Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 34/15 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie z 2015-10-30

Sygn. akt: I C 34/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., 30 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Pawlikowska

Protokolant: sekr. sąd. Arleta Ratajczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2015 r.

sprawy z powództwa: E. L. i A. C.

przeciwko: (...) S.A. w W.

- o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki E. L. kwotę 15.000(piętnaście tysięcy) złotych wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi od tej kwoty za okres od dnia 08.03.2012r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki A. C. kwotę 15.000(piętnaście tysięcy) złotych wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi od tej kwoty za okres od dnia 08.03.2012r. do dnia zapłaty;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki E. L. kwotę 2.417(dwa tysiące czterysta siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki A. C. kwotę 2.817(dwa tysiące osiemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 1.500(jeden tysiąc pięćset) złotych tytułem opłat sądowych, od których uiszczenia były zwolnione powódki oraz kwotę 47,58(czterdzieści siedem 58/100) złotych, tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Sędzia

Małgorzata Pawlikowska

Sygn. akt I C 34/15

UZASADNIENIE

W dniu 24.06.2013r. powódki E. L. i A. C. reprezentowane przez pełnomocnika wystąpiły do tut. Sądu z pozwem o zapłatę przeciwko (...) S.A. w W., w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 24.09.2011r., którego następstwem była śmierć W. K. (1) i wniosły o zasądzenie na swoją rzecz kwot po 15.000 złotych - tytułem zadośćuczynienia za krzywdy po śmierci osoby najbliższej wraz z ustawowymi odsetkami od tych kwoty za okres od dnia 08.03.2012r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwotach po 4.800zł i po 17zł tytułem opłat skarbowych od pełnomocnictw.

W dniu 12.11.2013r. Sąd Rejonowy w Chełmnie VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z/s w W. uwzględnił w całości roszczenia powódek i w wydanym nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie prowadzonej pod sygn. akt VI Nc 591/13, zasądził od pozwanego na ich rzecz kwoty po 15.000zł wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi za okres od dnia 08.03.2011r.. do dnia zapłaty oraz kwoty po 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, ponadto zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 złotych tytułem kosztów sądowych, od których uiszczenia były zwolnione powódki.

W sprzeciwie od wskazanego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od każdej z powódek na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu potwierdził, że przeprowadził postępowanie szkodowe związane ze śmiercią W. K. (1) w wypadku komunikacyjnym i odmówił powódkom wypłaty zadośćuczynień pieniężnych, a następnie nie uwzględnił ich odwołania z dnia 31.01.2012r. od tej decyzji, z uwagi na nie udowodnienie zgłaszanych roszczeń, potwierdzając tym samym, że w dniu 24.09.2011r. udzielał ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych R. K., kierującemu samochodem marki S. (...) o nr rej. (...).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. K. został oskarżony przez Prokuraturę Rejonową w Wąbrzeźnie o czyn z art. 177§ 1 i 2 kk polegający na tym, że w dniu 24 września 2011 r. w N. woj. (...)- (...), kierując samochodem osobowym marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 19 ust. 1 i 20 ust. 3 pkt d ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że pokonując łuk drogi w lewo przekroczył prędkość dopuszczalną dla terenu zabudowanego oraz prędkość bezpieczną zapewniającą panowanie na pojazdem, wskutek czego utracił nad nim panowanie, zjechał z jezdni na prawe, a następnie lewe pobocze drogi i uderzył bokiem samochodu w przydrożne drzewo, w wyniku czego m.in. jadący z nim pasażer W. K. (1) doznał obrażeń ciała w postaci wstrząsu urazowo-krwotocznego i ciężkich wielonarządowych obrażeń, które spowodowały jego zgon.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 20.08.2012r. oskarżony R. K. uznany winnym popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, po wyeliminowaniu z opisu czynu przekroczenia przez niego prędkość dopuszczalnej.

Pojazd sprawcy wypadku w dacie zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w towarzystwie ubezpieczeniowym pozwanego. W chwili śmierci W. K. (1) miał 26 lat.

(okoliczności bezsporne, ponadto

dowody: akt oskarżenia k. 143 akt II K 448/11, wyrok z 20.08.2012r. k 262 akt II K 448/11, akta szkodowe pozwanego)

Powódki zastępowane przez Kancelarię Adwokatów i Radców Prawnych(...)Spółka komandytowa we W., w oparciu o pełnomocnictwo substytucyjne udzielone przez (...) S.A., zgłosiły stronie pozwanej żądania przyznania na swoją rzecz zadośćuczynień pieniężnych za doznane krzywdy w oparciu o art. 446 § 4 k kc, w związku ze śmiercią brata, lecz decyzją z dnia 18.01.2012r. pozwany odmówił ich przyznania. Pozwany nie uwzględnił także odwołania z dnia 31.01.2012r. i podtrzymał swoją decyzję o odmowie przyznania zadośćuczynień, argumentując, że żadna z powódek nie zamieszkiwała razem z W. K. (1)i nie przedstawiła dowodów na istnienie szczególnie zażyłej więzi rodzinnej.

(okoliczności bezsporne, ponadto

dowody: pisma pozwanego k.28, k.29, k.30, wniosek powódek k.31-32, akta szkodowe pozwanego)

E. L. i A. C. były bardzo zżyte ze swoim bratem W. K. (1), jego śmierć stanowiła dla nich ogromną stratę. Pomiędzy E. L., a W. K. (1) istniały bliskie rodzinne więzi, których charakter oraz dynamika zmieniały się na przestrzeni lat wspólnego życia. Zmarły zajmował ważne miejsce w życiu E. L., jego śmierć spowodowała smutek, pustkę i dłużej niż zwyczajowo rok trwającą żałobę. A. C. pozostawała z W. K. (2) w trwałej i silnej więzi braterskiej o okresowo różnym nasileniu, w okresie bezpośrednio po wypadku przeżywała ona smutek, żal i tęsknotę za zmarłym. Przeżycia te stanowiły elementy fizjologicznej reakcji żałoby i nie wpływały istotnie negatywnie na jej codzienne funkcjonowanie. U E. L. i A. C. nie występowały i nie występują zaburzenia psychiczne, które wymagałyby leczenia psychiatrycznego, czy terapii psychologicznej.

(dowody: zeznania świadka Z. K. k.161v, opinie sądowo-psychologiczne k.174-176, k.177-179, dowody z przesłuchania stron-powódek E. L. k.161v-162 i A. C. k.162)

Sąd zważył, co następuje:

powództwa zasługiwały na uwzględnienie.

W myśl art. 822 § 1 i 4 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Powódki swoje roszczenia opierały na art. 446 § 4 kc. Zgodnie z tym przepisem, sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Celem zadośćuczynienia przewidzianego w art. 446 § 4 kc jest kompensacja doznanej krzywdy, a więc złagodzenie cierpienia psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej i pomoc pokrzywdzonemu w dostosowaniu się do zmienionej w związku z tym jego sytuacji.

W literaturze i orzecznictwie wskazuje się, że na rozmiar krzywdy, o której mowa w art. 446 § 4 kc, mają wpływ przede wszystkim: wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rola w rodzinie pełniona przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, wiek pokrzywdzonego i jego zdolność do zaakceptowania nowej rzeczywistości oraz umiejętność odnalezienia się w niej (porównaj miedzy innymi wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 r. III CSK 279/10, niepubl.). Niewątpliwie krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej. Każdy przypadek powinien być traktowany indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy. Należy przy tym zaznaczyć, że zadośćuczynienie przewidziane w art. 446 § 4 kc jest odzwierciedleniem w formie pieniężnej rozmiaru krzywdy, która, jak słusznie wskazuje się w literaturze i orzecznictwie, nie zależy od statusu materialnego pokrzywdzonego. Jedynie zatem rozmiar zadośćuczynienia może być odnoszony do stopy życiowej społeczeństwa, która pośrednio może rzutować na jego umiarkowany wymiar. Przesłanka "przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa" ma więc charakter uzupełniający i ogranicza wysokość zadośćuczynienia tak, by jego przyznanie nie prowadziło do wzbogacenia osoby uprawnionej, nie może jednak pozbawiać zadośćuczynienia jego zasadniczej funkcji kompensacyjnej i eliminować innych czynników kształtujących jego rozmiar (porównaj między innymi wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 r. IV CKN 1266/00 i cytowany już wyrok z dnia 3 czerwca 2011 r. III CSK 279/10).

W celu ustalenia, czy występowała szczególnej więzi łącząca powódki ze zmarłym oraz rozmiaru ich krzywd wywołanych śmiercią W. K. (1), Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu psychologii W. P.. Biegły w wydanych przez siebie opiniach potwierdził istnienie tego rodzaju silnej i bliskiej więzi rodzinnej łączącej każdą z powódek ze zmarłym, wskazał, że odgrywał on ważną rolę w ich życiu, a po jego stracie odczuwały one ból i cierpienia, w przypadku E. L. występował również okres przedłużonej żałoby. Sąd podziela wszystkie wnioski zawarte w opiniach biegłego. Każda z opinii była jasna, pełna, nie zawierała wewnętrznych sprzeczności, zaś autorytet i wiedza biegłego nie budziły wątpliwości Sądu. Podkreślenia wymaga także okoliczność, iż strona pozwana nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń do wydanych opinii.

Jako wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka Z. K. oraz dowody z przesłuchania powódek, ponieważ wzajemnie się one pokrywały i uzupełniały, tworząc spójną całość, ponadto znajdowały oparcie w opiniach biegłego.

Jako prawdziwe Sąd ocenił dowody z dokumentów zawartych w aktach sprawy, aktach szkodowych i aktach sprawy karnej IIK 448/11, ponieważ ich autentyczność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu.

Mając na uwadze kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, rodzaj naruszonych dóbr, w tym dolegliwości psychicznych powódek oraz okoliczności wynikające z opinii biegłego z zakresu psychologii, Sąd uznał, iż zasądzenie od pozwanego na rzecz E. L. i A. C. kwot po 15.000zł pozwoli zrekompensować doznane przez powódki krzywdy, zarówno te odczuwalne w dacie zdarzenia, jak i w okresie późniejszym. W związku z tym, w pkt I i II wyroku żądania powódek zawarte w pozwie podlegały w całości uwzględnieniu. Zasądzone kwoty stanowią pełne wynagrodzenie cierpień moralnych, psychicznych, poczucia krzywd za utratę bliskiej osoby oraz rekompensatę łagodzącą niewymierną część powstałej szkody. Zdaniem Sądu kwoty we wskazanych wysokościach są odpowiednie, tzn. utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa i nie stanowią źródła wzbogacenia.

Orzekając o odsetkach, Sąd wziął pod uwagę art. 14 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ponieważ wniosek powódki nadały pocztą 31.01.2012r., po doliczeniu 7 dni na dotarcie korespondencji, należało przyjąć iż zwłoka ubezpieczyciela w wypłacie następuje po upływie wskazanego 30-dniowego terminu, a więc z dniem 08.03.2012r. pozwany pozostawał w zwłoce ze świadczeniem. Od tej daty należą się powódkom odsetki za opóźnienie.

O kosztach procesu w pkt III i IV wyroku orzeczono na podstawie art. 98§1 i 3 kpc, który statuuje, zasadę odpowiedzialności za jego wynik. Strona przegrywająca sprawę zwraca na żądanie przeciwnika koszty procesu. Sąd nie podzielił stanowiska pełnomocnika powodów, co do skomplikowanego charakteru sprawy lub wyjątkowego nakładu pracy, który mógłby uzasadniać ustalenie jego wynagrodzenia w podwójnej stawce i określił to wynagrodzenie na poziomie stawki minimalnej. Na zasądzone od pozwanego na rzecz powódek koszty procesu w kwotach odpowiednio 2.417zł i 2.817zł, złożyły się: wynagrodzenie adwokata – po 2.400 złotych - ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz.U. z 2013 r. poz.461 t.j.) oraz po 17 złotych opłaty skarbowej od czynności złożenia dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa. W przypadku A. C. do kosztów procesu została doliczona także uiszczona przez nią zaliczka na wynagrodzenie biegłego w kwocie 400 zł.

W pkt IV wyroku Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie kwotę 1.500 złotych tytułem opłat sądowych, od której uiszczenia były zwolnione powódki (2 x 5% od 15.000 zł) oraz kwotę 47,58 zł - która została wydatkowana tymczasowo ze środków Skarbu Państwa na pokrycie wynagrodzenia biegłego.

Sędzia

Małgorzata Pawlikowska

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Iwona Kowalska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie
Osoba, która wytworzyła informację:  Małgorzata Pawlikowska
Data wytworzenia informacji: