Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2014r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSR Iwona Popiołek-Sikora

Protokolant: Katarzyna Wojciechowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lutego 2014 roku we W.

sprawy

z powództwa (...) S.a r.l. z siedzibą w Luxembourgu

przeciwko S. I.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S.a r.l. z siedzibą w Luxembourgu, zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o zasądzenie od pozwanego S. I. na swoją rzecz kwoty 989,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

od kwoty 900,00 zł od dnia 26.09.2012 r. do dnia zapłaty;

od kwoty 89,75 zł od dnia 03.07.2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w sprawie.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że na podstawie umowy cesji wierzytelności nabyła od wierzyciela pierwotnego Canal+ (...) S.A. wierzytelność wobec pozwanego z tytułu wystawionych not obciążeniowych dotyczących niezwróconego przez abonenta sprzętu. Pozwany nie uregulował zadłużenia.

Postanowieniem z dnia 06.09.2013 r. Sąd Rejonowy L. Z. w. L. (1) VI Wydział Cywilny stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i sprawę przekazał do tut. Sądu zgodnie z właściwością miejscową i rzeczową.

Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie złożył żadnych wyjaśnień w sprawie ani nie zażądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Pozwany S. I. zawarł z Canal+ (...) S.A. w W. umowę.

dowód : częściowy wykaz wierzytelności do umowy o przelew wierzytelności z dnia 28.09.2012 r., k. 21;

Strona powodowa sporządziła zawiadomienie o przelewie wierzytelności w kwocie 900,00 zł na swą rzecz.

dowód : zawiadomienia, k. 20verte;

umowa szczegółowa z dnia 28.09.2012 r., k. 15verte

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, ze względu na to, iż w ocenie Sądu roszczenie strony powodowej nie zostało udowodnione. Sąd uznał, że powód nie udowodnił nie tylko wysokości zobowiązania pozwanego względem powoda, ale również jego istnienia w ogóle.

Zgodnie z treścią przepisu art. 339 § 1 i 2 jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Z uwagi na fakt, iż pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie złożył żadnych wyjaśnień w sprawie ani nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, Sąd wydał wyrok zaoczny.

Jak stanowi przepis art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Założeniem rozwiązania legislacyjnego przyjętego w art. 6 k.c. jest obowiązywanie zasady kontradyktoryjności (sporności). Idea sporu zadecydowała o regule rozkładu ciężaru dowodu. Przepis art. 6 k.c. jest w istocie normą decyzyjną w tym znaczeniu, że przesądza on w określonych sytuacjach o sposobie wyrokowania sądu w postaci oddalenia powództwa. Ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Instytucja ta spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie. Po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.) Sąd zatem wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony. Sąd został wyposażony w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.)). Zarazem podkreśla się w doktrynie i praktyce, że sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) (vide wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116) Zasada kotradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

Strona powodowa reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika na poparcie swojego żądania przedłożyła następujące dokumenty: umowę szczegółową z dnia 28.09.2012 r. wraz z częściowym wykazem wierzytelności oraz zawiadomienie o przelewie wierzytelności. Na ich podstawie Sąd był w stanie ustalić jedynie, że pozwanego łączyła umowa o świadczenie usług z Canal+ (...) S.A. w W. oraz, że sporządzono zawiadomienie o przelewie wierzytelności w kwocie 900,00 zł na rzecz (...) S.a r.l. z siedzibą w Luksemburgu, chociaż nie wiadomo już, czy dokumenty te zostały sporządzone przez umocowane do tego osoby oraz czy kwoty z nich wynikające odpowiadają faktycznemu stanowi zadłużenia pozwanego, jeśli w ogóle takie zadłużenie istnieje. Nie wykazano bowiem również, że umowa cesji pomiędzy wierzycielem a stroną powodową kiedykolwiek miała miejsce, bowiem częściowy wykaz wierzytelności nie jest załącznikiem umowy sprzedaży wierzytelności Ponadto wskazać należy, że nie przedłożono dowodu choćby nadania pisma o nazwie „zawiadomienie”, nie mówiąc o dowodzie jego doręczenia pozwanemu, w celu wykazania dojścia do jego wiadomości oświadczenia strony powodowej w nim zawartego.

Mając powyższe na uwadze, wobec braku jakichkolwiek dowód świadczących o istnieniu zobowiązania pozwanego wobec strony powodowej i jego wysokości, orzeczono jak w wyroku.