Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Zbigniew Ciechanowicz
Sędziowie:	SO Robert Bury SR del. Magdalena Pasieka-Paczek (spr.)
Protokolant:	sekr. sądowy Ziemowit Augustyniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2014 roku w S.

sprawy z powództwa Gminy M. S.

przeciwko R. K.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 27 marca 2014 roku, sygn. akt I C 1714/11

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego R. K. na rzecz powódki Gminy M. S. kwotę 1 200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygnatura akt II Ca 623/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 marca 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt I C 1714/11, Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanego R. K. na rzecz powódki Gminy M. S. kwotę 18.183,78 zł wraz z odsetkami liczonymi w stosunku rocznym od kwoty 15.947,67 zł od dnia 10 czerwca 2011 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 2.236,11 zł od dnia 10 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty. W punkcie II wyroku Sąd zasądził od pozwanego R. K. na rzecz powódki Gminy M. S. kwotę 4.398 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. W punkcie III nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 18,91 zł tytułem pozostałej części należnych kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

R. K. w stosunek najmu lokalu położonego w S. przy ul. (...), należącego do mieszkaniowego zasobu Gminy M. S., wstąpił w lutym 1978 roku po śmierci poprzedniego najemcy. Fakt nabycia prawa do lokalu został potwierdzony w postępowaniu administracyjnym w dniu 27 sierpnia 1985 r. W dniu 19 maja 1986 r. podpisana została umowa najmu przedmiotowego lokalu, w której stwierdzono, że najemcami tego lokalu zostali E. M. oraz A. M. (obecnie pozwany R. K.). Umowę tę podpisała wyłącznie E. M.. Pozwany nie wiedział o podpisaniu dokumentu. W 1985 r. R. K. wyjechał do Niemiec. Po okresie pobytu za granicą pozwany w 1992 r. ponownie zamieszkał w wynajmowanym lokalu. W latach 1994 - 2000 R. K. przebywał w Areszcie Śledczym w S. i zaprzestał płacenia czynszu najmu. W grudniu 1994 r. Prokuratura Rejonowa S. — Ś. w S. przeprowadziła w lokalu przy ul. (...) przeszukanie. Po ukończeniu czynności klucze do lokalu przekazano byłej żonie pozwanego — E. M., z którą pozwany pozostawał w kontakcie, będąc osadzonym w jednostce penitencjarnej. Pozwany nie regulował w terminie czynszu oraz pozostałych opłat za lokal. Pismem z dnia 31 marca 1999 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 13.616,34 zł tytułem zaległości za okres od maja 1997 r. do marca 1999 r., zakreślając jednocześnie miesięczny termin do uregulowania zadłużenia pod rygorem wypowiedzenia łączącej strony umowy najmu. Pismo to skierowano na adres Aresztu Śledczego w S., w którym przebywał wówczas pozwany. Pozwany osobiście odebrał kierowane do niego wezwanie. Mimo wezwania pozwany w dalszym ciągu nie spłacał ciążącego na nim zadłużenia czynszowego. Pismem z dnia 16 lipca 1999 r. powódka wypowiedziała pozwanemu umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 1999 r. i wezwała go do wydania lokalu w terminie 14 dni od daty wygaśnięcia umowy. Pismo to skierowano na adres Aresztu Śledczego w S., które pozwany również odebrał osobiście.

W dniu 4 stycznia 2000 r. w sprawie I C 1750/99 z powództwa Gminy M. S. przeciwko A. M. (obecnie R. K.) Sąd Rejonowy w Szczecinie zasądził wyrokiem zaocznym od pozwanego na rzecz powódki kwotę 11.939,69 zł z odsetkami od dnia 18 sierpnia 1999 r. oraz kwotę 5 023,08 zł z odsetkami od dnia 30 września 1999 r. Nadto Sąd nakazał pozwanemu, aby opróżnił i wydał powódce lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) w stanie wolnym od osób i rzeczy. R. K. wniósł sprzeciw od powyższego wyroku zaocznego, w którym jako adres korespondencji wskazał Areszt Śledczy w S.. Wydany wyrok zaoczny został uchylony przez Sąd Rejonowy w Szczecinie wydanym w sprawie I C 1759/99 wyrokiem z dnia 18 maja 2001 r., zaś powództwo Gminy M. S. skierowane wobec R. K. (wówczas A. M.) zostało prawomocnie oddalone.

W grudniu 2000 r. pozwany opuścił areszt. Ze względu na zdewastowanie i stan techniczny lokalu nie powrócił do wcześniej zajmowanego mieszkania przy ul. (...) w S.. Dopiero po związaniu się z A. W. w 2008 r. ponownie zaczął wykazywać zainteresowanie lokalem. Ostatecznie R. K. zajął mieszkanie. Jego partnerka A. W. w okresie od lata 2008 do początku roku 2009 r. z własnych środków oraz środków pochodzących od jej rodziny wyremontowała wskazany lokal. Pracami remontowymi kierował i nadzorował je osobiście pozwany. Pod koniec roku 2008 r. R. K. i A. W. wspólnie zamieszkali w wyremontowanym mieszkaniu. Obecnie R. K. w dalszym ciągu mieszka w lokalu przy ul. (...) w S. wraz z A. W. i dwójką ich wspólnych małoletnich dzieci. Po ponownym zajęciu mieszkania pozwany w dalszym ciągu nie regulował opłat za zajmowanie lokalu. Pismem z dnia 22 czerwca 2011 r. powódka po raz kolejny wezwała R. K. do zapłaty kwoty 15.947,67 zł wraz z odsetkami od dnia 10 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty. Powódka naliczyła pozwanemu do 9 czerwca 2011 r. odsetki od zadłużenia w regulowaniu opłat za zajmowanie mieszkania na kwotę 2.236,11 zł.

W dniu 1 czerwca 2011 r. pomiędzy A. W. a R. K. została zwarta umowa przelewu wierzytelności. W § 1 umowy strony określiły przedmiot umowy jako wymagalną wierzytelność z tytułu nakładów poniesionych przez A. W. na remont lokalu położonego w S. przy ul. (...), będącego własnością Gminy M. S.. Wysokość wierzytelności strony określiły na 65.000 zł ( koszty robocizny) i 26.538,86 zł ( zakup materiałów budowlanych).

Ostatecznie zadłużenie za okres od 1 stycznia 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. wynosiło 16.478,23 zł. Zadłużenie za sporny okres, tj. od 1 stycznia 2009 r. do 31 maja 2011 r. wynosiło 15 947,67 zł.

W oparciu o powyższe ustalenia, Sąd Rejonowy uznał, iż bezspornym w niniejszej sprawie było, że lokal położony w S. przy ul. (...) należy do mieszkaniowego zasobu Gminy M. S.. Wątpliwości nie budziło również to, że pozwany korzystał z powyższego lokalu w okresie, za który powódka domagała się odszkodowania, jak również to, że obecnie pozwany nadal włada tym lokalem. Sąd Rejonowy, weryfikując okoliczności wypowiedzenia pozwanemu umowy najmu, miał na uwadze to, że pomiędzy stronami niniejszego procesu toczyło się już postępowanie o zapłatę czynszu najmu oraz wydanie lokalu przy ul. (...). Sąd Rejonowy nie uznał, aby sposób sformułowania wezwania do zapłaty i oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy najmu mógł budzić uzasadnione wątpliwości co do celu i skutków, dla jakich pisma te zostały sformułowane i doręczone pozwanemu. Sąd uznał, że nie było jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, aby doręczenie pozwanemu wypowiedzenia umowy najmu, a także poprzedzającego je wezwania do zapłaty zaległości czynszowych do miejsca osadzenia pozwanego mogło być w jakimkolwiek stopniu wadliwe. Sąd stwierdził, że wypowiedzenie umowy najmu zostało dokonane zgodnie z wymogami obowiązujących wówczas norm. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że złożone przez powódkę oświadczenie o wypowiedzeniu wywołało skutek i od dnia 1 września 1999 r. pozwany nie dysponował już tytułem prawnym do tego lokalu. Sąd przyjął również, że pozwany, co najmniej od połowy 2008 r. nieprzerwanie do dziś korzysta z lokalu stanowiącego własność powódki, nie posiadając do tego żadnego tytułu prawnego. Biorąc zaś pod uwagę, że pozwany nie ponosi żadnych opłat związanych z zajmowaniem tego lokalu, uznał, że powódka była uprawniona do wystąpienia z powództwem o zasądzenie od R. K. odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu. Sąd Rejonowy uznał, że pozwany nie posiadał żadnego tytułu do zajmowanego mieszkania, stąd też przyjął, że może on być uznany, co najwyżej za posiadacza zależnego. Odnośnie remontu lokalu Sąd przyjął, iż został wykonany, kiedy pozwanemu, a tym bardziej A. W., nie przysługiwał żaden tytuł prawny do lokalu, czego pozwany był, a przy najmniej winien być świadomy. Sąd uznał, że w chwili dokonywania remontu zarówno pozwany, a tym bardziej A. W., byli posiadaczami zależnymi tego lokalu w złej wierze, jako że w złej wierze pozostaje osoba, która przy dołożeniu należytej staranności mogła się dowiedzieć, że nie przysługuje jej prawo podmiotowe do posiadanej rzeczy. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby uznać, że pozwany i A. W., wprowadzając się do opuszczonego od dłuższego czasu i zdewastowanego lokalu, który w przeszłości był przedmiotem umowy najmu łączącej R. K. z powódką, a która to umowa została wypowiedziana, mogli pozostawać w uzasadnionym czymkolwiek przeświadczeniu, że dokonują zajęcia lokalu w ramach przysługującego pozwanemu tytułu prawnego (najmu). W ocenie Sądu pozwany w chwili zajmowania mieszkania przy ul. (...) w S. w pełni zdawał sobie sprawę z tego, że lokal ten został zadłużony w okresie, kiedy był jego najemcą, że nie spłacił należności, które na nim ciążyły i że z tego powodu rozwiązano z nim umowę najmu. Wiedział również, że nie płacił za ten lokal przez dalszy okres do momentu jego ponownego objęcia w posiadanie. Mimo tej wiedzy pozwany wprowadził się do mieszkania wraz z konkubiną, umożliwiając przy tym A. W. rozpoczęcie prac remontowych. W tej sytuacji Sąd uznał, że czyniąca nakłady na nieruchomość powódki A. W. działała jako posiadacz zależny w złej wierze, zwłaszcza, że pozostając w bliskich relacjach z pozwanym, winna zdawać sobie sprawę z sytuacji prawnej lokalu. Jako, że A. W. dokonując nakładów była posiadaczem zależnym w złej wierze, to rzutowało to bezpośrednio na powstanie i istnienie wierzytelności związanej z poczynionymi nakładami na lokal. Roszczenie samoistnego posiadacza w złej wierze, jako że z takim przypadkiem mamy do czynienia w niniejszej sprawie, obejmuje jedynie zwrot nakładów koniecznych i to tylko o tyle, o ile właściciel bezpodstawnie wzbogaciłby się jego kosztem. Obejmuje ono swym zakresem jedynie nakłady konieczne i wymaga dodatkowo spełnienia przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia właściciela. Wobec tego powstaje ono i staje się wymagalne w chwili zwrotu rzeczy („wzbogacenia" właściciela). Wystarcza przy tym samo zaoferowanie przez posiadacza wydania rzeczy przy nieuzasadnionej odmowie (zwłoce) przyjęcia rzeczy przez właściciela. Tymczasem zarówno pozwany, jak i A. W. nigdy nie wyrazili choćby zamiaru wydania nieruchomości powódce. Stojąc bowiem na bezzasadnym stanowisku, że R. K. przysługuje prawo najmu lokalu przy ul. (...) w S., rościli sobie prawo do skutecznego władania nieruchomością, które przeciwstawiali wszelkim żądaniom powódki. Skoro zaś pozwany nigdy nie wydał nieruchomości, to jego roszczenie o zwrot jakichkolwiek nakładów nie mogło powstać. Tym bardziej waloru wymagalności nie mogło uzyskać roszczenie A. W., która razem z pozwanym nadal korzysta z przedmiotowego mieszkania.

W ocenie Sądu Rejonowego przyjmując, że wierzytelność A. W. mogła nawet zostać przeniesiona na pozwanego, należało w świetle powyższego podkreślić, że wobec braku wydania tego lokalu właścicielowi — Gminie M. S., ewentualna wierzytelność A. W. (a dalej pozwanego) nigdy nie stała się wymagalna, a co za tym idzie nie było możliwym przedstawienie jej do potrącenia. Zgłoszony przez pozwanego zarzut należało zatem uznać za nieskuteczny — nie mógł on doprowadzić do umorzenia wierzytelności powódki. W tej sytuacji nie zachodziła potrzeba weryfikacji wysokości zgłoszonych do potrącenia roszczeń, tj. czy obejmowały one faktycznie jedynie nakłady konieczne, jak również wartości wzbogacenia powódki. Nie było także konieczności dokonania oceny skuteczności zarzutu potrącenia, której to czynności dokonano bez uprzedniego złożenia materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu, co prowadzi do uznania, że w istocie do żadnego potrącenia w sensie prawa materialnego nie doszło.

Sąd zweryfikował wysokość zadłużenia pozwanego za pomocą dowodu z opinii biegłego, którą na potrzeby postępowania sporządziła biegła sądowa B. K.. Weryfikując poprawność wyliczeń powódki, zastosowane stawki oraz przyjęte przez Gminę M. S. podstawy prawne, biegła jednoznacznie wskazała, że zadłużenie pozwanego za okres od 1 stycznia 2009 r. do 30 czerwca 2011 r. wynosiło 16.478,23 zł. Natomiast zadłużenie za sporny okres, tj. od 1 stycznia 2009 r. do 31 maja 2011 r. wynosiło 15 947,67 zł (16 478,23 zł - 530,56 zł), co w pełnym zakresie odpowiada wysokości zgłoszonego żądania. Biegła potwierdziła również wysokość odsetek naliczonych do dnia 9 czerwca 2011 r. w kwocie 2 236,11 zł.

Roszczenie o odsetki Sąd oparł w treści art. 481 § 1 k.c., uznając datę początkową naliczania odsetek od kwoty 15.947,67 zł od dnia 10 czerwca 2011 r. Natomiast o odsetkach od kwoty 2.236,11 zł Sąd orzekł zgodnie z art. 482 § 1 k.c. i jako datę początkową naliczania odsetek wskazał datę zainicjowania postępowania w niniejszej sprawie, tj. dzień 10 sierpnia 2011 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Odnośnie ustalenia kosztów sądowych Sąd przyjął zasadę odpowiedzialności stron za wynik postępowania.

Pismem z dnia 5 maja 2014 roku apelację od powyższego orzeczenia wniósł pełnomocnik pozwanego, który w oparciu o treść art. 367 § 1 k.p.c. i art. 368 k.p.c. zaskarżył powyższy wyrok w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c., poprzez przyjęcie, że to pozwany miał wykazać, że na dowodach doręczenia wezwania z dnia 31 marca 1999 r. oraz wypowiedzenia umowy z dnia 16 lipca 1999 r. nie znajdują się jego podpisy podczas, gdy to wyłącznie powódka wywodziła z faktu odebrania tych pism skutek prawny; naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego w postaci wypowiedzenia z dnia 16 lipca 1999 r. i dokonanie oceny znaczenia tego pisma bez uwzględnienia zeznań pozwanego oraz treści wyroku Sądu Rejonowego I Wydziału Cywilnego w S. z dnia 18 maja 2001 r.; naruszenie zasady jednolitości orzecznictwa sądowego, gdyż Sąd Rejonowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 18 maja 2001 r. w sprawie o sygn. akt I C 1750/99 oddalił powództwo o to samo roszczenie, jednakże obejmujące inny okres; naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 217 § 1 i 2 k.p.c. poprzez dokonanie wadliwej, nie wszechstronnej i całkowicie dowolnej oceny dowodu z zeznań pozwanego, który zeznawał, jakie były motywy ww. wyroku; błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że powodowi przysługuje roszczenie o zapłatę, podczas gdy brak zapłaty należności przez pozwanego jest wywołany wyłącznie postępowaniem powoda oraz posiadaniem przez pozwanego roszczenia o zwrot nakładów; naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 217 § 1 i 2 k.p.c., art. 227 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c. poprzez dokonanie wadliwej, nie wszechstronnej i całkowicie dowolnej oceny dowodu z opinii biegłego sądowego; naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 227 k.p.c. poprzez przeprowadzenie dowodu z dokumentacji nadesłanej przez (...) sp. z o.o., podczas gdy dokumenty te w większości nie obejmują zdarzeń z okresu, którego dotyczy pozew; naruszenie przepisów prawa materialnego, w tym art. 7 k.c. poprzez przyjęcie złej wiary pozwanego jako posiadacza zależnego, art. 336 k.c. poprzez uznanie pozwanego za posiadacza zależnego, a także art. 663 k.c. poprzez jego niezastosowanie do ustalenia zasadności roszczenia pozwanego o zwrot kosztów remontu. W związku z powyższym pełnomocnik pozwanego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w innym składzie, z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, w tym kosztach postępowania odwoławczego przy uwzględnieniu wniosku o zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego.

Pismem z dnia 8 maja 2014 r. pozwany wniósł drugą apelację od ww. wyroku, zaskarżając go w całości oraz zarzucając mu: naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 365 k.p.c. poprzez przyjęcie błędnego zakresu, w jakim Sąd orzekający w niniejszej sprawie jest związany wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 18 maja 2001 r., art. 233 k.p.c. poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i zasadami doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego i przyjęcie, że w okresie dochodzonym pozwem stron nie łączył stosunek najmu, że podpis na zwrotnym poświadczeniu odbioru pisma powódki zawierającego wypowiedzenie umowy najmu był podpisem pozwanego, opinia biegłego sądowego zasługuje na przymiot wiarygodności oraz została sporządzona w sposób rzetelny i wnioski końcowe zostały prawidłowo uzasadnione, podczas gdy opinia ta stanowi w istocie przytoczenie stanowiska powoda, nie zawiera samodzielnych wyliczeń; naruszenie przepisów prawa materialnego, w tym art. 65 k.c. poprzez dokonanie błędnej wykładni oświadczenia woli powoda zawartego w piśmie z dnia 31 marca 1999 r. o wypowiedzeniu umowy najmu, polegającej na uznaniu, że ww. pismo dotyczyło stosunku najmu, podczas gdy pozwany nigdy nie zawierał z powodem umowy najmu, a wstąpił w stosunek najmu z mocy prawa, zatem wypowiedzenie umowy najmu jest nieskuteczne; niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów art. 226 w zw. z art. 230 k.c., zamiast art. 663 k.c. oraz art. 752 i n. k.c. i w związku z tym błędne przyjęcie, że nie było możliwe przedstawienie do potrącenia z roszczeniami powoda wierzytelności pozwanego o zwrot nakładów.

W związku z tym, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Pismem z dnia 16 czerwca 2014 roku pełnomocnik powódki złożył odpowiedź na apelację pozwanego z dnia 5 maja 2014 r. oraz apelację z dnia 8 maja 2014 r., wnosząc jednocześnie o oddalenie obu apelacji pozwanego w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jednocześnie wskazał, iż zaskarżony przez pozwanego wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy, a zarzuty pozwanego całkowicie nieuzasadnione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje pozwanego okazały się bezzasadne.

Na wstępie wskazać należy, że Sąd Odwoławczy, co do zasady podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i przeprowadzone w ich świetle rozważania prawne. Nie zachodzi zatem konieczność i potrzeba powielania tychże wywodów [vide analogicznie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2006 roku, IV CK 380/05, LEX nr 179977].

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie wystarczającym dla poczynienia ustaleń faktycznych, mających wpływ na zastosowanie przepisów prawa materialnego. Zgromadzone w sprawie dowody poddał wnikliwej ocenie, ustalając prawidłowo stan faktyczny sprawy. Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji odpowiada wymogom stawianym przez przepis art. 233 § 1 k.p.c., uwzględnia cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i tym samym pozostaje pod ochroną wynikającą z powołanego przepisu. Ocena ta nie nosi cech dowolności, szczegółowo odnosi się przeprowadzonych w sprawie dowodów. Sąd Odwoławczy podziela przeprowadzoną przez Sąd I instancji ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów, tym samym akceptuje poczynione w oparciu o te ocenę ustalenia faktyczne, uznając je za własne, bez ich ponownego przytaczania. Podnieść ponadto należy, iż uzasadnienie Sądu Rejonowego bardzo szczegółowo odnosi się do wszystkich kwestii, które zostały podnoszone w apelacji, jak również w toku postępowania przed Sądem I instancji. W uzasadnieniu sąd meriti precyzyjnie opisał stan faktyczny, omówił przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe, wskazując, które dowody uznał za wiarygodne, a którym wiarygodności odmówił i z jakich względów, a także wyjaśnił podstawę prawną rozstrzygnięcia, powołując się przy tym na poglądy dominujące w piśmiennictwie i judykaturze.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów apelacji Sąd Okręgowy potwierdza i w całości uznaje za swoje ustalenia poczynione przez Sąd I Instancji.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił i rozstrzygnął kwestię wypowiedzenia pozwanemu stosunku najmu lokalu położonego w S. przy ul. (...). Sąd zasadnie ustalił, iż pozwany wstąpił w stosunek najmu na podstawie wcześniej obowiązującego prawa lokalowego. Nadto prawidłowo uznał, iż prawo najmu zostało pozwanemu prawidłowo i skutecznie wypowiedziane. Pozwany wprawdzie kwestionował autentyczność podpisu na poświadczeniach odbioru z dnia 31 marca 1999 roku oraz z dnia 16 lipca 1999 roku tj. w dacie, gdy przebywał w areszcie śledczym. Trzeba jednak mieć na uwadze, iż w postępowaniu o sygn. akt I C 1750/99, toczącym się w Sądzie Rejonowym I Wydziale Cywilnym w S., po okazaniu pozwanemu pism oświadczył, że potwierdzenia te otrzymał i osobiście podpisał. Ponadto na samym dokumencie odbioru z dnia 21 lipca 1999 roku uczyniono adnotację, iż zostało przez pozwanego odebrane osobiście. Poza tym fakt, że korespondencja była doręczana pozwanemu w areszcie śledczym, a nie innym miejscu wyklucza ewentualne domniemanie odbioru korespondencji przez innego pełnoletniego domownika, bądź też chociażby nieprzekazanie przez taką osobę pism kierowanych do pozwanego. W ocenie Sądu Okręgowego nie można także czynić zarzutu, że pozwany przebywając w areszcie nie mógł odebrać poczty, albowiem wszelka korespondencja doręczana jest osadzonym pod odpowiednim nadzorem funkcjonariuszy. Należy również mieć na uwadze fakt, iż ostatecznie w toku postępowania przed Sądem I instancji dowód z opinii biegłego grafologa został cofnięty przez stronę pozwaną, stąd też zarzuty pozwanego, co do tego, że Sąd Rejonowy nie powołał w tym zakresie biegłego są całkowicie chybione. Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości fakt, iż pozwany odebrał osobiście powyżej wskazane pisma, a zatem wbrew odmiennym twierdzeniom strony pozwanej, pozwanemu skutecznie doręczono wezwanie do zapłaty, pod rygorem wypowiedzenia stosunku najmu.

Przyjmując zatem, że pozwany odebrał kierowaną korespondencję, należało przyjąć ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, że w pełni skuteczne i prawidłowe jest oświadczenie powódki o wypowiedzeniu pozwanemu stosunku najmu. W związku z powyższym zaaprobować należało podstawę roszczenia przyjętą przez Sąd Rejonowy jako bezumowne korzystanie przez pozwanego z lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...). Nadto podnieść należy, iż pozwany obecnie cały czas zajmuje przedmiotowy lokal, w dalszym ciągu nie ponosi żadnych opłat czynszowych, zarówno z tytułu bezumownego korzystania czy też tytułem samego czynszu. Skoro więc pozwany twierdzi, iż w dalszym ciągu wiąże go z powódką stosunek najmu powinien, co miesiąc uiszczać czynsz najmu oraz opłaty za media. Również okoliczność, że pozwany zajmuje lokal bez tytułu prawnego nie zwalnia go z obowiązku ponoszenia tych kosztów.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I Instancji prawidłowo również ustalił, że powódce należy się kwota jak za bezumowne korzystanie za lokal w wysokości ustalonej na podstawie wyliczeń biegłej sądowej, którą to opinię pisemną, jak i ustną opinię uzupełniającą biegły sporządził w sposób logiczny i rzetelny. Biegła uwzględniła gorszy stan lokalu oraz stan instalacji gazowej i elektrycznej, przy dokonywaniu wyliczeń stosowała stawki, które obowiązują na terenie Gminy S.. W ocenie Sądu Okręgowego argumenty Sądu I instancji w tym zakresie są wyczerpujące i nie budzą wątpliwości, stąd też Sąd Odwoławczy przyjmuje je za własne. W ocenie Sądu dla zakwestionowania opinii nie wystarczy ogólne stwierdzenie, że opinia została sporządzona w sposób odtwórczy. Biegły, dokonując ustaleń opierał się na dokumentacji przedstawionej przez powoda i spółkę (...), a pozwany nie wskazał innych dowodów na te okoliczności, które podważyłyby ustalenia poczynione przez biegłego.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo nie dokonał potrącenia zaległości z nakładów dokonanych w postaci wykonania remontu przez A. W.. Sąd II Instancji całkowicie podziela przedstawioną przez Sąd I Instancji argumentację w tym zakresie. Zważyć należy, iż poczynione nakłady dokonane były przez osobę nieuprawnioną i jak to zostało ustalone - pozbawioną prawa najmu. Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż pozwany oraz A. W. byli posiadaczami zależnymi w złej wierze. Pozwany bowiem w chwili zajmowania mieszkania zdawał sobie sprawę z tego, że lokal został zadłużony w okresie, kiedy był jego najemcą oraz, że nie płacił należności, które na nim ciążyły. Pozwany wraz z A. W., wprowadzając się do opuszczonego od dłuższego czasu i zdewastowanego lokalu, który był w przeszłości przedmiotem najmu (który de facto został wypowiedziany pozwanemu), nie mogli znajdować się w przeświadczeniu, że przysługuje im tytuł prawny do lokalu. W ocenie Sądu A. W. dokonując zatem nakładów na rzecz, do której nie miała żadnego tytułu prawnego oraz nie posiadając zgody właściciela lokalu, czyli Gminy M. S., czyniła je na własne ryzyko. Nadto należy mieć na uwadze, iż do czasu wyrokowania roszczenie to nie było wymagalne, albowiem faktyczny zwrot lokalu mieszkalnego nie nastąpił. Podnieść jednak należy, iż omawiane kwestie będą mogły być rozpoznawane w momencie, gdy nastąpi wydanie lokalu i zaistnieje podstawa prawna, która uzasadni uznanie wzbogacenia Gminy wobec otrzymania wyremontowanego lokalu. Niemniej w dacie orzekania nakłady te zostały poczynione przez osobę nieuprawnioną, która jak prawidłowo podkreślił Sąd Rejonowy, znajdowała się w złej wierze. Mając na względzie powyższe, Sąd Rejonowy prawidłowo oddalił zarzut potrącenia.

Odnośnie podnoszonych przez stronę pozwaną w zarzutach apelacji kwestiach tożsamości roszczenia i powagi rzeczy osądzonej w związku z toczącą się sprawą w Sądzie Rejonowym I Wydziale Cywilnym w S. o sygn. akt I C 1750/99 podnieść należy, iż tamto postępowanie dotyczyło zdarzeń za okres od 19 sierpnia 1999 roku. Ponadto, tak jak wynika z okoliczności tamtej sprawy był to okres, kiedy to pozwany prawdopodobnie nie mieszkał w lokalu położonym w S. przy ul. (...). W sprawie I C 1750/99 Sąd jednak nie sporządził uzasadnienia pisemnego wyroku, stąd też nie ma możliwości weryfikacji, jakie były motywy tamtego rozstrzygnięcia. Ponadto za brakiem tożsamości przemawia fakt, iż postępowanie w sprawie I C 1750/99 dotyczyło innych roszczeń niż dochodzonych w niniejszym postępowaniu. Dotyczyło ono bowiem żądania wydania lokalu oraz zapłaty czynszu za inny okres. Sąd ustalał zatem okoliczności zamieszkiwania przez pozwanego w spornym lokalu w innym okresie, niż rozpoznawany w niniejszej sprawie. Stąd też mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, że nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej i Sąd Rejonowy miał prawo orzekać w przedmiotowej sprawie. Argumentacja przeciwna strony pozwanej na tym etapie postępowania może stanowić więc jedynie, zdaniem Sądu, pozbawioną podstaw polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Dalsze rozważania Sądu II instancji należy uznać za zbędne, gdyż sprowadzałaby się one do powtórzenia argumentacji przedstawionej w motywach zaskarżonego orzeczenia.

Reasumując zważyć należy, że apelacja strony pozwanej, jako zawierająca wyłącznie zarzuty o charakterze polemicznym w stosunku do prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu I instancji, podlegała oddaleniu przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. Mając na uwadze powyższe Sąd Odwoławczy, orzekł jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach stanowi wyraz zasady odpowiedzialności za wynik postępowania i znajduje oparcie w treści art. 98 k.p.c.