Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2014r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Bonczar

Protokolant: Grażyna Mazurkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 18 września 2014r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania T. S.

od decyzji Z. U. S. Oddział we W.

z dnia 25 kwietnia 2013r. znak: (...)

i z dnia 07 maja 2014r. znak: (...)

w sprawie T. S.

przeciwko Z. U. S. Oddział we W.

o zasiłek chorobowy

zmienia zaskarżone decyzje Z. U. S. Oddział we W. i przyznaje wnioskodawcy T. S. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 16 kwietnia 2013r. do 06 maja 2013r. i nadal.

Sygn. akt X U 387/13

UZASADNIENIE

Ubezpieczony, T. S., wniósł odwołanie od decyzji organu rentowego, Z. U. S. Oddział we W.:

- z dnia 7 maja 2013 r. znak (...) obniżającej mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 24 kwietnia 2013 r. do 6 maja 2013 r. i nadal i domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres;

- z dnia 25 kwietnia 2013 r. znak (...) obniżającej mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 16 kwietnia 2013 r. do 23 maja 2013 r. i domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres.

W uzasadnieniu obu odwołań ubezpieczony podniósł, iż listem poleconym został poinformowany o koniczności zgłoszenia się na dzień 15 kwietnia 2013 r. na badania lekarskie. Powyższe wezwanie odebrał w dniu 19 kwietnia 2013 r., a więc po terminie badania. W sprawie tej kontaktował się z organem rentowym i wyznaczono mu drugi termin badania na dzień 22 kwietnia 2013 r. jednak sytuacja z doręczeniem wezwania powtórzyła się (k. 4; k. 3 w kastach sprawy X U 440/13).

*

Zarządzeniem przewodniczącego z 16 lipca 2013 r. (sygn. akt X U 440/13) sprawa z odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego z dnia 25 kwietnia 2013 r. została połączona ze sprawą o sygn. akt X U 387/13 celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia i dalszego prowadzenia pod sygn. akt X U 387/13 (k. 8 w kastach sprawy X U 440/13).

*

W odpowiedzi na oba odwołania, organ rentowy wniósł o ich oddalenie z uwagi na brak podstaw prawnych do ich uwzględnienia.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy zarzucił, iż z posiadanej dokumentacji wynika, że tytuł ubezpieczenia ustał z dniem 28 lutego 2013 r. tymczasem zwolnienia lekarskie obejmowały okresy od 3-23 kwietnia 2013 r. i od 24 kwietnia 2013 r. do 6 maja 2013 r. Nadto w dniu 15 kwietnia 2013 r. nie zgłosił się na wyznaczony termin badań przez co zwolnieni lekarskie straciło ważność z dniem 16 kwietnia 2013 r. Jednocześnie pomiędzy datą ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego a datą kolejnego zwolnienia lekarskiego, przedłożonego w dniu 24 kwietnia 2013 r. zachodzi rozpiętości w czasie wynosząca znacznie więcej niż 14 dni (k. 5-7; 4-6 w kastach sprawy X U 440/13).

Sąd Rejonowy dokonał następujących ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Ubezpieczony T. S. z końcem lutego 2013 r. zaczął przebywać na zwolnieniu na długotrwałym lekarskim. W tym czasie ubezpieczony przebywał cały czas w domu wychodząc tylko w celu dokonania niezbędnych zakupów, np. w sklepie spożywczym.

W okresie od 24 kwietnia 2013 r. do 6 maja 2013 r. ubezpieczony otrzymał następujące zwolnienia lekarskie:

- ZUS ZAL seria (...) wystawionym na okres od 3 kwietnia 2013 r. do 23 kwietnia 2013 r.,

- ZUS ZAL seria (...) wystawionym na okres od 24 kwietnia 2013 r. do 6 maja 2013 r.

Organ rentowy w ramach kontroli zwolnienia lekarskiego za okres od 3-23 kwietnia 2013 r. wyznaczył termin badania kontrolnego na dzień 15 kwietnia 2013 r. Wezwanie zostało odebrane przez małżonkę ubezpieczonego w dniu 22 kwietnia 2013 r. po wcześniejszym dwukrotnym awizowaniu w dniach 9 i 17 kwietnia 2013 r.

Ubezpieczony nie stawił się na badania kontrolne wyznaczone na dzień 15 kwietnia 2013 r. na godz. 13:30.

Ponowne wezwanie na badania kontrolne zwolnienia lekarskiego za okres od 3-23 kwietnia 2013 r. zostały wyznaczone na dzień 22 kwietnia 2013 r. Wezwanie zostało odebrane przez małżonkę ubezpieczonego w dniu 2 maja 2013 r. po wcześniejszym dwukrotnym awizowaniu w dniach 19 i 29 kwietnia 2013 r.

Ubezpieczony nie stawił się na badania kontrolne wyznaczone na dzień 22 kwietnia 2013 r. na godz. 8:15.

Dowód:



zeznania ubezpieczonego T. S. złożone na rozprawie w dniu 08.10.2013 r.,



zaświadczenia lekarskie – w aktach ZUS,



wniosek o wydanie orzeczenia – w aktach ZUS.

Decyzją z dnia 25 kwietnia 2013 r. znak (...), organ rentowy na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 59 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 16 kwietnia 2013 r. do 23 kwietnia 2013 r.

Decyzją z dnia 7 maja 2013 r. znak (...), organ rentowy na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. 7 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 24 kwietnia 2013 r. do 6 maja 201 3r. i nadal.

Dowód:



decyzje organu rentowego z 25.04.2013 r. oraz 07.05.2013 r. – w aktach ZUS.

Ubezpieczony cierpi na zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego na podłożu dyskopatii L5/S1 z dodatnimi objawami korzeniowymi rozciągowymi.

W okresie od 3 kwietnia 2013 r. do 6 maja 2013 r. ubezpieczony był niezdolny do pracy.

Dowód:



opinia biegłego sądowego z 13.06.2014 r. – karta 18-v. 18,



opinia uzupełniająca biegłego sądowego z 06.07.2014 r. – karta 28.

W oparciu o dokonane ustalenia faktyczne, Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Odwołanie jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. DZ. U. z 2014r, poz. 159.), zwanej dalej ustawą zasiłkową, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Natomiast zgodnie z treścią ustawy zasiłkowej, prawidłowość orzeczenia o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawienia zaświadczeń lekarskich podlega kontroli. Jej formą jest między innymi, badanie lekarskie ubezpieczonego przeprowadzone przez lekarza orzecznika ZUS, z tym, że w myśl art. 59 ust. 6 w/w ustawy – w razie uniemożliwienia badania lub niedostarczenia posiadanych wyników badań w terminie wyznaczonym przez organ rentowy, zaświadczenie lekarskie traci ważność od dnia następującego po tym terminie.

Ponadto zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy zasiłkowej, zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego.

Organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres albowiem ubezpieczony nie stawił się na badania kontroli zaświadczenia lekarskiego, które zostały wyznaczone na dzień 15 i 22 kwietnia 2013 r., co w konsekwencji miało doprowadzić do tego, iż tytuł ubezpieczenia ustał w dniu 28 lutego 2013 r. Należy jednak wskazać, iż ubezpieczony otrzymał wezwanie na badania lekarskie w dniu 22 kwietnia 2013 r. oraz 2 maja 2013 r., w związku z czym nie miał możliwości stawienia się na badania w wyznaczonym terminie.

Co prawda rzekome powody odebrania wezwania na badania dopiero w dniu 22 kwietnia 2013 r. oraz 2 maja 2013 r. są w ocenie Sądu nie przekonywujące i mało wiarygodne, albowiem ubezpieczony cały czas, jak twierdzi w zeznaniach, przebywał w miejscu zamieszkania i wychodził tylko w celu dokonania niezbędnych zakupów, natomiast z potwierdzeń odbioru wynika, iż obydwie przesyłki zostały podjęte nie przez ubezpieczonego tylko przez jego żonę. Jednakże nie zmienia to jednak faktu, iż fizycznie wezwania zostały podjęte przez ubezpieczonego po terminie wyznaczonych badań.

Niewątpliwie wezwania te były spóźnione i wnioskodawca odebrał je w terminie 14 dni to nie mogł się stawić na wyznaczone na ten dzień badanie. Strona pozwana nie może utożsamiać fakt pozostawienia zawiadomienia o konieczności odebrania przesyłki w terminie 14 dni w urzędzie pocztowym z jej doręczeniem. Takie stanowisko nie znajduje uzasadnienia w żadnym przepisie k.p.a. dotyczącym doręczeń.

Doręczenia normuje dział I, rozdział 8 Kpa. Stosownie do zamieszczonego tam art.44 § 1 pkt 1 wynika, że w przypadku niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i 43 tj. adresatowi lub dorosłemu domownikowi operator pocztowy przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej. Zgodnie z § 4 doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.

Zdaniem Sądu strona pozwana nie zawiadomiła skutecznie wnioskodawczyni o wyznaczonych na dzień 22 kwietnia 2013 r. oraz 2 maja 2013 badaniach przez lekarza orzecznika ZUS. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie wnioskodawca nie został prawidłowo i skutecznie zawiadomiony o terminie wyznaczonych badań

Dla ustalenia faktycznej zdolności ubezpieczonego do pracy od dnia mającego mieć miejsce badania lekarskiego, Sąd z urzędu powołał biegłych sądowych, albowiem stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania sprawy w tym zakresie wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego. Pełne wyjaśnienie spornych okoliczności wymagało bowiem wiadomości specjalnych, jakimi Sąd nie dysponował.

Jak wykazał biegły sądowy z zakresu ortopedii, ubezpieczony chodzi samodzielnie bez zaburzeń równowagi i bez utykania. Kontakt logiczny prawidłowy. Do badania rozbiera się sprawnie, samodzielnie. Głowa symetryczna. Niebolesna na dotyk i opukiwanie. Źrenice równe, okrągłe symetryczne, prawidłowo reagujące na światło. Klatka piersiowa symetryczna, ruchoma oddechowo, niebolesna na dotyk i ściskanie. Kręgosłup szyjny prawidłowo ruchomy, niebolesny. Kręgosłup lędźwiowy- spłycenie lordozy, wzmożenie napięcia mm, przykręgosłupowych, ból przy zginaniu na boki i do przodu. W skłonie sztywny odcinek lędźwiowy, a palcami rąk sięga do kolan. Napięcie mięśni przykręgosłupowych prawidłowe. Dodatni objaw L. po lewej przy 60 stopniach , po prawej przy 45 stopniach. Kończyny górne symetryczne, prawidłowo ruchome we wszystkich stawach, niebolesne. Stawy kończyn górnych bez obrzęków, niebolesne. Ruchomość nadgarstków w zakresie radializacji, ulnaryzacji, zgięcia dłoniowego i grzbietowego oraz supinacji i pronacji przedramion symetryczna. Nadgarstki wykazują symetryczne obwody. Siła mięśniowa obu dłoni prawidłowa. Ukrwienie kończyn górnych prawidłowe. Brzuch w poziomie klatki piersiowej. Powłoki brzuszne miękkie, niebolesne, bez oporów patologicznych i bez objawów otrzewnowych. Objaw G. obustronnie ujemny. Miednica w poziomie, symetryczna, niebolesna na dotyk i ściskanie. Kończyny dolne ułożone swobodnie wzdłuż długiej osi ciała w rotacji pośredniej. Długość kończyn dolnych symetryczna. Stawy biodrowe., kolanowe i skokowe o prawidłowych obrysach, niebolesne, prawidłowo ruchome we wszystkich kierunkach. Stawy bez obrzęków i bez wysięków.

Biegli rozpoznali u ubezpieczonego zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego na podłożu dyskopatii L5/S1 z dodatnimi objawami korzeniowymi rozciągowymi.

W okresie od 3 kwietnia 2013 r. do 6 maja 2013 r. ubezpieczony był niezdolny do pracy.

W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, iż ubezpieczony od wielu lat leczył się z powodu okresowo zaostrzających się dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego. Obecnie pomimo przebytego leczenia utrzymują się dodatnie objawy korzeniowe rozciągowe z bólowym ubytkiem ruchomości kręgosłupa i wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych. Zdaniem biegłego ubezpieczony był niezdolny do pracy w dniach 03.04.2013 r. do 06.05 2013 r. i zasiłek chorobowy za ten okres był zasadny.

Z uwagi na to, iż biegły sądowy wykazał, iż w okresie spornym ubezpieczony był faktycznie niezdolny do pracy, to nie doszło również do przerwania tytułu ubezpieczenia.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę przedstawionym w sprawie dowodom z dokumentacji leczniczej, jako że żadna ze stron w toku postępowania nie podważyła skutecznie ich autentyczności i wiarygodności.

Ponadto, Sąd uznał za wiarygodne, opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania przez biegłego sądowego. W ocenie Sądu, wydane w sprawie opinie są rzetelne, oparte na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i badaniu ubezpieczonego i Sąd w pełni podzielił dokonane w nich ustalenia.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłego. Tym bardziej, że wydane opinie przez zawierają pełne i jasne uzasadnienia, uwzględniające rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia i stopień ich nasilenia po przeprowadzonym leczeniu. Biegli sądowi obowiązani są zaś orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem ich pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonym przez biegłych opiniom, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Tym bardziej, że jest to specjalista z dużym doświadczeniem medycznym i stażem orzeczniczym. Wydający w sprawie opinię biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek ze stron. Zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły sądowy wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany. Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłych, jak i ich rzetelności przy wydaniu opinii. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Warto tutaj przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który pomimo upływu czasu nie stracił na swojej aktualności. Mianowicie, Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Zastrzeżenia do opinii biegłych z 13 czerwca 2014 r. złożył tylko ubezpieczony, które jako zasadne zostały przez Sąd uwzględnione i w tym celu została przeprowadzona opinia uzupełniająca.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych.

To Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c. pozostawione jest uznaniu sądu.

Oceny zeznań ubezpieczonego, Sąd dokonał w kontekście całego zebranego w sprawie materiału dowodowego dając wiarę twierdzeniom ubezpieczonego.

Biorąc pod uwagę, dokonane powyżej ustalenia i przeprowadzone rozważania, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił obie zaskarżone decyzje organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za okres od 16 kwietnia 2013 r. do 6 maja 2013 r. i nadal.