Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2016r.

Sąd Rejonowy w Jarocinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Mariusz Drygas
Protokolant:	st. sekr. sądowy Monika Wojciechowska-Stasik

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2016r. w Jarocinie

na rozprawie sprawy:

z powództwa (...)z siedzibą we W.

przeciwko H. P.

o zapłatę

1.  oddala powództwo

2.  zasądza od powoda (...)z siedzibą we W. na rzecz pozwanego H. P. kwotę 2.417,00 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR M. Drygas

Sygn. akt I C 1323/15.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 grudnia 2015r. powód (...)wniósł o zasądzenie od pozwanego H. P. kwoty 43 049,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, iż pozwany oraz Bank (...) S.A. zawarli w dniu 24 lipca 2008r. umowę bankową, na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną i jednocześnie zobowiązała się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tej umowie. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Powód nabył wierzytelność na podstawie umowy cesji.

Na rozprawie w dniu 14 marca 2016r. pozwany reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany zarzucił, iż strona powodowa nie wykazała podstawy dochodzonego roszczenia, a ponadto podniósł zarzut przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 listopada 2013r. pomiędzy Bankiem (...) S.A. z siedzibą w B. a (...) z siedzibą we W. zawarta została umowa przelewu wierzytelności. W wyciągach z elektronicznego załącznika do umów cesji ujęto wierzytelność w stosunku do pozwanego H. P., wynikającą z umowy z dnia 24 lipca 2008r.

Dowód: umowy przelewu wierzytelności – k. 9 - 14, wyciąg z elektronicznego załącznika do umów cesji – k. 15

W księgach rachunkowych powodowego funduszu figuruje zobowiązanie pozwanego z umowy z dnia 24 lipca 2008r. w łącznej wysokości 43 049,47 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego – k. 6

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne i to strony obciążą ryzyko ich niewykazania, w myśl art. 6 k.c. Przy tym, w myśl art. 217 § 1 k.p.c., strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Tym powinnościom powód nie uczynił zadość. Nie złożył bowiem żadnego wniosku dowodowego celem wykazania, iż pozwanego łączył z cedentem stosunek prawny, z którego powstało dochodzone pozwem roszczenie, w szczególności o przeprowadzenie dowodu z umowy z pozwanym. Przedłożony wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu nie posiada mocy prawnej dokumentu urzędowego (art. 194 Ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z dnia 28 czerwca 2004 r.), a ma jedynie znaczenie dokumentu prywatnego (por. wyrok TK z dnia 11 lipca 2011 r. r., P 1/10). Jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. jest aktualnie dowodem wyłącznie na to, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w jego treści. Na podstawie tego dokumentu nie można zatem sformułować domniemania, że stwierdzone w nim okoliczności są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Z uwagi na to, fakt zadłużenia pozwanego, jego tytuł i wysokość, winny zostać wykazane za pomocą innych dowodów. Dokumentem wykazującym fakt istnienia stosunku prawnego między pozwanym a wierzycielem pierwotnym nie jest również z oczywistych przyczyn umowa cesji wierzytelności, gdyż kreuje ona stosunek prawny pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Pozwany zaś istnienia stosunku prawnego łączącego go ze sprzedawcą wierzytelności nie potwierdza – wręcz przeciwnie, faktowi temu zaprzecza - nie jest to zatem okoliczność niesporna w rozumieniu art. 229 k.p.c. Sąd nie miał więc podstaw w zgromadzonym materiale dowodowym do poczynienia ustaleń tak co do faktu istnienia zobowiązania w stosunku do pozwanego, jego wysokości, jak również tego, czy roszczenie zgłoszone zostało w odpowiednim terminie, w związku z podniesionym zarzutem przedawnienia.

Skoro zatem powód nie wykazał istnienia wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi, powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Z uwagi na wygranie sprawy, Sąd przyznał pozwanemu zwrot poniesionych kosztów. Na zasądzoną kwotę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 2 400 zł, ustalone przy zastosowaniu stawek określonych w § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349 ze zm.), a także 17 zł tytułem opłaty skarbowej za pełnomocnictwo.

M. Drygas