Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 24 czerwca 2014 roku oddalił dwa powództwa o zapłatę połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia wniesione przez M. S. przeciwko M. G. (1), S. G. i (...) M. G., (...) (...) spółce jawnej z siedzibą w T..

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że w pierwszym pozwie powód wniósł o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 36.008,25 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2011 roku do dnia zapłaty , zaś w drugim o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 24.307 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 października 2010 roku do dnia zapłaty. W obu tych sprawach roszczenie oparte było na tej samej podstawie faktycznej i prawnej. W obu sprawach chodziło o wierzytelności nabyte przez powoda w drodze cesji i w obu przypadkach wynikały one z tej samej umowy o dostawę i montaż stolarki, którą z poprzednikiem prawnym powoda zawarli pozwani.

W obu sprawach pozwani wnosili o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 18.06.2010 roku pozwana spółka zawarła z generalnym wykonawcą zadania inwestycyjnego „Rozbudowa Wydziału (...) (...) w T. – utworzenie Centrum (...) – zastosowania w naukach przyrodniczych i biomedycznych” (...) S.A. umowę o roboty budowlane, której przedmiotem była dostawa i montaż drzwi stalowych i drewnianych. Zakres tej umowy obejmował dostawę i montaż 23 sztuk stalowych drzwi płaszczowych wraz z wyposażeniem według specyfikacji (...) mat. w cenie jednostokowej 2.900 zł oraz 1 sztuki drzwi stalowych rentgenowskich z płaszczem ołowiowym wraz z wyposażeniem wg. specyfikacji – (...) mat w cenie jednostokowej 3.300 zł. Zgodnie z § 2 ust. 3 powyższej umowy roboty miały zostać wykonane zgodnie z dokumentacją techniczną, a także ze zamianami w niej dokonanymi. Pod pojęciem dokumentacji technicznej zgodnie z § 1 pkt 5 umowy strony rozumiały dokumentację przetargową, budowlaną i wykonawczą. Strony ustaliły przy tym, że w razie niewyjaśnienia przez stronny umowy sprzeczności w technologii wykonania robót i rodzaju stosowanych materiałów pomiędzy jej poszczególnymi częściami, obowiązująca jest dokumentacja mniej korzystna finansowo dla wykonawcy. Jeżeli ze sprzeczności nie wynika różnica w kosztach wykonania, obowiązuje dokumentacja wykonawcza. Zgodnie z § 1 pkt 4 umowy pod pojęciem dokumentacji wykonawczej strony umowy rozumiały dokumentację sporządzoną w oparciu o dokumentację budowlaną i dokumentację przetargową, stanowiącą ich uszczegółowienie. Zgodnie z § 3 ust. 2 pozwana spółka zobowiązana była wykonać umowę do dnia 30.09.2010 roku. Powyższą dokumentację techniczną spółka (...) przekazała pozwanej spółce jeszcze przed zawarciem umowy. Zgodnie z treścią zestawienia drzwi wchodzącego w skład tej dokumentacji, pozwana zobowiązana była do dostarczenia 23 sztuk drzwi stalowych lakierowanych metodą proszkową. W dniu 01.06.2010 roku przedstawiciel pozwanej spółki (...) w ramach zaproszenia do złożenia oferty przekazał przedstawicielowi spółki z o.o. (...) dokumentację techniczną w celu przygotowania oferty na dostawę 23 sztuk drzwi stalowych objętych umową zawartą przez pozwaną spółkę z (...) S.A. Spółka (...) przedstawiła pozwanej na podstawie przekazanej jej dokumentacji technicznej pisemną ofertę ze szczegółową specyfikacją i cenami poszczególnych asortymentów stolarki metalowej. Oferta ta została przyjęta przez pozwaną spółkę, przy czym oświadczenie o przyjęciu oferty zostało złożone za pośrednictwem poczty elektronicznej. Strony umowy ustaliły, że spółka (...) wykona umowę do końca września 2010 roku, przy czym odbiór całości przedmiotu umowy miał nastąpić w terminie odbioru przedmiotu umowy zawartej przez pozwaną spółkę z generalnym wykonawcą (...) S.A. (...) spółka z o.o. dostarczała drzwi stopniowo po kilka sztuk i wykonywała ich montaż, zgodnie z dyspozycjami kierownictwa budowy. Drzwi były dostarczane w kartonach, a po ich zamontowaniu foliowane do momentu ich odbioru przez (...). Foliowanie służyło zabezpieczeniu drzwi do czasu odbioru. Kolejne dostawy były wstępnie odbierane przez przedstawiciela pozwanej spółki (...). Sprawdzenie obejmowało w szczególności zgodność dostarczonych drzwi z umową pod kątem koloru i właściwego montażu drzwi w otworze. W dniu 24.09.2010 roku spółka (...) wystawiła pozwanej spółce fakturę VAT nr (...) za dostawę i montaż stolarki drzwiowej na łączną kwotę 35.807 zł bez powołania się w jej treści na jakikolwiek dowód dostawy. Pozwana spółka pismem z dnia 19.10.2010 roku dostarczonym spółce (...) w dniu 26.10.2010 roku, odmówił zapłaty należności objętej w/o fakturą, wskazując jako przyczynę niedokończenie przez wystawcę robót. W związku z sygnalizowanymi przez generalnego wykonawcę nieprawidłowościami dotyczącymi powłoki lakierniczej, pozwana spółka zgłaszała reklamacje w tym zakresie przedstawicielowi spółki (...), odpowiedzialnemu za realizację umowy. Pozwana spółka i spółka (...) ustaliły, że usunięcie wad powłoki lakierniczej drzwi nastąpi poprzez ponowne lakierowanie drzwi w terminie do dnia 15.11.2010 roku. Drzwi zostały ponownie pomalowane po ustalonym terminie metodą natryskową na miejscu budowy. (...) S.A. pismem z dnia 13.01.2011 roku zakwestionował technikę wykonania powłoki lakierniczej i wezwał pozwaną spółkę do usunięcia tej usterki, poprzez wymianę 16 sztuk drzwi na malowane metodą proszkową w terminie do dnia 21.01.2011 roku. Pismem z dnia 14.01.2011 roku pozwana spółka wezwała spółkę (...) do usunięcia wad dostarczonych drzwi poprzez wymianę 16 sztuk drzwi na wykonane techniką proszkową do dnia 21.01.2011 roku. W dniu 26.01.2011 roku generalny wykonawca dokonał warunkowego, częściowego odbioru robót objętych umową z pozwaną spółką, w toku którego stwierdzono, że roboty zostały zakończone z opóźnieniem w dniu 30 grudnia 2010 roku oraz, że wystąpiły w nich usterki w postaci niedostatecznej jakości drzwi stalowych: wadliwe powłoki lakiernicze na 16 sztukach stalowych drzwi. Strony ustaliły ponadto, że usterki zostaną usunięte poprzez wymianę drzwi stalowych w terminie do dnia 15.03.2011 roku. Drzwi nie zostały wymienione przez spółkę (...) w zakreślonym terminie. Nie zostały również odebrane wadliwe drzwi od pozwanej spółki. Spółka (...) dostarczyła natomiast w maju 2011 roku na zlecenie (...) S.A. w ramach wykonania zastępczego 16 sztuk drzwi malowanych metodą proszkową. Generalny wykonawca zwrócił zaś w czerwcu 2011 roku pozwanej 16 sztuk wadliwych drzwi. W dniu 11 lutego 2011 roku spółka (...) wystawiła pozwanej spółce fakturę VAT nr (...) za dostawę i montaż stolarki na obiekcie (...) na łączną kwotę 36.100,50 zł z powołaniem na dowód dostawy 11- (...) z dnia 11 lutego 2011 roku, wskazując w treści, że do zapłaty pozostało 36.008,25 zł. W dniu 14.03.2011 roku spółka (...) zawarła z powodem umowę przelewu wierzytelności, na mocy której spółka zbyła mu wierzytelność wobec pozwanej spółki wynikającą z faktury VAT nr (...) z dnia 11.02.2011 roku za dostawę i montaż stolarki w wysokości 36.100,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi. W dniu 14.03.2011 roku spółka (...) zawarła z powodem umowę przelewu wierzytelności, na mocy której spółka zbyła mu wierzytelność wobec pozwanej spółki wynikającą z faktury VAT nr (...) z dnia 24.09.2010 roku za dostawę i montaż stolarki drzwiowej w wysokości 35.807 zł wraz z odsetkami ustawowymi. Pismami z dnia 21.03.2011 roku pełnomocnik powoda zawiadomił pozwaną spółkę o dokonanym przelewie wierzytelności oraz wezwał ją do zapłaty w/o kwot w terminie do dnia 25 marca 2011 roku. W piśmie z dnia 28.03.2011 roku skierowanym do powoda pozwana spółka oświadczyła, że faktury objęte umowami przelewu zostały wystawione bezpodstawnie, a ich wartość jest niezgodna z rzeczywiście wykonaną usługą. Uznała jednocześnie żądanie zapłaty w zakresie kwoty 11.921 zł netto objętej fakturą VAT (...) z dnia 24.09.2010 roku z tytułu dostawy 7 sztuk drzwi. W dniu 15.04.2011 roku pozwana spółka zapłaciła powodowi kwotę 2.500 zł, w dniu 21.04.2011 roku kwotę 3.000 zł, w dniu 10.05.2011 roku kwotę 2.000 zł, w dni u 13.05.2011 roku kwotę 3.000 zł, w dniu 27.06.2011 roku kwotę 1.500 zł. Pismami z dnia 23.01.2012 roku powód wezwał do pozwanych wspólników do zapłaty kwoty 24.307 zł z faktury VAT nr (...) z dnia 24.09.2010 roku i kwoty 36.088,25 zł z faktury VAT nr (...) z dnia 11.02.2011 roku w terminie do dnia 26.01.2012 roku. Pismem z dnia 6.03.2012 roku pozwana spółka odstąpiła od umowy w części dotyczącej wykonania 16 sztuk drzwi stalowych.

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty, zeznania świadków: G. M. I P. W. oraz zeznania pozwanego S. G. i M. G. (1). Sąd I instancji wskazał, że dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez strony i w ocenie Sądu zasługują w całości na wiarę. Za wiarygodne Sąd Rejonowy uznał również zeznania świadków.

Oceniając zgłoszone przez powoda roszczenia Sąd Rejonowy wskazał, iż w jego ocenie umowy z dnia 18.06.2010 roku nie da się zakwalifikować jako umowy o dzieło tak jak o to wnosili pozwani. W ocenie Sądu I instancji zawarta przez strony umowa była umową podwykonawstwa części robót budowlanych, powierzonych pozwanej spółce przez generalnego wykonawcę (...) S.A. W związku z tym Sąd Rejonowy przyjął, iż zgodnie z dyspozycją art. 647 ¹ § 3 i 4 kc umowa zawarta przez pozwaną spółkę i (...) winna zostać zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności za zgodą inwestora – (...) i generalnego wykonawcy – (...) S.A. wyrażoną w sposób czynny, wyraźny lub konkludentny bądź w sposób bierny poprzez bezskuteczny upływ terminu wskazanego w treści art. 657 ¹ § 2 kc.

Sąd Rejonowy wskazał, że z zeznań świadka P. W. odpowiedzialnego za stosunki handlowe i realizację umów z pozwaną spółką, jednoznacznie wynika, że wbrew twierdzeniom pozwanych o ustnej formie umowy spółka (...) złożyła pozwanej pisemną ofertę zawarcia umowy, określającą w sposób szczegółowy istotne postanowienia umowy, w szczególności specyfikację i cechy poszczególnych asortymentów stolarki drzwiowej, jaka miała zostać wykonana. Pozwana spółka przyjęła z kolei w./w ofertę wysyłając do spółki (...) wiadomość e-mail, w której potwierdzała akceptację zaproponowanych warunków umowy. Sąd wskazał przy tym na treść art. 78 § 1 i 2 kc.

Jednak uwzględniając powyższe regulacje i wyniki postępowania dowodowego Sąd Rejonowy uznał, że pomiędzy stronami nie doszło do zawarcia ważnej umowy. Wprawdzie pozwana spółka uzyskała wyraźną akceptację generalnego wykonawcy na powierzenie robót spółce (...), tolerowanie zaś przez inwestora wykonywania prac przez pracowników spółki (...), daje pewne podstawy do przyjęcia, że strony umowy uzyskały zgody przewidziane w art. 647 ¹ § 3 kc, to jednak fakt, że powód w toku postępowania dowodowego nie przeprowadził dowodu z pisemnej oferty złożonej przez spółkę (...) oraz nie przedstawił żadnego dowodu, który potwierdzałby złożenie przez pozwaną spółkę oświadczenia woli o jej przyjęciu w formie pisemnej z własnoręcznym podpisem osób uprawnionych do jej reprezentowania, ewentualnie w formie wskazanej w art. 78 § 2 kc, nie daje dostatecznych podstaw do uznania, że umowa była ważna, a spółce (...) przysługiwało jakiekolwiek roszczenie o zapłatę wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy wskazał również na art. 6 kc, uznając, iż to powód winien wykazać fakty uzasadniające żądanie zapłaty a w szczególności to jakiego rodzaju wynagrodzenie i w jakiej wysokości strony uzgodniły zawierając umowę. Sąd uznał, iż brak jest podstaw do ustalania wysokości wynagrodzenia w oparciu o treść art. 628 kc na podstawie opinii biegłego. Powód takiego wniosku dowodowego ostatecznie nie złożył.

Sąd Rejonowy uznał, że w tej sytuacji badanie czy i jak poprzednik prawny powoda wykonał umowę nie ma istotnego znaczenia wobec braku wykazania przez powoda tego, że dochodzone przez niego roszczenia maja swe źródło w ważnej umowie oraz jaka jest w istocie jej treść.

Sąd I instancji wskazał, że w jego ocenie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje dostatecznych podstaw do przyjęcia, że poprzednik prawny powoda umowy nie wykonał w części dotyczącej 16 sztuk drzwi. W ocenie Sądu spółka (...) dostarczyła zamówione drzwi, a sporną kwestią było czy wykonała swoje zobowiązanie w sposób należyty.

W dalszym ciągu uzasadnienia Sąd Rejonowy czyni rozważania na temat tego jakie ewentualne roszczenia mogłyby przysługiwać powodowi gdyby strony łączyła ważna umowa, czego jednak jak wskazał Sąd Rejonowy powód w toku procesu nie wykazał.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 108 kpc obciążając nimi powoda i pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Apelację od tego wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez zasądzenie dochodzonych pozwami kwot ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Skarżący zarzucił wyrokowi naruszenie prawa procesowego tj. art. 328 § 2 kpc poprzez przedstawienie podstawy prawnej w uzasadnieniu wyroku w sposób niejednoznaczny i wewnętrznie sprzeczny tj. poprzez naprzemienne przyjmowanie, iż poprzednik prawny powoda i pozwana spółka nie zawarły ważnej umowy o roboty budowlane oraz jednocześnie, że w/w umowę zawarły.

Ponadto powód zarzucił naruszenie prawa materialnego – art. 647 ¹ kc poprzez błędne przyjęcie, że zgoda inwestora i wykonawcy oraz pisemna forma umowy o podwykonawstwo między poprzednikiem prawnym powoda i pozwaną spółką są warunkami ważności i skuteczności tej umowy, podczas gdy stanowią one warunki powstającej ex lege odpowiedzialności gwarancyjnej inwestora oraz wykonawcy, co dla rozstrzygnięcia sprawy nie miało znaczenia.

Skarżący zarzucił także naruszenie prawa materialnego tj. art. 405 kc i 410 kc poprzez błędne przyjęcie, że skutkiem przyjmowanej (naprzemiennie) przez sąd I instancji nieważności umowy między poprzednikiem prawnym powoda a pozwana spółką jest brak jakichkolwiek roszczeń o zapłatę po stronie poprzednika prawnego powoda i w konsekwencji powoda.

Kolejny zarzut apelacji dotyczył naruszenia art. 656 § 1 kc w zw. z art. 638 kc i art. 563 § 2 kc poprzez błędne przyjęcie, iż odebranie drzwi przez pozwaną spółkę od poprzednika prawnego powoda i niezgłoszenie wad odbieranych drzwi nie maja wpływu na termin zgłoszenia wad, a istotne dla zachowania tego terminu jest dopiero zwrócenie uwagi pozwanej spółce na w/w wady przez generalnego wykonawcę, który odmówił odbioru wszystkich drzwi i w konsekwencji błędne przyjęcie, że pozwana spółka zachowała ów termin.

W piątym zarzucie apelacji skarżący wskazał na naruszenie art. 637 § 2 kc poprzez błędne przyjęcie, że skoro pozwanej spółce nie przysługuje z tytułu rękojmi uprawnienie do odstąpienia od umowy zawartej z poprzednikiem prawnym powoda, to sąd rozpoznający sprawę może z urzędu uwzględniać ewentualne (niezgłaszane) uprawnienie w/w spółki do obniżenia wynagrodzenia.

Następny zarzut apelacji dotyczył naruszenia art. 6 kc poprzez błędne przyjęcie, że to na powodzie a nie na pozwanych, spoczywa ciężar dowodu rzekomej niezgodności uzgodnionych z poprzednikiem cen drzwi a ich cenami wskazanymi w fakturach VAT w sytuacji, gdy pozwani przedprocesowo przyznawali w/w zgodność przez zapłatę faktury w części bez podnoszenia w/w rzekomej niezgodności.

W ostatnim punkcie powód przedstawił zarzut naruszenia art. 227 kpc i art. 217 kpc poprzez brak rozpoznania wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego celem ustalenia równowartości cen drzwi i błędne przyjęcie w uzasadnieniu wyroku, że powód w/w wniosku nie złożył.

Wszyscy pozwani złożyli odpowiedzi na apelację, w których zgodnie wnieśli o jej oddalenie jako bezzasadnej oraz zasądzenia na ich rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację powoda należało uznać za bezzasadną.

Sąd Okręgowy podziela jako prawidłowe ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i czyni je podstawą własnych rozważań.

Nie ma wątpliwości, iż w niniejszej sprawie przedmiotowa umowa miała charakter umowy podwykonawstwa robót budowlanych jak to prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy. Przedmiotowa umowa dotyczyła, bowiem jedynie fragmentu prac obejmujących w ewidentny sposób zakres robót budowlanych. Sąd I instancji słusznie, zatem wskazał na przepis art. 647 ¹ kc jako regulujący obowiązki wykonawcy i podwykonawcy w ramach umowy z podwykonawcą.

W niniejszej sprawie pozwana spółka była podwykonawcą a poprzednik prawny powoda był dalszym podwykonawcą. Zgodnie z art. 647 ¹ § 4 kc dla ważności takiej umowy wymagana jest forma pisemna. Z przepisu art. 73 kc wynika, że skoro ustawodawca wymóg pisemności umowy zawartej przez podwykonawcę z dalszym podwykonawcą połączył z rygorem nieważności to czynność prawna obejmująca w/o umowę jest nieważna o ile strony nie wykażą iż dochowały pisemnej formy zawarcia umowy o podwykonawstwo robót budowlanych.

Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, iż pozwana spółka i poprzednik prawny powoda zawarły przedmiotową umowę w formie pisemnej, a skoro tak umowa taka jest nieważna.

Wobec tego zarzut naruszenia art. 647 ¹ § 4 kc podniesiony w punkcie II apelacji należało uznać za całkowicie chybiony. Rację maja pozwani wskazując w odpowiedzi na apelację, iż łączenie formy pisemnej umowy jedynie z zakresem odpowiedzialności gwarancyjnej inwestora oraz wykonawcy jest całkowicie nieuprawnione i sprzeczne z treścią kwestionowanego przepisu. Na zakres odpowiedzialności inwestora i generalnego wykonawcy ma wpływ jedynie uzyskanie zgody na zawarcie umowy z podwykonawcą nie zaś niezachowanie formy pisemnej zastrzeżonej pod rygorem nieważności.

Powód swoje roszczenia oparł na umowach zawartych w dniu 14.03.2011 roku. Umowy te miały charakter umów przelewu wierzytelności. Przedmiotem umów cesji były wierzytelności wynikające z umowy jaką miała zawrzeć pozwana spółka z poprzednikiem prawnym powoda. Jak w/w była to umowa zawarta między podwykonawcą a dalszym podwykonawcą a dotyczyła fragmentu umowy o roboty budowlane. Przedmiot umów przelewów został wyraźnie określony. Tak wobec tego powód zakreślił stan faktyczny i prawny toczącego się przed Sądem Rejonowym procesu i zgodnie z przepisem art. 321 kpc Sąd I instancji tylko o takim roszczeniu mógł wyrokować. Sąd nie mógł orzekać ponad zgłoszone żądanie i wyjść ponad przedstawiony przez powoda stan faktyczny sprawy. Powód nie żądał zasądzenia dochodzonych pozwami kwot z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia i w ocenie Sądu Okręgowego nawet nie mógłby z takim żądaniem wystąpić bowiem nie było ono objęte zakresem dwóch umów przelewu. Wszelkie roszczenia powoda znajdowały oparcie jedynie w tych umowach.

Wobec tego skoro powód nie wykazał aby umowa, z której wynikały roszczenia objęte umowami przelewu była ważnie zawarta to nie mógł skutecznie domagać się zasądzenia objętych żądaniami pozwów kwot. Jak wskazano już w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego powód nie przedstawił żadnego dokumentu, który mógłby wskazywać na zachowanie formy pisemnej umowy z której wyniknęły wierzytelności objęte umowami przelewu. Starał się to wprawdzie uczynić wskazując na pisemną ofertę złożoną przez poprzednika prawnego powoda pozwanej spółce ale było to działanie bezskuteczne, skoro poprzednik prawny powoda wskazał, że to powód jest w posiadaniu tego dokumentu. Powód ani w toku postępowania przed Sądem I instancji ani w postępowaniu apelacyjnym takiego w/o dowodu nie przedstawił.

Oddalenie powództwa było w ocenie Sądu Okręgowego zasadne skoro umowa z której wynikały wierzytelności objęte sesjami była nieważna. Powód, jak prawidłowo uznał Sąd Rejonowy nie wykazał, iż przysługuje mu ważne uprawnienie do domagania się zasądzenia spornych wierzytelności.

Sąd Rejonowy nie naruszył również przepisu art. 227 kpc i 217 kpc, bowiem dowód o jakim mowa w punkcie VII zarzutów apelacji nie został podtrzymany przez powoda. Jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 10 czerwca 2014 roku wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego zawarty w piśmie z dnia 14 czerwca 2012 roku miał charakter ewentualny. Z takiego sformułowania nie wynika, iż pełnomocnik procesowy powoda podtrzymał ten wniosek dowodowy. Nadto z pisma procesowego powoda z dnia 14.06.2012 roku wynika, że dowód z opinii biegłego miał dotyczyć ustalenia ceny drzwi, co oznacza, że nie byłby istotny dla rozstrzygnięcia sporu, skoro powód nie wykazał ważności umowy stanowiącej podstawę umów przelewu.

Odnosząc się do zarzutu z punktu I apelacji wskazać należy, że Sąd Rejonowy sporządzając uzasadnienie zaskarżonego wyroku popełnił pewne uchybienie, które nie miało jednak wpływu na wydane w sprawie orzeczenie. Przepis art. 328 § 2 kpc określa jakie elementy winno zawierać uzasadnienie wyroku i uzasadnienie zaskarżonego wyroku elementy te zawierało. Dodatkowo Sąd I instancji na stronach od 15 do 18 uzasadnienia wyroku zawarł zbędne treści dotyczące alternatywnego stanu faktycznego tj. sytuacji, w której powód wykazałby ważność spornej umowy i okoliczności jakie musiałby wówczas wykazywać. Te rozważania były całkowicie zbędne, skoro Sąd Rejonowy przystępując do nich wyraźnie powtórzył, że nie przyjął w ustaleniach faktycznych, iż powód wykazał ważność umowy zawartej przez pozwaną spółkę z poprzednikiem prawnym powoda. Opisywany fragment uzasadnienia mógłby zostać zamieszczony w opinii prawnej ale był całkowicie zbędny w uzasadnieniu wyroku i to w sytuacji, w której Sąd Rejonowy w sposób pewny ustalił stan faktyczny.

Błąd ten jak w/w nie miał znaczenia dla prawidłowości zaskarżonego wyroku jednak wpłynął na treść kolejnych zarzutów zamieszczonych w punktach od III do VI zarzutów apelacji. Okoliczności objęte zarzutami nie miały żądnego znaczenia w niniejszej sprawie skoro dotyczyły alternatywnego hipotetycznego stanu faktycznego a nie ustalonego w sposób niewątpliwy przez Sąd Rejonowy. Zarzuty te jako nie dotyczące istoty sprawy należało wobec tego uznać za bezzasadne.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc apelację powoda jako bezzasadną oddalił.

Na mocy art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 3 kpc i na mocy § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, należało zasądzić od powoda jako strony przegrywającej na rzecz każdego z pozwanych kwoty po 2400 zł tytułem zwrotu wynagrodzenia pełnomocnika procesowego reprezentującego stronę pozwaną w postępowaniu apelacyjnym w obu połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawach.