Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Przytulska-Sikoń

Protokolant: Natalia Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2017 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa Gminy W.

przeciwko M. P. (1) i J. P. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych M. P. (1) i J. P. (1) solidarnie na rzecz strony powodowej Gminy W. kwotę 2654,71 zł (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt cztery złote i siedemdziesiąt jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 2208,49 zł od dnia 2 kwietnia 2016 r. do dnia 17 maja 2016 r.,

-2654,71 zł od dnia 18 maja 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od strony powodowej na rzecz każdego z pozwanych kwotę po 4383,47 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nie obciąża pozwanych obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz strony powodowej.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 maja 2016 r. (data prezentaty na pozwie, k. 2) strona powodowa – Gmina W. – wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, że pozwani M. P. (1) i J. P. (1) mają zapłacić na jej rzecz kwotę 29.869,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 16.655,63 zł od dnia 2 kwietnia 2016 r. do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu, od kwoty 29.869,14 zł od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty oraz koszty postępowania, w tym koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych, przy czym spełnienie zobowiązania przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia z długu pozostałych pozwanych (odpowiedzialność in solidum). W przypadku skutecznego wniesienia sprzeciwu i/lub wyznaczenia rozprawy, strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz należności jak w pkt I petitum pozwu.

Uzasadniając swoje żądanie strona powodowa wskazała, że pozwani zajmują bez tytułu prawnego lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...), który stanowi własność Gminy W. w zarządzie Zarządu Zasobu Komunalnego z siedzibą we W.. Strona powodowa podała, że z tego tytułu regularnie obciążała pozwanych odszkodowaniem w wysokości czynszu, jaki byłby należny tytułem najmu lokalu zajmowanego przez pozwanych, tj. w wysokości ustalonej zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa miejscowego, jak również opłatami eksploatacyjnymi niezależnymi od właściciela, z płatnością tychże należności do dnia 10-go dnia każdego miesiąca z góry. Strona powodowa twierdziła, że pozwani nie wywiązują się z ciążącego na nich zobowiązania, uiszczając jedynie sporadycznie częściowe kwoty opłat miesięcznych, uznając tym samym zasadność roszczeń. Gmina W. podała, że na dzień 1 kwietnia 2016 r. zadłużenie pozwanych wyniosło łącznie 16.655,63 zł, mimo wzywania pozwanych do zapłaty pismami z dnia 28 kwietnia 2016 r., pozwani nie uiścili należności. Strona powodowa wskazała, że żądanie pozwu obejmuje kwotę 16.655,63 zł tytułem zobowiązania głównego oraz skapitalizowane odsetki ustawowe liczone każdorazowo od dnia następującego po dniu wymagalności do dnia 1 kwietnia 2016 r. w kwocie 13.213,51 zł. Za okres, który nie został objęty kapitalizacją odsetek, strona powodowa, zgodnie z dyspozycją art. 481 k.c., wniosła o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia 2 kwietnia 2016 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu.

W dniu 30 maja 2016 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt VII Nc 4953/16), w którym nakazał pozwanym M. P. (1) oraz J. P. (1), aby zapłacili łącznie stronie powodowej kwotę 29.869,14 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 16.655,63 zł od dnia 2 kwietnia 2016 r. do dnia 17 maja 2016 r., od kwoty 29.869,14 zł od dnia 18 maja 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3.973,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia nakazu (k. 19).

Pozwani w dniu 25 lipca 2016 r. wnieśli skutecznie sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc jednocześnie o oddalenie powództwa w całości. Pozwany J. P. (1) wskazał, że jest osobą niezamożną, nie ma stałej pracy, pozwana M. P. (1) jest zaś w wieku bezproduktywnym, na utrzymaniu mają osiemnastoletniego syna, który uczy się w liceum. Pozwani podali, że lokal ten był w złym stanie technicznym, pozwani własnym nakładem dokonali wymiany instalacji elektrycznej, naprawy stropów, podłogi. Pozwani podkreślili, że zadłużenie nie wynika z ich złej woli, a jedynie z ograniczonych możliwości zarobkowania. W związku z powyższym pozwani wskazali, że nie są w stanie spłacić zadłużenia.

W odpowiedzi, w piśmie procesowym z dnia 2 grudnia 2016 r. (data prezentaty, k. 37), strona powodowa podtrzymała swoje dotychczasowe twierdzenia i żądania. Ponadto podała, że od dnia 1 kwietnia 1995 r. do dnia 31 lipca 2014 r. obowiązywała umowa najmu, stosunek najmu lokalu o powierzchni 59,92 m ² został wypowiedziany ze skutkiem na dzień 31 lipca 2014 r., a zatem od dnia 1 sierpnia 2014 r. pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego. Strona powodowa sprecyzowała, że dochodzi pozwem należnej wierzytelności za okres od dnia 30 kwietnia 2004 r. do dnia 31 lipca 2014 r., przysługującej na podstawie umowy najmu oraz za okres od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r., przysługującej w związku z korzystaniem z lokalu bez tytułu prawnego. Gmina W. twierdziła, że w okresie dochodzonym pozwem pozwani zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu, o czym świadczą podpisy złożone przez nich na zawiadomieniach o zmianie czynszu i opłat niezależnych od właściciela, jak również na zwrotnych potwierdzeniach odbioru. Strona powodowa podniosła, że nie prowadzi działalności gospodarczej, a realizuje politykę socjalną, nie określa zatem stawek czynszu na zasadach rynkowych, czynsz za mieszkania komunalne jest czynszem regulowanym, a jego wysokość wynika wprost z przepisów prawa miejscowego, będących źródłem powszechnie obowiązującego prawa na terenie działania stosownych organów. Gmina W. podała, że pozwani byli każdorazowo informowani o wysokości należnych świadczeń, na co wskazują zawiadomienia o wysokości świadczeń lub ich zmianie, natomiast dla skuteczności zmiany stawki czynszu w wyniku zmiany stawki bazowej, wynikającej z przepisów prawa miejscowego, nie jest konieczne wypowiedzenie czynszu, a jedynie zawiadomienie o zmianie stawki bazowej, to samo dotyczy korzystania z lokalu bez podstawy prawnej za okres po dniu 31 lipca 2014 r. Strona powodowa wskazała, że odszkodowanie za korzystanie z lokalu bez podstawy prawnej równe jest czynszowi regulowanemu, wynikającemu z przepisów prawa miejscowego, skoro nie jest kształtowane na zasadach rynkowych. Ponadto podkreśliła, że opłaty niezależne od właściciela (tzw. media) były rozliczane przez stronę powodowa według rzeczywistego zużycia, tj. przyjęte prognozy w zużyciu były korygowane na korzyść lub niekorzyść pozwanych, zgodnie z rzeczywistym zużyciem, co za tym idzie, korekty dokonywane były na bieżąco.

Na rozprawie w dniu 27 stycznia 2017 r. (protokół skrócony, k. 104) pozwani podtrzymali swoje stanowisko zawarte w sprzeciwie.

W piśmie procesowym z dnia 6 lutego 2017 r. (data nadania, k. 107-112) pełnomocnik pozwanych wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz każdego z pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości po 4.800,00 zł oraz po 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pełnomocnik pozwanych podniósł zarzut nieudowodnienia wysokości roszczenia, wskazując, że kartoteka zadłużenia lokalu nie ma wartości dowodowej, została bowiem wytworzona przez stronę powodową. Ponadto wskazał, że z kartoteki zasłużenia lokalu wynika, że w okresie od 30 kwietnia 2004 r. do 1 kwietnia 2016 r. strona powodowa obciążała pozwanych rożnymi stawkami za czynsz i media łącznie, takich stawek jest razem 21, zawiadomienia o zmianie wysokości czynszu i opłat dotyczą jedynie 9 stawek czynszowych, które rzeczywiście znajdują potwierdzenie w kartotece. W ocenie pełnomocnika pozwanych, strona powodowa nie wyjaśnia, w jaki sposób naliczane były należności z tytułu korekt, nadto Gmina W. nie przedstawiła dowodu rzeczywistego zużycia mediów przez pozwanych, i choć dochodzi roszczeń za okres około 12 lat, przedstawia jedynie dowody rzeczywistych i rzetelnych rozliczeń za kilka lat, tj. 2005, 2006, 2011, 2012. Zdaniem pełnomocnika pozwanych, powyższe stawia pod znakiem zapytania rzetelność prowadzonej przez stronę pozwaną dokumentacji, zważywszy szczególnie na to, że w okresie objętym pozwem kilkukrotnie zmieniał się zarządca nieruchomości i w okresach przejściowych dokumentacja była prowadzona nierzetelnie, na co skarżyli się najemcy.

Pełnomocnik pozwanych podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, ze wszystkie należności dochodzone pozwem sprzed 18 maja 2013 r. są przedawnione, w związku z czym powództwo dotyczące roszczeń głównych i odsetek sprzed 18 maja 2013 r. winno zostać oddalone. Pełnomocnik pozwanych wskazał nadto, że w okresie nieprzedawnionym pozwani regularnie dokonywali wpłat na poczet bieżących należności.

Z daleko idącej ostrożności procesowej, na wypadek uznania roszczenia za udowodnione oraz nieprzedawnione, pozwani wnieśli o rozłożenie świadczenia na raty, w obecnej bowiem sytuacji finansowej pozwanych, uiszczenie przez nich całości roszczenia na rzecz Gminy W. jest niemożliwe. Pozwani wskazali, że mają skromne dochody i utrzymują się jedynie z najniższej emerytury i prac dorywczych.

W zakresie żądania kosztów procesu pełnomocnik pozwanych, powołując się na pogląd prezentowany w najnowszym orzecznictwie wskazał, że kwestia charakteru współuczestnictwa jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w zakresie kosztów procesu, zarówno w przypadku występowania po stronie wygrywającej proces współuczestnictwa materialnego, jak i formalnego, obowiązek zwrotu kosztów procesu stronie wygranej obejmuje pełny zwrot kosztów odrębnego ustanowienia przez każdy podmiot znajdujący się po stronie wygrywającej proces, nawet jeśli odrębnie ustanowionym przez poszczególne podmioty pełnomocnikiem jest ta sama osoba (pełnomocnik pozwanych powołał postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 8 stycznia 2013 r., I ACa 56512. LEX nr 1312136; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 lipca 2014, I ACa 218/14 LEX nr 1498956). Pełnomocnik pozwanych wskazał, że w sprawie, gdzie każdy z wygrywających współuczestników jest reprezentowany przez innego adwokata czy radcę prawnego, każdy ze współuczestników (niezależnie od charakteru współuczestnictwa) uzyska na swoją rzecz zwrot kosztów procesu w wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu tego pełnomocnika, nie ma zatem racjonalnych podstaw, aby inaczej traktować sytuację, gdy stronę reprezentuje ten sam pełnomocnik.

W odpowiedzi na powyższe, w piśmie z dnia 20 lutego 2017 r. (data prezentaty, k. 113) strona powodowa wniosła o oddalenie wniosku pozwanych o rozłożenie na raty, podtrzymała jednocześnie swoje dotychczasowe twierdzenia i żądania. Strona powodowa wskazała, że w przypadku uwzględnienia zarzutu przedawnienia, stronie powodowej wciąż przysługiwałoby roszczenie za okres od dnia 18 maja 2016 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r. w kwocie łącznej co najmniej 2.654,71 zł (2.208,49 zł tytułem należności głównej i 446,22 zł tytułem odsetek. Gmina W. podkreśliła, że wysokości opłat zawarte w zawiadomieniach przedłożonych w odpowiedzi na sprzeciw, jak również z niniejszym pismem, korelują bezpośrednio z danymi zawartymi kartotece zadłużenia. Strona powodowa wskazała również, że przedmiotowy lokal jest lokalem nieopomiarowanym, na co wskazują zawiadomienia o rozliczeniu opłat niezależnych od właściciela, w związku z tym, ww. opłaty obliczone zostały m.in. na podstawie regulaminu rozliczenia kosztów dostawy wody i odprowadzania ścieków w budynkach stanowiących własność Gminy W. w zasobach Zarządu Zasobu Komunalnego. Zdaniem Gminy W., twierdzenia pozwanych co do ich złej sytuacji materialnej nie są wiarygodne, osiągają bowiem oni dochody z emerytur i prac dorywczych, ponadto korzystają z profesjonalnego pełnomocnika z wyboru, wobec tego, nie zasługuje zdaniem strony powodowej wniosek pozwanych o rozłożenie dochodzonego roszczenia na raty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny położony we W. przy ul. (...) stanowi własność Gminy W., wchodzi w skład zasobu komunalnego Gminy.

Bezsporne

Powierzchnia lokalu nr (...) przy ul. (...) we W. wynosi 52,92 m ².

Dowód:

-

Protokół pomiaru powierzchni i opis instalacji lokalu mieszkalnego nr (...) w domu nr 6 przy ul, (...) we W. z dnia 29 marca 1968 r., k. 45.

W dniu 1 kwietnia 1995 r. Gmina W. zawarła z pozwanym J. P. (1) umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W. o łącznej powierzchni mieszkalnej (...) m ² i powierzchni użytkowej lokalu (...) m ². W § 3 umowy strony postanowiły, że wraz z najemcą zamieszkują w przedmiotowym lokalu M. S. (żona) oraz J. P. (2) (córka). Zgodnie z § 4 ust. 1 strony, w oparciu o obowiązujące przepisy, wymiar czynszu został ustalony w następującej wysokości: stawka bazowa 0,60 zł obowiązująca w momencie podpisywania umowy, czynniki zwiększające i zmniejszające stawkę bazową: położenie budynku – strefa II, wyposażenie techniczne i jego stan w lokalu – ciemna kuchnia 10 % zniżki, brak łazienki – 5 % zniżki, ogólna ocena stanu technicznego budynku – średni – 1,0 zł, łącznie stawka czynszu za 1 m ² powierzchni lokalu wynosi 0,51 zł, co stanowi 26,99 zł czynszu, przy czym wymiar czynszu jest ceną sztywną i zmiany stawki bazowej nie wymagają aneksowania umowy najmu, a jedynie zawiadomienia. W § 4 ust. 2 strony postanowiły, że czynsz płatny jest z góry do 10 dnia każdego miesiąca w kasie wynajmującego. Zgodnie z § 5 ust. 1 wynajmujący uprawniony był do podwyższania czynszu, poprzez wypowiedzenie wysokości czynszu dodatkowego z zachowaniem 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia, za wyjątkiem przypadków w art. 4 ust. 1 pkt d, tj. w zakresie zmiany stawki bazowej. Stosownie do § 5 ust. 2, wypowiedzenie czynszu powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie. W § 6 ust. 1 umowy strony postanowiły, że oprócz czynszu najmu najemca zobowiązany jest do ponoszenia następujących opłat za zimną wodę według normy 2,4 m ³/osobę i stawki za 1 m ³ 0,9 x 3 = 6,48 zł oraz za wywóz śmieci 2,70 zł. Zgodnie z § 6 ust. 1 umowy najemcy zobowiązani byli do uiszczania ww. opłat w formie miesięcznych zaliczek określonych przez wynajmującego, a pełne rozliczenie z tego tytułu nastąpi po odczycie licznika, przy uwzględnieniu ilości osób zamieszkałych w lokalu lub wykazaniu faktycznych kosztów. W § 6 ust. 3 i ust. 4 strony ustaliły, że o wymiarze opłat ww. wynajmujący zawiadamia najemcę, zmiana wysokości tych opłat nie wymaga zmiany umowy, opłaty te płatne są z góry do 10 dnia każdego miesiąca w kasie wynajmującego lub na wskazane wcześniej konto. Zgodnie z § 7 umowy najmu, ogólnie najemca zobowiązany był do zapłaty kwoty 36,17 zł, z czego 26,99 zł tytułem czynszu, a 9,18 zł z tytułu opłat za media. Zgodnie z § 11 ust.1 pkt c umowy, Gmina W. była uprawniona do wypowiedzenia umowy najmu, gdy najemca, pomimo pisemnego upomnienia, nadal przez co najmniej dwa pełne okresy płatności nie płaci czynszu i innych opłat, pomimo wcześniejszego uprzedzenia przez wynajmującego o dodatkowym terminie płatności. W ww. przypadku Gmina W. była uprawniona do wypowiedzenia umowy najmu z zachowaniem jednomiesięcznego terminu wypowiedzenia na koniec miesiąca kalendarzowego, chyba że przepis prawa w konkretnej sytuacji wskazuje inny termin (§ 11 ust. 2). W § 14 umowy najmu strony ustaliły, że umowa najmu zawarta jest na czas nieokreślony.

Dowód:

-

Umowa najmu lokalu mieszkalnego z dnia 1 kwietnia 1995 r. zawarta między Gminą W. a pozwanym J. P. (1), k. 39-42.

Pismami z dnia 13 maja 2014 r. Gmina W. wypowiedziała pozwanym J. P. (1) i M. P. (1) ze skutkiem prawnym na dzień 31 lipca 2014 r. najem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) we W., jako przyczynę wypowiedzenia najmu wskazując zwłokę z zapłatą czynszu i innych opłat za używanie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) we W., która przekroczyła trzy pełne okresy płatności.

Dowód:

-

Pisma z dnia 13 maja 2014 r., k. 43-44.

Od dnia 1 sierpnia 2014 r. pozwani J. P. (3) i M. P. (2) zajmują lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) we W. bez tytułu prawnego.

Bezsporne

Za okres od dnia 30 kwietnia 2004 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r. strona powodowa obciążyła pozwanych należnościami w kwocie łącznej 29.879,14 zł, w tym 16.655,63 zł należności głównej oraz 13.213,51 zł odsetek skapitalizowanych, przy czym zadłużenie na dzień 30 kwietnia 2004 r. wynosiło 3.438,34 zł.

Dowód:

-

Wyciąg z kartoteki zadłużenia lokalu, k. 10-14.

Pismami z dnia 28 kwietnia 2016 r. strona powodowa wzywała pozwanych J. P. (1) i M. P. (1) do zapłaty kwoty 16.858,66 zł zaległych należności przysługujących Gminie W. za korzystanie z lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (...) wraz z należnymi ustawowymi odsetkami naliczonymi od dnia wymagalności do dnia zapłaty oraz do terminowego regulowania bieżących należności, nadto wskazała, że powyższa kwota zadłużenia na dzień 31 marca 2016 r. nie uwzględnia odsetek ustawowych.

Dowód:

-

Przedsądowe wezwania do zapłaty z dnia 28 kwietnia 2016 r., k. 15-16.

Strona powodowa doręczała pozwanym pisma z informacją o wysokości czynszu i mediów, stąd pozwani wiedzieli, jaką kwotę wpłacać.

Dowód:

-

Przesłuchanie pozwanego J. P. (1) na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017 r., protokół elektroniczny i protokół skrócony, k. 143-143 verte,

-

Przesłuchanie pozwanej M. P. (1) na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017 r., protokół elektroniczny i protokół skrócony, k. 143 verte,

-

Zawiadomienia o zmianie czynszu bądź opłat niezależnych od właściciela, k. 50-101.

Pozwany J. P. (1) w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) mieszka od urodzenia, pozwana M. P. (1) od około 26 lat. Razem z pozwanymi w lokalu zamieszkuje dwójka ich dzieci – córka w wieku 25 lat, syn w wieku 18 lat, który pozostaje na utrzymaniu pozwanych, uczy się w szkole średniej, w tym roku podchodzi do matury. Córka pozwanych dokłada się do opłat uiszczanych na rzecz Gminy W. w kwocie 200,00 zł, ponadto posiada inne zadłużenia, ma zajęcia komornicze.

Pozwani utrzymują się z emerytury M. P. (1) w wysokości 898,00 zł netto, pozwany J. P. (1) ma problemy z kręgosłupem, nie może pracować fizycznie. Pozwany podejmował prace dorywcze, z których otrzymywał wynagrodzenie na poziomie 600-700 zł. W kwietniu 2017 r. podpisał umowę z firmą ochroniarską. Pozwana płaci należności na rzecz Gminy W. od razu po otrzymaniu emerytury.

Sytuacja finansowa pozwanych była ciężka, pozwani utrzymywali dwoje dzieci, w pierwszej kolejności chcieli zaspokoić ich potrzeby. Zadłużenie, które powstawało starali się wyrównać, wpłacając na rzecz Gminy W. większe kwoty. Pozwana M. P. (1) miała problemy zdrowotne, przez długi czas pozostawała bezrobotna. Pozwaną M. P. (1) czeka operacja, w związku z czym nie jest w stanie podjąć zatrudnienia.

Dowód:

-

Przesłuchanie pozwanego J. P. (1) na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017 r., protokół elektroniczny i protokół skrócony, k. 143-143 verte,

-

Przesłuchanie pozwanej M. P. (1) na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017 r., protokół elektroniczny i protokół skrócony, k. 143 verte.

W okresie od dnia 18 maja 2013 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r. pozwani byli zobowiązani do uiszczania na rzecz Gminy W. z tytułu zajmowania lokalu mieszkalnego przy ul. (...) następujące należności (w tym media), płatne do 10. dnia każdego miesiąca:

-

w czerwcu 2013 r. kwotę 448,81 zł,

-

od 1 lipca 2013 r. do 28 lutego 2014 r. kwoty po 425,79 zł za każdy miesiąc,

-

od 1 marca 2014 r. do 29 lutego 2016 r. kwoty po 428,38 zł za każdy miesiąc,

-

w marcu 2016 r. kwotę 442,68 zł.

Pozwani byli zawiadamiani przez Gminę W. o zmianie opłat w okresie od 18 maja 2013 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r. Zawiadomieniem z dnia 18 stycznia 2013 r., odebranym osobiście przez pozwanego J. P. (1) w dniu 27 stycznia 2014 r., Gmina W. poinformowała, że od dnia 1 lutego 2013 r. wysokość opłat za lokal będzie wynosić łącznie 442,47 zł. Zawiadomieniem z dnia 23 stycznia 2013 r., odebranym osobiście przez pozwanego J. P. (1) w dniu 27 stycznia 2014 r., Gmina W. poinformowała, że od dnia 1 marca 2013 r. wysokość za lokal będzie wynosić łącznie 448,81 zł. Zawiadomieniem z dnia 17 czerwca 2013 r., odebranym osobiście przez pozwanego J. P. (1) w dniu 21 czerwca 2013 r., Gmina W. poinformowała, że od dnia 1 lipca 2013 r. wysokość opłat za lokal będzie wynosić łącznie 425,79 zł. Zawiadomieniem z dnia 5 sierpnia 2014 r., doręczonym pozwanej M. P. (1) w dniu 12 sierpnia 2014 r. i pozwanemu J. P. (1) w dniu 13 sierpnia 2014 r. listem poleconym, Gmina W. poinformowała, że od dnia 1 sierpnia 2014 r. wysokość opłat za lokal będzie wynosić łącznie 428,38 zł. Strona powodowa informowała nadto pismami z dnia 3 czerwca 2013 r. pozwanych o rozliczeniu kosztów wywozu odpadów za okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., tj. o powstałej nadwyżce w wysokościach 5,28 zł, 15,93 zł, jak również o niedoborze w wysokości 143,26 zł. Pisma te zostały odebrane osobiście przez pozwanego J. P. (1).

W okresie od dnia 18 maja 2013 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r. pozwani uiszczali na rzecz Gminy W. następujące należności z tytułu zajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego:

-

w dniu 10 czerwca 2013 r. kwotę 454,87 zł,

-

w dniu 10 lipca 2013 r. kwotę 454,87 zł,

-

w dniu 10 sierpnia 2013 r. kwotę 454,87 zł,

-

w dniu 10 września 2013 r. kwotę 454,87 zł,

-

w dniu 12 marca 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 15 kwietnia 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 15 maja 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 17 czerwca 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 15 lipca 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 13 sierpnia 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 16 września 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 14 października 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 14 listopada 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 16 grudnia 2014 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 16 stycznia 2015 r. kwotę 500,00 zł,

-

w dniu 17 lutego 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 3 marca 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 22 kwietnia 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 26 maja 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 30 czerwca 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 24 lipca 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 28 sierpnia 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 24 września 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 28 października 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 1 grudnia 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 29 grudnia 2015 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 22 stycznia 2016 r. kwotę 430,00 zł,

-

w dniu 29 lutego 2016 r. kwotę 430,00 zł,

W okresie od dnia 1 października 2013 r. do dnia 28 lutego 2014 r. pozwani nie dokonywali na rzecz Gminy W. żadnych wpłat.

Od dnia 18 maja 2013 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r. Gmina W. dokonywała następujących korekt z tytułu rozliczeń mediów: w dniu 10 lipca 2013 r. na kocie pozwanych powstała nadwyżka w wysokości 5,28 zł i 15,93 zł oraz niedobór w wysokości 143,26 zł, w dniu 10 listopada 2013 r. na koncie pozwanych powstał niedobór w wysokości 3,28 zł, w dniu 10 listopada 2014 r. nadwyżka w wysokości 16,55 zł i niedobór w wysokości 187,32 zł, w dniu 10 października 2015 r. niedobór w wysokości 259,61 zł i nadwyżka w wysokości 16,57 zł.

Od dnia 18 maja 2013 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r. zadłużenie pozwanych z tytułu bezumownego zajmowania lokalu mieszkalnego przy ul. (...) wyniosło łącznie 2.654,71 zł, z czego 2.208,49 zł tytułem należności głównej i 446,22 zł tytułem odsetek.

Dowód:

-

Wyciąg z kartoteki zadłużenia lokalu przy ul. (...) we W., k. 117-118,

-

Zawiadomienie o zmianie opłat z dnia 18 stycznia 2013 r., k. 119,

-

Zawiadomienie o zmianie opłat z dnia 23 stycznia 2013 r., k. 120,

-

Zawiadomienie o zamianie opłat z dnia 17 czerwca 2013 r., k.121,

-

Pismo z dnia 5 sierpnia 2014 r. wraz zawiadomieniem o zmianie opłat z dnia 5 sierpnia 2014 r. i potwierdzeniem doręczenia listu poleconego pozwanym, k. 122-129,

-

Zawiadomienia o rozliczeniu kosztów opłat niezależnych od wynajmującego z dnia 3 czerwca 2013 r., k. 130-132.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie strona powodowa domagała się zapłaty od pozwanych kwoty 29.869,14 zł, w części z tytułu czynszu najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W. (za okres od dnia 30 kwietnia 2004 r. do dnia 31 lipca 2014 r.), część z tytułu odszkodowania za bezumowne zajmowanie przedmiotowego lokalu (za okres od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r.). Pozwani nie kwestionowali, że zamieszkują w spornym lokalu. Bezsporne między stronami pozostawało również, że stosunek najmu został wypowiedziany przez Gminę W. ze skutkiem na dzień 31 lipca 2014 r., zatem od dnia 1 sierpnia 2014 r. pozwani zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Pozwani w piśmie procesowym z dnia 7 lutego 2017 r. (k. 107) podnosili zarzut nieudowodnienia roszczenia oraz zarzut przedawnienia roszczenia, nadto wskazywali na swoją trudną sytuację majątkową, w związku z czym wnosili o ewentualne rozłożenie świadczenia na raty. Pozwani twierdzili, że nie wiedzą, z jakiego powodu i w jakich okolicznościach doszło do powstania zadłużenia w sprawie.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o dokumenty przedstawione przez strony w toku całego postępowania, jak również w oparciu o dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem do pozwanych oraz okoliczności bezsporne. Materiał dowodowy zgormadzony w sprawie nie pozostawiał wątpliwości, że do dnia 31 lipca 2014 r. pozwani zamieszkiwali lokal na podstawie umowy najmu zawartej pomiędzy Gminą W. a pozwanym J. P. (1), od chwili zaś wypowiedzenia stosunku najmu ze skutkiem prawnym na dzień 31 lipca 2014 r., pozwani zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. W związku z powyższym, jak również wobec zarzutów pozwanych, Sąd w niniejszej sprawie rozpoznawał zasadność podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia, zarzutu niewykazania wysokości roszczenia, jak również w dalszej kolejności analizował, czy sytuacja majątkowa pozwanych uzasadnia ewentualne rozłożenia świadczenia na raty.

Żądanie pozwu należało rozpatrywać zatem z uwzględnieniem dwóch podstaw prawnych, pozwani bowiem do dnia 31 lipca 2014 r. obowiązani byli płacić na rzecz strony powodowej czynsz najmu, a od dnia 1 sierpnia 2014 r. odszkodowanie za bezumowne zajmowanie lokalu. W pierwszym rzędzie w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą zatem przepisy kodeksu cywilnego o najmie (w szczególności najmie lokali) – zgodnie z przepisem art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Obowiązek terminowego uiszczania czynszu potwierdza art. 669 § 1 k.c., który wskazuje, że najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym. Z regulacjami tymi koresponduje treść umowy najmu z 1 kwietnia 1995 r., która wskazuje, że najemca był zobowiązany do uiszczania czynszu oraz opłat eksploatacyjnych w cyklach miesięcznych, z góry, do 10-tego dnia każdego miesiąca. Pozwana M. P. (1) jest żoną J. P. (1), wskazanego w umowie jako najemca lokalu, wobec czego stała się z mocy samego prawa stroną tej umowy najmu, jako najemca. Jak bowiem stanowi art. 680 ¹ § 1 k.c., małżonkowie są najemcami lokalu bez względu na istniejące między nimi stosunki majątkowe, jeżeli nawiązanie stosunku najmu lokalu mającego służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez nich rodziny nastąpiło w czasie trwania małżeństwa. Przepis odnosi się także do stosunków najmu nawiązanych przez małżonków przed jego wejściem w życie (tzn. 10.7.2001 r.). Pozwani byli w istocie współnajemcami lokalu, w związku z czym za zapłatę należnego czynszu odpowiadali solidarnie, zgodnie bowiem z przepisem art. 30 § 1ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. 1964 nr 9 poz. 59 z późn. zm.) oboje małżonkowie są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny.

Po drugie, w rozpoznawanej sprawie zastosowanie znajdą przepisu art. 18 ust 1 i ust. 2 ustawy z 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733 z późn. zm., dalej zwana uopl), zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie, które odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu, z takim zastrzeżeniem, że osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby zobowiązanej do jego uiszczenia odszkodowania uzupełniającego (§ 18 ust. 2 i 3 uopl).

W pierwszej kolejności Sąd wskazuje, że na uwzględnienie zasługuje podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia roszczenia. Wyjaśnić należy, że zgodnie z przepisem art. 117 § 1 i § 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia, ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Ustawowym skutkiem przedawnienia jest zatem powstanie po stronie tego, przeciw komu przysługuje roszczenie, uprawnienie do uchylenia się od jego zaspokojenia, a wykonanie tegoż uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawniania wynosi dziesięć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata (art. 118 k.c.). Dalej wskazać należy, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zagadnienie wymagalności roszczenia ma znaczenie dla określenia początku biegu terminu przedawnienia (art. 120 § 1 k.c.). Roszczenie staje się wymagalne w ostatnim dniu przewidzianego dla zobowiązania terminu do spełnienia świadczenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2006 roku, sygn. akt I CSK 17/05), a sama wymagalność roszczenia oznacza stan, w którym uprawniony może skutecznie domagać się realizacji roszczenia (jego powództwo w takiej sytuacji nie jest przedwczesne).

Pozwani wskazywali, że wszystkie należności dochodzone pozwem wymagalne przez dniem 18 maja 2013 r. są przedawnione. W związku z tym, że stosunek najmu został wypowiedziany ze skutkiem na dzień 31 lipca 2014 r., zarzut przedawnienia Sąd rozważał jedynie w zakresie żądania czynszu najmu, a nie odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie zastosowanie znajdował trzyletni okres przedawnienia, dotyczący przy tym tak należności czynszowych, jak i zaliczek na opłaty eksploatacyjne. Oba rodzaje świadczeń miały bowiem na gruncie umowy łączącej strony charakter świadczeń okresowych. Według przyjmowanych w piśmiennictwie kryteriów, świadczenie jest okresowe, jeżeli polega na periodycznym dawaniu uprawnionemu w czasie trwania określonego stosunku prawnego pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, których ogólna ilość nie jest z góry określona. Umowa określała zarówno czynsz najmu, jak i zaliczki na media w sposób oczywiście okresowy, miały być one uiszczane co miesiąc, do dnia 10. każdego miesiąca, przy czym opłaty za media miały charakter cyklicznych zaliczek, każda z nich stawała się wymagalna odrębnie, nie zaś w momencie dokonania końcowego rozliczenia danego okresu. Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że wymagalność każdego z miesięcznych roszczeń z tytułu najmu następowała w dniu 10. każdego kolejnego miesiąca korzystania z lokalu. Od tych dni zatem rozpoczynał się bieg przedawnienia dochodzonych pozwem roszczeń. Sąd zważył, że skoro strona powodowa wniosła pozew w dniu 18 maja 2016 r., przez którą to czynność, stosownie do przepisu art. 123 § 1 pkt 1 k.c., przerwała bieg przedawnienia, wszystkie należności wymagalne przed dniem 18 maja 2013 r. (3 lata od dnia wniesienia pozwu) są przedawnione. Należy w tym miejscu także podkreślić, że co prawda roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się odrębnie od roszczenia głównego, jednak z tym zastrzeżeniem, że przedawnia się ono najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego, co oznacza, że jeżeli należność główna uległa przedawnieniu, to również w tym samym terminie przedawnieniu uległy odsetki ( vide uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 roku, sygn. akt III CZP 42/04). W konsekwencji w tej samej dacie przedawnieniu uległy również odsetki za opóźnienie w zapłacie czynszu i opłat za media.

Pod kątem zatem udowodnienia wysokości dochodzonego przez Gminę W. roszczenia Sąd analizował okres od dnia 18 maja 2013 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r. W tym też zakresie Sąd uwzględnił całość należności wyliczonych przez Gminę W. na łączną kwotę 2.654,71 zł, przyjmując, iż strona powodowa wykazała wysokość zarówno czynszu najmu, jak i odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu i opłat za media, przedkładając do akt sprawy zawiadomienia o wysokości tych należności, które każdorazowo były pozwanym doręczane. Sąd wskazuje, że co prawda pełnomocnik pozwanych w piśmie z dnia 6 lutego 2013 r. kwestionował wysokość roszczenia, pozwani jednakże w toku przesłuchania przyznali, że Gmina W. zawiadamiała ich o wysokości należności. Sąd uznał zatem w istocie, że czynsz najmu oraz odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego mają swoje potwierdzenie zarówno w dokumentacji źródłowej, znajdującej się w aktach sprawy, na co wskazuje również przesłuchanie pozwanych. Jak wynika z przedłożonej przez stronę powodową kartoteki lokalu (k. 117-118), pozwani w okresie od dnia 1 października 2013 r. do dnia 28 lutego 2014 r. nie dokonywali na rzecz Gminy W. żadnych wpłat, ten czas był zatem kluczowy w powstaniu zadłużenia pozwanych. Nadto Sąd zważył, że pozwani nie uwzględniali wszystkich rozliczeń z tytułu zużycia mediów, wpłacali również należności z opóźnieniem. Co istotne, pozwani nie przedłożyli dowodów na okoliczność, że w okresie od dnia 1 października 2013 r. do dnia 28 lutego 2014 r. dokonywali na rzecz strony powodowej jakichkolwiek wpłat, bądź też, że dokonywali wpłat w wysokościach innych niż te ujęte w kartotece. Z uwagi na brak merytorycznych zarzutów w tym zakresie, Sąd w całości oparł się na kartotece przedłożonej przez Gminę W., obejmującą oczywiście okres nieprzedawniony, tj. od dnia 18 maja 2013 r. do dnia 1 kwietnia 2016 r., Sąd zasądził od pozwanych M. P. (1) i J. P. (1) solidarnie na rzecz strony powodowej Gminy W. kwotę 2.654,71 zł, z czego 2.208,49 zł z tytułu czynszu najmu do dnia 31 lipca 2014 r., a od dnia 1 sierpnia 2014 r. z tytułu odszkodowania za bezumowne użytkowanie, oraz 446,22 zł tytułem skapitalizowanych na dzień 1 kwietnia 2016 r. odsetek. Od należności głównej w wysokości 2.208,49 zł Sąd zasądził odsetki od dnia 2 kwietnia 2016 r., tj. od dnia następnego po dniu, w którym strona powodowa dokonała kapitalizacji odsetek, do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, tj. do dnia 17 maja 2016 r. Od całości zasądzonej kwoty, tj. od 2.654,17 zł (należność główna + odsetki) Sąd zasądził odsetki od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 18 maja 2016 r. do dnia zapłaty. W zakresie kwoty należności głównej podstawę prawną stanowił art. 481 k.c., w zakresie kwoty stanowiącej skapitalizowane odsetki od kwoty należności głównej Sąd orzekł w oparciu o art. 482 § 1 k.c., zgodnie z którym, od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Odnośnie zaś wniosku o rozłożenie zasądzonej należności na raty trzeba zauważyć, iż ustanowiona w art. 320 k.p.c. norma ma charakter wyjątkowy, gdyż może być zastosowana jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach. W zasadzie chodzi o okoliczności dotyczące pozwanego dłużnika, jego sytuację osobistą, majątkową, finansową, rodzinną, które powodują, że nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia. Podkreślić jednak należy, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Zatem orzekając o rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty sąd musi wziąć pod uwagę także sytuację wierzyciela. Również jego trudna sytuacja majątkowa może bowiem, co do zasady, przemawiać przeciwko rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty, ponieważ sąd nie powinien działać z pokrzywdzeniem wierzyciela (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015 r., II CSK 409/14, nie publik.).

W ocenie Sądu okoliczności rozpoznawanej sprawy nie pozwalają na rozłożenie na raty świadczenia zasądzonego przez Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku albowiem takie rozstrzygnięcie znacznie pogarsza sytuację strony powodowej. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zarówno M. P. (1) i J. P. (1) znajdują się w trudnej sytuacji materialnej, co niewątpliwie doprowadziło do powstania zaległości, a z uwagi na wiek i stan zdrowia nie mają innych źródeł dochodu. Sąd miał także na uwadze, że dochód pozwanych, poza emeryturą pozwanej, jest nieregularny. W tej sytuacji, zdaniem Sądu, rozłożenie na raty zasądzonego od pozwanych świadczenia skutkowałoby pokrzywdzeniem strony powodowej. Sytuacja pozwanych nie daje bowiem rękojmi spłaty należności mimo rozłożenia jej na raty.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w pkt I i II sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach w pkt III sentencji wyroku jest konsekwencją oddalenia powództwa w przeważającej części i znajduje podstawę w przepisie art. 100 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Strona powodowa, biorąc pod uwagę stosunek kwoty żądanej do kwoty ostatecznie uwzględnionej, utrzymała się ze swoim żądaniem jedynie w 9 %, w związku z tym w 91 % sprawę przegrała, zatem winna też w takim stopniu ponieść koszty procesu. Biorąc pod uwagę fakt, że każdy z pozwanych poniósł koszty procesu w wysokości po 4.817,00 zł, z czego 4.800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, wysokość których ustalona została przez Sąd w oparciu o § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800), w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu, oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej pełnomocnictwa, strona pozwana zobowiązana jest do zwrotu na ich rzecz kwot po 4.383,47 zł (91 % z 4.817,00 zł). W ocenie, Sądu każdemu z wygrywających sprawę pozwanych solidarnych należy się zwrot kosztów ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika, chociażby była to ta sama osoba. W ten sam sposób wypowiada się też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, np. w wyroku z 8 stycznia 2013 r. (I ACa 565/12): “Tak w przypadku występowania po stronie wygrywającej współuczestnictwa materialnego jak i formalnego obowiązek strony przegrywającej zwrotu poniesionych kosztów procesu, obejmuje pełny zwrot kosztów odrębnego ustanowienia przez każdy podmiot znajdujący się po stronie wygranej profesjonalnego pełnomocnika i to również wtedy, gdy odrębnie ustanowionym przez poszczególne podmioty pełnomocnikiem jest ta sama osoba.”

Sąd, w oparciu o przepis art. 102 k.p.c., nie obciążył pozwanych kosztami procesu poniesionymi przez stronę pozwaną w przegranej przez nich części, tj. w 9 %. Zgodnie z art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Ustawodawca przy tym nie precyzuje, co rozumieć należy przez „szczególnie uzasadniony” wypadek, pozostawiając to ocenie Sądu, który winien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, tak związane z jej przebiegiem, jak i treścią i charakterem żądania oraz sytuacją osobistą i majątkową stron. Sąd uwzględnił trudną sytuację materialną pozwanych, jak również sam wynik procesu – strona powodowa utrzymała się ze swoim żądaniem w znacznie mniejszej części. Wynik procesu w połączeniu z ciężką sytuacją materialną pozwanych zdecydowały o zastosowaniu przez Sąd w stosunku do pozwanych przepisu art. 102 k.p.c.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w pkt I i II sentencji wyroku.