Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSR Alina Gałęzowska

Protokolant Aniela Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 01 kwietnia 2016r. w Środzie Śląskiej

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko (...) S.A z siedzibą w W.

o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. kwotę 6.031,05 zł (sześć tysięcy trzydzieści jeden złotych pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015r. a także wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od strony pozwanej (...) S.A z siedzibą w W. na rzecz powoda M. W. kwotę 2.312,70 zł (dwa tysiące trzysta dwanaście złotych siedemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV. nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej powodowi kwotę 21,07 zł. ( dwadzieścia jeden złotych siedem groszy), a stronie pozwanej kwotę 330,13 zł.( trzysta trzydzieści złotych trzynaście groszy) tytułem nieopłaconych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Powód M. W. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) SA z siedzibą w W. kwoty 6.400,05 zł tytułem dopłaty odszkodowania za szkodę komunikacyjną numer (...) z dnia 29 sierpnia 2014 r. wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania wg norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 29 sierpnia 2014 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), będący własnością J. W.. Samochód został uszkodzony z winy innego uczestnika ruchu, który posiadał ważne ubezpieczenie obowiązkowe OC na podstawie umowy zawartej ze stroną pozwaną. Szkoda została zgłoszona i zarejestrowana przez stronę pozwaną pod numerem (...). Postępowanie likwidacyjne przeprowadzone przez stronę pozwaną zakończyło się wydaniem decyzji z dnia 9 września 2014 r., w której strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za poniesioną szkodę. Wartość odszkodowania należną poszkodowanemu strona pozwana wyliczyła na kwotę 4.736,32 zł. Kwotę tę strona pozwana ustaliła w oparciu o sporządzony przez siebie kosztorys naprawy z dnia 4 września 2014 r. W dniu 17 stycznia 2015 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę sprzedaży wierzytelności, na mocy której powód nabył od poszkodowanego wierzytelność w stosunku do strony pozwanej z tytułu wskazanego powyżej zdarzenia ubezpieczeniowego. Powód nie akceptując wydanej decyzji zlecił sporządzenie kosztorysu naprawy oraz wyliczenie wartości pojazdu przed zdarzeniem niezależnemu rzeczoznawcy. Opinia nr (...) z dnia 30 stycznia 2015 r. określiła koszt naprawy na kwotę 10.421,22 zł. Dla sporządzenia profesjonalnej wyceny powód poniósł koszt 369 zł. Powód wskazuje, że przepisy prawa przewidują, że odpowiedzialność za szkodę powinna objąć zwłaszcza rzeczywistą wysokość doznanej przez poszkodowanego szkody ( art 361 § 2 k.c.). Odpowiedzialność posiadacza pojazdu za szkody wyrządzone w związku z ruchem tego pojazdu nie można także wyłączyć ( art 437 k.c.), a co za tym idzie także ograniczyć do z góry określonej kwoty. Uszczegółowieniem tego jest przepis art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. Tym samym zasadny jest wniosek, że strona pozwana ponosi odpowiedzialność finansową za poniesioną szkodę w pełnym jej zakresie. Oprócz obowiązku naprawy rzeczywistej szkody na podstawie art. 361 § 2 k.c. poszkodowany może domagać także zwrotu korzyści które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Podkreślenia wymaga, iż szkoda jako taka wyrządzona zostaje poszkodowanemu już w chwili uszkodzenia jego mienia to jest w momencie uszkodzenia pojazdu poszkodowanego na skutek wypadku drogowego. Ewentualna zapłata kosztów naprawy pojazdu jest wydatkiem poniesionym na naprawę szkody nie zaś szkodą samą w sobie, a brak takich wydatków nie wyłącza istnienia szkody. Dotychczasowe działania strony pozwanej, zwłaszcza zapłata odszkodowania w kwocie 4.736,32 zł, nie doprowadziły do naprawy całkowitej wyrządzonej powodowi szkody. Dobitnie wskazują na to wyraźne i istotne różnice pomiędzy kosztorysem naprawy sporządzonym przez stronę pozwaną oraz przygotowanym przez niezależnego rzeczoznawcę na zlecenie powoda. Rozbieżności te wynikają zwłaszcza z faktu, że strona pozwana znacznie zmniejszyła przyjętą stawkę za jedną roboczogodzinę w wysokości 80 zł, gdy w praktyce taka stawka waha się w granicach od 120 zł-160 zł., a zatem niemożliwa jest naprawa pojazdu za podaną wyżej kwotę. Nadto wyceniając wartość części koniecznych do naprawy uszkodzonego pojazdu strona pozwana przyjęła ograniczenie cen części podlegających wymianie z uwagi na możliwość nabycia ich tańszych zamienników (urealnienie w wysokości 60 %). Powód podnosi jednak zasadną wątpliwość zgodności z prawem takiego działania strony pozwanej. Odszkodowanie wyliczone przez stronę pozwaną w oparciu o takie zamienniki nie kompensuje w pełni doznanego przez poszkodowanego uszczuplenia majątkowego. Zgodnie z zawartą umową sprzedaży wierzytelności z dnia 17 stycznia 2015 roku powód nabył od poszkodowanego wierzytelność w stosunku do strony pozwanej z tytułu opisanego w tej umowie zdarzenia ubezpieczeniowego. Tym samym na postawie art. 509 § 2 k.c. należy, uznać że powodowi przysługuje legitymacja procesowa do wystąpienia z powództwa w niniejszej sprawie. Dodatkowo w niniejszym postępowaniu powód dochodzi zwrotu kwoty 369 zł, którą zobowiązany był uiścić celem sporządzenia profesjonalnej wyceny uszkodzeń pojazdu i należnego z tego tytułu odszkodowania. Kwotę tę powód dodał do wartości roszczenia głównego i domaga się zwrotu wraz z odsetkami stosownie do uprawnienia określonego w art. 482 § 1 k.c. Powód do kwoty głównej dochodzonego roszczenia doliczył także wartość odsetek ustawowych od kwoty tego roszczenia liczonych od dnia wymagalności kwoty odszkodowania to jest od dnia następującego po upływie terminu likwidacji szkody wynikającego z art. 817 k.c. do dnia poprzedzającego wniesienie niniejszego pozwu.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) SA z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, iż jest co do zasady zobowiązana do naprawienia szkody powstałej w wyniku kolizji drogowej z dnia 29 sierpnia 2014 r. w pojeździe marki V. (...) nr rej. (...), należącym do J. W.. Strona pozwana po otrzymaniu zgłoszenia szkody przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w trakcie którego ustaliła i wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej kwocie 4.763,32 zł. Kwota ta odpowiada kosztom wyliczonym wg przeciętnych cen części zamiennych i robocizny niezbędnej dla dokonania naprawy. Uzyskana z odszkodowania kwota pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku przy uwzględnieniu cen usług i części występujących na lokalnym rynku obejmującą podatek VAT. W ocenie strony pozwanej miernikiem wysokości szkody, co wynika z dyspozycji art. 363 § 2 k.c. winny być przeciętne a nie maksymalne ceny rynkowe, a wypłacone odszkodowanie stanowi odpowiednią sumą pieniężną w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. Strona pozwana wskazała, że zastosowane w kosztorysie urealnienie, czyli obniżenie cen, dotyczy wyłącznie cen części zamiennych dostarczanych przez (...) V. i ma swoje uzasadnienie w zasadach doświadczenia życiowego wskazujących, że naprawa 10-letniego pojazdu w dacie szkody nie musi odbyć się w (...) i według cen z (...), gdzie jej koszt jest niewspółmiernie wysoki w stosunku do wartości pojazdu, a jej wykonanie w nieautoryzowanych warsztatach, przy użyciu części zakupionych poza siecią (...) umożliwia przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu, w jakim znajdował się przed kolizją. Zastosowanie zaś niektórych części pochodzących od innych dostawców niż producent wynika z dostosowania kryteriów sporządzania kalkulacji przez stronę pozwaną do obowiązującego prawa unijnego, w tym Rozporządzenia Komisji Unii Europejskiej nr (...) z dnia 27 maja 2010 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych w sektorze pojazdów silnikowych, będącego w mocy od dnia 1 czerwca 2010 r., które na podstawie art. 249 akapit 2 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską jest stosowane bezpośrednio również na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. W świetle powyższych uregulowań naprawa pojazdu będącego przedmiotem szkody (który nie był w dacie szkody pojazdem nowym i objętym w pełnym zakresie gwarancją producenta, a pojazdem o 10-letnim okresie eksploatacji) z wykorzystaniem w trakcie naprawy wyłącznie części oznaczonych logo producenta pojazdu wykracza poza pojęcie naprawy przeprowadzonej w sposób racjonalny i uzasadniony ekonomicznie. Przywrócenie takiemu pojazdowi stanu sprzed zdarzenia jest bowiem możliwe nie tylko przy zastosowaniu części sygnowanych logo producenta pojazdu, ale również z użyciem nowych części nie oznaczonych logo producenta pojazdu i o identycznej lub nie gorszej jakości, co części sygnowane logo producenta pojazdu, a przy tym posiadających niższe ceny. Części takie są dopuszczone do obrotu i stosowania w dowolnej kategorii warsztatów, również posiadających autoryzację, a ich zastosowanie nie wiąże się nawet z utratą uprawnień gwarancyjnych. Naprawa z użyciem takich części pozwala na doprowadzenie pojazdu do sprawności technicznej i estetycznej sprzed zdarzenia, z zachowaniem poprawnej technologii określonej przez producenta i w sposób zapewniający bezpieczeństwo użytkowania. Strona pozwana podniosła również, że wyjaśnienia wymaga okoliczność, czy pojazd został po kolizji naprawiony przez poszkodowanego, albowiem jeśli został w ten sposób przywrócony do stanu sprzed kolizji, wówczas wyłącznie koszty poniesione przez poszkodowanego stanowią o wysokości poniesionej przez niego szkody. W takiej sytuacji pominięcie kosztów poniesionej naprawy pojazdu i zastosowanie w zamian hipotetycznego wyliczenia tych kosztów może prowadzić do wzbogacenia się poszkodowanego, skoro otrzymałby więcej niż wydał na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed jego uszkodzenia. Strona pozwana jednocześnie zakwestionowała kalkulację naprawy sporządzoną na zlecenie powoda, zarzucając że zastosowano w niej stawki cen części i roboczogodziny obowiązujące w (...), co stanowi naruszenie art. 363 § 2 k.c., gdyż cenami, według których ustalana jest wysokość szkody, nie muszą być ceny najwyższe na rynku obowiązujące w Autoryzowanych Stacjach Obsługi. Z tego względu kalkulacja naprawy, na którą powołuje się powód, jest zawyżona i nie odzwierciedla rzeczywistej szkody, którą poniósł poszkodowany. Strona pozwana zakwestionowała także zasadność roszczenia dotyczącego kosztów opinii prywatnej sporządzonej na zlecenie powoda, podnosząc, że sporządzenie jej nie zostało zlecone przez poszkodowanego, a umowa cesji z dnia 17 stycznia 2015 r. nie obejmowała wierzytelności, które mogą powstać wyłącznie w wyniku działań cesjonariusza, jedynie zaś wierzytelności przysługujące poszkodowanemu, który nie zlecał wykonania takiej kalkulacji. Ponadto zlecenia wykonania kalkulacji nie dokonał powód, lecz (...) Sp. z o.o., dlatego także z tej przyczyny bezpodstawne jest żądanie przez powoda zwrotu kosztów kalkulacji w kwocie 369 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 sierpnia 2014 r. miało miejsce zdarzenie drogowe w wyniku, którego uszkodzony został pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), będący własnością J. W.. Podmiotem zobowiązanym do naprawienia tej szkody w ramach zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku jest strona pozwana.

Bezsporne

Strona pozwana, po otrzymaniu w dniu 29 sierpnia 2014 r. zawiadomienia o fakcie powstania szkody, przeprowadziła tzw. postępowanie likwidacyjne, uznając swoją odpowiedzialność z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Strona pozwana w sporządzonym przez siebie kosztorysie wskazała, iż koszt naprawy pojazdu kształtuje się na poziomie 4.736,32 zł brutto przy zastosowaniu 60 % urealnienia na części oryginalne oraz przyjęciu stawki za roboczogodzinę na poziomie 80 zł. Taka też kwota została wypłacona na rzecz właściciela uszkodzonego pojazdu.

Dowody: zawiadomienie o szkodzie z dnia 29 sierpnia 2014 r. w aktach szkody kalkulacja naprawy nr (...) z dnia 4 września 2014 r. w aktach szkody

W dniu 17 stycznia 2015 roku powód M. W. zawarł z poszkodowanym J. W. umowę przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania przysługującego zbywcy od (...) S.A. z siedzibą w W., wynikającą ze zdarzenia z dnia 29 sierpnia 2014 r., w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), nr akt szkody (...). Na mocy tej umowy zbywca przeniósł na rzecz nabywcy wszelkie prawa z nią związane.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 17 stycznia 2015 r. - k. 33

W dniu 30 stycznia 2015 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. zleciła Stowarzyszeniu (...) określenie kosztów naprawy pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), stanowiącego własność J. W.. Koszt naprawy brutto pojazdu określony w kalkulacji (...) z dnia 30 stycznia 2015 r. wyniósł 10.421,22 zł. Tytułem sporządzenia kosztorysu naprawy pojazdu (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. zobowiązana była zapłacić kwotę 369 zł.

Dowody: kalkulacja (...) z dnia 30 stycznia 2015 r. Stowarzyszenia (...) - k. 20-31 faktura Vat nr (...) - k. 32

Łączny koszt naprawy brutto pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 29 sierpnia 2014 r. z zastosowaniem do naprawy nowych części wynosi 10.533,29 zł. Uszkodzeniu uległy następujące części pojazdu podlegające wymianie: listwa drzwi prawych, zderzak tylny, spoiler zderzaka tylnego, wspornik zewnętrzny prawy zderzaka tylnego, prowadnica prawa zderzaka tylnego, ściana boczna prawa, listwa ściany bocznej prawej, kołpak koła tylnego prawego. Kosztorys wykonano w systemie (...) zgodnie z technologią naprawy producenta, właściwą czasochłonnością napraw poszczególnych operacji z zastosowaniem nowych części zamiennych oznaczonych symbolem O. Przyjęto w kalkulacji kosztorysu stawki godzinowe stosowane w autoryzowanym serwisie samochodów marki V. na terenie W., za prace blacharsko-mechaniczne 140 zł netto, a prace lakiernicze 140 zł netto za jedną roboczogodzinę. Do wyliczenia wartości szkody nie stosowano potrąceń z uwagi na przeprowadzone wcześniej naprawy z uwagi na brak danych o wcześniejszych uszkodzeniach pojazdu.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej K.

M. z dnia 24 grudnia 2015 r. - k. 97-104

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Powód dochodził zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. łącznie kwoty 6.400,05 zł, w tym: kwotę 5.684,90 zł tytułem dopłaty do odszkodowania za szkodę komunikacyjną numer (...) z dnia 29 sierpnia 2014 r., kwotę 346,15 zł tytułem skapitalizowanych odstetek ustawowych od kwoty tego roszczenia liczonych od dnia wymagalności kwoty odszkodowania, to jest od dnia następującego po upływie terminu likwidacji szkody wynikającego z art. 817 k.c. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu oraz kwotę 369 zł tytułem wydatków poniesionych na sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy pojazdu, wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Pomiędzy stronami procesu sporna była wysokość przysługującego powodowi świadczenia wynikająca z rodzaju i cen części, jakie mają być wykorzystane do naprawy pojazdu oraz wysokość stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych. Niesporny był zakres naprawy przedmiotowego pojazdu, jak również odpowiedzialność strony pozwanej co do zasady. Sporna pozostawała także zasadność zasądzenia odsetek ustawowych oraz wydatków poniesionych na sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy pojazdu.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 822 § 2 k.c.). Zgodnie natomiast z art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Podobne uregulowanie zawiera art. 19 ust. 1 znajdującej zastosowanie w niniejszej sprawie ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Jak stanowi art. 34 ust. 1 cytowanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Powstanie odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu za szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu innym podmiotom pociąga za sobą również obowiązek wypłaty przez zakład ubezpieczeń świadczeń z tytułu ubezpieczenia OC w granicach odpowiedzialności posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Zgodnie z art. 36 ust. 1 powołanej ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Podstawę odpowiedzialności sprawcy szkody stanowi natomiast art. 436 k.c. w zw. z art. 435 k.c.

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej ( art. 363 § 1 k.c.). Przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod względem stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości i wyglądu odpowiada stanowi przed uszkodzeniem. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2013 r. (VI ACa 975/12).

W ocenie Sądu aby można było mówić o realizacji zasady pełnego odszkodowania należało przychylić się do stanowiska powoda, że strona pozwana niezasadnie zaniżyła wysokość świadczenia przysługującego w związku ze szkodą powstałą wskutek zdarzenia z dnia 29 sierpnia 2014 r. Szkoda ta zostanie całkowicie naprawiona poprzez zapłatę na rzecz powoda świadczenia w wysokości 5.796,97 zł (10.533,29 zł – 4.736,32 zł).

Wysokość szkody powstałej wskutek zdarzenia z dnia 29 sierpnia 2014 r. została w sposób precyzyjny określona w opinii biegłego sądowego K. M. z dnia 24 grudnia 2015 r. Sąd podzielił zarówno ustalenia, jak i wnioski opinii w pełnej rozciągłości. Łączny koszt naprawy brutto pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 29 sierpnia 2014 r., z zastosowaniem do naprawy nowych części wynosi 10.533,29 zł. Kosztorys wykonano w systemie (...) zgodnie z technologią naprawy producenta, właściwą czasochłonnością napraw poszczególnych operacji z zastosowaniem nowych części zamiennych oznaczonych symbolem O. Przyjęto w kalkulacji kosztorysu stawki godzinowe stosowane w autoryzowanym serwisie samochodów marki V. na terenie W., za prace blacharsko-mechaniczne 140 zł. netto, a prace lakiernicze 140 zł netto za jedną roboczogodzinę. Do wyliczenia wartości szkody nie stosowano potrąceń z uwagi na przeprowadzone wcześniej naprawy z uwagi na brak danych o wcześniejszych uszkodzeniach pojazdu.

Zgodnie z treścią uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. (III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112) część wmontowywana do pojazdu nie będzie stanowiła samodzielnego przedmiotu obrotu, w związku z czym nie można jej wartości porównywać z wartością wymontowywanej części już eksploatowanej. Część ta bowiem stanowić będzie część składową pojazdu i jako taka ma być w pełni zgodna z pozostałymi elementami wchodzącymi w jego skład. Należy stwierdzić, że część taka co do zasady nie będzie odbierana jako zwiększająca wartość pojazdu, przy czym zamontowanie dostępnego na rynku zamiennika mogłoby doprowadzić właśnie do jej zmniejszenia. Użyty w uzasadnieniu uchwały zwrot „co do zasady” oznacza, że w wyjątkowych sytuacjach zamontowanie w używanym pojeździe nowej części stanowić będzie rzeczywiste zwiększenie jego wartości. Taki stan miałby miejsce, gdyby części które miały być wymienione, bądź naprawione, były już wcześniej poddane naprawie blacharskiej lakierniczej lub były uszkodzone. Ciężar wykazania tej okoliczności spoczywał na stronie pozwanej, która w tym zakresie pozostawała bierna. Słusznie zatem biegły w opinii z dnia 24 grudnia 2015 r. wskazuje, że brak było podstaw do zastosowania obniżenia wartości poprzez zastosowanie amortyzacji. Poszkodowany miał również prawo wyboru warsztatu, w którym dokona naprawy swojego pojazdu i może to być warsztat autoryzowany, w którym nie tylko używane są części oryginalne, ale który przede wszystkim daje gwarancje należytego wykonania naprawy. Warsztaty samochodowe różnią się miedzy sobą w zakresie wyposażenia w sprzęt i aparaturę naprawczą oraz kwalifikacje osób wykonujących czynności naprawcze. Skorzystanie z najtańszego warsztatu naprawczego łączy się ze zwiększonym ryzkiem, że naprawa nie doprowadzi do rzeczywistego przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia. Kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat dokonujący naprawy samochodu ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r. III CZP 32/03).

W związku z powyższym za niezasadne należy uznać stanowisko strony pozwanej, że dokonana przez nią na rzecz poszkodowanego wypłata kwoty 4.736,32 zł wyczerpywała całość przysługującego mu odszkodowania. Tym samym należało uznać, że w pełni zasadne jest zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 6.031,05 zł na podstawie art. 436 k.c. w zw. z art. 822 k.c., art. 361 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 817 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. Na zasądzoną kwotę 6.031,05 zł składa się kwota należności głównej w wysokości 5.684,90 zł. (10.421,22 zł – 4.736,32 zł) oraz kwota 346,15 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych liczonych od kwoty 5.684,90 zł za okres od dnia 30 września 2014 r. (następny dzień po upływie 30 dniowego terminu likwidacji szkody) do dnia 09 czerwca 2015 r. Kwotę należności głównej w wysokości 5.796,97 zł (10.533,29 zł – 4.736,32 zł) należało skorygować do kwoty 5.684,90 zł (10.421,22 zł – 4.736,32 zł) ze względu na zakaz wyrokowania ponad żądanie pozwu (art 321 k.p.c.). W kwestii dalszych odsetek ustawowych od kwoty należności głównej 5.684,90 zł oraz kwoty 346,15 zł (skapitalizowanych odsetek ustawowych) Sąd orzekł na podstawie art. 482 § 1 k.c., zasądzając odsetki ustawowe od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 9 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. O powyższym Sąd orzekł w pkt I sentencji wyroku.

Bezzasadne było natomiast żądanie zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 369 zł stanowiącej wydatki poczynione w związku ze zleceniem prywatnej ekspertyzy. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 r. (III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117) wskazał, że tego rodzaju wydatki nie są wprawdzie wyłączone z zakresu obowiązku kompensacji szkody przez żaden przepis szczególny lub przez postanowienie umowne, jednakże przeprowadzenie przez powoda prywatnej ekspertyzy ukazującej wysokość rzeczywiście doznanej szkody musi być obiektywnie uzasadnione i konieczne. Potrzeba sięgnięcia po opinię specjalistyczną będzie wtedy uzasadniona, gdy podmiot zamawiający lub też następnie domagający się objęcia odszkodowaniem kosztów związanych sam nie będzie profesjonalistą, posiadającym legitymację na skutek zawartej z poszkodowanym umowy cesji wierzytelności. Powód nie wykazał, aby wydatek w kwocie 369 zł został przez niego poniesiony, albowiem kalkulacja (...) została sporządzone na zlecenie (...) Sp. z o.o., co potwierdza faktura nr (...). Nadto Sądowi znany z urzędu jest fakt, że powód jest osobą trudniącą się profesjonalnie zakupem i dochodzeniem wierzytelności z tytułu szkód rzeczowych w pojazdach samochodowych, a zatem nie można uznać poniesionych kosztów specjalistycznej kalkulacji za obiektywnie uzasadnione i konieczne. Mając powyższe na uwadze w pkt II sentencji wyroku Sąd oddalił dalej idące powództwo.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu oparto na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód wygrał proces w 94%, koszty jakie poniósł w związku postępowaniem to kwota 2.538 zł (321 zł opłata od pozwu, 1.217 zł koszty zastępstwa procesowego, 1.000 zł zaliczka na opinię biegłego). Strona pozwana wygrała proces w 6%, a koszty jakie poniosła na ten cel wynoszą 1.217 zł (koszty zastępstwa procesowego). Powód zobowiązany był zatem do zwrotu stronie pozwanej kwoty 73,02 zł (6% z 1.217 zł), natomiast strona pozwana na rzecz powoda kwoty 2.385,72 zł (94% z 2.538 zł. ), dlatego ostatecznie Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.312,70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w pkt III sentencji wyroku.

Nieuiszczone koszty sądowe w sprawie obejmowały wydatki na opinie biegłych sądowych w kwocie 351,20 zł. Zgodnie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. za 2010 rok, Nr 90, poz. 594 ze zmianami) nieuiszczonymi kosztami sądowymi Sąd obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W pkt IV sentencji wyroku stosownie do art. 100 k.p.c. Sąd nakazał stronie pozwanej jak i powodowi uiścić na rzecz Skarbu Państwa odpowiednio kwoty 330,13 zł (94% z 351,20 zł) i 21,07 zł (6% z 351,20 zł) tytułem brakujących wydatków na opinię biegłego tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.