Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Teza orzeczenia: 7. Teza orzeczenia (): W sytuacji gdy, klauzule walutowe (stanowiące niedozwolone postanowienia w większości kredytów frankowych zawieranych z konsumentami) określają główne świadczenia stron, to gdy żąda uwzględnienia ich abuzywności konsument, a leży to w jego interesie i gdy zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, ich wyłączenie z (...)

Sama umowa ma standardowy charakter kredytu na cele mieszkaniowe denominowanego do franka szwajcarskiego. (...)Ta immanentna właściwość pożyczki denominowanej do kursu franka szwajcarskiego nie jest intuicyjna dla przeciętnego odbiorcy i odbiega od standardowej umowy kredytu, w której kwota pozostała do spłaty praktycznie zawsze maleje z upływem czasu i przy spłacaniu kolejnych rat. (...)To on decydował o kursie franka szwajcarskiego. (...)W tym miejscu przede wszystkim należy zauważyć, że na gruncie umowy zawartej przez powodów chodzi o umowę kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego, przy czym spłata rat kredytowych miała następować w walucie polskiej.

Powódka wskazała, że kwoty udzielonych przez stronę pozwaną pożyczki i kredytów denominowane zostały we frankach szwajcarskich oraz, że wobec znacznej siły nabywczej pieniądza powódka nie była w stanie spłacać należności. (...)Wnioski te motywowała wzrostem kursu franka szwajcarskiego, jak też niepowodzeniem swoich zamierzeń inwestycyjnych. (...)Powódka nadto faktycznie dokonywała spłat należności z tytułu pożyczki i kredytu we frankach szwajcarskich. Wbrew nadto twierdzeniom powódki jej zobowiązanie jest wyrażone we frankach szwajcarskich – kwestia zaś samej klauzuli(...)miała możliwość spłaty należności we frankach szwajcarskich.

Przedmiotem żądania głównego pozwu było także stwierdzenie przez Sąd, że umowa kredytu nr (...) , denominowanego do franka szwajcarskiego, zawarta w dniu 1 marca 2006 roku pomiędzy powodami a pozwanym - jest nieważna ex tunc . (...)(...)roszczenie o ustalenie nieważności umowy kredytu nr (...) , denominowanego do franka szwajcarskiego, zawartej w dniu 1 marca 2006 roku pomiędzy nimi, a (...) Bankiem (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. . (...)postanowiono, że w dniu wypłaty kredytu lub każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków będzie przeliczona do franka szwajcarskiego według kursu kupna walut dla(...)– obowiązującego w dniu uruchomienia kredytu/transzy (§ 5 ust. 3). Z kolei przy spłacie kredytu wysokość zobowiązania miała być ustalana według kursu sprzedaży waluty franka szwajcarskiego dla dewiz z Tabeli Kursów obowiązującej w Banku w dniu płatności raty (§ 13 ust. 8).

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 28 maja 2008 r. strony zawarły umowę kredytu denominowanego w walucie obcej - franku szwajcarskim ( (...) ). (...)Ponadto Sąd oddalił wniosek pozwanych o zobowiązanie powoda do wykazania, że bank dysponował kwotą odpowiednią kwotą franków szwajcarskich w dacie zawarcia umowy. (...)Od początku zaś obowiązywania umowy kredytu pozwani uprawnieni byli do spłaty kredytu bezpośrednio w walucie kredytu, tj. we franku szwajcarskim, co wynikało z § 21 i 22 (...) umowy kredytu. (...)Wskazać ponadto należy, że analiza kursu franka szwajcarskiego z poprzednich lat wskazuje, że w 2004 r. kurs franka przekroczył 3 zł, nie sposób więc uznać, że była to waluta, której kurs jest stały.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W 2006 r. powódka zaciągnęła u pozwanego - w oddziale w W. kredyt denominowany do franka szwajcarskiego na zakup mieszkania. (...)Także tym razem zaproponował on jej zarówno kredyt złotowy, jak i denominowany do franka szwajcarskiego. (...)Powódka zdecydowała się na zaproponowany jej kredyt denominowany do franka szwajcarskiego i 7 stycznia 2008 r. złożyła wniosek kredytowy. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki.

W dniu 26 lipca 2006 r. strony zawarły kolejną umowę kredytu denominowanego we frankach szwajcarskich nr (...) . (...)Nie podejmowali prób spłaty kredytów we franku szwajcarskim, czy też przewalutowania kredytów. (...)Obie umowy kredytu były denominowane we frankach szwajcarskich - określały, iż udzielany jest we frankach szwajcarskich i wskazywały wysokość udzielonego kredytu w tej walucie. (...)Obie oferty kredytów denominowanych we frankach szwajcarskich u pozwanego przedstawiono powodom jako najbardziej optymalne, z najniższa miesięczną ratą.

Po sprawdzeniu pracownik tego Banku powiedział mu, że nie ma zdolności kredytowej na kwotę 300.000 zł, ani w przypadku kredytu w złotych, ani w przypadku kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego. (...)Powodowie zdecydowali się na zaproponowany im kredyt denominowany do franka szwajcarskiego. (...)Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do kredytu denominowanego do franka szwajcarskiego wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. (...)Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umowy bez zmiany jej istoty jako kredytu denominowanego do waluty obcej.

Zgodnie z umową strona pozwana miała spłacać kredyt w złotych według ceny sprzedaży franka szwajcarskiego obowiązującej w banku w dniu wpłacenia konkretnej raty. (...)W omawianej sprawie wartość kredytu wyrażona została we franku szwajcarskim, natomiast wypłata kredytu i ustalenie wysokości raty odnosiły się do złotych polskich. (...)Bank przyznał sobie prawo do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem franka. (...)Co istotne, umowa nie przewidywała w ogóle możliwości wypłaty (oddania do dyspozycji) kredytobiorcy, wskazanej w umowie kwoty kredytu we frankach szwajcarskich, wskazanych jako waluta kredytu ani też możliwości spłaty (zwrotu) kredytu w walucie kredytu czyli frankach szwajcarskich.