Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2014 roku powód (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko pozwanej J. K. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 3.576,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 listopada 2014 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł oraz kosztów opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług płatności w wysokości 1,17 zł.

Postanowieniem z dnia 12 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi.

W dniu 19 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który pozwana zaskarżyła sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W sprzeciwie pozwana podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia.

Wyrokiem z dnia 4 listopada 2015r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo.

Powyższe rozstrzygnięcie oparte zostało na następujących ustaleniach stanu faktycznego :

W dniu 14 sierpnia 2008 roku pozwana J. K. zawarła z pierwotnym wierzycielem (...) Bank S.A. we W. (następnie (...) Bank (...) S.A. we W.) umowę o przyznanie limitu kredytowego nr (...) i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej MAXIMA PLUS nr (...), na mocy której Bank przyznał pozwanej limit kredytowy do kwoty 2.000 zł, z którego pozwana mogła korzystać na warunkach określonych w umowie, zobowiązując się do jego zwrotu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizjami oraz kosztami i opłatami w terminie i na zasadach określonych w umowie. Umowa została zawarta na okres jednego roku, tj. do dnia 14 sierpnia 2009 roku, przy czym miała być automatycznie przedłużana na kolejne okresy roczne, za warunkach określonych w umowie.

Pozwana nie regulowała terminowo zobowiązań wynikających z powyższej umowy, stąd w dniu 20 kwietnia 2010 roku pierwotny wierzyciel wystawił przeciwko pozwanej Bankowy Tytuł Egzekucyjny, w którym wskazano, że na dzień 20 kwietnia 2010 roku zadłużenie pozwanej wobec Banku z powyższej umowy wynosi 2.314,08 zł, zaś dłużniczkę obciążają od dnia następnego po wystawieniu b.t.e. do dnia zapłaty dalsze odsetki obliczone od kwoty 1.726,18 zł w wysokości odsetek maksymalnych.

Postanowieniem z dnia 27 lipca 2010 roku opisanemu powyżej bankowemu tytułowi egzekucyjnemu została nadana klauzula wykonalności w sprawie II 1 Co 8153/10.

Na podstawie powyższego tytułu wykonawczego w dniu 20 września 2010 roku pierwotny wierzyciel złożył wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużniczce. Postępowanie egzekucyjne było prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi A. P. w sprawie KM 6899/10 i wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji, zakończyło się umorzeniem, na mocy postanowienia Komornika z dnia 4 kwietnia 2011 roku, zaś tytuł wykonawczy został zwrócony pierwotnemu wierzycielowi.

W dniu 27 czerwca 2014 roku pierwotny wierzyciel zawarł z powodem umowę o przelew wierzytelności m.in. wobec dłużniczki J. K. opisanej powyżej. W załączniku do umowy przelewu wierzytelności wskazano, że wysokość zobowiązania dłużnika z tytułu umowy o nr (...) wynosi łącznie 3.495,41 zł, w tym: 1.726,18 zł zadłużenia kapitałowego, 1.465,85 zł z tytułu odsetek, 303,38 zł z tytułu opłat.

Do dnia wyrokowania pozwana nie zapłaciła powodowi kwoty dochodzonej pozwem.

Przy takich ustaleniach stanu faktycznego Sąd I instancji wywiódł , że powództwo nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia oraz nieudowodnienie wysokości roszczenia.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła strona powodowa.

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu:

naruszenie przepisów postępowania , mające wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 §1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., polegające na dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy ocenie materiału dowodowego, przejawiającej się w uznaniu, że roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu wynika z umowy o kartę kredytową podczas , gdy roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu wynika z umowy o przyznanie limitu kredytowego, a karta kredytowa stanowiła jedynie narzędzie do wykonania umowy o przyznanie limitu kredytowego, a tym samym w odniesieniu do przedmiotowego roszczenia zastosowanie znajduje trzyletni okres przedawnienia, wobec czego uznać należało, że do upływu terminu przedawnienia nie doszło.

Nadto skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego :

1.art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych , poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek błędnego uznania, że roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie wynika z umowy o kartę kredytową, podczas gdy roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu wynika z umowy o przyznanie limitu kredytowego, a tym samym termin przedawnienia, określony w przedmiotowej ustawie nie znajduje zastosowania wobec roszczenia powoda;

2.art. 118 k.c., poprzez jego niezastosowanie w wyniku błędnego uznania , że roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie znajduje oparcie w umowie o kartę kredytową, podczas gdy roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie wynika z umowy o przyznanie limitu kredytowego, nie zaś umowy o kartę kredytową, wobec czego w odniesieniu do roszczenia powoda zastosowanie winien znaleźć trzyletni termin przedawnienia;

3.art. 117 §2 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na uwzględnieniu podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia w sytuacji gdy zarzut ten został sformułowany w nieprawidłowy sposób bez wskazania kiedy roszczenie się przedawniło, wobec czego przedmiotowy zarzut jako nieprecyzyjny i niedostatecznie uzasadniony nie zasługiwał na uwzględnienie;

4.naruszenie art. 5 k.c. w zw. z art. 117 § 2 k.c. poprzez ich niezastosowanie polegające na uwzględnieniu i uznaniu za zasadny zarzut przedawnienia roszczenia podniesionego przez stronę pozwaną, podczas gdy w okolicznościach zachodzących w sprawie zarzut ten należało uznać za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie żądania pozwu oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów za obie instancje ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd I Instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie nie narusza zasad swobodnej oceny dowodów opisanej dyspozycją art.233 k.p.c. Ocena ta jest swobodna , lecz nie dowolna – nie jest sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego , zasadami logicznego rozumowania.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji Sąd I Instancji prawidłowo zastosował zarówno przepisy kodeksu cywilnego tj. art. 117 §2 jak również art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych .

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, zgodnie z umową zawartą z dnia 14 sierpnia 200 8r. pozwanej , jako posiadaczce karty kredytowej przyznany został jedynie limit kredytowy z limitem całkowitym wypłaty gotówki w kwocie 2000 złotych. Umowa o przyznanie limitu kredytowego nie stanowiła samoistnej umowy, a w sposób nierozerwalny związana była z umową o wydanie i korzystanie z karty kredytowej. W tej sytuacji brak jest podstaw do twierdzenia, że bank udzielił pozwanej jakiegokolwiek odrębnego kredytu, za wyjątkiem przyznania limitu do korzystania z karty kredytowej.

Stosownie do art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, mówiąc o karcie płatniczej należy rozumieć ją przez pryzmat ustawy z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych. Do umowy o kartę kredytową należy stosować przepisy o elektronicznych instrumentach płatniczych, w tym też art. 6 tej ustawy regulujący kwestię przedawnienia roszczeń.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że roszczenie o zapłatę wynikające z umowy o limit i kartę kredytową jest roszczeniem majątkowym, a termin przedawnienia tego roszczenia wynosi 2 lata.

Należność dochodzona przedmiotowym powództwem była wymagalna nie później niż 20 kwietniu 2010 roku. Powód wykazał przy tym, że bieg terminu przedawnienia przedmiotowego roszczenia został przerwany najpierw poprzez złożenie wniosku do sądu o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, a potem w dniu 20 września 2010 roku poprzez skierowanie do komornika sądowego wniosku o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużniczce. Oczywiście po każdym takim przerwaniu biegu dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia, przedawnienie biegło na nowo (art. 124 § 1 k.c.).

Postępowanie egzekucyjne dotyczące przedmiotowej wierzytelności było prowadzone wobec pozwanej do 4 kwietnia 2011 roku, kiedy to postępowanie zostało umorzone wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji – w tym też okresie od września 2010 roku do prawomocnego umorzenia postępowania egzekucyjnego przedawnienie nie biegło i rozpoczęło swój bieg na nowo po prawomocnym umorzeniu postępowania egzekucyjnego, zatem w kwietniu 2011 roku (art. 124 § 2 k.c.). Bezzasadny jest także zarzut skarżącego , że pozwana nie sprecyzowała zarzutu przedawnienia – skoro przedawnienie zaczęło biec na nowo w kwietniu 2011r. , to roszczenie przedawniło co najmniej w kwietniu 2013r. – powództwo w rozpoznawanej sprawie zostało wytoczone w listopadzie 2014 r. – zatem nawet przy przyjęciu 3 letniego okresu przedawnienia i tak w dacie wytoczenia powództwa zarzut przedawnienia roszczenia byłby uzasadniony,

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Okręgowego Sąd I Instancji zasadnie przyjął, że powództwo podlegało oddaleniu wobec przedawnienia roszczeń powoda ( art. 117 § 2 k.c.).

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.