Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z 25 lipca 2023 roku

Powód M. K. (1) w ostatecznie sprecyzowanym żądaniu pozwu wniósł o nakazanie pozwanej M. K. (2), aby dopuściła powoda do współposiadania oraz współkorzystania budynku mieszkalnego posadowionego na nieruchomości położonej w C., ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Nowym Sączu prowadzi księgę wieczystą nr (...), a nadto nakazanie pozwanej wydania powodowi kluczy do drzwi wejściowych do budynku mieszkalnego położonego przy ul. (...) w miejscowości C. oraz zobowiązania pozwanej, aby nie czyniła powodowi przeszkód w korzystaniu z w.w. nieruchomości budynku mieszkalnego. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych. (k. 2-5; 66)

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że strony są współwłaścicielami opisanej wyżej nieruchomości. Powód argumentował, że w trakcie wspólnego zamieszkiwania przez strony od momentu wniesienia pozwu o ustanowienie rozdzielności majątkowej małżeńskiej, pozwana agresywnie prowokowała go. Powód z uwagi na chęć pomocy synowi wyprowadził się w styczniu 2020 r. ze wspólnego domu stron i wynajął mieszkanie w N.. Pozwana wbrew woli powoda i bez porozumienia z nim wymieniła zamki w drzwiach wejściowych do wspólnego budynku, czym pozbawiała powoda współposiadania wspólnej nieruchomości. W kwietniu 2020 r. pozwana wystawiła w workach foliowych część rzeczy powoda, w domu zaś pozostała reszta osobistych rzeczy powoda, do których nie ma dostępu. Powód podniósł ponadto, że po tym, jak syn zamieszkał znów w domu w C., nie ma potrzeby wynajmować mieszkania i ponosić kosztów z tym związanych. Dopuszczenie do współposiadania domu pozwoli mu na realizację kontaktów z synem oraz wgląd w jego sytuację bytową.

W odpowiedzi na pozew pozwana M. K. (2) wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (k. 22-24; 51)

W ocenie pozwanej powództwo jest bezzasadne. Powód dobrowolnie wyprowadził się z domu, zaś mieszkanie wynajął nie po to, by mieszkać z synem, lecz by ukryć pozostawanie w nowym związku. Między stronami toczy się sprawa rozwodowa, w której powód nie złożył wniosku o ustalenie sposobu korzystania z przedmiotowej nieruchomości. Pozwana przyznała, że wymieniła zamki w drzwiach kierowana strachem przez mężem, który już po wyprowadzeniu się przychodził do domu, zakłócał spokój w nocy i groził jej pozbawieniem życia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. K. (1) i pozwana M. K. (2) są małżeństwem. Ze związku stron pochodzi 19-letni syn P. K.. Wyrokiem z 28 czerwca 2022 r., sygn. akt I C 550/20, Sąd Okręgowy w Nowym Sączu rozwiązał małżeństwo stron przez rozwód z winy obu stron. Orzeczenie to, na skutek wniesienia apelacji przez M. K. (2), nie jest prawomocne.

bezsporne

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Sączu z 9 lipca 2020 r., sygn, akt III RC 325/19, ustanowiono rozdzielność majątkową pomiędzy M. K. (1) a M. K. (2) z dniem 3 stycznia 2020 r.

Dowód: wyrok SR w Nowym Sączu z 9 lipca 2020 r., sygn, akt III RC 325/19 – k. 5

Powód M. K. (1) i pozwana M. K. (2) są współwłaścicielami po 1/2 nieruchomości objętej KW nr (...), składającej się z działek (...), o łącznej pow. 1238 m ², położonej w C. przy ul. (...) (nieruchomość ta stanowiła uprzednio przedmiot wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej stron). Na działce (...) posadowiony jest budynek mieszkalny, w którym strony zamieszkiwały wspólnie z synem do początku stycznia 2020 r. Dom należący do stron jest dwupiętrowy, ma jedno wejście, na górę prowadzi wewnętrzna klatka schodowa.

Dowód: wydruk KW nr (...); wydruk z G..pl – k. 67; umowa najmu lokalu z 3 stycznia 2020 r. – 6-7; częściowo zeznania powoda M. K. (1) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 71v-72; częściowo zeznania pozwanej M. K. (2) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 72-73

W związku z nieporozumieniami małżeńskimi i złym relacjami między stronami powód M. K. (1) wyprowadził się z domu do mieszkania w N., które wynajął 3 stycznia 2020 r. dla siebie i niepełnoletniego wówczas syna P. K.. Syn po kilku dniach zdecydował się ponownie zamieszkać z matką w domu w C., a u powoda w mieszkaniu bywał jedynie okazjonalnie w weekendy.

Dowód: wydruk KW nr (...); wydruk z G..pl – k. 67; kopia pisma procesowego z 18 stycznia 2021 r. – k. 27-30; umowa najmu lokalu z 3 stycznia 2020 r. – 6-7; częściowo zeznania powoda M. K. (1) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 71v-72; częściowo zeznania pozwanej M. K. (2) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 72-73; częściowo zeznania świadka I. P. na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 73

Po wyprowadzeniu się przez powoda z domu pozwana drzwiach w lutym 2020 r. zmieniła zamki, nie udostępniając powodowi nowego kompletu kluczy. 11 lutego 2020 r., gdy powód przyszedł do domu wziąć swoje rzeczy między małżonkami wywiązała się awantura, w trakcie której powód kopnął pozwaną w brzuch. Pozwana udała się wówczas do (...) w N., gdzie stwierdzono u niej izolowany uraz w okolicy śródbrzusza środkowego i prawego, skutkujący dolegliwościami bólowymi tej okolicy, a także zalecono odpoczynek w domu i leki przeciwbólowe.

Dowód: częściowo zeznania powoda M. K. (1) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 71v-72; częściowo zeznania pozwanej M. K. (2) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 72-73; karta informacyjna leczenia – k. 87-90

W związku z tym wydarzeniem powódka udała się do (...) w C., gdzie założyła powodowi tzw. niebieską kartę. Zawiadomienie o możliwości popełnienia przez powoda przestępstwa znęcania się nad pozwaną zostało także zgłoszone organom ścigania. Po przeprowadzeniu czynności rozpytania postanowieniem z 14 lipca 2020 r., sygn. akt RPS-623/20/K/UK odmówiono wszczęcia dochodzenia. Pozwana nie wniosła zażalenia na to postanowienie i nie podejmowała dalszych kroków prawnych w związku z tym zdarzeniem na prośbę syna stron, który oczekiwał spokoju przed maturą.

Dowód: niebieska karta – k. 2-5 – akta sprawy RPS-623/20/K/UK; protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka – k. 7-8 akta sprawy RPS-623/20/K/UK; notatki urzędowe – k. 11-12 - akta sprawy RPS-623/20/K/UK; postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia - akta sprawy RPS-623/20/K/UK; częściowo zeznania pozwanej M. K. (2) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 72-73

W kwietniu 2020 r. pozwana wystawiła rzeczy powoda spakowane w worki foliowe na podwórko przed domem, o czym poinformowała powoda za pomocą wiadomości SMS. W domu zostało kilka przedmiotów należących do powoda. Powód M. K. (1) regularnie kontroluje sytuacje na nieruchomości stron, przyjeżdża do C., chodzi dookoła działki i wchodzi na podwórko.

Dowód: fotografie – k. 25; wydruk wiadomości SMS – k. 26; częściowo zeznania powoda M. K. (1) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 71v-72; częściowo zeznania pozwanej M. K. (2) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 72-73

Obecnie relacje stron nadal są tak złe, że nie są w stanie razem przebywać. Pozwana obawia się powoda, z kolei powód postrzega zachowania żony jako prowokacje mające na celu oskarżenie go o agresję. Powód utrzymuje dobre kontakty z synem.

Dowód: częściowo zeznania powoda M. K. (1) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 71v-72; częściowo zeznania pozwanej M. K. (2) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 72-73

Powód obecnie mieszka w Z., gdzie wynajmuje pokój.

Dowód: częściowo zeznania powoda M. K. (1) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 71v-72

Między stronami toczyła się już przed tut. Sądem sprawa pod sygn. akt I C 650/20 z powództwa M. K. (1) o dopuszczenie do współposiadania budynku mieszkalnego przy ul. (...), która zakończyła się umorzeniem postępowania postanowieniem Sądu z 28 kwietnia 2021 r. w związku z cofnięciem pozwu za zgodą pozwanej. Pod sygn. akt I C 114/21 toczy się sprawa z powództwa M. K. (1) o zapłatę przeciwko M. K. (2) w związku z wyłącznym korzystaniem przez pozwaną z nieruchomości wspólnej.

Dowód: postanowienie tut. SR z 28 kwietnia 2021 r. - akta sprawy I C 650/20; zarządzenie – k. 45 - akta sprawy I C 650/20

Toczące się w przedmiocie podziału majątku wspólnego stron postępowanie przed tut. Sądem, sygn. akt I Ns 294/21, zostało umorzone na podstawie postanowienia z 20 października 2022 r. Było to skutkiem wspólnych ustaleń stron, że sprzedadzą dom, co nie nastąpiło, ponieważ pozwana aktualnie wolałaby, aby strony przekazały nieruchomość synowi.

Dowód: postanowienie tut. SR z 20 października 2022 r. – k. 37; częściowo zeznania powoda M. K. (1) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 71v-72; częściowo zeznania pozwanej M. K. (2) na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. – k. 72-73

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał na podstawie dokumentów prywatnych i urzędowych przedłożonych do akt sprawy oraz dowodów osobowych. Dokumenty przedłożone przez strony, nie były kwestionowane przez strony i nie budziły wątpliwości Sądu. Na ich podstawie Sąd ustalił stan prawny nieruchomości oraz dokonał identyfikacji przedmiotu współwłasności (odpis KW oraz wydruk z G..pl); datę wyprowadzki powoda z domu (umowa najmu z 3 stycznia 2020 r.); wydanie powodowi rzeczy przez pozwaną (fotografie i wydruk SMS); datę ustanowienia między stronami rozdzielności majątkowej (wyrok SR w Nowym Sączu z 9 lipca 2020 r., sygn, akt III RC 325/19); toczące się między stronami postępowania oraz ich zakończenie (postanowienie tut. SR z 28 kwietnia 2021 r. - akta sprawy I C 650/20, postanowienie tut. SR z 20 października 2022 r.); uraz spowodowany u pozwanej przez powoda (karta informacyjna leczenia – k. 87-90); przebieg dochodzenia w sprawie z zawiadomienia M. K. (2) (dokumenty z akt sprawy RPS-623/20/K/UK).

Sąd w zasadniczej mierze uznał za wiarygodne zeznania powoda M. K. (1), odmawiając im wiary jedynie w części, w której twierdził, że żona sprowokowała go, a następnie oskarżyła o pobicie. Zeznania powoda w tym zakresie nie znajdują potwierdzenia w żadnym innym dowodzie, a wersja pozwanej, że do kopnięcia jej w brzuch doszło w trakcie zabierania rzeczy przez powoda w lutym 2020 r., gdy usiłowała zabrać mu karton z porcelaną, jest w ocenie Sądu zgodna z prawdą jako odpowiadająca okolicznościom zdarzenia, tj. zabieraniu przez powoda swoich rzeczy z domu, co zgodnie z doświadczeniem życiowym jest częstym zarzewiem konfliktu, kto ma większe prawa do danej rzeczy.

Co do zeznań pozwanej Sąd ocenił jako zasadniczo wiarygodne, odmawiając im tego przymiotu w zakresie, w jakim pozwana stwierdziła, że postępowanie karne dotyczące incydentu z kopnięciem jej przez powoda jest zawieszone. Jak wynika bowiem z akt sprawy RPS-623/20/K/UK, doszło do odmowy wszczęcia dochodzenia postanowieniem z 14 lipca 2020 r. Za niepolegające na prawdzie uznano zeznania pozwanej, że nie było żadnych chętnych na kupno domu stron, bowiem pozwana stwierdziła najpierw, że powód nie mówił jej, że ma kupców na dom, bo ze sobą nie rozmawiają, następnie zaś stwierdziła, że: „proponowałam powodowi, żeby swoją część domu scedował na syna”, co oznacza, że jednak rozmawiała z powodem na temat domu. Poza tym należy zaznaczyć, że postępowanie o podział majątku wspólnego zakończyło się umorzeniem postępowania z uwagi na to, że strony postanowiły, że sprzedadzą dom. Sąd nie czynił natomiast ustaleń co do tego, czy powód pozostaje w związku nieformalnym z inną kobietą, a zatem nie oceniał wiarygodności zeznań pozwanej w tym zakresie, bowiem nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy dotyczącej dopuszczenia do współposiadania powoda, co nie jest równoznaczne z uzyskaniem tytułu prawnego do zamieszkiwania innej, obcej osoby w domu stron.

Zeznania świadka I. P. Sąd uznał za zgodne z prawdą, poza tą częścią, w której świadek twierdziła, że pozwana nie pojawiła się w szkole z powodu pobytu w szpitalu po sytuacji, jaka miała miejsce w grudniu 2019 r. przed wyprowadzką powoda, który wyprowadził się w lutym 2020 r. Z pozostałego materiału dowodowego wynika, że incydent uderzenia pozwanej miał miejsce w lutym 2020 r., zaś powód wyprowadził się w styczniu 2020 r. Zaznaczyć należy, że zeznania świadka były w ograniczonym zakresie przydatne do ustalenia stanu faktycznego, ponieważ I. P. posiadała ogólnikową wiedzę co do sytuacji między stronami.

Świadek P. K. skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań jako syn stron.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie kwestią pozostającą poza sporem było to, iż powód i pozwana są współwłaścicielami po 1/2 nieruchomości objętej KW nr (...), składającej się z działek (...), o łącznej pow. 1238 m ², położonej w C. przy ul. (...), w tym posadowionego na działce (...) budynku mieszkalnego. Sporna między stronami pozostawała natomiast kwestia, czy zasadne jest żądanie dotyczące dopuszczenia powoda do współposiadania

Pojęcie współwłasności dopuszcza różne sposoby posiadania i korzystania z rzeczy wspólnej przez współwłaścicieli. Mieści się w nim bezpośrednie i wspólne posiadanie całej rzeczy oraz korzystanie z niej przez współwłaścicieli, bezpośrednie i wyłączne posiadanie oraz korzystanie przez współwłaścicieli z wydzielonych im części rzeczy wspólnej, a także pośrednie posiadanie i korzystanie przez współwłaścicieli z całej rzeczy wspólnej przez pobieranie pożytków cywilnych, np. gdy rzecz wspólna została oddana w najem lub dzierżawę. Powołany na uzasadnienie żądania powoda art. 206 k.c. ma na względzie tylko bezpośrednie i wspólne posiadanie oraz korzystanie przez wszystkich współwłaścicieli z całej rzeczy. Ten określony ustawą sposób posiadania rzeczy wspólnej i korzystania z niej jest zaś aktualny tylko wtedy, gdy odmienny sposób nie został przewidziany w umowie współwłaścicieli lub orzeczeniu sądu (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2007 r., III CZP 94/07, OSNC-ZD 2008, nr D, poz. 96).

Według art. 206 k.c., każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem przez pozostałych współwłaścicieli. Jeżeli więc w danym przypadku stosuje się art. 206 k.c., gdyż sposobu posiadania rzeczy wspólnej nie normuje umowa współwłaścicieli ani orzeczenie sądu, każdy współwłaściciel jest uprawniony do bezpośredniego posiadania całej rzeczy wspólnie z pozostałymi współwłaścicielami. Granicą jego uprawnienia jest takie samo uprawnienie każdego z pozostałych współwłaścicieli. W konsekwencji współwłaściciel, który pozbawia innego współwłaściciela posiadania na zasadach określonych w art. 206 k.c., narusza jego uprawnienie wynikające ze współwłasności, a sam, w zakresie, w jakim posiada rzecz i korzysta z niej w sposób wykluczający posiadanie i korzystanie innych współwłaścicieli, działa bezprawnie (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2006 r., III CZP 9/06).

Jeżeli zatem ze względu na charakter rzeczy wspólnej możliwe jest korzystanie z niej przez każdego współwłaściciela niezależnie od korzystania przez pozostałych współwłaścicieli, współwłaściciel, którego uprawnienie zostało w powyższy sposób naruszone, może na podstawie art. 222 § 1 k.c. w związku z art. 206 k.c. dochodzić od współwłaściciela, korzystającego z rzeczy w sposób wykluczający jego współposiadanie, roszczenia o dopuszczenie do współposiadania. Gdy natomiast ze względu na charakter rzeczy wspólnej wykonywanie posiadania zakłada zgodne współdziałanie współwłaścicieli, współwłaściciel pozbawiony posiadania rzeczy przez innego współwłaściciela może wystąpić do sądu o podział rzeczy wspólnej do korzystania (uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1963 r., III CO 33/62, OSNCP 1964, nr 2, poz. 22, wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 25 października 1973 r., III CRN 247/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 151 i z dnia 9 lipca 2003 r., IV CKN 325/01, niepubl. oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2007 r., III CZP 94/07).

Niezależnie od tego współwłaściciel pozbawiony przez innego współwłaściciela posiadania rzeczy wspólnej może zawsze, a więc zarówno wtedy, gdy wykonywanie posiadania rzeczy wspólnej zakłada zgodne współdziałanie współwłaścicieli, jak i wtedy, gdy go nie zakłada, wystąpić o zniesienie współwłasności lub podział majątku wspólnego.

Nie budzi wątpliwości, że w sprawie o dopuszczenie do współposiadania pozwany współwłaściciel, który korzysta z rzeczy w sposób wykluczający współposiadanie jej przez powoda, nie może bronić się skutecznie zarzutem przysługiwania mu, zgodnie z art. 206 k.c., własnego uprawnienia do posiadania całej rzeczy, jego bowiem posiadanie w zakresie, w jakim on nie respektuje uprawnienia każdego z pozostałych współwłaścicieli do takiego samego posiadania, jest w świetle art. 206 k.c. posiadaniem nieuprawnionym (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2006 r., III CZP 9/06). Korzystanie przez pozwanego z całej rzeczy wspólnej bez respektowania uprawnienia powoda do takiego samego korzystania z niej powinno uzasadniać więc nakazanie pozwanemu dopuszczenie do współposiadania na zasadach określonych w art. 206 k.c. Ponadto w sytuacjach objętych zakresem zastosowania art. 206 k.c. nie sposób zasadnie mówić o uprawnieniu współwłaścicieli do korzystania z rzeczy wspólnej w granicach udziału (uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1963 r., III CO 33/62 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 1973 r., III CRN 247/73). Samo zatem twierdzenie współwłaściciela o korzystaniu przez innego współwłaściciela z rzeczy wspólnej w zakresie przewyższającym przysługujący mu udział nie może dawać podstaw do nieuwzględnienia roszczenia o dopuszczenie do współposiadania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy wskazać, że w istocie nie budzą wątpliwości ani podstawa prawna żądania powoda ani też okoliczności faktyczne w sprawie, które znajdują potwierdzenie zarówno w dowodach z dokumentów, jak i w dowodzie z przesłuchania stron i świadka. Nie budzi wątpliwości, że powód jest pozbawiony posiadania i korzystania ze wspólnego domu stron, po tym jak wyprowadził się z domu w styczniu 2020 r., a pozwana wymieniła zamki.

Rozważenia w niniejszej sprawie wymagała w istocie kwestia, czy w przypadku przedmiotu współwłasności, jakim jest budynek mieszkalny konieczne jest zgodne współdziałanie współwłaścicieli przy korzystaniu. Jak już bowiem wyżej wskazano roszczenie wynikające z art. 206 k.c. w zw. z art. 222 k.c. o dopuszczenie do współposiadania może zostać uwzględnione wówczas, gdy możliwe jest wspólne korzystanie przez współwłaścicieli z całej rzeczy, a nie poszczególnych jej części – ten sposób korzystania jest możliwy w przypadku sądowego bądź umownego podziału rzeczy do korzystania (podział quo ad usum). W konsekwencji uznać należy, że współwłaściciel może się domagać dopuszczenia go do współposiadania w wypadkach, gdy chodzi o wspólne korzystanie z takich obiektów, jak wspólna studnia, wspólna droga, wspólne pastwisko itp., a więc gdy każdy ze współwłaścicieli korzysta wprawdzie z całej rzeczy wspólnej, ale niezależnie od takiego korzystania przez pozostałych współwłaścicieli. Nie byłoby natomiast z wymienionych przyczyn możliwe dopuszczenie do współposiadania w sytuacji, gdy wspólne posiadanie może być, ze względu na charakter i przeznaczenie rzeczy, wykonywane tylko przy zgodnym współdziałaniu wszystkich zainteresowanych. Takie zgodne współdziałanie jest konieczne przede wszystkim w wypadku wspólnego korzystania z gospodarstwa rolnego. (uchwała SN (PS) z 28.09.1963 r., III CO 33/62) Niemniej jednak w judykaturze i piśmiennictwie przyjmuje się, że także wspólne korzystanie z domu wymaga zgodnego współdziałania, bowiem właściwości tej rzeczy rozstrzyga o rozdzielnym korzystaniu przez współwłaścicieli z poszczególnych części, a nie całości. (por. powołana wyżej uchwała SN oraz J. Gudowski, J. Rudnicka, G. Rudnicki, S. Rudnicki [w:] J. Gudowski, J. Rudnicka, G. Rudnicki, S. Rudnicki, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne prawa rzeczowe, wyd. II, Warszawa 2016, art. 206.).

Jak natomiast wynika z materiału dowodowego w niniejszej sprawie strony są zgodne co do tego, że nie są w stanie razem przebywać (zeznania powoda na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. - nagranie 00:23:41; zeznania pozwanej na rozprawie 25 kwietnia 2023 r. - nagranie 00:41:53 – 00:48:49). Skoro tak, to nie może być mowy o zgodnym współdziałaniu przy korzystaniu – strony są w trakcie rozwodu, nie utrzymują ze sobą kontaktu, a ich spotkania kończą się awanturami, a w trakcie jednej z nich doszło nawet do sytuacji, gdy powód kopnął pozwaną w brzuch. Pozwana obawia się powoda, z kolei powód czuje się prowokowany przez żonę do agresji. Przekonuje to, że nie jest możliwe, by strony zdolne były do zgody i współdziałania przy korzystaniu wymaganego w przypadku współposiadania domu mieszkalnego, gdzie konieczne jest porozumienie stron co do tego, kto i w jaki sposób będzie korzystać z pomieszczeń. Z kolei sąd w przypadku roszczenia z art. 206 k.c. nie jest uprawniony do wydzielania powodowi części, z której może korzystać samodzielnie, bowiem roszczenie dotyczy dopuszczenia do współposiadania z całej rzeczy, a nie podziału nieruchomości do korzystania.

Na marginesie należy wskazać, że w ocenie Sądu roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie także z tego względu, że dochodzenie dopuszczenia do współposiadania przez powoda, w sytuacji, gdy jak wynika z dowodów w postaci zeznań powódki, karty informacyjnej leczenia szpitalnego w (...), do którego zgłosiła się pozwana, jak również zeznań świadka I. P., której pozwana mówiła, że znalazła się w szpitalu, powód M. K. (1) kopnął żonę w brzuch jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i stanowi nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.). Powód w żaden sposób nie starał się wyjaśnić swojego zachowania, mimo iż pozwana podniosła tę okoliczność, stwierdził natomiast, że żona prowokuje go do agresji. W ocenie Sądu uwzględnienie roszczenia powoda, a w konsekwencji wspólne zamieszkiwanie stron w sytuacji silnego konfliktu między małżonkami zagrażałoby takim dobrom prawnym jak mir domowy, a nawet zdrowie, i stanowiłoby uciążliwość dla syna stron, który zmuszony byłby do znoszenia awantur rodziców. Nie bez znaczenia jest też fakt, że powód w styczniu 2020 roku wyprowadził się z nieruchomości dobrowolnie i do chwili obecnej wynajmuje mieszkanie, przez co należy domniemywać, że jego potrzeby mieszkaniowe są zaspokojone. Oceniając, czy roszczenie powoda stanowi nadużycie prawa podmiotowego Sąd miał na względzie zmienną postawę pozwanej, która najpierw wykazywała chęć sprzedaży domu, aby następnie dojść do wniosku, że lepiej byłoby, aby strony przekazały nieruchomość synowi. Powód mimo nieuwzględnienia powództwa nie pozostaje jednak bez ochrony prawnej, bowiem przysługują mu inne środki prawne do realizacji swoich uprawnień, o których mowa wyżej.

Z tych względów, na podstawie przytoczonych przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Orzeczenie z punktu II wyroku obciążające powoda kosztami procesu jako stronę przegrywającą znajduje oparcie w art. 98 § 1 i ¹ k.p.c. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.).

Sędzia Agnieszka Poręba

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)

(...)