Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2017 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SO Beata Stachowiak

: Sędzia SO Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk (spr.) Sędzia SR del. Dorota Skrzypczak-Woźny

Protokolant:Wojciech Langer

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W.

przeciwko H. K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu

z dnia 14 grudnia 2016 r.

sygn. akt XI C 1758/16

I.  oddala apelację;

II.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu kwotę 900 zł na rzecz kuratora M. P. ustanowionego dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej, tytułem wynagrodzenia za udział w postępowaniu;

III.  nakazuje stronie powodowej aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu 900 zł tytułem wydatków w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk SSO Beata Stachowiak SSR del. Dorota Skrzypczak-Woźny

Sygn. akt II Ca 284/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu oddalił powództwo Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. przeciwko H. K. o zapłatę.

Rozstrzygnięcie swoje Sąd I instancji wydał w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

H. K. zawarła w dniu 5 czerwca 2007 r. we W. wraz ze Spółdzielnią Mieszkaniową (...) we W. umowę o przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) we W.. H. K. nie opłacała opłat za używanie lokalu mieszkalnego. W styczniu 2010 roku zarząd spółdzielni zawiadomił H. K. o skierowaniu wniosku do Rady Nadzorczej o wykluczenie H. K. z członkostwa w spółdzielni. W dniu 25 lutego 2012 r. Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. podjęła uchwałę o wykreśleniu H. K. z grona członków spółdzielni.

Zgodnie z indywidualnym rozliczeniem kosztów centralnego ogrzewania z dnia 2 kwietnia 2014 r. za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2013 r. H. K. miała niedopłatę w kwocie 1041,11 zł. Według pism zatytułowanych „wymiar opłat eksploatacyjnych”, opłata eksploatacyjna za luty 2014 r. wynosiła 684,98 zł, a w kolejnych miesiącach 822,82 zł. Zaliczka na „eksploatację podstawową” zgodnie z „wymiarem opłat eksploatacyjnych” wynosiła 605,76 zł. Z tytułu rozliczenia zużycia ciepłej i zimnej wody H. K. miała według Spółdzielni niedopłatę w wysokości 240,39 zł.

Pismem z dnia 2 czerwca 2014 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...), wezwała H. K. do zapłaty kwoty 49.733,19 zł.

Przeprowadzając postępowanie dowodowe Sąd oddalił wnioski strony powodowej o dopuszczenie dowodu z regulaminu rozliczania kosztów i uchwały nr 165, albowiem regulamin został przedłożony w formie kserokopii i nie został potwierdzony za zgodność z oryginałem, a nadto dotyczył on, podobnie jak uchwała, okresu, który nie był prawnie relewantny w niniejszej sprawie. Sąd Rejonowy oddalił również wniosek powodowej spółdzielni o dopuszczenie dowodu z wyciągu ze statutu, albowiem nie został on poświadczony za zgodność z oryginałem.

Przy tak poczynionych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy uznał powództwo za bezzasadne. Sąd zważył, iż podstawę prawną żądania strony powodowej stanowił art. 4 ust. 1 ¹ ustawy

o spółdzielnia mieszkaniowych. Zgodnie z tym przepisem osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni, z

zastrzeżeniem art. 5. Stosownie do art. 4 ust 6^ opłaty, o których mowa w ust. 1-2 i 4, wnosi się co miesiąc z góry do 10 dnia miesiąca. Statut spółdzielni może określić inny termin wnoszenia opłat, nie wcześniejszy jednak niż ustawowy.

Sąd za bezsporne przyjął, że pozwanej w okresie objętym pozwem przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) we W., jak i to, że pozwana została wykreślona z listy członków powodowej spółdzielni i nie opłacała w okresie objętym pozwem (tj. od lutego do czerwca 2014 r.) opłat związanych z korzystaniem z tego lokalu. Spór stron, jak zważył Sąd Rejonowy, dotyczył jednak zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, albowiem pozwana - w odpowiedzi na pozew i na rozprawie - podniosła, że strona powodowa przedłożyła dowody w formie niepotwierdzonych za zgodność z oryginałem pism, a nadto nie przedłożyła statutu i regulaminu rozliczania kosztów obowiązującego w okresie objętym pozwem. Odnosząc się do tej kwestii Sąd I instancji wskazał, że w niniejszej sprawie - wobec zarzutów pozwanej - na powodowej spółdzielni spoczywał ciężar wykazania zasadności i wysokości dochodzonej wierzytelności (art. 6 k.c, 232 k.p.c.). Nie budził wątpliwości Sądu, że w sprawie wytoczonej przez spółdzielnię, członek spółdzielni (były członek) może - w drodze zarzutu - kwestionować uchwałę rady nadzorczej spółdzielni. Jeżeli uchwała nakłada na członka określony obowiązek, członek może zarzucać brak faktycznej i prawnej podstawy do nałożenia tego obowiązku, a także jego rozmiar. W takim wypadku ciężar dowodu, że opłaty zostały ustalone zgodnie z obowiązującymi normami, spoczywa na spółdzielni mieszkaniowej (por. wyrok SN z dnia 17 listopada 2004 r., IV CK 215/04, LEX 284219). Ciężaru tego strona powodowa, jak wskazał Sąd, nie udźwignęła. Wprawdzie przedłożyła ona potwierdzone za zgodność z oryginałem pisma zatytułowane „wymiar opłat eksploatacyjnych” oraz uchwały Rady Nadzorczej określające wysokość poszczególnych zaliczek, nie przedłożyła ona jednak ani statutu spółdzielni ani regulaminu rozliczania kosztów obowiązujących w okresie objętym pozwem. Dołączony do pozwu statut oraz dołączony do pisma z dnia 24 października 2016 r. regulamin nie zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem, nie mają one zatem mocy dowodowej. Nadto, dołączony regulamin został uchwalony przez Radę Nadzorczą w dniu 27 sierpnia 2015 r., nie dotyczy on zatem dochodzonych należności z 2014 r.

Powyższe oznaczało, w ocenie Sądu I instancji, że strona powodowa nie wykazała zgodności uchwalonych przez Radę Nadzorczą uchwał o wysokości opłat ze statutem i regulaminem rozliczania kosztów. Nie wykazała ona przy tym, które zaliczki powinny być naliczane od powierzchni użytkowej zajmowanego lokalu, a które według innych kryteriów. Tymczasem, jest to okoliczność mająca pierwszorzędne znaczenie dla wymiaru opłat eksploatacyjnych. Nie udowodniła ona także zasad

rozliczania kosztów centralnego ogrzewania i zużycia wody oraz wartości odczytów urządzeń pomiarowych - ciepłomierzy i wodomierzy. Tym samym, nie przedkładając prawidłowego regulaminu, strona powodowa nie udowodniła, że wymiar opłat obciążających pozwaną został ustalony prawidłowo, ani że prawidłowo zostały rozliczone media, tj. koszty centralnego ogrzewania i zużycia wody.

Wobec powyższego na podstawie powołanych przepisów Sąd Rejonowy powództwo oddalił w całości.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa zaskarżając go w całości. Strona powodowa zarzuciła Sądowi Rejonowemu: naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 kpc poprzez niepełną, wybiórczą ocenę materiału dowodowego i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, co skutkowało przyjęciem przez sąd, iż zgromadzone w sprawie dokumenty w postaci statutu spółdzielni jako kserokopie nie zostały uznane przez sąd jako dowody w sprawie, jak również, że pozostałe dowody nie pozwalają na uznanie roszczenia powódki za udowodnione, podczas, gdy zgromadzony materiał dowodowy zwłaszcza uchwały Rady Nadzorczej powodowej spółdzielni określające wysokość konkretnych stawek czynszu, dołączone do sprawy dokumenty w postaci wymiaru stawek czynszu i przedłożone indywidualnie rozliczenie kosztów centralnego ogrzewania, uzasadniają roszczenie powoda co do wysokości.

W oparciu o powyższe zarzuty strona powodowa wniosła o uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje. Ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i przyznanie kuratorowi wynagrodzenia dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej w związku z pełnionymi czynnościami.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd I instancji dokonał w sprawie prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, które Sąd Okręgowy przyjął za własne. Rozstrzygnięcie Sądu znajduje oparcie w obowiązujących przepisach oraz w wywiedzionych na ich podstawie niewadliwych rozważaniach prawnych, które Sąd Odwoławczy także podzielił.

W pierwszej kolejności wskazać należało, iż wbrew stronie apelującej, Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z zasadą wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c., ocenił je według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zarzut naruszenia powyższego przepisu wymaga wskazania, które zasady oceny dowodów zostały naruszone i w jaki sposób oraz jaki miało to wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Jedynie wykazanie istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności z doświadczeniem życiowym lub pominięcia dowodów prowadzących do odmiennych wniosków może doprowadzić do oceny naruszenia przez sąd art. 233 k.p.c. (por. wyrok SN z 22 września 2005 r., sygn. akt IV CK 86/05, Lex nr 187100). Uchybień takich w dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie dowodów nie sposób się dopatrzeć.

W przekonaniu Sądu Okręgowego ocena wyrażona przez Sąd Rejonowy została dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, przy uwzględnieniu wszystkich przeprowadzonych dowodów i okoliczności mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, a przede wszystkim przy uwzględnieniu obowiązków jakie wynikają z art. 6 kc i 232 kpc. Sąd I instancji słusznie wskazał, że w niniejszej sprawie - wobec zarzutów pozwanej - na powodowej spółdzielni spoczywał ciężar wykazania zasadności i wysokości dochodzonej wierzytelności. Pozwana już w odpowiedzi na pozew, a także na rozprawie podniosła, że strona powodowa przedłożyła dowody w formie niepotwierdzonych za zgodność z oryginałem pism, a nadto nie przedłożyła statutu i regulaminu rozliczania kosztów obowiązującego w okresie objętym pozwem. Nie wiadomo zatem jakie były zasady rozliczania opłat dlaczego np. ustaloną stawkę za utrzymanie czystości strona powodowa wiązała z powierzchnią lokalu.

Podstawę prawną żądania strony powodowej stanowił art. 4 ust. I ¹ ustawy o spółdzielnia mieszkaniowych. Zgodnie z tym przepisem osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5. W sprawie wytoczonej przez spółdzielnię, członek spółdzielni lub były członek może - w drodze zarzutu - brak faktycznej i prawnej podstawy do nałożenia obowiązku uiszczenia opłat, a także jego rozmiaru. Ciężar dowodu, że opłaty zostały ustalone zgodnie z obowiązującymi normami, spoczywa na spółdzielni mieszkaniowej, jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy, podzielając stanowisko Sąd Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 17 listopada 2004 r., (IV CK 215/04, LEX 284219). Strona powodowa na okoliczność zasadności dochodzonych kwot przedłożyła pisma zatytułowane „wymiar opłat eksploatacyjnych” oraz uchwały Rady Nadzorczej określające wysokość poszczególnych zaliczek. Natomiast przedłożony statut spółdzielni i regulamin nie został potwierdzony za zgodność z oryginałem. Ponadto, co najistotniejsze, dołączony regulamin został uchwalony przez Radę Nadzorczą w dniu 27 sierpnia 2015 r. i nie dotyczy dochodzonych pozwem należności z 2014 r. Tym samym zatem strona powodowa nie wykazała zgodności uchwalonych przez Radę Nadzorczą uchwał o wysokości opłat ze statutem i regulaminem rozliczania kosztów. Nie wykazane zostało, wbrew zarzutom pozwanej, które opłaty powinny być naliczane od powierzchni użytkowej zajmowanego lokalu, a które według innych kryteriów. Dlaczego opłaty za utrzymanie czystości strona powodowa naliczała od powierzchni lokalu. Z Jakich przyczyn jest różnica pomiędzy wysokością opłaty w

zakresie eksploatacji podstawowej, a wysokością tych opłat w wymiarach opłat eksploatacyjnych. Nie zostały udowodnione także zasady rozliczania kosztów centralnego ogrzewania i zużycia wody oraz wartości odczytów urządzeń pomiarowych - ciepłomierzy i wodomierzy.

W tym zakresie strona powodowa nie wykazała się stosowną inicjatywą dowodową celem wykazania zasad naliczania opłat i ich rozliczania wbrew ciężarowi dowodowemu wynikającemu z art. 6 kc.

Mając powyższe na uwadze zarzuty strony powodowej nie zasługiwały na uwzględnienie i z tych powodów apelacja została oddalona na podstawie art. 385 kpc, jak w punkcie I wyroku.

Uwzględniając, iż pozwana w toku postępowania apelacyjnego była reprezentowana przez kuratora, Sąd Okręgowy w punkcie II sentencji przyznał od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu) na rzecz kuratora M. P. wynagrodzenie w kwocie 900 zł zgodnie z § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

Orzeczenie w punkcie III sentencji znalazło podstawy w art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 kpc. Strona powodowa przegrała apelację, tym samym winna pokryć koszt wynagrodzenia kuratora w postępowaniu apelacyjnym, które przyznane zostało od Skarbu Państwa.