Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2014 r.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Agnieszka Wiercińska – Bałaga

Protokolant Renata Bleichert

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2014 r.

w Z.

sprawy z powództwa R. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 617 zł ł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 1214/14

UZASADNIENIE

Powódka R. B. domagała się zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 1539 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 października 2011 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu (k 3) powódka przytoczyła, że w wyniku kolizji z 28 września 2011 r. uszkodzeniu uległ należący do powoda pojazd, a sprawcą szkody był kierujący pojazdem mający ubezpieczenie OC u strony pozwanej. Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego ustaliła wysokość szkody na kwotę 18450 zł, jednakże powód wobec wątpliwości co do rzetelnego ustalenia wysokości szkody zlecił sporządzenie nienależnej wyceny, zgodnie z którą wartość szkody całkowitej ustalono na 15700 Euro, natomiast wartość kosztów związanych z niemożliwością korzystania z pojazdu na kwotę 387 Euro. Powód poniósł koszty sporządzenia wyceny w kwocie 783,96 Euro oraz koszty holowania 1160 zł i pismem z dnia 2 października 2012 r. zwrócił się do ubezpieczyciela o wypłatę należnego odszkodowania, jednakże strona pozwana pismem z dnia 20 grudnia 2012 r. odmówiła wypłaty należnego odszkodowania wskazując, że brak jest wykazania przez poszkodowanego prawa własności do uszkodzonego pojazdu, mimo przedstawienia przez poszkodowanego książki dowodów rejestracyjnych i uwierzytelnionej kopii umowy kupna pojazdu celem wykazania zasadności roszczenia. Dalej powódka przytoczyła, że w dniu 26 lutego 2013 r. poszkodowany zawarł z Biurem (...) sp. z o.o. umowę przelewu wierzytelności, mocą której przelał na w/w wierzytelność w kwocie 74080,17 zł, o czym pismem z dnia 8 kwietnia 2013 r. została zawiadomiona strona pozwana, natomiast w dniu 22 kwietnia 2013 r. Biuro (...) sp. z o.o. przeniosło na powódkę 1539 zł z tytułu części odszkodowania przysługującego wobec pozwanej w związku z przedmiotową szkodą. Powódka wskazała, że pozwana nie dokonała wypłaty odszkodowania..

W odpowiedzi na pozew (k 43-44) strona pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Zarzuciła, że brak jest podstaw do przyjęcia jej odpowiedzialności za skutki przedmiotowego wypadku, w związku z czym odmówiła wypłaty odszkodowania poszkodowanemu, takie stanowisko ubezpieczyła zawierało pismo z dnia 20 grudnia 2011 r., a z ustaleń poczynionych przez stronę pozwaną wynikało, że od dnia 1 września 2011 r. uszkodzony pojazd marki M. (...) nr rej. (...) był zarejestrowany na terenie Wielkiej Brytanii, a jego właścicielem był A. C. (1). Ubezpieczyciel zarzucił, że kwestionuje roszczenie powódki co do zasady, w szczególności, by po stronie powódki występowała legitymacja procesowa czynna, albowiem nie wykazała ona, że nabyła wierzytelność od osoby uprawnionej, ponadto do pozwu nie zostały dołączone dokumenty sporządzone w języku polskim, nie został dołączony czytelny odpis dowodu rejestracyjnego i karty pojazdu. Ponadto strona pozwana podniosła, że kwestionuje roszczenie powódki również co do wysokości, bowiem okoliczność ta nie została przez nią wykazana dołączonymi do pozwu dokumentami, a przedłożone przez nią dowody stanowią dokumenty prywatne, które nie korzystają z domniemania prawdziwości, ponadto nie zostały sporządzone w języku polskim, również z dokumentów dołączonych do pozwu nie wynika jakiego rodzaju roszczenia zostały objęte umową cesji z dnia 22 kwietnia 2013 r. oraz w jakich kwotach. Ubezpieczyciel przytoczył, że koszty naprawy pojazdu winny być wyliczone przy zastosowaniu średnich cen towarów i usług obowiązujących na rynku lokalnym według miejsca zamieszkania poszkodowanego (Z.), natomiast z przedłożonej przez powódkę kalkulacji nie wynika, by rzeczoznawca dokonał wyceny kosztów naprawy w oparciu o taki właśnie poziom cen. Dalej strona pozwana podniosła, że powódka nie przedłożyła do pozwu aneksów do umów przelewu wierzytelności, co skutkuje nie wykazaniem podstawy dochodzonego roszczenia, ponadto także nie wykazała ona, że M. B. w dniu 26 lutego 2013 r. oraz w dniu 22 kwietnia 2013 r. był uprawniony do składnia oświadczeń woli w imieniu Biura (...) sp. z o.o.

Pismem procesowym z dnia 8 sierpnia 2013 r. (k 53-54) powódka powołując się na dokumenty dołączone do pozwu, w postaci kopii książki dowodów rejestracyjnych oraz umowy kupna sprzedaży pojazdu wraz z tłumaczeniem podniosła, że własność po stronie poszkodowanego została wykazana, ponadto Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie I NC 187/13 z powództwa poszkodowanego uznał zasadność roszczenia, dodatkowo także Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich uznał zasadność roszczeń i odpowiedzialność pozwanej za szkodę. Nadto powódka podniosła, że wysokość szkody winna być ustalona w oparciu o ceny panujące na rynku niemieckim, gdyż tam pojazd był eksploatowany.

Strona pozwana pismem procesowym z dnia 1 października 2014 r. (k 134-135) podniosła, że umowy cesji są czynnościami prawnymi nieważnymi wobec braku ich dostatecznego zindywidualizowania, albowiem nie wskazywały prócz kwotowego określenia jaką część wierzytelności cedent przenosi na stronę powodową, nie wskazywały czy jest to należność z tytułu szkody całkowitej, czy też z tytułu kosztów sporządzenia opinii, czy tytułem kosztów holowania, czy też jest to należność przysługująca z tytułu niemożności korzystania z pojazdu, ponadto przelewy wierzytelności były sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i z dobrymi obyczajami, ponieważ cel tych czynności zmierzał do rażącego pokrzywdzenia jednej ze stron. Dalej ubezpieczyciel wskazał, że wierzytelność pierwotna przysługująca A. B. została podzielona na wiele mniejszych wierzytelności w wysokości ok. 2 % każda i są one dochodzone w odrębnych procesach, przy czym w trzech z tych postępowań zapadły wyroki oddalające powództwa z powołaniem się na wyżej wskazane okoliczności co do nieważności umów przelewu wierzytelności i ich sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami, natomiast postępowanie toczące się przed Sądem Rejonowym w Złotoryi w sprawie z powództwa M. K. przeciwko ubezpieczycielowi o część wierzytelności pierwotnej objętej niniejszym pozwem zostało zawieszone z uwagi na toczące się postępowanie karne dotyczące sfałszowania umów cesji wierzytelności związanych z wierzytelnością pierwotną. Ponadto strona pozwana podniosła, że podzielenie wierzytelności spornej na małe części sprzeciwiało się naturze zobowiązania i nie służyło celowi gospodarczemu w postaci uzyskania zwrotu wierzytelności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. C. (1) w dniu 9 sierpnia 2011 r. nabył zarejestrowany w Wielkiej Brytanii samochód osobowy marki M. (...) o numerze nadwozia (...). Dnia 20 sierpnia 2011 r. A. C. (1) zawarł z T. K. umowę kupna sprzedaży pojazdu mechanicznego, na podstawie której T. K. nabył za 16.500 Euro nieokreślony w umowie pojazd mechaniczny. A. B. dnia 25 sierpnia 2011 r. zawarł z T. K. umowę kupna sprzedaży pojazdu używanego, nabywając pojazd marki M. (...) o numerze indentyfikacyjnym (...). W chwili nabycia przez A. B. pojazdu nie był on zarejestrowany.

(dowód: tłumaczenie z języka angielskiego dowodu rejestracyjnego k 71-72, umowa z dnia 20 sierpnia 2011 r. wraz z tłumaczeniem k 66-69, umowa z dnia 25 sierpnia 2011 r. wraz z tłumaczeniem k 11, 96-98; zeznania świadka A. B. k 144).

A. B. zarejestrował w dniu 20 czerwca 2011 r. na okres od 20 czerwca 2011 r. do 1 czerwca 2012 r. na terenie Niemiec w Wydziale ds. Ruchu Drogowego Starostwa Powiatu G. samochód osobowy marki M. (...) nr identyfikacyjny (...) z datą pierwszej rejestracji w 2002 r. pod numerem rejestracyjnym (...) do jazd testowych, próbnych, do przewozu na tablicach tymczasowych)

(dowód: kopia dowodu rejestracyjnego pojazdu o numerze rejestracyjnym (...) k 13; tłumaczenie z języka niemieckiego dowodu rejestracyjnego k 70;

W dniu 28 września 2011 r. ok. godz.21.15 w S. na ul. (...) II kierujący samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) P. K. nie zachował należytej ostrożności, w wyniku czego najechał na tył stojącego przed przejściem dla pieszych i przepuszczającego przechodniów samochodu marki M. (...) nr rej. (...) kierowanego przez A. B.. W chwili wypadku posiadacz samochodu marki R. (...) był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

(bezsporne).

W dniu 30 września 2011 r. A. B. zgłosił szkodę stronie pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana po wyliczeniu kosztów naprawy dokonanym w systemie kalkulacji szkód A. i E. ustaliła, że na skutek zdarzenia z dnia 28 września 2011 r. naprawa uszkodzonego pojazdu marki M. (...) nr rej. (...) jest ekonomicznie nieuzasadniona, przy przyjęciu wartości pojazdu nieuszkodzonego na poziomie kwoty 35100 zł i wartości pojazdu po kolizji na kwotę 16650 zł oraz określeniu szkody na kwotę 18450 zł. Jednakże pismem z dnia 20 grudnia 2011 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe marki M. (...) nr ej. (...), uzasadniając swoje stanowisko brakiem dokumentów potwierdzających istnienie po stronie A. B. prawa własności do przedmiotowego samochodu.

(bezsporne).

A. B. na swoje prywatne zlecenie wykonał ekspertyzę ustalającą wysokość szkody w pojeździe marki M. (...) w niemieckiej firmie (...), zgodnie z którą szkoda całkowita w przedmiotowym pojeździe została określona na kwotę 15700 Euro, przy przyjętych kosztach naprawy tego samochodu na kwotę 22808,47 Euro, kosztach nabycia nowego samochodu na kwotę 18000 Euro i wartości samochodu powypadkowego na 2300 Euro. Za ekspertyzę A. B. zapłacił 783,96 Euro. Po uzyskaniu przedmiotowej ekspertyzy A. B. wezwał ubezpieczyła do wypłaty odszkodowania obejmującego kwotę 783,96 Euro tytułem kosztów sporządzenia opinii, kwotę 15700 Euro tytułem szkody całkowitej, kwotę 387 Euro tytułem niemożności korzystania z pojazdu i kwotę 1160 zł tytułem kosztów holowania pojazdu.

(bezsporne).

Dnia 26 lutego 2013 r. A. B. jako zbywca zawarł z Biurem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w L. reprezentowaną przez prezesa zarządu M. B. jako nabywcą umowę przelewu wierzytelności, w której oświadczył, że jest wierzycielem (...) SA w W., a wartość wierzytelności głównej wynosi 74080,17 zł z tytułu nieuregulowanego odszkodowania za szkody poniesione na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 28 września 2011 r. wynikającej z ekspertyzy z dnia 14 listopada 2011 r. oraz książeczki dowodów rejestracyjnych i dokumentacji potwierdzającej istnienie wierzytelności z tytułu OC w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 28 września 2011 r. Nadto zbywca w umowie tej oświadczył, że ponosi pełną odpowiedzialność pod rygorem odstąpienia od umowy przez nabywcę za to, że cedowana przez niego wierzytelność jest zgodna co do zasady i wysokości, bezsporna i niezajęta w drodze egzekucji sądowej lub administracyjnej. Zbywający A. B. umową tą przeniósł na Biuro (...) Spółkę z ograniczona odpowiedzialności w L. wierzytelność co do kwoty 74080,17 zł. Przy czym w §3 ust.2 umowy strony tej umowy wskazały, ż warunki dotyczące ceny nabytej wierzytelności oraz warunki płatnoesi zostały określone w anksie do niniejszej umowy. Pismem z dnia 8 kwietnia 2013 r. Biuro (...) Sp. z o.o. w L. zawiadomiło stronę pozwaną o wykupie od A. B. wierzytelności w kwocie 74080,17 zł.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 26 lutego 2013 r. k 9, zawiadomienie o zawarciu umowy przelewu wierzytelności z dnia 8 kwietnia 2013 r. wraz z potwierdzenie, nadania k 8).

Biuro (...) Spółka z o.o. w L. reprezentowana przez prezesa zarządu M. B. jako zbywca w dniu 22 kwietnia 2013 r. zawarła z powódką R. B. jako nabywcą umowę przelewu wierzytelności, w której oświadczyła, że jest wierzycielem (...) SA w W., a wartość jej wierzytelności wynosi 74.080,17 zł i wynika z ekspertyzy z dnia 14 listopada 2011 r. oraz książeczki dowodów rejestracyjnych i dokumentacji potwierdzającej istnienie wierzytelności z tytułu OC w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 28 września 2011 r. Nadto zbywca w umowie złożył oświadczenie, że wierzytelność istnieje, jest bezsporna co do zasady, jak i wysokości i jest wymagalna. Zbywca umową tą przeniósł na powódkę część wierzytelności w kwocie 1537 zł.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 22 kwietnia 2013 r. k 10).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 509 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Obowiązujące przepisy zawierają domniemanie rozporządzalności prawem podmiotowym i tylko w sytuacjach wskazanych przez ustawę można przyjąć istnienie ograniczania rozporządzalności. Jeżeli zbywca jest podmiotem wielu wierzytelności, nie ma przeszkód, by przeniósł je wszystkie na nabywcę jedną umową. Skutkiem takiej umowy będzie przeniesienie na nabywcę wskazanych w umowie wierzytelności w takim stanie, w jakim one były i przysługiwały zbywcy w chwili dojścia do skutku przelewu. Nabywca wierzytelności wchodzi bowiem w miejsce zbywcy, ze wszystkimi tego konsekwencjami, a zgodnie z art. 516 kc zbywca ponosi względem nabywcy odpowiedzialność za to, że wierzytelność mu przysługuje, w każdym przypadku przelewu o obowiązkach zbywcy wierzytelności względem nabywcy rozstrzyga treść stosunku zobowiązaniowego leżącego u podstaw przelewu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt II CK 225/05). Przeniesienie praw w ramach odszkodowań z umów odpowiedzialności cywilnej będzie podlegało co do zasady reżimowi przepisów dotyczących przelewu. Skutkiem tego będzie możliwość podniesienia przez stronę wszystkich przysługujących mu zarzutów wynikających ze stosunku podstawowego, zgodnie z normą zawartą w art. 513 kc. Zakres zarzutów, jakie może podnieść dłużnik wobec nabywcy wierzytelności, jest bowiem zdeterminowany zakresem zarzutów, jakie służą mu przeciwko zbywcy. Ponadto w sprawie o spełnienie świadczenia z tytułu wierzytelności, objętej przelewem dłużnik może stawiać zarzuty dotyczące stosunku wewnętrznego między cedentem a cesjonariuszem, a w szczególności kwestionować prawidłowość causae przelewu, skoro bowiem skutkiem pierwotnego braku prawidłowej przyczyny umowy lub jej następczego upadku jest bezwzględna nieważność czynności prawnej, oddziaływająca erga omnes, to okoliczność ta może być przedmiotem zarzutu każdej osoby mającej interes prawny w stwierdzeniu tej nieważności, a więc, rzecz jasna, także dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1998 r, sygn. akt III CKN 387/97). Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, przyjmuje się zgodnie, że w wyniku przelewu w rozumieniu art.509 kc przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela.

Przelew wierzytelności jest umową zawieraną między wierzycielem a osobą trzecią. Na jej podstawie dotychczasowy wierzyciel przenosi swoją wierzytelność na kontrahenta ze skutkiem wobec dłużnika, przy zachowaniu tożsamości zobowiązania (art. 509 kc). Przedmiotem obrotu jest prawo podmiotowe, odpowiadające zobowiązaniu, czyli uprawnieniu wierzyciela do żądania świadczenia od dłużnika (art. 353 § 1 kc). Przelew może zatem dotyczyć tylko takich wierzytelności, które przed zawarciem umowy nie przysługiwały osobie trzeciej względem dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2006 r. V CSK 147/06).

Zasada kontradyktoryjności (wyrażona w art. 6 kc i art. 3 i 232 kpc) w procesie cywilnym, usuwa zasadę odpowiedzialności Sądu za rezultat postępowania dowodowego, zachowując pewne uprawnienia Sądu, ograniczając jego obowiązki, dysponentami postępowania są strony. Stosownie do przepisu art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przepis ten oznacza więc, że skoro powódka twierdziła, iż przysługuje jej względem pozwanego wierzytelność w łącznej wysokości 1539 zł z tytułu szkody komunikacyjnej, a nabytych w drodze umowy przelewu wierzytelności to powinna to udowodnić. Powódka nie zaoferowała żadnych dowodów, które potwierdziłyby, że przysługuje jej prawo do dochodzenia od pozwanego należności w wysokości 1539 zł z tytułu szkody komunikacyjnej poniesionej przez A. B., a które nabyła w drodze skutecznej umowy przelewu wierzytelności.

Mając na względzie skutecznie podniesiony przez pozwanego zarzut co do bezpodstawności roszczenia powoda, wobec jego nieistnienia, w sytuacji braku wykazania nabycia przez powódkę wierzytelności od osób uprawnionych, a mającego wynikać ze szkody komunikacyjnej z dnia 28 września 2011 r. i dokonanego przez A. B. przelewu wierzytelności na rzecz Biura (...) Sp. z o.o. w L. i następnie przez tę Spółkę na rzecz powódki, należało rozważyć istnienie tej wierzytelności po stronie powodowej, a warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu wszak jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r sygn. akt V CSK 187/06).

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że umowy przelewu wierzytelności z dnia 8 kwietnia 2013 r. i z dnia 22 kwietnia 2913 r. w imieniu Biura (...) Sp. z o.o. w L. zostały zawarte przez prezesa zarządu M. B., zaś powódka nie wykazała wbrew ciążącemu na niej zgodnie z art.6 kc obowiązkowi dowodzenia, że M. B. posiadał należyte umocowanie do składania oświadczeń woli w imieniu tejże spółki, w szczególności do jednoosobowej reprezentacji spółki a tym samym, że przedmiotowe umowy przelewu są ważne (art.201§1 ksh i art.204 ksh w zw. z art.58§1 kc).

W dalszej kolejności w odniesieniu do zarzutu strony pozwanej w zakresie braku legitymacji czynnej po stronie powódki oraz dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w celu wykazania posiadania tej legitymacji, w postaci umowy kupna sprzedaży pojazdu zawartej pomiędzy A. B. i T. K. wraz z tłumaczeniem, umowy kupna sprzedaży pojazdu zawartej pomiędzy A. C. (2) i T. K. wraz z tłumaczeniem, dowodu rejestracyjnego dla pojazdu z tablicami tymczasowymi wraz z tłumaczeniem oraz tłumaczenia dowodu rejestracyjnego dla pojazdu z nr rej. (...) należało rozważyć, czy wierzyciel pierwotny, to jest A. B. był osobą uprawnioną do otrzymania odszkodowania za uszkodzony samochód, a zatem czy posiadał on względem strony pozwanej wierzytelność, którą mógł skutecznie przelać. W tym miejscu należy przytoczyć treść przepisu art. 535 kc określającego tzw. elementy istotne umowy sprzedaży, do których to elementów zalicza się określenie sprzedającego i kupującego, rzeczy oraz ceny, za którą nastąpi przeniesienie własności oraz wydanie rzeczy, przy czym ich brak nie musi jednak skutkować nieważnością umowy. Umowa kupna-sprzedaży jest najważniejszym i nieodłącznym elementem w obrocie pojazdami. W przypadku umowy sprzedaży do istotnych postanowień zaliczać należy przedmiot sprzedaży, a w przypadku zakupu samochodu używanego w zdecydowanej większości przypadków w grę wchodzić będzie tzw. rzecz oznaczona co do tożsamości (kupujemy zwykle konkretny, wybrany egzemplarz auta)- naturalnie więc w umowie znaleźć się powinny zapisy identyfikujące pojazd, czyli nie tylko marka i model, ale także numery rejestracyjne, silnika i nadwozia, przebieg i inne cechy szczególne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 1978 r. sygn. akt IV CR 55/78, wyrok Sadu Najwyższego z dnia 20 stycznia 1977 r. sygn.. akt IV SR 581/76). Z chwilą, gdy uprawniony do nabycia dokona wyboru konkretnego samochodu o określonym numerze fabrycznym silnika i nadwozia, mającego określony kolor i inne cechy indywidualizujące ten samochód, co ma miejsce w końcowej części transakcji, w której następuje wydanie nabywcy konkretnego samochodu, dochodzi do przeniesienia własności tego samochodu jako rzeczy oznaczonej już co do tożsamości. Przenosząc powyższe na kanwę zawisłej sprawy należy zauważyć, że z dokumentów zaoferowanych przez powódkę nie wynika, że T. K. był właścicielem przedmiotowego samochodu marki M. (...) o numerze nadwozia (...) i w związku z tym, że mógł on sprzedać ten pojazd A. B.. Z przedłożonej umowy kupna sprzedaży pojazdu mechanicznego zawartej dnia 20 sierpnia 2011 r. pomiędzy A. C. (1) i T. K. nie wynika, co jest przedmiotem tej umowy, albowiem strony w tej umowie w ogóle nie określiły przedmiotu sprzedaży, więc nie można w sposób niebudzący wątpliwości stwierdzić, że przedmiotem tym był właśnie M. (...) z numerami nadwozia (...). W związku z powyższym należy podnieść, że powódka nie wykazała, a co winna udowodnić w myśl art. 6 kc, że A. B. był właścicielem tego pojazdu w chwili szkody i co za tym idzie posiadał wierzytelność w stosunku do strony pozwanej z tytułu odszkodowania. Na marginesie w tym miejscu zauważyć należy, że wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka T. K. został oddalony właśnie z tego powodu, że to powódkę obciążał obowiązek dowodzenia tych okoliczności, a nie stronę pozwaną. W związku z tym skoro powódka nie udowodniła tego, że A. B. był właścicielem pojazdu, któremu przysługiwało od pozwanego świadczenie odszkodowawcze, to nieskuteczny był dokonany przez A. B. przelew tej wierzytelności. Niezależnie od tego mając na uwadze zeznania A. B. (k 144) co do okoliczności, że nabyty pojazd, z którego uszkodzeniem na skutek kolizji z 28.09.2011 r. wiązało się przelane przez niego roszczenie wobec pozwanej został zarejestrowany przez niego tablice tymczasowe w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą na ternie Niemiec, a którym nie sposób dać wiarę z uwagi na ich sprzeczność z treścią dokumentu urzędowego w postaci dowodu rejestracyjnego, z którego wynika, że był on właścicielem przedmiotowego pojazdu w dniu 20 czerwca 2011 r., a więc przez jego zakupem go od A. C. (1), który zakupił pojazd na ternie Wielkiej Brytanii 9.08.2011 r., a następnie sprzedał go T. K., od którego z kolei miał go nabyć A. B., należy stwierdzić, że ten ostatni nie mógł być właścicielem pojazdu w chwili, kiedy powstała szkoda.

Następnie gdyby nawet przyjąć, że A. B. był właścicielem przedmiotowego w sprawie pojazdu i mógł dokonać cesji swojej wierzytelności, to należało dokonać analizy prawnej kolejnej umowy cesji z dnia 22 kwietnia 2013 r. zawartej przez Biuro (...) Sp. z o.o. w L. z powódką.

Przepis art. 58§2 kc formułuje nieważność czynności prawnej w razie jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, a ponadto zgodnie z piśmiennictwem, aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu musi być w dostateczny sposób oznaczona, zindywidualizowana - poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność, a także oznaczenie tej wierzytelności, która jest przedmiotem przelewu. Samo zaś kwotowe określenie części wierzytelności nie jest dostatecznym elementem jej indywidualizacji, ponieważ i ono nie wyróżnia przedmiotu rozporządzenia. Zachodzi w związku z tym potrzeba wskazania dodatkowych czynników wyróżniających takich jak np. poszczególne elementy stosunku prawnego lub czas powstania części wierzytelności przyszłej, która ma być przedmiotem rozporządzenia (por. wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 8 maja 2014 r. sygn. akt II Ca 238/14). Tymczasem w niniejszej sprawie w umowie przelewu wierzytelności z dnia 26 lutego 2013 r. A. B. przelał na Biuro (...) Sp. z o.o. w L. przysługującą mu w stosunku do strony pozwanej wierzytelność w wysokości 74.080,17 zł z tytułu nieuregulowanego odszkodowania za szkody poniesione na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 28 września 2011 r. wynikającej z ekspertyzy z dnia 14 listopada 2011 r. oraz książeczki dowodów rejestracyjnych i dokumentacji potwierdzającej istnienie wierzytelności z tytułu OC w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 28 września 2011 r., natomiast Biuro (...) Sp. z o.o. w L. dnia 22 kwietnia 2013 r. dokonało na rzecz powódki przelewu części z tej wierzytelności w wysokości 1539 zł, a zatem niewiele ponad 2% tej wierzytelności W zawisłej sprawie takim wskazaniem mogłoby być np. określenie w treści umowy, że jest to część wierzytelności przysługująca za holowanie samochodu, a w braku takiego określenia, nie wiadomo jaka konkretnie część wierzytelności jest przedmiotem rozporządzenia. Nabyć można natomiast jedynie indywidualnie oznaczone prawo, a więc jedynie oznaczoną część wierzytelności, wobec czego uznać należy, że przedmiotowa umowa cesji z dnia 22 kwietnia 2013 r. jest czynnością nieważną, będąc przy tym sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, gdyż nie służy jedynie celowi gospodarczemu w postaci uzyskania zwrotu wierzytelności, tym samym powódka nie miała legitymacji czynnej do występowania w niniejszej sprawie.

Ostatecznie należało mimo nawet powyższych rozważań odnosząc się do kwestionowania przez stronę pozwaną wysokości szkody wskazać, że powódka nie wykazała jaką rzeczywiście wartość przedstawiała wysokość szkody, będącej efektem uszkodzenia pojazdu marki M. (...), albowiem przy bezspornym facie, że naprawa pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona, pozostawała kwestia sporna różnic wartości pojazdu sprzed i po wypadku.

Stosownie do treści art.822§1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Zgodnie zaś z art.34 ust.1 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124 poz. 1152 z póź. zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Przy czym zgodnie z art.35 ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. W niniejszej sprawie poza sporem było, iż strona pozwana ponosi odpowiedzialność jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej posiadacza samoistnego samochodu osobowego marki R. (...) nr rej. (...) P. K., który nie zachował należytej ostrożności i spowodował wypadek komunikacyjny z dnia 28 września 2011 r. uszkadzając pojazd marki M. (...). Szkoda powstaje w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu na podstawie art.436 kc oraz według zasad określonych w art.363 kc, a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – według zasad określonych w §2 tego przepisu. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje w chwili wyrządzenia szkody, odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie. Przy czym należy podkreślić, że w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art.361§2 kc, a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art.822§1 kc). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art.824 ¹§1 kc). Świadczenie zobowiązanego nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych. Ciężar dowodzenia istnienia okoliczności uzasadniających tę odpowiedzialność pozwanego zgodnie z art. 6 kc obciążał powódkę, z którego to obowiązku niewątpliwie się ona nie wywiązał ograniczając się jedynie do twierdzeń, iż wysokość szkody wynika z ekspertyzy prywatnej sporządzonej przez A. B.. Zgodnie z brzmieniem art. 130 ⁴ § 1 kpc strona która wnosi o podjęcie czynności połączonej z wydatkami zobowiązana jest do uiszczenia zaliczki na ich pokrycie w wysokości i terminie oznaczonym przez Sąd, natomiast w razie nieuiszczenia zaliczki (w ogóle lub w wyznaczonym terminie) Sąd pominie czynność połączoną z wydatkami art. 130 ⁴ § 4 kpc. W niniejszej sprawie Sąd postanowieniem z 9 grudnia 2013 r. (k 58) zobowiązał pełnomocnika powódki do uiszczenia w terminie 14 dni zaliczki na poczet zawnioskowanego dowodu z opinii biegłego w kwocie 1.500 zł pod rygorem oddalenia wniosku w tym zakresie, albowiem to stronę powodową obciąża obowiązek uiszczenia zaliczki na pokrycie kosztów wydania opinii przez biegłych sądowych. W konsekwencji, należało uznać, że strona powodowa – w wyniku skutecznego pominięcia jej wniosku dowodowego – nie sprostała obowiązkowi wykazania i udowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia, albowiem, pominięcie czynności powoduje skutki przewidziane w przepisach art. 6 k.c. oraz art. 3, 217, 232 zdanie pierwsze, art. 233 § 2 kpc.

Sąd również zważył, że nie mają znaczenia dla niniejszej sprawy mają rozstrzygnięcia w odrębnych postępowaniach, w których strona pozwana uznała część roszczeń, albowiem niewątpliwie były to sprawy ze stosunków prawnych innych, tj. z innych umów przelewu i między innymi niż w niniejszym postępowaniu stronami, wobec czego Sąd nie będąc związany w myśl art.365§1 kpc zapadłymi w nich orzeczeniami samodzielnie zobowiązany był ocenić zasadność roszczenia powódki, zaś dowód z akt innej sprawy sądowej nie jest przewidziany jako środek dowodowy w przepisach art.235-309 kpc, mając zaś na uwadze zasadę bezpośredniości wyrażoną w art.235 kpc nie było możliwe zastąpienie tymi aktami dowodów na poparcie żądania pozwu, które powódka winna zgodnie z art.6 kc zgłosić w niniejszej sprawie. W związku z tym wnioski dowodowe powódki w tym przedmiocie zostały przez Sąd oddalone.

Mając na względzie wszystkie powyższe rozważania powództwo jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i 3 kpc i uwzględniono przy tym, opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 600 zł ustalone na podstawie §6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r Nr 163, poz. 1349 ze zm.).