Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący : SSO Adam Maciński

Protokolant : Rafał Płóciennik

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2015 r. we Wrocławiu

na rozprawie

w sprawie z powództwa Gminy W.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) we W.

o uchylenie uchwały

I. uchyla uchwałę nr (...) podjętą przez właścicieli lokali nieruchomości położonej we W.przy ul. (...)w sprawie wezwania Gminy W.do wydania pomieszczenia piwnicznego użytkowanego przez lokatora lokalu nr (...), stanowiącego własność Gminy W.;

II. zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 560 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 791/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 maja 2013 r. strona powodowa Gmina W.wniosła o uchylenie uchwały nr (...) podjętej przez właścicieli lokali nieruchomości położonej we W.przy ul. (...)w sprawie wezwania Gminy W.do wydania pomieszczenia piwnicznego użytkowanego przez lokatora lokalu mieszkalnego nr (...), stanowiącego własność Gminy W., z uwagi na:

- naruszenie zasad prawidłowego zarządu nieruchomością wspólną oraz naruszenie interesów właściciela – Gminy W. w związku z nieuprawnionym wezwaniem do wydania pomieszczenia piwnicznego, które od kilkudziesięciu lat, zgodnie z praktyką przyjętą w przedmiotowej wspólnocie, jest użytkowane przez najemcę lokalu nr (...) za zgodą i wiedzą wszystkich właścicieli,

- naruszenie zasad prawidłowego zarządu nieruchomością wspólną oraz naruszenie interesów właściciela – Gminy W. poprzez uniemożliwienie korzystania z części wspólnej składającej się na pomieszczenie piwniczne zajmowane na „wyłączność” przez poszczególnych właścicieli lokali w ramach nieformalnej umowy – na równych zasadach jak ci właściciele,

- naruszenie zasad prawidłowego zarządu nieruchomością wspólną i podjęcie przedmiotowej uchwały w stosunku do osoby, która sumiennie i należycie wnosi opłaty, zaliczki oraz wszelkie należności z tytułu użytkowania lokalu i pomieszczenia piwnicznego.

W uzasadnieniu swojego żądania strona powodowa podała, że w dużej części budynków mieszkalnych na terenie W., w tym w budynku mieszczącym się przy ul. (...), kwestia pomieszczeń piwnicznych i ich przynależności do poszczególnych lokali mieszkalnych nigdy nie była rozwiązana w sposób formalny (na piśmie). Taki stan faktyczny ma swoją genezę jeszcze w czasach, gdy Gmina W. była właścicielem całości budynku, a osoby w nim zamieszkujące – najemcami. Pomieszczenia piwniczne mieszczące się w budynku przy ul. (...) były wykorzystywane przez najemców w ramach nieformalnej umowy jako pomieszczenia „na wyłączność”. Taki stan rzeczy utrzymał się również po tym jak Gmina sprzedała część lokali znajdujących się w tym budynku (ogółem 6 z 12 mieszkań), gdyż pomieszczenia piwniczne nie zostały wydzielone i sprzedane na rzecz nabywców.

Strona powodowa podkreśliła, że zaskarżona uchwała narusza istniejące od lat nieformalne prawo właściciela lokalu nr (...) (na podstawie umowy najmu scedowane na najemcę, W. S. (1)) do korzystania z wyłączeniem innych osób z pomieszczenia piwnicznego od wielu lat przynależnego do tego lokalu. Jednocześnie właściciele nie proponują w zamian innego pomieszczenia, które mogłoby zadośćuczynić stratę, jaką poniósłby właściciel – Gmina w przypadku skutecznego odebrania władztwa nad pomieszczeniem piwnicznym. Przy tym strona powodowa jako właściciel lokalu (a w konsekwencji również najemca) nie mogliby korzystać, w świetle brzmienia skarżonej uchwały, z innych pomieszczeń piwnicznych, stanowiących również z formalnego punktu widzenia część wspólną nieruchomości. Z pomieszczeń tych korzystają bowiem właściciele poszczególnych lokali z wyłączeniem pozostałych.

Dodała strona powodowa, że wprowadzenie zaproponowanego w uchwale nowego porządku dotyczącego użytkowania części wspólnej nieruchomości jest nie do przyjęcia również z tego względu, iż wspomniany lokator z mieszkania oznaczonego nr (...) sumiennie i bez zbędnej zwłoki wywiązuje się z powinności, jakie nakłada na niego umowa najmu (zapłata czynszu i dalszych opłat). Natomiast stawiane przez innych mieszkańców budynku przy ul. (...) zarzuty dotyczące dewastacji czy zaśmiecania części wspólnych budynku nie znalazły potwierdzenia w czasie wizji lokalnej przeprowadzonej przez pracowników powodowej Gminy.

W odpowiedzi na pozew z dnia 15 lipca 2013 r. (k. 46) pozwana Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej we W. przy ul. (...) wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana wskazała, że we Wspólnocie nigdy nie została zawarta umowa upoważniająca powodową Gminę do użytkowania spornego pomieszczenia piwnicznego. Lokal oznaczony numerem (...) – którego dotyczy niniejsze postępowanie – powstał dopiero w wyniku adaptacji części nieruchomości wspólnej, a zatem na etapie budowy nieruchomości jako całości dla tego lokalu nie przewidywano żadnego pomieszczenia piwnicznego. Zajmowane bezprawnie pomieszczenie, znajdujące się w nieruchomości wspólnej, nigdy nie było pomieszczeniem piwnicznym. Obecnie nie jest ono także wykorzystywane przez najemców T. S. i jego ojca W. S. (1) jako pomieszczenie piwniczne. Jest to miejsce spotkań T. S. z kolegami, miejsce rozrywki i spożywania alkoholu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa Gmina W. jest właścicielem sześciu (z ogółem dwunastu) lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku na nieruchomości przy ul. (...) we W., posiadającym mniej niż 50 % udziałów w nieruchomości wspólnej. Strona powodowa jest między innymi właścicielem lokalu nr (...), który jest wynajmowany przez W. S. (1).

( Dowód: podpisy pod uchwałą nr (...), k. 26; umowa najmu lokalu mieszkalnego z 1 kwietnia 1995 r. wraz z aneksem, k. 64 – 68)

W dniu 16 kwietnia 2013 r. doręczono stronie powodowej zaskarżoną w niniejszym postępowaniu uchwałę nr (...) w sprawie wezwania Gminy W.jako właściciela lokalu mieszkalnego nr (...)przy ulicy (...)do wydania pomieszczenia piwnicznego usytuowanego w nieruchomości wspólnej, użytkowanego przez najemcę Pana W. S. (1). W treści uchwały wskazano, że właściciele postanawiają wezwać Gminę W.jako właściciela lokalu mieszkalnego nr (...)przy ulicy (...)do wydania pomieszczenia usytuowanego w nieruchomości wspólnej, użytkowanego przez najemcę Pana W. S. (1)jako pomieszczenia piwnicznego w terminie 30 dni od podjęcia uchwały (§ 1 uchwały nr (...)). Wykonanie uchwały powierzono Zarządowi/Zarządcy Wspólnoty tj. (...) Sp. z o.o.(§ 2 uchwały nr (...)).

( Dowód: pismo do (...) Gminy W.doręczone w dniu 16 kwietnia 2013 r., k. 27; uchwała nr (...), k. 25)

W piśmie z dnia 16 kwietnia 2013 r. wskazano, że właściciele lokali postanowili podjąć zaskarżoną uchwałę w związku z tym, iż piwnica Pana S. użytkowana jest w sposób niezgodny z podstawowymi zasadami korzystania z części wspólnych nieruchomości, o czym wielokrotnie Gmina W. była informowana. Wskazano dalej w treści pisma, że w piwnicy odbywają się imprezy oraz spożywany jest alkohol, co zakłóca ciszę nocną innym osobom mieszkającym w budynku, jak również sprowadzane są do niej obce osoby. W związku z tym właściciele obawiają się o własne bezpieczeństwo.

( Dowód: pismo do (...) Gminy W.doręczone w dniu 16 kwietnia 2013 r., k. 27)

Piwnica budynku przy ul. (...) ma status nieruchomości wspólnej. Pomieszczenia piwniczne nie mają statusu odrębnych lokali, jak również nie stanowią przynależności lokali mieszkalnych. Poszczególni właściciele lokali (bądź najemcy lokali gminnych) użytkują pomieszczenia piwniczne, które służą do ich indywidualnego użytku. Brakuje pisemnych umów bądź uchwał członków właścicieli lokali regulujących sposób korzystania z piwnicy przez właścicieli poszczególnych lokali (bądź najemców z lokali gminnych). Jedno z pomieszczeń piwnicznych użytkuje W. S. (1), który jest najemcą lokalu nr (...) należącego do Gminy.

( Dowód: wydruk treści księgi wieczystej nr (...) prowadzonej dla lokalu przy ul (...), k. 29 – 34; zeznania świadka E. M., e-protokół rozprawy z dnia 26 marca 2014 r., 00:02:41 – 00:08:28; zeznania świadka T. P., e-protokół rozprawy z dnia 26 marca 2014 r., 00:08:28 – 00:18:27; umowa najmu lokalu mieszkaniowego przy ul (...) z 13 sierpnia 1965 r., k. 60 – 62; decyzja o przydziale lokalu mieszkalnego z 6 listopada 1967 r., k. 63; umowa najmu lokalu mieszkalnego z 1 kwietnia 1995 r. wraz z aneksem, k. 64 – 68)

Syn W. S. (1), T. S. został prawomocnie skazany na podstawie wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków, Wydział V Karny z dnia 23 kwietnia 2013 r. za popełnienie wykroczeń polegających na zakłóceniu spoczynku nocnego i ciszy nocnej innym lokatorom budynku przy ul. (...) poprzez głośne krzyki, pijacki bełkot i głośne rozmowy prowadzone na klatce schodowej, zaśmiecenia tejże klatki w wyniku rozlania substancji ciekłych i porozrzucania butelek oraz przywłaszczenie klucza do zamka drzwi prowadzących na strych budynku. Z kolei w okresie od 4 maja 2013 r. do 22 grudnia 2013 r. w lokalu nr (...) przy ulicy (...) kilkukrotnie interweniowała Policja, a jako powód interwencji w większości wypadków podawano zakłócenie porządku.

( Dowód: wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków, Wydział V Karny z dnia 23 kwietnia 2013 r., k. 46 – 47 akt Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków o sygn. V W 1942/12; informacja z Komisariatu Policji W. z 14 maja 2014 r., k. 115)

Pismem datowanym na 6 czerwca 2013 r. powodowa Gmina złożyła W. S. (1) oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu lokalu mieszalnego nr (...) przy ul (...) we W. ze skutkiem prawnym na dzień 31 lipca 2013 r. Jako podstawę wypowiedzenia wskazano wykraczanie w sposób rażący i uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, co czyniło uciążliwym korzystanie z innych lokali. Nadto wezwano W. S. (1) do wydania lokalu w terminie 30 dni od dnia rozwiązania umowy najmu pod rygorem wszczęcia postępowania eksmisyjnego.

( Dowód: pismo z dnia 6 czerwca 2013 r., k. 122)

Obecnie toczy się sądowe postępowanie eksmisyjne przeciwko lokatorom zajmującym lokal przy ul. (...) bez tytułu prawnego.

( Okoliczność bezsporna)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie strona powodowa – Gmina W. zaskarżyła uchwałę pozwanej Wspólnoty, domagając się uchylenia tej uchwały. Należy zatem w pierwszej kolejności zauważyć, iż przepis art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. 1994, nr 85, poz. 388) stanowi, że właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Powództwo, o którym mowa w ust. 1, może być wytoczone przeciwko wspólnocie mieszkaniowej w terminie 6 tygodni od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów (ust. 1a).

Zaskarżona uchwała, podjęta w trybie indywidualnego zbierania głosów, została dostarczona stronie powodowej w dniu 16 kwietnia 2013 r. Natomiast powództwo wniesiono w dniu 28 maja 2013 r., a zatem przed upływem 6-tygodniowego terminu. Pozwoliło to na merytoryczną ocenę, zaskarżonej przez stronę powodową, uchwały.

W ocenie Sądu większość z zarzutów zawartych w pozwie okazała się uzasadniona, co musiało doprowadzić do uchylenia zaskarżonej uchwały. Przechodząc zaś do szczegółowego omówienia okoliczności mających znaczenie w kontekście stawianych przez stronę powodową zarzutów, na wstępie wskazać należy, że z zaoferowanego dokumentu w postaci wydruku z księgi wieczystej jednego z lokali w budynku przy ul. (...) oraz z zeznań świadków E. M. oraz T. P. (pracowników powodowej Gminy) wynika, że do lokali wyodrębnionych w budynku pozwanej wspólnoty nie przynależą pomieszczenia piwniczne. Pomieszczenia te nie były zbywane na rzecz kolejnych osób nabywających lokale od Gminy W., a zatem stanowią one przedmiot współwłasności przysługującej wszystkim właścicielom lokali, w tym powodowej Gminie, która wciąż jest właścicielem 6 z ogółu 12 lokali znajdujących się w budynku.

W tym stanie rzeczy do korzystania z pomieszczeń piwnicznych uprawnieni są wszyscy właściciele lokali na zasadach współwłasności, natomiast szczegółowy sposób korzystania z nieruchomości wspólnej może być w pierwszej kolejności ustalony na podstawie porozumienia właścicieli lokali. W szczególności właściciele mogą umówić się, że dokonują fizycznego podziału wspólnej powierzchni do korzystania (podział quoad usum) w ten sposób, że poszczególne pomieszczenia piwniczne będą użytkowane przez właścicieli konkretnych lokali. W realiach wspólnoty mieszkaniowej sposób korzystania z piwnicy może być ustalony na podstawie uchwały właścicieli lokali. Niemniej jednak brak podjęcia takiej uchwały dotyczącej sposobu użytkowania części wspólnych nieruchomości (w szczególności piwnicy) nie oznacza, że kwestia ta nie została uregulowana w inny sposób, a mianowicie w drodze wspomnianej umowy zawartej przez właścicieli lokali, co w praktyce często może dotyczyć właśnie budynków mieszkalnych oddanych do użytkowania przed powstaniem wspólnot mieszkaniowych na podstawie ustawy z dnia z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Podkreślić przy tym należy, że zawarcie takiej umowy o charakterze zobowiązującym nie wymaga dochowania formy szczególnej, a zatem umowa może zostać zawarta w formie ustnej, czy wręcz w sposób dorozumiany, gdy właściciele poszczególnych lokali obejmują we władanie poszczególne pomieszczenia, a postępowanie to jest – w tym czasie – aprobowane przez pozostałych lokatorów.

W ocenie Sądu zaoferowany w niniejszej sprawie materiał dowodowy skłania do przyjęcia, że w budynku pozwanej wspólnoty w toku wieloletniego użytkowania budynku doszło do przyjęcia w sposób dorozumiany umowy, na podstawie której poszczególni lokatorzy korzystali w sposób wyłączny z pomieszczeń znajdujących się w piwnicy budynku przy ul. (...). Ustalenia te wynikają z zeznań świadków E. M. oraz T. P., pracowników powodowej Gminy. Zeznania te są spójne logicznie i przekonujące, szczególnie biorąc pod uwagę, iż jest okolicznością powszechnie znaną, że w przypadku starych budynków lokatorzy często w sposób dorozumiany, w toku długoletniego wspólnego zamieszkiwania, ustalają sposób korzystania z pomieszczeń wspólnych, w tym piwnic. Wskazać przy tym należy, że jakkolwiek strona pozwana negowała fakt istnienia umowy, na podstawie której lokatorzy z lokalu nr (...) byliby uprawnieni do korzystania z jednego z pomieszczeń piwnicznych, to nie zaprzeczali wprost, że generalnie rzecz biorąc taki podział pomieszczeń piwnicznych dla poszczególnych właścicieli lokali istnieje w realiach Wspólnoty. Przy tym dowodem, który mógłby ewentualnie wykluczyć istnienie podziału piwnicy do korzystania, mogłyby być zeznania mieszkańców nieruchomości, którzy najlepiej znają stosunki związane z korzystaniem z części wspólnych budynku i to, jak te stosunki zmieniały się w czasie. Strona pozwana wnosiła w odpowiedzi na pozew o przesłuchanie świadków spośród współwłaścicieli nieruchomości wspólnej, natomiast w piśmie z dnia 11 marca 2015 r. (k. 167) wskazała, że zaproponuje konkretnych świadków dopiero po przeprowadzeniu spotkania z współwłaścicielami. W związku z tym Sąd pismem z dnia 28 maja 2015 r. (k. 169) ostatecznie zobowiązał stronę pozwaną do wskazania, czy wnosi o przesłuchanie w niniejszej sprawie świadków, a jeśli tak to o wskazanie imion i nazwisk tychże świadków oraz adresów ich zamieszkania, w terminie 14 dni, pod rygorem oddalenia tegoż wniosku dowodowego. Strona pozwana zobowiązania tego jednak nie wykonała.

Zdaniem Sądu zaoferowany materiał dowodowy pozwala również przyjąć, że strona powodowa zajmowała sporne pomieszczenie piwniczne na podstawie dorozumianej umowy regulującej korzystanie z piwnicy. Za przyjęciem tego ustalenia przemawiają dowody w postaci zeznań świadków świadków E. M. oraz T. P., pracowników powodowej Gminy, a także treść umowy najmu z 1 kwietnia 1995 r., której stroną byli państwo S. oraz treść wcześniejszych umów najmu dotyczących lokalu nr (...). W treści umowy z dnia 1 kwietnia 1995 r. w § 2 wprost wskazano, że najemcy przysługuje prawo do wyłącznego korzystania z piwnicy, choć nie oznaczono numeru pomieszczenia piwnicznego, którego to uprawnienie dotyczy. Tym niemniej w ocenie Sądu nie ma znaczenia, czy powodowa Gmina (osoby zajmujące w lokalu gminnym nr (...)) przez cały okres posiadania lokalu korzystała z jednego pomieszczenia piwnicznego, czy może dochodziło do zmian w tym zakresie, wynikających z ustaleń przyjmowanych przez poszczególnych lokatorów bądź też zmian faktycznych w nieruchomości (adaptacja czy zmiana przeznaczenia niektórych pomieszczeń, np. likwidacja kotłowni lokalnej). Tym bardziej nie ma znaczenia, czy lokal oznaczony numerem (...) powstał już na etapie budowy budynku w latach 20-tych ubiegłego wieku, czy też dopiero w ramach przebudowy, która miała miejsce w latach 60-tych. Strona powodowa nie twierdziła, jakoby sporne pomieszczenie było przynależnością jej lokalu (jako przedmiot wyłącznej własności Gminy) bądź też stało się przedmiotem własności Gminy w związku z upływem czasu. Natomiast w ocenie Sądu dorozumiana umowa regulująca sposób korzystania z piwnicy mogła zostać zawarta pod koniec lat 70-tych bądź później, kiedy to niewątpliwie lokal mieszkalny nr (...) został wyodrębniony, a w budynku nie funkcjonowała już kotłownia lokalna (abstrahując od oceny, czy sporne pomieszczenie pełniło w ogóle w przeszłości tę funkcję). Podkreślić przy tym należy ponownie, że nie chodzi tu o jeden moment, w którym poszczególni lokatorzy porozumieli się co do tego, jak ma wyglądać korzystanie z piwnicy, ale ten stan faktyczny mógł się zmieniać, co należy traktować jako zmianę umownego podziału piwnicy do korzystania – dokonywaną w sposób nieformalny.

W konsekwencji przyjąć należy, że w pozwanej wspólnocie funkcjonował umowny podział powierzchni piwnicznej, a jedno z pomieszczeń służyło do wyłącznego korzystania powodowej Gminie jako właścicielowi lokalu nr (...) (oraz najemcy tego lokalu – na podstawie umowy najmu wiążącej go z Gminą). Pozbawienie Gminy tego prawa narusza jej interesy jako właściciela lokalu i, co więcej, narusza uprawnienia właścicielskie Gminy poprzez pozbawienie jej możliwości korzystania z powierzchni piwnicznej będącej przedmiotem współwłasności właścicieli wszystkich lokali. Zdaniem Sądu nie jest wykluczone podjęcie przez właścicieli lokali wspólnoty mieszkaniowej uchwały, na podstawie której dochodzi do zmiany sposobu korzystania z powierzchni wspólnej, jednak uchwała taka musi uwzględniać sytuację oraz interesy poszczególnych właścicieli (dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości wspólnej, wielkość udziałów we współwłasności przysługujących poszczególnym właścicielom) oraz rzecz jasna istniejące w budynku warunki techniczne (ilość pomieszczeń piwnicznych, możliwość ich fizycznego podziału, kształt ciągów komunikacyjnych). Nie jest natomiast dopuszczalne podjęcie uchwały, w której jeden ze współwłaściciel zostaje pozbawiony możliwości korzystania z powierzchni wspólnej na rzecz pozostałych właścicieli lokali.

Podnieść przy tym należy, że z treści pisma z dnia 16 kwietnia 2013 r. wynika, że motywacja właścicieli podejmujących uchwałę wiązała się nie tyle z chęcią pozbawienia Gminy spornego pomieszczenia, co z odebraniem go najemcy lokalu nr (...). Potwierdzają to także dalsze dowody, w szczególności prowadzona przed wszczęciem postępowania korespondencja (k. 54 – 59), w której niektórzy mieszkańcy budynku przy ul. (...) skarżą się na zachowanie T. S., syna W. S. (2), mieszkającego z nim w tym samym lokalu. Zważyć jednak należy, że zaskarżona uchwała uderza przede wszystkim w uprawnienia i interesy właściciela lokalu, gdyż pozbawienie go pomieszczenia piwnicznego będzie obejmować również okres czasu po wygaśnięciu umowy najmu i wyprowadzeniu się kłopotliwych lokatorów. Dodać należy wreszcie, że pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. powodowa Gmina wypowiedziała W. S. (1) umowę najmu, a obecnie toczy się sądowe postępowanie eksmisyjne przeciwko osobom zajmującym lokal nr (...) bez tytułu prawnego. Nie potwierdziło się zdaniem Sądu również twierdzenie strony pozwanej o wcześniejszej bezczynności Gminy w stosunku do nieprawidłowego zachowania najemcy, gdyż z zaoferowanej korespondencji (k. 54 – 59) wynika, że pracownicy gminy podejmowali określone działania w reakcji na skargi mieszkańców, a mianowicie przeprowadzali wizje lokalne czy odbywali rozmowy z najemcą. Powodowa Gmina nie jest, jako właściciel lokalu, organem, który miałby kompetencje władcze i mógłby rozstrzygać konflikty sąsiedzie występujące pomiędzy najemcami lokali gminnych a innymi mieszkańcami budynku. Tym niemniej ostatecznie Gmina skorzystała z najbardziej radykalnego z przysługujących jej środków prawnych – wypowiadając W. S. (1) umowę najmu lokalu mieszkalnego.

Nie potwierdził się natomiast zarzut strony powodowej, zgodnie z którym skarżona uchwała jest nieprawidłowa również dlatego, że lokator z mieszkania oznaczonego nr (...) sumiennie i bez zbędnej zwłoki wywiązuje się z powinności, jakie nakłada na niego umowa najmu. Z zaoferowanego materiału dowodowego (w szczególności wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków z dnia 23 kwietnia 2013 oraz informacji z Komisariatu Policji W. z 14 maja 2014 r.) wynika, że syn najemcy, T. S. wielokrotnie swoim zachowaniem zakłócał porządek w budynku przy ul. (...), co, jak można wnosić, ostatecznie doprowadziło do wypowiedzenia umowy najmu jego ojcu, W. S. (1). Tym niemniej niezasadność wskazanego zarzutu nie miała znaczenia dla losów niniejszego postępowania – z powodów wyżej podanych.

Strona pozwana przegrała sprawę w całości, a zatem jest ona zobowiązana zwrócić powodowej Gminie poniesione przez nią koszty postępowania (art. 98 § 1 k.p.c.). Na koszty te w wysokości 380 zł składa się opłata od pozwu w wysokości 200 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej w kwocie 180 zł (analogia z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Dz.U. 2013, poz. 490 t.j.).