Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Adam Mika
Protokolant:	sekr. sądowy Magdalena Szałowicz-Przybyła

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2013 r. w Lubinie

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko S. L.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  nie obciąża powódki kosztami procesu .

UZASADNIENIE

Powódka A. W. wniosła o zasądzenie od pozwanej S. L. kwoty 5.000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za szkodę doznana przez powódkę w związku z odmawianiem jej pomocy oraz za związane z tym pogorszenie stanu zdrowia fizycznego i psychicznego. Powódka podała, że pozwana nie tylko nie udzielała jej właściwej pomocy , ale również doprowadziła do tego, że powódka musiała oddać M. O. P. S.5.000 zł, na który to cel zadłużyła się na ponad 6.000 zł. Zdaniem powódki postępowanie pozwanej jest niezgodne z licznymi ustawami, Konstytucją oraz aktami prawa międzynarodowego. Powódka wskazywała również na swój podeszły wiek i bardzo zły stan zdrowia.

Na rozprawie w dniu 23.08.2013 r. powódka pouczona została przez Sąd o możliwości wezwania do wzięcia udziału w sprawie G. M. L. – M. O. P. S.w L. , oświadczyła jednak , że uważa, iż pozwaną w sprawie powinna być S. L. , bo to ona decydowała.

Pozwana S. L. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa zarzucając, że powódka nie określiła dostatecznie podstawy faktycznej swoich żądań , ani nie przedstawiła dowodów na ich poparcie. Zarzuciła również, że nawet w razie gdyby istniały jakiekolwiek podstawy do domagania się przez powódkę jakichkolwiek kwot w związku z działalnością M. O. P. S.w L., to pozwana nie jest legitymowana biernie w sprawie. Pozwana nie wydawała żadnej decyzji w sprawach dotyczących powódki , a nawet gdyby wydawała, to powódka nie wskazała podstaw faktycznych i prawnych do żądania jakiegokolwiek świadczenia od niej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 12.05.2004 r. M. O. P. S.w L. przyznał powódce zasiłek stały w kwocie 411 zł. W styczniu 2009 r. powódka otrzymała zasiłek pielęgnacyjny z Z. w kwocie 153 zł . Po zróżnicowaniu kwoty zasiłku pielęgnacyjnego z wysokością kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej w kwocie 477 zł określono wysokość należnego powódce zasiłku stałego na kwotę 324 zł.

Powódka cały czas korzystała w M. O. P. S.w L. z innych świadczeń , w tym z zasiłków celowych , świadczeń niepieniężnych w formie opłacania składki na ubezpieczenie zdrowotne i świadczeń w formie gorących posiłków w (...) w L. .

Od powyższych decyzji powódka wniosła odwołania do S. K. O.w L. jak również składała skargi na decyzje S. w L. do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego we W..

Od 10.01.2009 r. powódka korzystała z zasiłku pielęgnacyjnego w wysokości 153 zł. W decyzji przyznającej to świadczenie powódka została pouczona o obowiązku poinformowania organu o każdej zmianie swojej sytuacji dochodowej. W trakcie pobierania zasiłku pielęgnacyjnego powódka otrzymała dodatek pielęgnacyjny z Z. , o czym nie poinformowała (...) w L.. W konsekwencji doszło do pobrania przez powódkę nienależnego świadczenia w łącznej kwocie 4.284 zł . Powódka została zobowiązana do zwrotu tej kwoty w styczniu 2012 r. decyzją z dnia 17.01.2012 r. , a dnia 29.01.2013 r. wystawiony został przeciwko niej administracyjny tytuł wykonawczy . Od tej decyzji powódka wniosła po terminie odwołanie do (...) w L. . Na decyzje (...) w L. dotyczącą stwierdzenia wniesienia odwołania po terminie powódka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. . Skarga ta została oddalona.

Żadna z decyzji dotyczących powódki nie była wydawana przez pozwaną. Pozwana podpisała jedynie administracyjny tytuł wykonawczy wystawiony przeciwko powódce.

( dowód: - decyzja DS.S. (...), k.37,

- decyzja z dnia 23.02.2009 r. , k.38,

- decyzja z dnia 10.01.2011 r. , k. 39-42,

- decyzja nr (...), k.43-48,

- wyrok z 16.06.2011 r., k.49,

- wyrok z dnia 18.09.2012 r. , k.50 )

Powódka A. W. ma 78 lat. Kwota nienależnie pobranego przez powódkę zasiłku została wyegzekwowana od niej wraz z odsetkami . Łącznie powódka spłaciła około 6.000 zł . Na ten cel zapożyczyła się.

( okoliczności bezsporne )

Sąd zważył co następuje:

Powództwo S. L. nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim wskazać należy, że powódka nie wskazała żadnych podstaw faktycznych ani prawnych uzasadniających odpowiedzialność pozwanej .

Na rozprawie w dniu 23.08.2013 r. powódka podała, że domaga się od pozwanej kwoty 5.000 zł jako niesłusznie wyegzekwowanej od niej. W tym wypadku, jeżeli powódka uważa, że kwota ta powinna zostać jej zwrócona, to roszczenie swoje winna skierować do G. M. L.– M. O. P. S.w L. , bo to ten podmiot domagał się od niej zwrotu zasiłku pielęgnacyjnego i na rzecz tego podmiotu przeprowadzona została egzekucja administracyjna.

Pozwana osobiście nie otrzymała żadnej kwoty pochodzącej od powódki , wobec czego nie ma ona czego powódce zwracać.

Ewentualna podstawę roszczeń powódki w przypadku domagania się zwrotu świadczenia stanowią przepisy Kodeksu cywilnego o bezpodstawnym wzbogaceniu w szczególności o świadczeniu nienależnym tj. art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c. Do zwrotu świadczenia nienależnego – w rozumieniu tych przepisów – zobowiązany jest ten, kto daną korzyść uzyskał. W tym wypadku pozwana nie uzyskała żadnej korzyści kosztem powódki.

Rozważając zasadność roszczeń powódki na gruncie przepisów o odpowiedzialności deliktowej , w szczególności art. 415 k.c. , to wskazać należy, że do zaistnienia takowej konieczne jest zaistnienie łączne zawinionego i bezprawnego działania lub zaniechania , szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy nimi. Przede wszystkim wskazać należy, że powódka nie wskazała żadnego zachowania się powódki , z którego mogłyby wynikać dla niej niekorzystne konsekwencje. Przede wszystkim podkreślić należy, że to nie pozwana wydawała niekorzystne dla powódki decyzje administracyjne – które były przedmiotem odwołań powódki. Nawet gdyby jednak to ona stała za wydaniem którejkolwiek decyzji , to nie można zarzucić im bezprawności , bowiem wydane zostały one na podstawie obowiązujących przepisów.

Dokonując ustaleń faktycznych w tej sprawie Sad oparł się na zgodnych twierdzeniach stron oraz dołączonych do akt sprawy przez strony wiarygodnych dokumentach.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c. oraz art. 415 k.c. , należało orzec jak w punkcie I wyroku. Orzeczenie o kosztach uzasadni treść art. 102 k.p.c.