Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia SO Beata Stachowiak
Sędziowie:	Sędzia SO Patrycja Gruszczyńska - Michurska
	Sędzia SR del. Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk (spr)
Protokolant:	Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2014 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa B. Z.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu

z dnia 22 kwietnia 2014 r.

sygn. akt VI C 2373/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki 1800 zł zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

sygn. akt II Ca 963/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2014r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Krzyków we Wrocławiu zasądził od strony pozwanej (...) S. A. w W. na rzecz powódki B. Z. kwotę 67.825,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 15.898,96 zł od dnia 01 września 2011 r., od kwoty 51.021,21 zł od dnia 19 listopada 2011 r. (pkt I) oraz zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 7.009 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt II).

Rozstrzygnięcie Sąd I instancji wydał w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Od 1999r. radca prawny M. Z. prowadziła sprawy prawne powódki B. Z.. W dniu 12.III.2002r. powódka udzieliła radcy prawnemu M. Z. pełnomocnictwa ogólnego, upoważniając ją do występowania w jej imieniu we wszystkich sprawach przed sądami powszechnymi. Przez okres 10 lat powódka zleciła r. pr. M. Z. prowadzenie łącznie ponad dwudziestu swoich spraw.

W dniu 31.I.2002r. M. Z., działając jako pełnomocnik powódki, wytoczyła w jej imieniu przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu powództwo przeciwko B. N., W. M. i J. N. o zasądzenie kwoty 150 000 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z udziału powódki we własności nieruchomości położonej we W. przy ul. (...) za okres od stycznia 2000r. do października 2002r. Wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dn. 30.IX.2008r. powództwo powódki oddalono. Na skutek apelacji od tego wyroku, wniesionej w imieniu powódki przez M. Z., wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 29.I.2009r. zasądzono solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 204 000 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 126 000 zł od dn. 16.X.2001r., od kwoty 24 000 zł od dn. 31.III.2002r. i od kwoty 54 000 zł od dn. 15.III.2004r.

W dniu 19.V.2008r. M. Z., działając jako pełnomocnik powódki, wytoczyła w jej imieniu przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej powództwo o zapłatę kwoty 72 000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15.III.2006r. z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przysługującego powódce udziału we własności nieruchomości. Żądanie dotyczyło tej samej nieruchomości, co w sprawie wytoczonej przed Sądem Okręgowym, lecz za późniejszy okres niż w tamtej sprawie. Powództwo wytoczone zostało przeciwko (...) Sp. z o.o. we W.. Wyrokiem z 22.XI.2010r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej oddalił powództwo powódki uwzględniając podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia.

M. Z. nie zgadzała się z wyrokiem sądu wydanym w sprawie XIV C 260/08, dlatego zaproponowała powódce wniesienie apelacji od tego wyroku oraz pokrycie części opłaty od apelacji. M. Z. przedstawiła powódce argumenty przemawiające za zasadnością wniesienia apelacji i przekonała powódkę do jej złożenia. Opłata od apelacji wynosiła 3600 zł, z czego M. Z. uiściła 1600 zł, a powódka – 2000 zł.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 5.VII.2011r. oddalił apelację powódki od wyroku z dnia 22.XI.2010r., uwzględniając podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia oraz uznając za słuszne stanowisko Sądu I instancji, że powódka najpóźniej w dniu 6.IX.2006r. odzyskała władztwo nad nieruchomością.

Pozwem wniesionym z dnia 7.VII.2010r. powódka pozwana została przez (...) Sp. z o.o. we W. o zapłatę kwoty 220 000,00 zł. Postępowanie w tej sprawie toczyło się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu pod sygn. akt IC 798/10, a powódka reprezentowana była przez radcę prawnego M. Z.. We wniesionej odpowiedzi na pozew pełnomocnika powódki M. Z., podniosła zarzut potrącenia kwoty 96 000 zł, powołując się na złożone powodowi pismem z dnia 19.VII.2010r. oświadczenie o potrąceniu wierzytelności o zapłatę kwoty 96 000 zł. Wskazano, że wierzytelność w kwocie 96 000 zł przysługuje powódce w stosunku do (...) Sp. z o.o. z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jej części nieruchomości położonej we W. przy ul. (...) za okres od 1.XI.2003r. do 28.II.2005r. Wyrokiem z dnia 20.IX.2011r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu zasądził od powódki, jako pozwanej, na rzecz strony powodowej kwotę 177 900,00 zł wraz z odsetkami. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że podniesiony przez powódkę zarzut potrącenia był nieskuteczny z uwagi na uzasadniony zarzut przedawnienia podniesiony przez powoda (tj. (...) Sp. z o.o.).

M. Z. ubezpieczona była u strony pozwanej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu wykonywania zawodu radcy prawnego.

W dniu 1.VIII.2011r. M. Z. zgłosiła stronie pozwanej szkodę poniesioną przez powódkę z powodu błędu radcy prawnego, popełnionego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia-Fabryczna pod sygn. akt XIV C 260/08. Szkodzie nadany został przez stronę pozwaną numer PL (...).

Decyzją z dnia 13.IX.2011r. strona pozwana wypłaciła powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 109 836,00 zł. Na kwotę tę składało się: 72 000,00 zł należności głównej dochodzonej w sprawie XIV C 260/08, 30 619,00 zł odsetek ustawowych od kwoty 72 000 zł, liczonych od dn. 6.IX.2007r. do dn. 20.III.2010r., 3600 zł opłaty od pozwu, 3617 zł kosztów zastępstwa procesowego strony przeciwnej. Uzasadniając kwotę wypłaconą powódce z tytułu odsetek strona pozwana wskazała, że obliczyła ją przyjmując, że roszczenie powódki było wymagalne z dniem 6.IX.2006r., a 6.IX.2007r. był najpóźniejszym możliwym terminem na wytoczenie powództwa. Natomiast data 20.III.2010r. wynika z przyjętego przez pozwanego, hipotetycznego okresu trwania procesu sądowego, trwającego 2,5 roku. Strona pozwana odmówiła zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w sprawie XIV C 260/08.

W dniu 17.X.2011r. M. Z. zgłosiła stronie pozwanej szkodę poniesioną przez powódkę w wyniku wykonywania przez M. Z. czynności zawodowych w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu pod sygn. akt I C 798/10. Szkodzie nadany został przez stronę pozwaną numer PL (...). Decyzją z dn. 30.XI.2011r. strona pozwana przyznała powódce odszkodowanie w łącznej wysokości 112 182,00 zł. Na kwotę tę składało się: 96 000,00 zł należności głównej, 16 182,00 zł odsetki ustawowe od kwoty 96 000,00 zł, liczone od dn. 21.III.2006r. do 6.IX.2007r. Uzasadniając kwotę wypłaconą powódce z tytułu odsetek strona pozwana wskazała, że nie można precyzyjnie wskazać okresu przyrostu odsetek, w związku z czym strona pozwana przyjęła datę 21.III.2006r. jako datę wezwania strony przeciwnej do zapłaty oraz datę 6.IX.2007r. jako najpóźniejszy możliwy termin na prawidłowe wytoczenie powództwa.

Pismem z dn. 4.IX.2012r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty m. in. kwoty 13 927,00 zł tytułem odszkodowania stanowiącego wysokość niezapłaconych odsetek ustawowych od kwoty należności głównej 72 000 zł, obliczonych za nieuwzględniony okres opóźnienia, tj. od 21.III.2010r. do 13.IX.2011r. oraz kwoty 5400 zł tytułem poniesionych przez powódkę kosztów postępowania apelacyjnego.

Pismem z dn. 4.IX.2012r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 50 991,70 zł z tytułu odszkodowania stanowiącego niezapłacone odsetki ustawowe od kwoty należności głównej 96 000 zł, obliczonych za nieuwzględniony okres od dn. 7.IX.2006r. do 30.XI.2011r.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione w całości.

Sąd wskazał, iż odpowiedzialność strony pozwanej z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej radcy prawnego M. Z. nie była w sprawie okolicznością sporną. Strona pozwana na podstawie art. 822§1 kc odpowiada za szkodę wyrządzoną powódce przez radcę prawnego M. Z..

Zasadniczą kwestią sporną w sprawie – wobec wypłacenia powódce odszkodowania przez stronę pozwaną – była wysokość szkody powódki, a w konsekwencji wysokość odszkodowania przysługującego jej od strony pozwanej.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Sądu I instancji kluczowym było w niniejszej sprawie pojęcie szkody poniesionej przez powódkę, pozwalające na określenie wysokości należnego jej odszkodowania. W celu zdefiniowania rozmiaru szkody poniesionej przez powódkę należało, zdaniem Sądu Rejonowego, zastosować test warunku sine qua non aby ustalić, czy normalnym następstwem działania radcy prawnego M. Z. była szkoda powódki objęta niniejszym pozwem, a wyrażająca się opóźnieniem w otrzymaniu kwoty 72 000 zł, obejmującym okres od 21.III.2010r. do dnia zapłaty (co do szkody nr PL (...)) oraz opóźnieniem w otrzymaniu kwoty 96 000 zł, obejmującym okres od 7.IX.2007r. do dnia zapłaty (co do szkody nr PL (...)). Celem powyższego należało ustalić, czy gdyby sprawca szkody, tj. radca prawny M. Z., postąpiła prawidłowo, to powódka poniosłaby powyżej określone szkody majątkowe, przy założeniu - bezspornej w niniejszej sprawie - zasadności roszczeń powódki o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, których dochodziła w jej imieniu M. Z.. Badając powyższe należało przyjąć, również bezsporną w sprawie, okoliczność, iż powódka najpóźniej w dn. 6.IX.2006r. odzyskała władztwo nad nieruchomością.

Uwzględniając powyższe Sąd Rejonowy przyjął, że gdyby radca prawny M. Z., działając jako pełnomocnik procesowy powódki, postąpiła prawidłowo, to winna najpóźniej w dn. 6.IX.2007r. (z uwagi na roczny termin przedawnienia) wytoczyć powództwo zarówno o zapłatę kwoty 72 000 zł (dochodzonej pozwem w sprawie XIV C 260/08), jak i kwoty 96 000 zł (dochodzonej w ramach podniesienia zarzutu potrącenia w sprawie I C 798/10). Przy powyżej przedstawionym założeniu, że bezsporna była zasadność roszczeń powódki o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, należy przyjąć, że w obu przypadkach sąd zasądziłby w/w należności główne wraz z odsetkami do dnia zapłaty. Ten właśnie okres, za który powódce przysługiwałyby odsetki, wyraża jej szkodę objętą niniejszym procesem. Oczywistym jest jednocześnie, że nieznany jest dzień, w którym powódka otrzymałaby zapłatę i daty tej nie można precyzyjnie ustalić. Niewątpliwym jest jednak, że niewłaściwe działanie pełnomocnika powódki, tj. spóźnione wystąpienie z obu powyższymi roszczeniami, spowodowało, że powódka otrzymała obie kwoty (tj. 72 000 zł i 96 000 zł) dopiero w toku postępowań likwidacyjnych prowadzonych przez ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, tj. odpowiednio w dn. 13.IX.2011r. i w dn. 30.XI.2011r. Skoro zgodnie z art.481§1 kc wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia w spełnieniu świadczenia przez dłużnika, to powódce przysługują odsetki do dnia spełnienia świadczenia. Tym dniem był rzeczywisty dzień wypłacenia powódce odszkodowań, jako dzień spełnienia świadczenia przez dłużnika (stronę pozwaną), a nie jakakolwiek inna, hipotetycznie określona przez pozwanego data. Przepis art.481§1 kc mówi o rzeczywistym spełnieniu świadczenia przez dłużnika, jako o terminie, do którego wierzyciel może żądać od niego odsetek. Nieuzasadnione jest obliczanie przez pozwanego odsetek ustawowych w sprawie objętej szkodą (...) poprzez szacowanie hipotetycznego czasu trwania procesu sądowego w przypadku prawidłowego (tj. niespóźnionego) jego wytoczenia przez pełnomocnika. W tym miejscu wskazać należy, że uzyskanie przez powódkę kwoty 72 000 zł dopiero w dn. 13.IX.2011r. (czyli w wyniku jej wypłaty przez ubezpieczyciela) jest właśnie następstwem nieprawidłowego działania pełnomocnika. Skoro art.481§1 kc przyznaje odsetki za okres opóźnienia w spełnieniu świadczenia, to szkoda powódki wyraża się opóźnieniem w rzeczywistym a nie hipotetycznym otrzymaniu świadczeń. W sprawie objętej szkodą nr (...) odsetki należne były powódce w ocenie Sądu Rejonowego za okres od dn. 6.IX.2006r. (co przyjął pozwany) do dnia zapłaty (spełnienia świadczenia), czyli 13.IX.2011r. Skoro pozwany w wypłaconym odszkodowaniu uwzględnił odsetki tylko za okres do 20.III.2010r., to powódka może żądać odsetek ustawowych od kwoty 72 000 zł za dalszy okres od 21.III.2010r. do 13.IX.2011r., tj. kwoty 13 898,96 zł.

W zakresie szkody nr PL (...), Sąd Rejonowy zważył, iż strona pozwana w istocie nie uzasadniła przyjęcia odsetek od kwoty 96 000 zł za okres od 21.III.2006r. do 6.IX.2007r. wskazując jedynie, że „w rozpatrywanej sprawie nie można precyzyjnie wskazać okresu przyrostu odsetek”. W związku z powyższym, Sąd Rejonowy wskazał, iż budziło wątpliwości przyznanie odsetek do dnia 6.IX.2007 r. jako do najpóźniejszej możliwej daty wniesienia powództwa, gdyż data ta nie ma bowiem żadnego przełożenia na datę spełnienia świadczenia. Uwzględniając powyżej przedstawione uwagi co do okresu, za jaki w świetle art.481§1 kc wierzycielowi przysługują odsetki za opóźnienie, Sąd Rejonowy wskazał, że powódce przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w otrzymaniu kwoty 96 000 zł za okres do dnia jej zapłaty, tj. do 30.XI.2011r. Skoro pozwany wypłacił te odsetki tylko za okres do dnia 6.IX.2007r., to powódka może ich żądać za dalszy okres, tj. od dn. 7.IX.2007r. do 30.XI.2011r., prawidłowo je wyliczając na kwotę 51 021,21 zł.

Żądanie pozwu obejmowało ponadto żądanie zasądzenia kwoty 2000 zł z tytułu naprawienia szkody wyrządzonej powódce przez pełnomocnika M. Z. a poniesionej przez powódkę w związku z uiszczeniem części opłaty od apelacji wniesionej przez M. Z. w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie XIV C 260/08. Odnosząc się do powyższego Sąd nie podzielił zarzutu strony pozwanej, że wniesienie apelacji w tej sprawie było również decyzją powódki, w związku z czym jej szkoda w tym zakresie nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z błędem radcy prawnego. Sąd Rejonowy wskazał, iż wydruki korespondencji mailowej między powódką, a M. Z. nie dawały w ocenie Sądu I instancji podstaw do przyjęcia, że „złożenie apelacji było również decyzją powódki”. Z zeznań świadka M. Z. wynikało, że to świadek wyszła z inicjatywą wniesienia apelacji, gdyż nie zgadzała się z wyrokiem sądu I instancji. Niewątpliwie zobowiązanie się przez pełnomocnika do uiszczenia części opłaty od apelacji (i jej uiszczenie) dodatkowo przemawia za faktem, iż pełnomocnik musiał nalegać na wniesienie środka zaskarżenia. Zgoda powódki na wniesienie apelacji była przy tym niezbędna dla jej wniesienia przez pełnomocnika, gdyż nie może on działać wbrew stanowisku strony, którą reprezentuje, w szczególności podejmować czynności procesowych, na które strona nie wyraża zgody. Sąd Rejonowy zważył, iż powódka nie ma wiedzy prawniczej i właśnie po to zleciła radcy prawnej M. Z. prowadzenie swojej sprawy, aby ta, jako profesjonalista, należycie ją oceniła i poprowadziła. Dlatego też decyzja powódki o wniesieniu apelacji oparta była na ocenie sprawy, dokonanej przez jej pełnomocnika. Gdyby pełnomocnik prawidłowo ocenił sprawę, tj. uznał bezzasadność wnoszenia apelacji, powódka nie poniosłaby wydatku w kwocie 2000 zł na uiszczenie części opłaty od apelacji. Szkoda powódki w tym zakresie jest więc bezpośrednim następstwem błędu jej pełnomocnika, który uznał celowość wniesienia środka zaskarżenia. Uwzględniając powyższe Sąd Rejonowy zważył, iż należało na rzecz powódki zasądzić również kwotę 2000 zł.

Dodatkowo żądanie pozwu obejmowało także żądanie zasądzenia odsetek. W tym kontekście Sąd wskazał, że szkoda objęta nr PL (...) zgłoszona została stronie pozwanej w dn. 1.VIII.2011r. Uzasadniało to zgodnie z art.817§1 kc spełnienie świadczenia w terminie 30 dni. Pozwany nie wykazał przy tym okoliczności z art.817§2 kc, pozwalających mu na wypłatę odszkodowania w określonym w tym przepisie, późniejszym terminie. Wobec powyższego świadczenie objęte szkodą nr (...) pozwany winien spełnić w dn. 31.VIII.2011r., co uzasadnia żądanie przez powódkę odsetek za opóźnienie w wypłacie kwoty 109 836,00 zł za okres od 1.IX.2011r. do 13.IX.2011r., tj. kwoty 469,44 zł. Podobnie, świadczenie objęte szkodą nr (...), jako zgłoszoną w dn.17.X.2011r., pozwany winien spełnić w dn. 16.XI.2011r. Uzasadnione jest więc żądanie zasądzenia odsetek od kwoty 111 259,00 zł od dn. 19.XI.2011r. do dn. 30.XI.2011r., tj. kwoty 435,89 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe uwzględniono powództwo w całości, zasądzając na rzecz powódki kwotę 67 825,50 zł, jako sumę kwot: 13 898,96 zł, 2000 zł, 51 021,21 zł, 469,44 zł i 435,89 zł.

Orzeczenie w zakresie odsetek od kwot 15 898,96 zł i 51 021,21 zł oparto o przepis art.817§1 kc uwzględniając, że kwota 15 898,96 zł dotyczy szkody zgłoszonej w dn.1.VIII.2011r. a kwota 51 021,21 zł – szkody zgłoszonej w dn. 17.X.2011r.

Orzeczenie o kosztach oparto o przepis art.98§1 i 3 kpc, zasadzając na rzecz powódki, jako strony wygrywającej, całość poniesionych przez nią kosztów procesu, obejmujących: 3392 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 3600 zł wynagrodzenia pełnomocnika.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła strona pozwana zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości, nadto zasądzenie od powódki kosztów procesu za obie instancje w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W apelacji strona pozwana zarzuciła:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 805 kc w zw. z art. 6 kc i 361 oraz 362 kc poprzez błędną interpretację i uznanie, iż po stronie pozwanej istnieje obowiązek naprawienia szkody u powódki w dalszej kwocie 67.825,50 zł oraz, że strona pozwana ponosi odpowiedzialność z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu wykonywania zawodu radcy prawnego w całości a nadto uznanie, że powódka udowodniła wysokość szkody,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a szczególności art. 481§1 kc poprzez uznanie, iż strona pozwana popadła w opóźnienie od kwoty 72.000 zł za okres dalszy od 21.03.2001r. tj w zakresie 13.898,96 zł oraz od kwoty 96.000 za okres od 7.09.2007r. do d30.11.2011r. tj w zakresie kwoty 51.021 zł.

W uzasadnieniu apelacji strona pozwana wskazała, iż w zakresie kwoty 13.898,96 zł stanowiącej odsetki za okres od 6.09.2007r. do 6.03.2010r., powódka nie wykazała, iż uzyskałaby odsetki za opóźnienie za żądany okres w sprawie sądowej o sygn. XIVC 260/08, w której Sąd Rejonowy dla Wrocławia Fabrycznej wyrokiem z dnia 22.11.2010r. oddalił powództwo z powodu przedawnienia. Strona pozwana wypłacając odsetki przyjęła okres hipotetycznego zakończenia sporu przez 2,5 roku tj do 6.03.2010r. doliczając 14 dni na zapłatę przez dłużnika i ostatecznie termin ustalono na dzień 20.03.2010r. i za ten okres wypłacono odsetki. Strona pozwana zarzuciła, iż Sąd Rejonowy pominął, iż w trakcie sporu sądowego XIVC 260/08 postępowanie było zawieszone na podstawie art. 178 kcp, a okres zawieszenia nie powinien obciążać strony pozwanej w zakresie odsetek.

Strona pozwana podniosła również, iż opłata sądowa od apelacji w wysokości 2000 zł nie pozostawał w adekwatnym związku z błędem radcy prawnego, bowiem złożenie apelacji było również decyzją powódki.

Odnośnie żądania zasądzenia odsetek od kwoty 96.000 zł to strona pozwana zarzuciła, iż wyliczyła je za okres od 21.03.2006r. do dnia 6.09.2007r ( tj. najpóźniejszy możliwy dzień wytoczenia powództwa) w wysokości 16.182 zł z tym, że na podstawie art. 498§1 i §2 kc potrącono powódce przy wypłacie kwotę 923 stanowiącą nie zapłaconą składkę z umowy ubezpieczenia, co Sąd Rejonowy pominął. Strona pozwana zarzuciła, iż Sąd I instancji błędnie przyjął, iż powódce należy się też dalsze odszkodowanie w kwocie 51.021,21 zł wynikające ze sprawy IC 798/10. W postępowaniu tym, Sąd ustalił, iż oświadczenie o potraceniu pozwanej B. Z. nie zostało uznane za skuteczne nie tylko z powodu przedawnienia ale i braku wykazania przysługującej jej zasadności wierzytelności. Uznanie więc, że powódce należą się odsetki za opóźnienie od 7.09.2007r. do 30.11.2001r. narusza zasadę art. 6 kc.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego wg norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa prawnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy mając nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału, dokonał jego własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów w następstwie, czego uznał, iż zaskarżone rozstrzygniecie Sądu Rejonowego jest trafne i odpowiada prawu. Sąd Odwoławczy akceptuje w całości stan faktyczny ustalony przez Sąd I instancji i przyjmuje za własny. Podziela także wyprowadzone przez ten Sąd wnioski oraz ocenę prawną żądania zgłoszonego przez powódkę.

Powódka domagała się zasądzenia od strony pozwanej odszkodowania w związku ze szkodą jakiej doznała wskutek nienależytego wykonania umowy o obsługę prawną zawartej przez powódkę
z radcą prawnym M. Z., ubezpieczoną od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. z siedzibą w W..

Pozwane Towarzystwo (...) nie kwestionowało w toku postępowania, nienależytego działania po stronie pełnomocnika r.pr. M. Z. oraz swojej odpowiedzialności za skutki tych działań na podstawie art. 822 kc ani także faktu poniesienia z tej przyczyny szkody przez powódkę. Strona pozwana uznając podstawy swojej odpowiedzialności wypłaciła już bowiem powódce odszkodowanie, niemniej w wysokości pomniejszonej o odsetki za nieuwzględniony przez (...) SA przedział czasowy wskazany przez powódkę. W istocie zatem niniejsze postępowanie dotyczyło kwestii wysokości szkody powódki, a w konsekwencji wysokość odszkodowania przysługującego jej od strony pozwanej.

Sąd Okręgowy uznał, iż odpowiedzialność strony pozwanej - rozpatrywana w oparciu o przepis art. 734 kc i art. 471 k.c. w zw. z art. 822 kc. – zaistniała również w zakresie kwoty dochodzonej przez powódkę w niniejszej sprawie, dając tym samym podstawy do zasądzenia na jej rzecz należnego odszkodowania, jak zasadnie przyjął Sąd Rejonowy, nie uchybiając przywołanym w apelacji regulacjom prawnym.

Wbrew zarzutom apelacji, powódka zgodnie z normą art. 6 kc dowiodła wysokości szkody z tytułu odsetek od kwot (72.000 zł i 96.000 zł), które to kwoty – co nie było w sprawie sporne – uzyskałaby, gdyby nie zawinione zaniechanie jej pełnomocnika w dochodzeniu tychże kwot, a stanowiących wynagrodzenie za bezumowne korzystnie z nieruchomości powódki.

Świadczenie pieniężne, które wypłaca ubezpieczyciel, jest ustalane według reguł rządzących cywilnym prawem odszkodowawczym, a więc o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od ubezpieczyciela decydują przepisy kodeksu cywilnego. Świadczenie ubezpieczyciela polegające na zapłacie odszkodowania jest uzależnione od zajścia przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 k.c.) i podlega wypłacie w granicach adekwatnego związku przyczynowego (art. 361 kc) w wysokości wskazanej w art. 363 kc.. Dla stwierdzenia w określonym stanie faktycznym adekwatnego związku przyczynowego należy ustalić, czy zdarzenie stanowi warunek konieczny wystąpienia szkody (test conditio sine qua non). Test warunku koniecznego, charakterystyczny dla teorii równowartości warunków (ekwiwalencji), pozwala stwierdzić, czy między zdarzeniem a szkodą zachodzi obiektywna zależność. W tym celu należy zbadać, czy niewystąpienie zdarzenia powodowałoby, że szkoda także nie wystąpiłaby. Analizie poddawana jest dana, indywidualna sytuacja, a w szczególności konkretny skutek (szkoda), a nie skutek danego rodzaju. Badana jest przyczynowość określonego zdarzenia dla konkretnej szkody i dla wyniku testu nie mają znaczenia możliwe inne zdarzenia, które mogą mieć wpływ na istnienie i wysokość szkody. Artykuł 361 § 2 k.c. wyznacza zakres obowiązku odszkodowawczego. W granicach określonych adekwatnym związkiem przyczynowym, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przepis ten uznawany jest za przejaw aprobaty ustawodawcy dla obowiązku pełnego kompensowania szkody majątkowej zarówno w zakresie straty, jak i utraconych korzyści. Strata (damnum emergens) obejmuje zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów poszkodowanego, a więc rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do niego w chwili zdarzenia, za które odpowiedzialność została przypisana oznaczonemu podmiotowi. Natomiast utracone korzyści (lucrum cessans) obejmują tę część majątku poszkodowanego, o którą się jego aktywa nie powiększyły lub pasywa nie zmniejszyły, a skutek ten nastąpiłby, gdyby nie owe zdarzenie sprawcze, za które odpowiedzialność została przypisana oznaczonemu podmiotowi. Ustalenia istnienia i wielkości szkody dokonuje się za pomocą metody dyferencyjnej (różnicowej), która nakazuje przyjąć za szkodę różnicę między rzeczywistym stanem dóbr poszkodowanego z chwili dokonywania ustaleń a stanem hipotetycznym, jaki istniałby, gdyby do zdarzenia sprawczego nie doszło. Jej cechą charakterystyczną jest uwzględnienie wszelkich następstw określonego zdarzenia dla majątku poszkodowanego, a więc nie tylko bezpośrednich skutków dla poszczególnych dóbr (np. uszkodzeń samochodu, mieszkania), ale i dalszych konsekwencji dla wszelkich dóbr składających się na majątek poszkodowanego (np. możliwości wykonywania zawodu, zamieszkania).

W rozpoznawanej sprawie, w ocenie Sądu II instancji, wbrew zarzutom zawartym w apelacji Sąd Rejonowy nie uchybił normie art. 361 kc, bowiem jak słusznie Sąd ten uznał, normalnym następstwem nienależytego działania radcy prawnego M. Z. była szkoda powódki objęta niniejszym pozwem, a wyrażająca się opóźnieniem w otrzymaniu kwoty 72 000 zł, obejmującym okres od 21.III.2010r. do dnia zapłaty (co do szkody nr PL (...)) oraz opóźnieniem w otrzymaniu kwoty 96 000 zł, obejmującym okres od 7.IX.2007r. do dnia zapłaty (co do szkody nr PL (...)). Zatem ten czas, za który powódka uzyskałaby odsetki stanowi jej szkodę, której naprawienia dochodzi. Szkodą jest bowiem wszystko to co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego szkodę, a inaczej mówiąc - to, co weszłoby do majątku poszkodowanego, gdyby zdarzenie wyrządzające szkodę nie nastąpiło. Nie budziło zaś wątpliwości, iż gdyby pełnomocnik powódki postąpiła prawidłowo, a zatem w odpowiednim terminie wytoczyła powództwa o zapłatę powyższych kwot głównych to przy bezspornej zasadności roszczeń powódki, owe kwoty zasądzone zostałyby z ustawowymi odsetkami zgodnie z art. 481 kc do dnia zapłaty. Zgodnie z przywołanym przepisem jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1), jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§2). Komentowanym przepisem potwierdzono zasadę, że odszkodowanie za opóźnienie z zapłatą długu pieniężnego polega zawsze na odsetkach. Równocześnie przepis ten potwierdza pewną prawidłowość, że jakiekolwiek opóźnienie w terminowej realizacji świadczenia pieniężnego, z uwagi na zmianę siły nabywczej pieniądza, przynosi zawsze uprawnionemu szkodę w postaci wielkości oprocentowania, które wierzyciel by uzyskał, gdyby należne świadczenie pieniężne otrzymał w terminie i podjął w odniesieniu do otrzymanej sumy pieniędzy decyzję o ich ulokowaniu w banku. Przyjąć zatem należy założenie, iż opóźnienie w wykonaniu świadczenia pieniężnego zawsze rodzi szkodę, bez względu na to, jakie zamiary w odniesieniu do oczekiwanego świadczenia miał wierzyciel (wyrok SN z dnia 7 lipca 2011 r., II CSK 635/10, LEX nr 1001288; wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011 r., V CSK 38/11, LEX nr 1129170). Reżim odpowiedzialności dłużnika z tytułu naruszenia terminowości w wykonaniu świadczenia pieniężnego jest bardzo surowy, uznawany wręcz za przykład odpowiedzialności absolutnej (A. Janiak, Glosa do wyroku SN z dnia 28 maja 1999 r., III CKN 196/98, OSP 2000, z. 7–8, poz. 115; W. Popiołek (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2011, s. 76). Jest to zatem naturalna konsekwencja opóźnienia dłużnika w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Słowa użyte w treści art. 481 § 1 k.c. „chociażby nie poniósł żadnej szkody" są interpretowane jako zwolnienie wierzyciela z obowiązku dowodzenia faktu zaistnienia szkody i jej wysokości przy domaganiu się odsetek za opóźnienie dłużnika, a nie jako wykluczenie odszkodowawczego charakteru odsetek za opóźnienie (wyrok SN z dnia 9 stycznia 2008 r., II CSK 393/07, LEX nr 391841).

Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy, nie można było uznać, iż Sąd Rejonowy uchybił normie art. 481 kc uznając za szkodę powódki odsetki za cały czas opóźnienia, to jest do dnia faktycznej zapłaty kwot głównych, skoro do naliczenia odsetek za cały czas opóźnienia powódka ma prawo zgodnie z przywołanym przepisem. Powódka prawidłowo zatem wyliczyła odszkodowanie do daty kiedy rzeczywiście te sporne należności uzyskała, a to, że zapłaciła je strona pozwana nie ma w tym przypadku istotnego znaczenia. Bez wątpienia przyjmowanie przez apelującego hipotetycznego okresu trwania ewentualnego procesu sądowego, w przypadku prawidłowego, a więc niespóźnionego jego wytoczenia przez pełnomocnika - dla przyjęcia końcowej daty do jakiej naliczane mają być odsetki, w sprawie objętej szkodą (...), nie znajduje uzasadnienia prawnego. Pozostaje okolicznością bez znaczenia, ile zdaniem apelującego trwałby ewentualny proces sądowy i kiedy dłużnik by zapłacił, skoro powódka faktycznie otrzymała kwotę 72.000 zł dopiero w dniu 13.09.2011r. a zatem odsetki do tej daty należą się powódce i wyrażają jej rzeczywistą szkodę. Również powoływana okoliczność zawieszenia postępowania w sprawie, w której dochodzono kwoty 72.000 zł nie może mieć wpływu na sposób ustalenia szkody powódki w tym zakresie, skoro miarodajnym winien być faktyczny termin zaspokojenia powódki w tym przedmiocie, a nie ogólny czas trwania postępowania i tego przyczyny. Uwzględnienie zatem przez stronę pozwaną w wypłaconym powódce odszkodowaniu, odsetek jedynie do dnia 20.03.2010r. prawidłowo skutkowało uwzględnieniem jej żądania za dalszy okres tj. od dnia 21.03.2010r. do 13.09.2011r., co wyrażało się kwotą 13.898,96 zł.

Powyższe odnieść należało również do kwestii szkody w sprawie PL (...), na którą składała się kwota 96.000 zł wraz z odsetkami. Uzasadniając kwotę wypłaconą powódce z tytułu odsetek w tym zakresie, strona pozwana wskazała datę 6.09.2007r. jako najpóźniejszy możliwy termin na prawidłowe wytoczenie powództwa o zapłatę kwoty 96.000 zł i do tej daty odsetki uwzględniła. Stanowisko takie jak już wyżej wskazano, nie mogło spotkać się z akceptacją Sądu Okręgowego, skoro powódka faktycznie otrzymała kwotę 96.000 zł dopiero w dniu 30.11.2011r., to odsetki do tej daty jej się należą (art. 481 kc) i wyrażają jej rzeczywistą szkodę. Wskazać tu należy, iż powódka w sprawie toczącej się przeciwko niej z powództwa (...) Sp. z o.o. we W. (IC 798/10), będąc reprezentowaną przez r.pr. M. Z. podniosła zarzut potrącenia kwoty 96 000 zł przysługującej powódce w stosunku do (...) Sp. z o.o. z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jej części nieruchomości. Wyrok w tej sprawie zapadł w dniu 20.09.2011r., Sąd nie uwzględnił zarzutu potrącenia wobec przedawnienia roszczenia powódki. Rozważając kwestię szkody należało rozważyć, czy odszkodowanie w tej sprawie nie powinno zostać ograniczone do daty wyrokowania w sprawie, w której zarzut potrącenia został zgłoszony, a okazał się nieskuteczny, ewentualnie jeszcze w zakresie w jakim powódka zgodnie z wyrokiem w sprawie IC 798/10 musiała zapłacić na rzecz (...) Sp. z o.o. we W. kwotę 177 900,00 zł (w tym kwotę 96.000zł ) wraz z odsetkami. Niemniej jednak, zdaniem Sądu Okręgowego uwzględnić należało jeszcze inny aspekt poniesionej przez powódkę szkody w tym zakresie, na co trafnie wskazała powódka w uzasadnieniu pozwu. Co prawda, wierzytelność w zakresie kwoty 96.000 zł - została zgłoszona w drodze zarzutu potrącenia, jednak mogła być dochodzona w drodze osobnego powództwa. Niezależnie przy tym od przyjętej strategii procesowej w dochodzeniu należnego stronie powodowej wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości w owym czasie, roszczenie było już przedawnione, przez co, nie zasługiwało na uwzględnienie przez sąd – czy to jako zgłoszone w drodze zarzutu potrącenia czy jako osobne żądanie w drodze powództwa. Na skutek niewłaściwego działania pełnomocnika, powódka uzyskała zatem kwotę 96.000 zł, dopiero w toku postępowania likwidacyjnego i do dnia rzeczywistej jej wypłaty, należą jej się odsetki. Dalej za zupełnie niezrozumiałe, uznał Sąd Okręgowy, wywody apelującego, jakoby powódka nie wykazała zasadności wierzytelności co do kwoty 96.000 zł. Okoliczność ta nie była sporna w toku postępowania, sam pozwany przy tym tego nie kwestionował, dokonał bowiem wypłaty odszkodowania w tej części, a jak wynikało z uzasadnienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie I C 798/10 zarzut powyższy, nie został uwzględniony z powodu jego przedawnienia. W tym miejscu wskazać należy, iż od radcy prawnego wymagać należy podwyższonego poziomu staranności przy wykonywaniu zlecenia, albowiem jest on podmiotem zawodowo trudniącym się świadczeniem pomocy prawnej (art. 355 § 2 k.c.). Jeżeli więc podejmuje się działać starannie, trzeba przez to rozumieć, że zobowiązuje się do prowadzenia sprawy klienta według obiektywnych zasad wiedzy prawniczej i etyki zawodowej, czemu z pewnością uchybił biorąc pod uwagę łączącą pełnomocnika z powódką umowę zlecenia i podejmowane przez niego czynności, a raczej ich brak.

W konsekwencji, Sąd II instancji za Sądem Rejonowym uznał, iż odsetki od kwoty 96.000 zł należą się powódce do daty faktycznego jej otrzymania tj. do dnia 30.11.2011r. Skoro strona pozwana wypłaciła te odsetki tylko za okres do dnia 6.09.2007r., to należało zasądzić je za dalszy okres, więc od dnia 7.09.2007r. do 30.11.2011r. a więc w prawidłowo wyliczonej przez powódkę kwocie 51 021,21 zł. wyrażającej rzeczywistą szkodę powódki w tym zakresie.

Sąd Okręgowy, za uzasadnione uznał również, żądanie zapłaty kwoty 2000 zł z tytułu naprawienia szkody wyrządzonej powódce przez pełnomocnika M. Z. a poniesionej przez powódkę w związku z uiszczeniem części opłaty od apelacji wniesionej pełnomocnika w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie XIV C 260/08. Zarzut strony pozwanej jakoby kwota ta nie pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym z nienależytym działaniem radcy prawnego uznać należało za chybiony. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, iż ostateczna decyzja o wniesieniu środka zaskarżenia w powyższej sprawie leżała po stronie r.pr. M. Z.. Było to wynikiem istoty zastępstwa procesowego, które ma na celu powierzenie interesów profesjonaliście. Wskazać tu należało, iż obowiązkiem pełnomocnika jest staranne działanie nakierowane na uzyskanie zgodnego z prawem, a zarazem najbardziej korzystnego dla mocodawcy rozstrzygnięcia, umiejętne wykorzystanie w tym celu wiedzy prawniczej, a w tym instrumentów proceduralnych oraz informowanie mocodawcy o podejmowanych czynnościach, ich skutkach prawnych oraz skutkach ewentualnych zaniechań. Takie obowiązki pełnomocnika wynikają z przepisów kodeksu cywilnego o zleceniu (art. 734 i następne) oraz o sposobie wykonywania zobowiązań (art. art. 354 i 355 k.c.). Skoro zatem pełnomocnik przekonywała powódkę o błędnym stanowisku Sądu Rejonowego, a tym samym zasadności wywiedzenia apelacji, to powódka zgodziła się na wywiedzenie apelacji, co nie zmienia oceny, że decyzja w tym zakresie obciążała pełnomocnika. Zważywszy zaś, iż była od początku niewłaściwa wobec oddalenia powództwa z racji przedawnienia roszczenia, uznać należało działanie pełnomocnika za nienależyte i w tym przypadku. Gdyby pełnomocnik prawidłowo oceniła sprawę tj. uznała bezzasadność wnoszenia apelacji, to powódka nie poniosłaby szkody w wysokości 2.000 zł na uiszczenie części opłaty od apelacji. Jej szkoda w tym zakresie pozostaje więc w bezpośrednim związku z błędem r.pr. M. Z., która uznała celowość wnoszenia środka zaskarżenia i przekonała do tego powódkę (art. 361§1 kc). Jak słusznie wskazał tu przy tym Sąd I instancji, zobowiązanie się przez pełnomocnika do uiszczenia części opłaty od apelacji (i jej uiszczenie) dodatkowo przemawia za faktem, iż pełnomocnik musiała nalegać na wniesienie środka zaskarżenia, do czego niezbędna była mu zgoda powódki, bezsprzecznie oparta jednak na ocenie sprawy dokonanej przez pełnomocnika. W tym stanie rzeczy Sąd II instancji uznając powstanie szkody w kwocie 2.000 zł uznał żądanie powódki również w tej części za zasadne, podzielając w tym zakresie ocenę Sądu I instancji.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do podważenia wydanego rozstrzygnięcia również w zakresie dochodzonych przez powódkę odsetek ustawowych za uchybienie ustawowemu, a wynikającemu z art. art. 817§2 kc terminowi 30 dni na likwidację szkody przez (...) SA w W. od kwot wypłaconych powódce na etapie przedsądowym. Uwzględniając daty zgłoszenia szkody jak i brak powołania przez pozwanego okoliczności z art. 817§2 kpc, pozwalających mu na wypłatę odszkodowania w późniejszym terminie, świadczenie objęte szkodą nr (...) pozwany winien spełnić w dniu 31.08.2011r., co uzasadniało żądanie przez powódkę odsetek za opóźnienie w wypłacie kwoty 109 836,00 zł za okres od 1.09.2011r. do 13.09.2011r., tj. kwoty 469,44 zł. Podobnie, świadczenie objęte szkodą nr (...), jako zgłoszoną w dn.17.10.2011r., pozwany winien spełnić w dniu 16.11.2011r. Uzasadnione jest więc żądanie zasądzenia odsetek od kwoty 111 259,00 zł od dn. 19.XI.2011r. do dn. 30.XI.2011r., tj. kwoty 435,89 zł.

W konsekwencji powyższych rozważań, Sąd II instancji podzielając stanowisko Sądu Rejonowego co do zasadności żądania powódki w kwocie dochodzonej pozwem (67.825,50 zł), nie znalazł podstaw do jego podważenia. Wbrew ocenie apelującego zasądzenie odszkodowania w tej kwocie nie stoi w sprzeczności z art. 805 kc. Zarzut strony pozwanej o braku konieczności pokrywania przez nią szkody w całości nie znajduje uzasadnienia w przywołanym przepisie, który stanowi między innymi, iż świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§2 pkt 1). Wskazać trzeba, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela ma charakter akcesoryjny, ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność tylko wtedy i tylko w takim zakresie, w jakim odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony sprawca. Nie oznacza to jednak, że między zakresem odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego sprawcy a odpowiedzialnością ubezpieczyciela można postawić znak równości. Odpowiedzialność ubezpieczonego sprawcy musi mieścić się w granicach ochrony udzielonej przez ubezpieczyciela, a poza tym musi wystąpić wypadek ubezpieczeniowy, czyli zdarzenie, które strony w umowie ubezpieczenia określiły jako przyczynę uzasadniającą odpowiedzialność ubezpieczyciela. Zakres ochrony ubezpieczeniowej wyznacza przewidziana w umowie suma gwarancyjna, stanowiąca górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela. Z chwilą wystąpienia wypadku ubezpieczeniowego, poszkodowanemu przysługuje bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi roszczenie prawno-ubezpieczeniowe. W rozpatrywanej sprawie bezspornie ziściły się przesłanki odpowiedzialności (...) SA w W., skoro zaś powódka poniosła szkodę w kwocie dochodzonej pozwem – co wykazała – zasadnym było jej zasądzenie. Pozwany ubezpieczyciel nie powołał się w ogóle na ewentualne ograniczenia kwotowe swoje odpowiedzialności wynikającej z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody – radcy prawnego M. Z..

W kontekście powyższych ustaleń, w ocenie Sądu Okręgowego, zasadności żądania pozwu - co do podstawy i wysokości tego żądania - nie można kwestionować, a ogólnikowa polemika podjęta w apelacji nie uzasadnia zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy wskazanych przepisów, co stwierdziwszy, Sąd II instancji nie miał obowiązku kolejnego, szczegółowego przytoczenia argumentów na rzecz logicznego i zgodnego z zasadami doświadczenia życiowego rozumowania, które było udziałem Sądu I instancji, a które Sąd Odwoławczy akceptuje.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznając apelację za nieuzasadnioną, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w punkcie I sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 w zw. z § 13 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz.U. Nr 163, poz.1348 ze zm.)