Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Elżbieta Kala

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2014 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko: J. K.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. akt. VIII GC 248/13 upr

oddala apelację

Sygn. akt VIII Ga 173/13

UZASADNIENIE

Powódka – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. domagała się zasądzenia od J. K., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Biuro (...) kwoty 515,88 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu(tj. od 20.07.2012 r.) do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu.

W treści uzasadnienia powódka wskazała, że w dniu 30 marca 2009 r. (...) sp. z o.o. (która w późniejszym czasie zmieniła firmę na (...) sp. z o.o.) zawarła z pozwanym J. K. dwie umowy o świadczenie usługi TDI na czas oznaczony 12 miesięcy o numerach: (...) oraz nr(...)

Powódka wskazała, że w związku z zawartymi umowami obciążała pozwanego fakturami VAT, które regulował on nieterminowo. W związku z tym w dniu 31 grudnia 2009 r. powódka wystawiła pozwanemu notę odsetkową na łączną kwotę 43,53 zł. Nadto w dniu 20 lipca 2009 r. pozwanego obciążono karą umowną w kwocie 472,35 zł w związku z rozwiązaniem obu umów z przyczyn leżących po stronie pozwanego. Pozwany nie uregulował obu tych kwot. Nadto powódka wskazała, że celem polubownego załatwienia sprawy kierowała do pozwanego liczne wezwania do zapłaty, nie było jednak na nie żadnej reakcji.

W dniu 1 sierpnia 2012 r. Sąd Rejonowy Lublin – Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tego nakazu pozwany złożył sprzeciw, żądając oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że roszczenie powódki uległo przedawnieniu. Wskazał również, że brak było podstawy faktycznej i prawnej do rozwiązania z nim umów przez pozwaną.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że zawarł z powódką dwie umowy, dotyczące świadczenia usługi TDI przy ul. (...) w B.. Podał, że w lipcu powódka jednostronnie odstąpiła od umowy. Wskazał, że oświadczenie o rozwiązaniu nie spełniało wymogów formalnych określonych w § 6 pkt 5 Regulaminu korzystania z usługi TDI. Podniósł, że rozwiązanie umowy nie nastąpiło z przyczyn leżących po jego stronie. Nadto wskazał, że roszczenia powódki przedawniły się w okresie dwóch lat.

Wniósł również o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podniosła, że zarzut przedawnienia zawarty w treści sprzeciwu jest chybiony i wskazała, że roszczenia, których dotyczy to postępowanie przedawniają się w terminie 3 lat. Powódka wskazała ponadto, że podstawą rozwiązania umów z pozwanym był fakt, iż nieterminowo regulował on należności oraz w sposób niezgodny z umową i regulaminem korzystał z usługi TDI. Niezgodność ta polegała, zdaniem powódki, na udostępnianiu przez pozwanego usługi świadczonej przez powódkę poza lokal objęty usługą.

W dniu 28 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin – Wschód w Lublinie z siedzibą w Świdniku stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy.

Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 42,62 zł z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 20 lipca 2012 r. do dnia zapłaty, zaś powództwo w pozostałym zakresie oddalił.

Sąd Rejonowy wydał rozstrzygnięcie w oparciu o następujące ustalenia.

Sąd I instancji ustalił, iż bezspornym pomiędzy stronami było, że w dniu 30.03.2009 r. powódka zawarła z pozwanym umowę nr (...). Zgodnie z treścią § 1 powódka zobowiązała się udostępnić abonentowi usługę TDI w wersji (...). Umowa została zawarta na czas oznaczony 12 miesięcy. W treści § 3 pozwany zobowiązał się uiszczać miesięczny abonament wynoszący 53,28 zł netto za pierwsze 3 miesiące obowiązywania umowy i 86,07 zł w kolejnych miesiącach. Strony uzgodniły, że opłaty te będą regulowane w terminie 14 dni od daty wystawienia przez powódkę faktury. W treści § 5 ustalono, że w sprawach nieuregulowanych umową zastosowanie mają przepisy Kodeksu cywilnego oraz ustawy - Prawo telekomunikacyjne a szczegółowe prawa i obowiązki stron określa Regulamin korzystania z usługi TDI świadczonej przez TK.

W treści protokołu zdawczo – odbiorczego do tej umowy potwierdzono instalację tej usługi w dniu 04.05.2009 r. w B. przy ul. (...).

W dniu 30.03.2009r. powódka zawarła z pozwanym umowę nr (...). Zgodnie z treścią § 1 powódka zobowiązała się udostępnić abonamentowi usługę TDI w wersji (...). Umowa została zawartą na czas oznaczony 12 miesięcy. W treści § 3 pozwany zobowiązał się uiszczać miesięczny abonament wynoszący 61,48 zł netto za pierwsze 3 miesiące obowiązywania umowy i 102,46 zł w kolejnych miesiącach. Strony uzgodniły, że opłaty te będą regulowane w terminie 14 dni od daty wystawienia przez powódkę faktury. W treści § 5 ustalono, że w sprawach nieuregulowanych umową zastosowanie mają przepisy Kodeksu cywilnego oraz Ustawy Prawo Telekomunikacyjne a szczegółowe prawa i obowiązki stron określa Regulamin korzystania z usługi TDI świadczonej przez TK.

W treści protokołu zdawczo – odbiorczego do tej umowy potwierdzono instalację tej usługi w dniu 04.05.2009r. w B. przy ul. (...).

Pozwany zawarł obie wyżej wymienione umowy na warunkach promocyjnych, do których stosowano Regulamin Promocji (...). W treści punktu 10 tego regulaminu podano, że w przypadku rozwiązania umowy zawartej na zasadach promocji przez abonenta lub przez TK Telekom z przyczyn leżących po stronie abonenta, przed upływem terminu wskazanego w punkcie 5.1 abonent zostanie obciążony opłatą wyrównawczą nie większą niż suma udzielonych zniżek. Opłata ta obejmować ma kwotę 120,78 zł wynikającą z udzielonej zniżki w ramach promocji za aktywacje usługi oraz w kwocie odpowiadającej różnicy sumy opłat abonamentowych w okresie trwania umowy, które abonent ponosiłby w przypadku naliczania ich zgodnie z cennikiem usługi TDI i sumy opłat abonamentowych w okresie trwania umowy, naliczanych na warunkach promocji określonych jak w punkcie 8.4 regulaminu.

Stosownie do treści § 3 pkt 5 Regulaminu korzystania z usługi TDI abonent mógł wykorzystywać łącze tylko w lokalu podanym przy zawarciu umowy.

Zgodnie z treścią § 6 pkt 4 tego regulaminu powódka mogła rozwiązać umowę z abonentem w trybie natychmiastowym w przypadku:

a.  ograniczenia uprawnień przyznanych powódce w zakresie świadczenia usługi,

b.  bezskutecznego wezwania abonenta do zapłaty należności w łącznej wysokości odpowiadającej należności za dwa pełne okresy rozliczeniowe za świadczoną usługę,

c.  wykorzystywania usługi dla celów niezgodnych z prawem lub powodujących zaburzenie pracy sieci powódki,

d.  rażącego naruszenia regulaminu lub umowy przez abonenta i nie zaprzestania tego naruszenia w terminie 7 dni od dnia wezwania,

e.  ogłoszenia upadłości abonenta albo wszczęcia względem niego postępowania upadłościowego lub układowego

W treści § 6 pkt 7 tego regulaminu wskazano, że umowa wygasa na skutek:

- ograniczenia upływu czasu, na który została zawarta,

- śmierci abonenta,

- wykreślenia abonenta nie będącego osobą fizyczną z ewidencji lub rejestru,

- utraty przez abonenta tytułu prawnego do lokalu.

Z treści § 8 ust. 1 tego regulaminu wynikało ponadto, że powódka ma prawo do natychmiastowego zawieszenia lub ograniczenia usługi w następujących przypadkach:

a. gdy abonent opóźnia się bądź pozostaje w zwłoce z płatnością należności za usługę przez okres dłuższy niż 15 dni, aż do dnia uiszczenia na rzecz powódki wszelkich opłat,

b. gdy abonent wykorzystuje usługę w sposób sprzeczny z prawem,

c. gdy abonent podejmuje działania uniemożliwiające bądź utrudniające świadczenie usługi przez powódkę.

W treści § 9 ust. 5 regulaminu wskazano, że abonenta obciążają koszty naprawy w przypadku, gdy uszkodzenie powstało na skutek:

- nieuprawnionego działania abonenta,

- uszkodzeń mechanicznych,

- świadomego zniszczenia.

Pozwany nie regulował terminowo płatności za usługę dostarczaną mu przez powódkę.

W dniu 31.12.2009 r. powódka wystawiła notę odsetkową, w której obciążyła pozwanego odsetkami w łącznej kwocie 43,53 zł.

W dniu 7 lipca 2009 r. pozwany dokonał przecięcia kabla należącego do powódki, uniemożliwiając jej w ten sposób realizację usługi. Tego samego dnia awarię usunięto.

W dniu 09.07.2009 r. powódka poinformowała pozwanego, że ustaliła, iż pozwany zajmuje się rozprowadzaniem sygnału (...) w budynkach przy ul. (...), co jest niezgodne z § 3 pkt 5 „Regulaminu korzystania z usługi TDI”. Nadto wskazała, że pozwany nie posiada dokumentów potwierdzających prawo do lokali położonych w tych budynkach oraz, że ustalono, iż w dniu 07.07.2009 r. dokonał przecięcia kabla doprowadzającego sygnał internetowy. W związku z tymi faktami powódka na podstawie § 6 pkt 4 c i § 8 pkt 1 c „Regulaminu korzystania z usługi TDI” rozwiązała umowę z pozwanym.

W dniu 20 lipca 2009 r. powódka obciążyła pozwanego kwotą 472,35 zł z tytułu rozwiązania obu zawartych z nim umów z przyczyn leżących po stronie pozwanego. Jako podstawę naliczenia tej kary wskazano § 10 Regulaminu (...) usługi (...). Wezwano pozwanego do zapłaty wskazanej kwoty w terminie do 31.07.2009 r.

Pozwany nie uregulował kwot wynikających z noty odsetkowej i noty debetowej.

W związku z tym, pismami z dnia 15.12.2010 r. i 23.12.2010 r. powódka wezwała go do zapłaty wskazanych sum.

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zgodnych twierdzeń stron oraz dokumentów prywatnych, które nie były kwestionowane oraz korespondowały z twierdzeniami stron, były zatem wiarygodne. Sąd dał wiarę w całości zeznaniom W. K., J. S., J. B., M. W. uznając je za jasne, dokładne i rzetelne. Sąd co do zasady dał również wiarę zeznaniom powoda, gdyż były one zgodne z pozostałym zebranym w tej sprawie materiałem dowodowym. Za niewiarygodny sąd uznał jedynie ten fragment jego zeznań, w którym zaprzeczył on, iżby dokonał przecięcia kabla powódki.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż pozwany przeciwko roszczeniu pozwu podniósł jedynie zarzut przedawnienia.

Na podstawie tych ustaleń Sąd Rejonowy zważył, odnosząc się do kwestii przedawnienia roszczenia, że strony łączyła umowa o świadczenie usług, która w sposób kompleksowy została uregulowana w treści ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne. W ustawie tej nie uregulowano odrębnie terminu przedawnienia roszczeń związanych ze świadczeniem tego rodzaju usług.

Sąd Rejonowy wskazał, że zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie zgodnie przyjmuje się, że wobec faktu, że ustawa Prawo telekomunikacyjne w sposób odrębny i pełny reguluje kwestie związane z umowami dotyczącymi świadczenia usług telekomunikacyjnych, to brak jest podstaw do stosowania względem nich terminu przedawnianie określonego w art. 751 k.c. W tych okolicznościach roszczenia wynikające z umowy zawartej przez strony przedawniają się, zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 118 k.c., w terminie 3 lat licząc od chwili, gdy roszczenie stało się wymagalne. W tym samym terminie przedawnia się roszczenie okresowe o zapłatę odsetek.

W ocenie Sądu Rejonowego, analiza terminów płatności wskazanych w treści noty odsetkowej prowadzi jednak do wniosku, że co do odsetek wymienionych w punkcie 1. i 2. roszczenie powódki było w chwili wniesienia pozwu przedawnione. Co do pozostałych odsetek (na łączną kwotę 42,62 zł) w chwili wniesienia pozwu przedawnienie jeszcze nie nastąpiło. Pozwany nie zakwestionował ani faktu wykonania usługi ani też tego, że był zobowiązany do zapłaty kwot wskazanych w treści noty odsetkowej ani terminów płatności i dat dokonania wpłat, które zostały w tym dokumencie wymienione. W tym stanie rzeczy, Sąd Rejonowy uwzględnił w tym zakresie powództwo i w punkcie I. wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 42,62 zł. Rozstrzygnięcie to Sąd I instancji oparł na brzmieniu art. 481 § 1 k.c.

Odnosząc się do żądania zasądzenia kwoty 472,35 zł wskazać należy, że Sąd I instancji uznał, że roszczenie to nie uległo przedawnieniu. Termin jego wymagalności, wskazany w treści noty debetowej przypadał na dzień 31.07.2009 r. Skoro termin przedawnienia wynosi 3 lata, to upływał z końcem lipca 2012 r. Przed tą datą jednak powódka złożyła pozew. Żądanie to nie zasługiwało jednak na uwzględnienie z innych przyczyn.

Dochodzona kwota stanowiła karę umowną. Zgodnie z treścią punktu 10 Regulaminu Promocji (...) w przypadku rozwiązania umowy zawartej na zasadach promocji przez abonenta lub przez TK Telekom z przyczyn leżących po stronie abonenta, przed upływem terminu wskazanego w punkcie 5.1 (tj. okresu, na który została zawarta umowa) abonent zostanie obciążony opłatą wyrównawczą nie większą niż suma udzielonych zniżek. Powódka w toku procesu wskazywała na trzy przyczyny rozwiązania z pozwanym umowy: nieuregulowanie w terminie należności za wykonaną usługę, nieudokumentowanie praw do lokalu w budynkach, w których świadczono usługę oraz na fakt przecięcia przez pozwanego przewodu służącego do przesyłu sygnału. Żadna z tych okoliczności w świetle uregulowań umownych zawartych w Regulaminie korzystania z usługi TDI nie stanowiła zdaniem Sądu Rejonowego podstawy do rozwiązania umowy.

Sąd podkreślił, że przedmiotowy regulamin stanowił wzorzec umowy, o którym mowa w art. 384 § 1 k.c. Zgodnie z brzmieniem art. 385 § 2 k.c. wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Ze względu na fakt, że wzorce umowy są skierowane do nieoznaczonego kręgu adresatów, wykładni wzorców należy dokonywać wyłącznie według metody obiektywnej i ustalać sens wzorca z punktu widzenia wiedzy i możliwości poznawczych typowego adresata wzorca. Dlatego też podstawowe znaczenie mają językowe reguły wykładni. Ustalenie znaczenia poszczególnych zapisów wzorców winno być dokonywane sposób ścisły z uwzględnieniem całkowitego zakazu interpretacji rozszerzającej. Reguły te, zdaniem Sądu Rejonowego, mają szczególnie istotne znaczenie dla niniejszej sprawy. W kontekście zapisów Regulaminu korzystania z usługi TDI podkreślenia wymaga fakt, że w nauce prawa rozróżnia się pojęcie rozwiązania umowy, jej wygaśnięcia oraz odstąpienia od umowy. Rozwiązanie umowy dotyczy sytuacji, gdy na mocy porozumienia stron, bądź z mocy oświadczenia jednej z nich umowa przestaje obowiązywać. Możliwość rozwiązania umowy przez jedną ze stron na mocy złożonego przez nią oświadczenia musi mieć podstawę, bądź to w treści samej umowy, bądź też w treści przepisów ustawy. Pojęcie wygaśnięcia umowy jest związane z sytuacją, gdy określone zapisy umowy, bądź przepisy prawa wiążą ze zdarzeniem o charakterze obiektywnym skutek w postaci zakończenia obowiązywania umowy. Skorzystanie zaś przez stronę z ustawowego albo umownego prawa do odstąpienia od umowy ma moc wsteczną i jego skutkiem jest uznanie umowy za niebyłą od samego początku.

W treści punktu 10 Regulaminu Promocji (...) możliwość naliczenia „opłaty wyrównawczej” wiązała się jedynie z rozwiązaniem umowy przez powódkę z przyczyn leżących po stronie abonenta.

Sąd Rejonowy wskazał, że w § 6 pkt 4 Regulaminu korzystania z usługi TDI przewidziano możliwość rozwiązania przez powódkę umowy z abonentem jedynie w przypadku:

1.  ograniczenia uprawnień przyznanych powódce w zakresie świadczenia usługi,

2.  bezskutecznego wezwania abonenta do zapłaty należności w łącznej wysokości odpowiadającej należności za dwa pełne okresy rozliczeniowe za świadczoną usługę,

3.  wykorzystywania usługi dla celów niezgodnych z prawem lub powodujących zaburzenie pracy sieci powódki,

4.  rażącego naruszenia regulaminu lub umowy przez abonenta i nie zaprzestania tego naruszenia w terminie 7 dni od dnia wezwania,

5.  ogłoszenia upadłości abonenta albo wszczęcia względem niego postępowania upadłościowego lub układowego.

Zdaniem Sądu Rejonowego, oczywistym jest, że przyczyny opisane w punktach 1. i 5. nie wystąpiły w niniejszej sprawie. Brak było również podstaw do uznania, iżby wystąpiła przyczyna opisana w punkcie 2., pozwany nie zalegał bowiem z zapłatą kwoty równej należności za dwa pełne okresy rozliczeniowe. Powódka nie mogła też rozwiązać umowy ze wskazaniem na okoliczności wymienione wyżej w punkcie 4., gdyż nie wzywała pozwanego do zaprzestania naruszenia regulaminu lub umowy. Nie wystąpiła również okoliczność opisana w punkcie 3., gdyż pozwany nie wykorzystywał usługi dla celów niezgodnych z prawem lub powodujących zaburzenie pracy sieci powódki. Fakt, że nie udokumentował praw do lokalu w budynku, w którym świadczono usługę nie stanowi bowiem naruszenia przepisów prawa, co najwyżej jest niezgodny z wewnętrznymi regulacjami powódki. Te regulacje zaś są elementem umowy między stronami a nie powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Okoliczność zaś, że pozwany przeciął przewód należący do powódki nie stanowi zaś wykorzystania usługi. Wykładnia językowa słowa „wykorzystanie” prowadzi do wniosku, że w tym zapisie regulaminu chodzi o takie korzystanie z usługi, które jest niezgodne z prawem, albo zaburza pracę sieci, a nie o nagłe zaprzestanie korzystania z tych usług. W tych okolicznościach Sąd Rejonowy uznał, że powódka bezpodstawnie rozwiązała umowę z pozwanym, gdyż w treści umowy nie było zapisów, które upoważniałyby ją do rozwiązania umowy z powodu wystąpienia opisanych wyżej przyczyn.

W ocenie Sądu Rejonowego, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy jest treść § 6 pkt 7 Regulaminu korzystania z usługi TDI, w treści którego wskazano, że umowa wygasa między innymi na skutek utraty przez abonenta tytułu prawnego do lokalu. Pozwany nie utracił bowiem prawa do lokalu, gdyż nigdy prawa tego nie miał. Podkreślenia wymaga przy tym okoliczność, że powódka zarówno w chwili zawierania umowy z pozwanym jak i w trakcie instalowania usługi miała pełną świadomość, że pozwany nie jest uprawniony do korzystania z lokalu ani w budynku przy ul. (...) ani przy ul. (...). Wyciąganie w późniejszym czasie z tego faktu niekorzystnych dla pozwanego skutków i karanie go „opłatą wyrównawczą” jest zatem nieuzasadnione.

Zapisy Regulaminu korzystania z usługi TDI przewidywały natomiast możliwość podjęcia względem pozwanego innych działań w związku ze zniszczeniem przez niego przewodu umożliwiającego świadczenie usługi. Z treści § 8 ust. 1 tego regulaminu wynikało, że powódka ma w takiej sytuacji prawo do natychmiastowego zawieszenia lub ograniczenia usługi. W § 9 ust. 5 wskazano zaś, że abonenta obciążają koszty naprawy w przypadku, gdy uszkodzenie powstało na skutek:

- nieuprawnionego działania abonenta,

- uszkodzeń mechanicznych,

- świadomego zniszczenia.

Kierując się tą argumentacją Sąd I instancji uznał, że powódka nie była upoważniona do rozwiązania umowy z pozwanym i w konsekwencji bezprawnie naliczyła pozwanemu karę umowną za rozwiązanie umowy z przyczyn leżących po jego stronie. Z tych względów, w tej części powództwo oddalił.

Sąd Rejonowy uznał, że pozwany uległ jedynie co do nieznacznej części żądania i w związku z tym powódka winna być , w oparciu o treść art. 100 k.p.c. obciążona w całości kosztami procesu. Pozwany jednak nie poniósł w związku z niniejszym postępowaniem żadnych kosztów, wobec czego sąd nie zawarł w wyroku rozstrzygnięcia o kosztach.

Od powyższego wyroku apelację wniosła powódka zaskarżając wyrok w części: oddalającej powództwo (pkt 2 sentencji) co do obowiązku zapłaty kwoty 472,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty, od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz rozstrzygającej o kosztach procesu. Wyrokowi Sądu I instancji powódka zarzuciła: 1) sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału
dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ
na wynik sprawy, a mianowicie naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez:

a) przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że zachowanie pozwanego, polegające na przecięciu kabla
doprowadzającego sygnał internetowy do bloku przy ulicy (...) w B. nie
wypełniało dyspozycji § 6 pkt 4 Regulaminu korzystania z usługi TDI, a w rezultacie - w ocenie Sądu - nie stanowiło przesłanki do rozwiązania umowy z pozwanym i naliczenia
pozwanemu kary umownej za rozwiązanie umowy z przyczyn leżących po jego stronie (co
najwyżej powódka - w ocenie Sądu I instancji - miała prawo do natychmiastowego zawieszenia lub ograniczenia usługi), pomimo że z dokumentu, jakim jest Regulamin korzystania z usługi TDI wynika, że zachodziły przesłanki do rozwiązania umowy z pozwanym (§6 pkt 4 lit. "c" albo "d") a z Regulaminu Promocji Usługi (...) (pkt 10) wynikała możliwość naliczenia opłaty wyrównawczej, w przypadku rozwiązania umowy przez powódkę z przyczyn leżących po stronie abonenta;

b) dokonanie oceny dowodu z dokumentu - Regulaminu korzystania z usługi TDI, w sposób nasuwający zastrzeżenia z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania, poprzez
uznanie przez Sąd Rejonowy, że w związku z przerwaniem kabla przez pozwanego, powódce przysługiwało jedynie prawo do natychmiastowego zawieszenia lub ograniczenia usługi, w sytuacji, gdy w istocie powódce przysługiwało również uprawnienie do rozwiązania
umowy w trybie natychmiastowym w oparciu o postanowienia § 6 pkt 4 lit. "c" albo "d"
Regulaminu korzystania z usługi TDI -zatem powódka miała możliwość rozwiązania umowy
w trybie natychmiastowym w oparciu o postanowienia § 6 pkt 4 lit. "c" albo "d"
Regulaminu korzystania z usługi TDI albo zawieszenia lub ograniczenia usługi w oparciu o postanowienia § 8 pkt 1 lit. "c" tego regulaminu. Powódka wybrała opcję pierwszą i jej
działanie było zgodne z prawem;

c) dokonanie przez Sąd Rejonowy oceny dowodów w sposób nie wszechstronny, a mianowicie pominięcie przez Sąd - wynikającego z zebranego materiału dowodowego – faktu bezprawnego rozprowadzania przez pozwanego sygnału TDI w budynkach przy ulicy
(...) i (...) w B. jako czynu niezgodnego z prawem i stanowiącego rażące naruszenie Regulaminu korzystania z usługi TDI, a w rezultacie nieuwzględnienie przez ten Sąd tego faktu przy formułowaniu tezy o bezpodstawności rozwiązania przez powódkę umowy z pozwanym i bezprawnym naliczeniu pozwanemu kary umownej. Fakt powyższy ma istotne znaczenie dla sprawy a jego pominięcie mogło wpłynąć na jej wynik.

2) niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 227 k.p.c. przez bezzasadne oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: A. W., ul. (...), (...) G., Z. O., ul. (...), (...) G. i E. S., ul. (...), (...) L., powołanego celem wykazania zasadności i okoliczności wypowiedzenia umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, mimo że okoliczności, na które dowód ten został zgłoszony w piśmie z 7 grudnia 2012 r., stanowiącym odpowiedź na sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty, nie zostały dostatecznie wyjaśnione.

Wskazując na powyższe powódka wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. II, to jest zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 472,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 20
lipca 2013 r. do dnia zapłaty;

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych,

- ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z rozstrzygnięciem co do kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne prawidłowo poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, jako znajdujące oparcie w zebranym materiale dowodowym, jak również podziela dokonaną przez tenże Sąd ocenę prawną stanu faktycznego i wyciągnięte z tej oceny wnioski. Z tych względów nie mogły zostać uwzględnione zarzuty apelacyjne.

Podniesione przez skarżącą zarzuty naruszenia przepisów postępowania cywilnego opierają się w zasadzie na zakwestionowaniu przez nią prawidłowości ustaleń Sądu I instancji, co miało polegać na ich sprzeczności z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. W tej sytuacji zarzutem wymagającym rozważenia w pierwszej kolejności jest zarzut dotyczący sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego (art. 233 k.p.c.). W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji wyjaśnił w toku przeprowadzonego postępowania wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. Sąd ten przeprowadził w sprawie postępowanie dowodowe, ustalając stan faktyczny na podstawie dokumentów przedstawionych przez strony, które nie budziły wątpliwości co do swej autentyczności i nie były kwestionowane przez strony. Ponadto, Sąd przeprowadził również dowód z zeznań świadków. Wnioski, które Sąd Rejonowy wywiódł są w pełni uzasadnione i nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów.

Okoliczność, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją strony skarżącej nie oznacza, iż Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia przepisów prawa. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Podkreślić należy, iż dla skuteczności zarzutu naruszenia wskazanej normy nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącej odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyrok SA w Szczecinie z 19.6.2008 r., I ACa 180/08, niepubl.). Co więcej, skuteczne postawienie takiego zarzutu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (wyrok SA w Poznaniu z 21.5.2008 r., I ACa 953/07, niepubl.).

W piśmie do pozwanego z dnia 9 lipca 2009 r. (k-57) powódka wskazała przyczyny wypowiedzenia łączących strony umów tj.: brak potwierdzenia prawa pozwanego do jakiegokolwiek lokalu przy ul. (...) i ul. (...); udostępnienie usługi poza lokal, w którym jest zainstalowana usługa, co jest niezgodne z § 3 pkt 5 Regulaminu korzystania z usługi TDI(„Abonent może wykorzystywać łącze tylko w lokalu podanym przy zawarciu umowy.”); oraz uszkodzenie kabla doprowadzającego sygnał internetowy do bloku przy ul. (...). Jako podstawę wypowiedzenia powódka w niniejszym piśmie wskazała § 6 pkt 4 c Regulaminu korzystania z usługi TDI, zgodnie z którym: „TK może rozwiązać umowę z abonentem z trybie natychmiastowym w przypadku wykorzystywania usługi dla celów niezgodnych z prawem lub powodujących zaburzenie pracy sieci TK” oraz § 8 pkt 1 c, w myśl, którego „TK ma prawo do natychmiastowego zawieszenia lub ograniczenia usługi w przypadku gdy abonent podejmuje działania utrudniające lub uniemożliwiające świadczenie usługi przez TK.”. Co więcej, na podstawie § 9 pkt 5 c przedmiotowego regulaminu, powódka zastrzegła, że obciąży pozwanego kosztami związanymi z usunięciem usterki.

W apelacji powódka wniosła o zasądzenie tytułem kary umownej kwoty 472,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty, od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Należało zważyć, że w przedmiotowej sprawie podstawą rozwiązania umowy był wyłącznie § 6 pkt 4 c Regulaminu korzystania z usługi TDI, a zatem powódka nie powinna wskazywać innych przyczyn rozwiązania. Jednocześnie, główny akcent trzeba położyć na to, co oznacza sformułowanie „wykorzystanie usługi”, a nie „zaburzenie pracy sieci”, albowiem „zaburzenie” to jest już tylko konsekwencja wcześniejszego „niewłaściwego wykorzystania sieci”. Prawidłowo zatem, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał wykładni zapisów niniejszego regulaminu. Wbrew twierdzeniom powódki, Sąd ten nie stwierdził, że przecięcie kabla nie stanowiło „działania uniemożliwiającego świadczenie usługi”, ale że nie stanowiło „wykorzystania usługi”. Tymczasem przecięcie kabla nie jest „wykorzystaniem usługi”, ale właśnie może być zakwalifikowane jako „działanie utrudniające lub uniemożliwiające świadczenie usługi”, co z kolei w myśl postanowień regulaminu stanowi podstawę do „natychmiastowego zawieszenia lub ograniczenia usługi”, nie jest natomiast przesłanką do „rozwiązania umowy z abonentem z trybie natychmiastowym”.

Nieuprawniony był zarzut skarżącej dotyczący konieczności ustalenia bezprawnego rozprowadzania przez pozwanego sygnału (...) w budynkach przy ulicy
(...) i (...) w B., jako czynu niezgodnego z prawem i stanowiącego rażące naruszenie Regulaminu korzystania z usługi TDI, a w rezultacie - nieuwzględnienie przez Sąd I instancji tego faktu przy formułowaniu tezy o bezpodstawności rozwiązania przez powódkę umowy z pozwanym i bezprawnym naliczeniu pozwanemu kary umownej. Powódka podniosła, że rozprowadzanie sygnału poza lokal jest niezgodne z prawem, jednakże nie wskazała jaki przepis prawa naruszył pozwany. Powódka winna wskazać również dla jakich celów niezgodnych z prawem pozwany rozprowadzał sygnał. Otóż podkreślić należy, iż ustalenie bezprawności nie może się ograniczać jedynie do ogólnikowego stwierdzenia, że dane działanie było sprzeczne z prawem, lecz powinno wskazywać konkretne przepisy.

W tych okolicznościach, za bezpodstawny należy uznać również zarzut naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie 227 k.p.c. Apelująca zakwestionowała zasadność oddalenia przez Sąd I instancji wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność wykazania zasadności i okoliczności wypowiedzenia umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Sąd Rejonowy ustalił, iż pozwany przeciął kabel oraz, że przesyłał sygnał poza lokal, w związku z czym, nie było potrzeby przeprowadzenia dalszych dowodów na te okoliczność. Bezsprzecznie, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie była interpretacja zapisów regulaminów, nie zaś badanie okoliczności jakie towarzyszyły wypowiedzeniu umów, tym bardziej, że zostały one wyjaśnione w stopniu wystarczającym dla rozstrzygnięcia sprawy.

W kontekście powyższych uwag uznać należało, że powódka nie podważyła w apelacji dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny wiarygodności i mocy dowodów przez ten Sąd przeprowadzonych. Sąd Okręgowy dokonując własnych ustaleń faktycznych na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie, w pełni podzielił ustalenia Sądu pierwszej instancji i przyjął za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

W tych okolicznościach, nie znajdując podstaw do uchylenia ani zmiany zaskarżonego wyroku, apelację należało oddalić w oparciu o art. 385 k.p.c.