Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka (...) w Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanego Instytutu Centrum (...) w Ł. kwoty 59 930,02 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem należności za sprzedany towar, kosztów postępowania, kwoty 173,17 złotych stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskania wierzytelności. Powódka wskazała, że na dochodzoną kwotę składają się: 52.245 złotych tytułem należności głównej, 7.685,02 tytułem odsetek wyliczonych na dzień 31 sierpnia 2014 r. oraz 173,17 złotych tytułem rekompensaty za koszty odzyskania wierzytelności, zgodnie z ustawą o terminach zapłaty w transakcjach handlowych stanowiącej równowartość 40 euro obliczoną zgodnie ze średnim kursem euro Narodowego Banku Polskiego na dzień 28 czerwca 2013 roku.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty pozwany, uznał powództwo w zakresie roszczenia głównego tj. kwot 52 245,00 złotych, wnosząc o oddalenie powództwa w zakresie odsetek ustawowych oraz co do kwoty 173,17 złotych. Nadto pozwany wniósł o odroczenie terminu płatności roszczenia głównego, w ten sposób, aby termin płatności ustalić na 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku w sprawie. Na podstawie art. 102 k.p.c. pozwany wniósł o nieobciążanie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu sprzeciwu, nie kwestionując faktu wymagalności przedmiotowego roszczenia podnosił, iż przyczyną nie wywiązania się pozwanego z łączącego strony zobowiązania jest jego trudna sytuacja finansowa. Podniesiono, że opóźnienia strony pozwanej w regulowaniu wymaganych zobowiązań między innymi wobec powodowej spółki wynika ze złej sytuacji finansowej służby zdrowia, czego skutkiem jest tragiczna sytuacja finansowa pozwanego instytutu i utrata przez niego płynności finansowej. Pozwany podjął działania restrukturyzacyjne, mające na celu między innymi zawarcie porozumień z wierzycielami. Brak terminowego uiszczania zapłaty za przedmiotowe dostawy i usługi objęte nakazem zapłaty nie wynika z umyślnego unikania zapłaty, ale bardzo niekorzystnej sytuacji finansowej strony pozwanej. Szpital podejmuje działania mające na celu poprawę sytuacji finansowej pozwalającej na terminowe wywiązywanie się ze zobowiązań.

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 62.806,66 zł i odroczył płatność tej kwoty ustalając, że jest ona płatna w terminie sześciu miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności tej kwoty (pkt.1), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt.2), zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.823 złote tytułem zwrotu kosztów procesu i nie obciążając pozwanego kosztami procesu poniesionymi przez powódkę w pozostałej części (pkt.3).

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Instytut Centrum (...) w Ł. jako zamawiający zawarł z dostawcą - (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka (...) w Ł. umowy, których przedmiotem była dostawa sprzętu medycznego do zamawiającego. Zgodnie z umowami należności za dostarczone towary miały być realizowane przelewem bankowym na konto wykonawcy w terminie 60 dni od dnia otrzymania faktury. W razie przekroczenia terminu płatności wykonawca ma prawo naliczyć odsetki ustawowe. Strony zgodnie ustaliły, że w przypadku ewentualnych sporów wynikłych na tle realizacji umów pierwszeństwo przed drogą sądową mają negocjacje prowadzone w celu osiągnięcia porozumienia. W ramach realizacji powyższych umów powódka dostarczyła na rzecz pozwanego materiały medyczne o łącznej wartości 52 245 zł. Strona powodowa wystawiła pozwanemu Fakturę VAT nr (...), a faktura i towary zostały przez Instytut odebrane. Wobec braku zapłaty za dostarczony towar, strona powodowa w piśmie z dnia 16 lipca 2014 r. wezwała pozwanego do zapłaty. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

Pozwany ma 284 miliony długów, z tego 120 milionów stanowi dług wobec ZUS– składki na ubezpieczenia pracowników, pozostałą część stanowią długi kontrahentów oraz zaciągnięte pożyczki. Instytut boryka się cały czas z problemem zajęć rachunków bankowych. W ramach restrukturyzacji zwolnionych zostało po 100 osób w roku 2013 i 2014. Zwolnienia pomogą poprawić wynik finansowy. Działania restrukturyzacyjne zostały podjęte dopiero od 2013 r. przez nową dyrekcję, do chwili obecnej zadłużenie cały czas rośnie, choć w mniejszym tempie.

Dokonując powyższych ustaleń Sąd orzekający uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w znacznej części.

Strona pozwana nie kwestionowała swojego długu wobec powódki w zakresie należności głównej, ustalono także bezsporny fakt, że terminy płatności z nich wynikające były wcześniejsze, niż początkowe daty okresów, za które dostawca (powódka w sprawie) naliczył odsetki za opóźnienie.

Spór w sprawie niniejszej sprowadzał się w istocie do możliwości odroczenia terminu spłaty bezspornej kwoty należności głównej na okres sześciu miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, jak również nieobciążania pozwanego kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. Pozwany za niezasadne uznał żądanie kwoty 173,17 złotych stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskania wierzytelności.

Pozwany wniósł także o oddalenie powództwa w zakresie odsetek ustawowych od należności głównej liczonych za okres od dnia 15 lipca 2013 roku do dnia 31 sierpnia 2014 roku, motywując to wyłącznie złą sytuacją finansową.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. wierzyciel ma prawo dochodzić odsetek za opóźnienie, zaś zgodnie z § 2 przepisu należą mu się odsetki ustawowe, o ile stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona. Wobec powyższego uznać należy, iż dochodzona pozwem kwota 7 685,02 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych od kwoty głównej za okres od 15.07.2013r. – 31.08.2014 r., jest w pełni zasadna.

Odnosząc się do żądanej przez powoda zapłaty kwoty 173,17 złotych stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskania wierzytelności, należy wskazać na ustawę z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych wprowadzającej nowy instrument, którego celem jest zwrot wierzycielowi kosztów, które poniósł przy dochodzeniu należnej mu od dłużnika kwoty. W art. 10 powołanej ustawy przewidziane zostało, iż od dnia nabycia przez wierzyciela uprawnienia do naliczania odsetek z tytułu opóźnienia w zapłacie należności wynikającej z umowy przysługiwać mu będzie, bez konieczności wezwania, kwota tzw. stałej rekompensaty w wysokości wyrażonej w złotych równowartości kwoty 40 euro według średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. W przypadku, gdy koszty odzyskania należności, czyli wydatki, które poniósł wierzyciel, dochodząc należnej mu kwoty, przekroczą kwotę stałej rekompensaty, wierzyciel będzie miał możliwość uzyskania na drodze sądowej zwrotu wszelkich wydatków, jakie poniósł w związku z próbą odzyskania należności, w tym kosztów postępowania sądowego. Przenosząc rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż żądanie powoda zwrotu kosztów postępowania przewyższających równowartość 40 euro wyłącza uprawnienie powoda do dochodzenia wskazanej kwoty 173,17 złotych. W związku z powyższym żądanie pozwu w tym zakresie jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

W niniejszej sprawie Sąd ostatecznie uznał, że zachodzą podstawy, aby uwzględnić wniosek strony pozwanej o odroczenie terminu zapłaty zasądzonego świadczenia. Dokonując rozstrzygnięcia w tym zakresie Sąd uwzględnił aktualną trudną sytuację finansową strony pozwanej. Ponadto zważono, że pozwany nie może odmówić udzielenia pomocy medycznej pacjentom w stanie zagrożenia zdrowia i życia, a takie świadczenia nie są uwzględniane w kontrakcie z Narodowym Funduszem Zdrowia, co powoduje wzrost zadłużenia po stronie pozwanej. W konsekwencji Sąd odroczył płatność zasądzonej kwoty tak, by nie pozbawić pozwanego środków bieżących, a jednocześnie uwzględnić interes powoda, mając na uwadze- w razie decyzji o udzieleniu pomocy Instytutowi- okres potrzebny na uruchomienie środków.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd odroczył pozwanemu termin wykonania obowiązku zapłaty kwoty 59 930,02 zł na rzecz powodowej spółki na okres sześciu miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku. Jest to termin nieodległy i realny, który pozwoli na dobrowolne uregulowanie zobowiązania, bez potrzeby sięgania po środki egzekucyjne, które łączą się z dodatkowymi kosztami. Odroczenie terminu spłaty przez Sąd na podstawie art. 320 k.p.c. ma ten skutek, że usuwa stan opóźnienia w zapłacie świadczenia od ogłoszenia wyroku. Mamy tu bowiem do czynienia z bezpłatnym odroczeniem terminu spełnienia świadczenia, a wyrok ten ma charakter konstytutywny. W związku z usunięciem stanu opóźnienia i odroczeniem terminu zapłaty, powódce należne będą odsetki ustawowe ale od uchybienia terminu płatności. Stanowi to konsekwencję odroczenia terminu spełnienia świadczenia. Z powyższych względów należało dokonać kapitalizacji kwoty odsetek ustawowych za okres od dnia 1 września 2014 roku do dnia wyrokowania tj. 28 stycznia 2015 roku; odsetki wynoszą 2 876,64 zł

Rozstrzygając wniosek strony pozwanej o nie obciążanie jej kosztami procesu, Sąd zważył, iż w art. 102 k.p.c. ustawodawca odwołuje się do pojęcia "wypadków szczególnie uzasadnionych". Odnosząc się do kwestii zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, podstawę prawną do ich zasądzenia w przedmiotowej sprawie stanowi art. 98 k.p.c. i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Zwrot przez pozwanego kosztów zastępstwa powodowi winien wynieść 3 600 zł. Odwołując się jednak do przeprowadzonej uprzednio analizy sytuacji materialnej pozwanego Instytutu (...) w Ł., a także charakter prowadzonej przez pozwanego działalności, zakres świadczonych usług oraz podjęcie działań zmierzających do restrukturyzacji placówki medycznej, przemawiają za zastosowaniem art. 102 k.p.c. i częściowym zwolnieniem pozwanego od obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz powoda. W ocenie Sądu nie ma podstaw do całkowitego odstąpienia od obowiązku zwrotu przez pozwanego kosztów zastępstwa procesowego, jednakże z uwagi na wyjątkowe okoliczności występujące w niniejszej sprawie istnieją przesłanki, w oparciu o art. 102 k.p.c., do częściowego zwolnienia Instytutu Centrum (...) w Ł. z tego obowiązku i zasądzenia połowy kwoty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na pozostałe koszty procesu, co do których Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c. złożyły się opłata od pozwu w kwocie 3 006 złotych oraz opłata od pełnomocnictwa 17 złotych. Łączne kwoty zasądzone od pozwanego na rzecz powódki wynoszą 4 823 złotych.

Powyższe rozstrzygnięcie w części punktu 1 w zakresie w jakim odroczono na okres 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku zapłatę zasądzonej należności apelacją zaskarżył powód żądając zmiany zaskarżonego wyroku. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie przepisów postępowania to jest art.233 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. i art. 98 k.p.c. oraz naruszenie przepisów prawa materialnego to jest art.5 k.c. w związku z art. 320 k.c., art. 10 ustawy dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego oraz zakwestionował wskazaną przez powoda wartość przedmiotu zaskarżenia podnosząc, że powód nie ma interesu prawnego w zaskarżeniu wyroku co do kwoty 60.104 zł a jedynie w zakresie odsetek, które na mocy moratorium sędziowskiego nie biegną od daty wyroku przez okres 6 miesięcy.

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Sąd Okręgowy aprobuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i wyrażone przez ten Sąd oceny prawne. Zarzuty skarżącego zawarte w apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Należyte rozpoznanie apelacji wymaga odniesienia się wprzódy do zarzutów odnoszących się do przepisów prawa procesowego. Jest bowiem zrozumiałe, że oceny zasadności zarzutów naruszenia prawa materialnego można dokonać wówczas, gdy stan faktyczny sprawy stanowiący podstawę rozstrzygnięcia, został prawidłowo ustalony.

Jako chybiony należy ocenić zarzut apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c., polegający na ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego. Odnosząc się do powyższego zarzutu należy wskazać, iż w myśl art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. W niniejszej sprawie Sąd I instancji opierając się na złożonych dokumentach oraz zeznaniach świadka w sposób prawidłowy i wnikliwy ustalił istotne okoliczności przedmiotowej sprawy. W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie polemikę z prawidłowymi i nie obarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Mimo przeciwnych sugestii apelacji, Sąd I Instancji, dokonał wnikliwej i trafnej oceny przedstawionych w sprawie dowodów, w oparciu o którą wyprowadził również słuszne wnioski jurydyczne A swoje stanowisko przy tym także przekonująco i wyczerpująco uzasadnił. Wobec faktu, że nie jest rzeczą Sądu Odwoławczego powielanie wywodu prawidłowo przedstawionego już przez Sąd Rejonowy, którego argumentację Sąd Okręgowy w całości podziela, w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy na odniesieniu się do zarzutów podniesionych przez skarżącego w apelacji.

Za bezzasadny należy uznać także zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. W myśl wskazanego przepisu uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać: wskazanie podstawy faktycznej, a mianowicie ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Naruszenie przepisu o sposobie uzasadnienia wyroku o tyle może stanowić przyczynę uchylenia orzeczenia, o ile uniemożliwia sądowi wyższej instancji kontrolę, czy prawo materialne i procesowe zostało należycie zastosowane. W badanej sprawie treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie zawiera tego typu usterek, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli instancyjnej i rozpoznanie apelacji. Zarzut apelacji w tym zakresie nie znajduje zatem uzasadnienia.

Nie sposób także podzielić pogląd skarżącego o naruszeniu przez Sąd I instancji art.5 k.c. w związku z art. 320 k.p.c. ( jak się wydaje wskazanie w apelacji art. 320 k.c. wynika z oczywistej omyłki). Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Sąd Okręgowy uznaje, że art. 320 k.p.c., umocowujący sąd tylko do rozkładania dłużnikowi na raty świadczenia pieniężnego, nie wyłącza możliwości odroczenia zapłaty całej należności w powołaniu się na silniejszą ochronę materialnoprawną dłużnika, która wynika z art. 5 k.c. (analogicznie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 stycznia 2000 r.I ACa 19/00)

Komentowany przepis przewiduje jedną z zasad orzekania zwaną "moratorium sędziego". Jej zastosowanie pozwala na oznaczenie sposobu spełnienia świadczenia w sposób odmienny niż to wynika z odpowiednich przepisów prawa materialnego.

Podstawą zastosowania przepisu jest wyłącznie uznanie sądu, że zachodzą szczególnie uzasadnione wypadki. W literaturze przedmiotu jako przykład takiego szczególnie uzasadnionego wypadku wskazuje się sytuację, kiedy ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. W tej sprawie dłużnikiem jest osoba prawna, samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej prowadzony w formie szpitala. Charakter prowadzonej działalności - udzielanie świadczeń zdrowotnych, może uzasadniać udzielenie dłużnikowi dalej idącej ochrony prawnej, w postaci umożliwienia mu wywiązania się z zobowiązania w dłuższym okresie czasu pod warunkiem wszakże, że spełnienie świadczenia winno być realne. Pozwany wykazał zaś, że z uwagi na określone otoczenie prawne jego sytuacja rodzi nadzieję na poprawę w dłuższej perspektywie oraz że będzie w stanie wywiązać się ze spłaty zadłużenia w odroczonym terminie.

Zarzut naruszenia art. 10 ustawy dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych uznać należy za bezprzedmiotowy. Dotyczy on kwoty 173,17 złotych stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskania wierzytelności. Jak wynika zarówno z uzasadnienia Sądu I instancji jak i z treści wyroku wyżej wskazane roszczenie zostało oddalone jako bezzasadne a rozstrzygnięcie procesowe tej kwestii zawiera się w punkcie 2 wyroku, w którym oddalono powództwo. Wobec nie objęcia apelacją punktu 2 wyroku orzeczenie w tej części jest prawomocne. Podniesiony zatem zarzut jest bezprzedmiotowy bowiem dotyczy prawomocnego rozstrzygnięcia.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia art.98 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i częściowe zwolnienie pozwanego od kosztów zastępstwa prawnego należnych powodowi.

Na wstępie zaznaczyć należy, że skorzystanie z art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym sądu orzekającego i to do jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie od generalnej zasady (art. 98 § 1 k.p.c.) obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej spór. Ingerencja w to uprawnienie sądu, w ramach rozpoznawania środka zaskarżenia od rozstrzygnięcia o kosztach procesu, następuje jedynie w sytuacji stwierdzenia, że dokonana ocena jest dowolna i oczywiście pozbawiona uzasadnionych podstaw. Wynika to stąd, że zastosowanie art. 102 k.p.c. podlega dyskrecjonalnej ocenie sędziowskiej, co oznacza, że rozstrzygnięcie w tym zakresie może zostać skutecznie zakwestionowane w ramach kontroli instancyjnej jedynie w razie oczywistego naruszenia przewidzianych w ustawie reguł. W ocenie Sądu Okręgowego w realiach rozpoznawanej sprawy nie sposób zarzucić Sądowi I instancji, że te ustawowe reguły w sposób oczywisty naruszył. Sąd I instancji ocenił, że sytuacja finansowa pozwanego jest trudna, co wynika wprost z jego niekwestionowanych ustaleń. Także charakter prowadzonej przez pozwanego działalności, zakres świadczonych usług oraz podjęcie działań zmierzających do restrukturyzacji placówki medycznej, przemawiają za zastosowaniem art. 102 k.p.c. i częściowym zwolnieniem pozwanego od obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz powoda. W tej sytuacji obciążenie pozwanego kosztami postępowania obejmującymi pełny zwrot kosztów zastępstwa prawnego powoda byłby nie do pogodzenia z zasadami sprawiedliwości.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia apelacji i działając na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Mając na względzie wynik niniejszego postępowania, o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.. Na koszty poniesione przez pozwanego w postępowaniu apelacyjnym złożyło się wynagrodzenie jego pełnomocnika ustalone w oparciu o § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 6 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461).