Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Oskarżony oświadczył ,iż co do rozpoznania wizerunku nie ma wątpliwości , przy czym zaznaczył ,iż w chwili gdy go spotkał wskazany mężczyzna nosił krótsze włosy .

Po kazaniu mu tablic poglądowych z wizerunkiem A. N. , oskarżony nie rozpoznał go. (...)Zmarginalizował zupełnie swoją wiedzę o przemycie organizowanym przez N. , zapomniał jak miał na imię i nie był w stanie rozpoznać jego wizerunku.

W zamierzeniu dyrektora powód miał być osobą, która organizacyjnie wesprze go w tych kontaktach i zajmie się promocją szpitala oraz dbałością o wizerunek placówki.

Świadek nie miała problemu ze wskazaniem oskarżonego P. K. podczas okazania wizerunku.

Świadek nie pamiętał jedynie, żeby były tam wizerunki powodów. (...)Justyna Balcarczyk, „Prawo do wizerunku i jego komercjalizacja” Studium cywilnoprawne. (...)Wizerunek powodów był więc rejestrowany, został utrwalony, pozwany go przechowywał. (...)Monitorowanie nieruchomości powodów, skutkujące naruszeniem prywatności oraz praw do wizerunku, trudno tym samym, nawet przyjmując argumentację pozwanego, uznać za niezbędne.

C. , w szczególności współudział w tworzeniu i koordynacja realizacji długoterminowych planów strategicznych tego Centrum, jak wynajem lokali w pasażu handlowym, dbałość o wizerunek zewnętrzny i reklama. (...)(...)polityki marketingowej oraz dbałość o wizerunek obiektu, monitorowanie wyników finansowych centrum w kontekście efektywności nadzorowanych działań operacyjnych udział w kluczowych negocjacjach, współdziałanie z Dyrektorem Finansowo – Administracyjnym oraz Dyrektorem Handlowym.

W związku z tą kradzieżą uzyskano dokumentację fotograficzną na którym widnieje wizerunek sprawcy kradzieży oraz nagranie z monitoringu na którym uwieczniono dokonane przestępstwo. (...)(...)do Komisariatu Policji o nadesłanie wizerunku H. A. znajdującego się w bazie (...) , aby dokonać porównań wizerunku oskarżonego z wizerunkiem sprawcy kradzieży (a tym samym osoby kierującej pojazdem) jaki widnieje w materiale dowodowym wyżej wskazanym.

Teza orzeczenia: Dziennikarz nie może ponosić odpowiedzialności karnej za pomówienie, jeżeli w artykule prasowym przedstawił obiektywne dane i chłodną relację z rzeczywistego zdarzenia opatrzoną dodatkowo, wyraźnie wyodrębnionymi cytatami osób trzecich.

D. K. i I. B. udzielili oskarżycielowi pisemnej zgody na wykorzystywanie i rozpowszechnianie przez oskarżyciela swojego wizerunku i wypowiedzi w celach marketingowych i reklamowych dla potrzeb związanych ze sprzedażą produktów oferowanych przez oskarżyciela. (...)Oskarżony zacytował wypowiedzi wskazanych wyżej osób, które w rozmowie telefonicznej z oskarżonym zaprzeczyły, aby udzieliły oskarżycielowi zgody na wykorzystywanie ich wizerunku czy nazwisk. (...)Nie sposób znaleźć przyczyn, dla których oskarżony miałby zakwestionować uzyskane wypowiedzi osób, które wprost zaprzeczyły, aby wyraziły zgodę na używanie przez oskarżyciela swoich wizerunków czy nazwisk w celach reklamowych. (...)Tym bardziej, że jak wynika to bezpośrednio z zeznań świadka D. K. , które Sąd uznał za w pełni wiarygodne, w czasie rozmowy telefonicznej z oskarżonym, świadek sam pozostawał w przekonaniu, że oskarżyciel prywatny ma jego zgodę jedynie na częściowe wykorzystanie wizerunku świadka.