Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2015r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Hreczańska - Cholewa

Protokolant: Krzysztof Musiał

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa E. P.

przeciwko I. L.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki E. P. na rzecz pozwanego I. L. kwotę 3 617zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

I C 1483/13

UZASADNIENIE

Powódka E. P. domagała się zasądzenia od pozwanego I. L. kwoty 120 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.04.2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 03.01.2013 r. strony zawarły w formie aktu notarialnego umowę pożyczki, na podstawie której powódka pożyczyła pozwanemu kwotę 120 000 zł. W par. 1 ust. 2 umowy pozwany oświadczał, że przyjmuje pożyczkę zaś w par. 1 ust. 3 strony zgodnie oświadczyły, że kwota pożyczki została przez powoda do dnia 03.01.2013 r. przekazana w gotówce. Pozwany zobowiązany był zwrócić pożyczkę do dnia 31.03.2013 r., a w przypadku przekroczenia terminu zwrotu pożyczki zobowiązany był do uiszczenia odsetek ustawowych za czas opóźnienia. Celem zabezpieczenia terminowego zwrotu pożyczki ustanowiono na rzecz powódki hipotekę umowną do kwoty 120 000 zł na nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...). Pomimo umówionego terminu zwrotu pożyczki pozwany nie wywiązał się ze swojego zobowiązania. Nie odpowiedział także na wezwanie do zapłaty z dnia 02.04.2013 r.

Uwzględniając żądanie pozwu Sąd Okręgowy we Wrocławiu nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27.08.2013 r. ( sygn. akt I Nc 497/13) nakazał pozwanemu zapłatę powódce kwot dochodzonych pozwem.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty ( k. 37 – 39) pozwany zaskarżył go w całości i wniósł o oddalenie pozwu.

W uzasadnieniu przyznał, że w dniu 03.01.2013 r. strony podpisały umowę pożyczki złożoną do akt sprawy. W tym dniu została także ustanowiona na rzecz powódki hipoteka umowna w celu zabezpieczenia zwrotu pożyczki. Podniósł jednakże zarzut pozorności podpisanej umowy, wskazując, że w rzeczywistości celem i zamiarem stron było zabezpieczenie wypłaty wynagrodzenia R. S. (1) – partnera życiowego powódki - za usługi związane z restrukturyzacją kredytu, z tytułu którego ustanowione zostały hipoteki na nieruchomościach wniesionych tytułem aportu do spółki (...) , w której R. S. (1) pełnił funkcję prezesa i w której objął 1 % udziałów. Pozostała część udziału należała do A. P.. R. S. (1) zażądał ażeby zabezpieczeniem zapłaty należnego mu wynagrodzenia była umowa pożyczki zawarta pomiędzy I. L. a E. P. a następnie ustanowienie na rzecz tej ostatniej hipoteki umownej opiewającej na kwotę 120 000 zł. Powód i jego partnerka życiowa wyrazili zgodę na to rozwiązanie. R. S. (1) nie tylko nie wywiązał się ze swojego zobowiązania ale także, uprawniony do samodzielnej reprezentacji spółki, zbył jej nieruchomości za znacznie zaniżoną cenę, co doprowadziło do ostrego konfliktu pomiędzy stronami. Pozwany zaprzeczył ażeby kiedykolwiek została mu wydana kwota pożyczki. Wskazał także, że powódka nie dysponowała tak dużą kwotą.

W piśmie procesowym z dnia 22.11.2013 r. ( k. 61) powódka podtrzymała swoje stanowisko, wskazując, że pozwany otrzymał pieniądze przed wejściem do notariusza, co potwierdził zapisem w umowie sporządzonej w formie aktu notarialnego, który ma moc dowodowa dokumentu urzędowego i w związku z tym niedopuszczalny jest dowód ze świadków ( przesłuchania stron) przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu. Odnośnie podniesionych przez pozwanego okoliczności zawarcia umowy pożyczki powódka wskazała, że interesy pozwanego w panem S. nie były interesami powódki i nie interesowała się nimi.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03.01.2013 r. o obecności notariusza I. K. powódka i pozwany złożyli podpisy pod umową pożyczki. Z jej treści wynikało, że powódka pożycza pozwanemu kwotę 120 000 zł, zaś pozwany pożyczkę przyjmuje. W par. 1 pkt 3 strony zgodnie oświadczyły, że kwota pożyczki została przez pożyczkodawcę do dnia podpisania umowy przekazana pożyczkobiorcy w gotówce. W par. 1 pkt 6 strony zawarły zapis dotyczący zabezpieczenia terminowego spłaty pożyczki w formie hipoteki umownej do kwoty 120 000 zł ustanowionej na nieruchomości składającej się z działki (...) oraz zabudowanej działki (...), położonej w miejscowości B., gmina K., dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Krzyków prowadzi księgę wieczystą nr (...).

( dowód : umowa pożyczki z dnia 03.01.2013 r. – k. 19)

Tego samego dnia - 03.01.2013 r. - przed notariuszem I. K. A. P., działającą w imieniu (...) sp. o.o. w B. i E. P. zawarły umowę ustanowienia hipoteki, na podstawie której ustanowiono hipotekę na nieruchomości stanowiącej działkę (...), dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) dla zabezpieczenia wierzytelności E. P. o zwrot pożyczki udzielonej I. L..

( dowód: umowa ustanowienia hipoteki umownej – k. 11 – 12)

W chwili podpisania powyższych umów I. L. był wspólnikiem (...) sp. z o.o. z siedzibą wówczas w B.. Spółka borykała się z problemami finansowymi, m.in. miała problemy ze spłatą kredytu bankowego w wysokości ok. 10 000 000 zł. Zabezpieczenie spłaty kredytu stanowiła hipoteka ustanowiona na nieruchomościach spółki. R. S. (1) zaproponował pozwanemu pomoc w uzyskaniu kredytu, który pozwoliłby poprawić sytuację finansową spółki. Warunkiem uzyskania kredytu, który pozwoliłby na spłatę wcześniejszego zobowiązania, było powstanie nowej spółki, której kredyt ten miał być udzielony. W dniu 20.12.2012 r. przed notariuszem I. K. zostały podpisane umowy spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. ( rep. A n (...)), (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. ( Rep. A nr (...)) oraz (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. ( Rep. A nr (...)). Udziałowcem spółek była spółka pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w B.. W tym samym dniu spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. przeniosła na rzecz spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. nieruchomość położoną w B. , dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków prowadzi księgę wieczystą (...) ( Rep. A nr (...)), na rzecz spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. nieruchomość położoną w B. , dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków prowadzi księgę wieczystą (...)) ( Rep. A nr (...)) i na rzecz spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. nieruchomość położoną w B. , dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków prowadzi księgę wieczystą (...)) ( Rep. A nr (...)). W tym też dniu – 20.12.2012 r. - przed notariuszem I. K. została zawarta pomiędzy działająca w imieniu spółek po firmą (...) sp. z o.o. w organizacji w B., (...) sp. z o.o. w organizacji w B. oraz (...) sp. z o.o. w organizacji w B. i R. S. (1) umowa spółki z ograniczona odpowiedzialnością pod firmą (...) sp. z o.o. Wspomniane spółki objęły w niej po 1 000 udziałów o łącznej wartości 100 000, pokrywając je wkładem niepieniężnych w postaci praw własności nieruchomości gruntowych o wartości 2 000 000 zł, 12 000 000 zł i 4 000 000 zł a R. S. (1) 30 udziałów o łącznej wartości 3 000 zł, pokrywając je gotówką. W zamian za podjęcie działań zmierzającym do pozyskania kredytu R. S. (1) zażądał ustanowienia go prezesem nowopowstałej spółki, wynagrodzenia w wysokości 120 000 zł a także zabezpieczenia zapłaty tej kwoty. Na podstawie par. 24 umowy powołano pierwszy zarząd spółki (...) w osobie R. S. (1). I. L., A. P. oraz R. S. (1) i E. P. wspólnie postanowili, że pomiędzy I. L. i E. P. zostanie podpisana umowa pożyczki kwoty 120 000 zł. Zabezpieczeniem spłaty pożyczki miała być hipoteka umowna w wysokości 120 000 zł ustanowiona na nieruchomości stanowiącej własność A. P..

( dowód: zeznania świadka A. P. – k. 79/80;

przesłuchanie pozwanego – 150/151;

umowa notarialna z dnia 20.12.012 r. ( rep. A nr (...)) – k. 44 – 53;

dane znane Sądowi z urzędu – wpisy w KRS, Księgi Wieczyste)

Okolicznością bezsporną w sprawie jest, że powódka E. P. pozostaje w związku z R. S. (1) od 16 lat. Powódka była zatrudniona w spółce (...) sp. z o.o. w B.. A. P. jest partnerką życiową pozwanego I. L..

W 2011 r. powódka wykazała dochód w wysokości 3 096,25 zł. Powódka posiadała rachunek w (...) Bank (...) S.A. we W.. W dniu 28.10.2011 r. zasiliła rachunek kwotę 48 000 zł, w dniu 15.11.2011 r. kwotą 20 000 zł. W dniu 09.02.2012 r. wypłaciła kwotę 20 000 zł zaś w dniu 10.02.2012 r. kwotę 47 996,69 zł.

W dniu 06.11.2011 r. na rachunek powódki prowadzony przez (...) Bank (...) Oddział I we W. wpłynęła kwota 804 552,91 zł z tytułu należności wynikającej z wyroku zaocznego z dnia 29.09.2011 r. W dniu 11.10.2011 r. powódka przelała na rachunek L. O. kwotę 276 193,60 zł tytułem „zwrotu za zapłacone zobowiązania spółki (...)”. W dniu 17.10.2011 r. powódka wypłaciła kwotę 100 000 zł na rzecz kancelarii radcy prawnego W. F., w dniu 17.10.2011 r. kwotę 100 000 zł na rzecz R. S. (1) oraz kwotę 110 000 zł na inny rachunek należący do powódki. W tym samym dniu powódka wypłaciła kwotę 50 000 zł. W dniu 18.10.2011 r. przelała kwotę 157 000 zł na rachunek R. S. (1).

( dowód: informacja o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w roku 2011 – k. 185;

historie rachunków bankowych – k.188 -191).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka E. P. domagała się od pozwanego I. L. kwoty 120 000 zł wraz z odsetkami tytułem zwrotu pożyczki, udzielonej pozwanemu na podstawie umowy z dnia 03.01.2013 r. Pozwany wnosząc o oddalenie pozwu zaprzeczył, ażeby powódka kiedykolwiek przekazała mu kwotę 120 000 zł i szczegółowo wyjaśnił okoliczności sporządzenia dołączonych do pozwu umów. W ocenie Sądu zgromadzone w sprawie dowody potwierdzają okoliczność, że umowa pożyczki zawarta pomiędzy stronami w dniu 03.01.2013 miała charakter pozorny i w związku z jej podpisaniem nie doszło do wręczenia pozwanemu kwoty 120 000 zł powodowi. Ustaleniom takim nie stoi na przeszkodzie przepis art. 247 k.c., zgodnie z treścią którego dowód ze świadków lub z przesłuchania stron przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną może być dopuszczony między uczestnikami tej czynności tylko w wypadkach, gdy nie doprowadzi to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności i gdy ze względu na szczególne okoliczności sprawy Sąd uzna to za konieczne. Zakaz wynikający z przywołanego przepisu nie dotyczy bowiem pozorności, która jest wadą oświadczenia woli i jako taka może być udowadniana wszelkimi środkami. Nadto wskazać należy, że zapis zawarty w § 1 pkt 3 nie stanowi oświadczenia woli, a jedynie oświadczenie wiedzy, które także nie jest objęte zakazem dowodzenia zawartym w art. 247 k.p.c.

Obowiązek udowodnienia okoliczności, że umowa pożyczki z dnia 03.01.2013 r. miała charakter pozorny spoczywał na pozwanym. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W ocenie Sądu, zarzut pozorności umowy pożyczki podniesiony przez pozwanego jest zasadny. Pozwany udowodnił okoliczności leżące u jego podstaw. Dokonując ustalenia, że umowa pożyczki miała charakter pozorny, Sąd oparł się na zeznaniach świadka A. P., przesłuchaniu pozwanego oraz treści umów, jakie zostały podpisane w dniu 20.12.2012 r. w kancelarii notarialnej I. K..

Analiza zeznań A. P. i I. L. pozwalają ocenić je jako spójne, logiczne, wiarygodne, wzajemnie się uzupełniające. Pozostają one w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego i znajdują potwierdzenie w treści pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, szczególności umowach zawartych w dniu 20.12.2012 r. Zarówno A. P. jak i I. L. przedstawili historię znajomości z powódką i jej partnerem życiowym R. S. (1), który zaproponował im pomoc w spłacie kredytu obciążającego spółkę (...). Wiarygodną, bo znajdującym swój dalszy ciąg we wzajemnych relacjach stron oraz ciągu czynności podjętych przez pozwanego – udziałowca spółki (...), jest okoliczność podjęcia się R. S. (1) pomocy w rozwiązaniu problemów finansowych firmy pozwanego. Jak wspomniano warunkiem uzyskania nowego kredytu pozwalającego spłacić kredyt spółki (...) było powstanie nowej spółki. W tym też celu w dniu 20.12.2012 r. u notariusza I. K. podpisano szereg umów, na podstawie których powstały nowe spółki - (...), (...) i (...). Jak wynika z treści wpisów z KRS udziałowcem tych spółek była spółka pozwanego – (...). W tym samym dniu spółka (...) przeniosła na rzecz nowopowstałych spółek nieruchomości, będące jej własnością a obciążone wielomilionowymi hipotekami z tytułu kredytu. Następnie została podpisana umowa spółki (...) sp. z o.o., w której udziały objęły wspomniane nowopowstałe spółki ( 3 000 udziałów) oraz R. S. (1) ( 30 udziałów). R. S. (1) został ustanowiony nie tylko prezesem spółki (...). Zgodnie z postawieniami umowy spółki miał prawo do jej jednoosobowej reprezentacji. W tych okolicznościach wiarygodne są twierdzenia pozwanego i świadka A. P., że R. S. (1) za podjęte czynności związane z pozyskaniem kredytu dla nowopowstałej spółki zażądał wynagrodzenia, którego wysokość określił na kwotę 120 000 zł oraz że zawarte umowy – pożyczki i ustanowienia hipoteki przymusowej w rzeczywistości zmierzały do zabezpieczenia zapłaty wspomnianej kwoty. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wobec bierności powódki, trudno znaleźć inne powody, dla których R. S. (1) zgodził się zostać prezesem spółki, której jedyny majątek stanowiły nieruchomości obciążone wielomilionowymi hipotekami i dlaczego zakupił w takiej spółce udziały. Pozwany I. L. i A. P. pozostają w związku faktycznym. Okoliczność ta nie może sama przez się skutkować odmowie wiarygodności tym zeznaniom. W przeważającej części bowiem to właśnie osoby najbliższe posiadają najwięcej informacji dotyczących życia partnera życiowego, w szczególności, jak w rozpoznawanej sprawie, gdy partnerzy prowadzą wspólne przedsięwzięcia gospodarcze – prowadzenie hotelu i oboje są w równym stopniu zaangażowani w działalność firmy.

W opozycji do twierdzeń pozwanego i świadka A. P., powódka w piśmie procesowym z dnia 22.11.2014 r. ( k. 61) wskazała, że sprawy, jakie miał pozwany w R. S. (1) nie interesowały powódki i nie były jej interesami. Słuchana w charakterze strony powódka E. P. wskazała, że R. S. (1) jest jej partnerem życiowym od ok. 16 lat. W tej sytuacji, trudno uznać za wiarygodne twierdzenia powódki, że sprawy, jakie miał pozwany z R. S. (1) nie interesowały jej, tym bardziej, że R. S. (1) zaangażował się w „ oddłużenie” hotelu, w którym powódka była zatrudniona i którego sytuacja finansowa była bardzo trudna. Powódka nie odniosła się do szczegółowych twierdzeń pozwanego w tym zakresie. Nie przedstawiła także argumentacji oraz dowodów, które pozwoliłyby Sądowi zasadnie zakwestionować wersję wydarzeń przedstawionych przez pozwanego. W szczególności, skoro powódka twierdziła, że pozwany potrzebował pieniędzy na opłaty notarialne, należało wskazać, o jakie opłaty chodzi, w związku z jakimi czynnościami. Wprawdzie, jak już wskazano, w dniu 20.12.2012 r. podpisano szereg umów notarialnych, jednakże z jedynego dokumentu, jaki został złożony do akt sprawy ( przez pozwanego) wynika, że koszt czynności notarialnej związany z zawarciem umowy spółki (...) wyniósł 3 937,86 zł. Zaniechanie jakiejkolwiek aktywności procesowej w tym zakresie, skupienie się przez powódkę jedynie na treści zapisu umowy pożyczki z dnia 03.01.2013 r. potwierdzającego wręczenie gotówki pozwanemu i twierdzenie, że pozwany otrzymał pieniądze przed wejściem do notariusza, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy skutkowało oddaleniem żądania pozwu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że umowa pożyczki z dnia 03.01.2013 r. nie została zawarta w formie aktu notarialnego a jedynie w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Po drugie słuchany w charakterze świadka notariusz I. K., nie potwierdziła w tym zakresie zeznań powódki. Nie miała żadnych wiadomości, czy i kiedy doszło do wręczenia pozwanemu kwoty 120 000 zł. Na temat wręczenia pieniędzy pozwanemu nie miał także żadnych wiadomości zawnioskowany przez powódkę świadek P. W..

Pozwany, kwestionując ważność umowy z dnia 03.01.2013 r., podnosił, że nigdy nie doszło do przekazania mu kowty 120 000 zł, co było oczywistą konsekwencją pozorności podpisanej umowy. W treści umowy zawarte jest oświadczenie ( wiedzy) pozwanego, że kwota 120 000 zł została mu wydana. Zgodnie z regułą zawartą w art. 6 k.c., to na pozwanym więc spoczywał obowiązek udowodnienia okoliczności, że zapis ten nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. Ponieważ przedmiotem dowodu pozostawała w tym wypadku okoliczność o charakterze negatywnym, siłą rzeczy pozwany mógł dowodzić jedynie okoliczności pośrednich, z których można wyprowadzić wniosek, że powódka nie wręczyła pozwanemu kwoty 120 000 zł. Pozwany w pierwszej kolejności podniósł, że powódka nie dysponowała w dniu podpisania umowy taką kwotą. W tym celu wniósł o zobowiązanie powódki do przedłożenia deklaracji podatkowych za 2010, 2011 i 2012 r. oraz historii rachunków bankowych za okres od 2010 r. do stycznia 2013 r. Wniósł także o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron na okoliczność rzeczywistej przyczyny i celu zawarcia umowy z dnia 03.01.2013 r. i braku przekazania kwoty pożyczki przez powódkę. Powódka w toku procesu twierdziła, że pieniądze, jakie pożyczyła powodowi pochodziły ze sprzedaży restauracji w K.. Na zobowiązanie Sądu do przedłożenia zawnioskowanych przez pozwanego dokumentów przedłożyła deklarację podatkową za 2011 r., która potwierdza uzyskanie przez powódkę dochodu w wysokości 3 096,25 zł oraz dwie historie rachunków bankowych. Z historii rachunku bankowego, jaki powódka posiadała w (...) Bank (...) S.A, wynika, że saldo początkowe wynosiła 67 996,69 zł ( wpłata kwoty 48 000 zł w dniu 28.10.2011 r. i 20 000 zł w dniu 15.11.2011 r.). W dniu 09.02.2012 r. wypłacono kwotę 20 000 zł zaś w dniu 10.02.2012 r. kwotę 47 996,69 zł. W dniu 06.11.2011 r. na rachunek powódki prowadzony przez (...) Bank (...) Oddział I we W. wpłynęła kwota 804 552,91 zł z tytułu należności wynikającej z wyroku zaocznego z dnia 29.09.2011 r. W dniu 11.10.2011 r. powódka przelała na rachunek L. O. kwotę 276 193,60 zł tytułem „ zwrotu za zapłacone zobowiązania spółki (...)”. W dniu 17.10.2011 r. powódka wypłaciła kwotę 100 000 zł na rzecz kancelarii radcy prawnego W. F., w dniu 17.10.2011 r. kwotę 100 000 zł na rzecz R. S. (1) oraz kwotę 110 000 zł na inny rachunek należący do powódki. W tym samym dniu powódka wypłaciła kwotę 50 000 zł. W dniu 18.10.2011 r. przelała kwotę 157 000 zł na rachunek R. S. (1). Z historii przedstawionych historii rachunków bankowych wynika, że w przypadku rachunku bankowego w (...) Bank (...) w październiku 2011 r. jego stan wynosił 894,59 zł zaś główna kwota zasilająca konto – 804 552,91 zł wynikała z wyroku zaocznego z dnia 29.09.2011 r. Słuchana w charakterze strony powódka twierdziła, że środki pieniężne pochodzące ze sprzedaży restauracji ulokowała na kilku rachunkach, które następnie zlikwidowała. Jak wyżej wskazano, tytuł wpłaty kwoty 804 552,91 zł określono jako „ wyrok zaoczny z dnia 29.09.2011 r.”. Na drugim z rachunków bankowych ulokowano kwotce 48 000 zł ( 28.10.2011 r.) i 20 000 zł ( 15.11.2011 r.), które zostały wypłacone. Powódka w żaden sposób nie uprawdopodobniła chociażby okoliczności sprzedaży udziału w restauracji w K. i wysokości ceny, jaką za sprzedaż tego udziału uzyskała, co pozwoliłoby Sądowi inaczej ocenić możliwości finansowe powódki w styczniu 2013 r. Nie wiadomo także, co stało się z kowtą 110 000 zł, jaką powódka przelała w dniu 17.10.2011 r. na inny rachunek, jaki, kiedy i czy w ogóle kowta ta została rozdysponowana. W tych okolicznościach analiza przedłożonych przez powódkę części tylko dokumentów, do przedłożenia których została zobowiązana, każe przyjąć, że pozwany udowodnił, że nie dysponowała ona w dniu 03.01.2013 r. kwotą 120 000 zł.

Analiza zeznań powódki prowadzi także do wniosku, że nie doszło do przekazania pozwanemu kowty 120 000 zł. Powódka podczas swych zeznań kładła duży nacisk na kwestię zabezpieczenia zwrotu pożyczki. Podkreślała, jak duże miało to dla niej znaczenie albowiem po raz pierwszy pożyczała pieniądze a nadto, były to „wszystkie jej pieniądze”. W tych okolicznościach niezrozumiałym jest fakt, że powódka nie potrafiła wskazać, w jakich konkretnie okolicznościach doszło do przekazania pozwanemu kwoty 120 000 zł w gotówce. Powódka słuchana w charakterze strony, podobnie jak w swym piśmie z dnia 22.11.2013 r. wskazywała, że wręczyła pieniądze chwilę przed wejściem do notariusza. Poproszona o podanie szczegółów okoliczności, w jakich miało to miejsce, nie potrafiła wskazać, czy do wręczenia pieniędzy doszlo przed wejściem do budynku, czy na klatce schodowej przed drzwiami kancelarii notarialnej czy też w ogóle w innych okolicznościach ale przed spotkaniem i notariusza. Powódka zastanawiała się nad odpowiedzią na pytanie, kiedy wręczyła pieniądze powodowi. Następnie zeznała, że „chwilę wcześniej, później się rozstaliśmy bo była umówiona godzina u notariusza” a po namyśle dodała, że „ na mieście, w okolicach notariusza”. Jest w ocenie Sądu, w świetle rozpoznawanej sprawy, rzeczą niewiarygodną i sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego, aby osoba, która pożycza wszystkie swoje pieniądze i dla której najważniejszą jest kwestia zabezpieczenia zwrotu udzielonej pożyczki, nie potrafiła wskazać okoliczności, w jakich wręczyła pozwanemu kwote 120 000 zł w gotówce. Powódka miała też problem z ustaleniem, czy wchodziła do notariusza sama, czy z kimś, czy stawiła się u notariusza pierwsza czy też czekał już tam na nią pozwany. Jest rzeczą oczywistą, że upływ czasu może spowodować, że pamięć o pewnych wydarzeniach, ich kolejności może ulec osłabieniu czy też wręcz zatarciu. Wskazać także należy, że nie wszystkie elementy rzeczywistości każdy człowiek postrzega i zapamiętuje w ten sam sposób. W rozpoznawanej sprawie, w ocenie Sądu, ustalenia dotyczyły faktu podstawowego – czasu i miejsca wręczenia pozwanemu kwoty 120 000 zł w gotówce, jedynych pieniędzy powódki, która uzależniła zawarcie umowy pożyczki od zabezpieczenia jej zwrotu. W świetle tych okoliczności Sąd uznał zeznania powódki za niewiarygodne. W treść podnoszonych wątpliwości wpisuje się także odpowiedź, jakiej powódka udzieliła na pytanie pełnomocnika pozwanego, dlaczego nie poczekała z wydaniem pieniędzy pozwanemu do chwili podpisania umowy i ustanowienia zabezpieczenia, skoro tak ważna była dla niej kwestia zabezpieczenia. Powódka, oprócz twierdzenia o pełnym zaufaniu do pozwanego, powiedziała, że „pan L. potrzebował pieniędzy „ na już” i powódka nie wie, co z nimi zrobił”. Wypowiedź powódki bez wątpienia nie dotyczyła kwestii schowania czy zabezpieczenie otrzymanych „ przed chwilą „ pieniędzy.

Wykazanie przez pozwanego, że powódka nie przekazała mu kwoty 120 000 zł dodatkowo uwiarygodnia zarzut pozorności umowy pożyczki z dnia 03.01.2013r.

Wszystkie powyższe okoliczności, pozwalają, w ocenie Sądu, uznać za udowodnioną przez pozwanego okoliczność pozorności umowy pożyczki z dnia 03.01.2013 r., pod którą kryło się zabezpieczenie należnej R. S. (1) kwoty 120 000 zł, jaką miał otrzymać jako wynagrodzenie za podjęcie działań prowadzących do pozyskania kredytu umożliwiającego spłatę zobowiązań hipotecznych.

Zgodnie z art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność występuje w każdym wypadku, gdy strony zgodnie ustalą, że co najmniej oświadczenie woli złożone przez jedną z nich nie będzie wywoływalno wyrażonych nim skutków prawnych. W realiach rozpoznawanej sprawy obie strony umowy pożyczki z dnia 03.01.2013 r. miały świadomość, iż podpisując umowę nie mają zamiaru realizować skutków prawnych wynikających z jej treści. Ustalenie powyższego, skutkuje uznaniem umowy z dnia 03.01.2013 r. za nieważną. Wobec dowiedzenia przez pozwanego, że nie otrzymał od powódki kwoty dochodzonej niniejszy pozwem, powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w pkt. I wyroku.

Orzeczenie o kosztach wydani na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z par. 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) ( Dz. U. 2013, poz. 461).