenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie istnienia, wysokości oraz wymagalności roszczenia dochodzonego przez powoda w niniejszym postępowaniu, a także przerwania biegu przedawnienia roszczenia, wobec czego nieuwzględnienie ww. wniosków dowodowych skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi Sądu, a w konsekwencji wydanie orzeczenia nieodpowiadającego prawu;

III. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. polegającą na dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, ocenie materiału dowodowego przejawiającej się w odmowie przyznania mocy dowodowej załączonemu do akt sprawy wyciągowi z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, w zakresie w jakim dowodzi istnienia oraz wysokości roszczenia, podczas gdy wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, nawet jako dokument prywatny stanowi dowód na okoliczność istnienia oraz wysokości roszczenia, w szczególności mając na uwadze fakt, że pozwany dokonywał wpłat na poczet dochodzonego roszczenia, wobec czego w świetle całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wyciąg z ksiąg rachunkowych winien zostać uznany za wiarygodny dowód na okoliczność istnienia oraz wysokości roszczenia powoda;

IV. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. polegające na błędnej ocenie dowodów przejawiającej się w uznaniu, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu, podczas gdy roszczenie objęte żądaniem pozwu stało się wymagalne w dniu 15 czerwca 2012 r., zaś bieg przedawnienia dochodzonego roszczenia był skutecznie przerywany wskutek prowadzenia postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie M. M. w sprawie o sygn. akt (...), a także poprzez uznanie roszczenia poprzez przez wpłatę pozwanego z dnia 29.12.2014 r., wobec czego do upływu trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia nie doszło;

Na postawie art. 368 § 1 pkt 2 k.p.c. zaskarżonemu wyrokowi zarzucał naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

V. art. 117 § 2 k.c. w zw. z art. 123 § 1 pkt 1 i 2 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu, podczas gdy roszczenie objęte żądaniem pozwu stało się wymagalne w dniu 15 czerwca 2012 r., zaś bieg przedawnienia dochodzonego roszczenia był skutecznie przerywany wskutek prowadzenia postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie M. M. w sprawie o sygn. akt (...), a także przez uznanie roszczenia dokonane przez wpłatę pozwanego z dnia 29 grudnia 2014r. wobec czego do upływu trzyletniego terminu przedawnienia nie doszło.

VI. art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uwzględnienie podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia w sytuacji gdy w okolicznościach sprawy podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia należało uznać za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego a w konsekwencji jako nie zasługujący na uwzględnienie.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wnosił o:

1. zmianę zaskarżanego wyroku w całości przez zasądzenie od pozwanego B. J. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwoty 1.221,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

2. zasądzenie od pozwanego B. J. na rzecz powoda (...) zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie przed Sądem I instancji;

3. zasądzenie od pozwanego B. J. na rzecz powoda (...) zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za postępowanie apelacyjne;

ewentualnie wnosił o:

4. uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

5. pozostawienie Sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych, za postępowanie przed Sądem I instancji;

6. pozostawienie Sądowi I instancji rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych, za postępowanie apelacyjne, o zasądzenie, których niniejszym wnoszę;

Ponadto wnosił o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci:

7. umowy o przyznanie limitu kredytowego z dnia 08.12.2006 r. o numerze (...) na okoliczność zasadności oraz wysokości roszczenia dochodzonego przez powoda w niniejszym postępowaniu;

8. umowy o przyznanie limitu kredytowego z dnia 23.01.2008 r. o numerze (...) na okoliczność zasadności oraz wysokości roszczenia dochodzonego przez powoda w niniejszym postępowaniu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest całkowicie bezzasadna.

Pomimo wielości podniesionych zarzutów apelacyjnych i istotnych uchybień Sądu Rejonowego w procedowaniu sprawy zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów apelacji dotyczących naruszenia art. 207 §3 kpc, art. 207 § 6 kpc w związku z art. 217 §1 k.p.c. i art. 227 kpc związku z art. 248 kpc poprzez zaniechanie wydania zarządzenia o zezwolenie na złożenie pisma procesowego po stronie powodowej które to pismo strona powodowa złożyła do akt sprawy oraz nieuwzględnienia wniosków dowodowych powoda na okoliczność istnienia i wysokości roszczenia objętego pozwem oraz przerwy w biegu przedawnienia tego roszczenia.

Sąd Rejonowy istotnie w swoich motywach nie odniósł się do tych kwestii albowiem pismo procesowe z 24 listopada 2017 r. na które powołuje się pełnomocnik powoda z niewiadomych względów nie zostało załączone do akt sprawy i najprawdopodobniej nie było znane sądowi orzekającemu. Zostało ono w postępowaniu przed Sądem Okręgowym odnalezione w kopercie załączonej na końcu akt. Jednakże uchybienie to w ostatecznym rozrachunku i tak nie miało wpływu na wynik sprawy.

Zgodnie z brzmieniem art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten. przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (§ 2).

Z kolei w myśl art. 123 k.c. bieg przedawnienia przerywa się:

1) przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

2) przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje;

3) przez wszczęcie mediacji.

W ocenie skarżącego bieg przedawnienia został przerwany przynajmniej dwukrotnie po pierwsze przez wszczęcie postępowania egzekucyjnego, a po drugie przez wpłatę pozwanego noszącą znamiona uznania roszczenia.

Sąd Okręgowy zażądał akt sprawy komorniczej na którą to sprawę powoływał się powód jako na dowód przerwy biegu przedawnienia. Wnikliwa analiza dokumentów znajdujących się w tych aktach nie wskazuje jednak na to aby w tym postępowaniu egzekucyjnym była egzekwowana tożsama wierzytelność co do której toczy się obecnie postępowanie. Nie pozwala to w istocie na ustalenie czy bieg przedawnienia został przerwany. Podobnie strona powodowa nie wykazała kiedy wypowiedziała umowy z tytułu których domaga się obecnie zapłaty. Jest to okoliczność istotna z powodu podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia objętego pozwem. Zakładając jednak nawet, iż wypowiedzenie umowy nastąpiło z dniem 15 czerwca 2012r. jak twierdzi powód nie wykazał on, iż należność objęta pozwem nie została przedawniona albowiem pozew wpłynął dopiero 16 maja 2017r. Na podstawie lektury akt sprawy (...) - co należy po raz kolejny podkreślić - nie sposób wywnioskować, iż należność dochodzona w pozwie była objęta tytułem wykonawczym i następnie wszczęto egzekucję tej należności.

Odnosząc się natomiast do zapłaty kwoty 100 zł w ocenie Sądu Okręgowego nie sposób na tej tylko podstawie stwierdzić, iż doszło w całości do uznania roszczenia. Uznanie niewłaściwe w ocenie Sądu nastąpić mogło tylko co do kwoty wpłaconej, a nie co do całej należności.

W ocenie Sądu Okręgowego uznanie długu jak to wskazuje skarżący poprzez jednorazową dobrowolną wpłatę części należności może świadczyć o przerwie biegu przedawnienia ale musi być wyraźne, jednoznaczne i konkretne. Jednorazowa odosobniona wpłata na rachunek powoda która następuje na dwa i pół roku przed wytoczeniem powództwa nie może świadczyć o uznaniu niewłaściwym całego długu w stosunku do strony powodowej. W efekcie prowadzi to do wniosku, iż takowa wpłata nie przerywa biegu przedawnienia pozostałej części roszczenia. Do takiego przerwania mogłoby dojść gdyby pozwany wystąpił do wierzyciela np. o odroczenie płatności długu czy też o rozłożenie tego długu na raty bądź też gdyby systematycznie spłacał do pewnego momentu raty zadłużenia. Tymczasem w przedmiotowej sprawie żadne tego rodzaju sytuacje nie miały miejsca. Trudno w takich okolicznościach dopatrywać się w zachowaniu pozwanego takich okoliczności które obiektywnie usprawiedliwiałyby przekonanie wierzyciela o tym, że dłużnik jest gotów spłacić mu dług.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 5 k.c. polegającego na uwzględnieniu zarzutu przedawnienia roszczenia w okolicznościach niniejszej sprawy. Mając na uwadze, iż pozew wpłynął ponad dwa lata po upływie terminu przedawnienia, a strona powodowa jest profesjonalną firmą zajmującą się obrotem wierzytelnościami nie sposób zarzucać pozwanemu, że zgłaszając zarzut przedawnienia jako konsument w relacji z profesjonalistą działał w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego.

Z uwagi na uwzględnienie podniesionego w toku procesu zarzutu przedawnienia roszczenia zbędne staje się rozważanie pozostałych zarzutów apelacyjnych.

Reasumując apelacja powoda jako taka nie zawiera uzasadnionych podstaw i podlega oddaleniu, a to na podstawie art. 385 k.p.c.