Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Dobrawa Michałowska
Protokolant:	sekr. sądowy Dorota Luboch

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2014 r. na rozprawie

sprawy z powództwa Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Funduszu Inwestycyjny Zamknięty we W.

przeciwko W. R.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. wystąpił przeciwko W. R. o zapłatę kwoty 3.351,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu oraz zwrot kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie wskazał, że pozwanego łączył z pierwotnym wierzycielem (...) Bank S.A. stosunek prawny na podstawie umowy bankowej. Z tytułu przedmiotowej umowy pozwany powinien uiścić na rzecz pierwotnego wierzyciela kwotę stanowiącą wartość przedmiotu sporu, na którą składa się kwota niespłaconego kapitału, skapitalizowane odsetki karne oraz poniesione przez pierwotnego wierzyciela koszty. W toku procesu sprecyzował, że 1.851,35 zł to należność główna, 91,89 zł to odsetki umowne, 1.314,22 zł to odsetki karne każde z tych kwot naliczone przez wierzyciela pierwotnego, 93,63 zł to skapitalizowane odsetki ustawowe naliczone przez powoda od dnia cesji do dnia wniesienia powództwa. Na powyższą okoliczność powód przedstawił dowód w umowy cesji wierzytelności, wyciągu z ksiąg funduszu, zawiadomienie o dokonanej cesji.

Pozwany nie wdał się w spór co do istoty sprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. jest funduszem inwestycyjnym zamkniętym, wpisanym do rejestru funduszy inwestycyjnych, prowadzonym przez Sąd Okręgowy w Warszawie. W dniu 2 kwietnia 2014 r. powód zawarł z S. C. Bank umowę przelewu pakietu wierzytelności wymienionych w dwóch załącznikach 1A w formie pisemnej oraz 1B w formie elektronicznej, o szczegółowo oznaczonej treści.

Dowód:

1.  odpis wyciągu z rejestru funduszy inwestycyjnych, k. 15-16,

2.  umowa, k. 7-11.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód opierał swoje roszczenia na fakcie zawarcia w dniu 2 kwietnia 2014 roku umowy cesji z (...) Bank S.A. Przedmiotem w/w kontraktu była przysługująca wierzycielowi pierwotnemu wierzytelność w kwocie dochodzonej pozwem z tytułu umowy bankowej.

Zgodnie z ogólną normą wyrażoną w art. 3 k.p.c., na stronach procesu ciąży obowiązek dokonywania czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, strony zobowiązane są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Sąd Najwyższy w wyroku Izby Cywilnej z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. akt II CSK 332/07 stwierdził, że jeżeli chodzi o rozkład ciężaru dowodu, to powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa, tj. okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda. Zatem, w sprawie cywilnej na powodzie spoczywa obowiązek dowodowy w zakresie potwierdzającym powództwo. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową regułę rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnoprawnym wskazując przede wszystkim, kogo obciążają skutki niepowodzenia procesu dowodzenia (tak zwany ciężar dowodu w znaczeniu materialnoprawnym). W świetle wynikającej z tego przepisu reguły, za prawdziwe mogą być w procesie cywilnym przyjęte jedynie te fakty, które zostały udowodnione przez stronę obciążoną ciężarem ich dowodzenia, zaś pominięte powinny zostać te fakty, które przez stronę obciążoną obowiązkiem dowodzenia nie zostały w sposób należyty wykazane. Nie budzi przy tym wątpliwości, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, to stronę powodową obciążał obowiązek wykazania istnienia roszczeń materialnoprawnych stanowiących podstawę dochodzonego w tej sprawie żądania zapłaty.

W rozpatrywanej sprawie pozwany, nie stawił się na termin wyznaczony na rozprawę, nie wdał się również w spór. Sąd jednak nie przyjął za prawdziwe twierdzeń powoda w oparciu o treść art. 339 k.p.c., który stanowi, że jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, sąd wyda wyrok zaoczny; w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, jako że budzą one uzasadnione wątpliwości.

W ocenie Sądu, zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy nie pozwala uznać, iż powód wykazał zasadność roszczenia w wysokości dochodzonej pozwem. Złożone do sprawy dokumenty pozwalają jedynie na ustalenie, że w dniu 2 kwietnia 2014 r. powód zawarł z (...) Bank S.A. umowę cesji wierzytelności nieokreślonego pakietu wierzytelności. Przedłożony zaś dokument nie pozwala na przyjęcie, że w jej ramach powód nabył również wierzytelność względem pozwanego. Zgodnie bowiem z art. 511 kc, jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. W każdym wypadku umowy kredytu konsumenckiego wymaga jest forma pisemna (art 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2001 o kredycie konsumenckim, Dz.U. 2001.100.1081 ze zm.). Tym samym także dla przelewu wierzytelności konieczne było zachowanie tego rygoru (art. 511 k.c.). Tymczasem powód nie przedłożył, mimo wezwania sądu, pisemnego załącznika, określonego w treści umowy jako 1A, a jedynie „wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji”. Dowód ten, z uwagi na brak podpisu nie może być on uznany za dokument prywatny z świetle art. 245 k.p.c. Po wtóre jego treść nie odpowiada określonej w treści umowy zawartości elektronicznego załącznika 1B, a to ceny jednostkowej, daty spisania należności z bilansu banku wraz ze wskazaniem jej wysokości na ten dzień, daty wypowiedzenia umowy, daty i wysokości ostatniej wpłaty.

Podkreślenia wymaga również, że nawet przy przyjęciu, że powód należycie wykazał przejście wierzytelności, to nie sposób przyjąć, że nabył wierzytelność w wysokości dochodzonej pozwem. W szczególności powód nie przedłożył dokumentów wskazujących na sposób zaliczenia spłat dokonywanych przez powoda (a takie według opisanego wyżej wyciągu z elektronicznego załącznika nastąpiły skoro pierwotna kwota kredytu to 2.182,32 zł, zaś kwota kapitału wierzytelności to 1.851,35 zł), sposobu obliczenia skapitalizowanej wysokości odsetek ustawowych, umownych i karnych poprzez wskazanie kwot, a także terminów w których zostały naliczone, nie udowodnił również zasadności naliczenia kwoty tytułem kosztów (nie wskazał z jakimi czynnościami podlegającymi opłacie, a także podstawy ich naliczenia). Należy również zauważyć, że ze wskazanego załącznika w żaden sposób nie wynika, że pierwotny wierzyciel naliczył kwotę 1.314,22 zł dochodzoną przez powoda tytułem odsetek karnych. Zdaniem sądu dowodem potwierdzającym wysokość dochodzonego roszczenia nie może być pismo zawierające powiadomienie o zmianie wierzyciela, skoro również nie zawiera danych wskazanych wyżej a odnoszących się do sposobu odliczenia zabawiania, co więcej łączna wysokość tego zobowiązania różni się w znaczący sposób od wierzytelności określonej w opisanym wyżej wyciągu z elektronicznego załącznika (w zawiadomieniu, k. 27 - 3.531,49 zł, w załączniku, k. 11 - 2.217,27 zł)

Należy podkreślić, że w badanej sprawie, to powód wchodząc w prawa wierzyciela powinien dysponować dokumentami pozwalającymi zweryfikować zasadność dochodzonej pozwem kwoty.

Co się tyczy wyciągów z ksiąg rachunkowych funduszy, to należy wskazać, że jakkolwiek ustawodawca wyciągom z ksiąg funduszu nadał moc dokumentu urzędowego (art. 194 art. ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych) to moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Zobowiązanie dochodzone na podstawie wyciągu z ksiąg funduszu nie jest zobowiązaniem abstrakcyjnym i nie korzysta też z przywileju domniemania z art. 244 k.p.c. Fakt przejścia uprawnień i wysokość zobowiązania musi zatem być dowodzona innymi dowodami ocenianymi pod kątem skuteczności w świetle prawa cywilnego, co jak wskazano wyżej powód nie uczynił.

Wobec powyższego, na podstawie przytoczonych regulacji, orzeczono jak w sentencji.