Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Wojciech Wójcik

Sędzia SO Urszula Kubowska-Pieniążek

Sędzia SR del. Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk (spr.)

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. K. i Z. K.

przeciwko A. K. (1) i A. K. (2)

o nakazanie

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 18 marca 2014r.

sygn. akt VIII C 776/10

I  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że nakazuje pozwanym A. K. (1) i A. K. (2) demontaż zabezpieczeń drzwi oddzielających korytarz przylegający do lokali mieszkalnych nr (...), położonych we W. przy ul. (...) od klatki schodowej w postaci zamków zamykanych na klucz i umieszczenie w drzwiach klamki otwieranej z obu stron i zmienia zaskarżony wyrok także w punkcie III zasądzając od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwotę 817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

II  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powodów 500 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 632/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 marca 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w pkt I nakazał pozwanym A. K. (1) i A. K. (2) aby usunęli z korytarza przylegającego do lokali mieszkalnych nr (...), położonych we W. przy ul. (...), stanowiących część wspólną nieruchomości, wszelkie ruchomości tam stojące, a będące ich własnością lub w ich użytkowaniu, w tym meble, oraz nakazał pozwanym, aby nie składowali na tym korytarzu należących do nich rzeczy; w pkt II dalej idące powództwo oddalił , w pkt III koszty procesu zniósł między stronami wzajemnie.

Powodowie J. K. i Z. K. domagali się nakazania pozwanym A. K. (1) i A. K. (2) solidarnie przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez demontaż drzwi oddzielających korytarz komunikacyjny położony na czwartej kondygnacji nieruchomości znajdującej się przy ul. (...), a stanowiący część wspólną nieruchomości, od klatki schodowej na czwartej kondygnacji nieruchomości oraz zabrania wszystkich rzeczy stanowiących ich własność oraz własność ich rodziny, a składowanych na korytarzu komunikacyjnym stanowiącym część wspólną, a także o orzeczenie zakazu dalszych naruszeń oraz zasądzenia na rzecz powodów od pozwanych solidarnie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na rozprawie w dniu 14 września 2010 r. ( k. 63 ) powodowie sprecyzowali żądanie pozwu w ten sposób, iż domagali się demontażu zamków oraz wymiany klamki na klamkę umożliwiającą wejście na korytarz bez użycia klucza.

W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie swoje Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

Powodowie J. K. i Z. K. są właścicielami lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku mieszczącym się przy ul. (...) we W. od dnia 26 lutego 2002 r. Pozwany A. K. (1) jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującym się w budynku przy ul. (...) we W. i zamieszkuje w nim wraz z pozwaną A. K. (2). Do lokalu nr (...) prowadzi ten sam korytarz komunikacyjny. Korytarz komunikacyjny oddzielony jest od klatki schodowej drzwiami zamykanymi na klucz. Klucz do drzwi posiadają pozwani i powodowie. Powodowie mają trudności z otwieraniem dolnego zamka kluczami, jakie posiadają. Tylko jeden klucz powodów otwiera drzwi bez problemów. Lokal nr (...) znajduje się na końcu korytarza, za jego zwężeniem. Na korytarzu stoją meble, szafa, kanapa i wiele innych przedmiotów, z których korzystają pozwani, np. wiadra. Mebla stoją tam od bardzo dawna. Meble utrudniają poruszanie się po korytarzu i korzystanie z niego, trzeba się przez niego przeciskać, powodują duży bałagan. W miejscu, w którym stoi meblościanka dwie osoby nie są w stanie przejść. Na korytarzu przez jakiś czas stały również meble powodów, ale zostały one przez nich usunięte, gdy powodowie zostali do tego wezwani.

Pierwotnie na korytarzu na kondygnacji IV, w miejscu w którym teraz jest toaleta pozwanych, znajdowała się pralnia dostępna dla wszystkich mieszkańców. Wtedy drzwi były wahadłowe i nie były zamykane na klucz. Pozwany wykupił na własność lokal nr (...) wraz z pomieszczeniem, w którym znajdowała się pralnia. Korytarz nie był przedmiotem obrotu. Lokatorzy przestali korzystać ze wspólnej pralni. Wtedy drzwi wahadłowe zostały przerobione i zaczęto je zamykać na klucz, miało to miejsce w latach osiemdziesiątych. Lokatorzy nie mieli nic przeciwko zamykaniu drzwi na klucz, bo dostęp do korytarza nie był im już potrzebny. Lokatorzy budynku skarżyli się na umieszczone meble w korytarzu. Lokatorzy lokalu mieszkalnego nr (...). mieszkający w nim przed powodami mieli nieporozumienia z pozwanymi. Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, iż korytarz prowadzący do lokalu mieszkalnego nr (...) należy do wspólnoty. Na zebraniach wspólnoty omawiana była kwestia usunięcia mebli z korytarza oraz niezamykania drzwi na klucz. Pozwani zostali wezwani do usunięcia mebli z korytarza. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo zasługiwało

na uwzględnienie w części. Sąd podzielił argumentację powodów i uznał za niezgodny z prawem sposób korzystania przez pozwanych ze wspólnego korytarza, stanowiącego

współwłasność wszystkich mieszkańców budynku przy ul. (...) we W.. Dla Sądu pozostawało poza wszelką wątpliwością to, że korytarz prowadzący do lokalu nr (...) nie jest własnością pozwanego i nie stanowi części składowej lokalu nr (...), a stanowi ciąg komunikacyjny prowadzący do lokali mieszkalnych nr (...). Sąd Rejonowy wskazał, iż z zeznań świadków jak i z samego przesłuchania powodów wynikało, że lokal nr (...) umieszczony jest za zwężeniem korytarza, co tym bardziej powodowało trudności w poruszaniu się. Sąd I instancji zważył, że składowanie ruchomości w korytarzu, będącym ciągiem komunikacyjnym prowadzącym do lokali mieszkalnych, jest niezgodne z obowiązującym prawem przeciwpożarowym. Zgodnie z § 4 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. (Dz.U. 2010, nr 109, poz. 719) w obiektach oraz na terenach przyległych do nich jest zabronione wykonywanie czynności, które mogą spowodować pożar, jego rozprzestrzenianie się, utrudnienie prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji, m.in. takich jak składowanie materiałów palnych na drogach komunikacji ogólnej służących ewakuacji lub umieszczanie przedmiotów na tych drogach w sposób zmniejszający ich szerokość albo wysokość poniżej wymaganych wartości (pkt 11), a także lokalizowanie elementów wystroju wnętrz, instalacji i urządzeń w sposób zmniejszający wymiary drogi ewakuacyjnej poniżej wartości wymaganych w przepisach techniczno- budowlanych (pkt 16). Sąd Rejonowy wskazał, iż sposób wykorzystywania wspólnego korytarza przez pozwanych poprzez składowanie mebli, w tym bardzo dużej szafy, czy kanapy, zdecydowanie, w przypadku konieczności przeprowadzenia akcji ratowniczej, czy ewakuacyjnej, stanowiłby duże utrudnienie i przeszkodę. Tym samym w ocenie Sądu I instancji doszło do naruszenia zakazów obowiązujących w powyżej cytowanym rozporządzeniu, a właściciele lub użytkownicy budynków są zobowiązani znać swoje obowiązki w zakresie ochrony przeciwpożarowej. W związku z powyższym Sąd uznał ten sposób korzystania ze wspólnego korytarza przez pozwanych za niezgodny z prawem a niniejsze powództwo w tym zakresie potraktował jako czynność zachowawczą, w związku z czym w tej części uznał powództwo za zasadne, orzekając jak w punkcie I wyroku.

Co zaś do żądania powodów zmierzającego do zlikwidowania zabezpieczenia w drzwiach oddzielających korytarz główny od lokali obu stron postępowania, Sąd Rejonowy uznał, że objęta pozwem czynność nie jest czynnością zachowawczą, która zmierza do zachowania wspólnego prawa. Drzwi, które są przedmiotem sporu, jak również zamykanie ich na klucz, nie stanowi zagrożenia dla wspólnej własności. Sąd podkreślił, że zamykanie spornych drzwi na klucz jest stanem rzeczy istniejącym od dziesięcioleci, co wynika z przeprowadzonych w sprawie dowodów a żadna ze stron okoliczności tej nie zakwestionowała. Poza tym był to stan również akceptowany pierwotnie przez powodów, a także innych lokatorów, co potwierdzają świadkowie, którzy zeznali, że drzwi zaczęto zamykać na klucz w latach osiemdziesiątych, po tym, jak lokatorzy przestali korzystać ze wspólnego pomieszczenia gospodarczego, znajdującego się w korytarzy na czwartej kondygnacji budynku. W ocenie Sądu fakt, że drzwi zamykane są obecnie bez zgody pozostałych lokatorów, czy zarządcy, jest bez znaczenia w świetle upływu czasu od momentu ukształtowania się takiego sposobu korzystania z nieruchomości wspólnej. Tak długi okres funkcjonowania w ten sposób i korzystania z takiego rozwiązania pozwolił uznać w ocenie Sądu Rejonowego, że porozumiano się co do sposobu korzystania ze wspólnej nieruchomości. Sąd I Instancji wskazał jednak, iż przedmiotem niniejszego postępowania nie była zmiana podziału do korzystania, bądź dopuszczenie do współposiadania i nie było w związku z tym podstaw do uwzględnienia powództwa w tym zakresie. Skoro żądana czynność nie mogła w tym stanie faktycznym zostać zakwalifikowana jako czynność zmierzająca do zachowania wspólnego prawa, to powodowie nie mieli samodzielnej legitymacji czynnej do wystąpienia z takim żądaniem. W istocie bowiem w ocenie Sądu Rejonowego, jest to żądanie zmiany ustalonego podziału do korzystania więc legitymację w tym zakresie miałaby większość właścicieli lokali. W odniesieniu zaś do kwestii przeciwpożarowych, Sąd uznał w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego, że zamki w drzwiach prowadzących do mieszkania, częstokroć również i do klatki schodowej nie stanowią przeszkody nie do pokonania w przypadku jakiejkolwiek akcji ratunkowej. Z uwagi na powyższe argumenty żądanie powodów w tej części zostało oddalone jak punkcie II wyroku. O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o przepis art. 100 k.p.c. i wzajemne zniósł koszty postępowania pomiędzy stronami.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli powodowie zaskarżając wyrok Sądu I instancji w pkt II i III.

Zaskarżonemu orzeczeniu powodowie zarzucili:

- naruszenie art. 209 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, że żądanie powodów dotyczące likwidacji zabezpieczenia w drzwiach oddzielających korytarz komunikacyjny o powierzchni 16 m2 położony na 4 kondygnacji nieruchomości ul. (...), a stanowiący część wspólną nieruchomości, od klatki schodowej na kondygnacji 4 nieruchomości ul. (...) dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Kw nr (...) nie może być sklasyfikowane jako czynność zachowawcza, ponieważ zamykanie spornych drzwi na klucz, nie stanowi zagrożenia dla wspólnej własności oraz w żaden sposób nie narusza obowiązujących przepisów ochrony przeciwpożarowej, podczas, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika wprost, że brak jest zgody współwłaścicieli na zamykanie drzwi na klucz przez pozwanych, co więcej działanie pozwanych bezpośrednio stoi w sprzeczności z powszechnie obowiązującymi przepisami, a to z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów z dnia 7 czerwca 2010 r. ( Dz.U. 2010, nr 109,poz. 719 ) oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z dnia 12 kwietnia 2002 ( DZ. U. nr 75, poz. 690 ), które stanowią, iż w obiektach oraz na terenach przyległych do nich jest zabronione wykonywanie czynności, które mogą spowodować utrudnienie prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacyjnego w sposób umożliwiający ich natychmiastowe użycie w przypadku pożaru lub innego zagrożenia powodującego konieczność ewakuacji, tym samym wobec faktu, że sporny korytarz stanowi drogę ewakuacyjną dla powodów, żądanie demontażu zabezpieczeń na drzwiach ewakuacyjnych stanowi czynność zachowawczą i powodowie mieli legitymację do wniesienia powództwa w pełnym zakresie;

- naruszenie prawa materialnego, a to art. 209 kc przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że na gruncie zaistniałego stanu faktycznego podstawą żądań powodów są wyłącznie przepisy regulujące stosunki współwłaścicieli, przy jednoczesnym pominięciu, iż jedną z pozwanych jest osoba spoza grona współwłaścicieli, a jej działanie i zaniechanie należy interpretować, przez pryzmat art. 222 par. 2 kc tym samym w świetle art. 222 par. 2 kc powodowie są legitymowani do wniesienia powództwa w sprawie;

- naruszenie art. 233 par. 1 kpc poprzez zastąpienie zasady swobodnej oceny dowodów całkowitą dowolnością ich uznania i przyjęcia wbrew zgromadzonemu w sprawie materiałowi dowodowemu, że fakt zamykania na klucz drzwi ewakuacyjnych prowadzących z korytarza komunikacyjnego przez długi okres pozwala uznać, że porozumiano się co do sposobu korzystania ze wspólnej nieruchomości, podczas gdy jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego żądanie pozwu jest od wielu lat przedmiotem sporu pomiędzy stronami, co potwierdza samo postępowanie trwające blisko 4 lata, a także wcześniejsze próby rozwiązania problemu na corocznych zgromadzeniach wspólnoty, czy też przystąpienie do demontażu zamków, które spotkało się z kategorycznym oporem ze strony pozwanych.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, powodowie wnieśli o:

1  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt II i nakazanie pozwanym A. K. (1) i A. K. (2) demontażu zabezpieczeń drzwi oddzielających korytarz od przylegających do lokali mieszkalnych nr (...) położonych we W. przy ul. (...) od klatki schodowej w postaci wszelkich zamków zamykanych na klucz i umieszczenie w drzwiach klamki otwieranej z obu stron;

2  zasadzenie od powodów na rzecz pozwanych kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w całości.

Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe i poczynił trafne ustalenia faktyczne dlatego Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania prawidłowych ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego i przyjął je za podstawę własnego rozstrzygnięcia. Sąd Rejonowy wskazał, na jakich dowodach się oparł i z jakich przyczyn. Jednakże działając zgodnie z art. 382 kpc, Sąd II instancji, jako sąd meritii dokonał własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i po dokonaniu wszechstronnej jego oceny, sformułował odmienne wnioski, uznając tym samym za zasadne zarzuty powodów naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa procesowego w szczególności art. 233 par. 1 kpc i art. 209 kc.

Ustawodawca określił zasady wykonywania zarządu rzeczą wspólną w art. 199-205 kc i art. 208 k.c . oraz współposiadania i współkorzystania z rzeczy wspólnej w art. 206-207 k.c. Wobec osób trzecich współwłaścicielom przysługuje bezwzględne prawo do korzystania i rozporządzania rzeczą wspólną ( art. 140 k.c. ). Natomiast przepis art. 209 k.c. zawiera użyteczne rozwiązanie problemu legitymacji współwłaścicieli, ze skutkiem wobec osób trzecich i w stosunku wewnętrznym pomiędzy współwłaścicielami. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 1971 r., III CRN 137/71 (GSiP 1972, nr 3, s. 2). Przesądził tu ustawodawca, że każdy ze współwłaścicieli może wykonywać wszelkie czynności i dochodzić wszelkich roszczeń , które zmierzają do „zachowania" wspólnego prawa. Stosownie do użytego wyrażenia językowego przyjęła się powszechnie stosowana nazwa „czynności zachowawczych", które służą profilaktycznej i następczej ochronie wspólnego prawa. W myśl art. 209 k.c. każdy ze współwłaścicieli może samodzielnie podejmować tzw. czynności zachowawcze, a zatem czynności, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Chodzi więc o czynność, którą charakteryzuje dwie zasadnicze cechy: po pierwsze celem jej jest ochrona prawa przed możliwym niebezpieczeństwem, po drugie zaś ochrona ta musi się odnosić do wspólnego prawa. ( wyrok SN z dnia 14 października 1997 r. LEX nr 1227/77 ).

Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w zakresie zobowiązania pozwanych do usunięcia rzeczy z korytarza przyjmując, iż składowanie ruchomości w korytarzu, będącym ciągiem komunikacyjnym prowadzącym do lokali mieszkalnych, jest niezgodne z obowiązującym prawem przeciwpożarowym tj. § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. (Dz.U. 2010, nr 109, poz. 719), przyjmując uprawnienie powodów tj. legitymację do wystąpienia z takim żądaniem na podstawie art. 209 kc., traktując powyższe czynności jako zachowawcze. Odnośnie żądania powodów zmierzającego do zlikwidowania zabezpieczenia w drzwiach oddzielających korytarz główny od lokali obu stron postępowania, Sąd Rejonowy uznał, że objęta pozwem czynność nie jest czynnością zachowawczą, która zmierza do zachowania wspólnego prawa. Okres funkcjonowania bowiem takiego rozwiązania, w ocenie Sądu Rejonowego wskazuje na to, iż porozumiano się co do takiego sposobu korzystania ze wspólnej nieruchomości i do zmiany tego stanu może dojść tylko poprzez np. zmianę podziału do korzystania, bądź też roszczenie o dopuszczenie do współposiadania, co nie było przedmiotem niniejszej sprawy.

Z takim stanowiskiem Sądu Rejonowego nie sposób się zgodzić i podzielić należy zarzuty i argumenty strony apelującej. Oczywiście dopuszczalne jest zawarcie w sposób dorozumiany umowy w sprawie o podział do korzystania. Dopuszczalność takiej umowy nie budzi wątpliwości, a z uwagi na to, że rodzi ona jedynie skutki obligacyjne, nie zmieniając stosunków własnościowych, jej zawarcie nie wymaga zachowania określonej formy. Brak także przyczyn, dla których umowa taka nie mogłaby zostać zawarta w sposób dorozumiany, gdyż zgodnie z treścią art. 60 kc wola osoby dokonującej czynności prawnej może - co do zasady - zostać wyrażona przez każde zachowanie się, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2004 r. IV CK17/03 ). Jednakże nie może ujść uwadze, iż podział quoad usum oznacza określenie podziału do korzystania z rzeczy wspólnej przez jej współwłaściciel poprzez przyznanie współwłaścicielowi określonej części nieruchomości do wyłącznego korzystania. Taki podział, jak w przedmiotowej sprawie, iż pozwani korzystali z korytarza na 4 piętrze na którym jest usytuowany lokal pozwanych, a następnie zaczęli zamykać drzwi oddzielające korytarz od klatki schodowej, nie jest jednak równoznaczny z tym, iż doszło do podziału guoad usum. Taki sposób korzystania wynikał z lokalizacji poszczególnych pomieszczeń mieszkalnych i potrzebie w związku z tym korzystania przez lokatorów z części wspólnych nieruchomości. W przedmiotowej sprawie to właściwości rzeczy i jej gospodarcze przeznaczenie rozstrzygnęły o rozdzielnym korzystaniu z niej, oczywiście w taki sposób, iż lokatorzy lokalu nr (...) korzystali z korytarza prowadzącego do ich lokali. Ponadto podział do korzystania nie może także doprowadzić do stanu niezgodnego z prawem tj. przepisami regulującymi np. bezpieczeństwo korzystania z nieruchomości. W tym zakresie, przyznać należy rację apelującym powodom wskazującym na sprzeczność i niekonsekwencję orzeczenia Sądu I instancji. Z jednej bowiem strony Sąd Rejonowy w oparciu o powszechnie obowiązujące przepisy z zakresu ochrony przeciwpożarowej uznaje żądanie pozwu nakazując pozwanym, by nie składowali na drodze komunikacyjnej ruchomości stanowiących ich własność za zasadne i tym samym uznaje w tym zakresie legitymacje czynną powodów do podjęcia czynności zachowawczej, zapewniającej bezpieczeństwo. Z drugiej strony Sąd Rejonowy stwierdził, iż likwidacja zabezpieczeń, umożliwiających sprawne i szybkie otwarcie drzwi ewakuacyjnych znajdujących się u zwieńczenia korytarza komunikacyjnego z uwagi na wieloletnie, zwyczajowe, zamykania przedmiotowych drzwi przez pozwanych, nie jest czynnością zachowawczą i powodowie nie są legitymowani do samodzielnego wystąpienia z takim żądaniem, w tym postępowaniu.

W tym miejscu wskazać należy na rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. (Dz.U. 2010, nr 109, poz. 719) par. 4 pkt 14,15 i 18 regulujący kwestię czynności zabronionych w obiektach i obowiązków w zakresie ochrony przeciwpożarowej. Zgodnie z powyższym przepisem zabronione jest wykonywanie w obiektach czynności prowadzących do utrudniania prowadzenia działania ratowniczego lub ewakuacji poprzez zamykanie drzwi ewakuacyjnych w sposób uniemożliwiający ich natychmiastowe użycie w przypadku pożaru lub innego zagrożenia powodującego konieczność ewakuacji, blokowanie drzwi, uniemożliwienie lub ograniczenie dostępu do wyjść ewakuacyjnych. W związku z powyższym, w ocenie Sądu Okręgowego, zamykanie przez pozwanych na klucz drzwi na korytarzu, było sprzeczne z cytowanymi powyżej przepisami rozporządzenia. W tej sytuacji wystąpienie przez powodów z żądaniem usunięcia zamków w drzwiach stanowi czynność zachowawczą, którą powodowie zmierzają do zachowania wspólnego prawa, a celem ich roszczenia jest ochrona wspólnego prawa przed możliwym niebezpieczeństwem. Przy czym co należy podkreślić, konstrukcja upoważnienia każdego współwłaściciela do wszelkich czynności zachowawczych nie opiera się na przedstawicielstwie ustawowym jednego współwłaściciela przez drugiego, tylko na wzajemnej reprezentacji interesów jednych współwłaścicieli przez innych. Charakterystyczną cechą tej wzajemnej reprezentacji jest to, że współwłaściciel podejmuje czynność zachowawczą w imieniu własnym, ale w interesie wszystkich. ( por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1960 r., 1 CO 16/60 (OSN 1961, z. 2, poz. 31). Podjęciu zresztą powyższych czynności przez powodów jak wynikało z przeprowadzonego postępowania dowodowego nie sprzeciwili się inni współwłaściciele nieruchomości, a sprawa zamykania drzwi była przedmiotem zgromadzeń wspólnoty. W tym miejscu należy zacytować także tezę wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1975 r., III CRN 288/75 (OSNCP 1976, z. 10, poz. 211), według której „w wypadku, gdy roszczenie zmierza do zachowania wspólnego prawa współwłaścicieli (art. 209 k.c.), po stronie powodów nie zachodzi współuczestnictwo konieczne".

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżone orzeczenie i orzekł jak w pkt I wyroku nakazując pozwanym demontaż zabezpieczeń drzwi oddzielających korytarz przylegających do lokali nr (...) położonych we W. przy ul. (...) od klatki schodowej w postaci zamków zamykanych na klucz i umieszczenie w drzwiach klamki otwieranej z obu stron. Sąd Okręgowy w związku z uwzględnieniem żądania powodów w całości zmienił powyższe orzeczenia także w pkt III i zasądził na podstawie art. 98 kpc od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwotę 817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na zasądzone koszty procesu składał się opłata sądowa od pozwu w kwocie 200 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata zasądzone w kwocie 600 zł na podstawie par. 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W pkt II wyroku, Sąd Okręgowy zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powodów kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego zgodnie z art. 98 kpc w związku z art. 391 par. 1 kpc z uwagi na uwzględnieniem apelacji w całości. Powodowie ponieśli przez Sądem II instancji koszty procesu na które składały się: wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r. w wysokości 300 zł określone na podstawie § 6 pkt. 3 i par. 13 ust. 1 pkt 1 w/w rozporządzenia i opłata sądowa od apelacji w wysokości 200 zł, razem 500 zł.