Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 04-04-2018 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Porada-Łaska

Protokolant: sekretarz sądowy Sylwia Marek

po rozpoznaniu w dniu 04-04-2018 r. w Kaliszu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko T. K.

o zapłatę 1 955,00 zł

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz pozwanego T. K. kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Katarzyna Porada - Łaska

Sygn. akt I C 16/18

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. pozwem wniesionym w dniu 22.06.2017r. domagał się zasądzenia od pozwanego T. K. kwoty 1.954,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od strony przeciwnej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany w dniu 29.10.2011r. zawarł umowę z Wyższą Szkołą (...) w Ł., której przedmiotem było określenie odpłatności za studia i usługi edukacyjne. Pozwany złożył ślubowanie akademickie, czym zobowiązał się do przestrzegania przepisów obowiązujących na uczelni, w tym regulaminów studiów, aktów statuujących warunki i terminy odpłatności za studia. Mimo przyjętego zobowiązania pozwany nie uregulował w całości należnych opłat, których terminy płatności oznaczone zostały w akcie prawnym, ustalającym opłaty. Roszczenia o zapłatę tych kwot stały się wymagalne po bezskutecznym upływie terminów płatności. Powód swoją legitymację wywodzi z zawartej z dotychczasowym wierzycielem pozwanego Wyższą Szkołą (...) w Ł. umowy cesji z dnia 19.01.2017r.

Zaległości pozwanego z tytułu nieuiszczania opłat za studia kształtują się następująco:

- 82,80 zł tytułem nieopłaconego czesnego za maj 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.05.2012r.,

-305,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego za czerwiec 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.06.2012r.,

-305,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego za lipiec 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.07.2012r.,

-305,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego za sierpień 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.08.2012r.,

-305,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego za wrzesień 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.09.2012r.,

-651,45 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych, których wysokość obliczono od poszczególnej zaległej raty czesnego od dnia jej wymagalności do dnia 21.06.2017r. (art. 482 k.c.), przy czym odsetki od dnia 01.01.2016r. to odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 k.c.).

Powód wyjaśnił, że wartość przedmiotu sporu stanowi sumę zaległych kwot wynikających z poszczególnych składników zadłużenia, czyli opłat związanych z odbywaniem studiów oraz obliczonych odsetek na oznaczony dzień poprzedzający powództwo.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w dniu 29 listopada 2017r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany T. K. wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia, zaskarżając je w całości i domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

Motywując zasadność swojego stanowiska pozwany podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia w całości, w tym dochodzonych odsetek. Zdaniem pozwanego roszczenie powoda przedawniło się najpóźniej w dniu 10 lipca 2015r., stąd powód utracił możliwość skutecznego dochodzenia tego roszczenia na drodze sądowej.

Ustosunkowując się do powyższych twierdzeń strony przeciwnej, powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26.01.2001r. pozwany T. K. zawarł z Wyższą Szkołą (...) z siedzibą w Ł. kontakt dotyczący świadczenia usług dydaktycznych. Pozwany - uzyskując pełne prawa studenckie z chwilą immatrykulacji i złożenia ślubowania - był uprawniony do pobierania nauki w uczelni na wybranym przez siebie kierunku studiów po podpisaniu niniejszej umowy, dokonaniu wpłaty wpisowego oraz regulowania czesnego, a także innych opłat wynikających z Regulaminu Studiów i (...).

Zgodnie z ust. 4 umowy opłaty czesnego zostały rozłożone na 12 równych rat miesięcznych. Termin regulowania raty czesnego na dany miesiąc upływał 10-go każdego miesiąca. Opłaty należało wnosić na konto bankowe uczelni wskazane w ust. 5 umowy.

Szczegółowy tryb i terminy wnoszenia przez studenta czesnego i innych opłat wynikających z Regulaminu Studiów i (...), w tym wysokość czesnego na dany rok akademicki, określało Zarządzenie Dyrektora Generalnego publikowane w formie wywieszenia na tablicy ogłoszeń Dziekanatu Uczelni na 30 dni przed jego obowiązywaniem.

Uczelnia na podstawie ust. 8 umowy miała prawo skreślić studenta z listy studentów, jeżeli zaległość w opłacie czesnego wyniosła od 3 do 5 miesięcy lub student nie uzyskał rejestracji na semestr wyższy przez dwa kolejne semestry.

W przypadku skreślenia studenta z listy studentów wygaśnięcie niniejszego kontaktu następowało w dniu podjęcia decyzji o skreśleniu. Student miał obowiązek uiszczenia wszelkich należności, jakie do tego dnia obowiązywały, w terminie nie przekraczającym 14 dni począwszy od daty wygaśnięcia kontraktu.

Zgodnie z ust. 14 umowy wpłacone przez studenta czesne stanowiło opłatę za świadczona przez uczelnię usługę polegającą na umożliwieniu studentowi wysłuchania przewidzianej programem ilości wykładów i ćwiczeń oraz zaliczenia tych wykładów i ćwiczeń w postaci egzaminów i innych form kontrolnych, czesne nie obejmowało opłat za zaliczenie i egzaminy poprawkowe poza pierwszym terminem.

(dowód: kontakt dotyczący świadczenia usług k. 32-32v i aneks k. 34v, regulamin k. 59-63v)

W dniu 21.07.2000r. Wyższa Szkoła (...) w Ł. oświadczyła, że pozwany został przyjęty na pierwszy rok studiów na kierunku informatyka. Pozwany złożył ślubowanie w formie pisemnej.

(dowód: zaświadczenie k. 34, ślubowanie k. 34)

Wyższa Szkoła (...) w Ł. jest uczelnią niepubliczną.

(dowód: statut uczelni k. 13-24 i k. 35-53, wyciąg z rejestru k. 26-29)

W dniu 29.10.2011r. pozwany z Wyższą Szkołą (...) w Ł. zawarł kolejną umowę o świadczenie usług dydaktycznych. Pozwany - uzyskując pełne prawa studenckie z chwilą immatrykulacji i złożenia ślubowania - był uprawniony do pobierania nauki w uczelni na wybranym przez siebie kierunku studiów po podpisaniu niniejszej umowy, dokonaniu wpłaty wpisowego oraz regulowania czesnego, a także innych opłat wynikających z Regulaminu Studiów i (...).

Zgodnie z treścią ust. 4 umowy Kanclerz uczelni w drodze zarządzenia określał wysokość czesnego na dany rok akademicki przed jego rozpoczęciem, a tak określona wysokość czesnego nie ulegała zmianom w trakcie trwania roku akademickiego. Wysokość czesnego podana w tym zarządzeniu była opłatą za cały rok akademicki (ust. 6 umowy).

Termin uregulowania raty czesnego na dany miesiąc upływał 10-go każdego miesiąca. Opłaty należało wnosić na indywidualne konto studenta, którego numer był dostępny w Wirtualnym Dzienniku oraz Dziekanacie.

Szczegółowo tryb i terminy wnoszenia przez studenta czesnego i innych opłat wynikających z Regulaminu Studiów i (...), w tym wysokość czesnego na dany rok akademicki, określało Zarządzenie Kanclerza, opublikowane na tablicy ogłoszeń przed Dziekanatem WSInf oraz było doręczone studentowi w sposób określony w pkt 3 umowy.

W przypadku opóźnienie studenta w uiszczeniu czesnego lub innych opłat, uczelnia miała uprawnienie naliczyć umowne odsetki za opóźnienie, których wysokość w stosunku rocznym stanowiła równowartość czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Uczelnia miała prawo skreślić studenta z listy, jeżeli zaległość w opłacie rat czesnego wynosiło 3 lub więcej miesięcy lub student nie uzyskał rejestracji na semestr wyższy przez dwa kolejne semestry (ust. 11 umowy).

Student był zobowiązany do uiszczenia czesnego za każdy rozpoczęty dzień nauczania (ust. 13 umowy).

W przypadku skreślenia studenta z listy studentów wygaśnięcie niniejszej umowy następowało w dniu podjęcia decyzji o skreśleniu. Student zobowiązany był do dokonania 100% raty czesnego za miesiąc, w którym nastąpiło wygaśnięcie umowy oraz od opłacenia czesnego w wysokości 50% do końca semestru, na pokrycie kosztów uczelni, związanych z zapewnieniem prawidłowego toku studiów.

Zgodnie z ust. 17 umowy wpłacone przez studenta czesne stanowiło opłatę za świadczoną przez uczelnię usługę polegającą na umożliwieniu studentowi uczestniczenia w przewidzianej programem ilości wykładów i ćwiczeń oraz zaliczania tych wykładów i ćwiczeń w postaci egzaminów i innych form kontrolnych.

(dowód: umowa k.33-33v, regulamin k. 47-58)

Pozwany w roku akademickiemu 2011/2012 był studentem Wyższej Szkoły (...) w Ł.. W związku z zawarciem ww. umowy pozwany był zobligowany do uiszczania czesnego w wysokości 305 zł w każdym miesiącu roku akademickiego 2011/2012.

(fakty przyznane art. 229 k.p.c. )

Pozwany nie uregulował wszystkich należnych opłat za studia w roku akademickiemu 2011/2012, w tym:

- 82,80 zł tytułem nieopłaconego czesnego za maj 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.05.2012r.,

-305,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego za czerwiec 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.06.2012r.,

-305,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego za lipiec 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.07.2012r.,

-305,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego za sierpień 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.08.2012r.,

-305,00 zł tytułem nieopłaconego czesnego za wrzesień 2012r., z terminem zapłaty do dnia 10.09.2012r.,

(fakty przyznane art. 229 k.p.c.)

Decyzją Dziekana Wyższej Szkoły (...) w Ł. z dnia 30.09.2012r. pozwany został skreślony z listy studentów.

(dowód: decyzja k. 67)

W dniu 19.01.2017r. powód zawarł umowę przelewu wierzytelności z poprzednim wierzycielem pozwanego Wyższą Szkołą (...) w Ł., nabywając na tej podstawie m.in. wierzytelność wobec pozwanego z tytułu świadczonych usług edukacyjnych wraz z prawem do naliczania odsetek.

(dowód: umowa k.30-30v, załącznik k.31)

Pismem z dnia 20.01.2017r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1.916,03 zł tytułem zadłużenia wynikającego z umowy o świadczenie usług edukacyjnych z Wyższą Szkołą (...) w Ł.. Powód poinformował pozwanego, że nabył ww. wierzytelność na podstawie umowy cesji.

(dowód: wezwanie k.68-68v)

W dniu 27 czerwca 2017r. powód wniósł przeciwko pozwanemu pozew o zapłatę tytułem nieuiszczonych przez pozwanego opłat za czesne za okres od maja 2012r. do czerwca 2012r.

(bezsporne)

Stan faktyczny w znacznej części był bezsporny. Sąd opierał się przede wszystkim na art. 229 k.p.c., albowiem pozwany przyznał wszystkie okoliczności podnoszone przez powoda w treści uzasadnienia pozwu. Za wiarygodne uznano zgromadzone w sprawie dokumenty, albowiem ich prawdziwość nie budziła wątpliwości i nie została zakwestionowana przez strony. Nadto, Sąd orzekający oparł swoje ustalenia faktyczne również na zeznaniach stron, z tym, że na mocy art. 302 k.p.c. ograniczono go do przesłuchania pozwanego. W ocenie Sądu zeznania pozwanego jawiły się jako rzeczowe, logiczne i konsekwentne, dlatego też przyznano im przymiot wiarygodności w pełni. Należy zwrócić również uwagę, że treść jego zeznań korelowała z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Sprawa rozpoznawana była przy zastosowaniu przepisów o postępowaniu uproszczonym.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie zgłoszone przez stronę powodową dotyczyło wierzytelności wynikającej z umowy o świadczenie usług dydaktycznych łączącej pozwanego z pierwotnym wierzycielem, którą powód nabył w drodze umowy cesji wierzytelności z 19 stycznia 2017r. Przedmiotowa wierzytelność wynikała z umowy z dnia 29.10.2011r. zawartej przez pozwanego z niepubliczną uczelnią Wyższą Szkołą (...) w Ł.. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się kwoty rat (czesnego), należnego zgodnie z umową niepublicznej uczelni od pozwanego, nieuiszczone w ustalonych terminach przypadających w okresie od dnia 10 maja 2012r. do 10 września 2012r.

Umowa z dnia 29.10.2011r. zawarta między pozwanym a uczelnią niepubliczną określała nie tylko warunki płatności przez pozwanego opłaty rekrutacyjnej oraz czesnego, ale również określała zobowiązania niepublicznej uczelni do zapewnienia pozwanemu warunków do rozwijania wiedzy i umiejętności poprzez umożliwienie studentowi uczestniczenia w przewidzianej programem ilości wykładów i ćwiczeń oraz zaliczania tych wykładów i ćwiczeń. W ocenie Sąd przedmiotem niniejszej sprawy była zatem zawarta między uczelnią niepubliczną, a studentem umowa o świadczenie usług edukacyjnych.

Rozważania w niniejszej sprawie należy w pierwszej kolejności skoncentrować na ocenie zgłoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia, albowiem jego skuteczne podniesienie jest wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r. III CZP 84/05, tak też: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 sierpnia 2010 r., I CSK 653/09).

Zarzut ten okazał się w pełni zasadny.

Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (art. 117 § 2 k.c.). Poza sporem pozostaje, że przedmiotowy zarzut został skutecznie podniesiony przez pozwanego w niniejszej sprawie, a roszczenie dochodzone niniejszym powództwem jest roszczeniem majątkowym.

W tym miejscu przypomnieć należy, zgodnie z treścią art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia roszczenia wynosi lat 10, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Poza sporem pozostaje, że umowa pomiędzy pozwanym a niepubliczną uczelnią została zawarta w okresie obowiązywania ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U.2005. 164 ze zm.), która weszła w życie dnia 1 września 2005 roku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 160a ust. 7 ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie wyższym (tj.Dz.U.2016.1842 ze zm., dalej p.w.s.), który wszedł w życie dnia 1 października 2014r., roszczenie o opłaty związane z odbywaniem studiów oraz opłaty za usługi edukacyjne, wynikające z umowy między uczelnią a studentem lub osobą przyjętą na studia, przedawniają się z upływem trzech lat.

Z kolei art. 32 ustawy z dnia 11 lipca 2014r. o zmianie ustawy- Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2014.1198 ze zm., dalej ustawa nowelizująca) stanowi, że do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne, o których mowa w art. 99 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 1, zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepis art. 160a ust. 7 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Innymi słowy, na podstawie art. 160a ust. 7 p.w.s. w zw. z art. 32 ustawy nowelizującej, dochodzone roszczenie podlegało trzyletniemu terminowi przedawnienia i w chwili wniesienia pozwu było już przedawnione.

Rozbieżności w zakresie terminu przedawnienia roszczeń o opłaty za studia zostały rozwiane przez Sąd Najwyższy w najnowszej uchwale z dnia 8 grudnia 2017r. w sprawie III CZP 74/17 (Lex nr 2405314). Wprawdzie teza uchwały dotyczy jedynie roszczeń o zapłatę wynikających z umów o odpłatności za studia, jednakże wobec brzemienia art. 160a p.w.s., który dotyczy również roszczeń o opłaty za usługi edukacyjne, argumentacja zawarta w motywach powołanej uchwały znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie.

Sąd w pełni podziela argumentację zawartą w uzasadnieniu tej uchwały, zgodnie z którą: „ postanowienie w art. 160a ust. 7 p.s.w. dodanym ustawą nowelizującą, że roszczenia z umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne przedawniają się z upływem trzech lat i nakazanie w art. 32 ustawy nowelizującej stosowania art. 160a ust. 7 p.s.w. określającego ten termin także do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne zawartych przed 1 października 2014 r., tj. przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, stanowiło niewątpliwe reakcje na występujące dotychczas w praktyce wątpliwości co do terminu przedawnienia roszczeń o czesne i wynikającą stąd rozbieżność orzecznictwa w tej materii. Bezspornie roszczenia o czesne jako cywilnoprawne roszczenia majątkowe podlegały przedawnieniu. Ustawa nowelizująca na pewno więc nie wprowadzała przedawnienia roszczeń wcześniej nieprzedawnialnych. Z pewnością także celem określenia w art. 160a ust. 7 p.s.w. terminu przedawnienia roszczeń o czesne nie była zmiana dotychczasowego terminu przedawnienia tych roszczeń, jego skrócenie lub wydłużenie - bo to, w jakim terminie one się przedawniają, wywoływało właśnie wątpliwości. Celem określenia w art. 160a ust. 7 p.s.w. terminu przedawnienia roszczeń o czesne było jedynie usunięcie dotychczasowych wątpliwości co do terminu ich przedawniania się przez jednoznaczne jego określenie. Ustanawiając art. 160a ust. 7 p.s.w. ustawodawca opowiedział się za terminem przedawnienia, który w dotychczasowym stanie prawnym był, według jednego z reprezentowanych głównych stanowisk wywodzony z regulacji art. 118 k.c., dotyczącej przedawnienia roszczeń związanych z działalnością gospodarczą. Wobec tego, zrozumiałe było rozciągnięcie w art. 32 ustawy nowelizującej zakresu zastosowania art. 160a ust. 7 p.s.w. także na okres poprzedzający wejście w życie ustawy nowelizującej i przesądzenie w ten sposób, że roszczenia o czesne zarówno w okresie poprzedzającym wejście w życie tej ustawy, jak i po jej wejściu w życie przedawniały się i przedawniają w terminie trzech lat. W tym tkwi zasadniczy sens art. 32 ustawy nowelizującej”.

W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zaś zastosowania pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 21.10.2015r. w sprawie III CZP 67/15, albowiem w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Najwyższy kwestią oceny było przedawnienie roszczeń publicznej uczelni wyższej o zapłatę czesnego. Jak już podkreślano, w tej sprawie mamy do czynienia z uczelnią niepubliczną.

Skoro zatem pozwany podniósł zarzut przedawnienia, to do powoda należało wykazanie, że roszczenie stało się wymagalne i że nie upłynął jeszcze termin jego przedawnienia. Powód nie wykazał, aby doszło do przerwania biegu przedawnienia.

Zgodnie z treścią art. 120 § 1 k.p.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Wymagalność jest to stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Roszczenia mogą uzyskać przymiot wymagalności w dniu oznaczonym przez ustawę lub przez czynność prawną, albo wynikającym z właściwości zobowiązania. W doktrynie określa się wymagalność jako stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek zbiega się z chwilą uaktywnienia się wierzytelności. Stanowi to początek biegu przedawnienia. Natomiast bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia lub zabezpieczenia (art. 123 § 1 k.p.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Przerwanie biegu terminu przedawnienia wyłącznie może wynikać z zachowania wierzyciela lub dłużnika. Przyczynami przerwania biegu terminu przedawnienia mogą być zarówno zdarzenia (czynności) w znaczeniu materialnoprawnym (uznanie roszczenia), jak i o charakterze procesowym (wniesienie powództwa w celu dochodzenia roszczenia).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że wymagalność każdej z opłat z tytułu czesnego należy liczyć od dnia następnego po dniu upływu terminu płatności każdej z rat. Kolejno więc, rata w wysokości 82,80 zł za maj 2012r. przedawniła się z dniem 11 maja 2015r., rata 305 zł za czerwiec 2012r. przedawniła się z dniem 11 czerwca 2015r., rata 305 zł za lipiec 2012r. przedawniła się z dniem 11 lipca 2015r., rata 305 zł za sierpień 2012r. przedawniła się z dniem 11 sierpnia 2011r., rata 305 zł za wrzesień 2012r. przedawniła się z dniem 11 września 2015r.

Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, mimo podniesienia przez pozwanego zarzutu przedawnienia już w sprzeciwie od nakazu zapłaty, nie wykazał, aby przed ww. datami doszło do przerwania biegu przedawnienia. Powództwo zostało bowiem wniesione do sądu dopiero w dniu 27 czerwca 2017r. czyli po upływie około 2 lat od daty wymagalności ostatniej z rat z tytułu umowy o świadczenie usług edukacyjnych, stąd nie mogło przerwać trzyletniego terminu przedawnienia.

Z powyższych rozważań wynika, że roszczenie dochodzone niniejszym pozwem przedawniło się najpóźniej w dniu 11.09.2015r. Powód utracił zatem możliwość skutecznego dochodzenia tego roszczenia na drodze sądowej. Przedawnione roszczenie przekształca zobowiązanie w zobowiązanie naturalne. Skutek przedawnienia polega bowiem na tym, że dłużnik uzyskuje prawo zgłoszenia zarzutu (tzw. zarzutu peremptoryjnego) wyłączającego możliwość dochodzenia wykonania świadczenia (lub odszkodowania za szkody powstałe wskutek jego niewykonania lub nienależytego wykonania) przed sądem (państwowym lub arbitrażowym). Wykonanie tego uprawnienia (czyli podniesienie zarzutu) powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Dotyczy to nie tylko roszczenia głównego, ale i odsetek za opóźnienie ( tak uchwała SN z 10.11.1995r., III CZP 156/95). Podniesienie więc przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia głównego rozciągało się również na odsetki. Roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego. Skoro dochodzone przez powoda roszczenia uboczne są akcesoryjne wobec roszczenia głównego, to należało uznać, że zgłoszony zarzut przedawnienia odsetek jest również zasadny.

Podsumowując, w ocenie Sądu Rejonowego powództwo podlegało oddaleniu z powodu przedawnienia roszczenia i z tego względu odstąpiono od merytorycznego rozpatrzenia istoty sprawy, a więc zasadności roszczenia, jego treści oraz wysokości. Uwzględniony zarzut przedawnienia, będący jedną z tzw. przesłanek negatywnych jurysdykcyjnych, usuwa obowiązek szczegółowego badania przez sąd, czy i jakie roszczenie rzeczywiście przysługuje powodowi i jaka jest jego wysokość.

Wobec powyższego Sąd w punkcie I wyroku oddalił powództwo.

O kosztach orzeczono w punkcie II wyroku w oparciu w przepisy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. wyrażające zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony /koszty procesu/.

Kierując się powyższą zasadą, Sąd orzekł o zasądzeniu od powoda na rzecz pozwanego jako wygrywającego niniejszy proces kwoty 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, które obejmowały: 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k.88) oraz kwoty 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj.Dz.U.2018.265).

SSR Katarzyna Porada-Łaska