Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska
Protokolant:	sekretarka Paulina Warchoł

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2022 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa R. G., M. G.

przeciwko W. M., J. M., D. M., M. M. (1)

o eksmisję

1.  Nakazuje pozwanym W. M., J. M., D. M. i M. M. (1) aby opróżnili nieruchomość stanowiącą współwłasność R. i M. G. położoną w W. przy ul. (...) dla której w Sądzie Rejonowym w Giżycku prowadzona jest Księga Wieczysta o numerze (...) wraz ze wszystkimi rzeczami stanowiącymi ich własność.

2.  Przyznaje pozwanym prawo do lokalu socjalnego i do czasu zaproponowania przez Gminę W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego wstrzymuje wykonanie orzeczenia w przedmiocie eksmisji.

3.  Zasadza od pozwanych na rzecz powodów kwotę 474 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska

Sygn. akt I C 513/21

UZASADNIENIE

Powodowie R. G. i M. G. domagali się nakazania pozwanym W. M., D. M., J. M. i M. M. (1), by opróżnili nieruchomość stanowiącą współwłasność powodów, położoną w W., przy ul. (...), dla której tut. Sąd prowadzi księgę wieczystą nr (...) wraz ze wszystkimi rzeczami stanowiącymi ich własność. Nadto wnieśli o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazali, że poinformowali pozwanych o wygaśnięciu umowy najmu spornej nieruchomości i braku woli jej przedłużenia, zaś pomimo nałożonego na nich obowiązku wydania nieruchomości pozwani do chwili obecnej obowiązku tego nie wykonali. Dodali, że pozwani zaprzestali uiszczać umówiony czynsz najmu.

(...) M., D. M., J. M. M. M. (1) wnieśli o oddalenie powództwa. Powołali się na sprzeczność żądania powodów z zasadami współżycia społecznego, albowiem pozwani dbali o wynajętą nieruchomość jak o własną, przeprowadzili na niej szereg prac porządkowych, wyposażyli nieruchomość, uprzątnęli teren. Ogólnie przyjętym dobrym zwyczajem jest wspieranie członków rodziny, zwłaszcza w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, tymczasem powodowie stosują wobec pozwanych przemoc psychiczną (m.in. nachodząc pozwanych), zamiast umożliwić pozwanym zamieszkiwanie w spornej nieruchomości.

Sąd ustalił, co następuje:

Powodowie R. i M. małżeństwo G. są właścicielami nieruchomości położonej w W., przy ulicy (...), składającej się z działki nr (...), o pow. 1555m ² zabudowanej budynkiem mieszkalnym i budynkami gospodarczymi, dla której Sąd Rejonowy w Giżycku prowadzi księgę wieczystą nr (...).

/dowód: okoliczności bezsporne/

W dniu 17.08.2020 r. powód R. G. zawarł z pozwanym W. M. umowę najmu w/w nieruchomości. Umowa została zawarta na czas określony od 1.09.2020 r. do 31.08.2021 r. z możliwością dalszego przedłużenia. Czynsz najmu ustalono na kwotę 1200 zł płatny z dołu do 15-tego dnia każdego miesiąca. W nieruchomości zamieszkała pozwana D. M. wraz z małoletnimi dziećmi J. i M. M. (1).

/dowód: umowa najmu– k. 42-45/

Pismem z dnia 27.07.2021 r. powód rozwiązał w/w umowę najmu, zawiadamiając najemcę, że umowa nie zostanie przedłużona i wygasa z dniem 31.08.2021 r. Pismo zostało doręczone w dniu 30.07.2021 r.

/dowód: pismo z dnia 27.07.2021 r. z potwierdzeniem doręczenia – k. 46-47/

Pismem z dnia 2.09.2021 r. powodowie wezwali pozwanych do wydania spornej nieruchomości. Wezwanie zostało doręczone w dniu 6.09.2021 r. i pozostało bezskuteczne.

/dowód: pismo z dnia 2.09.2021 r. z potwierdzeniem doręczenia – k. 47-48/

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie bezspornym był ustalony w sprawie stan faktyczny w zakresie stosunku umownego łączącego powodów z pozwanymi, a także fakt rozwiązania tejże umowy przez najemcę – wynika on nie tylko z dokumentów, ale także ze zgodnych twierdzeń stron. Podobnie bezspornym było to, że pozwani nie mają tytułu prawnego do zajmowanej nieruchomości.

Kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy zasadne jest w okolicznościach przedmiotowej sprawy żądanie powodów orzeczenia eksmisji wobec pozwanych. Pozwani nie kwestionowali, że nie mają tytułu prawnego do zajmowanej nieruchomości, wskazywali jednak, że obowiązkiem powodów jest wspieranie członków rodziny, zwłaszcza w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, tymczasem powodowie stosują wobec pozwanych przemoc psychiczną (m.in. nachodząc pozwanych), zamiast umożliwić pozwanym w należącej do powodów nieruchomości. Podnieśli przy tym zarzut z art. 5 k.c.

Podstawę prawną roszczenia stanowi art. 222 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Mając przy tym na uwadze, że pozwani są lokatorami w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy (…), Dz.U.2022, poz. 172., należało w sprawie mieć na względzie regulacje szczególne zawarte w tejże ustawie w zakresie przypadków i form ochrony osób, wobec których zachodzą ewentualne podstawy do orzeczenia eksmisji z lokalu mieszkalnego.

Przenosząc powyższe regulacje na grunt rozpoznawanej sprawy, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i ogółu ujawnionych okoliczności, nie budzi wątpliwości tut. Sądu, że pozwani zajmują obecnie sporną nieruchomość bez żadnego tytułu prawnego i nie przysługuje im wobec tej nieruchomości żadne skuteczne względem powodów prawo do nieruchomości. Okoliczności te w istocie nie były kwestionowane przez pozwanych w toku niniejszej sprawy. Niewątpliwie pozwani nadal zajmują sporną nieruchomość i nie opuścili jej pomimo wezwania. Sąd w związku z tym (będąc związanym żądaniem pozwu) uznał żądanie powodów opróżnienia przez pozwanych nieruchomości wraz ze wszystkimi rzeczami, stanowiącymi ich własność za w pełni uzasadnione, co w konsekwencji skutkowało orzeczeniem jak w pkt 1 sentencji wyroku na podstawie art. 222 § 1 k.c.

W powyższym kontekście wskazać należy, że zarzut pozwanych o sprzeczności żądania pozwu z zasadami współżycia społecznego był nieuzasadniony. Pozwani zajęli sporną nieruchomość na podstawie umowy najmu. Nie będąc właścicielami tejże nieruchomości przeprowadzili na niej – jak twierdzą – szereg prac porządkowych, wyposażyli dom w sprzęt agd, meble, uprzątnęli i dbali o teren wokół nieruchomości. Mając zawartą umowę na czas określony jedynie z możliwością jej przedłużenia (a nie z obowiązkiem) musieli zdawać sobie sprawę, iż kontynuowanie umowy najmu jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym. Ewentualne zatem roszczenia w kwestii nakładów przez nich poniesionych pozostają bez wpływu na zasadność żądania powodów, którzy wyrazili jasno wolę o tym, że nie chcą kontynuować umowy najmu z uwagi na deklarowany powrót na tę nieruchomość. Pozwani nie mogą również wywodzić tytułu prawnego do nieruchomości z relacji rodzinnych. W niniejszej sprawie powodowie wnosząc o eksmisję pozwanych korzystali z uprawnień wynikających z prawa własności do swobodnego w zasadzie dysponowania własną rzeczą. Pozwani zaś nie wykazali jakoby domaganie się przez powodów ich eksmisji stanowiło ze strony powodów nadużycie prawa.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie w charakterze świadków wnioskowanych przez pozwanych na okoliczności wskazane w pkt 3b odpowiedzi na pozew, albowiem fakty, na które mieliby zeznawać świadkowie nie miały znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy. Wskazani świadkowie – co ostatecznie zostało sprecyzowane na rozprawie w dniu 27.01.2022 r. - zdaniem pozwanych mieliby zeznawać na okoliczność zawarcia pomiędzy stronami porozumienia co do zajmowania spornego lokalu przez pozwanych, zapewnień powodów co do zamiaru sprzedaży pozwanym tejże nieruchomości i na okoliczność stosowania przez powodów przemocy psychicznej przeciwko pozwanym. Tymczasem jednoznacznie w tym zakresie powodowie wskazywali, że były rozmowy z pozwanymi na temat ewentualnej sprzedaży nieruchomości, ale wyłącznie w przypadku gdyby wyjazd do innej miejscowości okazał się być wyjazdem na stałe. Powodowie wyraźnie zaznaczyli, że gdyby wiedzieli, że nie wrócą na sporną nieruchomość to dokonaliby jej sprzedaży. Skoro decyzja powodów była inna to w pełni uzasadnione jest ich działanie zmierzające do realizacji praw wynikających z prawa własności. Okoliczności te mają jedynie poślednie znaczenie, bowiem powodowie umowę najmu wypowiedzieli, czym jasno dali wyraz o braku chęci jej kontynuowania.

W polu widzenia tut. Sądu pozostawał fakt, że pozwani w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów posiadają status lokatora, albowiem należą do kręgu osób wymienionych w art. 2 ust 1 pkt 1 tej ustawy. W świetle w/w ustawy lokatorem jest najemca lokalu lub osoba używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. W tym stanie rzeczy niewątpliwie pozwani, którym przysługiwał tytuł prawny inny niż prawo własności do przedmiotowego lokalu uzyskali status lokatora w rozumieniu cyt. ustawy. Przepisy art. 14 i 15 ustawy o ochronie praw lokatorów mają zastosowanie w sprawach o opróżnienie lokalu przeciwko osobom, które były lokatorami w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy (por. uchwała SN z 15.11.2011 r., III CZP 66/01). Zgodnie z art. 14 ust. 4. przywołanej ustawy sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec małoletniego (…) oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. Mając na względzie, że pozwani J. M. i M. M. (1) są osobami małoletnimi –dziećmi pozwanych D. i M. małżonków M., a przy tym pozwani posiadają status lokatora w rozumieniu w/w ustawy należało orzec jak w pkt 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c., jak w pkt 3 sentencji. Na owe koszty składała się kwota 200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 240 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 34 zł tytułem opłat skarbowych od pełnomocnictwa.