Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2016r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodnicząca: SSO Ryszard Małachowski ( ref. )

Sędziowie: SO Michał Tomala

SO Elżbieta Zywar

Protokolant: st. sekr. sąd. Daria Kozłowska

przy udziale Prokuratora Prok. Rej. del do Prok. Okr. Huberta Kołtuniaka

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2016r.

sprawy T. P. i T. W. (1)

oskarżonych z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego(...)

z dnia 23 kwietnia 2015r. sygn. V K 217 / 15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wskazuje, iż T. W. (1) przypisanego mu czynu dokonał będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w (...)z dnia 2 kwietnia 2007r., sygn. akt V K 935 / 06, za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 157 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, które to kary objęte zostały karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego (...) z dnia 15 czerwca 2010r., sygn. akt V K 177 / 10, a którą odbył o okresach od 02 listopada 2007r. do 22 lipca 2008r., od 13 września 2008r. do 25 maja 2009r. i od 30 maja 2009r. do 2 lipca 2011r.,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. oraz dla adw. M. R. kwoty po 516,60 (pięćset szesnaści i 60/100) złotych, w tym po 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć i 60/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu odpowiednio oskarżonych T. P. i T. W. (1) przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,

IV.  zasądza od oskarżonych T. P. i T. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w częściach ich dotyczących i wymierza każdemu z nich po 400 ( czterysta ) złotych opłaty za to postępowanie.

SSO Elżbieta Zywar SSO Ryszard Małachowski SSO Michał Tomala

Sygn. akt IV Ka 1524 / 15

UZASADNIENIE

T. P. i T. W. (2) zostali oskarżeni o to, że w dniu 6 maja 2014r., w S., działając wspólnie i w porozumieniu z S. B. (1), używając przemocy wobec R. M. (1) polegającej na uderzaniu go pięściami po twarzy i głowie i kopaniu po całym ciele, czym narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia skutków określonych w art. 157 § 1 kk dokonali zaboru w celu przywłaszczenia należącej do R. M. (1) kurtki marki Z. wartości 230 zł, telefonu komórkowego marki S. wartości 300 zł z etui wartości 20 zł, etui marki W., paczki papierosów wartości 12 zł, butelki wódki o poj. 0,2 1 wartości 10 zł, dokumentów w postaci dowodu osobistego i prawa jazdy wydanych na nazwisko R. M. (1) i portfela skórzanego, to jest o czyn z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zb. z art. 278 § 1 kk zw. z art. 11 § 2 kk, przy czym T. P. czynu tego dokonał będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w (...) z dnia 13 lutego 2009r. sygn. akt III K 304 / 07 za czyn z art. 280 § 2 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 27 lutego 2007r. do 18 kwietnia 2012r., to jest w zw. z art. 64 § 1 kk, zaś T. W. (1) będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego (...) z dnia 15 czerwca 2010 r., sygn. akt V K 177 / 10, na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w (...) z dnia 2 kwietnia 2007r., sygn. akt V K 935 / 06, za czyn z art. 280 § 1 kk i inne, to jest w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy(...) wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2015r., sygn. akt V K 217 / 15, uznał T. P. i T. W. (1) za winnych tego, że w dniu 6 maja 2014r., w S., działając wspólnie i w porozumieniu z jeszcze jednym sprawcą, biorąc udział w pobiciu R. M. (1) polegającym na stosowaniu przemocy w postaci uderzania pięściami po głowie i kopaniu po całym ciele, które naraziło go na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia skutków określonych w art. 157 § 1 kk, dokonali kradzieży jego kurtki marki Z. wartości 230 zł, telefonu komórkowego marki S. wartości 300 zł, etui do telefonu wartości 20 zł, etui marki W., butelki wódki o poj. 0,2 1 wartości 10 zł, dokumentów w postaci dowodu osobistego i prawa jazdy wydanych na nazwisko R. M. (1), przy czym T. P. i T. W. (1), czynu tego dokonali po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej za przestępstwo do niego podobne, to jest:

- T. P. dokonał go będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w (...)z dnia 13 lutego 2009r., sygn. akt III K 304 / 07, za czyn z art. 280 § 2 kk w zb. z art. 157 § 2 kk i inne, na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk i inne na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, które zostały objęte karą łączną 5 lat pozbawienia wolności, którą oskarżony odbył m.in. w okresie od 20 kwietnia 2007r. do 18 kwietnia 2012r.,

- T. W. (1) dokonał go będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego (...)z dnia 15 czerwca 2010r., sygn. akt V K 177 / 10, na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 2 kwietnia 2007r., sygn. akt V K 935 / 06, za czyn z art. 280 § 1 kk i inne, na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył m.in. w okresie od 30 maja 2009r. do 2 lipca 2011r.,

to jest wobec S. B. (1), popełnienia czynu czyn z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk zw. z art. 11 § 2 kk,

wobec T. P. i T. W. (1) z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

i za jego popełnienie, na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art.11 § 3 kk, wymierzył:

- T. P. karę 5 lat pozbawienia wolności,

- T. W. (1) karę 4 lat pozbawienia wolności,

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec T. W. (1) kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 6. 05. 2014r. do 30. 10. 2014r.

Na podstawie art. 627 kpk, art. 633 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe spowodowane jego udziałem w sprawie, w tym opłatę w kwocie 400 złotych.

Na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. R. kwotę 2.022,12 zł brutto oraz na rzecz adw. K. K. kwotę 1.653,12 zł brutto tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonym z urzędu.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego T. W. (2) oraz obrońca oskarżonego T. P..

Obrońca oskarżonego T. P. zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w całości oraz zarzucił temu wyrokowi:

1.  obrazę prawa procesowego tj. naruszenia art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dokonanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób dowolny, podczas gdy ocena ta powinna być jedynie swobodna, a więc oparta na wskazaniu wiedzy, zasadach prawidłowego rozumowania i doświadczeniu życiowym, a zarazem błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego T. P., zeznań świadków oraz pokrzywdzonego, jak również nieuwzględnienie przy orzekaniu całokształtu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a w konsekwencji błędne uznanie oskarżonego T. P. za winnego zarzucanego mu czynu;

2.  art. 624 kpk poprzez zasądzenie od T. P. na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym 400 zł tytułem opłaty, mimo istnienia podstaw do uznania, że uiszczenie wskazanych kwot byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonego, który nie pracuje, nie posiada wartościowych składników majątkowych i od 6 maja 2015r. przebywa w warunkach izolacji więziennej z uwagi na wdrożoną mu karę 3 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego (...) w sprawie o sygn. V K 1624 / 12, którą będzie odbywać do dnia 15 lutego 2017r.

3.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat, w sytuacji, gdy nawet przy przyjęciu kwalifikacji prawnej czynu jak w części dyspozytywnej skarżonego wyroku i przy uwzględnieniu działania w warunkach powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 1 kk, z okoliczności sprawy, w szczególności niskiej wartości zagarniętego przez oskarżonych mienia, nagłego charakteru zdarzenia, nieinicjatorskiej roli oskarżonego T. P., odniesionych przez poszkodowanego obrażeń, osobistych warunków oskarżonego, w tym faktu ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego względem małoletniego dziecka wynika jednoznacznie, iż karą współmierną do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przezeń czynów powinna być kara wymierzona w wymiarze nie wyższym niż dolna granica ustawowego zagrożenia.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca T. P. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie tego oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczonej kary 5 lat pozbawienia wolności poprzez wydatne jej złagodzenie lub przekazanie sprawy w zaskarżonym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Ponadto, na podstawie art. 626 kpk w zw. z art, 634 kpk wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów obrony przydzielonej oskarżonemu T. P. z urzędu w wysokości określonej przez odpowiednie przepisy, oświadczając iż koszty te nie zostały poniesione w całości, ani w części.

Obrońca oskarżonego T. W. (2) zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w zakresie punktów: I, II i III jego części dyspozytywnej. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, to jest:

- art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, poprzez dokonanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób dowolny, podczas gdy ocena ta powinna być jedynie swobodna, a więc oparta na wskazaniach wiedzy, zasadach prawidłowego rozumowania i doświadczeniu życiowym, a zarazem błędną ocenę zebranego w sprawie materiału, w szczególności wyjaśnień oskarżonego T. W. (1) oraz S. B. (1) i odmówienie im wiary w przeważającej części, przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne niekonsekwentnych i niespójnych zeznań świadków oraz pokrzywdzonego, jak również nieuwzględnienie przy orzekaniu wszystkich okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, zwłaszcza okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a w konsekwencji błędne uznanie T. W. (1) za winnego zarzucanego mu czynu i nieuzasadnione przyjęcie, iż zamiarem oskarżonego było dokonanie rozboju oraz ustalenie, że pomiędzy współoskarżonymi istniało w tym zakresie porozumienie, które to naruszenie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez dokonanie ustaleń faktycznych i subsumcji prawnej sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym,

-

naruszenie art, 4 kpk, art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk, poprzez uznanie oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu nie uwzględniając okoliczności przemawiających na jego korzyść oraz rozstrzygając niedające się usunąć wątpliwości na jego niekorzyść przez uznanie, że oskarżony współdziałał z S. B. (1) i T. P. we wszystkich fazach przestępstwa stosując wobec pokrzywdzonego przemoc i dokonując zaboru należących do niego przedmiotów, mimo braku jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego, że T. W. (1) brał udział w pobiciu R. M. (1) oraz niewyjaśnienia przez Sąd nieścisłości w zakresie rodzaju przedmiotów utraconych przez pokrzywdzonego oraz osoby sprawcy, która dokonała zaboru poszczególnych przedmiotów, które to naruszenie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez dokonanie ustaleń faktycznych i subsumcji prawnej sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym;

-

art. 442 kpk, poprzez ujawnienie dowodów, które miały wpływ na uchylenie wyroku w postaci zeznań funkcjonariuszy bez ich przeprowadzenia na rozprawie, a także poprzez niewypełnienie wszystkich wskazań zawartych w wyroku Sądu Okręgowego w (...) z dnia 2 marca 2015r., sygn. akt IV Ka 27 / 15, które to naruszenie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez dokonanie ustaleń faktycznych i subsumcji prawnej sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym;

- art. 624 kpk, poprzez zasądzenie od oskarżonego T. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym kwoty 400 zł tytułem opłaty, mimo istnienia podstaw do uznania, że uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonego, który nie pracuje, nie posiada wartościowych składników majątkowych i od maja 2014r. przebywa w warunkach izolacji więziennej, które to naruszenie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku i doprowadziło do bezzasadnego obciążenia oskarżonego obowiązkiem zapłaty kosztów sądowych,

2.  obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 18 § 1 kk poprzez przyjęcie, iż T. W. (1) działał wspólnie i w porozumieniu ze współoskarżonymi, mimo nieudowodnienia istnienia porozumienia pomiędzy współdziałającymi co do celu i skutków przedsiębranego działania,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na treść wyroku, przez niezasadne ustalenie na podstawie dowodów i faktów, że:

-

zamiarem oskarżonego było dokonanie rozboju i przyjęcie, że pomiędzy współoskarżonymi istniało w tym zakresie porozumienie,

-

pokrzywdzony utracił przedmioty, tj. drugie etui, portfel oraz butelkę wódki,

-

oskarżony przybiegł na miejsce zdarzenia, nie wypowiadając żadnych słów i nie podejmując działań zmierzających do powstrzymania współoskarżonych,

-

oskarżony był gotowy zadać pokrzywdzonemu uderzenie.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca T. W. (2) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie T. W. (1) od zarzucanego mu czynu oraz nieobciążanie oskarżonego kosztami na rzecz Skarbu Państwa, ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Jednocześnie z ostrożności, na wypadek nieuwzględnienia powyższych zarzutów przez Sąd odwoławczy, zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił także:

1.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej T. W. (1) bez należytego uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, tj. pozytywny przebieg procesu resocjalizacji jakiemu został poddany T. W. (1), niewchodzenie przez oskarżonego w konflikt z prawem od roku 2008, przestrzeganie przez oskarżonego porządku prawnego również po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności, młody wiek oskarżonego, nienaganną postawę T. W. (1) w toku postępowania, które to przemawiały za orzeczeniem w stosunku do oskarżonego kary w niższym wymiarze z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

2.  obrazę art. 53 kk - poprzez nieuwzględnienie przez Sąd meriti podczas wymierzania kary w stosunku do oskarżonego T. W. (1) wszystkich dyrektyw sądowego wymiaru kary,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych co do celowości i konieczności orzekania kary pozbawienia wolności w wymiarze określonym w skarżonym rozstrzygnięciu, jak również w odniesieniu do prognozy kryminologicznej oraz polegający na nieuwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności łagodzących, mających istotny wpływ na wymiar kary wymierzonej T. W. (1),

4.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 624 k.p.k. poprzez zasądzenie od oskarżonego T. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym kwoty 400 zł tytułem opłaty, mimo istnienia podstaw do uznania, że uiszczenie ich byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonego, który nie pracuje, nie posiada wartościowych składników majątkowych i od maja 2014r. przebywa w warunkach izolacji więziennej.

Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i złagodzenie wymierzonej oskarżonemu T. W. (1) kary pozbawienia wolności oraz warunkowe zawieszenie jej wykonania oraz nieobciążanie oskarżonego T. W. (1) kosztami na rzecz Skarbu Państwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Nadto wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej T. W. (1) z urzędu na etapie postępowania odwoławczego oświadczając, że koszty te nie zostały pokryte zarówno w części jak i w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obydwie apelacje okazały się niezasadne, jednakże wywołana wniesionymi środkami odwoławczymi kontrola instancyjna doprowadziła do konieczności częściowej zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu T. W. (2) przez Sąd Rejonowy.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zawartego w apelacji obrońcy T. W. (2) zarzutu naruszenia art. 442 kpk oraz niewypełnienia przez Sąd Rejonowy, ponownie rozpoznający sprawę, wszystkich wskazań zawartych w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 2 marca 2015r., sygn. akt IV Ka 27 / 15. Wskazać należy, iż jedną z głównych zasad procesu karnego jest zasada dochodzenia do prawdy oraz związana z nią ściśle zasada bezpośredniości nakazująca przeprowadzić każdy dowód przez Sąd orzekający w toku rozprawy. Wyjątek od tej zasady bezpośredniości wprowadza jednak art. 442 § 2 kpk, który dopuszcza możliwość odstąpienia od przeprowadzania dowodów na rozprawie i poprzestanie na ich ujawnieniu, gdy nie miały one wpływu na uchylenie wyroku. Przepis ten dotyczy każdego dowodu i upoważnia Sąd I instancji ponownie rozpoznający sprawę do poprzestania na ujawnieniu tych dowodów, których Sąd odwoławczy nie uznał za mających wpływ na uchylenie wyroku ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 18 września 2001r., I KZP 19 / 01, OSNKW 2001, nr 11 - 12, poz. 93, z aprobującą glosą R. Kmiecika, OSP 2002, z. 5, poz. 66, s. 247 - 249, a także postanowienie Sądu Najwyższego z 15 października 2003r., III KK 360 / 02, OSNwSK 2003, poz. 2141 ). Szczególny charakter tego przepisu pozwolił zatem w niniejszej sprawie Sądowi I instancji, który ponownie rozpoznawał sprawę, na ujawnienie, w oparciu o art. 442 § 2 kpk, zgromadzonych w sprawie dowodów - które nie miały wpływu na uchylenie wyroku przez Sąd odwoławczy - w tym zeznań świadków: S. B. (2), G. S., E. Ż., P. B., B. K., Ż. M., R. M. (2); wskazać bowiem należy, że ww. osoby nie były bezpośrednimi świadkami zdarzenia z udziałem pokrzywdzonego R. M. (1), a ich wiedza odnosiła się do okoliczności, które nastąpiły już po zatrzymaniu oskarżonych. Nadto zauważyć należy, że z protokołu rozprawy z dnia 21 kwietnia 2015r. wynika, że strony – choć nie wymaga tego powołany art. 442 § 2 kpk – nie sprzeciwiły się ujawnieniu tych dowodów, a także nie zgłosiły żadnych wniosków dowodowych. W tych okolicznościach stwierdzić trzeba, że Sąd Rejonowy trafnie poprzestał na ujawnieniu zeznań ww. świadków, albowiem nie miały one wpływu na uchylenie wyroku Sądu Rejonowego, a Sąd odwoławczy nie zlecił ponownego ich przeprowadzenia. Stwierdzić zatem należy, że Sąd I instancji zebrał materiał dowodowy, dochowując staranności i przeprowadzając poszczególne dowody w sposób zgodny z zasadami procedury karnej.

Wbrew zarzutom obrońcy T. W. (2) Sąd Rejonowy zrealizował także zalecenia Sądu odwoławczego co do dalszego postępowania w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z zaleceniem Sąd I instancji uzupełnił materiał dowodowy, zbadał bowiem treść nagrania - komunikatu operatora z dnia 6 maja 2014r., jednak dowód ten nie wniósł nic nowego do sprawy. Sąd meriti zrealizował również pozostałe zalecenia Sądu odwoławczego, w tym wyjaśnił nasuwające się wątpliwości oraz dokonał korekty kwalifikacji prawnej zarzuconego oskarżonym czynu.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu skarżących, wskazać należy, że kwestionowana przez obydwu apelujących ocena zgromadzonego materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Autorzy obydwu apelacji podnoszą, że efektem obrazy przez Sąd meriti przepisów art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk była błędna konstatacja tego Sądu o udziale tak T. P., jak i T. W. (2), w przypisanych im czynach. Rozważając zarzuty obydwu skarżących zmierzające do zdyskwalifikowania pierwszoinstancyjnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego wskazać należy, że lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodzi, że Sąd Rejonowy poddał analizie zarówno zeznania pokrzywdzonego R. M. (1), jak i wyjaśnienia wszystkich oskarżonych, a następnie umotywował swoje stanowisko w kwestii oceny wiarygodności każdego z tych dowodów. W przedmiotowej sprawie bezpośrednimi świadkami zdarzenia z dnia 6 maja 2014r. byli wyłącznie oskarżeni oraz pokrzywdzony, przy czym wyjaśnienia zarówno T. P., jak i T. W. (2) były niespójne i labilne, a każdy z nich starał się umniejszyć swoją rolę w zdarzeniu wskazując na sprawstwo pozostałych oskarżonych. Kluczowe zatem dla oceny wiarygodności twierdzeń tych oskarżonych były zeznania pokrzywdzonego, które Sąd Rejonowy trafnie – mając na uwadze, że R. M. (1) był dla oskarżonych osobą obcą, a zatem nie miał powodów, by bezpodstawnie ich pomawiać - uznał je za wiarygodne. Pokrzywdzony złożył szczere ( przyznanie się do chęci zakupu narkotyków ) i szczegółowe zeznania ( opisał bardzo dokładnie przebieg całego zdarzenia ), dążył nadto do wyjaśnienia rozbieżności jakie się pojawiły w jego zeznaniach w kwestii tego czy T. W. (2) go kopał czy nie, stwierdzając ostatecznie, że nie jest w stanie powiedzieć z całą pewnością czy ten oskarżony także stosował wobec niego przemoc fizyczną.

Z zeznań R. M. (1) wynika, że pokrzywdzony rozpoznał i z całą stanowczością wskazywał na obecność podczas zdarzenia zarówno T. P., jak i T. W. (2) ( pokrzywdzony rozpoznał oskarżonych tuż po zdarzeniu, po zatrzymaniu ich przez funkcjonariuszy Policji ). Pokrzywdzony nie miał także wątpliwości, że uderzenia, a później kopnięcia, zadawał mu T. P. i trzeci z oskarżonych S. B. (1). R. M. (1) będąc przesłuchiwanym w dniu 7 maja 2014r., a zatem następnego dnia po zdarzeniu, podał że T. P. uderzył go najpierw pięścią w wargę, a następnie w nos, trudno zatem, by takie zachowanie tego oskarżonego zostało – jak tego chce skarżący - opatrzenie zrozumiane przez pokrzywdzonego jako próba rozdzielenia jego i S. B. (1). Również wskazywany przez obrońcę T. P. zarzut nieprecyzyjnego – z uwagi na stan nietrzeźwości w chwili zdarzenia - zapamiętania przez pokrzywdzonego szczegółów zdarzenia, nie spotkał się z akceptacją Sądu Okręgowego, a to z uwagi właśnie na bardzo precyzyjny opis przebiegu zajścia przez R. M. (1) i jego konsekwentne zeznania odnoszące się do udziału w nim T. P..

W swoich wiarygodnych zeznaniach pokrzywdzony wskazywał także na obecność T. W. (2) w zdarzeniu z nocy 6 maja 2014r., jednakże dopiero w jego fazie w końcowej, przy czym nie potrafił powiedzieć, czy ten oskarżony stosował wobec niego przemoc. R. M. (1), zwłaszcza podczas pierwszego przesłuchania w dniu 7 maja 2014r., bardzo dokładnie odtworzył przebieg zdarzenia wskazując, że w początkowej fazie zdarzenia bity był przez T. P. i trzeciego oskarżonego, bowiem T. W. (2) odszedł od nich, po tym jak pokrzywdzony dał mu pieniądze, by kupił dla niego amfetaminę. Jak wynika z zeznań pokrzywdzonego w dalszej części zdarzenia został on przewrócony na ziemię i był kopany przez T. P. i trzeciego oskarżonego; R. M. (1) zeznał przy tym, że leżał wówczas skulony na plecach z twarzą zwróconą w stronę placu (...) i choć starał się rękoma osłonić twarz, to w pewnym momencie dostrzegł nadbiegającego od strony właśnie tego placu (...) ( k. 87 ); pokrzywdzony przyznał jednak, że nie jest w stanie stwierdzić, czy ten oskarżony także go kopał, gdyż chwilę później stracił przytomność. Zeznania R. M. (1) o udziale w zajściu z nocy 6 maja 2014r. T. W. (2) potwierdził w swoich pierwszych wyjaśnieniach w postępowaniu przygotowawczym, a także na pierwszej rozprawie głównej, oskarżony T. P., który choć zaprzeczał, by sam bił i kopał pokrzywdzonego, to wskazał, że bił i kopał go trzeci oskarżony, zaś T. W. (2), gdy przyszedł na miejsce zdarzenia, to bez słowa także zaczął go kopać ( k. 114, 249 v., 517 ). O prezentowaniu zgodnej z prawdą wersji zdarzenia z nocy 6 maja 2014r. przez T. P. co do udziału w nim T. W. (2) świadczy okoliczność, że w toku pierwszego przesłuchania oskarżony ten wskazał, podobnie jak R. M. (1), że powodem chwilowej nieobecności T. W. (2) na miejscu zdarzenia było udanie się przez tego oskarżonego po amfetaminę, za którą pokrzywdzony chwilę wcześniej zapłacił mu 10 zł. Wskazany powód chwilowego oddalenia się przez T. W. (2), a także podawana przez pokrzywdzonego i T. P. kwota jaką miał zapłacić za nią R. M. (1), wskazują na zbieżność wyjaśnień T. P. i zeznań R. M. (1) – w tym zakresie; to z kolei dyskredytuje wyjaśnienia T. W. (2), który twierdził, że powodem jego nieobecności w miejscu zdarzenia była rozmowa telefoniczna. W tych okolicznościach brak było zatem podstaw, by dać wiarę wyjaśnieniom T. W. (2), który nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu wskazując, że po tym jak pokrzywdzony poprosił go o zakup amfetaminy, zaczął rozmawiać przez telefon i nie było go 15 minut w miejscu zdarzenia, nie widział więc zajścia, a gdy wrócił, pokrzywdzonego już nie było. Twierdzenia T. W. (2) pozostają w sprzeczności nie tylko z zeznaniami R. M. (1) i wskazanymi wyżej wyjaśnieniami T. P., ale przeczy im także okoliczność, że w chwili zatrzymania oskarżony ten miał przy sobie należący do pokrzywdzonego telefon komórkowy oraz portfel ( k. 35, w istocie – jak ustalono później – nie był to portfel, ale etui na dokumenty ). T. W. (2) wyjaśnił co prawda, że przedmioty te zobaczył dopiero w mieszkaniu trzeciego oskarżonego, tj. S. B. (1), wobec czego wziął je ze sobą chcąc odszukać pokrzywdzonego i oddać mu je, jednak wersja ta - w świetle pozostałych zgromadzonych dowodów – jako niewiarygodna nie zasługuje na akceptację Sądu Okręgowego. Mając na uwadze powyższe stwierdzić zatem należy, że zasadnie Sąd meriti uznał wyjaśnienia T. W. (2) za niezgodne z prawdą.

Również jeśli chodzi o wyjaśnienia T. P. odnoszące się do jego udziału w zdarzeniu do momentu utraty świadomości przez pokrzywdzonego zasadnie Sąd I instancji dał im wiarę tylko w takim zakresie w jakim były one zgodne z zeznaniami R. M. (1), odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom w tej części, w której zaprzeczył, by bił i kopał pokrzywdzonego. Trafnie także Sąd meriti uznał za zgodne z prawdą te wyjaśnienia T. P., w których przyznał się do kradzieży pokrzywdzonemu kurtki, w której znajdował się portfel ( jak ustalono później było to etui na dokumenty ) oraz dokumenty ( k. 249, 516 ). Jednocześnie wskazać należy, że brak jest podstaw, by za prawdziwą przyjąć wersję prezentowaną przez obrońcę T. P., zdaniem którego oskarżony składając tej treści wyjaśnienia chciał jedynie przejąć na siebie część odpowiedzialności z uwagi na to, że obawia się on T. W. (2), z którym odbywa karę pozbawienia wolności w tym samym Zakładzie Karnym. Sąd Okręgowy nie neguje faktu, że T. P. istotnie obawia się T. W. (2), jeszcze bowiem w toku postępowania przygotowawczego oskarżony ten wskazywał, że będąc w Areszcie Śledczym, T. W. (2) mówił jemu i S. B. (1), żeby „odciągnęli go od tej sprawy” i wyjaśnili, że on „gdzieś sobie poszedł w czasie zdarzenia, i że przyszedł jak było już po” ( k. 250 ). Wskazać jednak należy, że T. P. zaprzeczając, by on sam stosował przemoc wobec pokrzywdzonego, jednocześnie wyjaśnił tak w toku śledztwa, jak i w toku pierwszej rozprawy głównej, że pokrzywdzonego kopał T. W. (2) wraz z S. B. (1) ( k. 114, 517 ); prawdziwość złożonych wyjaśnień na etapie śledztwa podtrzymał zaś podczas drugiej rozprawy głównej ( 774 v. ). Trudno zatem za logiczne uznać – jak tego chce apelujący – że T. P., obawiając się T. W. (2), celowo przejął na siebie ( na etapie śledztwa i w toku pierwszej rozprawy głównej ) odpowiedzialność za kradzież kurtki pokrzywdzonemu, ale już za kopanie R. M. (1) nie. Wskazać zatem należy, że Sąd Rejonowy słusznie uznał za zgodne z prawdą te wyjaśnienia T. P., w których przyznał się do zabrania R. M. (1) kurtki, tym bardziej, że to on wskazał funkcjonariuszom Policji miejsce jej porzucenia, nadto trafnie jednocześnie Sąd meriti za niewiarygodne uznał jego wyjaśnienia w tej części, w której zaprzeczał swojemu sprawstwu w tym zakresie, a także co do tego, że bił i kopał pokrzywdzonego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Swoje rozumowanie Sąd meriti przedstawił w sposób zwięzły, ale logiczny i kompletny w motywach zaskarżonego wyroku. Wywód Sądu I instancji odnoszący się do wszystkich istotnych dowodów, dostrzegający występujące w nich sprzeczności i niekonsekwencje, nie zawiera błędów natury logicznej ani faktycznej, jest zgodny z wiedzą i doświadczeniem życiowym, dlatego spełnia wymogi z art. 7 kpk.

Nie zasługuje na akceptację także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 5 § 2 kpk. Należy wyjaśnić, że zawarta w tym przepisie zasada odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, zaś do jej pogwałcenia dochodzi wtedy gdy sąd orzekający rzeczywiście poweźmie wątpliwości co do bytu określonych faktów i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Reguła in dubio pro reo nie ma natomiast zastosowania do wątpliwości pojawiających się w związku z oceną dowodów i podejmowaniem decyzji, który - z wzajemnie sprzecznych dowodów - zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd orzekający dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom logiki i doświadczenia życiowego, nadto w zgodzie z przepisem art. 410 kpk, zaś ustalenia te są stanowcze, to nie można skutecznie wywodzić o zaistnieniu obrazy art. 5 § 2 kpk ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002r., V KKN 238 / 01 ). Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika zaś, że Sąd Rejonowy nie powziął jakichkolwiek wątpliwości natury faktycznej co do przebiegu zdarzenia z 6 maja 2014r. Skoro zatem takich wątpliwości nie powziął, to nie mogło dojść do naruszenia normy art. 5 § 2 kpk, zaś okoliczność, że takie wątpliwości mają obydwoje skarżący wynika raczej z faktu nieliczenia się z wymową dowodów uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne, to jednak nie oznacza, że dyspozycja art. 5 § 2 kpk została naruszona.

Stwierdzić zatem należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Ustalenia faktyczne oparte na tej ocenie nie budzą wątpliwości także Sądu odwoławczego.

Odnosząc się zaś do zarzutu obrońcy T. W. (2), który wskazuje na niekonsekwencję Sądu Rejonowego w treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku odnośnie udziału tego oskarżonego w przypisanym mu czynie, wskazać należy, że Sąd I instancji ustalił, że T. W. (2) dołączył do pozostałych dwóch oskarżonych ( którzy kopali pokrzywdzonego ) w sposób wynikający z wyjaśnień T. P. i zeznań R. M. (1). Zawarte zaś w dalszej części pisemnych motywów zaskarżonego wyroku ustalenia, że T. W. (2) nie zadawał własnoręcznie żadnych ciosów pokrzywdzonemu odniósł Sąd Rejonowy do wyjaśnień tego oskarżonego, który wszak na żadnym etapie postępowania nie przyznawał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Niemniej jednak Sąd meriti prawidłowo ustalił, że T. W. (2) brał udział w obydwu fazach przypisanego mu czynu zabronionego.

Również ocena prawna zachowania oskarżonych nie budzi zastrzeżeń Sądu odwoławczego. Oskarżeni, jak trafnie ustalił Sąd Rejonowy, dopuścili się przestępstwa rozboju działając wspólnie i w porozumieniu. Stworzona przez oskarżonych sytuacja, przedsięwzięte czynności wykonawcze, wprost dowodzą, że stosowana przez nich przemoc, była nakierowana na zawładnięcie mieniem pokrzywdzonego. T. P. przyznając w toku śledztwa i pierwszej rozprawy głównej, że zdjął z pokrzywdzonego, gdy ten leżał na ulicy, kurtkę, wyjaśnił jednocześnie, że przeszukał kieszenie tej kurtki, bo chciał z niej zabrać wszystko, także butelkę z alkoholem ( k. 516 ). Następnie oskarżeni zabrali wszystkie skradzione rzeczy do mieszkania S. B. (1). Z wyjaśnień T. P., złożonych jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego, wynika, że oskarżeni bezprawnie weszli w posiadanie należących do pokrzywdzonego: kurtki, portfela, butelki wódki, telefonu komórkowego, dowodu osobistego i prawa jazdy ( k. 114, 249 ). Z protokołu zaś przeszukania T. W. (2) wynika, że w chwili zatrzymania miał przy siebie telefon komórkowy marki S. (...) w czarnym pokrowcu i czarny portfel ( k. 35 ). Mając jednak na uwadze, że R. M. (1) konsekwentnie zeznawał, że gdy odzyskał świadomość nie miał na sobie m. in. kurtki oraz telefonu komórkowego, ale w kieszeni spodni miał portfel, natomiast funkcjonariusze Policji po odnalezieniu oddali mu jego puste etui po dokumentach ( k. 87, 775 v. – 776 ), stwierdzić należy, że prawidłowo ustalił Sąd a quo, że oskarżeni dokonali kradzieży nie portfela, lecz etui na dokumenty należącego do R. M. (1) oraz drugiego etui stanowiącego pokrowiec na telefon.

Odnosząc się zaś do zarzutu niewypełnienia przez Sąd Rejonowy wskazań zawartych w wyroku Sądu Okręgowego, a odnoszących się do ustalenia, który z oskarżonych dopuścił się zaboru poszczególnych przedmiotów należących do pokrzywdzonego, wskazać należy, że żaden z oskarżonych nie ujawnił jak wyglądał sam zabór mienia należącego do R. M. (1), ani który z oskarżonych zabrał konkretne przedmioty, jednak fakt ten nie dziwi, bowiem stanowiło to przyjętą przez oskarżonych linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za zarzucony im czyn. Nie ulega jednak wątpliwości, że dokonując kradzieży działali wspólnie i w porozumieniu, bowiem T. P. przyznał ( o czym była mowa wyżej ), że dokonał zaboru ww. przedmiotów należących do R. M. (1), T. W. (2) zaś posiadał w chwili zatrzymania, należące do pokrzywdzonego, telefon komórkowy wraz z etui na ten telefon oraz etui na dokumenty, natomiast dokumenty znajdowały się w mieszkaniu trzeciego sprawcy, tj. S. B. (1) ( k. 141 ). W oparciu o wyżej wskazane zgromadzone w sprawie dowody zasadnie zatem Sąd meriti ustalił, że oskarżeni dokonali zaboru należących do R. M. (1): kurtki, telefonu komórkowego wraz z etui na ten telefon, etui na dokumenty, butelki wódki, dowodu osobistego oraz prawa jazdy.

Wskazać należy, że zarzucony oskarżonym czyn z art. 280 § 1 kk charakteryzuje się podwójną kierunkowością zamiaru sprawców, wyrażającą się w tym, iż działają oni w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy, a chcąc ten cel osiągnąć stosują wobec ofiary przemoc lub groźbę użycia przemocy. Użycie przemocy lub groźba, muszą poprzedzać zabór rzeczy bądź wystąpić z nim jednocześnie. Przy czym w przypadku współdziałających kilku osób do przypisania im przestępstwa rozboju nie jest wymagana żadna szczególna forma porozumienia; może ono nastąpić nawet w sposób dorozumiany. Współsprawstwo zachodzi bowiem nie tylko wtedy, gdy sprawcy uprzednio umówili się co do jego popełnienia, ale również wtedy, gdy w trakcie dokonywania innego przestępstwa przedsięwzięli czynności zmierzające do realizacji rozboju ( tak: wyrok Sądu Najwyższego z 3 czerwca 1971r., IV KR 103 / 71, OSNPG 11 / 1971, p. 210 ). Do przyjęcia współsprawstwa wystarcza zatem obiektywne współdziałanie sprawców w czynnościach wykonawczych przestępstwa, to jest porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania przestępstwa wspólnymi siłami. Uprzednia zmowa nie stanowi koniecznego warunku przestępstwa, o ile każdy ze współsprawców zdaje sobie sprawę z celu wspólnego działania, to jest dąży do rabunku. Może to wynikać z okoliczności przedmiotowych przestępstwa świadczących o działaniu w porozumieniu ( Kodeks karny - Komentarz pod redakcją prof. A. Wąska i prof. R. Zawłockiego - 4 wyd., tom II s. 1033 ). Z taką sytuacją mamy do czynienia właśnie w niniejszej sprawie. Jak trafnie bowiem ustalił Sąd Rejonowy u oskarżonych zamiar dokonania zaboru rzeczy należących do R. M. (1) pojawił się jednocześnie z używaniem przemocy wobec pokrzywdzonego. Samo zdarzenie miało charakter dynamiczny, oskarżeni współdziałali zaś w ten sposób, że T. P. i S. B. (1) zadali uderzenia pokrzywdzonemu, później zaś, po przewróceniu R. M. (1), zaczęli go kopać; następnie do zdarzenia przyłączył się „bez słowa” T. W. (2) – co wynika zarówno z zeznań R. M. (1) oraz wyjaśnień T. P. ( k. 114, 148 v. ). Jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy T. W. (2) wcale nie przeciwstawiał się zachowaniu T. P. i S. B. (1), nie sygnalizował w jakikolwiek sposób, że je odrzuca, że się z nimi nie identyfikuje, wręcz przeciwnie dołączył do nich. Dalszy bieg wypadków, gdy T. W. (2) wspólnie z pozostałymi oskarżonymi dokonał zaboru przedmiotów i dokumentów należących do pokrzywdzonego, dowodzi, że akceptował to zachowanie. Te okoliczności nie pozostawiają zatem wątpliwości, że ustalenie Sądu I instancji o łączącym tego oskarżonego porozumieniu z pozostałymi współsprawcami omawianego czynu zabronionego jest prawidłowe. Stwierdzić zatem należy, że przyjęta przez Sąd Rejonowy kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonym czynu, m. in. z art. 280 § 1 kk, nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego.

Sąd odwoławczy nie znalazł także podstaw do korekty zaskarżonego wyroku w zakresie wymiaru kar orzeczonych wobec T. P. i T. W. (2).

Podniesiony przez obrońcę T. P. zarzut jakoby wymierzona temu oskarżonemu kara 5 lat pozbawienia wolności była rażąco surowa, a to z uwagi na jego nieinicjatorską rolę w popełnieniu przypisanego mu czynu, znikomą wartość zagarniętego mienia, okoliczność, że przedmioty wróciły do pokrzywdzonego, wskazanie miejsca porzucenia kurtki, a także fakt, że orzeczoną w niniejszej sprawie karę oskarżony zacznie odbywać dopiero w 2017r., okazał się chybiony. Stwierdzić bowiem należy, że R. M. (1) odzyskał skradzione mu przedmioty wyłącznie dzięki sprawnej akcji Policji, która zatrzymała oskarżonych oraz odnalazła należące do pokrzywdzonego rzeczy. Okoliczność zaś, że T. P., jak wskazał jego obrońca, znaczną część swojego dorosłego życia spędzi na odbywaniu kar pozbawienia wolności, co spowoduje, że po wyjściu na wolność nie będzie w stanie normalnie funkcjonować, nie będzie także mógł w czasie odbywania kary pozbawienia wolności łożyć na utrzymanie swojego dziecka, stanowi wyłącznie konsekwencję lekceważenia przez tego oskarżonego przepisów prawa. Wskazać należy, że T. P. zanim dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu winien był mieć na względzie, że ma małe dziecko i nie może pozwolić sobie na to, by zostawić je wyłącznie z jego matką obarczając ją koniecznością samodzielnego zarobienia na utrzymanie ich wspólnego dziecka oraz samotnego wychowywania go w czasie gdy oskarżony będzie odbywał długoletnią karę pozbawienia wolności. Oskarżony, zamiast zatem zasłaniać się dzieckiem, dążąc do obniżenia wymiaru orzeczonej mu przez Sąd Rejonowy kary, winien zmienić swoje postępowanie i zacząć przestrzegać obowiązujący porządek prawny, a także panujące normy społeczne.

Również podniesiony przez obrońcę T. W. (2) zarzut nieuwzględnienia przez Sąd Rejonowy na korzyść tego oskarżonego, że od 2008r. nie wszedł on w konflikt z prawem nie zasługuje na akceptację Sądu odwoławczego, albowiem od tego roku do końca 2013r. oskarżony ten odbywał karę pozbawienia wolności i w tym okresie przestępstwa popełnić nie mógł; natomiast po opuszczeniu Zakładu Karnego T. W. (2) został skazany za dokonanie trzech kradzieży na terenie (...)

W tych okolicznościach stwierdzić zatem należy, że zasadnie Sąd I instancji wskazał, że zarówno T. P., jak i T. W. (2) są osobami zdemoralizowanymi, o czym świadczy ich dotychczasowa karalność, w tym za rozboje oraz działanie w warunkach powrotu do przestępstwa.

Stwierdzić zatem należy, że ferując rozstrzygnięcie w zakresie rodzaju i wymiaru kar Sąd meriti trafnie, uwzględniając rozmiar przemocy, przewagę liczebną sprawców nad pokrzywdzonym, działanie wspólnie i w porozumieniu, odniesione przez pokrzywdzonego obrażenia oraz wartość zabranego pokrzywdzonemu mienia, ocenił społeczną szkodliwość przypisanego oskarżonym czynu. Również pozostałym okolicznościom tak obciążającym, jak i łagodzącym, nadał właściwą rangę wymierzając T. P. oraz T. W. (2) kary, których nie sposób ocenić jako rażąco surowych.

W tym miejscu wskazać należy, że wobec prawidłowego ustalenia przez Sąd Rejonowy, że T. W. (2) dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu działając w warunkach powrotu do przestępstwa, o którym mowa w art. 64 § 1 kk, należało dokonać zmiany opisu przypisanego mu czynu wskazując, że oskarżony ten dopuścił się go będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w(...)z dnia 2 kwietnia 2007r., sygn. akt V K 935 / 06, za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz za czyn z art.. 157 § 1 kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, które to kary zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego (...) z dnia 15 czerwca 2010r., sygn. akt V K 177 / 10, i wskazać szczegółowo okresy, w których odbył te kary, tj. od 2 listopada 2007r. do 22 lipca 2008r., od 13 września 2008r. do 25 maja 2009r. i od 30 maja 2009r. do 2 lipca 2011r.

Podstawę rozstrzygnięć w przedmiotowej sprawie, stosownie do treści art. 4 § 1 kk, stanowiły przepisy obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015r., jako że były one względniejsze dla oskarżonych.

Również zasądzenie przez Sąd Rejonowy od oskarżonego T. P. oraz od oskarżonego T. W. (2) kosztów sądowych związanych z udziałem w sprawie każdego z tych nich, zasługuje na akceptację Sądu Okręgowego. T. P. jest młodym ( obecnie ma 26 lat ), zdolnym do pracy mężczyzną, przed zatrzymaniem pracował bowiem na budowie. Również T. W. (2) jest osobą młodą ( ma 33 lata ), zdrową fizycznie, ma wyuczony zawód - z zawodu jest bowiem elektromechanikiem samochodowym. Podnoszony zatem przez obydwu skarżących zarzut, że oskarżeni od maja 2014r. przebywają w warunkach izolacji więziennej, nie mają wartościowych składników majątkowych oraz, że zaskarżonym wyrokiem zostały im wymierzone długotrwałe kary pozbawienia wolności, a zatem zasądzenie od nich kosztów sądowych jest dla nich zbyt uciążliwe, należało uznać za chybiony. Stwierdzić bowiem należy, że wymierzenie oskarżonym długoterminowych kar pozbawienia wolności całkowicie nie niweczy możliwości poniesienia przez nich kosztów sądowych. Ewentualne zatrudnienie oskarżonych w trakcie odbywania kar pozbawienia wolności sprawia bowiem, że wykonanie przez nich obowiązku związanego z uiszczeniem opłaty i zwrotem wydatków poniesionych przez Skarb Państwa, staje się jak najbardziej realne.

Tak argumentując, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 437 § 1 kpk, zmienił częściowo zaskarżony wyrok, zaś w pozostałej części utrzymał go w mocy.

O zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. oraz dla adw. M. R. kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonym T. P. i T. W. (2) z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2013r., poz. 461 ze zm. ) w zw. z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2015r., poz. 1801 ).

Na podstawie art. art. 633 kpk w zw. z art. 636 § 2 kpk orzeczono o wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym, zaś a o opłacie na mocy art. 2 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t. j. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm. ), nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonych od zapłaty tych należności.

SSO Elżbieta Zywar Ryszard Małachowski SSO Michał Tomala