Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Pietrzyk

Protokolant: Agnieszka Hadała

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2017r. w K.

sprawy z powództwa J. T.

przeciwko A. T.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanego A. T. na rzecz powoda J. T. kwotę 3.500,00 zł (słownie złotych: trzy tysiące dziewięćset 00/100);

II  dalej idące powództwo oddala;

III  nakazuje pozwanemu, by uiścił na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze kwotę 175,56 zł tytułem części kosztów sądowych, od uiszczenia których powód był zwolniony, zaliczając je w pozostałym zakresie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 565/16

UZASADNIENIE

Powód J. T. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. T. kwoty 3 500,00 zł tytułem odszkodowania za skradzione przez pozwanego rzeczy oraz kwoty 670,00 zł tytułem kosztów wymiany zamków w pojeździe marki V. (...) o nr rej. (...). Powód podniósł, że jego syn A. T. dopuścił się kradzieży rzeczy, które przechowywał w samochodzie, a których wartość wynosi 3 500 zł. Podał ponadto, że pozwany dokonał zaboru kluczyka do jego auta i w związku z tym obawia się, że A. T. może bez jego zgody i wiedzy ponownie dostać się do wnętrza pojazdu i dokonać kradzieży na jego szkodę.

W odpowiedzi pozwany A. T. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł, że pozew ma na celu wyłudzenie pieniędzy, żadne z dóbr osobistych nie zostało naruszone, a zadośćuczynienie ma być dla powoda kolejnym źródłem zysku. Pozwany opisał tło konfliktu rodzinnego, w którym uczestniczy także matka powoda, a babcia pozwanego. Pozwany powołał się na wyrok odwołujący darowiznę mieszkania na rzecz powoda, podał, że źródłem konfliktu jest mieszkanie babci. Ponadto pozwany wskazał, że jest niewinny popełnienia czynu kradzieży, nie zostały znalezione u niego rzeczy pochodzące z czynu zabronionego. A. T., podał, że J. T. dysponuje kluczykiem do samochodu, a drugi klucz do auta nie znajduje się w jego posiadaniu gdyż nigdy nie istniał, zaś przedłożone przez powoda zaświadczenie o koszcie wymiany zamka w aucie nie stanowi dowodu, że J. T. rzeczywiście poniósł taki koszt.

Na rozprawie w dniu 28.11.2017 r. pozwany A. T. wniósł, aby w razie uwzględnienia powództwa została potrącona kwota z tytułu opłat za czynsz, z którymi zalega powód.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. T. w okresie pomiędzy 27.04.2015 r., a 05.05.2015 r. w K., po uprzednim wejściu w posiadanie kluczyków dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego należącego do jego ojca J. T. o wartości 8 tys. zł oraz dokonał zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się wewnątrz pojazdu przedmiotów w postaci: spawarki elektrycznej do spawania łukien firmy (...) model (...), pistoletu do malowania, fleksa dużego, elektrycznej pompy do wody w niklowej obudowie, kompletu kluczy oczkowych, fajkowych grawerowanym napisem (...), sprzęgła giętkiego do wiertarki z uchwytem pomarańczowym, piły łańcuchowej elektrycznej zielonej niemieckiej marki, dwóch kosiarek żyłkowych czerwonej i zielonej, butli gazowej niebieskiej 11 l z reduktorem i wężem, brązowego kapelusza z szerokim rondem, czarnej czapki skórzanej z daszkiem, dwóch zegarków kieszonkowych z łańcuszkami - jeden z inicjałami JJ, dwóch kluczy żabek rurowych, kurtki zimowej niebiesko – czarnej, kurtki roboczej warstwowej ocieplanej czerwonej i mechanicznego dłuta elektrycznego do rzeźbienia w drewnie o łącznej wartości 3500 zł.

Za opisany czyn A. T. skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 30.12.2015 r., w sprawie o sygn. akt II K 426/15. Sąd nie orzekł środka kompensacyjnego

/dowód: wyrok SR Kamienna Góra z 30.12.2015 r. wraz z uzasadnieniem k. 117, 124-128 akt II K 426/15, wyrok SO Jelenia Góra 22.04.2016 r. wraz z uzasadnieniem k. 158, 161-163 akt II K 426/15/.

A. T. nie zwrócił J. T. żadnej ze skradzionych rzeczy.

/dowód: zeznania powoda z 28.11.2017 r. e-protokół od 00:01:06 do 00:13:07/.

Powód J. T. mieszka w lokalu mieszkalnym należącym do pozwanego A. T.. Powód zalega z opłatami za czynsz za około pół roku.

/okoliczności bezsporne/.

Sąd zważył co następuje:

Ustaleń stanu faktycznego dokonano w oparciu o treść wyroku karanego oraz zeznania powoda J. T.. Okolicznościami bezspornymi były fakt zamieszkiwania przez powoda w mieszkaniu należącym do pozwanego oraz zaleganie w opłatach za czynsz przez powoda – wobec przyznania tego faktu przez powoda. Powód nie zakwestionował również tego, że dysponuje kluczykiem do samochodu V. (...) o nr rej. (...).

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że sąd cywilny jest związany ustaleniami prawomocnego wyroku skazującego, co do popełnienia przestępstwa (zob. art. 11 k.p.c.). Wbrew gołosłownym twierdzeniom pozwanego, niewątpliwie jest on winny popełnienia zarzucanego mu czynu, gdyż prawomocnym wyrokiem karnym został on skazany w spawie o sygn. II K 426/15. Roszczenia majątkowe wynikające z przestępstwa mogą być dochodzone w postępowaniu cywilnym albo, w wypadkach w ustawie przewidzianych, w postępowaniu karnym (art. 12 k.p.c.). Powód J. T. domagał się zapłaty równowartości utraconych w wyniku kradzieży rzeczy pozostawionych w samochodzie tj. kwoty 3 500,00 zł oraz kosztów wymiany zamków w swoim samochodzie, przedstawiając wycenę tych prac opiewającą na kwotę 670,00 zł.

Sąd karny w sentencji orzeczenia wymienił przywłaszczone przez pozwanego na szkodę J. T. rzeczy. Były to spawarka elektryczna do spawania łukien firmy (...) model (...), pistolet do malowania, fleks duży, elektryczna pompa do wody w niklowej obudowie, komplet kluczy oczkowych, fajkowych z grawerowanym napisem (...), sprzęgło giętkie do wiertarki z uchwytem pomarańczowym, piła łańcuchowa elektryczna zielona niemieckiej marki, dwie kosiarki żyłowe czerwona i zielona, butla gazowa niebieska 11 l z reduktorem i wężem, brązowy kapelusz z szerokim rondem, czarna czapka skórzana z daszkiem, dwa zegarki kieszonkowe z łańcuszkami jeden z inicjałami JJ, dwa klucze żabek rurowych, kurtka zimowa niebieska-czarna, kurtka robocza warstwowa ocieplana czerwona i mechaniczne dłuto elektryczne do rzeźbienia w drewnie. Pozwany nie podniósł żadnego zarzutu, co do określonej na 3500 zł, przez Sąd w postępowaniu karnym, wartości skradzionych rzeczy.

Sąd oddalił większość z wniosków dowodowych zgłoszonych przez pozwanego bowiem powoływał on się na okoliczności nieistotne dla rozstrzygnięcia lub przeprowadzane dowody spowodowałyby zwłokę w postępowaniu, a przy tym były spóźnione. W szczególności bez znaczenia orzeczniczego było tło konfliktu rodzinnego. Ponownie podkreślić należy, że w tej sprawie decydujące znaczenie ma wiążący charakter wyroku karnego, co do popełnienia przestępstwa.

Zgodnie z utrwalona linią orzeczniczą, istota związania wynikająca z art. 11 k.p.c. polega na wyłączeniu dokonywania w postępowaniu cywilnym ustaleń faktycznych innych niż te, których dokonał sąd karny w sentencji wyroku skazującego. Wobec tego sąd cywilny pozbawiony jest możliwości dokonywania samodzielnych ustaleń, a w szczególności odmiennych od zawartych w wyroku skazującym wydanym w postępowaniu karnym.

Odtworzone na rozprawie nagrania nie pozwalają na dokonanie ustalenia, że powód odzyskał skradzione rzeczy, tym bardziej, że pozwany - kwestionując sam fakt popełnienia przez siebie przestępstwa przeciwko mieniu na szkodę J. T. - na powyższe się nie powołuje. W szczególności na podstawie nagrań nie sposób stwierdzić, czy istnieje tożsamość (identyczność) co do przywłaszczonych rzeczy, a tymi które zostały zarejestrowane na nagraniu. Uwadze Sądu nie uszła również data metryki pliku o nazwie „J. T. nagrywa rzeczy w piwnicy na ul. KK B. 22-8” zapisanej na nośniku danych o podobnym tytule. Metryka wskazuje datę 30.08.2014 r., podczas gdy czyn zabroniony został popełniony w 2015 r.

Sąd karny nie orzekał środka kompensacyjnego. Pozwany nie wykazał, aby dokonał zwrotu przywłaszczonych rzeczy lub w inny sposób zrekompensował szkodę. Zeznania powoda J. T. o braku zwrotu utraconych w wyniku kradzieży rzeczy uznano za wiarygodne. W aktach sprawy o sygn. II K 426/15 brak jest informacji, aby A. T. dokonał zwrotu rzeczy lub też w inny sposób naprawił wyrządzoną przestępstwem szkodę. W tych warunkach powód mógł zasadnie dochodzić naprawienia szkody wynikającej z czynu niedozwolonego. Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 415 kodeksu cywilnego kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Mając na uwadze całokształt przytoczonych rozważań oraz powołany w poprzednim zdaniu przepis ustawy, należało zasądzić od pozwanego A. T. na rzecz powoda J. T. kwotę 3 500,00 zł.

Powód przedłożył do pierwszego pisma procesowego w sprawie wycenę wymiany trzech zamków w (...) w kwocie 670,00 zł. Wyrok karny wskazuje, że A. T. wszedł w posiadanie kluczyków do samochodu powoda. Z materiałów postępowania wynika, że pozwany dotychczas nie zwrócił powodowi kluczy. Nie sposób jednak przyjąć, że poprzez sam fakt posiadania opisanego przedmiotu zaistniała szkoda w mieniu powoda. Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są bowiem: zaistnienie szkody, wystąpienie faktu, za który ustawa czyni odpowiedzialnym określony podmiot, czyli czynu niedozwolonego oraz związek przyczynowy między czynem niedozwolonym a szkodą w tej postaci, iż szkoda jest jego zwykłym następstwem. W realiach niniejszej sprawy – w zakresie żądania zapłaty kwoty 670 zł - brak jest przesłanki odszkodowawczej polegającej na zaistnienia szkody. Innymi słowy posiadania przez A. T. kluczyka do auta J. T. nie można utożsamiać z istnieniem szkody. Wystąpienie zdarzenia szkodzącego jest w tym wypadku czysto hipotetyczne. Samo wypowiadanie obaw przez powoda, że jego syn może dokonać kradzieży auta lub znajdujących się w nim przedmiotów, nie powoduje, aby mógł on zasadnie domagać się naprawienia szkody, która faktycznie nie wystąpiła. W tych warunkach, tak sformułowane powództwo zostało w punkcie II wyroku oddalone.

Pozwany na rozprawie w dniu 28.11.2017r. podniósł zarzut potrącenia. Powód do pisma z 01.12.2017 r. (k.61) dołączył wykaz zadłużenia wystawiony przez Spółdzielnię Mieszkaniową (...) w K. dotyczący lokalu mieszkalnego w K. przy ul. (...) na łączną kwotę 1 631,93 zł (k. 62). Przesłanki potrącenia wymienia przepis art. 498 § 1 k.c. Zgodnie z jego brzmieniem, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Potrącenie może być skutecznie dokonane, jeżeli łącznie spełnione są następujące przesłanki: wierzytelności muszą być wzajemne, co oznacza, że każda ze stron jest wierzycielem drugiej i jednocześnie jej dłużnikiem. Muszą być one jednorodzajowe, wierzytelność strony korzystającej z potrącenia ma być wymagalna i zaskarżalna. Wymieniana niekiedy dodatkowa przesłanka potrącenia, mianowicie tożsamości osób (zob. K. Gandor, w: SPC, t. 3, cz. 1, s. 857), jak się przyjmuje, zawarta jest już w wymienionej wcześniej konieczności wzajemności wierzytelności (zob. K. Zawada, w: K. Pietrzykowski, Komentarz KC, t. 2, 2005, s. 92; tak też M. Pyziak-Szafnicka, Potrącenie, s. 57). Należy stwierdzić, że wierzytelność przysługująca od powoda na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w K. nie nadaje się do potrącenia na rzecz pozwanego, gdyż wierzytelność ta nie jest mu należna. Co się tyczy zaś wierzytelności za wynajem lokalu powodowi – nie sposób jednoznacznie ustalić, na podstawie twierdzeń stron oraz przedłożonych dokumentów, jaką dokładnie kwotę J. T. zalega swojemu synowi A. T. z tytułu najmu lokalu mieszkalnego w K..

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c. Powód wygrał sprawę w 84 %, przegrał – w 16%. Odwrotne proporcje odnoszą się do pozwanego. J. T. został zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych. Nieuiszczona opłata sądowa od pozwu wyniosła 209 zł. Zgodnie z przepisem art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W punkcie III wyroku należało zatem nakazać, aby pozwany uiścił kwotę 175,56 zł tytułem kosztów sądowych, od uiszczenia których powód był zwolniony, zaliczając je w pozostałym zakresie na rachunek Skarbu Państwa.