Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2015 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Irma Lorenc
Protokolant:	Patrycja Frątczak

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2015 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. Z. i L. Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. solidarnie na rzecz powodów E. Z. i L. Z. kwotę 5.100 zł (pięć tysięcy sto złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 14 czerwca 2012 r.;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki E. Z. kwotę 1.217 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda L. Z. kwotę 1.217 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  zasądza od pozwanego solidarnie na rzecz powodów E. Z. i L. Z. kwotę 400 zł (czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 949,28 zł (dziewięćset czterdzieści dziewięć złotych dwadzieścia osiem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 523/14

UZASADNIENIE

w postępowaniu zwykłym

W dniu 20 stycznia 2014 r. powodowie E. Z. i L. Z. wnieśli o solidarne zasądzenie od pozwanego (...) Spółki akcyjnej w W. kwoty 5.100 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 14 czerwca 2012 r. oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że w dniu 13 sierpnia 2011 r. w wyniku kolizji drogowej, której sprawca związany był z pozwanym umową ubezpieczenia OC, uszkodzeniu uległ pojazd marki O. należący do Ł. C.. Powodowie sporządzili kalkulację naprawy, w której określili wysokość jej kosztów na kwotę 23.173,82 zł, ponadto dokonali napraw blacharsko – lakierniczych uszkodzonego pojazdu i wystawili z tego tytułu fakturę. Pozwany natomiast sporządził wycenę, zgodnie z którą określił wartość rynkową pojazdu na dzień powstania szkody na 27.000 zł, a wartość pojazdu po kolizji na 16.650 zł. Powodowie wskazali, że są legitymowani do dochodzenia roszczenia na podstawie umowy cesji, a dochodzą kwoty 5.100 zł tytułem części ich zdaniem brakującego odszkodowania za ww. szkodę. Odsetki od tej kwoty powodowie wyliczyli po upływie 7 dni od otrzymania przez pozwanego wezwania do zapłaty z dnia 28 maja 2012 r.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na swą rzecz kosztów postępowania. Pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności za szkodę co do zasady, wywodził jednak, iż była to szkoda całkowita, dlatego przyznane przez niego odszkodowanie stanowiło kwotę 10.350 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy wartością pojazdu w stanie nieuszkodzonym na dzień szkody a wartością pozostałości. Pozwany wskazał również, że w jego ocenie poszkodowany upoważnił jedynie powodów do odbioru odszkodowania, jego wolą nie było przeniesienie na powodów wierzytelności wobec pozwanego. Pozwany podniósł też, że dokonana przez powodów naprawa nie usunęła wszystkich uszkodzeń pojazdu powstałych w dniu 13 sierpnia 2011 r. , a tym samym ich kalkulacja naprawy nie uwzględniła wszystkich czynności naprawczych.

W toku postępowania strony podtrzymywały swe stanowiska co do zasady.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 sierpnia 2011 r. doszło do kolizji, w wyniku której należący do Ł. C. samochód marki O., nr rej. (...) został uszkodzony przez W. S., związanego z pozwanym (...) Spółką Akcyjną w W. (noszącym wówczas nazwę (...) Towarzystwo (...)) umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów.

Ł. C. w dniu 16 sierpnia 2011 r. zawiadomił pozwanego o szkodzie.

Pozwany w dniu 17 sierpnia 2011 r. ustalił, iż w dniu szkody pojazd Ł. C. wart był 27.000 zł, zaś koszt jego naprawy wyniósłby 31.917,84 zł, natomiast wartość tego pojazdu w stanie uszkodzonym wynosi 16.650 zł. Pozwany uzyskał również oferty zakupu uszkodzonego pojazdu, pomiędzy kwotą 2.000 zł a kwotą 16.650 zł. W konsekwencji pozwany uznał, iż w pojeździe tym zaistniała szkoda całkowita , a należne za nią odszkodowanie winno wynieść 10.350 zł.

Ł. C. zlecił wykonanie naprawy pojazdu powodom E. Z. i L. Z., prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (...) w P.. Jednocześnie w dniu 17 sierpnia 2011 r. Ł. C. dokonał przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania związanego z naprawą pojazdu na powodów. W dniu 9 września 2011 r. Ł. C. zawarł umowę cesji wierzytelności wobec pozwanego z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego ze wspólnikami spółki cywilnej (...). We własnym imieniu Ł. C. dochodził od pozwanego jedynie zwrotu kosztów holowania uszkodzonego pojazdu.

Powodowie sporządzili w dniu 2 września 2011 r. kalkulację kosztów naprawy pojazdu opiewającą na kwotę 23.194,84 zł, a także dokonali naprawy pojazdu, której koszt w fakturze z dnia 21 maja 2012 r. określili na 23.173,80 zł. Powodowie wykorzystali do tego celu używane części zamienne. Pozwany dokonał oględzin ponaprawczych pojazdu i przyjął, że koszt naprawy wykonanej przez powodów wyniósł 6.672,34 zł.

W decyzji z dnia 13 września 2011 r. pozwany przyznał powodom odszkodowanie za szkodę z dnia 13 sierpnia 2011 r. w kwocie 10.350 zł, o czym powiadomił Ł. C..

Pismem z dnia 28 maja 2012 r. powodowie wezwali pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni kwoty 12.823,82 zł tytułem brakującej ich zdaniem części odszkodowania za szkodę z dnia 13 sierpnia 2011 r. , kwestionując stanowisko pozwanego co do tego, że w tym przypadku doszło do szkody całkowitej. Pismo to doręczono pozwanemu 6 czerwca 2012 r.

Pozwany w piśmie z dnia 27 listopada 2012 r. powiadomił powodów, że nie znajduje podstaw do weryfikacji swego stanowiska.

Dowody:

- kalkulacja naprawy z dnia 2.09.2011 r. k. 9-12

- faktura z dnia 21.05.2012 r. k. 13

- zdjęcia k. 14-19

- wycena z dnia 17.08.2011 r. k. 20-21

- kalkulacja naprawy z dnia 17.08.2011 r. k. 22-27

- arkusz ustalenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym k. 28-29

- kalkulacja naprawy z dnia 17.08.2011 r. (sprawdzająca) k. 30-37

- pismo pozwanego z dnia 23.08.2011 r. k. 38

- kalkulacja naprawy z dnia 2.09.2011 r. zweryfikowana przez pozwanego k. 39-43

-wezwanie do zapłaty z dnia 28.05.2012 r. k. 44-45

- potwierdzenie doręczenia k. 46

- umowa przelewu k. 47

- zgłoszenie szkody k. 81-83

- oferta k. 85

- decyzje z dnia 13.09.2011 r. k. 88

- notatka z dnia 28.12.2011 r. k. 89-90

- załącznik k. 91

- pismo pozwanego z dnia 27.11.2011 r. k. 92-93

- oferty zakupu – w aktach szkody

- decyzja o przyznaniu kwoty 180 zł z dnia 14.09.2011 r. – w aktach szkody

- umowa cesji z dnia 9.09.2011 r. – w aktach szkody

- zeznania świadka C. K. k. 123-124

- zeznania powoda k. 125

Wartość rynkowa pojazdu Ł. C. na dzień 13 sierpnia 2011 r. przed szkodą wynosiła 30.700 zł, a po szkodzie – 14.300 zł. Koszt naprawy pojazdu przy użyciu części nowych i oryginalnych w sierpniu 2011 r. wynosił 35.952,78 zł. Koszt naprawy pojazdu przeprowadzonej przez powodów wyniósł 16.000 zł. Jest to naprawa częściowa, niezgodna ze sporządzonym przez powodów kosztorysem naprawy. Dla przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody należy usprawnić system poduszek bezpieczeństwa lewej strony pojazdu, co wiąże się z wydatkiem w wysokości 7.893,56 zł.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. k. 148-181

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego M. M. k. 211-212

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione.

Stosownie do art. 822 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia, przy czym zgodnie z § 2 tego artykułu, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń . Natomiast w myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną ruchem samochodu (tzw. mechanicznego środka komunikacji) wynika z art. 436 § 1 kc, który stanowi, że obowiązek naprawienia szkody obciąża na zasadzie ryzyka posiadacza pojazdu. Natomiast w przypadku kolizji pojazdów mechanicznych odpowiedzialność ustala się na zasadzie winy – w myśl bowiem art. 436 § 2 kc, w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Niewątpliwie roszczenie dochodzone w tym postępowaniu dotyczyło skutków wywołanych zderzeniem dwóch pojazdów, przy czym fakt zawinionego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez W. S. oraz związku przyczynowego pomiędzy jego działaniem a z zaistnieniem kolizji pozostawały bezsporne. Odpowiedzialność pozwanego związana z zawarciem umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ze sprawcą wypadku nie rodziła sporu. Pomiędzy stronami sporna pozostawała legitymacja procesowa powodów, a także rozmiar szkody zaistniałej w pojeździe Ł. C. w wyniku zdarzenia z dnia 13 sierpnia 2011 r., a tym samym wysokość odszkodowania z tego tytułu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej, wskazać należy, iż powodowie wywodzili, iż uprawnienie do dochodzenia od pozwanego na swą rzecz odszkodowania za szkodę związaną z uszkodzeniem przedmiotowego pojazdu uzyskali mocą umowy cesji zawartej z właścicielem pojazdu Ł. C. w dniu 17 sierpnia 2011 r. Analizując treść dokumentu zatytułowanego „Cesja praw – przelew wierzytelności” dostrzec należy w istocie rozbieżność pomiędzy jego tytułem a treścią, z której wnosić można, iż Ł. C. upoważnił powodów do odbioru odszkodowania po dokonanej naprawie powypadkowej jego samochodu, jednakże zwrócić należy uwagę na to, iż zgodnie z art. 65 § 1 kc, oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje, przy czym stosownie do § 2 tego artykułu, w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Wprawdzie dokument ten zawiera podpis jedynie Ł. C., jednak żaden przepis nie wymaga zawarcia umowy przelewu w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Wola powodów przelewu wierzytelności ujętej w ww. dokumencie została przejawiona w sposób jednoznaczny poprzez wniesienie pozwu w niniejszej sprawie, w którym domagają się jej zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz, powołując się na tenże właśnie dokument. Ostatecznie wolę tą potwierdził w swych zeznaniach L. Z.. Również wola Ł. C. przelewu tej wierzytelności na powodów nie budzi wątpliwości. Analizując bowiem przebieg postępowania likwidacyjnego zauważyć należy, iż Ł. C. ostatecznie domagał się od pozwanego we własnym imieniu jedynie zapłaty odszkodowania związanego z kosztami holowania uszkodzonego pojazdu, zamykającego się kwotą 180 zł, nieporównywalnie niższą z odszkodowaniem dochodzonym w tym postępowaniu, cedując również wierzytelność z tytułu odszkodowania równoważnego kosztom najmu pojazdu zastępczego na osoby trzecie. Gdyby w istocie Ł. C. nie zamierzał dokonać przelewu swej wierzytelności wobec pozwanego z tytułu uszkodzeń pojazdu na powodów, to logiczne jest, że podejmowałby kroki w celu dochodzenia od pozwanego zapłaty odszkodowania ponad wypłaconą kwotę 10.350 zł, choćby po to, by w pełni pokryć koszty naprawy pojazdu określone przez powodów na kwotę 23.173,80 zł. W świetle zasad doświadczenia życiowego praktyka cedowania wierzytelności poszkodowanych wobec zakładów ubezpieczeń na podmioty świadczące usługi naprawcze w celu pokrycia kosztów naprawy pojazdu nie jest odosobniona. Z powyższych względów uznać należy, iż w dniu 17 sierpnia 2011 r. Ł. C. i powodowie zawarli umowę przelewu wierzytelności z tytułu uszkodzeń pojazdu. Zgodnie z art. 509 § 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, przy czym – zgodnie z jego § 2 - wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W tych okolicznościach Sąd przyjął, iż powodowie są legitymowani czynnie do dochodzenia na swą rzecz odszkodowania za szkodę wyrządzoną w pojeździe Ł. C. w dniu 13 sierpnia 2011 r. wraz z zaległymi odsetkami.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 363 § 1 kc naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu, przy czym – stosownie do § 2 tego artykułu, jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Wskazać również należy, iż w myśl art. 361 § 1 kc obowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Naprawienie szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Poszkodowanemu co do zasady przysługuje prawo wyboru sposobu naprawienia szkody (art. 363 § kc), jednak może ono doznać ograniczenia, m.in. wtedy, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Z powołanego przepisu wynika, że w takiej sytuacji świadczenie pieniężne należne poszkodowanemu może mieć wartość niższą aniżeli wartość świadczenia polegającego na przywróceniu stanu poprzedniego. Także wówczas, gdy roszczenie poszkodowanego z zasady ogranicza się tylko do świadczenia pieniężnego, może nastąpić sytuacja, w której wartość świadczenia pieniężnego nie będzie odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego poprzez jej naprawę. Przyjmując, że do uzasadnionych wydatków związanych z naprawą używanego samochodu należy zaliczyć koszt nowych części (jeżeli ich użycie było konieczne do naprawy), uznaje się, że poszkodowanemu należy zwrócić "wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki" (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Sąd Najwyższy wyraził także pogląd, że w wypadku nieopłacalności naprawy uszkodzonego pojazdu, odpowiedzialny za wypadek obowiązany jest do zapłacenia odszkodowania według wartości pojazdu przed wypadkiem, pomniejszonej o jego wartość po wypadku (por. wyrok z dnia 20 kwietnia 1971 r., II CR 475/70, OSPiKA 1971, nr 12, poz. 231). Uznając jako zasadę, że poszkodowany może domagać się wyremontowania samochodu, Sąd Najwyższy przyjmował jednak, że, gdyby remont samochodu okazał się dla poszkodowanego niemożliwy albo pociągał za sobą nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do formy odszkodowania, polegającego na zapłaceniu kwoty odpowiadającej różnicy między wartością samochodu przed wypadkiem a ceną uzyskaną z likwidacji (por. wyrok z dnia 1 września 1970 r., II CR 371/70, OSNCP 1971, nr 5, poz. 93).

Świadczenie zobowiązanego, polegające na przywróceniu stanu poprzedniego lub zapłaceniu kwoty odpowiadającej kosztom naprawy pojazdu nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych. Gdy w konkretnych okolicznościach sprawy zostanie stwierdzony brak ekonomicznego uzasadnienia naprawienia szkody we wskazany sposób, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty wyrównującej uszczerbek majątkowy wyrażający się różnicą pomiędzy wartością samochodu przed i po uszkodzeniu. Typową sytuacją, wymagającą określenia zakresu obowiązku odszkodowawczego, jest sytuacja, w której koszt naprawy samochodu znacznie przekraczałby wartość samochodu przed wypadkiem - wtedy bowiem przywrócenie stanu poprzedniego pociągałoby za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty. Jeżeli zatem koszt naprawy samochodu jest znacznie wyższy od wartości samochodu przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku.

W świetle opinii biegłego sądowego M. M., zarówno głównej, jak i uzupełniającej przyjąć należy, iż taki właśnie przypadek wystąpił w sprawie niniejszej. Wartość samochodu Ł. C. przed wypadkiem wynosiła 30.700 zł, zaś koszt jego naprawy w związku ze szkodą – 35.952,78 zł. Trudno za celowe i ekonomicznie uzasadnione uznać podejmowanie naprawy, której koszt przekraczał wartość pojazdu sprzed szkody. Tym samym, nie można było określić zakresu odpowiedzialności zobowiązanego w sposób oczekiwany przez powodów, a należało przyjąć, iż wartość roszczenia powodów ograniczała się do różnicy pomiędzy wartością pojazdu przed szkodą a wartością jego pozostałości po szkodzie, którą biegły określił na kwotę 14.300 zł, tj. do kwoty 16.400 zł. Wprawdzie pojazd Ł. C. został poddany naprawie, jednakże jak wynika z opinii biegłego, nie została ona przeprowadzona w sposób prawidłowy, do tego celu wykorzystano części używane, ponadto nie wszystkie czynności niezbędne do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Sąd uznał opinię biegłego sądowego za rzetelną, popartą rzeczową argumentacją, poprzedzoną analizą zarówno dowodów z dokumentów, jak i oględzinami pojazdu. Biegły w opinii uzupełniającej w sposób przekonujący i logiczny odniósł się do zarzutów zgłoszonych względem jego opinii głównej przez stronę pozwaną, co czyniło jego opinie wiarygodnymi i miarodajnymi dla czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Wskazać w tym miejscu należy, iż ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd oparł się o dowody z dokumentów, których wiarygodność, za wyjątkiem kalkulacji sporządzonych przez strony, stojących w sprzeczności z opinią biegłego, nie budziła zastrzeżeń, a także – o zeznania świadka C. K. i powoda, co do których wiarygodności nie powziął wątpliwości.

Uwzględniając powyższe ustalenia Sąd przyjął, że skoro pozwany wypłacił powodom tytułem odszkodowania za uszkodzenia pojazdu jedynie 10.350 zł, do zapłaty z tego tytułu pozostaje kwota 6.050 zł.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, pozwany zobligowany był wypłacić powódce należne odszkodowanie w terminie do 15 września 2011 r. , albowiem Ł. C. zawiadomił pozwanego o szkodzie w dniu 16 sierpnia 2011 r.

Od dnia 16 września 2011 r. pozwany pozostaje zatem w opóźnieniu w zapłacie kwoty 6.050 zł, co uzasadniało żądanie powodów, zapłaty odsetek ustawowych od tej kwoty na podstawie art. 481 § 1 kc, stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zważywszy, że powodowie domagali się zapłaty przez pozwanego jedynie kwoty 5.100 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 czerwca 2012 r., a Sąd był związany granicami ich żądania, nie był władny zasądzić kwoty wyższej, ani odsetek ustawowych za okres wcześniejszy, niż objęte pozwem.

W tym stanie rzeczy w punkcie I wyroku zasądzono od pozwanego solidarnie na rzecz powódki kwotę 5.100 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 14 czerwca 2012 r.

Zważywszy, że pozwany przegrał proces w całości, zobowiązany był, stosownie do art.98 § 1 i 3 kpc zwrócić powodom poniesione przez nich koszty postępowania. Na koszty postępowania poniesione przez powódkę złożyło się wynagrodzenie jej pełnomocnika procesowego w kwocie 1.200 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, o obowiązku zwrotu których orzeczono w punkcie II wyroku. Analogiczne koszty postępowania poniósł powód i o nich orzeczono w punkcie III wyroku. Z kolei wspólnie powodowie ponieśli koszt zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, toteż stosując a contrario przepis art. 105 § 2 kpc, o tym koszcie postępowania rozstrzygnięto jak w punkcie IV wyroku.

W oparciu o przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w punkcie V wyroku nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 255 zł stanowiącą nieuiszczoną przez powodów opłatę od pozwu oraz kwotę 694,28 zł stanowiącą różnicę pomiędzy zaliczką uiszczoną przez powodów, a rzeczywistym kosztem sporządzenia opinii biegłego, pokrytą z sum budżetowych.