Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Hreczańska-Cholewa

Protokolant: Marzenia Okupniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 grudnia 2015 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko K. C.

o rozwiązanie umowy dożywocia

I.  rozwiązuje umowę dożywocia zawartą w dniu 02.09.2008 r. pomiędzy M. G.i K. C., na mocy której M. G.przeniosła na rzecz K. C.zabudowaną nieruchomość położną w J.- (...), działka nr (...), o powierzchni 0,1182 ha, dla ktorej Sąd Rejonowy w Oławie prowadzi księgę wieczystą nr (...);

II.  nie obciąża pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

I C 583/14

UZASADNIENIE

M. G.wniosła o rozwiązanie umowy dożywocia zawartej w dniu 02.09.2008 r. z pozwaną K. C., treścią której jest przeniesienie na rzecz pozwanej własności nieruchomości zabudowanej nr (...) powierzchni 0,1182 ha, położonej w J., dla której Sąd Rejonowy w Oławie prowadzi księgę wieczystą nr KW (...).

W uzasadnieniu żądania pozwu, powódką, powołując się na przepis art. 913 § 2 k.c., wskazała, że pozwana w związku z wyjazdem poza granice kraju nie spełnia żadnych z licznych potrzeb powódki. Nie interesuje się jej losami, nie ponosi żadnych kosztów związanych z domem i działką, nie zapewnia jej wyżywienia, utrzymania, opału ani światła. Powódka jest osobą w podeszłym wieku, wymagającą opieki. Dwukrotnie przebywała w szpitalu i nie mogła liczyć na pomoc wnuczki.

Pozwana K. C. przy pierwszej czynności uznała powództwo, wskazując, że na żądanie powódki zgłosiłaby się do notariusza celem przeniesienia na jej rzecz własności spornej nieruchomości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 02.09.2008 r. powódka M. G. i pozwana K. C. zawarły umowę dożywocia. Na jej podstawie powódka przeniosła na rzecz pozwanej, swojej wnuczki nieruchomość składającą się z zabudowanej działki nr (...), o powierzchni 0.1182 ha, położonej w J., dla której Sąd Rejonowy w Oławie prowadzi księgę wieczystą nr (...) Pozwana K. C. w zamian za to przyjęła powódkę na domownika i zobowiązała się dostarczać jej mieszkanie, wyżywienie, utrzymanie, światło i opał, zapewnić w razie potrzeby pomoc i opiekę lekarską oraz sprawić pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

( dowód: umowa z dnia 02.09.2008 r.)

Pozwana mieszka w Anglii. Ma n utrzymaniu dwoje dzieci. Nie wywiązuje się z obowiązków nałożonych na nią postanowieniami umowy z dnia 02.09.2008 r. w żadnym zakresie. Co więcej, w ogóle nie interesuje się sytuacją życiową powódki. Powódka zmuszona jest sama finansować wszelkie opłaty, pokrywać koszty opału i codziennego utrzymania, w tym leków. Powódka choruje na cukrzycę oraz cierpi na bóle kręgosłupa. Jedyną osobą, która jej pomaga jest P. R.. Zawozi ją do lekarza, szpitala, pomaga w zakupach, przykleja plastry przeciwbólowe na plecy.

( dowód: - zeznania świadka P. R. – k. 76/77;

- przesłuchanie powódki M. G. – k. 76/77)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 213 § 1 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W okolicznościach rozpoznanej sprawy, przy uwzględnieniu stanu faktycznego, Sąd uznał, że złożone przez pozwaną oświadczenie o uznaniu pozwu jest skuteczne. Nie zachodzi żadna z przesłanek wskazanych w art. 213 § 2 k.p.c., która wyłączałaby związanie Sądu wspomnianym oświadczeniem. Uznanie pozwu w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie stanowi działania sprzecznego z zasadami współżycia społecznego. Sąd nie dopatrzył się także działania zmierzającego do obejścia prawa. Zgodnie z art. 913 § 2 k.c. w wypadkach wyjątkowych sąd może na żądanie zobowiązanego lub dożywotnika, jeżeli dożywotnik był zbywcą nieruchomości, rozwiązać umowę o dożywocie. Sytuację, gdyż osoba zobowiązana na podstawie umowy dożywocia do dostarczania mieszkania, wyżywienia, utrzymania, światła i opału, zapewnienia w razie potrzeby pomoc i opieki lekarskiej stale przebywa poza granicami kraju, nie wykonuje żadnego ze swoich zobowiązań i nie interesuje się losami starej, schorowanej kobiety, która zmuszona jest ponosić wszelkie koszty samodzielnie a nadto korzystać z pomocy osób trzecich, należy uznać za wypadek wyjątkowy.

W tych okolicznościach orzeczono, jak w pkt. I wyroku.

Pozwana uznała żądanie pozwu przy pierwszej czynności prawnej, wskazując, że wytoczenie powództwa było zbędne gdyż na żądanie powódki zgłosiłaby się do notariusza celem przeniesienia własności nieruchomości na powódkę. W tych okolicznościach, to pozwanej, zgodnie z art. 101 k.p.c., należałby się zwrot kosztów, nie ma więc podstaw do obciążenia jej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz powódki.