Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2022 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Gajewska
Protokolant:	sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2022 r. w P.

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

przeciwko T. G.

o zachowek i zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanego T. G. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. tytułem należności głównej kwotę 5 636,23 zł (pięć tysięcy sześćset trzydzieści sześć złotych 23/100) oraz kwotę 1 216,21 zł (jeden tysiąc dwieście szesnaście złotych 21/100) tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 14.09.2019r. do dnia 28.09.2022r., z tym, że zasądzoną należność w łącznej kwocie 6 852,44 zł (sześć tysięcy osiemset pięćdziesiąt dwa złote 44/100) rozkłada na 16 rat miesięcznych, w tym pierwsza rata w kwocie 852,44 zł (osiemset pięćdziesiąt dwa złote 44/100) miesięcznie i piętnaście rat w kwocie po 400 zł (czterysta złotych) płatnych do dnia 15-go każdego miesiąca, począwszy od miesiąca, po którym nastąpi uprawomocnienie wyroku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Odstępuje od obciążania pozwanego T. G. kosztami procesu.

IV.  Nakazuje pobrać od powoda (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 212,19 zł (dwieście dwanaście złotych 19/100) tytułem części nieopłaconych wydatków na opinie biegłych.

V.  Przyznaje adwokatowi T. K., tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu pozwanemu T. G. wynagrodzenie w kwocie 1 476 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych), w tym kwotę 276 zł tytułem podatku VAT, które nakazuje wypłacić ze środków budżetowych Sądu Rejonowego w Piszu.

Sygn. akt I C 17/21

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2020 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wytoczyła powództwo przeciwko T. G. o zapłatę kwoty 6 500 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 września 2019 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 16 grudnia 2016 roku pozwany kierując rowerem bez oświetlenia spowodował kolizję z samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...), doprowadzając do uszkodzenia tego pojazdu. Powoda z właścicielem uszkodzonego pojazdu łączyła umowa ubezpieczenia typu autocasco. Tytułem odszkodowania powódka wypłaciła ubezpieczonemu kwotę 11 836,95 złotych. W dniu 21 czerwca 2017 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty ww. kwoty. W wiadomości e-mail z dnia 3 sierpnia 2017 roku pozwany wniósł o rozłożenia zobowiązania na raty. Tym samym, uznał swoją odpowiedzialność za szkodę, co przerwało bieg przedawnienia roszczenia powódki. Pismem z 22 sierpnia 2017 roku powódka wyraziła zgodę na spłatę zadłużenia w 36 miesięcznych ratach, płatnych do 27-ego dnia miesiąca poczynając od października 2017 roku, w wysokości po 330 złotych, przy czym pierwsza rata w wysokości 286,95 złotych. Pozwany przystąpił do wykonywania warunków ww. ugody. W okresie od 26 września 2017 roku do 2 listopada 2018 roku wpłacił na rzecz powódki łącznie 4 576,95 złotych. Pismem z dnia 11 stycznia 2019 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 17 stycznia 2019 roku, powódka wezwała pozwanego do zapłaty zaległych rat. W dniu 13 września 2019 roku pozwany dokonał wpłaty w wysokości 760 złotych i zaprzestał dalszej spłaty przedmiotowego zobowiązania. Powódka domaga się zasądzenia odsetek 14 września 2019 roku, tj. od dnia następnego po dokonaniu przez pozwanego ostatniej wpłaty.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w niniejszej sprawie w dniu 28 grudnia 2020 roku Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu aby zapłacił na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania. (k. 67)

Pozwany T. G. w przepisanym terminie wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Zakwestionował wysokość kosztów naprawy pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) i podniósł zarzut miarkowania odszkodowania. Jednocześnie pozwany wniósł o ustanowienie mu pełnomocnika z urzędu powołując się na swoją trudną sytuację rodzinną i majątkową.

Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2021 roku Sąd Rejonowy w Piszu ustanowił dla pozwanego pełnomocnika z urzędu, na którego wyznaczony został przez Okręgową Radę Adwokacką w B. adwokat T. K..

Pełnomocnik pozwanego podtrzymał zarzuty pozwanego, a ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i zarzut przyczynienia się ubezpieczonego do powstania szkody. Z uwagi na utrudniony kontakt z pozwanym i znaczny nakład pracy pełnomocnika, wniósł o przyznanie wynagrodzenia według stawki w wysokości 150%.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 grudnia 2016 roku o godzinie 16:10 w gminie B. na prostym odcinku drogi krajowej nr (...), w okolicy 140,4 kilometra, przed obszarem zabudowanym, gdzie droga nie jest sztucznie oświetlona, samochód osobowy marki T. (...) o nr rej. (...) kierowany przez J. Z. uderzył w jadącego na rowerze lub prowadzącego rower w tym samym kierunku T. G.. Na miejsce zdarzenia wezwani zostali funkcjonariusze policji, którzy sporządzili notatkę informacyjną o zdarzeniu drogowym i uznali T. G. za sprawcę kolizji z powodu jazdy rowerem bez wymaganych świateł. T. G. został ukarany mandatem karnym.

W chwili opisanego wyżej zdarzenia, T. G. ubrany był w odzież koloru czarnego, bez elementów odblaskowych.

(dowód: notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 126; zeznania świadka J. Z. k. 155v)

W wyniku opisanej wyżej kolizji, uszkodzeniu uległ ww. samochód. Uszkodzenia usytuowane były na prawym boku pojazdu (m.in. reflektor, przedni zderzak, przedni błotnik, lusterko zewnętrzne, przednie drzwi).

Właściciel T. (...) o nr rej. (...) posiadał ubezpieczenie autocasco w (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W..

Ubezpieczony zgłosił szkodę ubezpieczycielowi, który w oparciu o przedłożone mu faktury za naprawę, w dniu 1 lutego 2017 roku wypłacił odszkodowanie w wysokości 11 836,95 złotych.

(dowód: dokumentacja fotograficzna powstałych w pojeździe uszkodzeń k. 22-43; umowa ubezpieczenia k. 44; faktury VAT k. 47-48; decyzja o przyznaniu odszkodowania k. 45; dowód przelewu k. 49)

Pismem z dnia 21 czerwca 2017 roku ubezpieczyciel wezwał T. G. do zapłaty ww. kwoty w terminie 21 dni od daty otrzymania wezwania, co nastąpiło w dniu 27 czerwca 2017 roku.

W wiadomości e-mail z dnia 3 sierpnia 2017 roku T. G. wystąpił z wnioskiem o rozłożenie ww. zadłużenia na raty, powołując się na swoją bardzo trudną sytuację materialną.

W odpowiedzi, pismem z dnia 22 sierpnia 2017 roku doręczonym T. G. w dniu 29 sierpnia 2017 roku, ubezpieczyciel poinformował o rozłożeniu zadłużenia na 36 miesięcznych rat, płatnych do 27-ego dnia miesiąca poczynając od października 2017 roku, w wysokości po 330 złotych, przy czym pierwsza rata w wysokości 286,95 złotych.

T. G. przystąpił do wykonywania zobowiązania w systemie ratalnym. W okresie od 26 września 2017 roku do 2 listopada 2018 roku zapłacił 14 rat, tym samym wpłacił na rzecz ubezpieczyciela łącznie 4 576,95 złotych.

Pismem z dnia 11 stycznia 2019 roku, doręczonym T. G. w dniu 17 stycznia 2019 roku, ubezpieczyciel wezwał T. G. do zapłaty zaległych rat.

W dniu 13 września 2019 roku T. G. wpłacił na rzecz ubezpieczyciela jeszcze 760 złotych i zaprzestał dalszej spłaty zadłużenia.

(dowód: pismo z 21.06.2017r. wraz z dowodem doręczenia k. 50-53; wydruk wiadomości e-mail k. 54; pismo z 22.08.2017r. wraz z dowodem doręczenia k. 55-58; historia spłaty k. 59-60; pismo z 11.01.2019r. wraz z dowodem doręczenia k. 61-64)

Kierujący samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...) nie miał możliwości uniknięcia uderzenia w jadącego na rowerze lub prowadzącego rower T. G.. Droga potrzebna do zatrzymania samochodu przed nieoświetlonym rowerem lub droga potrzebna na jego ominięcie, była znacznie dłuższa od odległości, z której możliwe było dostrzeżenie nieoświetlonego roweru i rowerzysty ubranego w ciemną odzież bez elementów odblaskowych.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych k. 186-194)

Koszt naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe marki T. (...) o nr rej. (...) na skutek zdarzenia z dnia 16 grudnia 2016 roku, wynosił 10 973,18 złotych netto. Stawka roboczogodziny prac blacharsko-lakierniczych - wskazana w przedłożonych ubezpieczycielowi fakturach za naprawę - odzwierciedlała realia rynkowe, natomiast suma cen części detalicznych została zawyżona o kwotę 863,77 złotych netto.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej i szacowania szkód w pojazdach k. 238-242)

T. G. ma 78 lat. Jest osobą niedosłyszącą. Podstawowym źródłem jego dochodu jest świadczenie emerytalne w wysokości 1 229,02 złotych netto miesięcznie. Dorabia zbierając i sprzedając złom. Znaczną część jego dochodu pochłaniają: opłaty za energię elektryczną, wodę i ubezpieczenie na życie oraz potrącenia dokonywane na rzecz Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie prowadzącego pod sygn. akt Km 261/20 postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela (...) S.A. z/s w W. w związku z zadłużeniem powstałym wskutek braku spłaty kredytu zaciągniętego na leczenie nieżyjącej już żony. (okoliczności bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie – przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 pkt 1 k.c.).

W myśl art. 828 § 1 zd. 1 k.c., jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania.

Roszczenie regresowe ubezpieczyciela nie jest wynikiem przejścia na niego z mocy prawa roszczeń ubezpieczającego przeciwko sprawcy szkody (art. 828 § 1 k.c.), ani wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela (art. 518 k.c.); nie jest też przewidzianym w art. 56 k.c. skutkiem wynikającym ze stosunku ubezpieczenia, lecz stanowi realizację odrębnego, nowego roszczenia, przysługującego ubezpieczycielowi ex lege. W rezultacie roszczenie to jest samoistne i niezależne od umowy ubezpieczenia, które powstaje z chwilą wypłaty odszkodowania przez zakład ubezpieczeń (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 20.12.2019r., I ACa 442/18, Legalis).

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności za szkodę w pojeździe marki T. (...) o nr rej. (...) powstałą na skutek zdarzenia z dnia 16 grudnia 2016 roku. Nie kwestionował również legitymacji czynnej powódki. Podniósł natomiast zarzut przedawnienia roszczenia i zarzut przyczynienia się ubezpieczonego do powstania szkody, a ponadto zakwestionował wysokość dochodzenia roszczenia.

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, zarzuty przedawnienia roszczenia i przyczynienia się ubezpieczonego do powstania szkody, należy uznać za chybione.

Roszczenie powódki stało się wymagalne w dniu wypłaty ubezpieczonemu odszkodowania, co nastąpiło 1 lutego 2017 roku, a co potwierdza załączone do pozwu potwierdzenie przelewu (k. 49). Załączone do akt sprawy: wezwanie do zapłaty z dnia 21 czerwca 2017 roku wraz z dowodem jego doręczenia pozwanemu (k. 50-53) oraz wydruk wiadomości e-mail z dnia 3 sierpnia 2017 roku skierowanej przez pozwanego do powódki i będącej odpowiedzią na ww. wezwanie do zapłaty (k. 54), nie budzą wątpliwości Sądu, że przedmiotowy dług został uznany przez pozwanego w dniu 3 sierpnia 2017 roku. W wyniku tej czynności doszło do przerwania biegu przedawnienia, a w myśl art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Stosownie do treści art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Podkreślić należy, że świadczenie rozłożone na raty nie jest świadczeniem okresowym. W odróżnieniu od świadczeń okresowych, świadczenie rozłożone na raty pozostaje wciąż świadczeniem jednorazowym o z góry ustalonej wielkości. Strona zobowiązana jest co do zasady spełnić je w całości i jedynie od dobrej woli wierzyciela zależy czy zostanie ono rozłożone na raty. Tym samym do świadczeń rozłożonych na raty, zgodnie z art. 118 k.c., znajdzie zastosowanie 6-letni termin przedawnienia roszczeń, którego koniec przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. W niniejszej sprawie termin przedawnienia upływałby 31 grudnia 2023 roku, tymczasem pozew w wniesiony został w dniu 10 grudnia 2020 roku.

Powołany w sprawie biegły sądowy z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, J. K., w sporządzonej na piśmie opinii stwierdził jednoznacznie, że kierujący samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...) nie przyczynił się do powstania przedmiotowej szkody. Biegły wskazał, iż ww. kierujący nie miał możliwości uniknięcia uderzenia w jadącego na rowerze lub prowadzącego rower pozwanego. Droga potrzebna do zatrzymania samochodu przed nieoświetlonym rowerem lub droga potrzebna na jego ominięcie, była znacznie dłuższa od odległości, z której możliwe było dostrzeżenie nieoświetlonego roweru i rowerzysty ubranego w ciemną odzież bez elementów odblaskowych (k. 186-194)

Podniesiony przez stronę pozwaną zarzut zawyżenia wypłaconego ubezpieczonemu odszkodowania, okazał się częściowo zasadny.

W oparciu o opinię powołanego w sprawie biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej i szacowania szkód w pojazdach, M. Z., Sąd ustalił, że koszt naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe marki T. (...) o nr rej. (...) na skutek zdarzenia z dnia 16 grudnia 2016 roku, wynosił 10 973,18 złotych netto. Biegła wskazał, że stawka roboczogodziny prac blacharsko-lakierniczych - wskazana w przedłożonych ubezpieczycielowi fakturach za naprawę - odzwierciedlała realia rynkowe, natomiast suma cen części detalicznych została zawyżona o kwotę 863,77 złotych netto (k. 238-242).

Sąd w pełni podzielił opinie ww. biegłych, bowiem spełniały one stawiane im wymogi, odzwierciedlały staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadały w sposób wyczerpujący, stanowczy i zrozumiały na postawione pytania, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. W ocenie Sądu opinie powyższe sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Są rzeczowe i logiczne. Ponadto należy podkreślić, iż opinie te nie były kwestionowane przez strony sporu.

Mając na uwadze powyższe, w tym ustaloną przez biegłego wysokość kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu (10 973,18 zł) oraz wysokość spłaconego przez pozwanego dotychczas zobowiązania (5 336,95 zł), Sąd na podstawie powołanych na wstępie rozważań przepisów zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5 636,23 złotych (10 973,18 zł – 5 336,95 zł = 5 636,23 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 14 września 2019 roku do dnia wyrokowania wynoszącymi 1 216,21 złotych i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Zasądzoną należność w łącznej kwocie 6 852,44 złote Sąd na podstawie art. 320 k.p.c. rozłożył na 16 miesięcznych rat, przy czym pierwsza rata w kwocie 852,44 zł, a pozostałe raty w wysokości po 400 złotych, płatnych do 15-ego dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca który nastąpi po dniu uprawomocnienia się wyroku, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

Zgodnie z treścią przepisu art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

Wskazać należy, że powołany wyżej przepis wprowadza szczególną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, dając sądowi możliwość wydania orzeczenia zasądzającego roszczenie powoda z uwzględnieniem interesów pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku.

Uprawnienie z art. 320 k.p.c. przysługuje sądowi w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne, spowodowane nieurodzajem czy klęską żywiołową, mogą być jednak także spowodowane działaniem samego dłużnika. Skorzystanie z przysługującego sądowi uprawnienia ma na celu także uchronienie pozwanego od postępowania egzekucyjnego, tak aby umożliwić mu wykonanie wyroku w sposób dobrowolny.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zachodzą okoliczności uzasadniające zastosowanie dobrodziejstwa z art. 320 k.p.c. Jak wynika z akt sprawy, pozwany znajduje się w trudnej sytuacji rodzinnej i majątkowej. Ma 78 lat. Jest osobą niedosłyszącą. Podstawowym źródłem jego dochodu jest świadczenie emerytalne w wysokości 1 229,02 złotych netto miesięcznie. Dorabia zbierając i sprzedając złom. Znaczną część jego dochodu pochłaniają: opłaty za energię elektryczną, wodę i ubezpieczenie na życie oraz potrącenia dokonywane na rzecz Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie prowadzącego pod sygn. akt Km 261/20 postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela (...) S.A. z/s w W. w związku z zadłużeniem powstałym wskutek braku spłaty kredytu zaciągniętego na leczenie nieżyjącej już żony.

Zważywszy na powyższe, zdaniem Sądu, jednorazowa spłata zasądzonego świadczenia byłaby dla pozwanego bardzo utrudniona i narażałaby go na niepowetowane szkody. Wysokość osiąganego przez pozwanego dochodu i fakt, iż prowadzi on gospodarstwo domowe wspólnie z córką i jej mężem, pozwala w ocenie Sądu przyjąć, że pozwany jest w stanie spłacić przedmiotowe zadłużenie w orzeczonych ratach.

Przepis k.p.c. i sposób ustalenia spłaty w ratach stanowi odstępstwo od ogólnych reguł wymagalności roszczenia. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma ten skutek, iż wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat.

Na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze okoliczności, które legły u podstaw rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, Sąd odstąpił od obciążania pozwanego kosztami procesu.

Łączny koszt wydatków z tytułu wynagrodzenia powołanych w sprawie biegłych sądowych wyniósł 1 515,70 zł i tymczasowo pokryty został ze środków budżetowych Skarbu Państwa. Biorąc pod uwagę przegranie sprawy przez powódkę w 14%, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.) Sąd nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 212,19 złotych tytułem zwrotu części wydatków na opinie biegłych (1 515,70 zł x 14% = 212,19 zł).

Na podstawie przepisów § 4 ust. 3 i § 8 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (j.t. Dz.U. z 2019r., poz. 18), Sąd przyznał adwokatowi T. K., tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu, wynagrodzenie w kwocie 1 476 złotych, w tym kwotę 276 złotych tytułem podatku VAT, którą nakazał wypłacić ze środków budżetowych Sądu Rejonowego w Piszu.