Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zasądził od pozwanego M. K. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. w punkcie 1 - kwotę 10.974,50 z ustawowymi odsetkami od kwot: 8.400 zł od dnia 4 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 2.574,50 zł od dnia 4 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty; w punkcie 2 - kwotę 2.572 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wyroku złożył pozwany M. K. zaskarżając go w części - w zakresie punktu 1 wyroku ponad kwotę 6.974,50 zł, tj. w zakresie kwoty 4.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie punktu 2 w całości.

Pozwany zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia a mianowicie:

a - art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie zeznań M. M. (2) i D. W. odnośnie wręczenia przez M. M. (2) do rąk R. M. kwoty 4.000 zł w imieniu M. K. za niewiarygodne, podczas gdy zeznania te były spójne, jasne i wzajemnie się uzupełniające, oboje świadkowie świadczyli pracę dla J. G. i R. M. i nie mieli interesu, by składać zeznania dla nich niekorzystne;

b - art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego z pominięciem dwóch dokumentów w postaci potwierdzeń przelewów, w sytuacji, gdy oba dokumenty dowodzą spełniania świadczenia wynikającego z faktury VAT (...);

c - art. 233 § 1 k.p.c. wyrażające się w stwierdzeniu, że strona pozwana nie wykazała, iż przedmiotowa kwota 4.000 zł została przekazana J. G. lub R. M., podczas gdy strona powodowa przedstawiła w tym zakresie dowód z zeznań świadków M. M. (2) i D. W., osób związanych zawodowo z działalnością gospodarczą J. G. i R. M.;

d - art. 233 § 1 k.p.c. przez uznanie, że strona pozwana nie wykazała, aby M. M. (2) była upoważniona do odbioru w imieniu R. M. i J. G. żadnych należności od ich kontrahentów, podczas gdy jako osoba wykonująca zlecenia ww. była uprawniona do przyjmowania pieniędzy od kontrahentów;

2. naruszenie przepisu prawa materialnego, a to:

a – art. 835 k.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy przekazanie przez pozwanego kwoty 4.000 zł na rachunek bankowy M. M. (2) – pracownika „na czarno” J. G. i R. M., co należy podkreślić we wskazanym tytule przelewu numerem faktury VAT (...) stanowi o tym, że pomiędzy pracodawcami a pracownikiem istniała umowa przechowania ww. środków;

w przypadku niepodzielnia powyższego zarzutu:

b - art. 452 k.c. poprzez jego niezastosowanie przez Sąd a quo, podczas gdy, jak wskazał świadek M. M. (2) przekazała kwotę 4.000 zł panu M., co winno zostać rozliczone przez Sąd w orzeczeniu.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w zakresie kwoty 4.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego za obie instancje według norm przepisanych (apelacja k. 267-270).

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej i zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania w obu instancjach, w tym kosztów zastępstwa procesowego (odpowiedź na apelację k. 282-283).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, że Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje jako własne ustalenia faktyczne Sądu I instancji, aprobując dokonaną przez ten sąd ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i sposób przeprowadzenia tej oceny, a także w pełni akceptuje przedstawione rozważania prawne.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. stwierdzić należy, iż w zestawieniu ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, twierdzenia pozwanego stanowiły jedynie polemikę z dokonaną w zaskarżonym wyroku oceną dowodów bez równoczesnego wykazania, by ocena ta była sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, doświadczeniem życiowym lub z innych względów naruszała przepis art. 233 § 1 k.p.c.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Ocena zeznań należy do Sądu I instancji i nie ulega w zasadzie kontroli odwoławczej, jeżeli jest zgodna z okolicznościami sprawy i nie wykazuje błędu logicznego w rozumowaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt IV CKN 1316/00, LEX nr 80273, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., sygn. akt I CKN 1169/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2000 r., sygn. akt IV CKN 1097/00, LEX nr 52624).

Skarżący, powołując się na treść zeznań M. M. (2) i D. W. na okoliczność uzyskania przez wspólników spółki cywilnej zaspokojenia roszczeń na skutek zapłaty przez pozwanego kwoty 4.000 zł na konto M. M. (2), nie zdołał podważyć wniosków, jakie wyciągnął Sąd I instancji w oparciu o przeprowadzone w sprawie dowody z zeznań sprzedających - wspólników spółki cywilnej: R. M. i J. G. oraz dowodów dokonanych wpłat.

Po pierwsze: wbrew twierdzeniom pozwanego (zarzut 1a), M. M. (2) nie była pracownikiem spółki cywilnej sprzedających. Nie wynika to z powołanych przez skarżącego zeznań samej M. M. (2) (k. 100) oraz D. W. (k. 243), który był zatrudniony w firmie „na czarno”. Świadek R. M. jednoznacznie wskazał, że tylko z D. W. wspólnicy mieli zawarta umowę na zasadzie, że będzie on otrzymywał prowizję od sprzedanego towaru. M. M. (2) nie była zatrudniona u wspólników, była konkubiną D. W. (k. 120-121).

Nie znajduje też potwierdzenia teza apelującego, jakoby zeznania świadków M. M. (2) i D. W., co do przekazania spornej kwoty R. M. lub J. G. przez panią M. (zarzut 1.c.) były spójne i wzajemnie się uzupełniające, a przez to wiarygodne. M. M. (2) przyznała, że M. K. przelał 4.000 zł na jej konto. Twierdziła jednocześnie, że te pieniądze przekazała panu M. „własnoręcznie” i w gotówce (k. 100). Z kolei D. W. (k. 243 odwrót) w swoich zeznaniach wprawdzie potwierdzał, że M. M. (2) przekazywała R. M. kwotę w wysokości 4.000 zł, jednak nie potwierdził, że pieniądze te pochodziły od M. K..

Po drugie: na ocenę wiarygodności zeznań powyższych świadków niewątpliwie wpływ mają dowody wpłat, na które powoływała się strona pozwana w apelacji (zarzut 1.b). Apelujący podtrzymuje, że z dowodów tych wynika, iż wpłata 4.000 zł został uiszczona na poczet należności pozwanego względem wspólników spółki cywilnej – sprzedających z tytułu faktury VAT (...) (k. 29). Faktycznie dowód przelewu (k. 43), potwierdza jego dokonanie w kwocie 4.000 zł na poczet faktury VAT (...), ale na konto M. M. (2). Wątpliwości, co do zasadności uznania, że wpłata ta faktycznie dotyczyła wymienionej w potwierdzeniu faktury, budzi fakt, że wynikała z niej kwota należności 3.874,50 zł, z której pozwany już zapłacił (co zostało uznane przez powoda) kwotę 1.300 zł (k. 30). Dlaczego zatem M. K. będąc zobowiązanym do zapłaty takiej kwoty miałby ją uiszczać w znacząco zawyżonej kwocie 5.300 zł (4.000 zł z przelewu + wcześniejsze 1.300 zł). Nie wiadomo zatem, czy wpłacając należność w wysokości 4.000 zł M. K. wpłacał ja na rzecz spółki cywilnej, czy też na rzecz innego podmiotu.

Po trzecie: jako kluczowe dla oceny wiarygodności tych zeznań jawią się zeznania samego pozwanego (k. 175), który stwierdził, że: „wszystkich ustaleń dotyczących dostarczanego mi towaru oraz ustaleń finansowych dokonywałem z panem D.. Pan D. był wtedy właścicielem firmy (…) Jeżeli chodzi o kwotę 4.000 zł to ja wpłaciłem na konto, które wskazał mi pan D.. (…) Z panem M. w ogóle nie rozmawiałem na tematy biznesowe (…) Ja wiedziałem, że ja zapłaciłem te 4.000 zł na inne konto niż konto, które było wskazane na fakturze, ale ja to zrobiłem dlatego, że żona pana D. leżała w szpitalu i ja uważam, że trzeba szanować człowieka (…). Ja nie wiedziałem, aby pan W. miał pisemne pełnomocnictwa do reprezentowania panów M. i G.” (k. 175).

To zeznanie pozwanego co do zasady odziera z wiarygodności zeznania M. M. (2), która oprócz twierdzeń, co do przekazania przez nią 4.000 zł gotówką R. M. twierdziła także, że pieniądze trafiły na jej konto, bo tak pan K. ustalił z panem M.; jak też zeznania D. W., który z kolei podtrzymywał wersję M. M. (2) o przekazaniu R. M. spornej kwoty, ponadto ferując wersję, że (k. 243 odwrót) do podania numeru konta M. M. (2) jako konta spółki cywilnej doszło na wyraźne żądanie pana M. (zarzut 1.d).

Abstrahując od oceny jaki interes w złożeniu takich zeznań miała M. M. (2) i D. W., to zeznania tych osób analizowane wraz z zeznaniami pozwanego wskazują, że wbrew twierdzeniom strony pozwanej, do zawarcia umowy przechowania pieniędzy pomiędzy M. M. (2) niebędacą pracownikiem spółki cywilnej a wspólnikami spółki cywilnej, nie doszło (zarzut. 2.a). Doszło natomiast do niedookreślonego kontraktu pomiędzy M. K. a D. W. i M. M. (2), natomiast kontrakt ten nie mógł wpływać na zasadność roszczeń wspólników spółki cywilnej względem pozwanego z tytułu niezapłaconej należności za dostarczone przez nich mięso.

Po czwarte: ze wskazanych przez stronę pozwaną dowodów wcale nie wynika, że M. M. (2) przekazała wpłacona przez pozwanego kwotę 4.000 zł na konto sprzedawców. R. M. i J. G. zaprzeczali aby otrzymali taką kwotę od M. M. (2). R. M., którego M. M. (2) wskazywała jako osobę, której osobiście przekazała tę kwotę zeznał, że nie zna jej i nie otrzymał od niej żadnej kwoty (k. 120-121). Oczywistym jest, że w tych okolicznościach jedynym dokumentem potwierdzającym przekazanie pieniędzy byłoby pokwitowanie wydane przez R. M. lub J. G. o przyjęciu kwoty. Instytucja pokwitowania funkcjonuje nie tylko w obrocie pomiędzy przedsiębiorcami, lecz jest popularną forma dokumentowania przekazywania kwot w obrocie powszechnym (w tym wśród konsumentów). Zatem oczekiwanie ze strony M. M. (2) potwierdzenia wpłaty takim dokumentem nie jest wymaganiem wykraczającym poza ramy dochowania zwykłej staranności w prowadzeniu swoich spraw życiowych. Ostatecznie jednak M. M. (2) takiego pokwitowania nie przedstawiła.

W związku z powyższym, w sprawie nie mógł znaleźć zastosowania art. 452 k.c. (zarzut 2.b), zwalniający dłużnika od obowiązku uiszczenia świadczenia w przypadku jego spełnienia do rąk osoby nieuprawnionej do jego przyjęcia niepotwierdzonego przez wierzyciela, skoro pozwany nie wykazał, że wierzyciele, w tym przypadku wspólnicy spółki cywilnej, ze świadczenia skorzystali.

Zaoferowana przez skarżącego wersja zdarzeń opierająca się wyłącznie na dowodach o osobowym źródle pochodzenia nie może stanowić podstawy faktycznej rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd Rejonowy wydając w sprawie wyrok wyprowadził ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, przez co jego ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów.

Mając powyższe na uwadze i nie znajdując podstaw do wzruszenia z urzędu zaskarżonego orzeczenia, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego.

Kosztami postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy obciążył apelującego zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c., art. 109 § 2 k.p.c. i art. 391 § l k.p.c. Zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600,00 zł stanowi wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym, którego wysokość została określona na podstawie § 2 pkt 3 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r., poz. 1804).

.