Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Kokowska-Kuternoga

Protokolant: protokolant Aleksandra Miksza

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2018 r. w Gdyni

sprawy z powództwa T. K.

przeciwko P. F.

o zapłatę

I utrzymuje w mocy wyrok zaoczny z dnia 2 marca 2018r ;

II przyznaje r.pr.P. C. kwotę 1288,58 zł ( jeden tysiąc dwieście osiemdziesiąt osiem 58/100 ) tytułem kosztów pomocy prawnej z urzędu i nakazuje wypłacić tę kwotę tymczasowo ze Skarbu Państwa-kasa tut. Sądu;

III nakazuje ściągnąć od pozwanego P. F. na rzecz Skarbu Państwa-kasa tut. Sądu kwotę 1288,58 zł ( jeden tysiąc dwieście osiemdziesiąt osiem 58/100 )tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej z urzędu;

UZASADNIENIE

Powód, T. K., wniósł o zasadzenie od pozwanego , P. F., kwoty 8000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 6.12. 2016 r. strony zawarły umowę pożyczki krótkoterminowej, w ramach której pożyczkodawca zobowiązał się do udzielenia pozwanemu pożyczki pieniężnej w wysokości 8000,00 zł. Powód wskazał, że pozwany zobowiązany był do zwrotu do dnia 28.2 . 2017 r- 5000 zł, a do końca 2017r- 3000 zł. Nadto powód wskazał, że dla zabezpieczenia umowy pożyczki strona pozwana podpisała oświadczenie. Pozwany nie spłacił pożyczki w zakreślonym terminie.

(pozew – k. 2-5.)

Pozwany, P. F. nie zajął stanowiska w sprawie i nie stawił się na pierwszej rozprawie, wobec tego zapadł wyrok zaoczny w dniu 2.3.2018r-zasadajacy zgodnie z żądaniem pozwu

( wyrok zaoczny, k. 23)

Na skutek sprzeciwu od w/w wyroku, Sąd badał sprawę dalej

Pozwany , w sprzeciwie, wniósł o oddalenie powództwa, ze względu na to, że nie pożyczał pieniędzy od powoda, ale powód od Niego

( sprzeciw, k. 38-43)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6.12. 2016 r. pomiędzy, T. K., a P. F. doszło do zawarcia umowy pożyczki w kwocie 8000,00 zł, płatnej – 5000 zł do dnia 28. 2. 2017 r, a 3000 zł do końca 2017r w domu T. K..

oświadczenie o umowie pożyczki – k. 6, zeznania świadka B. B., k. 127-128 na nośniku, P. K., k. 131-131v, na nośniku, zeznania powoda, k. 131-132 na nośniku.

P. F. nie zwrócił kwoty 8000 zł, mimo wezwania Go do zapłaty.

okoliczność niesporna, a nadto zeznania stron, k. 131-132 na nośniku, wezwanie do zapłaty, k.7—8,

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w toku postępowania, których prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Ponadto Sąd przeprowadził dowody z zeznań świadków B. B. i P. K. oraz stron, którym dał wiarę w zakresie, w jakim ich zeznania są niesprzeczne z dowodami w postaci dokumentów i między sobą.

Powód domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 8000,00 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu powoływał się na przedłożone do akt oświadczenie oraz zeznania świadka, swej córki, która była wtedy w domu powoda, pozwany zaś powoływał się na wcześniejsze ustalenia z nieżyjącym już wspólnikiem powoda, z którym prowadzili działalność gospodarczą oraz zeznania świadka B. B., który nie był świadkiem pożyczki, znał sprawę tylko ze słyszenia. Wobec nieprzedłożenia przez pozwanego żadnego dowodu w sprawie na poparcie swego stanowiska / art. 6 k.c./, stan faktyczny uznać należało za niekwestionowany. Do Sądu należała w tej sytuacji ocena prawna okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, w tym rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądania w pełnej wysokości.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zatem z istoty umowy pożyczki wynika obowiązek jej zwrotu, choć to od stron zależy, w jaki sposób zwrot jej nastąpi.

Art. 339.kpc stanowi, że :” § 1. Jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny.

§ 2. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.”

Na pierwszą rozprawę pozwany nie stawił się i nie zajął stanowiska w niniejszej sprawie, wobec czego w dniu 2.3.2018r został wydany wyrok zaoczny zgodny z żądaniem pozwu , albowiem, na tym etapie postępowania przedstawione przez powoda dowody nie budziły uzasadnionych wątpliwości Sądu. Po rozpoznaniu sprzeciwu od wyroku zaocznego i przedstawieniu dowodów w postaci świadków przez strony, a także ich zeznań Sąd nie nabrał nadal uzasadnionych wątpliwości ani przeświadczenia, że powołane okoliczności sprawy zostały przytoczone przez powoda w celu obejścia prawa. Twierdzenie pozwanego, że prowadził interesy z spółką powstałą przed laty - powoda i nieżyjącego kolegi, nie zmienia faktu, że mógł pożyczyć 8000 zł od powoda w 2016r, co innego bowiem rozliczenie spółki , a co innego osobista pożyczka osoby fizycznej, a na taką wygląda pożyczka w niniejszej sprawie. Nadto powód miał pieniądze, bo otrzymał odszkodowanie, co jasno wynika z zeznań świadka P. K. i powoda. Oświadczenie, jako dowód na piśmie , nie budzi wątpliwości Sądu, co do swej treści, a pokrętne tłumaczenia pozwanego, dlaczego tak ono brzmi, zmienne w toku sprawy, nie są wiarygodne.

W związku z powyższym Sąd uznał, że, powodowi należy się zwrot pożyczki w wysokości 8000 zł oraz, zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c., odsetki za opóźnienie w wysokości ustawowej.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., § 6 pkt 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i adwokatów, zgodnie z zasadą ,że przegrywający ponosi całość kosztów, jak w pkt II i III wyroku. Łączne koszty procesu wyniosły 3405,58 zł i zostały poniesione przez powoda w części, Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu państwa – kasa tut. Sądu kwotę 1288, 58 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda ustanowionego z urzędu, bowiem w tej wysokości przyznał mu wynagrodzenie.