Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Aleksandra Gawlas

Protokolant: stażysta Katarzyna Wojciechowska

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2015 r. na rozprawie sprawy

z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko S. C. (1)

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W. na rzecz pozwanego S. C. (1) kwotę 197 zł ( sto dziewięćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

I C 180/15

UZASADNIENIE

(...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. dnia 14.06.2011 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego S. C. (1) kwoty 775,45 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Podniósł, iż na podstawie umowy cesji wierzytelności przejął od (...) S.A. w W., jako pierwotnego wierzyciela, prawa do dochodzonej wierzytelności, wynikającej z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Do chwili obecnej pozwany nie uiścił żądanej kwoty.

Od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozwany wniósł sprzeciw, domagając się oddalenia powództwa w całości. W sprzeciwie oraz w piśmie procesowym z dn. 27.10.2015 r. (k.94) S. C. (1) zarzucił powodowi brak legitymacji czynnej twierdząc, że powód nie nabył wierzytelności na podstawie załączonej do pozwu umowy cesji. W szczególności z umowy cesji nie wynika, jakie wierzytelności stanowiły przedmiot nabycia, w jakiej wysokości, w stosunku do kogo zostały zbyte. Ponadto, pozwany stał na stanowisku, że nie została wykazana podstawa roszczenia tj. z jakiego tytułu powód wywodzi swoje żądanie, a ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. C. (1) w dniu 22.04.2008 r. zawarł z (...) S.A. w W. umowę „Sprzedaży aparatów w ramach Programu (...) Aparatów dla (...), na podstawie której, w zamian za świadczone usługi telekomunikacyjne, zobowiązał się jako abonent do zasilania co najmniej raz na 30 dni konta telefonu kwotą minimalną. Operator w dniu 02.02.2009 r. wystawił przeciwko S. C. (2) notę obciążeniową, zobowiązując go do zapłaty kwoty 600,00 zł stanowiącej karę umowną naliczoną przez (...) S.A. za niedokonanie przez pozwanego jako abonenta obowiązkowej liczby zasileń konta kwotą minimalną.

Dowód: umowa abonamentowa k.67-68, umowa dotycząca udziału w promocji (...)nr (...), regulaim promocji (...) wraz z załącznikiem do umowy dotyczącej udziału w promocji k.70-73, zawiadomienie k. 65, nota obciążeniowa k.66,

W dniu 13 kwietnia 2011 r. pomiędzy powodem a (...) S.A. w W. zawarta została umowa cesji wierzytelności.

Powód, pismem z dn. 05.05.2011 r. wezwał S. C. (1) do zapłaty kwoty 769,25 zł do dnia 16.05.2011 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności k.64, wezwanie do zapłaty k75, informacja k. 76

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało oddalić.

W myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, tzw. onus probandi spoczywa na tym, kto przedstawia określone twierdzenia, a nie na tym, kto im przeczy. W omawianym zakresie, istotną rolę pełnią także przepisy proceduralne, kształtując zasadę tzw. kontradyktoryjności postępowania cywilnego. Art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Ciężar dowodu z reguły spoczywa na powodzie aż do momentu wykazania zasadności podnoszonego roszczenia (udowodnienia faktów będących podstawą żądania). Później, następuje jego przesunięcie na stronę pozwaną.

W ocenie sądu, przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia roszczenia. Na wstępie już podkreślić należy, że pozwany w pierwszej kolejności zakwestionował legitymację czynną powoda, podnosząc zarzut braku wykazania przez powoda nabycia wierzytelności. Skoro okoliczność ta była przez pozwanego kwestionowana, to zgodnie z art. 227 k.p.c. wymagała dowodzenia, którego ciężar stosownie do art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. spoczywał na powodzie. Zaznaczenia wymaga tu, że zgodnie z przywołanymi przepisami, obowiązek złożenia przez powoda umowy w zupełnej treści aktualizował się już z chwilą podważenia przez pozwanego mocy dowodowej wyciągu złożonego do akt. Był on niezależny od wniosków procesowych pozwanego. Tymczasem powód w poczet dowodów dołączył wyłącznie umowę przelewu wierzytelności z dn. 13.04.2011 r., z której nie wynika, jakie konkretnie wierzytelności zostały przez powoda nabyte, przeciwko jakim dłużnikom i w jakiej wysokości. Dołączona umowa cesji, wbrew stanowisku powoda jest zatem niezupełna. Powód ze stanowiskiem pozwanego i podniesionymi zarzutami został zapoznany i pomimo tego nie zdecydował o złożeniu do akt brakujących dokumentów. W takiej sytuacji brak było podstaw do uznania, aby powód wykazał, że wstąpił w miejsce pierwotnego wierzyciela.

Podkreślenia wymaga, że w świetle art. 513 k.c. dłużnikowi przysługują także zarzuty dotyczące samej umowy cesji, a zatem jest on uprawniony do jej podważania. Uniemożliwienie dłużnikowi podnoszenia takich zarzutów, a tym samym podjęcia właściwej obrony, w świetle art. 233§2 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., nie może być ocenione inaczej niż na niekorzyść nabywcy wierzytelności. Jest to w istocie odmowa przedstawienia dowodu na poparcie własnych twierdzeń, kwestionowanych przez stronę przeciwną. Nie można bowiem wykluczyć, że z zapisów, które powód zataił wynikały okoliczności mogące podważyć tezę o nabyciu wierzytelności jako mającej wynikać z wyciągu umowy cesji. Takie założenie rodzi domniemanie faktyczne (art. 231 k.p.c.), które powinno być obalone dowodami zaoferowanymi w trybie art. 232 zd. 1 k.p.c. przez powoda jako stronę dochodzącą zapłaty (por. wyrok z uzasadnieniem Sądu Okręgowego w Gliwicach z 2014-09-17 sygn. III Ca 638/14). Podkreślić należy, że złożone do sprawy dokumenty w świetle art. 245 kpc są dokumentami prywatnymi, które stanowią wyłącznie dowód tego, że osoba, która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, a nie tego, że miały miejsce podane w nim fakty, decydujące o zasadności powództwa. Złożenie dokumentu prywatnego nie oznacza bowiem udowodnienia istnienia oraz wymagalności roszczenia wobec pozwanego, a zatem skonkretyzowania się odpowiedzialności dłużnika i jej rozmiarów.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że pozwany nie wykazał także istnienia roszczenia materialnoprawnego. Istnienie roszczenia nie wynika z przedłożonej szczątkowej umowy cesji wierzytelności. Mając na uwadze treść art. 509 k.c. stwierdzić należy, że prawo do świadczenia po stronie wierzyciela oraz odpowiadający mu obowiązek jego spełnienia ze strony dłużnika musi bowiem wynikać z określonego stosunku prawnego tzn. że przysporzenie winno mieć swoją przyczynę (causa). Dochodzeniu zaś roszczeń nieudowodnionych, w tym zatem sensie „niepewnych”, opartych na samych twierdzeniach powoda Sąd nie może dać wiary. Obowiązek przedstawiania dowodów odnosi się zarówno do przesłanek dotyczących samej zasadności dochodzonego roszczenia, jak i jego wysokości. Niedochowanie powyższych obowiązków skutkuje ryzykiem przegrania procesu przez stronę, którą obciążał ciężar wykazania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Na marginesie i posiłkowo wskazać jeszcze należy, że powód nie wyspecyfikował, jakie kwoty minimalne składały się na zgłoszone powództwo, za jakie konkretnie miesiące pozwany nie zapłacił abonamentu, co czyni słusznym także podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 98 k.p.c., §6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.z 2002, Nr 163, poz. 1348). Na zasadzoną kwotę 197 zł składa się równowartość opłaty od pozwu uiszczonej przez powoda w kwocie 78 zł oraz wynagrodzenie adwokata w kwocie 180 zł oraz równowartość opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Biorąc pod rozwagę poczynione ustalenia faktyczne, treść przywołanych przepisów prawa oraz przeprowadzone rozważania należało orzec, jak w sentencji.