Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 245/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Braniewie z 25 kwietnia 2022r. w spr. II K 278/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

B. Ż.

Pogorszenie stanu zdrowia pokrzywdzonego podczas wizyt zespołu ratownictwa medycznego, który sugerował konieczność wykonania dalszej pilnej diagnostyki w warunkach szpitalnych. Brak wpływu zeznań oskarżonego na treść opinii biegłych.

Czyn z art. 160§2i3 kk

Opinia uzupełniająca biegłych z UM w P.

k.688-695

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Opinia uzupełniająca biegłych z UM w P.

Opinia uzupełniająca biegłych była spójna z wcześniejszą opinią tych biegłych, zawierała logiczne i umotywowane odpowiedzi co do kwestii niedostatecznie wyjaśnionych w poprzednich opiniach, a także wskazywała brak wpływu na wnioski końcowe opinii zeznań składanych przez później oskarżonego w sprawie B.Ż.. Biegli odwoływali się w niej do dokumentacji medycznej i około medycznej, wskazując na prezentowany przez pokrzywdzonego w trakcie wizyt (...) zespół objawów, który sugerował konieczność wykonania dalszej pilnej diagnostyki w warunkach szpitalnych, a także wyjaśnił sens zaniedbania oskarżonego w takim zakresie. Wyjaśniono w niej też jak się ma wynik badania TK do całokształtu diagnostyki udaru niedokrwiennego mózgu Stąd opinia uzupełniająca w powiązaniu z wcześniejszą opinią i dokumentacją medyczną stanowiła pełny jasny i stanowczy wywód wykazujący, że wnioski biegłych były prawidłowe, a opinie tych biegłych- po ich uzupełnieniu- nie wskazują na potrzebę sięgnięcia po opinię innych biegłych, co przewidziano w art. 201 kpk. Tym bardziej, że obrońca nie podnosił merytorycznych zastrzeżeń co do opinii uzupełniającej, a jedynie wskazywał na podtrzymanie przez biegłych w uzupełniającej opinii dotychczasowego stanowiska, a analiza opinii biegłych nie nasuwała w ocenie Sądu Okręgowego żadnych wątpliwości co do jej wiarygodności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, które w konsekwencji doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Autor apelacji postawił zarzuty obrazy art. 7 kpk na tle niewłaściwej oceny zeznań ratowników tj. L. Z. (1), M. L. (1), R. C. (1) i L. D. (1). Przy czym skarżący odwołał się głownie do zeznań tych osób z rozprawy, gdy składali oni zeznania po upływie znacznego okresu czasu od zdarzenia. Jednocześnie skarżący nie chce dostrzec, że świadkowie ci składali zeznania w postępowaniu przygotowawczym w 2019r. , gdy od zdarzeń nie upłynął znaczny okres czasu, przy czym z ich zeznań z tego etapu postępowania nie wynikało, że A. P. – którego stan zdrowia wynikający z uprzednio doznanych urazów brali też pod uwagę- był w pełni przytomny, w kontakcie, w szczególności w trakcie drugiej i trzeciej wizyty zespołu ratownictwa medycznego.

I tak L. Z. i M. L. tj. ratownicy medyczni , którzy uczestniczyli w obu wyjazdach pogotowia do pokrzywdzonego w dniu 10 marca 2019r. w pierwszych zeznaniach podali: L. Z., że pacjent podczas pierwszej wizyty zachowywał się jak zwykle, bez większego kontaktu, był małomówny, a M. L., że wówczas żona pacjenta potwierdziła, że mąż miał trudności z chodzeniem, nie był w pełnym kontakcie. Jednocześnie w karcie zlecenia pierwszego wyjazdu z 10.03.2019r. godz. 12:51, zanotowano : odnośnie przeprowadzonego wywiadu „podsypiający, padaczka, trudny wywiad”, w opisie badania „splątany”, a jako rozpoznanie „zatrucie, zatrucie barbituranami”.

Odnośnie drugiej wizyty z tego samego dnia, to L. Z. w zeznaniach z postępowania przygotowawczego podał, że jadąc drugi raz z wizyta był pewien, że lekarz podejmie decyzję o zabraniu pacjenta do szpitala, skoro wcześniejszej czynności ratownicze nie przyniosły efektu; podał, że miał wrażenie że w jakimś stopniu świadomość pacjenta przy drugiej wizycie była zniesiona, że kontaktu logicznego nie można było nawiązać, ponadto stwierdzono że pacjent ma wysoką temperaturę ciała, czego wcześniej nie było. Również M. L. wówczas zeznał, że występowała różnica w stanie pacjenta w stosunku do stanu z poprzedniej wizyty, bo wystąpiła podwyższona temperatura ciała, a kontakt z pacjentem był trochę gorszy. Jednocześnie w karcie zlecenia drugiego wyjazdu z 10.03.2019r. godz. 18:51, zanotowano : odnośnie przeprowadzonego wywiadu „utrudniony kontakt… było zrm-pogorszenie”, w opisie badania „splątany”, a jako rozpoznanie „gorączka, nieokreślona”.

Treść tych dowodów wskazuje, że już podczas pierwszej wizyty stan pacjenta wynikający z pierwszych zeznań ratowników medycznych L. Z. i M. L. i zapisów z karty zlecenia wyjazdu (które to zapisy akceptował przecież lekarz będący członkiem zespołu tj. sam oskarżony) nie był zadawalający skoro zapisano, że jest on „splątany”, „podsypiający” „trudny wywiad”, a ratownicy podali, że kontakt z nim był ograniczony, zaś stan pacjenta podczas drugiej wizyty w stosunku do tego z pierwszej wizyty się w ocenie ratowników, którzy mieli kontakt z pacjentem wcześniej tego samego dnia, to się pogorszył, przy czym obok wystąpienia wysokiej temperatury ciała, nie można było nawiązać z nim kontaktu logicznego, świadomość była zniesiona, a w karcie wyjazdu odnotowano, że był „splątany”.

Co prawda świadkowie ci nie podawali, że zauważyli u pokrzywdzonego „objawy udaru”, ale przecież ratownicy- co wynika z ich zeznań- mieli mierzyć i badać podstawowe parametry , a to lekarz przeprowadzał wywiad i inne badanie, ustalał jakie pacjent przyjmował leki, jak dalej postępować z pacjentem i to wreszcie lekarz podejmował decyzję czy jest potrzeba hospitalizacji pacjenta czy nie. Przy czym L. Z. w pierwszych zeznaniach zaznaczył, że gdy jechali na kolejne wezwanie do pokrzywdzonego, to był pewien że lekarz podejmie decyzję o hospitalizacji, skoro wcześniejsze czynności ratownicze nie przyniosły rezultatu, a należy podkreślić, że przecież sam oskarżony po pierwszej wizycie dokonał rozpoznania: „zatrucie, zatrucie barbituranami”, co nie wskazywało na stan pacjenta nie zawierający niepokojących objawów, na stabilność stanu pacjenta w odniesieniu do stanu wynikającego ze schorzeń stałych, na całkowity brak jakiś niepokojących objawów.

Również R. C. oraz L. D., którzy uczestniczyli w wyjeździe pogotowia z 11 marca 2019r. w pierwszych zeznaniach podali, że pacjent był słabo kontaktujący, nie było z nim raczej „słownej wymiany zdań”, kontaktu „werbalnego”. W karcie zlecenia trzeciego wyjazdu z 11.03.2019r. godz. 09:46, (które to zapisy akceptował lekarz będący członkiem zespołu tj. oskarżony) zanotowano : odnośnie przeprowadzonego wywiadu „utrudniony kontakt, podsypiający”, w opisie badania „splątany”, a jako rozpoznanie „udar mózgu, nieokreślony jako krwotoczny lub zawałowy”.

Stąd z tych dowodów zebranych w postępowaniu przygotowawczym wynikało, że stan zdrowia pokrzywdzonego nie był wcale tak zadawalający w trakcie dwóch pierwszych wizyt zespołu, jak chciałby to widzieć obrońca, co wynikało nie tylko z zeznań przesłuchanych po raz pierwszy świadków- ratowników (które to zeznania potwierdzili oni, po ich odczytaniu, na rozprawie), ale i z zapisów z kart zleceń, które akceptował przecież sam oskarżony i których to zapisów z kart wizyt nie kwestionował autor apelacji. Natomiast logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym jest to, iż świadkowie ci podczas składania zeznań przed sądem po 2,5 roku od zdarzeń nie pamiętali już dokładnie przypadku tego pacjenta, to przecież jednak po odczytaniu im poprzednich zeznań – co jeszcze raz należy podkreślić- potwierdzili je jako zgodne z tym co zeznali. L. Z. ostatecznie też na rozprawie potwierdził, że poza podwyższoną temperaturą, to świadomość pacjenta przy drugiej wizycie zespołu była mniejsza niż podczas pierwszej. Skoro zaś skarżący nie kwestionował zapisów z kar wyjazdów, a świadkowie- ratownicy potwierdzili podczas przesłuchania na rozprawie też te okoliczności, które podawali w pierwszych zeznaniach, to zachodziły podstawy do uznania tych spójnych ze sobą dowodów za wiarygodne i taka ich ocena przez sd orzekający nie nastąpiła z zarzucana w apelacji obrazą art. 7 kpk. Jednocześnie należy wskazać autorowi apelacji, że sąd I instancji nie przyjął, iż pokrzywdzony podczas wizyt zespołu ratownictwa medycznego był cały czas nieprzytomny i miał wyraźne objawy udaru, gdyż lektura pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku na to nie wskazuje. Sąd ten bowiem w „faktach uznanych za udowodnione” wskazał, że kontakt z pokrzywdzonym był podczas pierwszej wizyty utrudniony, po tej wizycie nie uległ poprawie, a w trakcie kolejnej wizyty stwierdzono u pacjenta stan gorączkowy oraz zauważalne pogorszenie stanu jego świadomości i brak możliwości nawiązania z nim kontaktu, a podczas trzeciej wizyty utrzymujący się stan braku świadomości pacjenta i utrudniony z nim kontakt oraz pozytywny wynik badania Babińskiego. Co prawda żona pokrzywdzonego w swoich zeznaniach opisywała, że mąż stracił przytomność przed pierwszą wizytą zespołu, ale zeznania J. P. zawierały też informacje o pogorszeniu się stanu zdrowia męża pomiędzy kolejnymi wizytami, co też dawało podstawy do uznania jej relacji w tym zakresie, jako spójnych z zeznaniami ratowników i zapisami z kart wizyt, za wiarygodne.

A wobec powyższego, to z wyżej opisanych dowodów wynikał jednak niezadawalający i pogarszający się z wizyty na wizytę stan pacjenta, co nie pozwalało na uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, tym bardziej, że nie były one składane konsekwentnie, gdyż w najpierw przyznał się on do zarzutu, a potem zmienił stanowisko. I to po analizie wymienionych wyżej dowodów, a nie tylko z uwagi na pierwsze przyznanie się oskarżonego od którego B.Ż. później odstąpił, to sad I instancji słusznie odmówił wyjaśnieniom oskarżonego takiego waloru. Stąd i zarzut obrazy art. 7 kpk na tle oceny wyjaśnień oskarżonego nie podlegał uwzględnieniu.

Przy czym sąd I instancji w „faktach uznanych za udowodnione” nie przyjął, że 10 marca 2019r. przed pierwszą wizyta zespołu to pokrzywdzony był nieprzytomny, tylko, że żona zaobserwowała , że kontakt z mężem jest znacznie utrudniony i że „w jej ocenie mężczyzna tracił przytomność”, w związku z czym wezwała ona karetkę pogotowia na pierwszą wizytę do męża, a następnie, gdy stan męża po pierwszej wizycie zespołu nie uległ poprawie, a kontakt z nim był jeszcze bardziej utrudniony, to żona zdecydowała się kolejny raz wezwać do męża karetkę pogotowia.

A wobec tego nie można było uwzględnić jako wykazanych- w świetle treści pisemnego uzasadnienia wyroku sądu I instancji- by sąd ten dokonał błędnych ustaleń faktycznych, skoro wymowa rozważań sądu orzekającego nie zawierała takich ustaleń jakie przywołał skarżący w apelacji.

Ponadto podstawą ustaleń faktycznych w znacznej mierze nie były tylko osobowe źródła dowodowe (przy czym z zeznań składanych w toku całego postępowania karnego np. przez ratowników nie wynikał wcale brak objawów pogorszenia się stanu zdrowia pokrzywdzonego), ale dokumenty dot. wizyt zespołu ratownictwa medycznego, a także dokumenty z leczenia pokrzywdzonego, i to głównie w oparciu o nie zespół biegłych z (...) w P. – a nie w oparciu, jak to podnosi w apelacji obrońca, o zeznania J. P.- wydał opinie, w których w sposób konsekwentny wskazywał powody dla których ocenił zaniechanie oskarżonego jako niewłaściwe i narażające zdrowie i życie pacjenta w rozumieniu przesłanek z art. 160 kk, przy czym i biegli w opiniach, i sąd I instancji w ustaleniach faktycznych, zawartych też w opisie czynu przypisanego oskarżonemu, dokonali rozróżnienia stanu pokrzywdzonego z pierwszej i drugiej wizyty zespołu (z decydującym o ewentualnej hospitalizacji pokrzywdzonego oskarżonym), wskazując na pogarszający się w miarę upływu czasu stan A. P., co przecież wynikało też z zeznań ratowników złożonych po raz pierwszy po czynie, a także kart wyjazdu pogotowia, skoro w w karcie zlecenia drugiego wyjazdu z 10.03.2019r. godz. 18:51, zanotowano : odnośnie przeprowadzonego wywiadu „utrudniony kontakt… było zrm-pogorszenie”. Trzeba też skarżącemu wskazać, że mimo iż z badania TK z 11.03.2019r. nie wynikały świeże zmiany, to z uzupełniającej opinii biegłych wynika, że rozpoznanie udaru niedokrwiennego mózgu nie może opierać się tylko na ocenie wyniku TK głowy a na całości obserwacji klinicznej, tym bardziej, że ocena obrazu TK u pokrzywdzonego była utrudniona z uwagi na rozległe zmiany malacyjno-bliznowate po przebytym w przeszłości urazie czaszkowo-mózgowym. Ponadto – za podkreśleniem w uzupełniającej opinii tych biegłych- należy zauważyć, że faktycznie w czynie oskarżonego nie chodziło o to, że oskarżony nie rozpoznał udaru niedokrwiennego mózgu podczas krótkich wizyt pogotowia, ale że zignorował objawy pogorszenia stanu zdrowia pokrzywdzonego o podłożu neurologicznym i nie podjął decyzji o przewiezieniu A. P. w dniu 10 marca 2019r. do szpitala celem dalszej obserwacji i diagnostyki, co stwarzałaby realną i bardzo wysoką szansę na szybsze rozpoznanie choroby- w postaci zdiagnozowanego potem udaru mózgu i wdrożenie adekwatnego leczenia szpitalnego, co naraziło pacjenta już w dniu 10.03.2019r. w sposób przyjęty w opisie czynu. Przy czym oskarżonemu nie postawiono zarzutu powiązanego ze skutkiem w postaci zgonu pacjenta i ewentualnymi nieprawidłowościami w toku dalszego leczenia pacjenta, po dniu 10 marca 2019r. Z zarzutu i opisu czynu przypisanego w szczególności nie wynika np. by oskarżonemu zarzucono nieprawidłowe założenie sondy żołądkowej, stąd nie było powodu by badać czy ta nieprawidłowość miała wpływ na dalsze leczenie i stan zdrowia pokrzywdzonego, bo okoliczność ta jest obojętna dla rozpoznania sprawy w granicach wniesionego aktu oskarżenia. Dlatego w nawiązaniu do argumentów i tez z apelacji skarżącego odnoszących się do wyniku badania TK z 11.03.2019r., a także zarzutu obrazy art. 193§1 kpk i art. 167 kpk w zw. z art. 201 kpk i art. 170§1 pkt.2i3 kpk oraz zarzutu obrazy art. 94§1 pkt. 5 kpk w zw. z art. 170§3 kpk, to zlecając uzupełniającą opinię dotychczasowemu zespołowi biegłych, sąd odwoławczy „konwalidował” takie nieprawidłowości zarzucane sądowi I instancji, przy czym w zleceniu tym nakazał ustosunkowanie się przez biegłych w kolejnej opinii tylko do okoliczności istotnych dla rozpoznania sprawy w granicach zarzutu postawionego oskarżonemu w a/o. Nadto ww uchybienia, które skarżący przedstawił w apelacji, okazały się, po uzyskaniu opinii uzupełniającej, w której pominięto składane przez oskarżonego w charakterze świadka zeznania, takimi które nie miały wpływu na treść orzeczenia przy uwzględnieniu treści zarzutu i opisu czynu przypisanego oskarżonemu. Należy też podkreślić, że sam obrońca nie podnosił merytorycznych zastrzeżeń co do opinii uzupełniającej, a jedynie wskazywał na podtrzymanie przez biegłych w uzupełniającej opinii dotychczasowego stanowiska, co wskazuje na właściwy w tej opinii sposób motywowania oraz stopnień stanowczości wyrażonych w niej wniosków.

Reasumując, to w świetle powyższych rozważań, po analizie zebranego materiału dowodowego z uwzględnieniem pozyskanej przez sąd II instancji uzupełniającej opinii biegłych z UM w P., nie było podstaw do uwzględnienia zarzutów z apelacji obrońcy oskarżonego a dotyczących obrazy przepisów postępowania i błędnych ustaleń faktycznych, co miałoby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn dla których zarzuty z apelacji i argumenty podniesione w apelacji, a w konsekwencji wniosek końcowy, po uzyskaniu opinii uzupełniającej biegłych, nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

niezasadność rozstrzygnięcia z pkt. II wyroku o zadośćuczynieniu

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd odwoławczy z uwagi na treść art. 440 kpk, wobec apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego dostrzegł potrzebę dokonania korekty zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia z pkt. II, w którym na podstawie art. 46§1 kk zobowiązano oskarżonego do zapłaty na rzecz członków rodziny zmarłego pokrzywdzonego A. P. zadośćuczynień za doznaną krzywdę po 5.000zł. Należy przypomnieć, że z art. 46§1 kk wynika, że w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, , obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; z wyraźnym zaznaczeniem, że robi to stosując przepisy prawa cywilnego. Pokrzywdzony A. P. zmarł, a w prawa przysługujące zmarłemu pokrzywdzonemu wykonywały w sprawie jego żona i córka, przy czym z przepisów kodeksu cywilnego nie wynika by samo złożenie wniosku przez te osoby powodowało możliwość zasądzenia na ich rzecz takich zadośćuczynień, jak to nastąpiło w pkt. II zaskarżonego wyroku.

Bowiem skutek w postaci śmierci pokrzywdzonego nie jest znamieniem czynu przypisanego oskarżonemu, bo jest nim jedynie narażenie pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu przez błąd terapeutyczny B.Ż. z 10 marca 2019r. a nie z dnia śmierci pokrzywdzonego, co nastąpiło 40 dni później. W inkryminowanym zachowaniu oskarżonego przyjętym w opisie czynu przypisanego nie mieszczą się więc zdarzenia, o których mowa w art. 445 i 448 k.c., które mogłyby być podstawą prawną do orzeczenia zadośćuczynienia na rzecz następców prawnych pokrzywdzonego tj. E. R. i J. P..

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok, za wyjątkiem rozstrzygnięcia z pkt. II

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn dla których zarzuty z apelacji i argumenty podniesione w apelacji, , a w konsekwencji wniosek końcowy, po uzyskaniu opinii uzupełniającej, nie zasługiwały na uwzględnienie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylenie rozstrzygnięcia z pkt. II o zadośćuczynieniu

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn wskazanych w okolicznościach wziętych pod uwagę z urzędu.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. III

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, stąd zachodziły podstawy z art. 636§1kpk i z art. 3ust.1 i 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych do obciążenia B.Ż. kosztami za postępowanie odwoławcze, w tym opłatą.

7.  PODPIS

Natalia Burandt Elżbieta Kosecka-Sobczak Krzysztof Korzeniewski