Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt powiązany z frankiem szwajcarskim. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umów bez zmiany ich istoty, jako umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. (...)Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu.

Zawarcie umowy o kredyt zostało poprzedzone spotkaniami, podczas których stronie powodowej zarekomendowano zawarcie kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego (CHF), nie przedstawiając symulacji tego kredytu z jasnymi, zrozumiałymi informacjami. (...)Zapewniano ich nadto, że kurs walutowy franka szwajcarskiego jest bardzo stabilny. (...)Natomiast w niniejszej sprawie kredyt zgodnie z umową musiał być wypłacony w złotych polskich, choć był wyrażony we frankach szwajcarskich. (...)W przypadku kredytu złotowego denominowanego do franka szwajcarskiego, o jednoznaczności można byłoby mówić jedynie wówczas, gdyby umowa określała wysokość udzielonego kredytu w dniu jej zawarcia.

(...)złotych po przeliczeniu według kursów franka obowiązujących w banku kredytującym. (...)Kredyt wszak udzielony został powodom i spłacie podlegał w złotych, a kurs franka stanowił w umowie miernik przeliczeń zobowiązań z franków na złote. (...)Jak już wszak wskazano kredyt udzielony został powodom w złotych i w złotych podlegał spłacie, a kurs franka stanowił w umowie jedynie miernik przeliczeń zobowiązań z franków na złote. (...)Wyłączenie mechanizmu denominacji i pominięcie odesłania do kursu kupna franka czyniło niemożliwym określenie podlegającej wypłacie w złotych kwoty kredytu oznaczonego we frankach, tym samym odpadała realizacja funkcji umowy o kredyt w złotych denominowany kursem franka.

Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt denominowany do franka szwajcarskiego i złożyli wniosek kredytowy. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umów bez zmiany ich istoty, jako umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. (...)Za pomocą klauzuli denominacyjnej powodowie zostali w sposób nieuzasadniony obciążeni całością ryzyka deprecjacji franka szwajcarskiego w okresie do uruchomienia kredytu oraz całością ryzyka wzrostu kursu franka szwajcarskiego przez cały okres spłaty kredytu.

Pozwany podniósł, że zawarta przez strony umowa była umową kredytu denominowanego w walucie obcej – franku szwajcarskim. (...)Doradca prezentował powodom wykresy historycznych kursów franka szwajcarskiego. (...)W obecnym okresie stopy referencyjne wynoszą dla kredytów złotowych - 4,6% (WIBOR 3M), dla kredytów denominowanych kursem franka szwajcarskiego - 0,395% (LIBOR 3M dla CHF). (...)(...)

Zgodnie z postanowieniem § 1 ust. 1 części szczególnej umowy został powodom przyznany „kredyt denominowany udzielony w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 180.562,37 franków szwajcarskich ( (...) ), jednak nie więcej niż 515.000 zł. (...)Intencją powodów było zawarcie umowy kredytu we frankach szwajcarskich z uwagi na niższe koszty takiego kredytu niż w walucie polskiej. (...)Ponadto, przed zawarciem umowy kredytu pracownicy banku (...) zapewniali powodów, że aktualnie jest najlepszy moment na zawarcie umowy kredytu we frankach szwajcarskich. (...)(...)wskazuje, że powodom został udzielony kredyt denominowany w złotych (a nie we frankach, jak wskazywali powodowie), a kwota tego kredytu, tj. kwota pozostawiona do dyspozycji kredytobiorców dla realizacji celu określonego w umowie, wynosiła 180.562,37 franków szwajcarskich.

W związku z tym powodowie udali się do pośrednika finansowego, który przedstawił im ofertę kredytu hipotecznego denominowanego do franka szwajcarskiego jako najkorzystniejszą. (...)W okresie od uruchomienia kredytu do 3 marca 2017 r. powodowie(...)łączną 112.588,91 zł oraz we frankach szwajcarskich kwotę równoważną 112.588,91 zł po przeliczeniu wpłat we frankach szwajcarskich na złote polskie według kursu średniego NBP z dnia poszczególnych wpłat. (...)W tej sytuacji należy uznać świadczenia stron za określone (lub możliwe do określenia) w złotych polskich i nie ma potrzeby ich przeliczenia w stosunku do franka szwajcarskiego. (...)Należy do nich istnienie nieuzasadnionego zróżnicowania sposobów przeliczania kwot ze złotych na franki szwajcarskie (kapitału kredytu) i z franków na złote (wysokości rat), jak również istnienie po stronie banku swobody w zakresie ustalania wysokości każdego z tych kursów.

Zanim bank rozpoczął akcję kredytową w zakresie kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego, bank fizycznie musiał pozyskać takie franki szwajcarskie. (...)Bank pożyczał franki szwajcarskie, od których płacił oprocentowanie, a następnie udzielał kredytów indeksowanych do franka szwajcarskiego. Kredyt indeksowany do franków szwajcarskich to kredyt który wypłaca się w złotych polskich, ale jako równowartość do franków szwajcarskich. Bank księgował wobec klienta należność we frankach szwajcarskich, a klient otrzymywał harmonogram spłaty takiego kredytu również gdzie raty były wyrażone we frankach szwajcarskich.