Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 31 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Sławomir Urbaniak

Protokolant:Irmina Szawica

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa B. P.

przeciwko M. G.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 1036/15

UZASADNIENIE

Powód B. P. wniósł w pozwie o zwrot zajętych mu przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Trzebnicy, M. G. w dniu 27.04.2012 r. środków pieniężnych w sprawie o sygnaturze KMP 50/07 w wysokości 3411,59 zł wraz z należnymi odsetkami od dnia 27.04.2012 r. oraz w sprawie o sygnaturze KMP 86/11 w wysokości 24,56 zł (2/5 z zajętej kwoty 61,41 zł.) wraz z należnymi odsetkami licząc od dnia 27.04.2012 r.

Domagał się nadto od pozwanego naprawienia szkody w postaci utraconych korzyści związanych bezpośrednio z bezprawnym zajęciem w/w środków wraz z odsetkami licząc od dnia powstania szkody tj. 27.04.2012 do dnia jej naprawienia, a nadto zadośćuczynienia za poniesione straty moralne i rozstrój zdrowia.

Wyjaśnił w uzasadnieniu pozwu, że w dniu 27.04.2012 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Trzebnicy, M. G., bezprawnie zajęła z konta bankowego powoda w Banku Spółdzielczym w T. kwotę 3.475 zł, w tym, w sprawie KMP 50/07 kwotę 3413,59 zł i w sprawie KMP 86/11 kwotę 61,41 zł. Powód wskazywał, że w sprawie KMP 50/07 przedstawiciel ustawowy syna Ł. P. - Z. T., ostatni raz poparła egzekucję z konta bankowego powoda pismem z dnia 22.09.2008 r. W związku z niepopieraniem wniosku o egzekucję przez 1 rok przez wierzyciela, zdaniem powoda, postępowanie winno być umorzone z mocy samego prawa. Komornik tymczasem pismem z dnia 13.12.2011 r. umorzył egzekucję z rachunku bankowego powoda w sprawie komorniczej KMP 50/07, a następnie pismem z dnia 27.01.2012 r. w tej samej sprawie dokonał zajęcia rachunku bankowego. Komornik na swój własny wniosek wszczął egzekucję z rachunku bankowego w sprawie KMP 50/07 i jak twierdził powód fałszywym dokumentem posłużył się przy kradzieży środków pieniężnych przyznanych przez ARiMR z (...) w ramach systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników, mimo iż komornik został poinformowany pismem z dnia 17.01.2012 r., że w/w środki nie podlegają zajęciom. Na czynności komornika, który w ocenie powoda działał bezprawnie i niezgodnie z Konstytucją złożona została skarga do sądu. Zdaniem powoda komornik winien wstrzymać bądź zawiesić egzekucję do czasu wydania prawomocnego postanowienia Sądu. W ocenie powoda nagminne łamanie prawa przez komornika miało miejsce również w postępowaniu KMP 86/11.

W uzupełnieniu pozwu (k. 210) powód wskazał że całkowita wartość szkody z tytułu utraconych korzyści z gospodarstwa rolnego wynosi 410.000 zł, zaś wysokość zadośćuczynienia za poniesione straty moralne i rozstrój zdrowia związane z próbą odzyskania środków przyznanych z ARiMR powód określa na kwotę 70.000 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana – Komornik Sądowy przy Sadzie Rejonowym w Trzebnicy, M. G., wniosła o oddalenie żądań powoda w całości.

Co do zarzutu bezprawności działań wskazała, że powód jest dłużnikiem w sprawach o egzekucję roszczeń alimentacyjnych prowadzonych pod sygnaturami Kmp 50/07 i Kmp 86/11. Podjęte przeciwko dłużnikowi czynności, polegające na zajęciu rachunku bankowego, znajdowały uzasadnienie w ówczesnym stanie prowadzonych postępowań egzekucyjnych - informacja o wysokości egzekwowanego roszczenia podana była w treści dokonanych zajęć. Do obu spraw znajduje zastosowanie art. 1086 kpc obligujący komornika do podejmowania czynności przeciwko dłużnikowi alimentacyjnemu z urzędu, do zajęcia określonego składnika majątku dłużnika nie jest zatem konieczny wniosek wierzyciela. Ponadto w myśl § 5 przywołanego przepisu, w odniesieniu do egzekucji świadczeń alimentacyjnych, nie stosuje się normy wynikającej z art.823 kpc, postępowanie nie mogło więc ulec umorzeniu z mocy prawa w wyniku bezczynności wierzyciela. Nie są również prawdziwe twierdzenia powoda, że złożenie skargi na czynności komornika obliguje komornika do zawieszenia egzekucji lub wstrzymania się z czynnościami. Wręcz przeciwnie - szczególnie w sprawach o alimenty - zgodnie z art. 767(2)§2 kpc wniesienie skargi nie wstrzymuje postępowania egzekucyjnego ani wykonania zaskarżonej czynności, chyba że sąd zawiesi postępowanie lub wstrzyma dokonanie czynności. W omawianym przypadku nie miało to miejsca.

Skoro zatem w chwili otrzymania z banku pieniędzy dłużnika (27.04.2012r.) przed Sądem toczyło się już od 7.02.2012r. pod sygn. I Co 141/12 postępowanie zainicjowane skargą dłużnika i Sąd nie postanowił ani o zawieszeniu egzekucji ani o wstrzymaniu zaskarżonych czynności, komornik był zobowiązany, treścią art. 22 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, do przekazania wierzycielom uzyskanych w egzekucji środków w terminie nie dłuższym niż 4 dni. Postanowienie w przedmiocie skargi na czynności komornika zapadło już po rozksięgowaniu przez komornika uzyskanych z rachunku dłużnika pieniędzy, czyli w sytuacji faktycznej, w której środków nie było już ani na zajętym koncie ani też w posiadaniu komornika i w swojej sentencji ograniczało egzekucję poprzez zwolnienie spod zajęcia środków znajdujących się na rachunku bankowym dłużnika w Banku Spółdzielczym w T., przyznanych dłużnikowi przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa tytułem płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, do wysokości 2/5 części tych środków. Postanowienie zostało doręczone komornikowi dnia 23.05.2012r. Dnia 28.05.2012r. komornik, wykonując je, wystosował do banku pismo ograniczające zajęcie w zakresie wynikającym z postanowienia Sądu. W postanowieniu brak było odniesienia do pieniędzy już przesłanych wierzycielowi, nie wydano również z urzędu zaświadczenia w celu prawidłowego prowadzenia egzekucji w trybie art. 759 § 2 kpc mającego odniesienie do aktualnego na ten czas stanu sprawy. Nie zaistniały zatem żadne przesłanki do żądania od wierzyciela zwrotu przekazanych mu w sprawie kwot i ewentualnego zwrócenia ich dłużnikowi. Podano dodatkowo, że egzekucję skierowano do rachunku bankowego dłużnika, nie zaś do wierzytelności obejmującej należności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego otrzymywanych z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, bo co do niej – jak przyznaje pozwana- prowadzenie egzekucji nie jest dopuszczalne w ogóle na mocy przepisu art. 32 ustawy o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Dodała przy tym, że ograniczeń egzekucji w stosunku do tego rodzaju wierzytelności nie należy jednak stosować rozszerzająco - brak jest tu bowiem regulacji analogicznej do art. 831 §2 kpc, dlatego środki na rachunku bankowym dłużnika korzystają z ochrony w zakresie określonym w przepisach prawa bankowego z uwzględnieniem zaostrzeń wynikających z przepisów szczególnych dotyczących dłużników alimentacyjnych. W omawianym przypadku podlegają zajęciu w całości z uwagi na przepis art. 1083 § 2. W związku z tym nie można mówić o bezprawnym działaniu pozwanej - czynności przeprowadzono w ramach legalnego postępowania, na podstawie tytułu wykonawczego i w oparciu o przepisy prawa.

Co do wysokości roszczeń powoda pozwana podnosiła natomiast, że wysokość kwot dochodzonych przez powoda nie jest uzasadniona nawet w samej treści pozwu i nie uzasadniają jej okoliczności faktyczne sprawy. Zajęte i przekazane wierzycielowi środki uzyskane zostały z rachunku bankowego dłużnika, a nie z niepodlegającej egzekucji wierzytelności wypłacanej przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, dlatego nie są pobrane w sprzeczności z przepisami prawa. Biorąc jednak pod uwagę uzasadnienie postanowienia Sądu Rejonowego w Trzebnicy i umieszczone w nim wskazówki na temat wykładni przepisów w odniesieniu do stanu prawnego w sprawie, należałoby dojść do wniosku, że kwotą podlegającą ochronie mogłoby być ewentualnie 1.361,74 zł, którą wyliczono następująco:

3.522,10 zł - wysokość całej przyznanej dotacji,

1.408,84 zł - dwie piąte części tej kwoty,

1.361,74 zł - kwota chroniona, po uwzględnieniu pozostałej na rachunku bankowym dłużnika kwoty 47,10 zł, którą bank zaliczył na opłaty wynikające z łączącej go z dłużnikiem umowy.

Powód w kolejnym piśmie procesowym datowanym na dzień 10.11.2015r. (k.57) zmienił żądanie pozwu w ten sposób, że podwyższył dochodzoną kwotę zadośćuczynienia o 80.000 zł do łącznej kwoty 150 000 zł.

Uzasadniając żądanie w tym zakresie wyjaśnił, że od czasu zajęcia środków przyznanych mu przez ARiMR przez pozwaną powód nie wytrzymywał presji związanej z pozbawieniem go perspektyw rozwoju działalności rolniczej i zniweczeniem planów życiowych. Takie działanie pozwanej doprowadziło powoda do ruiny finansowej. Zwieńczeniem tych czynności było odłączenie powodowi energii elektrycznej za niezapłacone rachunki i zerwanie umowy w lutym 2013 r. Z tego powodu powód został pozbawiony możliwości rozwoju gospodarstwa rolnego, co uniemożliwiło mu tym samym podjęcie jakichkolwiek działań ukierunkowanych na odzyskanie środków i regulowanie zaległych i bieżących zobowiązań (w tym alimentów) oraz uzyskanie środków do godnego życia jakie jest zagwarantowane w Konstytucji RP. Obarczało go również zagrożenie ukarania przez ARiMR za niezgodne z przeznaczeniem wykorzystanie środków z UE przyznanych na rozwój gospodarstwa oraz ich zwrot wraz z odsetkami. Wszystkie te działania skutkowały drastycznym obniżeniem stopy życiowej powoda. Powód podupadał na zdrowiu fizycznym i psychicznym i zmuszony był korzystać z konsultacji u lekarza psychiatry.

Jeśli zaś chodzi o odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści z gospodarstwa rolnego powód uzasadniał to w ten sposób, że jego intencją było powrócić na wieś z zamiarem prowadzenia spokojnego życia na gospodarstwie rolnym. Ma to potwierdzenie w zakupie ziemi rolnej w 2000 r. i organizacji nowego gospodarstwa rolnego w 2007 r. Zasadniczym przedmiotem produkcji rolnej miała być hodowla owiec ras rodzimych eksportowanych za granicę dla zaspokojenia potrzeb żywnościowych tamtejszej ludności muzułmańskiej oparta na zakupie 20 sztuk matek w ramach hodowli rodzimych ras owiec z programu „rolno-środowiskowego z ARiMR". Powód otrzymywałby dotacje do każdej sztuki owcy - dotacja do 1 owcy to 120 zł, a dla 1 szt. owcy z ras rodzimych obecnie to ok. 370 zł oraz dotacje do terenów ekologicznych. W związku z powyższym powód znalazł okazję rozwoju gospodarstwa, z tego tytułu zapłacił zadatek, który na skutek działań pozwanej utracił.

W odpowiedź na pismo powoda pozwana stwierdziła, że żądania powoda są nieuzasadnione, Powód nie wskazał bowiem szkody, jaką poniósł, ani związku przyczynowego między działaniem pozwanej, a ewentualną szkodą powstałą w majątku powoda. Przy czym działanie pozwanej następowało w ramach prawidłowo prowadzonej egzekucji. Powodem ruiny finansowej powoda, na które wskazuje w swoim piśmie procesowym, nie jest działanie komornika, a uporczywe uchylanie się przez powoda od regulowania na bieżąco jego ustawowych obowiązków rodzicielskich, stwierdzonych tytułem wykonawczym będącym podstawą prowadzonej egzekucji.

Przedstawiona przez powoda perspektywa rozwoju gospodarstwa ekologicznego jest bardzo nieczytelna niemniej jednak przedmiotem sporu może być, w opinii pozwanej, kwota zajęta na rachunku powoda w wysokości 1 390 zł. Z tego powodu obliczenia powoda są z gruntu nieprzydatne dla potrzeb postępowania w sprawie, nie uwzględniają one ponadto żadnych kosztów prowadzenia działalności, co w świetle możliwości zajęcia pozostałych owiec w ramach egzekucji alimentów stawia pod znakiem zapytania jakiekolwiek perspektywy rozwoju gospodarstwa dłużnika w tym kierunku i zadaje kłam obliczeniom powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z wniosku wierzyciela Ł. P., reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego Z. T., wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Trzebnicy M. G. w sprawie o sygnaturze Kmp 50/07 przeciwko B. P. w oparciu o tytuły wykonawcze: wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia -Krzyków z 30.08.2010r. (IIIRC 379/10), postanowienie Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków z 29.06.2007r. (III RNsm 607/06), Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z dnia 27.03.2001 r. (R IIIC 1815/99) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z 20.04.2001 r. i wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej z 1.12.1999r. (RIIIC 1373/00) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z 14.12.1999r. - w celu zaspokojenia roszczeń alimentacyjnych na rzecz syna B. Ł. P..

W toku postępowania Komornik pismem z dnia 13.12.2011r. zawiadomił o umorzeniu egzekucji z rachunku bankowego dłużnika .

(dowód: zawiadomienie o umorzeniu egzekucji – k. 7, akta egzekucyjne Kmp 50/07)

Z wniosku R. P. (drugiego syna powoda B. P.) reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego A. P. toczy się odrębne postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Trzebnicy M. G. pod sygnaturą Kmp 86/11 w oparciu o tytuł wykonawczy – wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 18.05.2011r., (sygn. XIII RC 413/11) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 14.06.2011 r. w celu zaspokojenia zaległych alimentów na rzecz syna B. R. P..

Dnia 27.09.2011 r. Komornik Sądowy M. G. dokonała zajęcia rachunku bankowego dłużnika (powoda) w celu zaspokojenia roszczeń alimentacyjnych bieżących w wysokości 500 zł oraz alimentów zaległych w kwocie 868,63 zł wraz z odsetkami w kwocie 7,78 zł i opłatą egzekucyjną 141,13 zł i wydatkami gotówkowymi 5,65 zł, jednocześnie zawiadomił dłużnika o dokonanej czynności zajęcia wierzytelności z rachunku . Dłużnik w wymaganym terminie nie wniósł skargi na dokonaną czynność.

(dowód: akta egzekucyjne Kmp 86/11, w tym zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego z 27.09.2011r.)

Decyzją Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z 17.11.2011 r. przyznano B. P. z tytułu płatności na rok 2011 kwotę w wysokości 3.522,10 zł w ramach dopłat bezpośrednich do gospodarstwa rolnego (jednolitej płatności obszarowej i uzupełniającej płatności obszarowej). Środki wpłynęły na specjalne konto powoda w Baku Spółdzielczym w T..

(dowód: decyzja nr (...) z 17.11.2011r., akta komornicze Kmp 50/07 i 86/11)

Następnie, dnia 27.01.2012 r. Komornik Sądowy M. G. w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego pod sygnaturą Kmp 50/07 dokonała zajęcia rachunku bankowego powoda w Banku Spółdzielczym w T. na zaspokojenie należności alimentacyjnych na rzecz syna powoda Ł. P. w kwocie: 1 571,88 zł (należność główna), 751,87 zł (odsetki do dnia 27.01.2012 r.), 1.387,27 zł (opłata egzekucyjna) i 3.795,14 zł (wydatki gotówkowe ).

(dowód: zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego i zakazie wypłat – k.8, akta egzekucyjne Kmp 50/07).

Pismem datowanym na dzień 17.01.1012r. powód zwrócił się do Komornika Sądowego o zwolnienie spod egzekucji zajętych wierzytelności z konta bankowego, na które wpłynęły wierzytelności z tytułu dopłat unijnych przyznane przez ARiMR, wskazując, że środki te przyznane w ramach systemu wsparcia bezpośredniego nie podlegają zajęciu przez komornika sądowego.

(dowód: pismo powoda z 17.01.201 r. – k. 9)

B. P. następnie pismem z dnia 21.01.2012r. zwrócił się do Sądu Rejonowego w Trzebnicy z zapytaniem czy dotacja unijna przyznana przez ARiMR z UE w ramach systemu wsparcia bezpośredniego podlega zajęciu przez Komornika Sądowego.

(dowód: pismo B. P. z 21.01.2012r. – k.10)

Postanowieniem z 27.01.2012 r. komornik oddalił wniosek dłużnika o ograniczenie egzekucji z rachunku bankowego wskazując, że wierzytelności z rachunku bankowego na zaspokojenie alimentów podlegają egzekucji w pełnej wysokości.

(dowód: postanowienie Komornika z 27.01.2012 r.- k. 13)

W piśmie z dnia 7.02.2012r. powód B. P. złożył do Sądu Rejonowego w Trzebnicy skargę na czynności Komornika dotyczącą zajęcia z konta bankowego dotacji unijnych przyznanych w ramach systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników za 2011 r. w sprawie egzekucyjnej KMP 50/07 i w sprawie KMP 86/11.

Wskazał, że dotacje unijne przyznane przez ARiMR w ramach wsparcia bezpośredniego dla rolników nie podlegają zajęciu.

(dowód: skarga na czynności komornika z 7.02.2012r. - k.11)

W odpowiedzi na skargę Komornik w piśmie z 12.04.2012r. wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że nie dokonał zajęcia wierzytelności z tytułu dotacji, ale z rachunku bankowego powoda, na którym te środki się znajdowały. Zdaniem Komornika środki znajdujące się na rachunku bankowym podlegają egzekucji bez wzgłędu na ich źródło, a komornik nie jest uprawniony do badania skąd pochodzą. Ponadto, w przypadku roszczeń alimentacyjnych ograniczenia egzekucji przewidziane w art. 829 i 831 k.p.c. nie znajdują zastosowania.

(dowód: odpowiedz na skargę – k. 12, k. 14)

Sąd Rejonowy w Trzebnicy postanowieniem z 8.05.2012r. w sprawie I Co 141/12 ograniczył egzekucję w sprawie Kmp 86/11 oraz w sprawie Kmp 50/07 w ten sposób, że zwolnił spod zajęcia środki znajdujące się na rachunku bankowym dłużnika w Banku Spółdzielczym w T. przez ARiMR w ramach wsparcia bezpośredniego dla rolników - do wysokości 2/5 części tych środków, w pozostałym zakresie skargę oddalił.

Sąd wskazał, że dochody wymienione w art. 831 par. 1 pkt 2 podlegają egzekucji na zaspokojenie alimentów do 3/5 części.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Trzebnicy I Co 141/12 z 8.05.2012 r. akta komornicze Kmp 50/07 i 88/11)

W związku postanowieniem Sądu Rejonowego w Trzebnicy z 8.05.02012 r. w sprawie I Co 141/12 Komornik Sądowy zwolnił spod zajęcia środki znajdujące się na rachunku bankowym dłużnika przyznane dłużnikowi przez ARiMR w ramach wsparcia bezpośredniego dla rolników, do wysokości 2/5 tych środków. Pozostałe składniki zajęcia pozostawił bez zmian.

(dowód: postanowienie o ograniczeniu zajęcia rachunku bankowego z 28.05.2012r., akta komornicze 50/07 i 86/11)

Wcześniej jednak, zanim zapadło postanowienie Sądu Rejonowego w Trzebnicy, w sprawie I Co 141/12, z 8.05.2012 r., dnia 27.04.2012r. cała kwota przyznana powodowi przez ARiMR w ramach wsparcia bezpośredniego dla rolników na rok 2011 (3.522,10 zł), pomniejszona o koszty prowadzenia rachunku bankowego oraz prowizję od przekazanej kwoty (47,10 zł), została przekazana Komornikowi Sądowemu.

(dowód: zapisek urzędowy z 25.05.2012r. - k. 6)

Kwota ta w dniu 27.04.2012 r. została rozksięgowana według procentowego planu podziału w następujący sposób: w sprawie o sygnaturze Kmp 50/07 – 3.411,59 zł przekazano wierzycielowi z potrąceniem 2 zł na wydatki, a w sprawie Kmp 86/11 wierzycielowi nie przekazano żadnej kwoty a sumę 61,41 zł przeznaczono na wydatki.

(dowód: informacja dla dłużnika – k. 5).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód wniósł o „zwrot zajętych mu przez komornika sądowego w dniu 27.04.2012 r. środków pieniężnych”: w sprawie o sygnaturze KMP 50/07 w wysokości 3411,59 zł oraz w sprawie o sygnaturze KMP 86/11 w wysokości 24,56 zł (2/5 z zajętej kwoty 61,41 zł). Domagał się nadto zasądzenia od pozwanego naprawienia szkody z tytułu utraconych korzyści związanych bezpośrednio z bezprawnym zajęciem tych środków, a nadto zadośćuczynienia za poniesione straty moralne i rozstrój zdrowia. Uzasadniając swoje roszczenie wskazał, że Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Trzebnicy, M. G. w dniu 27.04.2012 r. bezprawnie zajęła z konta bankowego powoda w Banku Spółdzielczym w T. kwotę 3.475 zł stanowiącą środki wypłacone mu przez ARiMR tytułem dopłat bezpośrednich do gospodarstwa rolnego na rok 2011r.

Dłużnik swoje żądanie oparł na treści art. 831 § 1 pkt 2 k.p.c. i przepisach szczególnych dotyczących utworzenia Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (art. 11 c ustawy z 18.11.2004 r.). Zgodnie z prezentowanym przez dłużnika stanowiskiem, sporna kwota stanowi dotację specjalną, przysługującą mu z budżetu państwa w ramach wsparcia dla rolników, co uzasadnia wyłączenie jej z prowadzonej egzekucji. Podniósł nadto powód, że postępowanie egzekucyjne, zwłaszcza w sprawie egzekucyjnej Kmp 50/07, prowadzone było wadliwie, albowiem Komornik zajął wierzytelność powoda, pomimo braku wniosku wierzyciela .

Odnosząc się do pierwszego zagadnienia, a mianowicie zwrotu wyegzekwowanych „bezprawnie” kwot z rachunku powoda Sąd uznał, że żądanie tak sformułowane dotyczy odszkodowania za bezprawne działania komornika Powodowi jako dłużnikowi nie służy żądanie zwolnienia przedmiotu spod egzekucji, albowiem jak wynika z treści art. 841 k.p.c. roszczenie takie przysługuje jedynie osobie trzeciej, której prawa zostały naruszone wskutek skierowania do nich egzekucji. Powód nie dążył również do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego (art. 840 k.p.c.) albowiem jego roszczenie nie było skierowane na zwalczanie tytułu wykonawczego, a jedynie dotyczyło sposobu i zakresu prowadzenia egzekucji. Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że Komornik Sądowy, dostosowując się do treści postanowienia Sądu Rejonowego w Trzebnicy z 8.05.2012 r. (I Co 141/12) ograniczył zakres egzekucji skierowanej do środków unijnych przyznawanych powodowi. Nie zmieniło to jednakże sytuacji w stosunku do już wyegzekwowanych środków, które zajęte zostały w dniu 27.04.2012r. i co do których powód zgłosił swoje zarzuty.

Należy w tym miejscu wskazać, że odpowiedzialność komornika za szkody wyrządzone podczas czynności egzekucyjnych ma charakter osobisty – komornik jest wprawdzie funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym i należy do organów władzy publicznej, wykonujących powierzone przez ustawę zadania przymusowego wykonywania orzeczeń sądowych, w związku z czym nie łączy go ze stronami postępowania egzekucyjnego stosunek o charakterze cywilnoprawnym, lecz publicznoprawny, jednak komornik ponosi samodzielną odpowiedzialność deliktową związaną z wykonywaniem władzy publicznej.

Podstawą odpowiedzialności komornika sądowego jest art. 23 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z dnia 29.08.1997 r. (Dz. U. z 2011 r. nr 231 poz. 1376 z późn. zm.). Stanowi on, że komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Odpowiedzialność odszkodowawcza komornika uregulowana w komentowanym przepisie jest odpowiedzialnością deliktową, której przesłanką jest działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem, bez względu na zawinienie komornika (por. wyrok SN z dnia 10.02.2010 r., V CSK 279/09, LEX nr 585901). Termin "zachowanie niezgodne z prawem" należy rozumieć jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej. Niezgodność z prawem musi być rozumiana ściśle, zgodnie z konstytucyjnym ujęciem źródeł prawa (art. 87-94 Konstytucji RP). Niezgodne z prawem będzie zatem działanie sprzeczne z przepisem Konstytucji RP, ustawy, ratyfikowanej umowy międzynarodowej, rozporządzenia, aktem prawa miejscowego czy przepisem powszechnie obowiązującego aktu prawa europejskiego. Pojęcie niezgodności z prawem na gruncie komentowanego przepisu nie obejmuje naruszeń norm moralnych i obyczajowych, określanych terminem "zasad współżycia społecznego" lub "dobrych obyczajów" (tak H. C., J. A., Status prawny komornika...). Wynikający z ust. 1 komentowanego przepisu obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie komornika obejmuje także szkodę niemajątkową, o której mowa w art. 448 k.c. (por. wyrok SN z dnia 19.10.2011 r., II CSK 721/10, LEX nr 1102655; wyrok SN z dnia 27.10.2011 r., V CSK 489/10, LEX nr 1102552)..

A zatem komornik – z uwagi na fakt, iż jest funkcjonariuszem publicznym – powinien działać zgodnie z przepisami prawa, a za ich naruszenie ponosi stosowną odpowiedzialność. Komornik ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą, jeżeli jego czynność wyrządziła szkodę. Dochodząc zatem roszczeń odszkodowawczych związanych z podejmowanymi przez komornika czynnościami egzekucyjnymi powód był zatem, zgodnie z art. 6 k.c., zobowiązany do wykazania, że określone działania pozwanej były niezgodne z prawem, że poniósł szkodę i że między bezprawnymi działaniami lub zaniechaniami pozwanej jako komornika a szkodą istnieje adekwatny związek przyczynowy, jednak bez obowiązku wykazania, że działania lub zaniechania pozwanej były zawinione.

Zaczynając od pierwszej przesłanki - bezprawności – bacząc na treść prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w Trzebnicy wydanego w sprawie I Co 141/12 w dniu 8.05.2012 r., na skutek złożonej skargi na czynności komornika - należy dojść do wniosku, że działania Komornika były niewątpliwie niezgodne z przepisami prawa. Z treści tego orzeczenia wynika, że Komornik nie mógł zająć w całości przyznanej powodowi decyzją Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia 17.11.2011 r. sumy dotacji celowej na rok 2011. Komornik mógł zająć jedynie tę sumę do 3/5 jej części. Sąd podzielił przytoczone wyżej stanowisko Sądu Rejonowego, co do bezprawności czynności pozwanego Komornika. Przypomnieć tylko należy, że zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 9.05.2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, należności ustalane w drodze decyzji administracyjnej lub wierzytelności wynikające z umów z tytułów płatności określonych w odrębnych przepisach, realizowanych przez Agencję ze środków publicznych pochodzących z funduszy Unii Europejskiej oraz krajowych środków publicznych przeznaczonych na ich współfinansowanie, nie podlegają zajęciu na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego. W niniejszej sprawie przepisem takim jest art. 19 ustawy z dnia 26.01.2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, który przewiduje przyznawanie w drodze decyzji tzw. płatności obszarowych. W ocenie Sądu, powołane przepisy nie mogą być interpretowane w sposób ścieśniający, ograniczony jedynie do zakazu zajęcia jeszcze niezrealizowanej płatności. Interpretacja taka pozbawiałaby przytoczone przepisy jakiegokolwiek praktycznego znaczenia, skoro oczywistym jest, że przyznana płatność podlega przekazaniu na rachunek bankowy rolnika (por. art. 19 ust. 10, 11 i 15 ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego). Przeciwko ścieśniającej wykładni art. 32 ustawy o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa przemawia także treść pokrewnej regulacji art. 831 § 2 w zw. z § 1 pkt 2 k.p.c., który stanowi, że w przypadku sum przyznanych przez Skarb Państwa na specjalne cele (w szczególności stypendiów, wsparć), nie podlegają egzekucji również sumy i świadczenia w naturze już wypłacone lub wydane. Zdaniem Sądu, Komornik jest w stanie uzyskać od banku prowadzącego rachunek dłużnika informację, czy zgromadzone na nim środki pochodzą z płatności przyznanej przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (por. art. 105 ust. 1 pkt 2 lit. ł ustawy - prawo bankowe). Nie ma więc co do zasady przeszkód, aby wyłączyć spod egzekucji środki pieniężne, które z mocy przepisów ustawy o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa nie podlegają zajęciu. Aby zaś zapewnić efektywną realizację powołanych przepisów, ograniczenie to powinno pozostać w mocy również po tym, jak przedmiotowe środki zostały wypłacone na rachunek dłużnika.

Należy dodać, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 1083 § 2 k.p.c., który stanowi, że wierzytelności z rachunku bankowego podlegają egzekucji na zaspokojenie alimentów w pełnej wysokości. W ocenie Sądu, znaczenie tego przepisu polega przede wszystkim na wyłączeniu stosowania w egzekucji alimentów art. 54 prawa bankowego, który stanowi, że środki pieniężne znajdujące się na rachunkach oszczędnościowych, rachunkach oszczędnościowo-rozliczeniowych oraz na rachunkach terminowych lokat oszczędnościowych jednej osoby (...) są wolne od zajęcia (...) do wysokości trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Nie oznacza to jednak, że rodzaj egzekwowanego świadczenia (alimenty) pozostaje zupełnie bez wpływu na dopuszczalny zakres egzekucji. Roszczenia alimentacyjne podlegają - również na etapie postępowania egzekucyjnego -szczególnej ochronie (por. art. 1025 § 1 pkt 2 k.p.c.). Powołany wyżej przepis art. 831 § 1 pkt 2 k.p.c. stanowi, że sumy przyznane przez Skarb Państwa na specjalne cele nie podlegają egzekucji, chyba że wierzytelność egzekwowana powstała w związku z urzeczywistnieniem tych celów albo z tytułu obowiązku alimentacyjnego. Doprecyzowanie regulacji w tym zakresie zawiera art. 1083 § 1 k.p.c., który stanowi, że dochody wymienione w art. 831 § 1 pkt 2 podlegają egzekucji na zaspokojenie alimentów do trzech piątych części. Takie samo ograniczenie (do trzech piątych) dotyczy egzekucji alimentów z wynagrodzenia za pracę (por. art. 87 § 3 pkt 1 kodeksu pracy). W ocenie Sądu, nie ma racjonalnych powodów, aby płatności bezpośrednie dla rolników podlegały w tym zakresie dalej idącej ochronie. Z uwagi na szczególny charakter obowiązku alimentacyjnego, przepisy regulujące jego wykonanie muszą uzyskać pierwszeństwo przed przepisami zabezpieczającymi realizację płatności bezpośrednich. Dlatego też Sąd przyjął, że środki z płatności obszarowych podlegają egzekucji na zaspokojenie roszczeń alimentacyjnych w takim zakresie, jak najbardziej pod tym względem chronione przez ustawodawcę świadczenia pracownicze, czyli do trzech piątych. W pozostałym zakresie (do dwóch piątych) środki z tytułu płatności bezpośrednich pozostają wolne od zajęcia, również po ich wypłaceniu na rachunek bankowy dłużnika.

Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26.02.2015r. w sprawie III CZP 104/14, orzekając w sprawie zajęcia na rachunku bankowym środków pochodzących z programów finansowanych z UE.

W tej sytuacji nie powinno budzić wątpliwości, że działania Komornika w części, w której dokonał zajęcia tych środków ponad wskazane ograniczenie (w 2/5 części) zajmując tym samym kwotę chronioną było działaniem niezgodnym z prawem.

Bez znaczenia, ze względu na zasadę odpowiedzialności komornika, pozostają natomiast twierdzenia, że czynności, polegające na zajęciu rachunku bankowego, znajdowały uzasadnienie w ówczesnym stanie prowadzonych postępowań egzekucyjnych. Istotnie zgodnie z art. 767(2)§2 kpc wniesienie skargi nie wstrzymuje postępowania egzekucyjnego ani wykonania zaskarżonej czynności, chyba, że sąd zawiesi postępowanie lub wstrzyma dokonanie czynności. W omawianym przypadku nie miało to miejsca. W chwili otrzymania z banku pieniędzy dłużnika (27.04.2012r.) przed Sądem toczyło się już od 7.02.2012r., pod sygn. I Co 141/12 postępowanie zainicjowane skargą dłużnika i Sąd nie postanowił ani o zawieszeniu egzekucji ani o wstrzymaniu zaskarżonych czynności, a komornik był zobowiązany, treścią art. 22 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, do przekazania wierzycielom uzyskanych w egzekucji środków w terminie nie dłuższym niż 4 dni. W związku z tym postanowienie w przedmiocie skargi na czynności komornika zapadło już po rozksięgowaniu przez komornika uzyskanych z rachunku dłużnika pieniędzy.

Niemniej jednak, co jeszcze raz należy powtórzyć, odpowiedzialność odszkodowawcza komornika za szkodę wyrządzoną w toku egzekucji jest niezależna od winy komornika, nie ma znaczenia świadomość komornika co do bezprawności jego działania. Dlatego te okoliczności nie mogły stanowić o wyłączeniu odpowiedzialności komornika za zaistniałe zdarzenie.

Na marginesie tylko zaznaczyć należy, że twierdzenia powoda jakoby Komornik nieprawidłowo dokonał zajęcia rachunku z tego względu, że nie było wniosku wierzyciela nie zasługują na uwzględnienie. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę na to, że w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 1086 k.p.c. obligujący komornika do podejmowania czynności przeciwko dłużnikowi alimentacyjnemu z urzędu. Do zajęcia określonego składnika majątku dłużnika nie jest zatem konieczny wniosek wierzyciela. Ponadto w myśl § 5 przywołanego przepisu, w odniesieniu do egzekucji świadczeń alimentacyjnych, nie stosuje się normy wynikającej z art.823 k.p.c., postępowanie nie mogło więc ulec umorzeniu z mocy prawa w wyniku bezczynności wierzyciela.

Kolejną przesłanką, która musiałaby zaistnieć aby uruchomić odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanej jest szkoda i związek przyczynowy .

Pojęcie szkody nie zostało w ustawie zdefiniowane, jednak można uznać, że określenie to odnosi się do wszelkich uszczerbków w dobrach lub interesach prawnie chronionych, których poszkodowany doznał wbrew swojej woli. Istnieją dwa rodzaje szkody majątkowej: strata (damnum emergens) oraz utracone korzyści (lucrum cessans). Strata obejmuje zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów poszkodowanego, a więc rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do niego w chwili zdarzenia, za które odpowiedzialność została przypisana oznaczonemu podmiotowi. Natomiast utracone korzyści obejmują tę część majątku poszkodowanego, o którą się jego aktywa nie powiększyły lub pasywa nie zmniejszyły, a skutek ten nastąpiłby, gdyby nie owe zdarzenie sprawcze, za które odpowiedzialność została przypisana oznaczonemu podmiotowi (np. utrata zarobków, utrata spodziewanego zysku z zamierzonych transakcji handlowych, utrata korzyści z władania rzeczą).

Ponieważ art. 892 § 1 k.p.c. nie zawęża rodzajów szkód podlegających kompensacji, zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 361 § 2 k.c., należy uwzględnić oba wspomniane rodzaje szkód, wszędzie tam, gdzie pojawi się odpowiedzialność odszkodowawcza. Z kolei dla ustalenia istnienia oraz wielkości szkody majątkowej trzeba porównać rzeczywisty stan majątku poszkodowanego po zdarzeniu sprawczym ze stanem hipotetycznym, jaki by istniał, gdyby nie nastąpiło rozpatrywane zdarzenie sprawcze. Ustalenia istnienia i wielkości szkody dokonuje się za pomocą metody dyferencyjnej (różnicowej), która nakazuje przyjąć za szkodę różnicę między rzeczywistym stanem dóbr poszkodowanego z chwili dokonywania ustaleń a stanem hipotetycznym, jaki istniałby, gdyby do zdarzenia sprawczego nie doszło (por. szerzej M. Kaliński, Szkoda na mieniu..., s. 188 i n.)

W analizowanej sprawie stan rzeczywisty rachunku powoda w Banku Spółdzielczym w T. na skutek zajęcia komorniczego jest niższy od stanu hipotetycznego majątku określonego przy ustaleniu, że szkoda nie zaistniała. Zmniejszenie aktywów powoda obejmowało nieprawidłowo zajętą kwotę chronioną w wysokości 1.390 zł - dwie piąte z przyznanej kwoty 3.522,10 zł, po potrąceniu 47,10 zł, którą bank zaliczył na opłaty wynikające z łączącej go z dłużnikiem umowy [3.522,10zł – 47,10 zł x 2/5].

Komornik dokonał w dniu 27.01.2012 r. zajęcia w całości sumy 3.475 zł, z czego znaczną jej część 3.411,59 zł przekazał wierzycielowi w postępowaniu Kmp 50/07 na zaległe alimenty, które wówczas wynosiły 1.571,88 zł wraz z odsetkami liczonymi do 27.01.2012r. w kwocie 751,87 zł (k. 8.) Pozostałą sumę 61,41 zł przekazał na pokrycie wydatków w drugim postępowaniu Kmp 86/11.

Oceniając stan aktywów i pasywów powoda nie należy jednakże tracić z pola widzenia tego, że w stosunku do powoda w chwili zajęcia toczyło się postępowanie i istniało stałe zobowiązanie w stosunku do uprawnionych. Zasadne jest więc wzięcie pod uwagę całości sytuacji ekonomicznej poszkodowanego przejawiającej się nie tylko w zmniejszeniu jego stanu czynnego majątku ale i ograniczeniu jego pasywów tj. zmniejszeniu długu wobec osób trzecich. W niniejszej sprawie, gdy całe to roszczenie przekazane zostało na pokrycie zobowiązań powoda, nawet w zakresie większym niż dopuszczalne, nie sposób mówić o uszczerbku w jego majątku, albowiem uszczerbek ten wyrównany został poprzez ograniczenie jego zobowiązań wobec wierzycieli. Zajęta przez komornika kwota w całości przekazana została na zaspokojenie jego zobowiązań, głównie w stosunku do uprawnionego Ł. P., na poczet zaległych i bieżących alimentów, ale także wynikających z obciążających dłużnika kosztów egzekucji. Tym sposobem zmniejszyło się zobowiązanie powoda wobec uprawnionych, a zatem zmniejszyły się jego pasywa. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że powód poniósł w związku z działaniem Komornika szkodę majątkową (jak i nie ma też osób, które jego kosztem się wzbogaciły).

Zupełnie nieudowodnione pozostają też twierdzenia powoda jakoby z tytułu bezprawnego zajęcia środków utracił on zadatek wniesiony w związku z planowanym założeniem hodowli owiec i rozwojem gospodarstwa (zakup owiec ze stada ras rodzimych). Poza jednostkowym, gołosłownym twierdzeniem powód nie podaje on żadnych więcej okoliczności, ani też nie przedstawia dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

Powód, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z treści art. 6 kc, nie udowodnił istnienia „po swojej stronie” szkody jako takiej, a więc nie udowodnił tym samym niezbędnej przesłanki do przypisania pozwanej odpowiedzialności w rozumieniu w/w przepisów prawa. W tej sytuacji nie można rozważać istnienia kolejnej przesłanki skutkującej odpowiedzialnością pozwanej, a mianowicie istnienia związku przyczynowego między zdarzeniem wywołującym szkodę a szkodą, która w niniejszej sprawie nie wystąpiła. Brak tej przesłanki odpowiedzialności jako wymaganej kumulatywnie, musi prowadzić do oddalenia powództwa w zakresie pierwszego żądania powoda tj. zwrotu bezprawnie zajętych sum na rachunku powoda.

Drugim elementem szkody na który powoływał się powód były utracone korzyści związane bezpośrednio z bezprawnym zajęciem przywołanych wyżej środków, które powód oceniał na kwotę 410.000zł . Powód wyjaśnił, że jego intencją było powrócić na wieś z zamiarem prowadzenia hodowli owiec ras rodzimych eksportowanych za granicę dla „zaspokojenia potrzeb żywnościowych ludności muzułmańskiej”. Jak podaje, zamierzał z sumy przyznaje mu przez ARiMR zakupić 20 sztuk matek rodzimych ras owiec z programu rolno-środowiskowego ARiMR. Powód otrzymywałby wówczas dotacje do każdej sztuki owcy –120 zł, a dla 1 szt. owcy z ras rodzimych nawet 370 zł. Otrzymywałby również dotacje do terenów ekologicznych.

Zgodzić się należy z pozwaną, że przedstawiona przez powoda perspektywa rozwoju gospodarstwa ekologicznego jest bardzo nieprecyzyjna i w żadnym zakresie nieuprawdopodobniona, nie mówiąc już o udowodnieniu. Wyjaśnić należy, że jakkolwiek ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści jest hipotetyczne, to jednak szkoda taka musi być przez poszkodowanego wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, aby uzasadniała ona w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok SN z 3.10.1979 r., II CR 304/79, LexisNexis nr 301386, OSNCP 1980, nr 9, poz. 164, z glosą A. Szpunara, PiP 1981, nr 11-12, s. 142, oraz z omówieniem J. Ławrynowicza, NP 1981, nr 9, s. 115). Jeżeli natomiast prawdopodobieństwo uzyskania dochodu nie było bardzo wysokie, w judykaturze i piśmiennictwie określa się ten stan mianem szkody ewentualnej. Nie jest ona objęta obowiązkiem odszkodowawczym na podstawie art. 361 § 2 k.c., gdyż ten przepis indemnizuje nieuzyskany dochód, a nie utratę szansy ( komentarz do tych przepisów; por. także wyrok SN z dnia 21.06.2011 r., I CSK 598/10, LEX nr 863906 oraz E. Bagińska, Odpowiedzialność deliktowa w razie niepewności związku przyczynowego. Studium prawnoporównawcze, Toruń 2013; M. Kaliński, Szkoda na mieniu..., s. 263 i n.). Do tego nie można zapominać, że przedmiotem sporu może być, jak wynika z poczynionych dotychczas ustaleń, jedynie kwota zajęta na rachunku powoda w wysokości 1.361,74 zł. Z tego powodu obliczenia powoda są z gruntu nieprzydatne dla potrzeb postępowania w sprawie, nie uwzględniają one ponadto żadnych kosztów prowadzenia działalności, co w świetle możliwości zajęcia pozostałych owiec w ramach egzekucji alimentów stawia pod znakiem zapytania jakiekolwiek perspektywy rozwoju gospodarstwa dłużnika. Brak jest też wykazania związku przyczynowego działań Komornika ze wskazaną przez powoda szkodą. Zdaniem Sądu, powód, na którym spoczywał ciężar wykazania szkody w postaci utraconych korzyści powiązanej przyczynowo z czynnością Komornika, w ocenie Sądu temu obowiązkowi w żaden sposób nie podołał.

Wreszcie, z tych samych względów, nie znajdują uzasadnienia żądania powoda także i w zakresie zasądzenia zadośćuczynienia za poniesione straty moralne i rozstrój zdrowia. Podstawą rozstrzygnięcia o zadośćuczynieniu tak jak w przypadku odszkodowania jest przepis art. 23 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, nakładający na komornika obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Obowiązek naprawienia szkody obejmuje zarówno szkodę majątkową, jak i niemajątkową, wynikające z działania (lub zaniechania) niezgodnego z prawem (bezprawnego). Naruszenie dobra jakim jest zdrowie uprawnia do żądania jego ochrony, także poprzez przyznanie odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia (art. 448 kc). Powód takie żądanie zgłosił podnosząc, że działania Komornika skutkowały drastycznym obniżeniem stopy życiowej powoda, w konsekwencji powód miał podupadać na zdrowiu fizycznym i psychicznym oraz zmuszony był korzystać z pomocy lekarza psychiatry. Powyższe twierdzenia powoda o pogorszeniu się jego stanu zdrowia nie zostały niczym poparte, natomiast dolegliwości somatyczne, które zgłaszał i które przedstawił w załączonych dokumentach wynikają ze schorzeń przewlekłych, na które cierpi od dłuższego czasu. Co więcej, powód nie wykazał, że skutki na jakie się powoływał wiążą się właśnie z zajęciem przez Komornika rachunku bankowego w dniu 27.04.2012r. Choć nie można wykluczyć, że prowadzenie egzekucji mogło doprowadzić powoda do rozstroju zdrowia i utraty stabilności psychicznej, to należy z drugiej strony zauważyć, że postępowanie egzekucyjne przeciwko powodowi toczy się juz od 2007 r. (Kmp 50/07), w drugim postępowaniu od 2011 r. ( Kmp 86/11). W toku postępowania Komornik dokonywał wielu czynności dotyczących majątku powoda, w tym dokonał zajęcia kilku nieruchomości powoda, wielu ruchomości. Ponadto, powód poza zobowiązaniem alimentacyjnym wobec swoich synów Ł. i R. P., ma też innych wierzycieli, którzy także prowadzą przeciwko niemu egzekucję. Zapewne stan psychiczny powoda, jeśli istotnie uległ pogorszeniu, czego powód nie dowiódł, wiąże się całościowo z jego sytuacją życiową i nie sposób wiązać tych skutków tylko z zajęciem komorniczym dokonanym w dniu 27.04.2012r. Podkreślić jeszcze raz należy, że działaniem nieprawidłowym Komornika było zajęcie kwoty chronionej, w wysokości 1.390 zł, co w stosunku do wszystkich zobowiązań powoda stanowiło tylko niewielki wycinek. Wypada też wskazać, że przyczyną ruiny finansowej powoda, na którą wskazuje w swoim piśmie procesowym, nie jest działanie Komornika, a uchylanie się przez powoda od regulowania na bieżąco jego ustawowych obowiązków rodzicielskich, stwierdzonych tytułem wykonawczym będącym podstawą prowadzonej egzekucji.

Z tych wszystkich względów powództwo nie mogło zostać uwzględnione i w całości podlegało oddaleniu.